உ

உகரம் தமிழ் நெடுங்கணக்கில் ஐந்தாம் உயிரெழுத்து. இஃது
அங்காப்போடு இதழ்குவித்தலான் பிறப்பது; ஊகாரத்திற்கு அளபெடையெழுத்தாக
வருவது(ஊ
உங்கு); யகர ரகர லகர முதல்
ஆரியச்சொற்கள் வடசொற்களாகத் தமிழில் வழங்கும் போது, அவற்றை இயக்கும்
மொழிமுதலெழுத்தாக வருவது (
உயுத்தம்,
உரோமம்,
உலோகம்); ஆரியச்சொல்லில் வல்
லெழுத்தை யடுத்து மகரம் வகரம் வருவனவற்றை வட சொல்லாக்குமிடத்து
அவ்வல்லெழுத்தை ஊர்ந்து, ஒலித் தலை எளிமையாக்குவது(பக்வம் – பக்குவம்;
பத்மம்-ப
துமம்); ஆரியச்சொற்களில்
மொழிமுதற்கண்
ஶ், ஸ் – வருமிடங்களில் அவற்றை
வடசொல்லாக்குகையில் அவ் வெழுத்துக்களின் இடத்தே தான் வந்து
ஒலிப்பது(
சுத்தி, ஸ்வாமி –
சுவாமி); தமிழ்ச்சொற்களில்
இடையிலும் ஈற்றிலும் சாரியையாக வருவது (பல்-பல்
லு,அவன் + கு(அவற்கு)-அவனுக்கு);
ஒளகார ஈற்றுத் தொழிற்பெயரும், ஞணநமல வளன- ஒற்றீற்றுத்
தொழிற்பெயர்களும் வருமொழியொடு புணருமிடத்து இடையே சாரியையாக வருவது
(கௌ
வுக் கடிது, உரி
ஞுக் கடிது, மண்
ணுக் கடிது, பொரு
நுக் கடிது, திரு
முக் கடிது, சொல்
லுக் கடிது, தெவ்
வுக் கடிது, துள்
ளுக் கடிது, மின்
னுக் கடிது); சேய்மை அண்மைக்கு
இடைப்பட்ட நிலையைக் குறிக்கும் சுட்டாக வருவது(
உவன்,
உப்பக்கம்); தொழிற் பெயர்
விகுதியாகவும், பண்புப்பெயர் விகுதியாகவும், வினை யெச்ச விகுதியாகவும்
நிகழ்வது(வர
வு, செல
வு; மழ
வு, குழ
வு; செய்து(செய் + த் +
உ)).