தமிழ் இலக்கணப் பேரகராதி

குரக்குக்கால், கழச்சுக்கோல், எட்டுக்குட்டி, மருத்துப்பை,பாப்புக்கால் எற்புச்சட்டம் – எனத் திரிந்தன. நாற்கணத் தொடும்ஒட்டுக.ஞெண்டுக்கால், வண்டுக்கால், பந்துத் திரட்சி, கோங்கிலை, இசங்கிலை,புன்கங்காய், பொதும்பிற் பூவை, குறும்பிற் கொற்றன் – என்றல்தொடக்கத்தன திரியாவாம்.குரக்குக்கடி, குரங்கின் கடி, வேப்பங்காய், வேம்பின் காய்,பாப்புத்தோல், பாம்பின் தோல் – என்றல் தொடக்கத்தன திரிந்தும்திரியாதும் வந்தன. (நன். 183 மயிலை.)

அல்வழிக்கண் மென்தொடர்க் குற்றியலுகர ஈற்றுச் சொற்கள் வன்கணம்வரினும் இயல்பாகப் புணரும்.எ-டு : குரங்கு கடிது, பஞ்சு சிறிது, வண்டுதீது, பந்து பெரிது,நண்பு பெரிது, கன்று பெரிது.1. மெல்லொற்று வல்லொற்றாய் ஐகாரம் பெற்று முடிவனவும், 2.மெல்லொற்று வல்லொற்றாய் ஐகாரமும் வல்லெழுத்தும் பெற்று முடிவனவும்,3. மெல்லொற்றுத் திரியாது ஐகாரமும் வல் லெழுத்தும் பெற்றுமுடிவனவும் உள.எ-டு : 1. யாண்டு – ஓர்யாட்டை யானை, ஐயாட்டை எருது2. அன்று, இன்று – அற்றைக் கூத்தர், இற்றைப் போர்3. மன்று, பண்டு – மன்றைத் தூது, மன்றைப் பனை; பண்டைச்சான்றோர். (தொ.எ.425 நச். உரை)ஆங்கு, ஈங்கு, ஊங்கு, யாங்கு, அங்கு, இங்கு, உங்கு, எங்கு – என்பனவல்லொற்று மிக்கு, ஆங்குக் கொண்டான் – என்றாற் போல முடியும். யாங்குஎன்பது யாங்குக் கொண்டான் – என வருதல் பெரும்பான்மை; யாங்கு கொண்டான்-என இயல்பாயும் முடியும். (நச் . உரை 427-429)மென்தொடர்மொழி வேற்றுமைக்கண் வன்கணம் வரின் வல் லெழுத்துமிகுதலுமுண்டு. எ-டு: குரங்குக்கால்இடையே மெல்லொற்று வல்லொற்றாய்த் திரிந்து வல்லெழுத்துமிகுதலுமுண்டு.எ-டு : இருப்புத் தொடர், குரக்குக்கால்தத்தம் இனமான வல்லொற்றாகத் திரிதலுமுண்டு.எ-டு : எண்கு+குட்டி =எட்குக்குட்டி; என்பு + காடு:எற்புக்காடு; அன்பு + தளை=அற்புத்தளை.பறம்பிற் பாரி, குறும்பிற் சான்றோர் – என மெல் லொற்றுத்திரியாமையும் உண்டு.இயல்பு கணத்திலும் குரக்கு ஞாற்சி, குரக்கு விரல், குரக்கு(உ)கிர் – என மெல்லொற்று இனவல்லொற் றாதலுமுண்டு. (414 நச்.உரை)மென்தொடர்மொழிக் குற்றுகரஈற்று மரப்பெயர்கள் (புல்லும் அடங்கும்)அம்முப் பெற்றுத் தெங்கங்காய், சீழ்கம்புல், கம்பம் புலம், கமுகங்காய்என வருதலும் கொள்க. (தெங்கு, கமுகு – இவையிரண்டும் புல்லினம்.) (415நச். உரை)மெல்லொற்று வல்லொற்று ஆகாது அம்முச்சாரியை பெறும் மரப்பெயர்களும்உள. எ-டு: குருந்தங் கோடு, புன்கஞ் செதிள் (416 நச். உரை)அக்குச்சாரியை பெறுவனவும் உள. எ-டு:குன்றக்கூகை, மன்றப் பெண்ணை(418 நச். உரை)மெல்லொற்று வல்லொற்றாகத் திரியும் மரப்பெயர்களும் கொள்க.(புல்லினமும் அடங்கும்) எ-டு: வேப்பங் கோடு, ஈச்சங் குலை; (ஈஞ்சு :புல்லினம்) (416 நச். உரை)நிலைமொழியீற்றில் மென்தொடர்க் குற்றியலுகரம் நிற்ப, வருமொழிமுதற்கண் வன்கணம் வரினும், அல்வழிப் புணர்ச்சி யில் இயல்பாக முடியும்.(நன். 181)எ-டு: வந்து கண்டான், சென்றான், தந்தான், போயினான்.ஏழாம் வேற்றுமைஇடப்பொருள் உணரநின்ற அங்கு இங்கு உங்கு எங்குஆங்கு ஈங்கு ஊங்கு யாங்கு ஆண்டு ஈண்டு யாண்டு – என்னும் மென்தொடர்க்குற்றியலுகர ஈற்று இடைச்சொற்களின் முன் வரும் வல்லினம் மிகும்.எ-டு: அங்குக் கண்டான், இங்குச் சென்றான், ஆண்டுத் தந்தான்,யாண்டுப் போனான்…. முதலாகக் காண்க.ஏழாம் வேற்றுமைக் காலப்பொருள் உணரநின்ற அன்று இன்று என்று பண்டுமுந்து- என்னும் மென்தொடர்க் குற்றியலுகர ஈற்று இடைச்சொற்களின்முன்வரும் வல்லினம் இயல்பாகவே முடியும்.எ-டு: அன்று கண்டான், இன்று சென்றான், பண்டு தந்தான், முந்துபோயினான் (நன். 181 சடகோ. உரை)வேற்றுமைப் புணர்ச்சிக்கண், மென்தொடர்க் குற்றியலுகர ஈற்றுமொழிகளுள் சில நிலைமொழிகள் (நாற்கணம்வரினும்) தமக்கு இனமாகியவன்தொடர்க்குற்றியலுகர மொழி களாகத் திரியும்.எ-டு: மருந்து +பை = மருத்துப்பை; குரங்கு + மனம் =குரக்குமனம்; இரும்பு + வலிமை = இருப்புவலிமை; கன்று +ஆ =கற்றா(கன்றொடு கூடிய பசு)இவை வேற்றுமைப் புணர்ச்சி. வேப்பங்காய் என்பதும் அது; இடையேஅம்முச்சாரியை மிக்கது.நஞ்சு + பகைமை= நச்சுப் பகைமை (உவமத்தொகை)இரும்பு +மனம் =இருப்புமனம் (இதுவுமது)என்பு + உடம்பு = எற்புடம்பு (இருபெயரொட்டு)இவை அல்வழிப் புணர்ச்சி.குரங்கு +குட்டி =குரங்குக்குட்டி, குரக்குக்குட்டி(வேற்றுமை)அன்பு+தளை =அன்புத்தளை, அற்புத்தளை (அல்வழி)இருவழியும் விகற்பித்து வந்தவாறு. (நன். 184)அன்று, இன்று, (பண்டு, முந்து) ஐயாண்டு, மூவாண்டு- என்பன அற்றைப்பொழுது, இற்றை நாள் (பண்டைக்காலம், முந்தை வளம்) ஐயாட்டைப்பிராயத்தான், மூவாட்டைக் குழவி- என ஐகாரச்சாரியை ஈற்றில் பெற்றுப்புணர்ந்தன. அன்று முதலிய நான்கும் மெல்லொற்று வல்லொற்றாய்த் திரிந்துஐகாரச் சாரியை ஏற்றலும், பண்டு- முந்து- என்பன திரிபின்றி ஐகாரம்ஏற்றலும் காண்க. (நன். 185)

உகரம் ஏறிய வல்லொற்றுக்களுள் ( கு சு டு து பு று) ஒன்றுமொழியீற்றதாய் நிற்ப அதன் அயலெழுத்து ஒரு மெல்லின மெய்யாக வரின்,அம்மொழியின் ஈற்றிலுள்ள குற்றியலுகரம் மென்தொடர்க் குற்றியலுகரமாம்.குற்றியலுகரத்துக்கு மாத்திரை அரை.எ-டு : அங்கு, பஞ்சு, வண்டு, பந்து, அம்பு, நன்றுமெல்லொற்று ஆறு ஆதலின், அதனை அடுத்து வரும் மென்தொடர்க்குற்றியலுகரமும் ஆறாம். (நன். 94)

இருந்து கொண்டு, கண்டு சென்றான், சென்று தந்தான் – என்றாற் போல இவ்வகைக் குற்றியலுகரஈற்று வினையெச்சம்இயல்பாகப் புணரும். (தொ. எ. 427. நச்.)ஏழாவதன் காலப்பொருளவாகிய சொற்கள் இயல்பாகப் புணர்வன உள.எ-டு : பண்டு கொண்டான், முந்து கொண்டான், இன்று கொண்டான், அன்று கொண்டான், என்று கொண்டான். (430 இள.)உண்டு என்ற சொல், உண்டு பொருள் – உள் பொருள்- என இருவகையாகப்புணரும். (எ. 430 நச்.)உண்டு காணம், உண்டு சாக்காடு, உண்டு தாமரை,உண்டு ஞானம், உண்டு யாழ், உண்டு ஆடை – என இயல்பாகப் புணர்வனவேபெரும்பான்மை. (430 நச். உரை)வண்டு என்பது வேற்றுமைக்கண் இன்சாரியை பெற்று வண்டின் கால் எனவரும். (420 நச்.)பெண்டு என்பது வேற்றுமைக்கண் இன்சாரியை யோடு அன்சாரியையும்பெற்றுப் பெண்டின்கை – பெண்டன்கை – என வரும். (421 நச்.)ஒன்று இரண்டு மூன்று நான்கு ஐந்து – என்ற எண்ணுப் பெயர்கள்அன்சாரியை பெற்று ஒன்றன் காயம் – என்றாற் போலப் புணரும். ஒன்றனாற்கொண்ட காயம் என வேற்றுமைப் புணர்ச்சி (419 நச்.)

குரங்கு, கழஞ்சு, எண்கு, மருந்து, பாம்பு, என்பன- மென்தொடர்க்குற்றுகரஈற்றுச் சொற்கள். இவை வேற்றுமைப் புணர்ச்சியில்,மெல்லொற்று வல்லொற்றாகத் திரிய வரு மொழி வல்லெழுத்து மிக்கு முடியும்;இயல்புகணமாயின் மெல்லொற்று வல்லொற்றாகத் திரிதல் ஒன்றுமே உண்டு-வருமாறு: குரக்குக்கால், குரக்குச்செவி, குரக்குத்தலை, குரக்குப்புறம் – எனவும், குரக்குஞாற்சி, குரக்குநிணம், குரக்கு முகம்,குரக்குவிரல், குரக்கு (உ) கிர்- எனவும் வரும்.ஞெண்டு, பந்து, பறம்பு, குறும்பு – என்றாற் போல்வன மெல் லொற்றுவல்லொற்று ஆகாதன; வருமொழி வல்லெழுத்து மிக்கு முடிதலும், இன்சாரியைஏற்று அதன் னகரம் றகர மாகத் திரிந்து முடிதலும் ஏற்ற பெற்றியாகக்கொள்க.வருமாறு: ஞெண்டுக்கால், பந்துத்திரட்டு; பறம்பிற் பாரி, குறும்பிற்சான்றோர்.‘மன்னே’ என்றதனான். குரக்குக்குட்டி – குரங்கின்கால், பாப்புத்தோல்- பாம்பின் தோல்- என ஒன்று தானே ஓரிடத்துத் திரிந்தும் ஓரிடத்துத்திரியாதும் வருதலும் கொள்க. இன்னும் அதனானே, ’அற்புத்தளை’ (நாலடி12:2) அன்பினாற் செய்த தளை – என வேற்றுமை யாதலேயன்றி, அன்பாகிய தளை-எனஅல்வழியும் ஆதலின், அல்வழிக்கண்ணும் மெல்லொற்று வல்லொற்றாகத் திரிதல்கொள்க. (இ.வி.எழுத். 103)

இது புணர்ச்சியில் நிகழும் மூவகைத் திரிபுகளுள் ஒன்று. மெய் பிறிதுஆதல் – வடிவு வேறுபடுதல்.எ-டு : மண்+ குடம் = மட்குடம் – ணகரம் டகரமாய் வடிவுவேறுபட்டது. சொல் + கேட்டான்= சொற் கேட்டான் – லகரம் றகரமாய் வடிவுவேறுபட்டது.யான் + ஐ = என்னை- ‘யா’ என்பது ‘எ’என வடிவு வேறுபட, னகரம்இரட்டித்தது.இங்ஙனம் ஓரெழுத்துப் பிறிதோர் எழுத்தாய்த் திரியும் திரி பினைத்தொல். ‘மெய் பிறிதாதல்’ என்றார். (தொ.எ. 109 நச்.)

ஊமை எனினும், ஒற்று எனினும், உடல் எனினும், காத்திரம் எனினும்மெய்யென்னும் ஒரு பொருட்கிளவி. (மு.வீ. எழுத். 13)

சொற்சீரடியால் வேந்தனுடைய புகழ் வரலாற்றினைக் கூறி அவன் தன்தேவியொடு வாழுமாறு வாழ்த்தி, அவனுடைய ஆட்சியாண்டினையும்,இயற்பெயரினையும் (பிற சிறப்புப் பெயர்களையும்) குறித்து விளக்கும்பாட்டு வகை. (இச்செய் யுள் நடையில் அவனுடைய போர் கொடை இவற்றின்வெற்றியேயன்றி, ஒரோவழி முன்னோர் வெற்றியும் இடம் பெறக் கூடும்.) (இ.வி. பாட். 71, பன்னிருபாட். 313)

சொற்சீரடி என்னும் கட்டுரைச் செய்யுளால் குலமுறையில் செய்தகீர்த்தியை அழகுற மொழியும் பிரபந்தம். இது வேந்தற்கே சிறந்தது,‘மெய்க்கீர்த்தி’ வேந்தன் புகழ் சொல்லுவதாதலின். (இ. வி. பாட்.105)

இது தொல்காப்பியப் பொருளதிகாரத்தின் ஆறாம் இயலாக உள்ளது. முன்ஐந்தியல்களில் கூறப்பட்ட அகப்புறச் செய்தி களை உடற்குறியால்வெளியிட்டு உவமத்தைப் போலப் பொருளைப் புலப்படுத்தும் மெய்ப்பாடு,அவ்வைந்தியல் களையும் அடுத்துச் செய்யுளியலை ஓட்டி அமைந்த உவம இயற்குமுன்னர்தராக ஆறாம் இயலாக அமைந்துள்ளது.இவ்வியலில் நாடகநூலார் குறிப்பிடும் மெய்ப்பாடுகள், இயற்றமிழ்அகம்புறம் பற்றிய செய்யுள்களுக்கு மிகத் தேவையாகப் பயின்று வரும்மெய்ப்பாடுகள், பயிலாது அருகிவரும் மெய்ப்பாடுகள், களவுக் காலத்தில்புணர்ச்சிக்கு முன் நிகழும் மெய்ப்பாடுகள், புணர்ச்சிக்குப் பின்நிகழும் மெய்ப்பாடுகள், களவுக்காலத்திற்கே சிறந்து கற்புக்காலத்தும்கலந்து வரும் மெய்ப்பாடுகள், வரைதல் வேட்கையைப் புலப் படுத்தும்மெய்ப்பாடுகள், கற்பிற்கே சிறந்த மெய்ப்பாடுகள், தலைவன் தலைவியர்க்குஉரிய பத்துவகை ஒப்புமைகள், நற்காமத்துக்கு ஆகாத மெய்ப்பாடுகள் ஆகியவைஇறுதிப் புறனடைச் செய்தியோடு 27 நூற்பாக்களால் கூறப்பட்டுள.மெய்ப்பாடு கூறிய ஓத்து ஆகுபெயரான் மெய்ப்பாட்டியல் எனப்பட்டது.அகத்திணையியல் முதல் பொருளியல் ஈறாகக் கூறப்பட்ட ஐந்தியல்களிலும்சுட்டப்படும் அகமும் புறமும் பற்றிய ஒழுகலாற்றிற்கும், பொருளியல்இறுதியில் சுட்டப் பட்ட காட்டலாகாப் பொருள் எல்லாவற்றிற்கும் பொதுவாகிய மனக்குறிப்பு இவையாகலின், இவற்றை வேறு கொண்டு ஓரினமாக்கிமெய்ப்பாட்டியல் என வேறோர் இயலாக, முன் கூறப்பட்ட அகப்பொருள்புறப்பொருள் பற்றிய ஐந்தியல் களொடும் தொடர்புடையதாகத் தொல்காப்பியனார்அமைத்துள்ளார். (தொ. பொ. 249 பேரா.)கூத்தநூலுக்குரிய இம்மெய்ப்பாடுகளை இயற்றமிழ் நூலா கியதொல்காப்பியத்தின் பொருளதிகாரத்தில் ஆராய்வது என்னையெனின்,இவ்வியற்றமிழில் அகம் புறம் பற்றிய பாடல்களுக்கு இன்றியமையாதசெய்திகளையே கூறினார்; சுவைக்கு ஏதுவாகிய பொருளினை அரங்கினுள் நிறீஇ,அது கண்டு குறிப்பும் சத்துவமும் நிகழ்த்தும் கூத்தனையும் அரங் கில்தந்து, பின்னர் அவையரங்கினோர் அவன் செய்கின்ற மெய்ப்பாட்டினைஉணர்வாராக வருகின்ற நாடக நூல் முறைமையெல்லாம் ஈண்டுக் கூறினாரல்லர்.(250 பேரா.)இயற்றமிழ்ச் செய்யுளில் இயற்குறியன்றிச் செயற்கைக் குறி புணர்ச்சிவழக்காறில்லை. உணர்வோடு உள்ளக்கருத்தை உரைக்கப் பல செயற்கைக் குறிவகுத்துக்கோடல் கூத்த நூல் வழக்காம். (மெய்ப். பாரதி. முன்.)இம்மெய்ப்பாடுகள் பொதுவாக அகப்பொருள் புறப் பொருள் துறைகள்அனைத்திற்கும் அமைய வருவனவும், சிறப்பாக அகத்துறைகளுக்கே ஆவனவும் எனஇருவகைப் படுதலின், பொதுவியல்புடையனவற்றை முன்னர்க் கூறிச்சிறப்பியல்புடையனவற்றைப் பின்னர்க் குறிப்பிடுகிறார். ஒருவருடையஉள்உணர்வுகளுள், மற்றவர் கண்டும் கேட்டும் அறியப் புற உடற்குறியால்புலப்படுவனவே இயற்றமிழ்ச் செய்யுளில் மெய்ப்பாடு எனப்படும். ஆதலின்,அவையே இவ்வியலில் விளக்கப்பட்டுள. (மெய்ப். பாரதி. முன்.)

ஒரு சொல்லின்கண்ணும் புணர்மொழியின்கண்ணும் ஒரு மெய் தன்னொடும்பிறமெய்களொடும் கூடும் கூட்டம். ‘இடைநிலை மெய்மயக்கம்’, காண்க.

மெய் பதினெட்டனுள்ளும் க் ச் த் ப் – என்னும் நான்கும் ஒழித்துநின்ற பதினாலு மெய்யும் ஒன்றன்பின் ஒன்று மாறி வந்து ஒன்றுவது(வேற்றுநிலை) மெய்மயக்கமாம். ரகர ழகரம் ஒழித்து நின்ற பதினாறுமெய்யும் தம் முன்னர்த் தாம் வந்து ஒன்றுவது உடனிலை மயக்கமாம்.இச்சொல்லப்பட்ட இரு கூற்று முப்பது மயக்கும் மொழியிடையிலேயாம்.உயிர்மெய் மயக்கம் இன்னதன் பின்னர் இன்னதாம் என்ற வரையறை இல்லை. (நன்.109 மயிலை.)

இன்ன மெய்க்கு இன்ன மெய் நட்பெழுத்து, இன்னமெய் பகையெழுத்துஎன்பதனை உட்கொண்டே மெய்மயக்கமும் புணர்ச்சிவிதிகளும் அமைந்தன.லகரளகரங்களின் முன் யகரம் மயங்கும் என்பதனுக்கு எடுத்துக் காட்டுத்தரும்போது, கொல்யானை, வெள்யாறு- என்ற வினைத்தொகை பண்புத்தொகைகளை ஒருமொழியாகக் கொண்டு நச். குறிப்பிட்டு, இத்தொகையல்லாத் தனி மொழிக்கண்சொற்கள் ஆசிரியர்காலத்து இருந்து பின்னர் இறந்தனபோலும் என்றுகருதுகிறார்.இங்ஙனமே ஞ்ந் ம் வ் – என்னும் புள்ளி முன்னர் யகரம் வந்துமயங்குதற்கு உரிஞ் யாது, பொருந் யாது, திரும் யாது, தெவ் யாது – என்றுஇருமொழிகளைப் புணர்த்து எடுத்துக்காட்டுத் தருதலை விரும்பாது,உதாரணங்கள் இறந்தன என்றார். நூல் மரபு ஒருமொழிக்குள் அமையும்செய்திகளைச் சொல்லவே அமையும் ஆதலின், ஒரு சொல்லிலேயே மெய் மயக்கம்வரும் செய்தியைக் காட்ட வேண்டும் என்பது நச். கருத்து. இரு மொழிக்கண்வரும் மெய்மயக்கம் ‘புணர்ச்சி’ என்ற வேறு பெயரில் அமைதலின், அதனைமெய்மயக்கத்துள் அடக்குதல் கூடாது என்பது அவர் கருத்து. (தொ. எ. 24,27 நச். உரை)மெய்மயக்கம் ஒருமொழிக்கும் புணர்மொழிக்கும் பொது வாதலின்,மேற்கூறிய புணர்மொழிச் செய்கையெல்லாம் தலையாய அறிவினோரை நோக்கஒருவாற்றான் கூறியவா றாயிற்று என்பர் இளம்பூரணர். (23 இள. உரை)

தொல். தனிமொழி இலக்கணத்தை மொழிமரபின்கண் கூறியுள்ளார்;மெய்மயக்கத்தை நூல்மரபில் கூறியுள்ளார். இம்மெய்மயக்கம் ஒரு மொழிக்கண்கொள்ள வேண்டுவதோர் இலக்கணமாயின், ஆசிரியர் தனிமொழியினைப் பற்றிக்கூறும் மொழிமரபில் கூறியிருப்பார். மொழியின் முதலில் நிற்கும்எழுத்துக்கள், ஈற்றில் நிற்கும் எழுத்துக்கள் இவற்றைக் கூறுமிடத்தேயேமொழியிடை நிற்கும் மெய்மயக்கத்தைக் கூற வேண்டும். மொழிமரபில் கூறாதுநுல்மரபில் மெய்மயக்கம் கூறிய அதனால், இதனை ஒருமொழிக்கண்ணேயே கொள்ளவேண்டுவதன்று. இங்குக் கூறப்பட்ட செய்தி, இன்ன மெய் யெழுத்தினோடு இன்னமெய்யெழுத்து மயங்கும் என்று அவற்றின் இயல்பினைக் கூறிய அத்துணையேஆகும். இதனை இடைநிலை மயக்கம் என்று கூறுவது தக்கதன்று; மெய்மயக் கம்என்றலே தகும். இம்மயக்கத்திற்கும் புணர்நிலைக்கும் வேற்றுமை உண்டு.புன்கால், பல்குதல் – முதலிய சொற்களில் ககரத்தொடு மயங்கிய னகர லகரமெய்கள், சந்தியில் பொற் குடம், பாற்குடம்- என்றாற் போலத் திரிவனஆயின. (எ. ஆ. பக். 23, 24)

மொழிக்கு முதலில் வரும் எழுத்துக்களும் ஈற்றில் வரும்எழுத்துக்களும் மொழியிடைப்படுத்து உணரப்பட வேண்டு தலின்,தனியெழுத்துப் பற்றிய நூல்மரபில் கூறப்படாது, மொழியிடைப்படுத்துஉணரப்படுவனவற்றைக் குறிக்கும் மொழிமரபில் வைக்கப்பட்டன. மொழியிடையேவரும் இடைநிலை மெய்மயக்கமும் மொழியிடைக் காணப்படுவ தொன்றாதலின்அதுவும் மொழிமரபில் வைக்கப்பட வேண்டு மெனின், மொழிக்கு இடையே வரும்எழுத்தென்னாது, இவ் வெழுத்துக்கு இவ்வெழுத்து நட்பு, அல்லன பகை – என்றசெய்தியையே விளக்குதலின், இச்செய்தி நுல்மரபில் கூறப் பட்டது. (சூ.வி.பக். 57)

உருவாகி வடிவு பெறும் மெய்யெழுத்துக்களின் தன்மை யாவது, அவைஒலிப்பு உடையனவாயும் நிற்றல். புள்ளி யொடும்+ நிலையல் = புள்ளியொடுநிலையல். உம்மையான், புள்ளியொடு நில்லாமல் உயிரோடியைந்துஉயிர்மெய்யாகவும் நிற்கும் எனக்கொள்க. (உயிர் மெய் – உயிர்க்கும்மெய்) மெய்யானது ஒலிப்பின்றி உருவாதலும், உயிர்ப்பு உந்த அரைமாத்திரையளவு ஒலித்தலும், உயிர் இயைய இசைத்தலும் ஆகிய மூன்று நிலைகளையுடைத்து என்பது பெறப்படும். (தொ. எ. 15 ச. பால.)

பதினெட்டு மெய்களும் வடிவு கொள்ளும் நிலைமைக்கண் செவிப்புலனாவதில்லைஆதலின், அந்நிலை மெய் என்றும் ஒற்று என்றும்கூறப்படுகிறது. அவற்றைச் செவிப்புலனாக்க வேண்டின், அகரம் முதலியஉயிர்ப்பிசைகளான் உந்தாமல், அனுகரண ஓசையை உயிர்ப்பாக்கி உந்த அவைசெவிப்புல னாகும். அங்ஙனம் வெளிப்படுத்தத் துணைபுரியும் ஓசையைஅரைமாத்திரையளவே இசைத்தல் வேண்டும் என, ‘ மெய்யின் அளவே அரையெனமொழிப ’ என்பர் தொல்காப்பியனார். அம்மெய்யினது முழுத்தன்மையும்புலப்படுத்த வேண்டின், அகரவுயிரைச் சாரியையாகக் கொடுத்து அதனால்வெளிப் படுத்தல் வேண்டும். இதனை ஆசிரியர் ‘ மெய்யின் இயக்கம் அகரமொடு சிவணும் ’ என்றார்.இவ்வாறாக அனுகரண உயிர்ப்பிசையும் அகரச்சாரியையும் இன்றிஅம்மெய்கள் மொழியுறுப்பாக ஓர் உயிரெழுத்தையோ உயிர்மெய் யெழுத்தையோசார்ந்து அவற்றின்பின் வருமிடத்து நன்கு ஒலிக்கும் அந்நிலையை(அல்-கால்-அவல்- காவல்) ஆசிரியர் ‘புள்ளி’ எனச் சுட்டிக் கூறுவர்.ஆகலின் புள்ளிமெய் ஒருமொழியின் இடையிலும் ஈற்றிலுமே நிற்கும்.இதனை ‘ மெய்யீறெல்லாம் புள்ளியொடுநிலையல் ’ என்றார்.ஒலிப்புற்று நிற்கும் புள்ளிமெய்கள் அந்நிலைமைக்கண் உயிர் ஏறஇடம் தாரா; ஒலிப்புநிலை நீங்கி வடிவுகொண்ட முன்னைய நிலையில்தான்உயிரேற இடம் தரும். இதனைப் ‘புள்ளி யீற்றுமுன் உயிர்தனித்தியலாது , மெய்யொடு சிவணும் அவ்வியல்கெடுத்தே’ என்பார் ஆசிரியர். அங்ஙனம் மெய்யினை ஊர்ந்து அம்மெய்யினைவெளிப்படுத்துங்கால், உயிர் தன் தலைமைப்பாட்டினையும் பிறப்பிடத்தையும்இழந்து மெய்க்குத் துணையாகிறது. மெய் தலைமைப் பாடுற்று உயிர் மெய் எனநிகழ்கிறது. ஆதலின் உயிர்மெய்யினை மெய்யின் பிறிதொரு நிலையாகவேஆசிரியர் கூறுகிறார். ‘ புள்ளி யில்லா எல்லா மெய்யும்…உயிர்த்த லாறே ’ என்பது தொல். சூத்திரம். (தொ. எ. பக். 11 ச. பால.)

மெய்யெழுத்துத் தனித்தொலிக்கும் இயல்பின்றி, வாயுறுப்புக் களான்உருவாகி வடிவுற்று அனுகரண ஓசையான் ஒலிநிலை எய்தி, தடையுற்றுவெடித்தும் அடைவுற்று நழுவியும் தடை யின்றி உரசியும் நெகிழ்ந்தும்,நெஞ்சுவளி – மிடற்றுவளி – மூக்குவளி – இசைகளான் வெளிப்பட்டுச்செவிப்புலனாம்; உயிரும் உயிர்மெய்யுமாகிய எழுத்துக்களின்பின் உயிரிசைஅலகின் துணையான் புள்ளியுற்று ஒலிக்கும்; வாயுறுப்புக் களின் தொழில்முயற்சியும் வளியிசையும் காரணமாக வன்மை – மென்மை – இடைமை – என்னும்தன்மைகளைப் பெறும்; உயிரிசையைத் துணையாகக் கொண்டு அவற்றின் உந்துதலான் உயிர்மெய்யாகி இசைத்து அலகு பெறும்; உயிரும் குற்றியலிகரமும்குற்றியலுகரமும் ஏற இடங்கொடுத்து, அவ் வழித் தனது மாத்திரையை இழந்து,ஏறிய உயிரின் மாத்திரை யளவே தனக்கு அளவாகக் கொண்டு, உயிர்மெய் என்னும்குறியீடு பெற்று நிற்கும்; மொழிக்கண் விட்டிசை யாது தொடர்ந்துவரும்;உடன்நிற்றற்கு ஏலாத மெய் இணைய வருவழித் திரிந்து பிளவுபடாமல்தொடரும்; தனக்குப் பின் வரும் உயிர்மெய்யின் ஒலியை மயக்கித்திரிபுபடுத்தும்; உயிரைக் கூடியோ சார்ந்தோ சொல்லாயும் சொல்லுறுப்பாயும் அமைந்து பொருள் விளக்கும்; பண்ணிசைகளையும் வண்ணங்களையும்உண்டாக்கும்; உயிர்ப்பிசைகளை ஏற்று நெடுமை – குறுமை – என்னும்குறியீடு பெறும்; தம்மை ஊர்ந்த உயிர்களுக்கு வன்மை – மென்மை – இடைமை -என்னும் குறியீடுகளை எய்துவிக்கும்;தாம் உயிர்மெய் ஆவதற்குத்துணைசெய்யும் உயிர்களைத் தமக்குரிய பிறப்பிடத்தினின்று பிறக்கச்செய்து தாமே தலைமை பெறும்;மெய்-புள்ளி- உயிர்மெய்- என்னும் மூவகையாகச்செயற்பாடு பெற்றுவரும். (தொ. எ. பக். 19, 20 ச. பால.)

வல்லெழுத்தை இனமெல்லெழுத்தாக மெய்பிறிதாக்கிக் கோடல். அஃதாவதுவல்லெழுத்தை இனமெல்லெழுத்தாகத் திரித்தல்மகரஈற்றுப் பெயர் வன்கணம் வருமொழி முதலில் வரின் ஈற்று மகரம்கெட்டு வருமொழி வல்லெழுத்து இடையே மிக்கு,மரம் +கிளை =மரக்கிளை – என்றாற் போல வேற்றுமைப் புணர்ச்சிக்கண்வரும். ஆனால் இரண்டாம் வேற்றுமைத் தொகையாகப் புணரும்போது, மரம்+குறைத்தான் =மரங் குறைத்தான் – என வல்லெழுத்து மிக வேண்டிய இடத்துஇனமெல்லெழுத்து வருதல் ‘மெலிப்பொடு தோன்றல்’ ஆகும். மெலிப்பு -மெல்லெழுத்து. (தொ.எ.157 நச்.)

எ-டு : ‘நின்னைநா னென்னென்னே னின்னைநா னென்னுன்னேநின்னைநா னின்னெனே னின்னானி – னின்னானாநாநாநா நின்னுனா னூனநீ நன்னானேநீநா னெனநீ நினை’நின்னை நான் என் என்னேன்; நின்னை நான் என் உன்னேன்; நின்னை நான்நின்னானின் இன்னானா நின் என்னேன்; நாநா நாம், ஊனம், நின் உன் நான் நீ(த்துள்ள) நான் என நினை; நீ நன்னானே – எனப் பிரித்துப் பொருள்செய்க.“நின்னை யான் நின் செயல் பற்றி வினவேன்; நின் செயல்களை எக்காரணம்பற்றியும் நினையேன்; உன்னை நான் உன்னைச் சேர்ந்த எனக்கு இன்னாசெய்பவனாக நின் தன்னலம் கருதுகின்றாயே என்று கூறமாட்டேன்; நின் னையேவிரும்பும் நான் பலவித அச்சங்களையும் குற்றங்களை யும் உறுவேன். என்னைநீத்துவிடும் நீ, நானா இருந்து நினைத்துப்பார். நீ அதனை விடுத்துமகிழ்ச்சியாகப் பாடிக் கொண்டிருக்கிறாய்” என்ற பொருளுடைய இப்பாடற்கண்,நகரமும் னகரமும் ஆகிய இரண்டு மெல்லெழுத்து வருக்கங் களே வந்துள்ளன.(இ. வி. 689 உரை)

எ-டு : ‘மானமே நண்ணா மனமென் மனமென்னுமானமான் மன்னா நனிநாணு – மீனமாமானா மினன்மின்னி முன்முன்னே நண்ணினுமானா மணிமேனி மான்’மானமான் மன்னா! மானமே நண்ணா மனம் என்மனம் என்னும், நனி நாணும் ஈனம்ஆம், ஆனா மி(ன்)னல் மின்னி முன்னே நண்ணினும், மானா (-ஒப்பில்லாத)மணிமேனி மான் என்று பிரித்துப் பொருள் கொள்க.“பெருமை பொருந்திய யானைகளையுடைய தலைவனே! அமையாத மின்னல் மின்னி நீவிடுத்த தூதாகத் தலைவி முன்னே வந்து காட்சி வழங்கினாலும், அதனால் நீவிரைந்து வருகையைக் குறித்து ஆறுதல் அடையாமல், ‘என் மனம் மானமில்லாதமனம்’ என்றும்,‘என் நாணும் மிகக் குறைகிறது’ என்றும், அழகியமேனியளாகிய தலைவி கூறிக் கொண்டிருந்தாள்” என்று வினைமுற்றி மீண்ட தலைவனிடம் தோழி கூறிய இப்பாடலில், மெல்லின மெய்களும் மெல்லினஉயிர்மெய்களுமே வந்துள்ளன. (தண்டி. 97 உரை)

ங்ஞ்ண் ந் ம் ன் – என்ற ஆறு மெய்யெழுத்துக்களும் மெல் லென்றமூக்கொலியால் பிறப்பன ஆதலின் மெல் லினத்தைச் சார்ந்தனவாம். (இம்மெல்லெழுத்தின் பிறப்பிடம் மூக்கு என்னும் நன்னூல். முத்து வீரியம்எழுத். 43ஆம் நுற்பா மெல் லினம் ஆறும் பிறக்கும் இடம் தலை என்கிறது.)(நன். 69)

ங் ஞ் ண் ந் ம் ன் – என்ற ஆறு மெய்களும் மெல்லெழுத்தாம். இவற்றைப்பின்னர் ‘மெல்லெழுத்து மிகினும்’(323), ‘மெல் லெழுத்து இயற்கை’- (145)என்றாற்போல எடுத்துக் குறிப்பிட வேண்டியும், இவை மென்மையானமூக்கொலியான் பிறத்தல் கருதியும் இவற்றை மெல்லெழுத்து என்றார். (தொ.எ.20 நச். உரை)

மொழிக்கு முதலில் வருவன வல்லின உயிர்மெய் – 4, மெல்லின உயிர்மெய்-3, இடையின உயிர்மெய்-2, உயிர் – 12 என்பன. இவற்றுள் வல்லினம் அல்லாதமென்மை இடைமை உயிர்க்கணங்கள் ‘இயல்பு கணம்’ எனப்படும். இவை வரு மொழிமுதலில் வரின், நிலைமொழி ஈற்றிலோ வருமொழி முதலிலோ திரிபு ஏற்படாமல்இயல்பாகப் புணர்தலே பெரும்பான்மை. ஆனால் முதல்மொழி தொடர்மொழியாய்நிற்க அதனை அடுத்து வரும் மென்கணம் இயல்பாதலே யன்றிச் சிறுபான்மைமிக்கும் புணரும்.எ-டு : கதிர்+ஞெரி = கதிர்ஞெரி, கதிர்ஞ்ஞெரி; கதிர் +நுனி =கதிர்நுனி, கதிர்ந்நுனி; கதிர் +முரி = கதிர்முரி, கதிர்ம்முரிஇவ்வாறு மெல்லெழுத்து இயல்பாதலேயன்றி உறழ்ந்து முடிதலு முண்டு.(தொ. எ. 145 நச்.)

‘பெறுநவும்’ என்ற உம்மையால், அத்திக்காய் – அகத்திக்காய் -ஆத்திக்காய் – இறலிக்காய்- இலந்தைக்காய் – முதலாயின மெல்லெழுத்துப்பெறா எனக் கொள்க. (நன்.165 மயிலை.)

மென்மை எனினும், மென்கணம் எனினும், மெலி எனினும்மெல்லெழுத்தென்னும் ஒரு பொருட்கிளவி. (மு.வீ.எழு. 17)