தமிழ் இலக்கணப் பேரகராதி

போக்கு, பாய்ச்சு, உருட்டு, நடத்து, எழுப்பு, பயிற்று – என்பனகாண்க. உரையிற் கோடலால், இறுகு, இறு க் கு, ஆடு – ஆ ட் டு, வருந்து – வரு த் து, எழும்பு, எழு ப் பு, தேறு – தே ற் று – என வருதலும் காண்க. (நன். 138 இராமா.)

வா – தன்வினை, வருவி – பிறவினை; உண்- தன்வினை, உண்பி-பிறவினை.இங்ஙனமே தன்வினையைப் பிறவினை ஆக்குதற்கண் குற்றிய லுகரங்கள் ஆறும்பயன்படுத்தப்படுகின்றன.தன்வினை:போ, பாய், உண், நட, எழு, தின்;பிறவினை;போக் கு , பாய்ச் சு , ஊட் டு , நடத் து , எழுப் பு , தீற் று(சூ. வி. பக். 41)

இடைநிலை விகரணி எனப்படும். அறிஞன் என்பதன்கண் உள்ள ஞகர இடைநிலைபோல்வன விகரணியாம். வட மொழியில் வினைச்சொற்களில் உள்ள விகுதியே காலம்காட்டுதலின், இடைநிலைகள் வினைமுதற்பொருண்மை முதலியன பற்றி வரும்.(சூ.வி.பக். 55)

‘வினாவிற்கு விடையிறுக்கும்போது இருபொருள்படும் வகையில்இருவகையாகப் பிரித்துப் பொருள் கொள்ளுமாறு தொடர்மொழியில்விடையிறுத்தல் முதலியன. வழக்காற்றில் விடையிறுக்கும்போது தெளிவு படவிடையிறுக்காமல், ‘இவ்வாறு இரட்டுற மொழிதலாக அமைத்தல் வேறுபட்டநடையுடைத்து ஆதலின் விகற்ப நடை எனப்பட்டது. (வீ. சோ. 181 உரை)எ-டு : தன்னையும் உடன் கொண்டு செல்லுமாறு வேண்டிய தாய்கோசலைக்கு மறுமொழி கூறும் இராமன்,‘சித்தம் நீதி கைக்கின்றதென்?’ என்ற கூற்றில், ‘சித்தம் நீதிகைக்கின்றது என்’ (நீ எதற்காக மனம் தடுமாறுவது? எனவும், ‘சித்தம்நீதி கைக்கின்றது என்?’ (நின் உள்ளம் நீதியை வெறுப்பது எதற்கு?)எனவும் இருபொருள்பட விகற்ப நடைவந்தவாறு. (கம்பரா. 1626)

இதனைச் சித்திர கவி வகைகளுள் ஒன்றாகக் கூறுவர். ‘வேறுபட்டநடையுடைத்தாவது’ என வீரசோழிய உரை கூறும் (181)எ-டு : ‘தமர நூபுர ஆதார சரணீ ஆரணா காரிதருண வாள்நிலா வீசு சடில மோலி மாகாளிஅமரர் வாழ்வு வாழ்வாக அவுணர் வாழ்வு பாழாகஅருளு மோகினீ யாகி அமுதபானம் ஈவாளே’ (தக்க. 107)இதன்கண், முதலடி பெரும்பாலும் வடமொழிச் சொற்கள் அச்சந்திகளோடு புணர(நூபுராதார’ என்பது பிரித்துக் காட்டப்பட்டுள்ளது), அடுத்தஅடி தமிழ்நடையால் அமைந்தவாறு. இதுவும் வேறுநடைத்து ஆதல் கூடும்.யாப்பருங்கல விருத்தியில், விகற்ப நடை என்பது ‘வினாவுத் தரம்’ என்றமிறைக்கவிக்கு அடையாக ‘விகற்ப நடைய வினாவுத்தரமே’ என்று வினாவியதற்குஒரு மொழியும் தொடர்மொழியுமாக விடையிறுப்பது என்று விளக்கம்கூறப்பட்டுள்ளது. (பக். 545)

அறுவகைச் செய்யுள் விகாரத்தாலும் மூவகைக் குறைகளா லும் உண்டானசொற்கள் விகாரப்பட்ட சொற்களாம்.எ-டு : குறுந்தாள், தட்டை, பொத்து (அறார்), தீயேன், விளையுமே,சிறிய இலை, தாமரை, ஆரல், நீலம் – என்ற இயற்கைச்சொற்கள் முறையேகுறுத்தாள், தண்டை, போத்து (அறார்), தியேன், விளையும்மே, சிறியிலை,மரை, ஆல், நீல் – என விகாரப்பட்டு வந்தன. (நன். 155)

புணர்ச்சிக்கண் தோன்றல், திரிதல், கெடுதல் – என்ற மூன்றுவிகாரங்கள் அமையும்.எ-டு : நாய் + கால் = நாய் க் கால் – ககரம் தோன்றல்விகாரம். நெல் + கதிர் = நெ ற் கதிர் – லகரம் றகரமாதல் திரிதல். மரம்+ வேர் = மரவேர் – மகரம்கெடுதல் விகாரம். (நன். 154)விகாரம் எனினும், செயல் எனினும், செயற்கை எனினும், விதி எனினும்ஒக்கும்.

இது பகுபதத்தின் இடைநிலை விகுதி ஆகியவற்றைக் குறிக்கும் வடசொல்.படர்க்கை வினைமுற்றுக்களில் திணை பால் எண் இடங்களை விகுதி காட்டும்;தன்மை முன்னிலை வினை முற்றுக்களில் ஒருமைப்பால், பன்மைப்பால், இடம் -இவற் றையே விகுதி காட்டும். ஏனைய எச்சவினைகள் இருதிணை ஐம்பால்மூவிடங்களுக்கும் பொதுவான விகுதியை ஏற்று வரும். நடவாய் – உண்ணாய் -என்பவற்றில் விகுதிகுன்றி நட – வா – என வருதலுமுண்டு. இவையன்றித்தொழிற் பெயர் விகுதிகள், பகுதிப்பொருள் விகுதி, ஒருதலை என்னும்பொருட்கண் வரும்விகுதி, (விடு, ஒழி), தற்பொருட்டுப் பொருட்கண் வரும்விகுதி (கொள்) – முதலியன உளவேனும், அவை வினைமுற்று விகுதிகளைப் போலச்சிறவா. (சூ. வி. பக். 41)

எங்கும் – ஏழறையாகக் கீறி, மேலை ஒழுங்கினுள் மொழிக்கு முதலாகியஎழுத்து ஒரு பொருள் பயக்க நிறுவி; அவ்வெழுத் துக்களை ஒழுங்கும்கண்ணறையும் படாமே நிறுவி, ஓரெழுத் துக்கு ஓர்அடியாகவாயினும் ஒரு சீர்ஆகவாயினும் முற்றுப் பெறப் பாடுவது. (இதன் பொருள் புலப்பட்டிலது.)(வீ. சோ. 181 உரை)

விசேடமாவது சூத்திரத்து உட்பொருளன்றி ஆண்டைக்கு வேண்டுவனதந்துரைக்கும் உரை வகை. (நன். 21 சங்.)

விசை என்ற மரப்பெயர் வேற்றுமைப் புணர்ச்சிக்கண் சே என்றமரப்பெயர் போல, வருமொழி வன்கணம் வரின், இடையே இனமெல்லெழுத்து மிக்குப்புணரும். எ-டு : விசை ங் கோடு, விசை ஞ் செதிள், விசை ந் தோல், விசை ம் பூ.அல்வழிப் புணர்ச்சிக்கண் நாற்கணம் வரினும் இயல்பாகப் புணரும். எ-டு: விசை கடிது, நெடிது, வலிது, அணித்து (தொ. எ. 282 நச்.)

விடு, ஒழி – என்பன செயல்நிகழ்ச்சி ஒருதலை என்னும் பொருட்கண் வரும்விகுதிகளாம். எ-டு : செய்துவிட்டான், செய்தொழிந்தான். (சூ. வி. பக்.41)

விண் என்னும் ஆகாயத்தை உணர்த்தும் பெயர் வேற்றுமைப் பொருட்புணர்ச்சிக்கண் அத்துச்சாரியை பெறுதலுமுண்டு; இயல்பாக வருமொழியொடுபுணர்தலுமுண்டு. அல்வழிக் கண் அது நாற்கணம் வரினும் இயல்பாகப்புணரும். அவற்றுள், உயிர்முதல் மொழி வரின் ணகரம் இரட்டும்.எ-டு : விண் +கொட்கும் =விண் ண த்துக் கொட்கும் என வும், வகர எழுத்துப்பேறு பெற்றுவிண்வ த் து க் கொட்கும் எனவும் வரும்.விண்குத்து (நீள்வரை வெற்ப) – எனச் சாரியை எதுவும் பெறாதும்வேற்றுமைப்புணர்ச்சிக்கண் வரும்.விண்கடிது, மாண்டது, வலிது, அரிது – என அல்வழிக்கண் வருமாறுகாண்க. (தொ.எ.305 நச்.)

விதத்தலாவது இன்னது இன்னவிடத்து இன்னதாம் என எடுத்து விதித்தலாம்.(நன். 164 மயிலை.)

இரண்டு குருவும் இரண்டு லகுவுமாய் முறையானே வரினும், இரண்டுஇலகுவும் இரண்டு குருவுமாய் முறையானே வரினும் விதானம் எனப்படும்.எ-டு : ‘துங்கக் கனகச் சோதி வளாகத் (துங், கக்; க, ன, கச்; சோ,திவ; ளா, கத்;)தங்கப் பெருநூல் ஆதியை ஆளும்செங்கட் சினவேள் சேவடி சேர்வார்தங்கட் கமரும் தண்கடல் நாடே’இப்பாடல், இரண்டு குருவும் இரண்டு இலகுவுமாய் முறையானே வந்தது.‘பொருளாளிற் புகழாமென் (பொ, ரு; ளா, ளிற்; பு, க; ழா,மென்)றருளாளர்க் குரையாயுந்திருமார்பிற் சினனேயொன்றருளாய்நின் அடியேற்கே’இப்பாடல், இரண்டு இலகுவும் இரண்டு குருவுமாய் முறை யானே வந்தது.இவ்வாறு கூறுதல் வடநூல்வழித் தமிழா சிரியர் ஒரு சாரார் கருத்து. (யா.வி. பக். 524)விதானம் – ஒரு பண் (யாழ். அக.)

முன்னைய உயிரீறும் மெய்யீறும் ஒழிய உயிரீறாய் நிற்பன வும்,யாதானும் ஓருயிர் இறுதிக்கண் தோன்றி நிற்பனவும் ஆம்.எ-டு : மரம் + பலகை > ம ர + பலகை = மரப்பலகை: விதிஉயிரீறு; பொன் + குடம் > பொற் + குடம் = பொற்குடம் : விதி மெய்யீறு; உவா +பதினான்கு > உவாஅ + பதினான்கு = உவாஅப்பதினான்கு : (விதி உயிரீறாகிய) அகரப்பேறு; ஆ + ஐ > ஆ ன் + ஐ = ஆனை (விதி மெய்யீறாகிய) னகரப் பேறு (நன். 165சங்கர.)

எழுத்துவகையால் இருபத்தாறு பேதமாம் எனப்பட்ட சந்தங்களுள் ஒன்று;ஒற்றொழித்து உயிராவது உயிர்மெய் யாவது ஓரடிக்கு 23 எழுத்து வரப்பாடும் பாடற்கண் இது காணப்படும். ‘விக்கிருதி’ என்றலும் அமையும். (வீ.சோ. 139 உரை)எ-டு : ‘வன்போர்புரி வெங்கணை யங்கர்பிரான் //மறனாலுயர் பேரற னார்குமரன் // தன்போலவி ளங்கின னாதலினென் //தனுவுங்குனி யாதுச ரங்கள்செலா // அன்போடிய துள்ளமெ னக்கினிமேல் //அவனோடமர் செய்தலு மிங்கரிதால் // வென்போகுவ னென்றலு மேயிறைவன்//விசையோடிர தத்தினை மீளவிடா’ (வில்லி. 17ஆம் போர்ச். 204)

நாற்சீரடி நான்காய் நிகழும் சந்த விருத்தம். இஃது அடிக்கு எட்டுஎழுத்துக்கள் கொண்ட வடமொழிவிருத்தம். இதன் அமைப்பு’ நான்கடிகளிலும்தொடர்ந்து (8 x 4=) 32 எழுத்துக் களும் உட்பட வந்து, தேமா தேமா தேமாதேமா என்ற வாய்பாட்டான் நிகழ்வது.எ-டு : ‘வீயா வாமா மாவா யாவீயாவா யாரா ராயா வாயாவாயா டேமா மாடே யாவாமாரா மாதோ தோமா ராமா’ (காஞ்சிப். சுரேசப். 20) (வி. பா.பக்.4)

ஆ ஏ ஓ- என்பன மூன்றும் வினா இடைச்சொற்களாம். இவை வினாப்பொருள்உணர்த்தும்வழி இவற்றை வினாஎழுத் துக்கள் என்றுரைத்தல் சாலாது;வினாஇடைச்சொற்கள் என்றே கூறல் வேண்டும். இவை எழுத்தாம் தன்மையொடுமொழியாம் தன்மையும் எய்துதலின், மொழிமரபை யொட்டி நூன்மரபின்இறுதிக்கண் வைக்கப்பட்டன.‘ எ ப்பொருளாயினும்’ (தொ.சொ.35 சேனா.), ‘யாது யா யாவை’ (தொ. சொ. 167சேனா.) என்ற நுற்பாக்களை நோக்க, எகரமும் யகரஆகாரமும் வினாஇடைச்சொற்களாம்.வருமாறு : அவ னா , அவ னே , அவ னோ ; எ ப்பொருள், யா வை (தொ. எ. 32 நச்.)

எ யா – என்பன மொழி முதலிலும், ஆ ஓ – என்பன மொழி யீற்றிலும், ஏ-மொழி முதல் ஈறு என ஈரிடத்தும் வினாப் பொருளை உணர்த்தி வரும். மொழிமுதல்வினா மொழி யொடு பிரிக்கமுடியாத தொடர்புடையது; ஈற்றுவினாமொழிக்குச் சிதைவின்றிப் பிரிக்கப்படும் நிலையது.வருமாறு : எவன், யாவன், ஏவன்; அவனா, அவனோ, அவனே. மொழிக்குஉறுப்பாக வரும் வினா இடைச்சொல்லை அகவினா என்றும், மொழி யின்புறத்ததாய்த் தன்னை வேறு பிரித்துழியும் நின்ற சொல் பொருள் தருவதாய்வரும் வினா இடைச்சொல்லைப் புறவினா என்றும் கூறுப.எ-டு : எ வன் – அகவினா; எ க்குதிரை – புறவினா (நன். 67)

வினவல் எனினும், கடாவல் எனினும் வினா என்னும் ஒரு பொருட்கிளவியாம்.(மு. வீ. எழுத். 30)

மிறைக்கவிகளுள் ஒன்று; பாட்டின் இறுதியில் நிற்கும் ஒருசொற்றொடரின் எழுத்துக்களை ஓரெழுத்தோ இரண்டு மூன்றெழுத்துக்களோ கொண்டசொற்களாகப் பிரித்து அவை விடையாகும் வகையில் தொடக்கத்திலிருந்துவினாக் களை அமைத்துக் கடைசியில் அத்தொடர் முழுதுமே விடையாமாறு இறுதிவினாவை அமைத்துப் பாடும் சித்திரகவி. (உத்தரம் – விடை)எ-டு : ‘பூமகள்யார்? போவானை ஏவுவான்என்னுரைக்கும்? // நாமம் பொருசரத்திற்(கு) என் என்ப? – தாம் அழகின் //பேர் என்? பிறைசூடும் பெம்மான் உவந்துறையும் // சேர்வென்? திருவேகம்பம்’சொற்றொடர் ‘திருவேகம்பம்’ என்பது. வினாக்களும் விடை யும் ஆமாறு :பூ மகள் யார்? – திரு; போவானை ஏவுகின்றவன் என் உரைக்கும்? – ஏகு;சரத்திற்கு நாமம் என் என்பர்? – அம்பு; அழகின் பேர் என்? – அம்;பெருமான் உவந்துறையும் இருப்பிடம் என்? – திருவேகம்பம். இவ்வாறுமுறையே காணப்படும். (தண்டி. 98 உரை)

வினைக்குறிப்புச் சொல்லெல்லாம் தெரிநிலைவினை போல முதனிலையில்பொருள் சிறந்து நிற்கும்; வினைக்குறிப்புப் பெயர்ச்சொல் அவ்வாறன்றிவிகுதியில் பொருள் சிறந்து நிற்கும். எனவே, பொருளாதி ஆறும் காரணமாகவரும் வினைகுறிப்புச் சொற்கள் (பெயரும் வினையும் ஆதலின்) முதனிலைவிகுதி ஆகிய அவ்விரண்டிலும் பொருள் சிறந்து நிற்கும் எனஉய்த்துணர்ந்து கொள்க. (நன். 132 சிவஞா.)

வினைத்தொகை, பண்புத்தொகை, அன்மொழித் தொகை – என்னும்அல்வழிப்புணர்ச்சியவாகிய தொகைநிலைத் தொடர்மொழிகளை ஒருமொழிகள்என்பாருமுளர். அவர் கூற்றுத் தாய்மலடி என்றாற் போலும்! (நன். 152சங்கர.)

வினைத்தொகை முதலிய ஐந்தும் விரிந்தவழி, வினைத்தொகை பெயரெச்சமாயும்,பண்புத்தொகை இரண்டும் பெயரெச்சக் குறிப்பாயும், உவமைத்தொகை இரண்டாம்வேற்றுமையொடு பயனிலையாயும், உம்மைத்தொகை இடைச்சொற் சந்தியாயும்,அன்மொழித்தொகை சொற்களும் சந்திகளும் பலவாயும் விரியும்.எ-டு : கொல்யானை : கொன்ற யானை – எனவும், கருங் குதிரை :கரிதாகிய குதிரை – எனவும், ஆயன்சாத்தன்: ஆயனாகிய சாத்தன்- எனவும்,பொற்சுணங்கு : பொன்னைப் போன்ற சுணங்கு – எனவும், இராப் பகல்: இரவும்பகலும் – எனவும், பொற்றொடி : பொன்னாலாகிய தொடியினை யுடையாள் – எனவும்விரியும். (நன். 152 சங்கர.)

வினைத்தொகை, பண்புத்தொகை, அன்மொழித்தொகை – என்பனவற்றை அல்வழிச்சந்தியாக எடுத்தோதாராயினார். என்னையெனில், வினைத்தொகையும்பண்புத்தொகையும் அல்வழிப் பொருள ஆயினும், விரித்தவழி, முறையே முக்காலம் உணர்த்தும் தன்மையவாயும் ஐம்பாலும் உணர்த்தும் தன்மையவாயும்நிற்கும் தத்தம் தொகைப்பொருள் சிதைதலின் பிரிக்கப்படாமையால் பிரிவுஇல் ஒட்டுக்களாம் ஆதலின், ஈண்டு நிலைமொழி வருமொழி செய்துபிரிக்கப்படாது ‘மருவின் பாத்தி’யவாய்க் கொல்யானை அரிவாள் ஆடரங்குசெல்செலவு புணர்பொழுது செய்குன்று- எனவும், கருங் குதிரை நெடுங்கோல்பாசிலை பைங்கண் சேதா – எனவும் வருவன போல்வன முடிந்தாங்கு முடியும்ஆகலானும், அன்மொழித் தொகையானது வேற்றுமைத்தொகை முதலிய ஐவகைநிலைக்களங்களிலும் பிறந்து, பொற்றொடி பவளவாய் திரிதாடி வெள்ளாடைதகரஞாழல் – என ஒரு சொல் நீர்மைத்தாய்ப் பெயர்த்தன்மை எய்தி, ‘பொற்றொடிதந்த புனைமடல்’ எனப் பயனிலையொடு புணர்ந்துழி எழுவா யாயும்,‘சுடர்த்தொடி கேளாய் (கலி. 51) என முடிக்கும் சொல்லொடு புணர்ந்துழிவிளியாயும் அல்வழிப் புணர்ச்சி யாதலும், தகரஞாழல்பூசினாள் – தகரஞாழலைப்பூசினாள் – என வேற்றுமையுருபு தொக்கும் விரிந்தும் முடிக்கும்சொல்லொடு புணர்ந்துழி வேற்றுமைப் புணர்ச்சியாதலும் உடைய ஆகலானும்ஓதாராயினார் என்க.(எச்சத்தை முற்றினைச் சாரக் கூறாத முறையல கூற்றினானே,) வட்டப் பலகை- சாரைப்பாம்பு – என்பனபோலும் இரு பெய ரொட்டுப் பண்புத்தொகைகள்அல்வழிப் பொருளவாய்ப் புணர்ச்சி எய்தல் கொள்க. (இ. வி. 54 உரை)

நடந்தான் என்புழி வினைப் பகுதி நட என்பது. நடத்தினான் என்புழிவினைப்பகுதி நடத்து என்பது. உண்பித்தான் என்புழி வினைப்பகுதி உண்பிஎன்பது. எழுந்திருந்தான் என்புழி வினைப்பகுதி எழுந்திரு என்பது.இவ்வாறு சொல்லமைப்பிற்கேற்ப, வினைப்பகுதியை (விகுதி முதலியஉறுப்பொடு கூட)க் கொள்ள வேண்டும். வினைப் பகுதி சொல்லாகுமிடத்துத்திரிந்து விகாரப்படுதலுண்டு.எ-டு : வா – வந்தான்; தொடு – தொட்டான்; கொணா – கொணர்ந்தான்,(நன். 139)

ஆசிரியர் தொல்காப்பியனார் வினைப்பகுதிகளைப் பெயர் என்கிறார்.தொழிற்பெயராவன முதனிலைத்தொழிற்பெயர் களேயாம். தொல். கூறும்தொழிற்பெயர்கள் எல்லாம் முதனிலைத்தொழிற்பெயர்களையே சுட்டும். தும் -செம் – திரும் – என்பன போன்ற தொழிற்பெயர்களே அவரால் குறிப்பிடப்படுவன.நாட்டம்-ஆட்டம் – என்பனவற்றை மகர ஈற்றுத் தொழிற்பெயராகக் கொள்ளின்,தும் – செம் – என்பவை, தும்மல் – செம்மல் – என வழங்குதலின் அவற்றைலகரஈற்றுத் தொழிற்பெயராகக்கொள்ள நேரிடும். முதனிலைத்தொழிற் பெயர்களொடுவிகுதி பெற்ற தொழிற்பெயர்களையும் கோடல் ஆசிரியர் கருத்தன்று.வினைப்பகுதிகளைத் தொழிற் பெயர் என்னும் தொல்காப்பியனார் அங்ஙனம்பகுதியாதற்கு ஏலாத விகுதி பெற்ற தொழிற்பெயர்களை வினைப்பகுதியாகக்கொள்ள வில்லை; கொள்ளவும் இயலாது. (எ. ஆ. பக். 155)

நடந்தான், நடக்கின்றான், நடப்பான் – என முக்கால வினை முற்றுப்பகுபதம் வந்தன. நடந்த, நடக்கின்ற, நடக்கும் – என முக்காலப் பெயரெச்சப்பகுபதம் வந்தன. நடந்து, நடக்க, நடக்கின் – என முக்காலவினையெச்சப்பகுபதம் வந்தன. இவையெல்லாம் உடன்பாடு.நடவான், நடவாத, நடவாது- இவை எதிர்மறை. இவை முறையே வினைமுற்றும்பெயரெச்ச வினையெச்சங்களும் ஆகிய தெரிநிலை வினைப்பகுபதங்கள்.பொன்னன், அகத்தன், ஆதிரையன், கரியன், கண்ணன், ஊணன், அற்று,இற்று,எற்று – என இவை குறிப்பு வினை முற்று. கரிய, பெரிய – என இவைகுறிப்புப் பெயரெச்சம். இவை உடன்பாடு.அல்லன், இல்லன், அன்று, இன்று- என இவை முற்று. அல்லாத, இல்லாத எனஇவை பெயரெச்சம். அன்றி, இன்றி, அல்லாமல், இல்லாமல் – என இவைவினையெச்சம். இவை முறையே எதிர்மறைமுற்றும், எதிர்மறைப் பெயரெச்ச வினையெச்சங்களுமாகிய குறிப்புவினைப் பகுபதங்கள். (நன். 132 இராமா.)

ஒரு தொழிற்சொல் எட்டு வேற்றுமையுருபும் ஏற்கின் வினைப் பெயராம்;அன்றித் தன் எச்சமான பெயர் கொண்டு முடியின் முற்றுவினைச்சொல்லாம்.உதாரணம் உண்டான் என்பது.உண்டானை, உண்டானொடு – எனவும், உண்டான் சாத்தன், உண்டான் தேவன்-எனவும் வரும்.அன்றியும் எடுத்தலோசையால் சொல்ல வினைப்பெயராம்; படுத்தலோசையால்சொல்ல முற்றுவினைப் பதமாம். (நன். 131 மயிலை.)

திரை, அலை, நுரை, தளிர், பூ, காய், கனி – என்றாற் போல்வனவினைமுதற்பொருளை உணர்த்தும் இகரவிகுதி புணர்ந்து கெட்டன. திரை அலைநுரை தளிர் – போன்றவை விகுதி குன்றி முதனிலை மாத்திரையாய்நிற்றல்பற்றி இவற்றை முதனிலை வினைப்பெயர் என வழங்குப.இகரவிகுதி வினைமுதற்பொருளை யுணர்த்தல் சேர்ந்தாரைக் கொல்லி,நுற்றுவரைக்கொல் லி , நாளோ தி , நூலோதி – போல்வனவற்றுள் காணப்படும். (சூ. வி. பக்.33)

அன், ஆன், அள், ஆள், அர், ஆர், ப, மார், அ, ஆ – இவை படர்க்கைவினைமுற்று விகுதிகள்.கு,டு,து,று, என், ஏல், அல், அன், அம், ஆம், எம், ஏம், ஓம், கும்,டும், தும், றும் – இவை தன்மை வினைமுற்று விகுதிகள்.ஐ, ஆய், இ, மின், இர், ஈர் – இவை முன்னிலை வினைமுற்றுவிகுதிகள்.ஈயர், க, ய – இவை வியங்கோள் விகுதிகள்.உம்- செய்யும் என்னும் வாய்பாட்டு முற்றுவிகுதி. பிறவும் சில உள.(நன். 140)

வில்லி, வாளி, உருவிலி, திருவிலி, பொறியிலி, செவியிலி, அரசி,பார்ப்பனி, செட்டிச்சி, உழத்தி, கிழத்தி, கணவாட்டி, வண்ணாத்தி, காதறை,செவியறை- என ‘வினையின் விகுதி பெயரினும் சிலவே’ என அறிக. (நன். 139மயிலை.)

‘வியமம்’ காண்க. நான்கடியும் தம்மில் எழுத்தும் எழுத்தல கும்ஒவ்வாது வரும் விருத்தம்.எ-டு : ‘கொற்றவா வளவி னுளவா வெனுந்தடத் (13)திற்றவா யில்லதெஞ் ஞான்று முள்ளது (11)சொற்றவாள் மனத்தினா லுருவிப் பின்னரே (13)மற்றவா னோக்கினான் மடங்கல் மொய்ம்பினான்.’ (12)இவ்வடிகளுள் முறையே எழுத்துக்கள் 13, 11, 13, 12 என ஒவ்வாதுவந்தவாறும், முதற்சீர்கள் நீங்கலாக ஏனைய சீர்கள் அலகு ஒவ்வாமையும்காணப்படும். (வீ. சோ. 139 உரை)

விஷமம்; சமமில்லாதது. ஓரடியும் எழுத்தும் எழுத்தலகும் ஒவ்வாமல்வரக்கூடிய விருத்தம் வியமம் எனப்படும். ஏனை யன சமம், பாதிச்சமம் எனஇரண்டாம். (வீ. சோ. 139 உரை)

ஒரு வாக்கியத்தின் பகுதியவான சொற்களை வேறாக்கி மற்றைப்பகுதியோடுள்ள தொடர்பினைத் தெளிவாகக் காட்டுவது ‘வியாகரணம்’ என்றுபதஞ்சலியார் கூறியுள்ளார். ஓர்ப்பு, ஆகமம், எளிமை, ஐயம் தீர்த்தல் -என்பன இலக் கணத்தின் பயன். எனவே, இலக்கணம் சொற்றொடரமைதியைஆராய்ந்தறிந்து (ஓர்ப்பு), வழுவில்லாத சொற்களையும் அவற்றின்தொடர்பையும் (ஆகமம்) எளிய முறையில் ஐயமறக் கூறுதலையே நோக்கமாகக்கொண்டது. சொற்களின் பொருட்காரணமும் வரலாறும் கூறும் நோக்கம் அதற்குஇல்லை. (எ.ஆ.முன்னுரை பக். 11)

உயிர்மெய்யெழுத்தில் மெய்யெழுத்தும் உயிரெழுத்தும் விரலும் விரலும்சேர நின்றாற்போல மெய்யொலி முன்னும் உயிரொலி பின்னுமாய் இணைந்துநிற்கும். (தொ.எ.18 நச். உரை)

புணர்ச்சிக்கண் நிறுத்த சொல்லின் ஈற்றெழுத்தும் குறித்துவருகிளவியின் முதலெழுத்தும் விரல்நுனிகள் தலைப்பெய் தாற் போல வேறுநின்று கலந்தனவாம். (தொ. எ. 18 இள. உரை)

விரவுப்பெயர், அல்வழி வேற்றுமை என்ற இருவழியும் வன்கணம் வரினும்பெரும்பாலும் இயல்பாகப் புணரும்.எ-டு : சாத்தி குறியள், சாத்தன் குறியன் – அல்வழிசாத்தி செவி, சாத்தன் செவி – வேற்றுமை(தொ. எ. 155 நச். உரை)னகார ஈற்று இயற்பெயர்கள் சாத்தன் + தந்தை = சாத்தந்தை – என்றாற்போல விகாரப்பட்டுப் புணரும். (347 நச். உரை)

அளவழிச் சந்தங்களில் சீர் ஒத்து ஓரடியில் ஈரெழுத்துக் குறைந்துவருவதாம்.எ-டு : ‘கொல்லைக் கொன்றைக் கொழுநன் தன்னைமல்லற் பொழில்வாய் மணியேர் முறுவல்முல்லைக் குறமா மடவாள் முறுகப்புல்லிக் குளிரப் பொழியாய் புயலே.’இதன்கண், முதலடியில் 9 எழுத்தும், ஏனைய அடிகளில் 11 எழுத்தும்வந்தவாறு. (யா. வி. பக். 513, 514)

செய்யுள்விகாரம் ஆறனுள் ஒன்று. செய்யுளில் ஓசைநலன் கருதி இடையே ஓர்ஒற்று விரிக்கப்படுவது இவ்விகாரம்; பிற எழுத்தும் சாரியையும்விரியினும் ஆம். இவ்விரித்தல் யாப்பு நலனேயன்றித் தொடைநயம் பற்றியும்நிகழும்.எ-டு : ‘சிறியிலை வெதிரின் நெல்விளை யு ம் மே’ – யாப்பு நலன் கருதி மகரம் விரிந்தது.‘தண்துறைவன்’ எனற்பாலது ‘தண்ணந்துறைவன்’ என அம்சாரியைவிரிந்தது.‘மனி த் தப் பிறவியும் வேண்டுவ தேயிந்த மாநிலத்தே’ – எதுகைநலம் கருதித்தகரம் விரிந்தது. (நன். 155)

இவை சில உரை வகைகள். விரிவாவது, வேற்றுமை முதலிய தொக்குநின்றவற்றைவிரிக்க வேண்டுழி விரித்தல். அதிகார மாவது, எடுத்துக்கொண்ட அதிகாரம்இதுவாதலின் இச் சூத்திரத்து அதிகரித்த பொருள் இதுவென அவ்வதிகாரத் தொடுபொருந்த உரைக்க வேண்டுழி உரைத்தல். துணிவாவது, ஐயுறக் கிடந்தவழிஇதற்கு இதுவே பொருளென உரைத்தல். (நன். 21 சங்கர.)

வடமொழி மரபில் விருத்தமும் தண்டகமும் அமையும் வகை கூறப்படுகிறது.நான்கடிகள் கொண்டதே விருத்தம். வட மொழியில் அடி ‘பாதம்’ எனப்படும்.அளவு ஒத்து வரும் விருத்தங்களை, அடி ஒன்றுக்கு ஓர் எழுத்து முதல்இருபத்தாறு எழுத்துக்கள் வரை கொண்டனவாகக் கூறுவர். ஓர் எழுத்துஇரண்டெழுத்து மூன்றெழுத்துக்களைப் பெற்ற அடிகளுக்கு ஓசை உண்டாகாதுஎன்று கூறி, நான்கெழுத்து முதல் இருபத்தாறு எழுத்து வரை கொண்டநான்கடிகளைப் பெற்று வருவதே விருத்தம் என்பாருமுளர். இருபத்தாறுஎழுத்துக்கு மேற்பட்டன எல்லாம் விருத்தம் ஆகா; விருத்தப் போலியே யாம்.இது வடநூல் மரபு. தமிழில் முப்பத்து மூன்று வரை வரும். அடி இரட்டித்தவிருத்தங்களில் அவ்வெண் ணிக்கையின் மேலும் வரும்.தண்டகம் நான்கு கட்டளை முதலாக வரும். (வீ. சோ. 134)

நிலைப்பத ஈற்று அகரஆகாரங்களில் ஒன்றன்முன், வரும் பத ஏகாரஐகாரங்களில் ஒன்று வந்தால் ஐகாரமும், அவ்விரண் டில் ஒன்றன்முன் ஓகாரஒளகாரங்களில் ஒன்று வந்தால் ஒளகாரமும், முறையே நிலைப்பத ஈறும் வரும்பதமுதலும் ஆகிய உயிர்கள் கெடத் தோன்றுதல் விருத்தி சந்தியாம்.எ-டு : சிவ + ஏகம் = சிவைகம்; சிவ + ஐக்கியம் = சிவைக்கியம்;தரா + ஏகவீரன் = தரைகவீரன்; ஏக + ஏகன் = ஏகைகன். கலச + ஓதனம் =கலசௌதனம்; மகா + ஐசுவரியம் = மகைசுவரியம்; கோமள + ஓடதி = கோமளௌடதி;திவ்விய + ஒளடதம் = திவ்வியௌடதம்; மகா + ஓடதி = மகௌடதி; மகா + ஒளடதம்= மகௌடதம்(தொ. வி. 38 உரை)அகரஆகாரங்கள் இறுதியாகிய மொழிக்குமுன் ஏகார ஐகாரங்களை முதலிலேயுடையசொல் வரின், நிலைமொழி யிறுதியும் வருமொழி முதலும் கெட்டு ஐகாரம்வரும். அகர ஆகாரங்கள் இறுதியாகிய மொழிக்குமுன் ஓகார ஒளகாரங் களைமுதலிலேயுடைய சொல் வரின், நிலைமொழியிறுதியும் வருமொழி முதலும் கெட்டுஒளகாரம் வரும்.வருமாறு : சிவ + ஏகநாதன் = சிவைகநாதன், சிவ + ஐக்கியம் =சிவைக்கியம், மகா + ஐசுவரியம் = மகைசுவரியம்;கலச + ஓதனம் = கலசௌதனம், மந்திர + ஒளடதம் = மந்திரௌடதம், (மு.வீ. மொழி. 41, 42)

136ஆம் சூத்திரத்துச் சொல்லப்பட்ட எனைவகைப் பகுதி யுள்ளும் சிலபொருளான் வேறுபட்டும், சில மிக்கும். சில திரிந்தும், சில ஈறுகெட்டும் நிற்கையும் குற்றமாகா.எ-டு : வா என்னும் பகுதி, வந்தான் – வருகின்றான் – என்புழி,ருகரம் மிக்கும் திரிந்தும் வரும்.கொள் என்னும் பகுதி, கொண்டான் – கோடு – கோடும் – என்புழி,ளகரம், ணகரமாகியும் கெட்டும் ஆதி நீண்டும் வந்தது.வலைச்சி, புலைச்சி – என்றல் தொடக்கத்துப் பெயர்ப் பகுபதம்எல்லாம் வலைமை புலைமை – முதலான பெயர்ப்பகுபதத்து ஈறு கெட்டு ‘இ’ ஏற்றுவந்தன.(நன். 138 மயிலை.)வேறுபடாதது பிரகிருதியாமன்றி வேறுபட்டது பிரகிருதி யாகாதேனும்,தந்தையைக் குறிக்க மகன் எனப்பட்டா னொருவன் தன் மகனைக் குறிக்கத்தந்தையானாற் போலப் பிறவினைப்படுத்த வரும் இவ்விகுதிகளும் (வி, பி.)மேல்வரும் அன் ஆன் முதலிய விகுதிகளைக் குறிக்கப் பகுதியாம் ஆதலின்,‘விதியே’ எனப் புறனடை தந்தார்.இச்சூத்திரத்திற்கு வா என்னும் பகுதி முதலியன வந்தான் -வருகின்றான் – முதலாக விகாரப்படுதலைப் பொருளாகக் கூறுவாருமுளர்.இவ்விகாரங்கள் பகுபத உறுப்பாய் மாட் டெறிந்து கொள்ளப்பட்ட மூன்றுசந்தியுள்ளும் ஒன்பது விகாரத்துள்ளும் அமைந்துகிடத்தலின் அதுபொருந்தாது என்க. (நன். 139 சங்கர.)

உயிரீறும் மெய்யீறுமாகிய விளிவேற்றுமைப்பெயர் வன்கணம் முதலாகியவருமொழி புணருமிடத்து இயல்பாக முடியும்.எ-டு : கொற்றா கேள், மடவாய் சொல் (நன். 160)