சாரியை

இடைச்சொல் வகைகளுள் ஒன்று சாரியை. வேறாகி நின்ற இருமொழியும்தம்மில் சார்தல்பொருட்டு இடையே இயைந்து நிற்பது சாரியையாம். (தொ. எ.118 நச். உரை)சாரியைகள் பெயரொடு பெயரும் வினையும் இணைய வேற்றுமை யுருபுகள் இடையேவிரிந்து வரும் தொகாநிலைக் கண்ணும், வேற்றுமையுருபுகள் மறைந்து வரும்தொகை நிலைக்கண்ணும், தாம் இன்ன ஈற்றுக்கு இன்ன சாரியைதான் வரும் என்றுவரையறுத்த மரபுநிலை பெரும்பாலும் மாறா மல், அவ்விரு சொற்களுக்கும்நடுவிலேயே பெரும்பான்மை யும் வரும். ஒருசில இடங்களில் தனிமொழிஇறுதியிலும் சாரியை வரும். (தொ. எ. 132 நச்.)பதம் முன் விகுதியும் பதமும் உருபுமாகச் சார்ந்து கிடந்த வற்றைஇயைக்க வரும் இடைச்சொல் சாரியையாம்.எ-டு : நடந்தனன் – விகுதிப்புணர்ச்சி : ‘அன்’ சாரியைபுளியங்காய் – பதப்புணர்ச்சி : ‘அம்’ சாரியைஅவற்றை – உருபுபுணர்ச்சி : ‘அற்று’ ச் சாரியைமார்பம் : தனிமொழியிறுதிக்கண் ‘அம்’ சாரியைஅன், ஆன், இன், அல், அற்று, இற்று, அத்து, அம், தம், நம், நும், ஏ,அ, உ, ஐ, கு, ன் என்பனவும் பிறவும் (தான், தாம், ஆம், ஆ முதலியன)பொதுவான சாரியைகளாம்.வருமாறு : ஒன் றன் கூட்டம், ஒரு பாற் கு, வண் டின் கால், தொடை யல் , பல வற்றை , பதி ற்று ப்பத்து, மர த்து க்கண், மன் றம் , எல்லார் தம் மையும், எல்லா நம் மையும், எல்லீர் நும் மையும், கல னே தூணி, நடந் தது , சாத் தனு க்கு, ஏற் றை , உய் கு வை, ஆ ன் , அவன் றான் , அவர் தாம் , புற்றாஞ் சோறு, இல் லாப் பொருள் (இல்லை பொருள்)தொல். காலத்து வற்று, அக்கு, இக்கு – என்னும் சாரியைகள்பிற்காலத்தே முறையே அற்று, அ, கு என்னும் சாரியைகளாகக் கொள்ளப்பட்டன.அல், அம், ஐ, ன், தான், தாம் என்பன இறுதியில் வந்தன. (நன். 244).தொடர்மொழியாகப் பதத்தொடு பதமும், பகுபதமாகப் பகுதியொடு விகுதியும்,பெயர்ப்பொருளாகப் பெயரோடு உருபும் புணருங்காலே, நிலைப்பதத்திற்கும்வரும் பதம் விகுதி உருபுகட்கும் இடையே, சில எழுத்தும் சில பதமும்ஒரோவிடத்து வரின் அவை சாரியை எனப்படும்.அ – த ன க்கு, ஏ – கல னே தூணி, உ – சாத்த னு க்கு, ஐ – மற் றை யவர்,கு – மொழி கு வன், ன் – ஆ ன் கன்று, அன் – ஒன் றன் கூட்டம்,ஆன் – இரு பான் (இருபானை), இன் – வண் டினை , அல் – ‘நறுந் தொடை யல் சூடி’, அற்று – பல வற்றை , இற்று – பதிற்று ப்பத்து, அத்து – நி லத்தி யல்பு, அம் – புளி யங் காய், தம் – எல்லார் தம் மையும், நம் – எல்லா ந ம் மையும், நும் – எல்லீர் நும் மையும் – என முறையே பதினேழு சாரியை என்றவாறு காண்க. இவை போல்வனபலவுமுள எனக் கொள்க. (தொ. வி. 52 உரை).