அலகிடும் முறைமை

செய்யுள்களில் ஒவ்வோர் அசையும் தனக்கெனச் சிறப்புப்பொருளுடையதாயிருத்தல் சிறப்பு. ஆதலின் அசைகளைப் பிரிக்கும் போது அவைபொருள் தருமாறு பிரித்தலே தகுதி.சீர்களின் முதலில் நிற்கும் தனிக்குற்றெழுத்தை மொழியி னின்றும்பிரித்து ஒரு நேரசையாகக் கூறுதல் ஆகாது. அஃதாவது‘உலகம் உவப்ப வலனேர்பு திரிதரு’ (முருகு. 1) என்னும் அடியில்முதற்சீராகிய உலகம் என்பதன் ‘உ’ என்பதனைத் தனியே பிரித்து நேரசையாகக்கொள்ளுதல் கூடாது.ஒரு சீரில் உள்ள சொற்களுள் முதற்சொல்லின் ஈற்று எழுத்தினையும்இரண்டாம் சொல்லின் முதல்எழுத்தினை யும் ஒருங்கு சேர்த்து ஓரசையாகக்கொள்ளுதல் தகாது. அஃதாவது “பெற்ற மாயின் முற்றவின் வேண்டும்”(தொ.உயிர். 77) என்னும் சூத்திரத்தில் ‘முற்றவின்’ என்னும் சீரை,முற்-றவின் – என்று பிரித்து ‘நேர் நிரை’ என்று கூறுதல் கூடாது.ஏனெனில் ‘முற்ற’ என்பது ஒருசொல். ‘இன்’ என்பது ஒருசொல் ஆகவே முற்றவின்என்பதனை ‘முற்-ற-இன்’ என்று மூவசைச் சீராகப் பிரித்தலே ஏற்றது. (தொ.செய். 7 நச்.)‘பொன்னிறம் அருமைநற் கறிந்தும் அன்னோள்’ (அகநா. 258) என்ற அடியில்‘அருமைநற்’ என்ற சீரை அரு-மை-நற் என்று மூவசைச் சீராகவே கோடல்வேண்டும். (தொ. செய். 30 நச்.)தொல்காப்பியம் சொல்லும் நேர்பு, நிரைபு அசைகளைப் பிற்காலத்தவர்கொள்ளாமல் விடுத்தலின்,விசும்புதைவரு வளியும் (புறநா. 2)வசிந்துவாங்கு நிமிர்தோள் (முருகு. 106) என்பனவற்றில் ‘விசும்பு தை வரு’ என்பதனை விசும் -புதை – வரு : கருவிளங் கனி எனவும், ‘வசிந்து வாங்கு’ என்பதனை வசிந் -துவாங் – கு: கருவிளங்காய் எனவும், கொள்கின்றனர். தொல்காப்பியமுறைப்படி, விசும்புதைவரு: விசும்பு – தை – வரு: நிரைபு நேர் நிரைஎனவும், வசிந்து வாங்கு; வசிந்து – வாங்கு; நிரைபு நேர்பு எனவும்பகுத்தே அலகிடல் வேண்டும். நேர்பு, நிரைபு அசைகளைக் கொள்ளாதஆசிரியர்களுக்கும், ஒரு சீரில் உள்ள சொற்களின் எழுத்துக்களைப்பிரித்துக் கூட்டுதல் என்பதும் உடன்பாடன்று.‘கொன்று கோடு நீடு’ என்பதனைக் கொன் – றுகோ – டுநீ – டு என்றுநாலசைச்சீராகக் கொள்ளாது, கொன்-று-கோ-டு-நீ-டு என்று ஆறசைச் சீராகவேபழைய உரையாசிரியர் கொள்வர்.(யா. கா. ஒழி1. உரை)‘அங்கண்வானத் தமரரசரும்’ என்னும் வஞ்சிப்பாட்டில் ‘அநந்தசதுட்டயம்’என்ற சீரினை அநந் – தச – துட் – டயம் என்று பிரிக்காமல், அநந் – த -சதுட் – டயம் எனப் புளிமாநறு நிழலாகவே கூறுவர். (யா. கா. 9. உரை)இவ்வாறே அப்பாடலில் ‘மந்தமாருதம்’ ‘இலங்குசாமரை’ என்பனவற்றைமந்-தமா-ருதம்; இலங்-குசா-மரை என நிரையீற்று மூவசைச் சீராகக்கொள்ளாமல், மந்-த-மா-ருதம்; இலங்-கு-சா-மரை என நாலசைச் சீராகவேகொள்வர்.யாப்பருங்கல விருத்தியிலும் ‘அங்கணீலத்’ என்ற சீரினை(15 உரை) அங் – கணீ – லத் எனப் பகுக்காது, அங்-க-ணீ-லத் எனநாலசைச்சீராகக் காட்டியதும், (பக். 72)‘வாதுவிட்டால்’ ‘சூடுநெற்றி’ என்பனவற்றை வா – து – விட் -டால்; சூ- டு – நெற் – றி என நாலசைச் சீர்களாகவே காட்டியதும் (பக். 78),‘மாரியொடு’ என்பதனை (16 உரை) மா – ரியொ – டு எனப் பகுக்காமல்,மா-ரி-யொடு எனத் தேமாங்கனி என்று குறிப் பிட்டதும் (பக். 81) பண்டையநேரிய அலகிடு மரபினை நினைவுறுத்தும் செய்திகளாம்.ஒரு சீரினுள் அமைந்த இரண்டு சொற்களின் எழுத்துக்களை இணைத்துஅசையாக்கும் வழக்கம் மிகுந்த காலத்தில், கனிச் சீர்களையுடையவெண்பாக்கள் காய்ச்சீராகக் கருதப்பட்டு யாக்கப்பட்டன.‘வருந்தித்தாம் கற்றன ஓம்பாது மற்றும்பரிந்துசில கற்பான் தொடங்கல்’ (நீதிநெறி. 9)‘உடைந்துளா ருட்குவரு கல்வி’ (நீதிநெறி 8)‘கற்றாரை நோக்கிக் கருத்தழிக கற்றவெலாம் ’ (நீதிநெறி . 15)‘ சந்திசெயத் தாள்விளக்க’ (நள. கலிதொடர். 32)முதலியன எடுத்துக்காட்டுக்களாம்.பரிந்து – சில – நிரைபு நிரை ; பரிந் – துசி – ல : நிரை நிரைநேர்.உட்கு – வரு – நேர்பு நிரை ; உட்- குவ-ரு : நேர் நிரை நேர்.கற் – ற – வெலாம் – நேர் நேர் நிரை ; கற் – றவெ லாம் – நேர் நிரைநேர்.சந்-தி-செய – நேர் நேர் நிரை ; சந் – திசெ – ய: நேர் நிரை நேர்-என்று கொள்ளப்பட்டன.‘சந்திசெயத் தாள்விளக்கத் தாளின்மறுத் தான்கண்டு’‘புந்திமிகத் தான்களித்துப் போதல்மனத் தேகொண்டு’‘இருநெடுஞ் செஞ்சுடர் எஃகமொன் றேந்திஇரவில்வந்த’(யா. வி. பக். 78)‘தாளின்மறு’ என்பதும் ‘போதல்மனத்’ என்பதும் போல்வன கனிச்சீர்ஆகாமைப் பொருட்டு மெய்யெழுத்தை நீக்கிக் கணக்கிட்டுத் ‘தா – ளிம – று’எனவும் ‘போ – தம – னத்’ எனவும் பகுத்துச் சீராக்குதலும் ‘இரவில்வந்த’என்பதன்கண் நாலசைச்சீர் ஆகாமைப் பொருட்டு லகர மெய்யை நீக்கி ‘இர -விவந் -த’ எனப் பகுத்துச் சீரமைத்தலும் பிற்கால வழுவமைதிமுறைகளாயின.14 எழுத்தின் மேற்பட்ட வெண்பாஅடி கலியோசை ஏற்கும் என்பது பண்டையமரபு. இப்பொழுது சீர்வகைகளின் அடிகள் ஆதலின் எழுத்துக் கணக்கினைநோக்குவதில்லை.