எழுத்துக்களின் பிறப்பிடமும் கரணமும்

எழுத்தை ஒலிக்கையில் எந்த இடத்தில் தொடுதல் நிகழ் கிறதோ, அந்த இடம்
அதன் பிறப்பிடமாகும். எதற்கு எது தொடுதலைச் செய்கிறதோ, அதற்கு அது
கருவியாகும்.
தொடுதல்-உபஸம்ஹாரம்-ஸமஸ்பர்ச்நாதி ஸம்ச்லேஷம்; தொடும் கருவி –
கரணம்.
அகரஆகாரங்களுக்குப் பிறப்பிடம் கண்ட்டம்(மிடறு). அகர வுயிர்க்கு
இதழையும் கவுளையும் மிகக் குவித்தல் செய்யாமை யும், ஆகாரவுயிர்க்கு
இதழையும் கவுளையும் மிக விரித்தல் செய்யாமையும் வேண்டும்;இவையே அகர
ஆகாரங்களின் தோற்றத்துக்குக் கருவி. (எ. ஆ. பக். 77)
நெஞ்சு மிடறு தலை-இவற்றை ஆசிரியர் கூறியதற்குக் காரணம் அவ்வளி
கொப்பூழிலிருந்து புறப்பட்டு அவற்றின் வழியே சென்று வாயை அடைதலேயாம்.
வாய்க்குள் காற்று வந் தடைந்த பின்னரே, அஃது உயிராகவோ வல்லின மெல்லின
மாகவோ இடையினமாகவோ ஆகும். சிறிது மூடியும் சிறிது திறந்தும் இருக்க
எழுத்தாகுமாயின் அஃது இடையெழுத் தாகவேனும் றகரமாகவேனும் ஆகும். வாய்
முழுதும் மூடப்பட் டிருக்க அவ்வளி எழுத்தாகுமாயின் றகரம் ஒழிந்த
வல்லின மெல்லின எழுத்தாம். வல்லினம் ஒலிக்கும் போது தொண்டையி லுள்ள
இரண்டு நரம்புகள் இடம் விட்டு நிற்கும்; மெல் லினங்கள் ஒலிக்கும்போது
அவை நெருங்கி நிற்கும்.(எ. கு. பக். 87)
‘வல்லினம் உரம், ஆய்தம் சிரம், உயிர் இடை கண்டம், மெலி மூக்கு’
என்ற வீரசோழிய உரையும் நன்னூலும் பொருந்தா. உந்தி முதலாகத் தோன்றிய
வளி எவ்வெழுத்தாக மாறினும் மிடற்றினின்று வாய்க்குள் வரும் வரை
தன்நிலையில் திரியாது, வாய்க்கண் அவ்விடத்தில் அவ்வளி மெய்யாக
மாறும்போது தடைபடும்;உயிராக மாறும்போது அவ்வளி தடைபடாமல் வாய்விட்டு
வெளிவரினும் அஃது அவ்வுயிராக மாறும் இடம் வாய்தான்.
பன்னீருயிரும் தத்தம் இடங்களில் திரியா(-திரிந்து) ஒலிக்கும்.
திரிதலுக்குக் காரணம் கருவி. எழுத்துக்களுக்குப் பிறப்பிடம் நெஞ்சு –
மிடறு – தலை – எனவும், கருவி,மூக்கு – அண்ணம் – நா – பல் – இதழ் –
எனவும் முறையே கொள்க. (எ. கு. பக். 87-89)