குரவார் குழலாள் குவிமென் முலைநாம்விரவா விரவாமென் தென்றல் – உரவா!வரவா வரவாம் எனநினையாய் வையம்புரவாளர்க்(கு) ஈதோ புகழ்.(‘விரவா – இரவு ஆம் – மென் தென்றல் வரவு – ஆ / அரவு ஆம்’- எனஇடையீரடியும் பிரித்துப் பொருள் செய்யப்படும்.)“மனவலியுடைய தலைவ! குரவம்பூச் சூடிய இத்தலைவியின் குவிமென்முலையிடை நீ கலக்காத இராக்காலத்தில் வீசும் தென்றற்காற்றின் வரவு, ஆ!பாம்பு தீண்டியது போலத் துயரம் தரும் என நினையாது பிரியத்துணிந்துள்ளாய். உலகு புரக்கும் சான்றோர்க்கு இதுவோ புகழுக்குரியசெயல்?” எனத் தோழி தலைவனுடைய கற்புக்காலப் பிரிவினை விலக்கிய செய்திஅமைந்த இப்பாடற்கண், இரண்டாம் மூன்றாம் அடிகளில் முதற்சீர் மடக்கிவந்தவாறு. (தண்டி. 95)