சாரியை இயற்கை

வழிவந்து விளங்கும் சாரியை, இடைநின்று இயலும் சாரியை எனச் சாரியைஇருவகைத்தாம்.மா ன் – கோ ஒன் – என்றாற் போல்வன சொல்லின் ஈற்றில் நின்றியலும் சாரியைகள்;சே வின் தோல், சித்திரை க்கு க் கொண்டான், எகி னங் கோடு- என்றாற்போல்வன (பொருள் நிலைக்கு உதவுவனவாய்ச்) சொற்களின்இடையே வந்து அவற்றை இணைப்பதற்கு இயலும் சாரியைகள்; ஈண்டு அவை முறையேஇன், இக்கு, அம்- என்பனவாம்.சாரியை வேற்றுமையுருபு நிலைபெறுமிடத்து உடைமையும் இன்மையும்ஒத்தனவாம். அஃதாவது சாரியை வருதலு முடைத்து; வாராமையும் ஆம்என்றவாறுஎ-டு : ஆவைக் கொணர்ந்தான், ஆவினைக் கொணர்ந் தான்; பூவொடு மணந்தகூந்தல், பூவினொடு மணந்த கூந்தல்; சொற்குப் பொருள், சொல்லிற்குப்பொருள்; நெல்லது பொரி, நெல்லினது பொரி; தேர்க்கண் நின்றான், தேரின்கண்நின்றான்.இனிச் சாரியை பெற்றே நிகழ்வன வருமாறு:எ-டு : மரத்தை வெட்டினான், பலவற்றொடு முரணினான், கூழிற்குக்குற்றேவல் செய்தான், ஆவினது கன்று, நிலாவின்கண் ஒளிவேற்றுமையுருபு நிலைபெறும் புணர்ச்சி உருபுபுணர்ச்சி; அவ்வுருபுதோன்றாது அப்பொருண்மை தொக்குப் புணர்வது பொருட்புணர்ச்சி.பொருட்புணர்ச்சிக்கண் சாரியை வருதலு முண்டு; வாராமையும் அமையும்.எ-டு : மகக்கை – மக வின் கை மக த்து க்கை; மட்குடம் – மண் ணின் குடம் (மண்ணினாகிய குடம்); கரும்பு வேலி – கரும் பின் வேலி; பலாஅக்கோடு – பலா வின் கோடு; புறம்நின்றான் – புறத் தின் கண் நின்றான். (தொ. எ. 132 ச. பால.)