தமிழ் இலக்கணப் பேரகராதி

நான்கடிச் செய்யுளில் மூன்றாம் அடியின் தொடக்கத்தில் முதற்சீர்மடக்கி (இரண்டாம் சீராகவும்) வருவது.எ-டு : ‘தேங்கானல் முத்(து) அலைக்கும் தில்லைப் பெருந்தகைக்குஓங்காரத் துட்பொருளாம் ஒண்சுடர்க்கு – நீங்கா மருளா மருளா தரித்துரைக்கும் மாற்றம்பொருளாம் புனைமாலை ஆம்.’மருளாம் – ஆசையாகிய; மருள் – பாசம்“கானலில் முத்து அலைக்கும் தில்லையில் பெருந்தகையாய், ஓங்காரத்துஉட்பொருளாம் சோதிவடிவாகிய சிவபெரு மானுக்கு, நீங்காத ஆசையாகியபாசத்தினை மேற்கொண்டு அடியார்கள் கூறும் சொற்கள் மேம்பட்ட பொருள்களும்அணியும் மாலைகளும் ஆம்” என்று பொருள் படும் இப்பாடற்கண், மூன்றாமடிஆதியில் ‘மருளா’ என்ற சீர் மடக்கி வந்தவாறு. (தண்டி. 95)

எ-டு : ‘கோவ ளர்ப்பன கோநக ரங்களேகோவ ளர்ப்பன கோநக ரங்களேமேவ ளக்கர் வியன்திரை வேலைசூழ்கோவ ளர்ப்பன கோநக ரங்களே’.கோ – பெரிய, ஒளி, அரசன், மேம்பாடு, பூமி என்ற பொருள் களிலும்,கோநகரங்கள் – மேம்பட்ட ஊர்கள், இறைவனுடைய ஊர்கள் என்றபொருள்களிலும் வந்துள்ளன. கோந(ன) கரங்கள் – அரசன் கைகள்.பெரிய நகரங்கள் ஒளியை மிகுப்பன; அரசன் பெருக்குவன இறைவன்கோயில்களே; கடல் தனது அலையோடும் கரை யோடும் சூழ்ந்திருக்கும்நிலவுலகத்தைக் காப்பன அரசனுடைய கைகளே என்று பொருள்படும் இப்பாடற்கண்,முதலாம் அடியே இரண்டாம் நான்காம் அடியாக மடக்கி வந்தவாறு. (தண்டி.96)

எ-டு : ‘தளைவிட் டார்மகிழ் மாறன்தன் வெற்பில்வான்முளைவிற் போல்நுத லீர்! உங்கள் முன்றில்வாய்வளைவிற் கோமன் மதனம் படுக்கவோவளைவிற் கோமன் மதனம் படுக்கவோ’.“பற்றற்றார் பரவும் சடகோபன் மலையில் வானவில் போன்ற நெற்றியுடையீர்!உங்கள் இல்லத்து முகப்பில், (வளை விற்கோ-) சங்குவளையல்களை விற்பேனோ,(மன் மதனம் படுக்க-) என்னிடம் நிலைபெற்ற விருப்பம் என் அறிவைஅகப்படுத்த, (வளை வில்கோ-) வளைக்கும் கரும்புவில்லை யுடைய என்பகையாகிய (மன்மதன் அம்பு அடுக்கவோ-) மன்மதன் தொடுக்கும் அம்புகளாகியபூக்களை உங்கள் குழற்குச் சூட்டுவேனோ?” எனத் தலைவன், தலைவி தோழிஇருவரிடமும் குறையுற்று நிற்றலைக் கூறும் இப்பாடற்கண், மூன்றாமடிநான்காமடியாக மடக்கி வந்தவாறு. (மா. அ. பாடல் 739).

எ-டு : ‘ஆயிரம்பெற் றான் ஒருமூன் றைந்துற்றான் ஆதியர்க்கு,மேய முதல்வனெனும் மெய்வேதம் – பாய் திரைப்பால் ஆழியா ன் ஆழியான் அஞ்சிறைப்புட் பாகனெனும் கோழியான் கோழியான் கோ’.கண் ஆயிரம் பெற்றான் – இந்திரன்கண் மூன்று பெற்றான் – சிவன்கண் மூன்றும் ஐந்தும் உற்றான் – பிரமன்.பால் ஆழியான் – பாற்கடலையுடையவன்; ஆழியான் – சக்கராயுதத்தையுடையவன்; கோழியான் – உறையூரிலிருப் பவன், கோழிக்கொடியை உயர்த்தமுருகன். கோ – கண்.பாற்கடலை யுடையவனும் சக்கராயுதம் ஏந்தியவனும் கருடனை ஊர்பவனும்உறையூரில் உகந்திருப்பவனும் ஆகிய திருமால், கோழிக்கொடியையுடையமுருகன், ஆயிரங் கண்ணான் ஆகிய இந்திரன், முக்கண்ணனாகிய சிவபெரு மான்,எண்கண்ணனாகிய பிரமன் ஆகிய எல்லோருக்கும் முதல்வன் என்ப.ஆழியான், ஆழியான் – கோழியான், கோழியான் – மூன்றாமடி நான்காமடி ஆதிமடக்கு. (மா. அ. பாடல் 632)

மூன்றாம் வேற்றுமை எழுவாய் நிலைமொழியாய் நிற்ப, அவ் வெழுவாயாகியநிலைமொழிப்பொருளால் ஆகின்ற செயப்பாட்டு வினைச்சொல் வருமொழியாகவருமிடத்து, வருமொழி முதற்கண் வரும் வல்லினம் பொதுவிதியால் மிக்குமுடிதலே யன்றி, உறழ்ச்சியும் இயல்பும் ஆகும். உயிரீறு மெய்யீறு- என்றஇருவகை நிலைமொழியும் கொள்க. இப்புணர்மொழி மூன்றாம்வேற்றுமைத்தொகை.எ-டு: அராத் தீண்டப்பட்டான், சுறாப் பாயப்பட்டான் – என்றுமிக்கு முடிதலே பெரும்பான்மை.பேய்கோட்பட்டான், பேய்க்கோட்பட்டான்; உறழ்ச்சிபுலிகோட்பட்டான், புலிக்கோட்பட்டான் }பேய்பிடிக்கப்பட்டான், புலிகடிக்கப்பட்டான்இயல்பு.கோட்படுதல் என்பது மூன்றாம் வேற்றுமை எழுவாயால் ஒரு சாத்தற்குஏற்பட்ட நிலை. கொள்ளுதல் மூன்றாம் வேற்றுமை எழுவாயின் தொழில்.தம் தொழில்: சாத்தன் உண்டான் என்புழி, சாத்தனாகிய எழுவாயின்தொழில்.தம்மினாகிய தொழில் : சாத்தன் புலி கடிக்கப்பட்டான் என்புழி, ஓர்எழுவாயால் சாத்தனுக்கு ஏற்பட்ட தொழில்; அஃதாவது கடிக்கப்படுதல். (நன்.256)

மூன்றிடத்தும் மடக்காவது, ஓரடியின் முதல் இடை கடை என்ற மூவிடத்தும்எழுத்தோ அசையோ சீரோ மடக்கி வரலாம். இது பதினைந்து வகைப்படும். அவைபின் வருமாறு:முதலடி மூன்றிடத்தும் மடக்கு, இரண்டாமடி மூன்றிடத்தும் மடக்கு,மூன்றாமடி மூன்றிடத்தும் மடக்கு, நான்காமடி மூன்றிடத்தும் மடக்கு,முதலடியும் இரண்டா மடியும் மூன் றிடத்தும் மடக்கு, முதலாமடியும்மூன்றாமடியும் மூன்றிடத் தும் மடக்கு, முதலடியும் நான்காமடியும்மூன்றிடத்தும் மடக்கு, கடையிரண்டடியும் மூன்றிடத்தும் மடக்கு,இடையிரண்டடியும் மூன்றிடத்தும் மடக்கு, இரண்டாமடி யும் நான்காமடியும்மூன்றிடத்தும் மடக்கு, ஈற்றடி ஒழிந்த ஏனை மூவடியும் மூன்றிடத்தும்மடக்கு, ஈற்றயலடி ஒழிந்த ஏனை மூவடியும் மூன்றிடத்தும் மடக்கு, முதலடிஒழிந்த ஏனை மூன்றிடத்தும் மூவடியும் மடக்கு, முதலயலடி ஒழிந்த ஏனைமூவடியும் மூன்றிடத்தும் மடக்கு, நாலடியும் மூவிடத்தும் முற்று மடக்குஎன்பன. (மா. அ. 261)

எ-டு : ‘மாயன்சேய் வில்லும் மலர்ப்பொழிலும் காஞ்சனமும்காயம் புதைதிறங்கூர் கச்சியே – நேயமகத்தா ரகத்தா ரருவினையாட் செய்யுமகத்தார் மகத்தார்தம் வாழ்வு’.முதலிரண்டியும் சிலேடை : கடையிரண்டடியும் மடக்கு.நேயம் அகம் தாரகத்தார் – கருணையை ஆன்மாவுக்கு உயிர் நாடியாகஉடையவர்; அருவினை ஆட்செய்யும் மகத்தார் – நீங்குதற்கு அரிய வினைகள்அடிமைசெய்யும் மகத்துவத்தை உடையவர்; மகத்தார் தம் வாழ்வு – செய்யும்யாகத்தில் யூபத்தம்பமாக இருக்கும் திருமாலின் இருப்பிடம்; மாயன்சேய்வில் – திருமாலின் மகனாகிய மன்மதனுடைய கரும்பு வில்; காய் அம்புஉதை திறம் கூர்கச்சி – பிரிந்தவர்மீது கொடிய அம்பு செலுத்தும் காஞ்சிநகர்; மலர்ப்பொழில் காயம் புதை திறம் கூர் கச்சி – பூஞ்சோலைகள் தம்உயர்ச்சி யாலும் செறிவாலும் ஆகாயத்தை மறைக்கும் நிலை மிக்ககாஞ்சிநகர்;காஞ்சனம் – கண்ணாடி; காயம் – தன்னை நோக்கியாரது உடல் பிம்பத்தை;புதை திறம் கூர் கச்சி – தன்னிடம் உட்கொண்டு காட்டும் தன்மை மிக்ககாஞ்சி நகர் – என மன்மதனுக்கும் சோலைக்கும் கண்ணாடிக்கும் சிலேடையாக,‘காயம் புதை திறம் கூர்’ என்னும் தொடர் வந்துள்ளமையால், இப்பாடல்மூன்று பொருள் சிலேடையோடு இணைந்த மடக்காகும், (காயம் புதை திறம் கூர்:முச்சொல்லலங்காரம்) (மா. அ. பாடல் 756).

ஒரு செய்யுளில் மூன்றே மெய்களும் அவற்றானாய உயிர் மெய்களும்மாத்திரமே வருவது மூன்றெழுத்து மடக்கு என்ற சொல்லணியின்பாற்படும்.எ-டு : ‘மின்னாவான் முன்னு மெனினு மினிவேனின்மன்னா வினைவே னெனைவினவா – முன்னானவானவனை மீனவனை மான வினைவென்வேன்மானவனை மானுமோ வான்?’மின்னா வான் முன்னும் எனினும், இனி இளவேனிலில் மன்னாது இனைவேனாகியஎன்னை வினவாத வானவனை யும் மீனவனையும் வெல்லும் வேலையுடைய முன்னானமானவனை வான் மானுமோ – எனப் பிரித்துப் பொருள் செய்க. (மானவன் -சோழன்).“மின்னி வானம் மழைபெய்யக் கருதும் எனினும், இப்பொ ழுது இளவேனிற்காலத்து மனம் நிலைபேறின்றி வருந்தும் என் நலன் குறித்து வினவாத,யாவர்க்கும் மேம்பட்ட சேரனையும் பாண்டியனையும் போர்வினையால் வென்றவேலினையுடைய மனுகுலத்துச் சோழனை வானம் ஒக்குமோ? ” எனப் பொருள்படும்இப்பாடற்கண், ம – வ – ன – என்ற மூன்றெழுத்துக்களே வந்தமை காணப்படும்.(தண்டி. 97 உரை)

எழுத்து மடக்கு, சொல் மடக்கு, அடிமடக்கு என்பன. அணிநூலார் இம்மூவகைமடக்கினையே இடைவிடாத மடக்கு, இடைவிட்ட மடக்கு, இடைவிட்டு இடைவிடாதமடக்கு என மூவகையாகப் பகுப்பர். (மா. அ. 253)

வல்லினம் தலைவளியான் பிறப்பது; மெல்லினம் மூக்கு வளியான் பிறப்பது;இடையினம் மிடற்றுவளியான் பிறப்பது.(தொ.எ. 88 நச். உரை)

அடிதொடை முதலிய நோக்கித் தொகுக்கும்வழித் தொகுத்தல் அன்றி,வழக்கின்கண் மரூஉப்போலச் செய்யுட்கண் மரூஉவாய், அடிப்பாடாக ஒருமொழிமுதல் இடை கடை என்னும் மூன்றிடத்தும் குறைந்து வருதலும்செய்யுள்விகாரமாம். (நன். 156 சிவஞா.)

முதல் இடை கடைக் குறையாகிய மூன்றும் வழக்கின்கண் மரூஉப் போலச்செய்யுட்கண் மரூஉவாய் அடிப்பாடாக வரும் என்றும் பொருள் கூறுவர். அதுபொருந்தாது, அறுவகை விகாரங்களும் செய்யுள் செய்யும் சான்றோர் அழகு பெறஅச்செய்யுளில் வேண்டுழி வருவிக்க வரும் என்பதன்றே? அதை நோக்கிஇச்சூத்திரத்தை மாட்டெறிந்தார் ஆதலால், இதற்கும் செய்யுட் செய்யும்சான்றோர் வருவித்துழி வரும் என்பதே கருத்து. இது கருதியன்றே ‘ஒவ்வொருமொழி’ என்பதை ‘ஒருமொழி’ என இவர் இச்சூத்திரம் செய்தார்? இன்னும் அதுபொருந்தாது என்பதற்குப் ‘பசும்புற் றலைகாண் பரிது’ (குறள் 16)என்பதில் காண்பது என்பது ‘காண்பு’ எனக் கடைக் குறைந்ததும், ‘சான்றோர்என்பிலர் தோழி’ என்பதில் ‘சான்றோர் என்பார் இலர்’ என்பது ‘என்பிலர்’எனக் கடைக் குறைந்ததுமே சான்றாதல் உணர்க. இனி, வழக்கிடத்தும்இலைக்கறியை ‘லைக்கறி’ எனவும், ‘நிலா உதித்தது’ என்பதற்கு ‘லாஉதித்தது’ எனவும், ‘இராப்பகல்’ என்பதற்கு ‘ராப்பகல்’ எனவும், கேழ்வரகு‘கேவரகு’, நீர்ச்சிலை ‘நீச்சீலை’, போகி றான் ‘போறான்’, பாடுகிறான்‘பாடுறான்’ எனவும், ‘ஆனை யேறும் பெரும்பறையன்’ என்னும் மரபு பற்றிவந்த ‘தோட்டி யான் என்பதைத் ‘தோட்டி’ எனவும் தண்ணீர் ‘தண்ணீ’ வெந்நீர்‘வெந்நீ’ எனவும் முறையே இம்மூவகை விகாரங்களும் வருதல் கொள்க. (நன்.156 இராமா.)

அமர்முகத்த, கடுங்கண்ண, சிறிய, பெரிய, உள, இல, பல, சில (இவைபெயரடியாகப் பிறந்த பெயரெச்சக்குறிப்பு): பொன்னன்ன (இஃதுஇடைச்சொல்லடியாகப் பிறந்தது): கடிய (இஃது உரிச்சொல்லடியாகப் பிறந்தது)- இவற்றை நிலைமொழியாகவும், குதிரை – செந்நாய் – தகர்- பன்றி – என்பவற்றை வருமொழியாகவும் கொண்டு புணர்ப்பவே, இயல்பாக முடியும். (நன். 167சங்கர.)

ஈற்றடி ஒழித்த ஏனை மூவடியும் மடக்கியது, ஈற்றயலடி ஒழிந்த ஏனையமூவடியும் மயக்கியது, முதலடி ஒழித்த ஏனைய மூவடியும் மடக்கியது,முதலயலடி ஒழித்த ஏனைய மூவடியும் மடக்கியது – என நால்வகைத்து.எடுத்துக்காட்டுக் கள் தனித்தனித் தலைப்புள் காண்க. (தண்டி. 96உரை)

இடைக்காடர் செய்ததாகக் கூறப்படுவதும், சிந்தடிச் செய்யுள் முப்பதுகொண்டதுமான ஒரு நூல். (தொ. பொ. 548 பேரா.)

செய் என்னும் ஏவல்வினையின் பின்பு வி-பி- என்னும் இரண் டனுள் ஒன்றுவரின், செய்வி என்னும் பொருளைப் பெறும். இவையிரண்டும் ஒருங்குவரினும், ஒன்றே இணைந்து வரினும் ஏவல்மேல் ஏவல் தோன்ற, மூவராவான் ஒருகருத்தனைக் காட்டும். (ஏவுவார் மூவர்; இயற்றுதல் கருத்தா ஒருவன்.)எ-டு : நடப்பி, வருவி, மடிவி, சீப்பி, கேட்பி, அஃகுவி-இவை செய்வி என்னும் ஏவல்வினைப் பகாப்பதம்.நடத்துவிப்பி, வருவிப்பி, நடப்பிப்பி, கற்பிப்பி – விபி என்பனஇரண்டும் இணைந்தும் ஒன்றே இணைந் தும் வந்த செய்விப்பி என்னும்ஏவல்மேல் ஏவல் பகாப்பதம். (நன். 137 மயிலை.)

மூன்று மாத்திரை அளவு ஒலித்தல். இது தனித்த ஓரெழுத் திற்கு இன்று.எனவே, ஈbழுத்துக் கூடிய இடத்தேயே மூன்று மாத்திரை பெறும் என்பது.இதனால் அளபெடை என்பது நெடிலை அடுத்த இனக்குறிலே என்பது பெறப்படும். வடமொழியில் ஓரெழுத்தே அளபெடுக்குங்கால் மூன்று மாத்திரை அளவு ஒலிக்கும்என்பது தமிழ் நூலார்க்கு உடன்பாடின்மை பெறப்படும். (தொ. எ. 5)

மூவிடத்து மகர ஈற்றுப் பெயர்கள் எல்லாரும், எல்லீரும், தாம், நாம்,யாம், எல்லாம் – என்பன. அவை வருமொழி வன்கண மாயின் ஈற்று மகரம்இனமெல்லெழுத்தாய்த் திரியும்.வருமாறு: எல்லாருங்குறியர், எல்லீருங்குறியீர், தாங்குறியர், தாங்குறிய, நாங் குறியம், யாங் குறியேம்.மென்கணமாகிய ஞகரமும் நகரமும் வரின், எல்லாருஞ் ஞான்றார், எல்லாருந்நீண்டார், எல்லீருஞ் ஞான்றீர், எல்லீருந் நீண்டீர், தாஞ் ஞான்றார்,தாந் நீண்டார், நாஞ் ஞான்றாம், நாந் நீண்டாம், யாஞ் ஞான்றாம், யாந்நீண்டாம் – என வருமொழி மெல்லெழுத்தாகிய ஞகர நகரமாக மகரம்திரியும்.இடையினமும் உயிரும் வரின், எல்லாரும் யாத்தார், வந்தார்,அடைந்தார் – என மகரம் இயல்பாகப் புணரும். எல்லாம் என்பது வன்கணம்வரின் ஈற்று மகரம் கெட்டு வல்லெழுத்து மிக்கு வருமொழியொடு புணர்ந்துஇறுதிக்கண் உம்முச் சாரியை பெறும். எல்லாம்+குறிய > எல்லா +குறிய > எல்லாக் + குறிய+உம்= எல்லாக் குறியவும். ஏனைக் கணங்கள் வரின்மகரஈறு கெட்டு வருமொழியொடு புணர்ந்து இறுதிக்கண் உம்முச் சாரியைபெறும்.எல்லாம்+ ஞாண், நூல், மணி, வட்டு, அடை= எல்லா ஞாணும், எல்லாநூலும்,எல்லாமணியும், எல்லாவட்டும், எல்லா வடையும் (வகரம் உடம்படுமெய்)எல்லாம் வாடின, எல்லாமாடின – என இயல்பாக முடிதலும் கொள்க.சிறுபான்மை எல்லாம் என்பது, வலி வரின் மகரம் கெட்டு மெலிமிக்குஇறுதியில் உம்முப் பெற்று எல்லாங் குறியவும், எல்லாஞ் சிறியவும் – எனவரும்.உயர்திணைக்கண் எல்லாம் என்பது, எல்லாக் கொல்லரும், எல்லாநாய்கரும், எல்லா வணிகரும், எல்லா அரசரும் – என ஈறு கெட்டு, வன்கணத்துவலிமிக்கு ஏனைய கணத்து இயல்பாகப் புணர்ந்தும்,எல்லாங்குறியரும், எல்லாஞ்சிறியரும்- என ஈறு கெட்டு இனமெல்லெழுத்துமிக்குப் புணர்ந்தும், இவ்விரு திறத்தும் இறுதியில் உம்முச்சாரியைபெற்று முடிதல் கொள்க.எல்லாங் குறியர், எல்லாங் குறியீர், எல்லாங் குறியேம் – என ஈறுகெட்டு இனமெல்லெழுத்து மிக்கு இறுதிக்கண் உம்முப் பெறாது வருதலும்,எல்லாம் வந்தேம், எல்லா மடைந்தேம்- என இடைக்கணமும் உயிர்க்கணமும்வரின் இயல்பாகப் புணர்தலுமுள.நும் என்பது, ‘நீஇர்’ எனத் திரிந்து பயனிலை கொண்டு முடியும். எ-டு: நீஇர் கடியிர். (தொ.எ.320- 323 , 326 நச்.)

வாஅகை, ஈஇகை, ஊஉகம், பேஎகன், தைஇயல், தோஒகை, மௌஉவல் – எனவும்,படாஅகை, பரீஇகம், கழுஉமணி, பரேஎரம் வளைஇயம், புரோஒசை, மனௌஉகம் -எனவும்,குராஅ, குரீஇ, குழூஉ, விலேஎ, விரைஇ, உலோஒ, அனௌஉ – எனவும் முறையேமொழி முதல் இடை கடை என்ற மூவிடத் தும் ஏழ்நெட்டெழுத்தும் அளபெடுத்தன.(நன். 90 மயிலை.)

எல்லாரும் என்பது தம்முச்சாரியையும், எல்லீரும் என்பதுநும்முச்சாரியையும், எல்லாம் என்பது அஃறிணைக்கண் வற்றுச்சாரியையும்உயர்திணைக்கண் நம்முச்சாரியையும் பெற்றுவரும். எல்லாரும் எல்லீரும்என்பவற்று இறுதி உம்முச் சாரியை பிரித்து வருமொழிக்குப் பின்னர்க்கூட்டப்பெறும்.எ-டு : எல்லார்தங்கையும், எல்லீர்நுங்கையும் – எனவும்எல்லாவற்றுக்கோடும், எல்லாநங்கையும் – எனவும்தம் நும் நம் – என்பவற்றது மகரத்தை வருமொழி வல்லெழுத் திற் கேற்பஇனமெல்லெழுத்தாகத் திரித்தும், எல்லாம் என்பதன் ஈற்று மகரத்தைக்கெடுத்தும் புணர்க்க. இயல்பு கணம் வரினும் இச் சாரியைகள் வரும்.எ-டு : எல்லார்தம்யாழும், வட்டும், அணியும் – எனவும்எல்லீர்நும்யாழும், வட்டும், அணியும் – எனவும்எல்லாவற்றுயாப்பும், வலியும், அடைவும் -எனவும்எல்லாநம்யாப்பும், வலியும், அடைவும் – எனவும் வருமாறுகாண்க.தாம் நாம் யாம் – என்பன தம் நம் எம் – என்றாகி வருமொழிக் கேற்ப.ஈற்று மகரம் கெட, இனமெல்லெழுத்து மிக்கு,தங்கை, தஞ்செவி, தந்தலை – என வரும். (நங்கை…. எங்கை…..முதலாகக் கொள்க.)மென்கணத்து மகரமும் இடையினமும் உயிரும் வரின் இயல்பாயும்,தனிக்குறில்முன் ஒற்று இரட்டியும் முடிதலும் கொள்க.எ-டு: தஞ்ஞாண், தந்நூல் – ஈற்று மகரம் கெட, வருமொழி மெல்லொற்றுஇரட்டுதல்.தம்மணி, தம்யாழ், தம்வட்டு – இயல்புதம் + இலை (தம்மிலை) – தனிக்குறில் முன் மகரம் உயிர்வரஇரட்டுதல்(நம் எம் – என்பவற்றொடும் ஒட்டுக.)தம காணம், எம காணம், நும காணம் – என ஈறு அகரச் சாரியைபெறுதலுமுண்டு.நும்மின் மகரம் வலி வரின் கெட்டு மெல்லொற்று மிக்கும், ஞகரநகரங்கள் வரின் அவ்வொற்று இரட்டியும், மகர யகர வகரங்கள் வரின்இயல்பாயும், உயிர்வரின் மகர ஒற்று இரட்டியும் புணரும்.எ-டு : நுஞ்செவி; நுஞ்ஞாண், நுந்நூல்; நும்மணி, நும் யாழ்,நும்வட்டு; நும்மாற்றல்.எல்லாரும் எல்லீரும் – என்பன இடையே தம் நும் – சாரியை பெறாமல்எல்லார்கையும் எல்லீர்கையும் – என்றாற் போல வருமொழியொடுபுணர்தலுமுண்டு. (தொ. எ. 320, 322, 324, 325 நச். உரை)