எ-டு : ‘கனிவாய் இவள்புலம்பக் காவலநீ நீங்கின்இனியார் இனியார் எமக்குப் – பனிநாள்இருவராய்த் தாங்கும் உயிரின்றி எங்குண்(டு)ஒருவராய்த் தாங்கும் உயிர்’“காவல! கொவ்வைக்கனி போன்ற வாயளாகிய இவள் தனித்திருக்க நீஇவளைப்பிரிந்து சென்றால், எங்களை இனி யார் இன்சொற் பேசிமகிழ்விப்பவர்? பனிக்காலத்தில் கூடியவராகிய தலைவன் தலைவியர் ஆகியஇருவரும் தாங்கும் உயிரே அன்றி, பிரிந்து ஒருவராய் இருந்து தாங்கும்உயிரும் உண்டோ?” என்று கற்புக் காலத்துத் தோழி தலைவன்பிரிவைத் தடுத்தஇப்பாடற்கண், “இனி யார் எமக்கு இனியார் ஆவர்?” என்ற பொருளில்,இரண்டாமடி ஆதியில் ‘இனியார் இனியார்’ என மடக்கியவாறு. (தண்டி. 95)