தமிழ் இலக்கணப் பேரகராதி

ழகரஈற்றுப் பெயர்முன் வருமொழி முதலில் க ச த ப – க் களாகிய வன்கணம்வரின், அல்வழிக்கண் இயல்பாதலும் மிகுதலும், வேற்றுமைக்கண் மிகுதலும்இனமெல்லெழுத் தோடு உறழ்தலும் பொதுவான விதியாம்.எ-டு : வீழ் கடிது – அல்வழிக்கண் எழுவாய்த் தொடர் இயல்பு;பூழ்ப் பறவை – அல்வழிக்கண் இருபெய ரொட்டுப் பண்புத்தொகை மிகுதல்;பூழ்ச்சிறை – வேற்றுமைக்கண் (ஆறன் தொகை) மிகுதல்: பாழ்க் கிணறு,பாழ்ங்கிணறு – வேற்றுமைக்கண் வல்லினம் மெல்லினம் உறழ்தல்; (பாழுட்கிணறு) – பாழாகிய கிணறு (பண்புத் தொகை) என அல்வழிக்கண்ணும்இவ்வுறழ்ச்சி முடிபே கொள்க. (நன். 224)தமிழ் என்ற சொல் வேற்றுமைப்புணர்ச்சிக்கண் நாற்கணமும் வருமிடத்து,அகரச்சாரியை பெறுதலுமுரித்து.எ-டு : தமிழ் + பிள்ளை, நாகன், வடுகன், அரசன் = தமிழப் பிள்ளை,தமிழநாகன், தமிழவடுகன், தமிழவரசன்; தமிழ் + சுவை = தமிழின் சுவை – எனஇன்சாரியைப் பேறும் கொள்க.தாழ் என்ற சொல் கோல் என்ற வருமொழியொடு புணரு மிடத்தும் அகரச்சாரியைபெறும். தொல்காப்பியத்து அத்து நன்னூலில் அகரமெனப்பட்டது.வருமாறு : தாழ் + கோல் = தாழக்கோல் – தாழைத் திறக்கும் கோல் -என வேற்றுமைப் புணர்ச்சி (நன். 225)கீழ் என்ற சொல்முன் வல்லின முதல் மொழி வருமிடத்துப் புணர்ச்சிக்கண்வல்லினம் மிகுதலும் மிகாமையும் ஆகிய இருநிலையு முண்டு.எ-டு : கீழ்குலம், கீழ்க்குலம்; கீழ்சாதி, கீழ்ச்சாதி‘கீழ்’ பண்பாகுபெயராய்க் கீழ்க்குலம் முதலியன இருபெய ரொட்டுப்பண்புத்தொகை ஆதலின், இஃது அல்வழிப் புணர்ச்சியாம். (நன். 226)

ழகரஈற்றுப் பெயர்கள் உருபொடு புணரும்வழி அன்சாரியை யும்இன்சாரியையும் பெறும்.எ-டு : பூழ் + ஐ = பூழனை, பூழினை; யாழ் +ஐ = யாழனை, யாழினை; ஏழ்+ஐ = ஏழனை, ஏழினை. (தொ. எ. 194 நச். உரை)தாழ் + ஐ= தாழினை, தாழை – எனச் சிறுபான்மை இன் சாரியை பெற்றும்சாரியை எதுவும் பெறாதும் உருபு ஏற்பனவும் உள. (தொ. எ. 202 நச்.உரை)

ழகரஈறு அல்வழிக்கண் வன்கணம் வரினும் இயல்பாகப் புணரும். எ-டு :யாழ் குறிது, சிறிது, தீது, பெரிதுசிறுபான்மை வல்லெழுத்து மிக்கும் மிகாதும் புணரும்.இருபெயரொட்டுப் பண்புத்தொகை அக்குப் பெறுதலு முண்டு. எ-டு :தாழப்பாவைதொல்காப்பிய அக்கு நன்னூலில் அகரமாகும். (தொ. எ. 405 நச். உரை)வேற்றுமைப்பொருட்புணர்ச்சிக்கண் வன்கணம் வரின் மிக்குப்புணரும்.எ-டு : பூழ்க்கால், சிறை, தலை, புறம் (தொ. எ. 383)தாழைத் திறக்கும் கோலாகிய தாழக்கோல் என்பது தாழ் + அக்கு + கோல் -என அக்குச்சாரியையொடு புணர்ந்த முடிபு. (தொ. எ. 384)தமிழ் என்பதும் அக்குப் பெற்றுத் தமிழக்கூத்து, தமிழமன்னர்,தமிழவள்ளல், தமிழஅ(வ)ரையர்- என்றாற் போல நாற்கணத் தொடும் புணரும்.சிறுபான்மை தமிழ்க்கூத்து, தமிழ்நாடு – என அக்குப் பெறாமலும்முடியும். (தொ. எ. 385 உரை)குமிழ், மகிழ் – முதலிய மரப்பெயர்கள் மெல்லெழுத்து மிக்கோ,அம்முச்சாரியை பெற்றோ நாற்கணத்தொடும் புணரும்.எ-டு : குமிழ்ங்கோடு, குமிழங்கோடு; குமிழநார், குமிழ வளர்ச்சி,குமிழஇ (வி)லை); மகிழ்ங்கோடு, மகிழங் கோடு; மகிழநார், மகிழவளர்ச்சி,மகிழஇ (வி)லைபாழ் என்பது வன்கணம் வரின் வல்லெழுத்தும் மெல் லெழுத்தும்உறழும்.எ-டு : பாழ்க்கிணறு, பாழ்ங்கிணறு; இது பாழுட் கிணறு- எனவிரியும். (387)ஏழ் என்ற எண்ணுப்பெயர் உருபேற்குமிடத்தும் பொருட்புணர்ச்சிக்கண்ணும் அன்சாரியை பெற்றுப் புணரும். பொருட்புணர்ச்சிக்கண் எழு எனத் திரிந்தும் புணரும்.எ-டு : ஏழனை, ஏழனொடு; ஏழன்காயம் ஏழன்சுக்கு – 388; ஏழ் + கலம்,கழஞ்சு, கடல் = எழுகலம், கழஞ்சு, கடல் -389; ஏழ் + பத்து = எழுபஃது;ஏழ் + ஆயிரம் = எழாயிரம்; ஏழ் + நூறாயிரம் = ஏழ்நூறாயிரம்; ஏழ் +தாமரை = ஏழ் தாமரை; ஏழ்+வெள்ளம் = ஏழ் வெள்ளம்; ஏழ் + ஆம்பல் =ஏழாம்பல்; ஏழ் + அகல், உழக்கு = ஏழகல், ஏழுழக்கு (390 – 394); கீழ் +குளம்= கீழ்குளம், கீழ்க்குளம் – என்ற உறழ்ச்சி முடிவு. (395)

செய்யுளில் ழகரஉகர ஈற்றுச் சொல்லின் உகரம் ஊகாரமாக நீண்டு மேலும்அளபெடை பெறுவதுண்டு.எ-டு : எழு – எழூஉ., குழு- குழூஉ, தழு- தழூஉஎனவே, குறில் நின்றவிடத்தும் அதனை நெடிலாக்கி அள பெடுத்து மேலும்நீட்டலுமுண்டு என்பது பெறப்படுகிறது. இதனை இலக்கணக்கொத்துக்குற்றெழுத்தளபெடை என்னும்.எழு, தழு – முதலிய சொற்கள் உகர ஈறு ஊகார ஈறாகியவழி, ஊகாரஈறுஇயல்பானதன்று, அஃது உகர ஈறு என்று தெரி விக்கவே உகரம் அறிகுறியாகஎழுதப்பட, எழூஉ- தழூஉ- முதலிய சொற்கள் உண்டாயின. (எ. ஆ. பக். 144)ழகரஉகரமே யன்றி, ஏனைய உகரமும் நீளும் என்பதனைத் தொல். உடம்பொடுபுணர்த்துக் கூறியுள்ளார்.வருமாறு : ‘அஆ வ என வரூஉம் இறுதி’ -(தொ.சொ. 9 நச்.)‘தம்மொற்று மிகூஉம்’ – (தொ.எ.260 நச்.)‘விண்ணென வரூஉம் காயப்பெயர்’- (தொ.எ.305) (தொ.எ.261 நச். உரை)

வேற்றுமைக்கண் ழகரம் டகரமெய்யாகத் திரியும்.எ-டு : கீழ் + திசை= கீட்டிசைழகரம், தகரம் வரின் டகரமாகவும் நகரம் வரின் ணகரமாகவும்திரியும்.எ-டு : திகழ் + தசக் கரம் = திகடசக்கரம்; சோழ + நாடு = சோணாடு.(மு. வீ. புண. 210, 211)