தொழிற்பெயர்ப் புணர்ச்சி

தொல்காப்பியனார் வினைப்பகுதிகளைத் தொழிற்பெயர் என்றேகுறிப்பிடுவார். ஞ் ண் ந் ம் ல் வ் ள் ன் – ஒற்றுக்கள் ஈற்றனவாகியதொழிற்பெயர்கள் இருவழியும் வன்கணம் வரின் உகரமும் வந்த வல்லெழுத்தும்பெற்றும், மென்கணமும் இடைக்கணத்து வகரமும் வரின் உகரமாத்திரம்பெற்றும், யகரம் வரின் இயல்பாகவும், உயிர்க்கணம் வரினும் இயல்பாகவும், (தனிக்குறில் முன் ஒற்றாய் நிலைமொழி இருப்பின் இரட்டியும்)புணரும். (தொ. எ. 296 – 299 நச். உரை முதலியன).முரண் என்ற தொழிற்பெயர் இவ்விதிக்கு மாறாய், முரண் கடிது – எனஅல்வழியினும், முரண்கடுமை முரட்கடுமை என (டகரத்தோடு உறழ்வாய்)வேற்றுமையினும் புணரும். (309 நச்.)கன் பொருந் – என்பன வேற்றுமைக்கண் உகரச்சாரியை விடுத்து அகரச்சாரியை பெற்றுக் கன்னக் கடுமை – பொருநக் கடுமை – என்றாற் போலப்புணரும். (346, 299 நச்.)உருபிற்கு இன்சாரியை பெறுவன சிறுபான்மை வேற்றுமைப் பொருட்புணர்ச்சிக்கண்ணும் பெறும்.எ-டு : உரிஞினை, பொருநினை; உரிஞின்குறை, பொருநின் குறை – (182நச்.)உரிஞுக் கடிது, உரிஞுக் கடுமை – (296 நச்.)பொருநுக் கடிது, பொருநக் கடுமை – (298, 299 நச்.)மண்ணுக் கடிது, மண்ணுக் கடுமை – (306 நச்.)செம்முக் கடிது, செம்முக் கடுமை – (327 நச்.)கொல்லுக் கடிது, கொல்லுக் கடுமை – (376 நச்.)வவ்வுக் கடிது, வவ்வுக் கடுமை – (382 நச்.)துள்ளுக் கடிது, துள்ளுக் கடுமை – (401 நச்.)கன்னுக் கடிது, கன்னக் குடம் – (345, 346 நச்.)உரிஞ் யாது, உரிஞ்யாப்பு; பொருந் யாது, பொருந் யாப்பு;மண் யாது, மண்யாப்பு; தும் யாது, தும்யாப்பு;கொல் யாது, கொல்யாப்பு; வவ் யாது, வவ்யாப்பு;துள் யாது, துள்யாப்பு; கன் யாது, கன்யாப்பு(தொ. எ. 163 நச்.)உரிஞழகிது, உரிஞருமை; பொருநழகிது, பொருநருமை;மண் ணழகிது, மண்ணருமை; தும் மரிது, தும்மருமை;கொல் லரிது, கொல்லருமை; வவ் வரிது, வவ்வருமை;துள் ளரிது, துள்ளருமை; கன் னரிது, கன்னருமை.(163 நச்.)