‘இன்தொகுதி மயங்கியல் மொழி’

செவிக்கு இனிதாகச் சொற்றிரளிடத்து நிலைமொழியும் வருமொழியுமாய்
ஒட்டி நின்றாற்போல இணைந்து நின்றும் பொருளுணர்த்தாது, பிரிந்து நின்று
பின்னர்ச்சென்று ஒட்டிப் பொருளுணர்த்த மயங்குதல் இயன்ற சொற்கள்.
இது பா என்னும் உறுப்பு நிகழ, பொருள்ஒட்டாமல் சான்றோர் சொற்களைச்
சேர்த்தலின் நிகழ்வது.
எ-டு : ‘இரும்புதிரித் தன்ன
மாயிரு மருப்பிற்
பரல்அவல் அடைய இரலை தெறிப்ப’
(அகநா. 4)
‘மருப்பின் இரலை’ எனப் பொருள் பொருத்தமுற ஒட்ட வேண்டியது,
‘மருப்பிற் பரல்’ எனத் தழாஅத் தொடராய் ஈறு திரிந்து புணர்ந்தது.
‘கருங்கால் ஓமைக் காண்பின் பெருஞ்சினை’
(அகநா. 3)
‘ஓமைச்சினை’ என ஒட்டிநின்று பொருளுணர்த்த வேண்டிய தொடருக்கு இடையே
‘காண்பின்பெரு’ என்பன இன்னோ சைக்கு வந்து, ‘ஓமைக் காண்பின்’ எனத்
தழாஅத் தொடராய் நிலைமொழி வருமொழிக்குரிய புணர்ச்சி பெற்று வல்லொற்று
மிக்குப் புணர்ந்தது.
‘தெய்வ மால்வரைத் திருமுனி அருளால்’
(சிலப் 3 : 1)
‘தெய்வ வரை’ என நிலைமொழி வருமொழியாய்ப் புணர வேண்டியது,
‘தெய்வமால்’ எனத் தழாஅத் தொடராய், நிலைமொழி வருமொழிக்குரிய புணர்ச்சி
பெற்று மகரஈறு குன்றிப் புணர்ந்தது.
இவ்வாறு மெய்பிறிதாதல் – மிகுதல் – குன்றல் – என்ற மூவகைத்
திரிபும் பெற்றுச் செய்யுட்கண் புணர்ந்து வரும் தழாஅத் தொடர்களே
‘இன்தொகுதி மயங்கியல் மொழிகள்’ ஆம். (தொ. எ. 111 நச். உரை)