தமிழ் இலக்கணப் பேரகராதி

களத்தில் நெற்சூடுகள்மீது கடாவிட்டு நெல்லைப் பிரிக்கும் போதுஅவ்வினைஞர் பாடும் பொலிப்பாட்டு. (சிலப். 10 : 136, 137)

ஒரு தொடர் மூன்று வகையாகப் பிரிக்கப்பட்டு மூன்று பொருள் கொண்டுநிற்கும் சொல்லணிவகை; இது சிலேடை அணியின்பாற்படும். ‘மூன்று பொருள்சிலேடை இணை மடக்கு’ எனும் தலைப்பில் இச்சிலேடைவகை காண்க.முத்துவீரியம் கூறும் சொல்லணிகள்:

ஆசிரியன் தான் சொல்லும் இலக்கணத்திற்கு விதியுள்ள இடத்தைச்சொல்லுதல் முடிவிடங்கூறல் என்னும் உத்தி. ‘ லளஈற்று இயைபினாம் ஆய்தம்அஃகும் ’ என்னும் இச் சூத்திரம், ‘ குறில்வழி லள-த்தவ் வணையின்ஆய்தம், ஆகவு ம் பெறூஉம் அல்வழி யானே ’ (நன். 228) என்னும் சூத்திரத்தை நோக்கிக் கூறலின்,முடிவிடங்கூறல் என்னும் உத்தியின் பாற்படும். (நன். 97சங்கர.)

எழுத்துக்கள் தம் பெயரைச் சொல்லி நிலைமொழி வருமொழி களாய்ப்புணருமிடத்தே, தமக்குக் கூறப்பட்ட விதியைக் கடந்து, மொழி முதலாகாஎழுத்துக்கள் முதலாகியும் மொழி யிடை மயங்க லாகா எழுத்துக்கள்மயங்கியும் இயலும்.எ-டு:‘அவற்றுள், லளஃகான் முன்னர் யவவும் தோன்றும்’(தொ. எ. 24 நச்.)இதன்கண், தன் பெயரை மொழிதலின் லகரம் மொழிமுத லாயும் ‘அவற்றுள்’என்பதன் ஈற்று ளகரத்தொடு மயங்கியும் வந்தவாறு.‘கெப் பெரிது’ என்புழி’ என்புழி, ‘கெ’ தன் பெயர் மொழி தலின் ‘எகரம்மெய்யோடு ஏலாது’ என்ற விதி யிறந்து மெய்யோடு ஈறாய் நின்றவாறு. (நன்.121)

தொட்டான், விட்டான், உற்றான், பெற்றான், புக்கான், நட்டான்-என்பனவற்றுள் இடைநிலை இன்றி முதனிலை விகாரமாய் இறந்த காலம் காட்டின.இவற்றுள் முறையே தொடு விடு உறு பெறு புகு நகு – என்பன முதனிலைகள்.(நன். 145 சங்கர.)

யரழ-க்களை ஒழிந்த எட்டு மெய்யெழுத்துக்களையும் (ஞ் ண் ந் ம் ல் வ்ள் ன்) இறுதியாகவுடைய முதனிலைத் தொழிற் பெயர்களும் ஏவல்வினைகளும்,வருமொழியாக யகரமெய் ஒழிந்த பிறமெய்களை (க் ச் த் ப் ஞ் ந் ம் வ்)முதலாகவுடைய சொற்கள் வருமாயின், பெரும்பான்மையும் உகரச்சாரியைபெற்றுப் புணரும். சில ஏவல்வினைகள் அவ்வுகரச் சாரியை பொருந்தா.இவ்வெட்டு மெய்யீற்று முதனிலைத் தொழிற்பெயர்களும் ஏவல்வினைகளும்முறையே உரிஞ், உண், பொருந், திரும், வெல், வவ், துள், தின் – என்பன. கச த ப முதலிய எட்டு மெய்களை முதலாகக் கொண்ட வருமொழி முறையே கடிது,சிறிது, தீது, பெரிது, ஞான்றது, நீண்டது, மாண்டது, வலிது, என்பவற்றைமுதனிலைத் தொழிற்பெயரொடு புணர்க்க இடையே உகரச்சாரியை நிகழ்ந்துமுடியுமாறு காண்க.உரிஞுக் கடிது, உரிஞுச் சிறிது, உரிஞுத் தீது, உரிஞுப் பெரிது,உரிஞு ஞான்றது, உரிஞு நீண்டது, உரிஞு மாண்டது, உரிஞு வலிது -எனவரும்.உண், பொருந் – முதலியவற்றுக்கு உகரச்சாரியை கொடுத்து முடிக்க.வன்கணம் வருவழிச் சாரியைப் பேற்றினைஅடுத்து வல்லெழுத்து மிகுதலும்,பிறகணம் வருவழி உகரப் பேற் றோடு இயல்பாக முடிதலும் கொள்க.இனி, இவ்வெட்டு ஏவல்வினைகளும் நிலைமொழியாக நிற்ப, க ச த ப முதலியஎட்டுமெய்களை முதலாகவுடைய வரு மொழிகள் முறையே கொற்றா, சாத்தா, தேவா,பூதா, ஞெள்ளா, நாகா, மாடா, வளவா – எனக் கொண்டு சாரியைப் பேற்றினைத்தந்து முடிக்க. வன்கணம் வருமிடத்து வலிமிகு தல் இல்லை.வருமாறு: உரிஞு கொற்றா, உரிஞு சாத்தா, உரிஞு தேவா, உரிஞு பூதா;உரிஞு ஞெள்ளா, உரிஞு நாகா, உரிஞு மாடா, உரிஞு வளவா.இவ்வாறே உண், பொருந் – முதலியவற்றுக்கு உகரச்சாரியை கொடுத்துமுடிக்க.உகரச்சாரியை பெற்றும் பெறாமலும் வரும் ஏவல்வினைகள் ண் ன் ல் ள்என்னும் நான்குமெய் ஈற்றனவாம். ஏனைய நான்கு ஈறுகளும் உகரம் பெற்றேவரும் எ-டு: உண் கொற்றா, தின் சாத்தா, வெல் பூதா, துள் வளவா – இவைஉகரம் பெறாமல் வந்தன. (நன். 207)

எ-டு : ‘அனைய காவலர் காவலர் காவலர்இனைய மாலைய மாலைய மாலையஎனைய வாவிய வாவிய வாவியஇனைய மாதர மாதர மாதரம்.’அனைய கா அலர் காவலர் காவலர்; இனைய – (வருந்த) மாலைய (மயக்கம்தரும்) மாலைய (- இயல்பின) மாலைய (மாலைக் காலங்கள்); என்னை அவாவிய ஆவிய(-உயிர் போன்ற) வாவிய (- தாவிய) இனைய மாது அரம்; ஆதரம் (-ஆசை) மா தரம்(- பேரளவிற்று) – என்று பிரித்துப் பொருள் செய்க.“அத்தன்மைத்தாகிய சோலையில் மலர்களாகிய மன்மத பாணங்களை நம் தலைவர்விரும்பவில்லை; நாம் வருந்து வதற்குரிய மயக்கத்தைத் தரும்இயல்பினையுடையன, மாலைப் பொழுதுகள்; என்னை விரும்பிய உயிர் போன்ற, என்விருப்பத்திற்கு மாறாக மனம் தாவிய இந்தத் தோழி, அரத்தை ஒத்தவள்; ஆசையோஎனக்கு மிக்குளது” என்று தலைவி மாலையிற் புலம்பியவாறாக நிகழும்இப்பாடற்கண், நான்கடியும் முதற்சீர் ஒழிய முற்றும் மயக்கியவாறு.(தண்டி. 95)

மாதவச் சிவஞான முனிவரால் ‘வடவேங்கடம்’ என்ற சிறப்புப்பாயிரத்திற்கும் ‘எழுத்தெனப் படுப’ எனும் தொல்காப்பியமுதற்சூத்திரத்திற்கும் எழுதப்பட்ட விருத்தியுரை. அவ் வுரையே நூலாகக்கருதப்படும். சிறப்புப் பாயிரப் பகுதிக்குச் சோழ வந்தான் அரசஞ்சண்முகனார் எழுதிய மறுப்பு நூலொன்றுண்டு. அம்மறுப்புக்கு மறுப்பாகச்சூத்திரவிருத் திக்கு அரணாகச் செப்பறை விருத்தி என ஒன்றுண்டு. இவ்வாறுபலரும் கருத்து வேறுபாடும் ஒற்றுமையும் காட்டு மாறு அமைந்த சிறந்தநற்றமிழ் நடையிலமைந்த விருத்தியுரை இம்முதற் சூத்திர விருத்தி.இவ்விருத்தி யுரையுள் தொல் காப்பியச் சொல்லதிகார உரையாசிரியரானசேனாவரை யரும் திருக்குறள் உரையாசிரியரான பரிமேலழகரும் முனிவரால்பாராட்டப்படுவர். இவ் விருவரையும் அவர் மறுக்கு மிடங்களும் உள.சிவஞானமுனிவர் எடுத்தாண்ட பல வடமொழிக் கருத்துக்கள் பிரயோக விவேகம்எனும் நூலினின்று ஏற்றுக்கொண்டவை; அந்நூற் கருத்துக்களுள் முனிவர்மறுக்குமிடமும் உள. இவ்விருத்தி யுரையுள் முனிவ ருடைய இருமொழிப்புலமையும் கண்டு மகிழலாம்.

‘மண் யா த்த கோட்ட மழகளிறு’ – ‘மண் ஞா த்த கோட்ட மழகளிறு’. ‘பொன் யா த்த தார்’ – ‘பொன் ஞா த்த தார்’ என ‘யா’நின்ற இடத்து ‘ஞா’ நிற்பினும் அமையும் என்றார்தொல்காப்பியனார்.‘ணனஎன் புள்ளிமுன் யாவும் ஞாவும்வினையோ ரனைய என்மனார் புலவர்’ (தொ.எ.146 நச்.) (ந ன். 124 இராமா.)

நான்கடிச் செய்யுளுள் முதலடி முதல் இருசீர்கள் மடக்கி வரத்தொடுப்பது.எ-டு : ‘துறைவா துறைவார் பொழில்துணைவர் நீங்கஉறைவார்க்கும் உண்டாங்கொல், சேவல் – சிறைவாங்கிப்பேடைக் குரு(கு) ஆரப் புல்லும் பிறங்கிருள்வாய்வாடைக்(கு) உருகா மனம்?’“நெய்தல் நிலத் தலைவ! துறைக்கண் நேரிதாக அமைந்த பொழிலிடத்துத்துணைவர் பிரிதலாலே, சேவல் தன் பெடையைச் சிறகுகளால் ஆரப் புல்லும்இருளிடத்து, வாடைக்கு உருகாத மனம் அப் பிரியப்பட்ட மகளிருக்கும்உண்டோ?” என்று பொருள்படும் இப்பாடற்கண், முதலடி யில் ‘துறைவா’ என்றமுதற்சீர் மடங்கி வந்தவாறு. (தண்டி. 95 உரை.)

‘இரண்டாமடி, மூன்றாமடி, நான்காமடி மடக்கு’ நோக்குக.

‘இரண்டாமடி ஒழிந்த மூவடி மடக்கு’ நோக்குக.

எ-டு : ‘மறைநுவல் கங்கை தாங்கினார்நிறைதவ மங்கை காந்தனார்குறைஎன அண்டர் வேண்டவேமறைநுவல் கங்கை தாங்கினார்.’கங்கை – தேவகங்கையாம் ஆறு; கம் – தலை.நிறைந்த தவத்தையுடைய பார்வதியின் துணைவராம் சிவபெருமான் வேதங்கள்புகழும் கங்கையைச் சடையிலே தாங்கினார்; உதவிவேண்டித் தேவர்கள்வேண்டவே, இரகசி யங்களைப் பிறர்க்கு உபதேசித்த பிரமனுடைய தலையை (-பிரமகபாலத்தை)த் தம் கையின்கண் தாங்கினார் – என்ற பொருளமைந்த இப்பாடற்கண்,முதலாம் நான்காம் அடிகள் மடக்கியவாறு. (தண்டி. 96 உரை.)

எ-டு : ‘கடன்மேவு கழிகாதல் மிகநாளு மகிழ்வார்கள்உடன்மேவு நிறைசோர மெலிவாள்தன் உயிர்சோர்வுகடன்மேவு கழிகாதல் மிகநாளும் மகிழ்வார்கள்உடன்மேவு பெடை கூடும் அறுகாலும் உரையாகொல்!’அடி 3, 4 கடன் மேவு கழிகாதல் மிக நாளும் மகிழ்வார்கள் உடன் மேவும்பெடை (யொடு) கூடும் அறுகாலும் உரையாகொல் என்று பிரித்துப் பொருள்செய்க.“முறையாகப் பொருந்தும் மிக்க காதல் சிறக்க நாடோறும் மகிழ்வார்பலர்; ஆயின், தலைவி தன்னொடு பொருந்திய நிறை என்ற பண்பு சோரமெலிகிறாள். இவளுடைய உயிர் தளர்வதனை, கடலை அடுத்த உப்பங்கழிகளில்மகிழ்ச்சி மிக நாடோறும் களிப்பு மிக்க பூக்களிலுள்ள தேன்களைப்பெடையொடு கூடி அருந்தும் வண்டுகளும் தலைவற்கு உரையாபோலும்” என்று,தோழி, தலைவன் சிறைப்புறமாகக் கூறிய இப்பாடற்கண், முதலடியும்மூன்றாமடியும் மடக்கிய வாறு. (தண்டி. 96 உரை.)

எ-டு : ‘மானவா மானவா நோக்கின் மதுகரம் சூழ்கான்அவாம் கூந்தல் என் காரிகைக்குத் – தேனேபொழிஆரத் தார்மேலும் நின்புயத்தின் மேலும்கழியா கழியா தரவு.’மானவா, மான் அவாம் நோக்கின்; கழியா, கழி, ஆதரவு – என்று பிரித்துப்பொருள் செய்க.“மனுகுலத்தில் தோன்றியவனே! மான் விரும்பும் நோக்கினை யும் வண்டுசூழும் மணம் நாறும் கூந்தலையும் உடைய என் மகளுக்கு, தேனைப் பொழியும்உன் ஆத்திமாலைமேலும் உன் புயங்களின்மேலும் உள்ள மிக்க ஆசை நீங்காது”என்று பொருள்படும் இப்பாடற்கண், முதலடியும் நான்காமடியும் முதலில்மடக்கி வந்தவாறு. (தண்டி. 95)

எ-டு : “அடையார் அடையார் அரண்அழித்தற்(கு) இன்னல்இடையாடு நெஞ்சமே ஏழை – யுடை ஏர்மயிலா மயிலா மதர்நெடுங்கண் மாற்றம்குயிலாமென் றெண்ணல் குழைந்து.”அடையார் அடை ஆர் அரண்; ஏர் மயிலாம், அயிலாம் கண் என்று பிரித்துப்பொருள் செய்க.“பகைவர் அடையும் அரிய அரணை அழித்தற்கு முயல்வார் படும் இன்னல்போன்ற இன்னலுற்றுத் தடுமாறும் மனமே! நீ இவ்வேழை (-தலைவி) யினுடைய ஏர்,மயில் போன்றது; மதர் நெடுங்கண், அயில் (-வேல்) போன்றன; மாற்றம்(-சொல்), குயில் போன்றது என்று உருகி நினைத்தலைத் தவிர்” – எனத்தலைவியது அருமை நினைந்து தலைவன் நெஞ்சிற்குக் கூறிய இப்பாடற்கண்,முதலடியும் மூன்றாமடியும் அடிமுத லில் மடக்கியவாறு. (தண்டி. 95 உரை.)

இஃது இரண்டாமடி ஒழிந்த மூவடி ஆதி மடக்கு எனவும் படும்.எ-டு : ‘கொடியார் கொடியார் மதில்மூன்றும் கொன்றபடியார் பனைத்தடக்கை நால்வாய்க் – கடியார்உரியார் உரியார் எனைஆள ஓதற்கரியார் கரியார் களம்.’கொடியார், கொடி ஆர் மதில்; (நால்வாய்) உரியார், (எனை ஆள) உரியார்;ஓதற்கு அரியார், களம் கரியார் – என்று பிரித்துப் பொருள் செய்க.கொடியவராகிய முப்புர அசுரரின் கொடிகள் ஆர்ந்த மூன்று மதில்களையும்அழித்த இயல்பினர்; பருத்த பெரிய கையையும், தொங்கும் வாயினையும் உடையயானையின் அஞ்சத்தக்க தோலைப் போர்த்தவர்; என்னை ஆட்கொள்ளு தற்குஉரியவர்; தம் பெருமை கூறுதற்கு அரியவர்; கழுத்துக் கறுத்தவர் என்றபொருளமைந்த இப்பாடற்கண், முதலாம் மூன்றாம் நாலாம் அடிகள் முதலில்மடக்கியவாறு. (தண்டி. 95 உரை)

இது மூன்றாமடியொழிந்த மூவடி ஆதிமடக்கு எனவும்படும்.எ-டு : ‘மலையு மலையு மகிழ்ந்துறையும் வேயும்கலையும் கலையும் கடவும் – தொலைவில்அமரில் எமக்கரணாம் என்னுமவர் முன்னிற்குமரி குமரிமேற் கொண்டு.’குமரி, மலையும் அலையும் மகிழ்ந்து உறையும்; கலையும் வேயும்;கலையும் கடவும்; அரணாம் என்னுமவர்க்கு அரிமேல் கொண்டு முன் நிற்கும்என்று பிரித்துப் பொருள் செய்யப்படும்.குமரியாகிய கொற்றவை, மலையையும் கடலையும் தனக்கு இருப்பிடமாகக்கொண்டு, பிறைச்சந்திரனை வேய்ந்து, ஆண்மானை வாகனமாகக் கொண்டுவிளங்குவாள்; அழிவற்ற போரில் தமக்குப் பாதுகாவலாக வேண்டும் என்றுஇறைஞ்சுபவர்க்குச் சிங்கத்தின்மேல் ஏறிக்கொண்டு வந்து முன் நிற்பாள்என்று பொருள்படும் இப்பாடற்கண், முதலாம் இரண்டாம் நான்காமடிகள்மடக்கியவாறு.(தண்டி. 95 உரை.)

இஃது ஈற்றடி ஒழிந்த மூவடி ஆதிமடக்கு எனவும்படும்.எ-டு : ‘இறைவா இறைவால் வளைகாத்(து) இருந்துயார்உறைவார் உறைவார் புயலால் – நறைவாய்ந்தவண்டளவு வண்டளவு நாளின் மயிலாலக்கண்டளவில் நீர்பொழியும் கண்.’இறைவா, இறை வால் வளை; உறைவார் உறை வார் புயலால்; வண்தளவு, வண்டுஅளவு – எனப் பிரித்துப் பொருள் செய்க.“தலைவ! நீர்த்துளி மிக்க கார்மேகத்தால் தேன் பொருந்திய வளமானமுல்லைகளில் வண்டுகள் மொய்க்கும் கார்ப்பருவ நாள்களில் மயில்கள்ஆடுதலைக் கண்ட அவ்வளவில் கண்கள் கண்ணீரைச் சொரியும். முன்கையிலுள்ளவெள்ளிய வளையல்களைக் கழலாமல் அக்காலத்தில் பாதுகாத்துக் கொண்டிருந்துயாவர் உயிர் வாழ்தல் கூடும்?” என்று தோழி கார்ப்பருவத்தே தலைவிநிலையைக் கூறித் தலைவன் பிரிவு விலக்கிய இப்பாடற்கண், முதல்மூன்றடியும் முதலில் மடக்கியவாறு. (தண்டி. 95 உரை.)

எ-டு : “விரைமேவு மதமாய விடர்கூடு கடுநாகவிரைமேவு மதமாய விடர்கூடு கடுநாகம்விரைமேவும் நெறியூடு தனிவாரல் மலைவாண!நிரை மேவும் வளை சோர இவளாவி நிலைசோரும்.“விரை மேவு மதம் ஆய இடர் கூடு கடு நாகங்களை இரை மேவும் மதம் ஆயவிடர் கூடும் கடு நாகம் விரை(தல்) மேவும் நெறி – என்று பிரித்துப்பொருள் செய்யப்படும்.’“மலைநாட! நறுமணம் கமழும் மதநீரையுடைய துன்பம் உறும் கொடிய யானைகளைஇரையாக விரும்பும் வலிய குகைகளில் தங்கும் கடிய பாந்தள்கள்விரைதலுறுகின்ற மலைவழியிலே தனியே வாராதே. வரிசையாக அணிந்த வளையல்கள்சோர இவள் உயிர் வாடுவாள்” எனத் தோழி தலைவனை ஏதம் கூறி இரவு வருதலைவிலக்கிய இப்பாட லில், முதல் இரண்டடியும் மடக்கியவாறு. (தண்டி. 96உரை)

எ-டு : ‘பணிபவ நந்தன தாக மன்னுவார்பணிபவ நந்தன தாக மன்னுவார்அணியென மேயது மன்ப ராகமேஅணியென மேயது மன்ப ராகமே.’பணி பவனம் தனது ஆகம் மன்னுவார், பணி (- கீழான) பவம் (-பிறப்பு)நந்து (-இறப்பு) அந் அது ஆக (-இல்லையாக) மன்னுவார்; அன்பர் ஆகம், மன்பராகம் – எனப் பிரித்துப் பொருள் செய்யப்படும்.பாம்புகளுக்கு இருப்பிடமாகத் தமது மார்பைக் கொடுப்பவர்; கீழானபிறப்புஇறப்புக்கள் இன்றி நிலைபெற்றிருப்பவர்; அழகு என்றுபொருந்தியதும் அன்பர் இதயமே; அலங்காரம் என்று தரித்துக்கொள்வதும்நிலைபெற்ற திருநீறே (பராகம் – பொடி) என்று பொருள்படும் இப்பாடலில்,முதலீரடியும் கடையீரடியும் மடக்கியவாறு. (தண்டி. 96 உரை.)

முதலெழுத்து – எனத் தொகையான் ஒன்றும், உயிரெழுத்து உடம்பெழுத்து -என வகையான் இரண்டும், உயிர் பன்னிரண் டும் உடம்பு பதினெட்டும் எனவிரியான் முப்பதும் ஆம் முதலெழுத்து. (நன். 58 மயிலை.)

தாமே தமித்து நிற்கையின் முதலெழுத்து என்றாயின. அவையே தம்மொடு தாம்சார்ந்தும், இடம் சார்ந்தும், இடமும் பற்றுக்கோடும் சார்ந்தும்விகாரத்தான் வருதலின் சார்பெழுத்து என்றாயின. (நன்.60 மயிலை.)

உயிரும் இடையின மெய்யும் மிடறும், மெல்லினமெய் மூக்கும், வல்லினம்மார்பும் இடமாகக் கொண்டு பிறக்கும். இஃது இடப் பிறப்பு.முயற்சிப்பிறப்பு வருமாறு:அ, ஆ – அங்காத்தலானும், இ, ஈ, எ, ஏ, ஐ – அங்காப்பொடு,மேல்வாய்ப்பல்அடியை நாவிளிம்பு உறுதலானும், உ., ஊ, ஒ, ஓ, ஒள -அங்காப்போடு, இதழ் குவிதலானும் பிறக்கும். (அங்காப்பினைப்பிறவற்றுக்கும் கொள்க.)க், ங் – நாவின்அடி மேல்வாயடியை உறுதலானும், ச்,ஞ் – நாவின் நடுமேல்வாய்நடுவை உறுதலானும், ட், ண் – நாவின் நுனி மேல்வாய்நுனியைஉறுதலானும், த், ந் – முன்வாய்ப்பல் அடியை நாநுனி உறுதலானும், ப், ம்- கீழ்மேல் உதடுகள் உறுதலானும், ய் – நாவின்அடி மேல்வாயின் அடியைநன்றாக உறுதலானும், ர், ழ் – நாவின் நுனி மேல்வாயை வருடுதலானும், ல் -முன்வாய்ப்பல் அடியை நாவிளிம்பு வீங்கி ஒற்றுதலானும், ள் – மேல்வாயைநாவிளிம்பு வீங்கி வருடுதலானும், வ் – கீழுதடு மேற்பல்லை உறுதலானும்,ற், ன் – மேல்வாயை நாவின் நுனி மிக உறுதலானும் பிறக்கும்.(உறுதல் – பொருந்துதல்; வருடுதல் – தடவுதல்; ஒற்றுதல் – தட்டுதல்)(நன். 75 – 86)

முதலடி முதலொடு இடை மடக்கு, இரண்டாமடி முத லொடு இடைமடக்கு,மூன்றாமடி முதலொடு இடைமடக்கு, நான்காமடி முதலொடு இடைமடக்கு,முதலிரண்டடியும் முதலொடு இடைமடக்கு, முதலடியும் மூன்றாமடியும் முதலொடுஇடைமடக்கு, முதலடியும் நான்காமடியும் முதலொடு இடை மடக்கு,கடையிரண்டடியும் முதலொடு இடை மடக்கு, இடையிரண்டடியும் முதலொடு இடைமடக்கு, இரண்டாமடியும் நான்காமடியும் முதலொடு இடை மடக்கு, முதல்மூன்றடியும் முதலொடு இடை மடக்கு, இரண்டா மடியொழிந்த ஏனை மூன்றடியும்முதலொடு இடை மடக்கு, முதலடி யொழித்த ஏனை மூன்றடியும் முதலொடுஇடைமடக்கு, ஈற்றடி ஒழித்த ஏனை மூன்றடியும் முதலொடு இடைமடக்கு,நான்கடியும் முதலொடு இடைமடக்கு என, முதலொடு இடைமடக்குப் பதினைந்துவகைப்படும். (மா.அ. 258, 259 உரை.)

முதலடிக்கண் முதற்சீர் மடக்கி வருதல் போலவே, இரண் டாம் அடிக்கண்வந்த முதற்சீரும் மடக்கி வர அமைவது.எ-டு : ‘நினையா நினையா நிறைபோய் அகலவினையா வினையா மிலமால் – அனையாள்குரஆளும் கூந்தல் குமுதவாய்க் கொம்பின்புரவாள்! நீ பிரிந்த போது’“குரவம்பூச் சூடிய கூந்தலையும், குமுதம் போன்ற வாயையும் உடையகொம்பனைய தலைவியைப் பாதுகாக்கும் தொழிலைப் பூண்ட தலைவனே! நீபிரிந்தபோது நின்னை யாம் நினைத்து, எங்களது நிறை என்ற பண்பு எங்களைவிட்டு நீங்க வருந்தி எச்செயலும் யாம் செய்யும் ஆற்றல்இலேமாவேம்.”‘நி(ன்)னை யாம் நினையா, நிறை போய் அகலஇனையா வினையாம் இலமால்’ எனப் பிரிக்கநினையா நினையாவினையா வினையா முதலீரடி ஆதிமடக்கு . (தண்டி.95)

ஒன்று இரண்டு- என்பனவற்றின் முன் உயிர்முதல் மொழி வரின், ஒன்றுஇரண்டு- என்பன ஒரு இரு- எனத் திரிந்து நின்ற நிலையில் உகரம் கெட, ஒர்இர் – என்றாகி, முதல் நீண்டு ஓர் ஈர் எனத் திரிந்து வருமொழியொடுபுணரும்.எ-டு: ஒன்று + அகல் = ஓரகல், ஒன்று + உழக்கு = ஓருழக்கு: இரண்டு+அகல்= ஈரகல், இரண்டு+ உழக்கு= ஈருழக்கு (தொ.எ.455நச்.)

மொழி தோன்றுதற்குக் காரணமான அடிப்படை எழுத்துக் களாகிய உயிர்பன்னிரண்டும் மெய் பதினெட்டுமாகிய முப்பது எழுத்துக்கள் முதலெழுத்துஎனப்படும். இனி, ஒருசொல்லின் முதலில் வரும் எழுத்து முதலெழுத்துஎனவும், முதனிலை எனவும் கூறப்படும்.எ-டு : ‘சுட்டுமுதல் ஆகிய இகர இறுதி’ – அதோளி (தொ.எ.159 நச்.)‘எகர முதல் வினாவின் இகர இறுதி’ -எதோளி (எ. 159)‘சுட்டு முதல் உகரம்’ – அது (எ . 176)‘சுட்டு முதல் ஆகிய ஐ என் இறுதி’ – அவை (எ. 177)‘சுட்டு முதல் வகரம்’ – அவ் (எ . 183)‘மூன்றன் முதனிலை நீடலும் உரித்தே’ – மூவுழக்கு (எ . 457)‘ஆறுஎன் கிளவி முதல் நீ டும்மே’ – ஆறகல் (எ . 458)‘அகம் என் கிளவிக்கு… முதல்நிலை ஒழிய’ – அங்கை (எ. 315)

அ ஆ இ ஈ என்னும் நான்கும் கார்த்திகை நாளாம்; உ ஊ எ ஏ ஐ என்னும்ஐந்தும் பூராட நாளாம். (இ. வி. பாட். 25)

பாடப்படும் தலைமகனது பெயர்நாள் தொடங்கி எட்டாம் இராசிக்கண் உற்றஇரண்டே கால் நாளும், எண்பத்தெட் டாம் கால் பொருந்திய வைநாசிக நாளும்தள்ளிப் பொருத்த முடைய நாள்களைக் கொண்டு தலைவன் பெயர்க்கு முதற்சீர்எடுத்துக் கூறுதல் மரபு.இனிக் கணநாள்களில் விலக்கியன ஒழித்தே பொருத்த முடைய நாள்களேகொள்ளப்படும் என்பதும் உரையிற் கொள்ளப்படும். விளக்கம் வருமாறு :பாட்டுடைத் தலைவன் இராமன் என்க. அவன் பெயர் நாள் கார்த்திகை;அதற்குரிய இராசி இடபம்; அதனுடைய எட்டாம் இராசி தனு; அதற்குரிய நாள்கள்மூலம், பூராடம், உத்தராடம் முதற்கால்; அவற்றுக்குரிய எழுத்துக்கள்யூயோ – மூலம்; உ ஊ எ ஏ ஐ – பூராடம் ; ஓ உத்தராடம் முதல் கால்;இவ்வெழுத்துக்களால் முதல்சீர் முதலெழுத்து அமைதல் கூடாது என்பது.இனி, விநாசத்தை (-அழிவினை) த் தரும் வைநாசிகம் இயற் பெயருக்குரியநாளாகிய கார்த்திகைக்கு இருபத்திரண்டாம் நாளாகிய சதயத்தின் நான்காம்கால்; அதற்குரிய எழுத்து தொ என்பது. இதனானும் பாட்டின் முதற்சீர்முதலெழுத்து அமைதல் கூடாது என்பது.இனி, கணநாளில் விலக்கியன தீக்கணம் அந்தரகணம், சூரியக ணம்,மாருதகணம் என்பன; தீக்கணம் – கார்த்திகை; அந்தரகணம் – புனர்பூசம்;சூரிய கணம் – பூசம் ; வாயு கணம் – சுவாதி. இவற்றுக்குரிய எழுத்துக்கள்முறையே அ ஆ இ ஈ என்பனவும் ஆம். இவையும் புகுதல் கூடாது என்பது. (இ.வி. பாட். 37)

எ-டு : ‘காம ரம்பயில் நீர மதுகரம்காம ரம்பயில் நீர மதுகரம்காம ரம்பயில் நீர மதுகரம்நாம ரந்தை உறநினை யார்நமர்.’கா மரம் பயில் நீர மதுகரம், காமரம் பயில் நீர; மது கரம் காமர்அம்பு அயில் நீர; மது கரம் நாம் அரந்தை உற நமர் நினையார் – என்றுபிரித்துப் பொருள் செய்யப்படும்.“சோலைகளிலுள்ள மரங்களில் நெருங்கிய வண்டுகள், காமரம் என்றபண்ணினைப் பாடும் நீர்மையுடையன. தேனைக் கொண்ட மன்மதனாருடைய அம்புகள்வேல் போன்று கூரியவாக உள்ளன. வேனிற்காலம் எதிர்ப்படவும் நாம்துன்புறுதலை நம்தலைவர் நினைக்கவில்லையே!” இப்பாடல், பிரிந்த தலைவிவேனிற்காலத்து வருந்துவதாக நிகழ்கிறது. இதன்கண், முதல் மூவடிகளும்மடக்கியவாறு . (மூன்றாமடிக்கண், மது – வேனிற் பருவம்; கரம் -எதிர்ப்படுதல்.) (தண்டி. 96 உரை.)

முதலெழுத்திற்கு ‘முதல்’ என்றது தொகையாகவும், ‘உயிரும் உடம்பும்’என்றது வகையாகவும், ‘முப்பது’ என்றதுவிரியாக வும்; சார்பெழுத்திற்குச்‘சார்பு’ என்றது தொகையாகவும். ‘பத்தும்’ என்றது வகையாகவும், ‘ஒன்றொழிமுந்நூற்றெழு பான்’ என்றது விரியாகவும்;இவ்விருதிறத்து எழுத்திற்கும் ‘எழுத்து’ என்றது தொகை யாகவும்,‘முதல்சார்பு’ என்றது வகையாகவும், இவ்விரு திறத்து எழுத்தின் விரியும்கூட்டி ‘ஒன்றொழி நானூறு’ என்பது விரியாகவும் கொள்க. (நன். 61.இராமா.)

முதனூலுக்கு வழிநூலும் சார்புநூலும் ஒருவற்கு மைந்தனும் மருமானும்போலும் என்க. ஒரு நூல் தனக்கு வழிநூலை நோக்கின் முதனூலாகவும், முதனூலைநோக்கின் வழிநூலாக வும், அயல்நூலை நோக்கச் சார்புநூலாகவும் நிற்கும்.எனவே, முதனூல் மாத்திரையாய் நிற்பது இறைவன்நூலும், வழிநூல்மாத்திரையாய் நிற்பது இறுதி நூலும் அன்றி, இடைநிற்கும் நூல்கள்எல்லாம் ஒருவற்கு மைந்தனாயினான் மற்றவற்குத் தந்தை ஆயினாற்போல,முதனூலாயும் வழிநூலாயும் நிற்கும். (நன். 8 சங்கர.)

திரை நுரை அலை தளிர் – என்றாற் போல்வன வினைமுதற் பொருண்மையுணர்த்தும் இகரவிகுதி புணர்ந்து கெட்டு, முதனிலை மாத்திரையாய் நின்றுவினைப்பெயர் ஆதல் பற்றி, முதனிலை வினைப்பெயர்- முதனிலைத் தொழிற்பெயர்- என்று கூறப்பெறும். (சூ.வி.பக். 33)

தலைச்சங்கத்து இயற்றப்பட்டுக் காலப்போக்கில் இறந்து போன நூல்களுள்ஒன்று. முதுநாரை, முதுகுருகு என எண்ணப்படும் இவை இயற்றமிழ்நூலாயிருத்தல் கூடும். இறையனார் களவியல் உரையுள் (சூ. 1) இடம்பெற்றுள்ளன இவை.

முதுகுருகு போல இதுவும் தலைச்சங்க காலத்து நூலாய், இதுபோதுஇறந்துபட்டது. (இறை. அ. 1 உரை)

முப்பதுக்கு மேற்பட்ட பிராயமுடையவன். (பன்.பாட். 234)

பிள்ளைத் தமிழாகிய பிரபந்தத்துள் ஐந்தாவது பருவம்;குழந்தையைத் தனக்கு முத்தம் தருமாறு தாய் கேட்ப அமைத்துப் பாடுவது.செங்கீரை போன்ற பிற பருவம் போல, இதன்கண்ணும் பத்துப் பாடல்கள் வரும்.‘கனிவாய் முத்தம் தருகவே’ போன்ற வாய்பாட்டால் பாடல் முடியும்.

கலம்பகம் என்ற பிரபந்தத்தில் குறிப்பிடப்பெறும் அகத்துறை களுள்ஒன்று. தலைவன் தோழியிடம் தலைவிக்கு அளிப்ப தற்குக் கையுறையாகக் கொண்டுசென்ற முத்தினைத் தோழி தன் நயமான பேச்சினால் கையுறையாகக் கொள்வதைமறுத்துக் கூறுவதாக இவ்வகத்துறைப் பாடல் அமையும். (திருவரங்கக்.61)

முத்துவீர உபாத்தியாயரால் இயற்றப்பட்ட ஐந்திலக்கண நூல்; 19ஆம்நூற்றாண்டினது.எழுத்து, சொல், பொருள், யாப்பு, அணி என்னும் ஐந்ததி காரங்களிலும்முறையே எழுத்தியல் மொழியியல் புணரியல் எனவும், பெயரியல் வினையியல்ஒழிபியல் எனவும், அகவொழுக்கவியல் கள ஒழுக்கவியல் கற்பொழுக்கவியல்எனவும், உறுப்பியல் செய்யுளியல் ஒழிபியல் எனவும், சொல் லணியியல்,பொருளணியியல் செய்யுளணியியல் எனவும் அதிகாரம்தோறும் மும்மூன்றுஇயல்கள் உள. அதிகாரம் தோறும் தற்சிறப்புப் பாயிரம் ஒன்று பரம்பொருளைவாழ்த்தி அதிகாரத்தை நுதலிப் புகுகிறது. இவை நீங்கலாக ஒன்பதுஇயல்களிலும் முறையே 114, 44, 297; 135, 48, 125; 59, 24, 9; 38, 61,167; 25, 104, 31 எனும் எண்ணிக்கைப்பட நூற்பாக்கள் நிகழ் கின்றன.“சுப்பிரமணிய தேசிகன் கவிப்பெருமாள் கேட்டுக்கொண்ட தற்கிணங்க,உறந்தையகத் தெழுந்தருளிய முத்துவீரமா முனிவன், அகத்திய நூல்வழியேஇந்நூலைத் தன் பெயர் நிறுவி வகுத்தனன்” என்கின்றதுசிறப்புப்பாயிரம்.திருப்பாற்கடல்நாதன் என்ற பெயரினர் இதன் உரையாசிரியர்.

பலவகை மடக்குக்கள், காதை கரப்பு, கரந்துறைபாட்டு, வினா உத்தரம்,எழுத்து வருத்தனம், எழுத்தழிவு, மாலை மாற்று, நிரோட்டகம், மாத்திரைச்சுருக்கம், மாத்திரை வருத்தனம், திரிபங்கி, திரிபாதி, ஒற்றுப்பெயர்த்தல், பிறிதுபடுபாட்டு என்பன முத்துவீரியச் சொல்லணிகளாம்.(மு.வீ. சொல்லணி. 1-25)

19ஆம் நூற்றாண்டினர்; தம்பெயரால் முத்துவீரியம் என்னும் ஐந்திலக்கணநூல் இயற்றியுள்ளார். இதன் சூத்திரங்கள் ‘நூற்பா’ எனப்படும்ஆசிரியயாப்பின. திருப்பாற்கடல்நாதன் கவிராயர் இந்நூற்கு உரைஎழுதியுள்ளார். நூலாசிரியர் தச்சமரபினர்.

இந்நூல் எழுத்ததிகாரம் எழுத்தியல், மொழியியல், புணரியல்- என்றமூன்று இயல்களையுடையது. அதிகாரத் தற்சிறப்புப் பாயிரம் நீங்கலாகஇவற்றில் முறையே 115, 45, 298 ஆக 458 நூற்பாக்கள் உள. எழுத்தியலில்நன்னூலின் எழுத்தியற் செய்தி சுருக்கியும் விரித்தும்கூறப்பட்டுள்ளது. எழுத்து, உயிர்மெய், மயக்கம்- முதலியவற்றின்பரியாயப் பெயர்கள் கூறப்பட் டுள்ளன. அளபெடை எட்டுவகைப்படும் எனக்கணக்கிடப் பட்டுள்ளது. மொழியியலின் தொடக்கத்தில் ஓரெழுத்தொரு மொழிகள்,பெயர் வினை என்ற பகுப்பு, மொழி எழு வகைப்படும் என்ற பிறர்கூற்று -என்பன குறிப்பிடப்பட்டுள. வடமொழி எழுத்துக்கள் தமிழில் திரிந்துவழங்குமாறும் வடமொழித் தீர்க்க குண விருத்தி சந்திகளும், வடசொற்கள்தமிழில் திரிந்து வழங்குமாறும் விரித்துப் பேசப்பட்டுள. புணரியலில்,பொதுப் புணர்ச்சி – உருபு புணர்ச்சி – உயிரீறு மெய்யீறுகுற்றியலுகரஈறு ஆகியவற்றின் புணர்ச்சி- யாவும் நன்னூலையும்தொல்காப்பியத்தையும் ஒட்டிக் கூறப்பட்டுள. கோ-மா- என்பன யகரஉடம்படுமெய் பெறுதல், எண்ணுப் பெயர்கள் உருபேற்குமிடத்து இன்சாரியைபெறுதல், ழகரம் தகரம் வருவழி டகர மாதல், ழகரமானது நகரம் வருவழிணகரமாதல் – முதலியன புதியன புகுதலாக இப்புணரியலுள் இடம் பெற்றுள.

மெல்லெழுத்தின் பிறப்பிடம் தலை (எழுத். 43). எடுத்தலும் படுத்தலும்என ஓசை இருவகைத்து (59). நகரம் ‘பொருந்’ என ஒரு சொற்கண்ணேயே இறுதியாகவரும் (90). கைந்நொடி யாகிய மாத்திரை உன்னுகிற காலத்துக் கால்மாத்திரை, விரலை ஊன்றுகின்ற காலத்து அரை, விரல்களை முறுக்குகிறகாலத்து முக்கால், முறுக்கியவற்றை ஓசைப்பட விடுக்கிற காலத்து ஒன்று-என முறையே அமையுமாறு (98)- இன்னோரன்ன செய்திகள் பிற இலக்கண நூலில்காணப்படாவாய் இந் நூற்கே விசேடமான குறிப்புக்களாம்.

எழுத்து – இரேகை, வரி, பொறி- என்பன (நுற்பாஎண்3)உயிர் – அச்சு, ஆவி, சுரம்,பூதம் – என்பன (7)குற்றெழுத்து – குறுமை, இரச்சுவம், குறில் – என்பன (9)நெட்டெழுத்து – நெடுமை, தீர்க்கம், நெடில் – என்பன (11)மெய் – ஊமை, உடல், ஒற்று, காத்திரம் – என்பன (13)வல்லெழுத்து – வன்மை, வன்கணம், வலி- என்பன (15)மெல்லெழுத்து – மென்மை, மென்கணம், மெலி- என்பன (17)இடையெழுத்து – இடைமை, இடைக்கணம், இடை-என்பன (19)சார்பு – புல்லல், சார்தல்,புணர்தல் என்பன (23)ஆய்தம் – அஃகேனம், தனிநிலை – என்பன (28)சுட்டு – காட்டல், குறித்தல் – என்பன (29)வினா – வினவல், கடாவல் – என்பன (30)அளபெடை – அளபு, புலுதம்- என்பன (33)இடைநிலை சங்கம், புணர்ச்சி, சையோகம், புல்லல்,மெய் மயக்கம் } கலத்தல், மயக்கம், இடைநிலை என்பன (66) மாத்திரை – மட்டு, அளவு,மிதம், வரை – என்பன (97)

தழாத் தொடர்களை ‘மயங்கியல் மொழி’ என்று குறிக்கும் மு.வீ.தொல்காப்பிய நூற்பாவை ஒட்டியது. அவையும் நிலை வருமொழிகளாக நின்றுபுணர்தற்குரியன.எ-டு: தெய்வ மால் வரை’ (‘மால் தெய்வ வரை’ என்க.)(5)ஆ,மா,கோ- என்று பெயர்கள் இன்சாரியை பெறுதலுமாம்.எ-டு : ஆவினை, மாவினை, கோவினை (16)கோ,மா, இவற்றின் முன் யகர உடம்படுமெய் வருதலுமாம்.வருமாறு: கோயில், மாயிரு ஞாலம் (25)எண்கள் எல்லாம் இன்சாரியை பெறும்.எ-டு : ஒன்றினை, நான்கினை (69)நிலா என்னும் பெயர் இன்சாரியை பெறும். (தொல். கூறுவது வேறு. 228நச்.) வருமாறு.: நிலாவின் காந்தி (93)இரா என்னும் பெயர்க்கு இன்சாரியை இல்லை (தொல். கூறுவது வேறு. 227.நச்.) (94)ழகரம் வேற்றுமைக்கண் தகர நகரங்கள் வருமிடத்தே, முறையே டகர ணகரமாகத்திரியும். (இப்புணர்ப்பு வீரசோழியத்துள் கண்டது)எ-டு :கீழ்+ திசை = கீட்டிசை; சோழ + நாடு = சோணாடு (210,211)

19ஆம் நுற்றாண்டில் முத்துவீர உபாத்தியாயர் என்பவரால்,தொல்காப்பியம் நன்னூல் முதலியவற்றில் அரியவாகக் கூறப் பட்டுள்ளசெய்திகளை எளிமைப்படுத்திக் கூறுவதற்காக இயற்றப்பட்ட ஐந்திலக்கண நுல்முத்துவீரியம். இஃது எழுத்து சொல் பொருள் யாப்பு அணி – என்னும்ஐம்பிரிவுகளை யுடையது. அவற்றுள் எழுத்ததிகாரம், எழுத்தியல் மொழி யியல்புணரியல் – என்னும் முப்பகுப்பினது. சொல்லதிகாரம், பெயரியல் வினையியல்ஒழிபியல்- என்னும் முப்பிரிவிற்று. பொருளதிகாரம், அகவொழுக்க இயல்களவொழுக்க இயல் கற்பொழுக்க இயல் – என்னும் முப்பாலது. யாப்பதிகாரம்,உறுப்பியல் செய்யுளியல் ஒழிபியல் என்ற மூவியலினது. இனி எஞ்சியஅணியதிகாரம், சொல்லணியியல் பொருளணியியல் செய்யுளணியியல் – என்ற மூன்றுஇயல்களான் இயன்றது. இந்நூற்கு உரை வரைந்தவர் திருநெல்வேலித்திருப்பாற்கடல் நாதன் கவிராயர் என்று கருதுகிறோம். ஐந்து அதிகாரங்களிலும் முறையே 458, 310, 92, 266, 159, ஆக 1285 நுற்பாக்கள் உள்ளன.ஐந்து அதிகாரங்களிலும் உள்ள தற்சிறப்புப் பாயிர நுற்பாக்களையும் கூட்ட1290நுற்பாக்களாம்.

‘பேசுங் கிளவி’ யாகிய வழங்கும் சொல் சங்கதம், பாகதம், சனுக்கிரகம்,அவப்பிரஞ்சனம் – என நால்வகைப்படும். இந் நான்கனுள், சங்கதமும்சனுக்கிரகமும் தேவர்மொழி யாகும். அவப்பிரஞ்சனம் என்பது இழிந்தோரதுமொழி. ஏனைய பாகதம் என்பது நாடுகளெல்லாம் வழங்கும் மொழி.பாகதம் தற்பவம் எனவும், தற்சமம் எனவும், தேசிகம் எனவும்மூவகைப்படும். ஆரியச் சிறப்பெழுத்தானும், பொதுவும் சிறப்புமாகியஇரண்டெழுத்தானும் தமிழில் சிதைந்து வருவது தற்பவமாம். எ-டு : சுகி,போகி; அரன், அரி.ஆரியத்திற்கும் தமிழிற்கும் பொதுவெழுத்தாலாகிய மொழி தற்சமமாம்.எ-டு : அமலம், காரணம், கமலம்.தேசிகம் என்பது திசைச்சொல் ஆகும். எ-டு: தாயைத் தள்ளை என்றுவழங்குவதும், தந்தையை அச்சன் என்று வழங்குவதும் காண்க. (மொழி.26-33)

இயற்கையளபெடை – அழைத்தல், விலைகூறல், புலம்பல் – இவற்றுள்வருவதுசெயற்கை – செய்யுளில் சீர்தளை கெட்ட விடத்துப் புலவன்கொள்வது.இன்னிசை யளபெடை – ‘கெடுப்பதூஉம்’ எடுப்பதூஉம்’ (குறள்15)சொல்லிசை யளபெடை – தளைஇ (தளைந்து என்பது திரிந்துஅளபெடுத்தது.)நெடிலளபெடை – தனி நெட்டெழுத்து அளபெடுப்பது : ஆஅகுறிலளபெடை – குற்றெழுத்து நெடிலாகி அளபெடுப்பது:பழூஉப் பல்ஒற்றளபெடை – கண்ண்எழுத்துப்பேறளபெடை – உவாஅப் பதினான்கு

மொழி முதற்கண் நிற்கும் இகர ஏகாரங்கள் ஐகாரம் ஆகும்.எ-டு : கிரியில் உள்ளன கைரிகம்: வேரத்தால் வருவது வைரம் (வேரம்- கோபம்; வைரம் – பகைமை)மொழி முதற்கண் நிற்கும் உகர ஊகார ஓகாரங்கள் ஒளகாரம் ஆகும். எ-டு:குருகுலத்தில் வந்தவர் கௌரவர்; சூரன்மகன் சௌரி; சோமன் புதல்வன்சௌமியன்.மொழி முதற்கண் நிற்கும் அகரம் ஆகாரம் ஆகும். எ-டு: சனகன் மகள்சானகி; தசரதன் புதல்வன் தாசரதி. (மொழி. 43 – 45)

மொழி ஓரெழுத்து முதலாக ஒன்பது எழுத்து இறுதியாகத் தொடர்ந்து வரும்.(பகுபதம், பகாப்பதம் – என நன்னூல் பதத்தைப் பாகுபடுத்தியமை போல மு.வீ.பாகுபடுத்திலது-)எ-டு: கா, அணி, அறம், அகலம், அருப்பம், அம்பலவன், அரங்கத்தான்,உத்தராடத்தான், உத்தரட்டாதி யான் – என முறையே காண்க. (மொழி. 9)

முத்துவீரியம் ஏழ் மொழிவகைகளைச் சுட்டுகிறது. அவை வருமாறு:நிலம், நீர் – பிரிக்கப்படாத தனிமொழிதேரன், ஊரன் – பிரிக்கப்படும் இணைமொழிஅரசர் வந்தார் – தொடர்ந்து வரும் துணைமொழிநங்கை, வேங்கை – தனிமொழியும்,(நம்+கை, வேம்+கை -எனத்)தொடர்மொழியும் ஆகும் பொதுமொழிசந்திரன் – ஒருமையைக் காட்டும் தணமொழிமுனிவர்கள் – பன்மையைக் காட்டும் கணமொழிஆண், பெண் – இவை இருதிணையிலும் கலந்து பொதுவாக வரும் கலப்புறு மொழி(மொழி. 8)

முத்துவீரியம், தீர்க்கசந்தி குணசந்தி விருத்திசந்தி- ஆகிய மூவகைவடமொழிச் சந்திகளைக் குறிக்கிறது. நிலைமொழி யும் வருமொழியும்வடசொல்லாக அமையுமிடத்தே இவை நிகழ்கின்றன.அ) நிலைமொழியீற்றில் அ ஆ நிற்க வருமொழி முதலிலும் அ ஆவருமாயின், ஈறும் முதலும் ஆகிய அவ்விரண்டும் கெட,இடையில்ஓர் ஆகாரம்தோன்றும்.எ-டு :பத + அம்புயம் = பதாம்புயம்; சேநா + அதிபதி =சேநாதிபதிஆ) நிலைமொழியீற்றில் இ ஈ நிற்க வருமொழி முதலிலும் இ ஈவருமாயின், ஈறும் முதலும் ஆகிய அவ்விரண்டும் கெட, இடையில் ஓர் ஈகாரம்தோன்றும்,எ-டு : மகி + இந்திரன் = மகீந்திரன்; புரீ + ஈசன்= புரீசன்.இ) நிலைமொழியீற்றில் உ ஊ நிற்க, வருமொழி முதலிலும் உஊவருமாயின், ஈறும் முதலும் ஆகிய அவ்விரண்டும் கெட, இடையில் ஓர் ஊகாரம்தோன்றும்.எ-டு: குரு + உதயம் = குரூதயம்; சுயம்பூ + ஊர்ச்சிதம் =சுயம்பூர்ச்சிதம்.இவை மூன்றும் தீர்க்க சந்தியாம்.அ) நிலைமொழியீற்றில் அ ஆ நிற்க வருமொழி முதலில் இ ஈ வருமாயின்,ஈறும் முதலும் ஆகிய அவ்விரண்டும் கெட, இடையே ஓர் ஏகாரம்தோன்றும்.எ-டு: நர + இந்திரன் = நரேந்திரன்; உமா + ஈசன் = உமேசன்ஆ) நிலைமொழியீற்றில் அ ஆ நிற்க வருமொழி முதலில் உ ஊ வருமாயின்,ஈறும் முதலும் ஆகிய அவ்விரண்டும் கெட, இடையே ஓர் ஓகாரம்தோன்றும்.எ-டு: தாம + உதரன் = தாமோதரன்; கங்கா+ ஊர்மி =கங்கோர்மி.இவை இரண்டும் குணசந்தியாம்.அ) நிலைமொழியீற்றில் அ ஆ நிற்க வருமொழி முதலில் ஏ ஐ வருமாயின்,ஈறும் முதலும் ஆகிய அவ்விரண்டும் கெட, இடையே ஓர் ஐகாரம்தோன்றும்.எ-டு: சிவ + ஏகநாதன் = சிவைகநாதன்; மகா + ஐசுவரியம் = மகைசுவரியம்.ஆ) நிலைமொழியீற்றில் அ ஆ நிற்க வருமொழி முதலில் ஓ ஒள வருமாயின்,ஈறும் முதலும் ஆகிய அவ்விரண்டும் கெட, இடையே ஓர் ஒளகாரம்தோன்றும்.எ-டு : கலச + ஓதனம் = கலசௌதனம்; மகா + ஒளடதம் = மகௌடதம். (மொழி.34-41)இவை இரண்டும் விருத்திசந்தியாம்.

ஆரிய உயிரெழுத்துப் பதினாறனுள் நடுவில் நிற்கும் நான்கும்இறுதியில் நிற்கும் இரண்டும் அல்லாத ஏனைய பன்னிரண்டும், ஆரியமெய்யெழுத்து முப்பத்தேழனுள் ககரம் முதல் ஐந்து வருக்கங்களின் முதலில்நிற்கும் க ச ட த ப – என்பனவும் அவற்றின் இறுதியில் நிற்கும் ங ஞ ண நம – என்பனவும் ய ர ல வ ள – என்பனவும் ஆகிய பதினைந்தும் ஆரியம் தமிழ்என்னும் இருமொழிக்கும் பொதுவெழுத்துக்களாம். இனி, ஆரியத் திற்கேசிறப்பான எழுத்துள், மேறகூறியவாறு இடை யிலும் இறுதியிலும் நிற்கும்உயிர் ஆறும், பொது நீங்கலாக எஞ்சிய மெய் இருபத்திரண்டும் இடம்பெறும்.ஆரியத்திற்குரிய சிறப்பெழுத்துக்கள் தமிழில் வடசொல்லாகு மிடத்தேதிரியப் பெறும். அவை திரியுமாறு:8ஆம் மெய்யெழுத்து, சொல் முதலில் ச எனவும் இடையில் ய எனவும்திரியும். 30ஆம் மெய்யெழுத்து, சொல் முதலில் ச எனவும் இடையில் யஎனவும் திரியும். 31ஆம் மெய் யெழுத்து, சொல் முதலில் ச எனவும் இடையில்ட எனவும் திரியும். 32ஆம் மெய்யெழுத்து, சொல் முதலில் ச எனவும்இடையில் த எனவும் திரியும். 33ஆம் மெய்யெழுத்து, சொல் முதலில் அஎனவும் இடையில் க எனவும் திரியும். 35ஆம் மெய்யெழுத்து, சொல் முதலில்க எனவும் இடையில் க்க் எனவும் திரியும். (மொழி. 11 – 20)ஆகார இறுதிப் பெயர் ஐகாரமாகவும், ஈகார இறுதிப்பெயர் இகரமாகவும்திரியப் பெறும். எ-டு : மாலா- மாலை; புரீ – புரி.பிறவும் நன்னூலாரைப் பின்பற்றியே மொழிந்துள்ளவாறு காண்க. (மொழி.23-26)தத்திதம் பற்றிய குறிப்பு ‘முத்துவீரியம் சுட்டும் தத்திதம்’என்பதன்கண் காண்க.

முன்னிரண்டடிகள் முடுகிய சந்தம் கொண்டு வரும் வெண்பாவகை. ‘புளிமா’ச்சீர் தொகுப்பின் சந்தம் முடுகும்.

முன் என்ற சொல் பெயராகவும் ஏழாம் வேற்றுமை இடப் பொருள் உணர நின்றஇடைச்சொல்லாகவும், குறிப்பு வினை யெச்ச ஈறாகவும் வரும். அச்சொல்வன்கணம் வரின் இயல் பாகவும் ஈற்று னகரம்திரிந்தும், ஏனைய கணங்கள்வரின் இயல்பாகவும் புணரும்.எ-டு : முன் கொண்டான், முற் கொண்டான்; முன் ஞான் றான், முன்வந்தான். வன்கணம்வரின் திரிதலே பெரும்பான்மை. உயிர்வரின்,தனிக்குறில்முன் ஒற்றாகிய நிலைமொழி னகரம் இரட்டும். முன் + அடைந்தான்=முன்னடைந்தான். (தொ. எ. 333 நச்.)

ஒள என்ற உயிர், ஞ் ந் ம் வ் – என்ற மெய்கள், குற்றியலுகரம்- என்பனமுன்னிலை ஏவலொருமை வினைக்கண் தாமே ஈறாக வாரா. எனவே, ஒளவும், ஞ்ந் ம்வ் – என்னும் மெய்களும் உகரம் பெற்று முன்னிலை வினைக்கண் ஈறாக வரும்,குற்றியலுகரம் முற்றியலுகரமாக நீண்டு முன்னிலை வினைக்கண் ஈறாகவரும்.எ-டு: கௌவு கொற்றா, கௌவுக் கொற்றா; உரிஞு கொற்றா, உரிஞுக்கொற்றா; பொருநு கொற்றா, பொருநுக் கொற்றா; திருமு கொற்றா, திருமுக்கொற்றா; தெவ்வு கொற்றா, தெவ்வுக்கொற்றா; கூட்டு கொற்றா, கூட்டுக்கொற்றா – இவ்வீறுகள் ஆறும் உகரம் பெற்று வல்லினம் மிகாமலும் மிக்கும்உறழ்ந்தன. (தொ. எ. 152 நச்.)

முன்னிலை ஒருமை விகுதிகள் இ ஐ ஆய் – என்பன. இகரம் நீ என்றபெயரிலுள்ள ஈகாரத்தின் திரிபு. ஆய் என்பது ஐ என்பதன் நீண்ட வடிவே.ஐயன் என்ற பெயரின் முதனிலை ஐ. ஒளவை என்ற பெயரின் முதனிலை ஒள. கன்னடமொழி யில் ஆடூஉ முன்னிலைவினைகளில் ஐ-சேர்ந்து ‘கேள்வை’ என வரும்;மகடூஉ முன்னிலைவினைகளில் ஒள- சேர்ந்து ‘கேள் வெள’ என வரும். இவ்வாறேதமிழிலும் பண்டைக் காலத்தில் ஆடூஉ முன்னிலைவினைக்கண் ஐயும், மகடூஉமுன்னிலை வினைக்கண் ஒளவும் சேர்த்து வழங்கினர். பிற்காலத்துப்படர்க்கைக்கண்ணேயன்றி முன்னிலைக் கண்ணும் அஃறிணை வழக்கு வந்தமையால்அவ்வேறுபாடு வேண்டா என ஒழிக்கப்பட்டபோது, ஒள முன்னிலைக்கண் வருதல்நீக்கப்பட்டது.முன்னிலைப் பன்மைக்கண் செய்யும்- இரும்- என்பன போன்ற ஏவலில் காணும்உம்விகுதி பண்டைச் செய்யுளில் காணப்பட வில்லை. ‘உண்ம் என இரக்கும்’(புறநா. 178) ‘தின்ம் எனத் தருதலின்’ (150) – என மகர ஈற்று முன்னிலைச்சொல் வந்துள்ளன. இச்சொற்களை நோக்க, மகரமெய் பன்மையைக் குறிக்கிறது.செய்கும்- வருதும்- என்ற தன்மைப்பன்மை முற்றுப் போல, உண்ம்- தின்ம்-என்பன முன்னிலைப் பன்மை வினையைக் குறிக்கின்றன. செந்தமிழில் நீம்என்பதன்கண் உள்ள மகரத்தை விலக்கியதனால், வினைக்கண்ணும் உண்ம் என்பதுபோல மகர ஈறு வாராது விலக்கப்பட்டது. ஒளவும் மகரமும் தொல். காலத்துமுன்னரே விலக்கப்பட்டன.மொழியிறுதிக் குற்றியலுகரமும் முற்றியலுகரமாக ஒலிக்கும். அவ்வாறுஒலித்தல் முன்னிலைவினைக்கண்ணே என்பதும், ஆண்டுப் பொருள் வேறுபடும்என்பதும், நச்சினார்க்கினியர் காது கட்டு கத்து முருக்கு தெருட்டு -என முற்றுகரமும் குற்றுகரமுமாய்ப் பொருள் வேறுபட்டு நிற்கும் என்றுஇதனை விளக்கியுள்ளார் என்பதனை நோக்கக் குற்றிய லுகரத்து இறுதிமுன்னிலை வினைக்கண் வாராது என்பதும் பெறப்படும்.ஞகரம் ‘உரிஞ்’ எனத் தொழிற்பெயர் ஒன்றன்கண்ணும், நகரம் ‘வெரிந்’என்ற பெயர்ச்சொற்கண்ணும் ‘பொருந்’ என்ற தொழிற்பெயர் ஒன்றன்கண்ணும்வருமாதலின் அவை வினைக்கண் வாரா. “ஞ் ந்- முன்னிலை ஏவற்கண் வரும்;ஆண்டு அவை உகரம் பெறும்” என்று நன்னூலார் கூறியது போலத் தொல்.குறிப்பிடாமையால், ஞ ந-க்கள் தொழிற் பெயர்க்கண் அன்றி முன்னிலைவினைக்கண் வாரா.வகரம் அவ் இவ் உவ் – என்னும் சுட்டுக்களிலும், தெவ் என்னும்பெயர்ச்சொல்லிலுமன்றி வருதல் இன்மையின், அது முன்னிலை வினைக்கண்வாராது என விலக்கப்பட்டது.இவ்வாறு ஒள- ஞ் ந் ம் வ் – குற்றியலுகரம் – என்பன முன்னிலைவினைக்கண் வாரா என விலக்கப்பட்டன. (எ. ஆ. பக். 115, 116)

முன்னிலை மொழியாவது முன்னிலைவினை. முன்நின்றான் தொழில்உணர்த்துவனவும் முன்நின்றானைத் தொழிற் படுத்துவனவும் – எனமுன்னிலைவினை இரு வகைத்து. முன்நின் றானைத் தொழிற்படுத்துவனவற்றைத்தெளிவு கருதி ‘ஏவல் வினை’ என்று கூறலாம். இவ்வேவல் வினை ஒருமைக்குஎல்லா ஈற்று வினைப்பகுதிகளும் பயன்படலாம்;என்றாலும் ஒள என்னும்உயிரீறு, ஞ் ந் ம் வ் – என்னும் புள்ளியீறு, குற்றிய லுகர ஈறு – என்பனமுன்னிலை ஏவல் ஒருமை வினையாக வாரா. இவை ஏவல் வினையாக வரவேண்டுமாயின்,உயிரீறும் புள்ளியீறும் உகரம் பெற்று வரவேண்டும்; குற்றியலுகர ஈறுமுற்றியலுகர ஈறாகிவிடும்.எ-டு: கௌவு கொற்றா; உரிஞு கொற்றா, பொருநு கொற்றா, திருமுகொற்றா, தெவ்வு கொற்றா, கூட்டு கொற்றா – இவற்றுள் வருமொழி வல்லெழுத்துவிகற்பித்து மிகுதல் கொள்க.கூட்டு என்பது ஏவலொருமை முற்றாகியவழி முற்றியலுகர ஈற்றது.(தொ.எ.152 நச். உரை)குற்றியலுகரஈறு வருமொழி வல்லெழுத்து மிக்குக் கூடுக் கொற்றா எனவும்வரும் (இயல்பாதலே அன்றி). (153 இள.உரை)

முன்னிலைவினை என்பது தன்மைவினை படர்க்கைவினை கட்கு இனமாகியமுன்னிலை வினையைக் குறிக்கும். இனமின்றி முன்னிலை யொன்றற்கே உரியதுஏவல்வினை. ஆகலின் முன் னிலைவினை என்பது ஏவல்வினையை உணர்த்தாமையின்‘ஏவல்’ எனத் தனியே அதனை விதந்து கூறினார். (நன். 161 சங்கர.)

முன் என்ற நிலைமொழியை அடுத்து இல் என்ற வருமொழி புணருமிடத்து,இடையில் னகரம் தனிக்குறில் முன் ஒற்றாக இரட்டி முன்+ன்+இல்=முன்னில்என வருதலே முறை. அதனைவிடுத்து நிலைமொழியீற்று னகரஒற்றை அடுத்து அதன்இனமாகிய றகரஒற்று வந்து சேர, முன்+ற்+இல் = முன்றில் என வருதல்இலக்கணத்தொடு பொருந்திய மரூஉமுடி பாம். இல்லத்தினது முன்னிடம்(முற்றம்) என்று பொருள் படும் இச்சொல், இல்+முன்= இன்முன்- என முறையேபுணர்ந்து வாராமல் முன்பின் நிலைமாறி முன்றில் என்று வந்தமைமரூஉவின்பாற்படும். இங்ஙனம் முன்பின் தொக்கன வற்றைப் பிற்காலத்தார்இலக்கணப் போலி என்பர். (தொ.எ. 355 நச். உரை)இது கடைக்கண், என்றாற்போல வரும் மரூஉமுடிபு போலன்றி, முன்னில் எனஒற்று இரட்டி முடியற்பாலது, இரு மொழிக்கும் இயல்பு இலதோர் ஒற்றுமிக்கு முடிந்த மரூஉமுடிபு. (னகரத்தோடு இயையுடையது ற்.) (356 இள.உரை)

ஆய்தம் என்னும் முப்பாற் புள்ளி. ‘புள்ளி’ ஈண்டு ஒலியைக்குறிக்கும். இவ்வெழுத்து நா-அண்ணம்-முதலாய உறுப்புற்று அமையப்பிறவாமல், வாயிதழ் அங்காப்ப மிடற்றிசையான் அரைமாத்திரை யளவொடுபிறப்பது. ஆதலின் அது தான் சார்ந்துவரும் அ இ உ என்னும்குற்றுயிரோசைகளின் சாயலைப் பெற்றொலிக்கும். (எகர ஒகரங்கள் இகர உகரஒலியுள் அடங்கும்.) ஆய்தம் உயிர் ஏறலின்றி யாண்டும் ஒலிப்போடு வரும்பண்பினது என்பது விளங்க, ஒலிக்குறிப் புடையதாகிய இதனை விதந்து ‘ஆய்தம்என்ற முப்பாற் புள்ளியும்’ என்றார் ஆசிரியர். ‘முப்பாற்புள்ளி’ எனவே,அதன் வரிவடிவும் முக்கோணமாக அமைத்துக் கொள்ளப்படும். ஆய்தம் யாண்டும்ஒலிப்பொடு நிற்றலின், இதனை உயிர் ஊர்வதில்லை. அரை மாத்திரை யளவிற்றுஆதலின் இது மெய்யினை ஊர்வதில்லை. இங்ஙனம் உயிருக்கும் ஒற்றுக்கும்இடைப்பட்டு நிற்றலின், உயிர் போலவும் ஒற்றுப் போலவும் ஆய்தம் முறையேஅலகு பெற்றும் பெறாதும் வரும். (தொ. எ. 2 ச. பால.)

இவ்விலக்கியத்துள் நான்கடியின் மிக்கு ஆறடியான் வந்த பாடல்களும்உள. அவை கலிவிருத்தத்தின்பாலோ, கொச்சகக் கலியின்பாலோ சார்த்திக்கொள்ளப்படும்.(யா. வி. பக். 365)

வெண்பாவும் கட்டளைக் கலித்துறையும் அகவலும் முறையே ஒன்றனை அடுத்துஒன்று வர, முப்பது பாடல்கள் அந்தா தித்து முதலும் இறுதியும்மண்டலித்து வரப் பாடும் பிரபந்த வகை. (இ. வி. பாட். 60.)

தொண்ணூற்றாறுவகைப் பிரபந்தங்களுள் ஒன்று; ஆசிரியப் பாவும்,வெண்பாவும், கட்டளைக் கலித்துறையும் ஒன்றனை யடுத்து ஒன்றாகத் தொகைமுப்பது பெற அந்தாதித் தொடையால் மண்டலித்து வரப் பாடுவது.எ-டு : குமரகுருபரர் அருளிய சிதம்பர மும்மணிக்கோவை.(இ. வி. பாட். 55)

இத்தொடர்நிலைச் செய்யுளின் பாடல்கள் இறுதி எழுத்தும் சொல்லும்இடையிட்டுத் தொடுத்த செய்யுளந்தாதி விகற்பத் தொடையால் இணைந்துள்ளன.(யா. வி. பக். 205)

கான வாரண மரிய வாயினனேதான வாரண மரிய வாயினனேமான வாரண மரிய வாயினனேகான வாரண மரிய வாயினனேஇது, மேலிரண்டடிகளுந் தம்முட் கோமூத்திரியாகவும், கீழிரண்டடிகளுந்தம்முட் கோமூத்திரியாகவும், சிறுவார் போக்கி, மேல்வரி மற்ற மூன்று வரிகளிலும் கீழுற்று மீண்டு மேனோக்கவும், கீழ்வரியும் அவ்வாறே மற்றமூன்று வரி களிலும் மேலுற்று மீண்டு கீழ்நோக்கவும் பெருவார் போக்கி,இந்தவார் நான்கும் நான்கு வரிகளாகவும் முடியுமாறு காண்க.

மிறைக்கவி வகைகளுள் ஒன்று.பாடல்போ த வா ன து வா த ராமா த வா த ண வா த நாநா த வா ண த வா ர வாவே த வா ன து வா ர காமுதலடி – நான்கடிகளையும், இம்முறையே நெடுவார் குறுவார்களாகப்போக்கிக் காண்க.பதவுரை -போத – ஞானவானே!வானது ஆதரா – வானவர் ஆதரிக்கப்பட்டவனே!மாதவா – திருமகள் காந்தனே!நா தணவாத நாத – நாவை விட்டு நீங்காத என் நாதனே!தவா அரவா – அழிவில்லாத அராவை யுடையவனே!வான வேத துவார கா (எனச் சொல் மாற்றுக) – பரமபதமிட மாக நின்றும்பூமியில் வருதற்குப் பெருமை யுடைய வேதத்தை வாயிலாக உடையோனே! என்னைக்காப்பாயாக! (மா. அ. 284 உரை)

முரண் என்ற தொழிற்பெயர் ஏனைய தொழிற்பெயர் போல உகரச் சாரியையும்வருமொழி வன்கணமாயின் வல்லெழுத்து மிகுதலும் பெறாது, பொதுவிதிப்படிஅல்வழிக்கண் திரியாது முடிந்த இயல்பின்கண்ணும், வேற்றுமைக்கண்திரிந்து முடிந்த இயல்பின்கண்ணும் நிலைபெற்றுப் புணரும்.எ-டு : முரண்கடிது, ஞெகிழ்ந்தது, யாது, இழிந்தது – அல்வழிக்கண்இயல்பு. முரட்கடுமை, முரண் ஞெகிழ்ச்சி, முரண்வலிமை, முரணடைவு – எனவேற்றுமைக்கண் வன்கணம் வரின் ணகரம் டகர மாகத் திரிந்தும், ஏனையகணங்கள் வரின் இயல்பாக வும் புணர்ந்தது.முரண் + நீட்சி = முரணீட்சி – என வருமொழி முதல் நகரம்திரிந்தவழி நிலைமொழியீற்று ணகரம் கெட்டது. (தொ. எ. 150 நச்.)முரண் + கடுமை = முரண்கடுமை, முரட்கடுமை. அரண்+ கடுமை =அரண்கடுமை, அரட்கடுமை -என்ற உறழ்ச்சி முடிவும் வேற்றுமைப் பொருட்புணர்ச்சிக்கண் உண்டு.(தொ.எ. 309 நச்.உரை)

இறந்துபட்டதொரு பண்டை நாடகத்தமிழ்நூல்.(சிலப். உரைப்.) (L)

அறிவால் முதிர்ந்தோர் கூடிய சபை. ‘கற்றோர் மொய்த்த முற்றவைநடுவண்’ (பெருங். உஞ்சைக். 36 – 245) (L)

தனக்குரிய அரைமாத்திரையைக் குறையாமல் பெறும் ஆய்தம் முற்றாய்தமாம்.அது தனக்கு முன் குற்றெழுத்தைக் கொண்டு, தனக்குப் பின்னர்ப்பெரும்பான்மையும் கு சு டு து பு று – என்ற ஆறெழுத்துக்களுள் ஒன்றுபெற்று மொழியின் இடையில் நிகழும்.அஃகு, கஃசு, ஒன்பஃது – முதலாக ஈற்று வல்லின வகையால் வரும்முற்றாய்தம் ஆறாம். (குற்றியலுகரமே அன்றி வல்லினப் புள்ளியை ஊர்ந்துபிற உயிர் வரினும் அஃது ஆய்தத்தை அடுத்துவரும் உயிர்மெய்யாம். எ-டு:பஃறி)அவ்+ கடிய = அஃகடிய; அ +கான் = அஃகான் – எனப் புணர்ச்சி வகையான்வரும் முற்றாய்தம் ஒன்றாம்.இலகு – இலஃஃகு, விலகி – விலஃஃகி – எனச் செய்யுள் விகாரத் தால்(விரித்தல்) வரும் முற்றாய்தம் ஒன்றாம்.இவ்வாற்றால் முற்றாய்தம் எட்டு ஆதல் அறியப்படும். (நன். 90உரை)

அது இது உது – என்பன அன்சாரியையொடு பொருந்தும்வழி, உகரம் கெட, அதன்இதன் உதன் – எனவரும். அவை இன்சாரியையொடு புணரும்வழியும் உகரம் கெட,அதின் இதின் உதின் – என வரும். (தொ. எ. 176 நச். உரை)ஆறு என்பது அறு என நின்றவழி, வருமொழியாக ‘ஆயிரம்’ வரின், அறுஎன்பதன் உகரம் கெட, அற் + ஆயிரம் = அறாயிரம் – என முடியும். (469)சுட்டுமுதல்உகரமே அன்றிப் பிற உகரமும் உயிர் வருவழிக்கெடுதலுமுண்டு. கதவழகியது, களவழகியது, கனவழகியது- என்பனவற்றின்கண்இறுதி உகரம் கெட நின்ற ஒற்றின்மேல் வருமொழி முதல் அகரம் ஏறிமுடிந்தவாறு, (176 நச்.)எல்லாம் என்பது வற்றும் உருபும் பெற்று ஈற்றில் உம்மை பெறுவழி,எல்லாவற்றையும்- எல்லாவற்றொடும் – என வரும். ‘ஒடு’ என்பதனோடு ‘உம்’சேருமிடத்து, ஒடுவின் உகரம் கெட ‘ஒடும்’ என உம்மொடு புணரும். (189நச்.)அது +அன்று, இது+அன்று, உது+ அன்று, அதன்று, இதன்று, உதன்று – எனஉகரம் கெட்டு நின்ற தகர ஒற்றோடு உயிர் புணரும். (258 நச்.)

எ-டு : ‘ கொண்டல் கொண்டலர் பொழில்தொறும் பண்ணையாய் பண்ணை யா யத்துள்ளார் வண்டல் வண்டலர் தாதுகொண் டியற்றலின்வரு மண மண ல்முன்றில் கண்டல் கண்டக மகிழ்செய ஓதிமம்கலந் துறை துறை வெள்ளம் மண்டல் மண்டல முழுதுடன் வளைதரு வளைதரு மணிவேலை.’கொண்டல் கொண்டு அலர், பண்ணினை ஆயும் பண்ணை, வண்டல் வண்டு அலர்தாது, கண்டல் கண்டு, கலந்து உறை துறை, மண்டல் மண்தலம், வளைதரு வளை தரு- எனப் பிரித்துப் பொருள் செய்க.“உலகம் முழுவதையும் சூழ்ந்திருக்கும் சங்குகளைக் கொழிக் கும் அழகியகடலே! கீழ்க்காற்றைக்கொண்டு பூக்கின்ற சோலைகள்தொறும், இசையை ஆராயும்விளையாடற் சிறுமியர் சிற்றிலை வண்டுகளால் வெளிப்படும் மகரந்தத்தூள்களைக் கொண்டு இயற்றுதலின் மணம் வீசவும், மணற் பகுதியிலே தாழையைக்கண்டு மனம் மகிழ் கூரவும், அன்னங்கள் கூட்டமாகத் தங்கியிருக்கும்நீர்த்துறையில் வெள்ளத்தைக் கொண்டு ஏறாதொழிவாயாக!” எனச் சிறுமியர்விளையாடல் கண்டு மகிழும் தாயர் கடலைப் பரவிய இப்பாடற் கண், நான்குஅடிகளிலும் முதலிலும் இடையிலும் இடை யிட்டு மடக்கியவாறு. (தண்டி. 95உரை)

எ-டு : ‘ தோடு கொண்டளி முரன்றெழக் குடைபவர் குழல்சேர்ந்த தோடு கொண்டதே மலர்சுமந் தகில்கமழ்ந் தவர்தம் தோடு தைந்தசெஞ் சாந்தணி திரண்முலை இடைதோய்ந் தோடு தண்புனல் நித்திலம் துறைதொறும் சொரியும்.’தோடு கொண்டு – கூட்டம் ;தோடு கொண்ட – பூவின் இதழ்;தோள் துதைந்த, (தோய்ந்து) ஓடு தண்புனல் – எனப் பிரித்துப் பொருள்செய்க.“கூட்டமாக வண்டுகள் ஒலித்தெழ, நீராடுவார் கூந்தலில் பொருந்திய இதழ்கொண்ட இனிய மலரைச் சுமந்து, அகில் மணந்து, அம்மகளிருடைய தோள்களில்பூசிய செஞ்சந்தனம் தம்மிடத்துப் பூசப்பட்ட திரண்ட முலையிடையே தோய்ந்துஓடும் குளிர்புனல் முத்துக்களை நீர்த்துறைதோறும் குவிக் கும்” என்றபொருளமைந்த இப்பாடற்கண், தோடு என்ற சொல், பாடலின் நான்கடிகளிலும்பிறசொற்றொடர்கள் இடையிட்டு வர, அடிமுதற்கண் மடக்கி வந்தமை காணப்படும். (தண்டி. 95 உரை.)

எ-டு : ‘ நிரையா நிரையா மணிபோல்நிறை கோடல்கோடல் வரையா வரையா மிருள்முன்வரு மாலைமாலை விரையா விரையா எழுமின்ஒளிர் மேகமேகம் உரையா உரையா ரினும்ஒல்லன முல்லைமுல்லை .’“கோடல்! நிரையா ஆநிரை மணிபோல் நிறை கோடல், வரையா அரை யாம இருள்முன் வரும் மாலை மாலை, விரையா, இரையா மின் ஒளிர் மேகம் எழும், முல்லைமுல்லை, ஏகம் உரையா உரையாரினும் ஒல்லன.” – எனப் பிரித்துப் பொருள்செய்யப்படும். யாமிருள்: அகரம் தொகுத்தல்.“காந்தளே! வரிசையாக வருகின்ற பசுக்கூட்டங்களின் மணி ஓசையைப் போலஎங்கள் நிறையைக் கவராதே. அளவிட முடியாத அரையாம இருளுக்கு முன்வரும்மயக்கம் தரும் மாலைக்காலத்தில், விரைந்து ஒலித்துக்கொண்டு மின்ன லாகியஒளியைத் தரும் மேகங்களும் எழும். ஒன்றும் உரை யாத புகழாளராகியதலைவரினும், முல்லைநிலத்து முல்லைக்கொடிகளும் பகையாயின” எனக்கார்ப்பருவ மாலைக் காலத்துத் தலைவி தலைவன் பிரிவால் வருந்திக் கூறியஇப்பாடற்கண், அடிதோறும் முதலும் இறுதியும் மடக்கியமையால், இதுமுதலிறுதி முற்று மடக்கு ஆம். (தண்டி. 95)

நான்கடியும் முதலில் மடக்கி வரும் பாடல்.எ-டு : ‘ வரைய வரைய சுரம்சென்றார் மாற்றம் புரைய புரைய எனப் பொன்னே! – உரையல் நனைய நனைய தொடைநம்மை வேய்வர் வினையர் வினையர் விரைந்து.’வரைய – களவொழுக்கத்தை நீக்க, மலைகளையுடைய;புரைய – மேம்பட்டவை, குற்றமுடையவை;நனைய – மதுவினையுடைய, குளிர்ச்சியினையுடைய;வினையர் – வினையில் வல்ல தலைவர், வினையை முடிப்பர் – எனப் பொருள்செய்க.“நீக்கத்தக்க களவொழுக்கத்தை நீக்க, (வரைவிற்கு வேண்டும் பொருள்தேடிவர) மலைகளையுடைய சுரம் கடந்து சென்ற தலைவருடைய மேம்பட்ட சொற்கள்குற்றமுடையன என்று இதுபோது சொல்லற்க! பொன் போன்றவளே! மதுவினை யுடையகுளிர்ச்சியையுடைய மாலையை, எடுத்த செயலைச் செய்து முடிக்கவல்ல நம்தலைவர் தம் வினையை முடித்தவ ராய் விரைந்து வந்து, நமக்குச்சூட்டுவார்” என்று கூறித் தோழி தலைவியைப் பிரிவிடை ஆற்றுவித்தஇப்பாடற்கண், நான்கடியும் முதற்கண் மடக்கியவாறு. (தண்டி. 95)

பாடலின் நான்கடிகளிலும் ஒவ்வோரடி இடையிலும் ஒரே சீர் மடக்கி(வெவ்வேறு பொருள்பட) வருதல்.எ-டு : ‘பரவி நாடொறும் படியவாம் பல்புகழ் பரப்பும்இரவி சீறிய படியவாம் பரிஎரி கவரவிரவி மான்பயில் படியவாம் வேய்தலை பிணங்கும்அருவி வாரணம் படியவாம் புலர்பணை மருதம்!’படி அவாம், படிய வாம், படிய ஆம், படிய ஆம் என்று பிரித்துப் பொருள்செய்க. (உலகினர் விரும்பும், படியுமாறு தாவிச் செல்லும், தன்மையஆகும், படிந்து கலக்க ஆம் (-நீர்) – எனமுறையே பொருள் அமையும்)உலகினர் நாள்தோறும் போற்றி விரும்பும் பல புகழ்களைப் பரப்புகின்றசூரியகுலத்துச் சோழமன்னனால் கோபிக்கப் பட்ட நாடுகள், படியுமாறு தாவிச்செல்லும் விரைந்த செலவினை யுடைய நெருப்புக் கவரவே, தம்முள் விரவி,மான்கள் பயிலத்தக்க தன்மையுடைய முல்லை நிலங்கள் ஆம்; அருவிநீர் போன்றுதெளிந்த குளங்களில் அவன் யானைகள் படிந்து கலக்கவே, முன்புவயல்களையுடையவாயிருந்த அம் மருதநிலங்கள் இதுபோது நீர் வற்றிமூங்கில்கள் தம்முள் பிணங்கிச் செறிந்திருக்கின்ற வறண்ட பாலைநிலம்ஆம்.இவ்வாறு நான்கடியிலும், சொற்றொடர் பல இடையிட்டு வர, இடையே மடக்குவந்தவாறு. இதில் பிறிதொரு வகை வருமாறு.எ-டு : ‘மனமேங் குழைய குழை யவாய் மாந்தர்இனநீங் கரிய கரிய – புனைவதனத்துள் வாவி வாவி க் கயலொக்கும் என் உள்ளம்கள் வாள வாள வாங் கண்.’ஒவ்வோரடியிலும் இடையே அசையோ சீரோ மடக்கி வருவதும் முற்றுஇடைமடக்காம்.என் உள்ளம் கள்வாளுடைய வாள் அவாம் கண், மனம் ஏங்கு உழைய, குழைஅவாய், மாந்தர் இனம் நீங்க அரிய, கரிய, வதனத்துள் வாவி, வாவிக் கயல்ஒக்கும் – என்று பொருள் செய்யப்படும்.“என் மனத்தைக் களவு கொண்ட தலைவியின் வாளை யொத்த கண்கள் என் மனத்தைஏங்க வைக்கும் மான்பார்வை யொடு, காதணி வரை நீண்டு, கண்டவர் நீங்கமனமில்லாமை செய்தலுடையவாய், கரியனவாய், முகத்தில் உலாவி, குளத்திலுள்ள கயல்மீன்களை ஒத்துள்ளன” என்று தலைவன் தலைவியின் கண்களைநயந்துரைத்த இப்பாட்டின்கண், குழைய, குழைய – கரிய, கரிய – வாவி, வாவி- வாள, வாள – என்பன நான்கடி இடைமடக்காக வந்தவாறு.(தண்டி. 95 உரை)

ஒரு பாடலின் நான்கடிகளிலும் ஒரே சொல் இடையிலும் இறுதியிலும்இடையிட்டு மடக்கி வந்து பொருள் தருமாறு அமையும் மடக்கு வகை.எ-டு : ‘வா மான மான மழைபோல்மத மான மான நா மான மான நகமாழக மான மான தீ மான மான வர் புகுதாத்திற மான மான கா மான மான கவின்கான்கனல் மான மான .’வாம் மான மான; மழைபோல் மத மானம் (அம் சாரியை) ஆன; நாம் ஆன மான நகம்ஆழ் அகம் மானம் (அம் சாரியை) ஆன; தீம் (ஐகாரம் கெட்டது) ஆன; மானவர்புகுதாத் திறமான ஆன; கா மான மான கவின் கான் கனல் மானம் ஆன – என்றுபிரித்துப் பொருள் செய்யப்படும். கவின் கான் : எழுவாய்.“கவின் கானங்கள், தாவிச் செல்லும் மான்களினுடைய பெருமையையுடைய;மேகம் போன்ற மதயானைகளை உடையன; அச்சம் தரும் விலங்குகளுடைய நகங்கள்ஆழ்ந்து கிழிக்கும் மார்பினை மான்கள் உடையவாயின (-அத்தகைய மான்கள்பயில்வன) ; தீமையே வடிவமாயின; மக்கள் உள்ளே நுழையாத தன்மையுடையன ஆயின.சோலைகளை ஒப்ப மிக்க அழகுடைய அக்காடுகள் (இதுபோது வேனிலால்) நெருப்புவடிவினையுடைய ஆயின” என்று பொருள்படும் இப்பாடற்கண், ‘மான்’ என்ற சொல்இடையிடாதும் இடை யிட்டும் பாட்டின் இடையிலும் இறுதியிலும்மடக்கியவாறு. (தண்டி. 95 உரை)இம்மடக்கில் பிறிதொருவகை வருமாறு :‘நான்கடிகளிலும் இடைச்சீரும் இறுதிச்சீரும் மடக்கிவரும் மடக்கும்சீரின் எழுத்துக்கள் ஒவ்வோரடியிலும் வேறாக இருக்கலாம்.எ-டு : ‘மாறர் குருகூர் குருகூர் வடி வேல வேல நாறு மளகத் தளக த் துணை வீகை யீகை யாறி னகலா தகலாத தாமாக மாக நீற னிலவா னிலவா நினைத் தேக லேகல்’மாறர் குருகு ஊர் குருகூர் வடிவேல! ஏலம் நாறும் அளகத்தள் அகத்துள்நைவு ஈகை ஈகையா(ற்)றின் அகலா. தகலாததாம். ஆகம் மாகம் நீறு அல் நிலவால்நிலவா. நினைத்தே கல் ஏகல் -எனப் பிரித்துப் பொருள் செய்க.கற்பிடைத் தலைவன்பிரிவால் தலைவிக்கு நிகழக்கூடிய ஆற்றாமையைக்கூறித் தோழி தலைவனைச் செலவழுங் குவித்தது இது.“சடகோபருடைய, சங்குகள் தவழப்பெற்ற, குருகூரிலுள்ள கூரிய வேலைஏந்திய தலைவ! ஏலம் கமழும் கூந்தலையுடைய தலைவியது மனத்துயர், பொன்னைத்தேடித்தரும் நெறியால் நீங்காது. நின் பிரிவு தகுவதாகாது. இவள் மேனி,வானம் நீறாகும்படி இரவில் எழும் நிலவினால், அழகுகள் நிலவமாட்டா (-அழகுகெடும்). இதனை நினைத்தே கற்கள் நிறைந்த கடங்களின் வழியே பொருள் தேடச்செல்லுதலை நீக்குக” என்று பொருள்படும் இப்பாடற்கண், அடிதோறும்வெவ்வேறு சீர்கள் இடையும் இறுதியும் மடக்கி வந்தவாறு. (மா. அ.பாடல். 714)

வெவ்வேறு சொற்கள் நான்கடியிலும் இறுதியில் மடக்கி வருவது.எ-டு : மாலை அருளாது வஞ்சியான் வஞ்சியான்வேலை அமரர் கடைவேலை – வேலைவளையார் திரைமேல் வருமன்ன மன்னஇளையா ளிவளை வளை.வஞ்சியான், வேலை, மன்ன, வளை என்ற சொற்கள் முறையே நான்கடிகளிலும்ஈற்றில் மடக்கியவாறு.அமரர் கடைவேலை, அவ்வேலைத் திரைமேல் வரும் அன்னம் அன்ன இவளைஅருளாது, வஞ்சியான், இவள் வளைகளை வஞ்சியான் – எனப் பிரித்துப் பொருள்செய்க.பண்டு தேவர்கள் பாற்கடல் கடைந்தபோது, அக்கடலின் வளைகளைக்கொழித்துவரும் அலைகளின்மேல் தோன்றிய அன்னம் போன்ற திருமகளை ஒத்த இவளை,வஞ்சிநகரை ஆளும் வேந்தன், தன் மாலையைத் தாராது வளைகளைக் கவர்ந்துவஞ்சிக்க மாட்டான்” எனத் தாயர் ஆற்றியவாறு கூறும் இப்பாடற்கண், முற்றுஇறுதி மடக்கு வந்தவாறு. (தண்டி. 95)

ஒடு என்ற மூன்றனுருபு, ஆறனுருபு, ஏழு எண்ணும் இயல்பு எண்ணுப்பெயரும் ஒரு இரு – என்றாற்போலத் திரிந்த எண்ணுப் பெயரும், முற்றுகரஈற்று வினைப்பகுதி (அடு, பெறு- போல்வன), அது இது உது என்றசுட்டுப்பெயர் – ஆகியவற்றின் ஈற்று முற்றுகரம் வன்கணம் வரினும்இயல்பாகப் புணரும்.எ-டு : சாத்தனொடு சென்றான் – மூன்றனுருபுஎனது தலை – ஆறனுருபுஏழு கடல் – இயல்பு எண்ணுப்பெயர்ஒருகல், இருசொல் – திரிந்த எண்ணுப்பெயர்அடுகளிறு, பெறுபொருள் – முற்றுகர ஈற்று வினைப் பகுதிஅது சென்றது, இது கண்டான் – ஒருமைச் சுட்டுப் பெயர்.இவை இயல்பாகப் புணர்ந்தன.உதுகாண், உதுக்காண் – என இயல்பாயும் விகாரமாயும் வருவன அருகியேகாணப்படுகின்றன. ‘உதுக்காண்’ என்பது உங்கே என்ற பொருளில்வரும் ஒட்டிநின்ற இடைச்சொல் என்பாருமுளர். ‘உவக்காண்’ என்பதும் உங்கே என்றுபொருள் படும் ஒட்டி நின்ற இடைச்சொல் (குறள் 1185 பரி.) (நன். 179)

நிலைமொழியீற்றில் நிற்கும் முற்றியலுகரம் வருமொழி முதற் கண் உயிர்வருவழிக் கெடுதலும் உண்டு. அல்வழி வேற்றுமை – என இருவழியும்கொள்க.எ-டு: உயர்வு + இனிது= உயர்வினிது; கதவு + அடைத்தான் = கதவடைத்தான்(நன். 164)

ஒரே அடி நான்கடியுமாக வரும் மடக்கு; இந்நான்கடி மடக்கினை ஏகபாதம்எனவும் கூறுப. (திருஞானசம்பந்தர் அருளிய முதல்திருமுறைக்கண்(பண்முறைத் தேவாரம்) 127 ஆம் பதிகம் பன்னிரண்டு பாசுரங்களும்இவ்வகையின.எ-டு : ‘வான கந்தரு மிசைய வாயினவான கந்தரு மிசைய வாயினவான கந்தரு மிசைய வாயினவான கந்தரு மிசைய வாயின’வான் அகம் தரும் இசைய ஆயின, வானகம் தரும் இசை அவாயின; வானகம் தரும்இசைய ஆயின, வான் நகம் தரு மிசைய ஆயின – எனப் பிரித்து பொருள்காண்க.வானகம் – ஆகாயம், விண்ணுலகம், பெரிய மலை;இசை – ஓசை, எழுச்சி, புகழ்.மேகங்கள் கடலிடத்தில் கொடுக்கும் ஓசையை உடையன- வாய் ஆகாயத்தைக்கைப்பற்றிக் கொள்ளும் எழுச்சியை விரும்பின; விண்ணுலகத்தில் ஓங்கும்புகழுடையனவாகிய பெரிய மலைகள் மேலிடத்தில் மரங்களைக் கொண்டுள்ளன. மிசை- மேலிடம். (தண்டி. 96 உரை)

முதல் இடைகடை யென ஒவ்வோரடியிலும் மூவிடத்தும் சொற்கள் மடக்கிவருவது.எ-டு : ‘ களைகளைய முளரிவரு கடை கடை ய மகளிர்கதிர் மணியுமணியும் வளைவளை யக் கரதலமு மடைமடைய மதுமலரு மலையமலைய இளையிளை யர் கிளைவிரவி யரியரி யின் மிசைகுவளை மலருமலருங் கிளைகிளை கொள் இசை அளிகள் மகிழ்மகிழ் செய் கெழுதகைய மருதமருதம் .’முளரிக்களை களை(ய) அருகுஅடை கடைய மகளிர் கதிர் மணியும், அணியும்வளை வளைய கரதலமும், அடை அம்மடைய மது மலரும், மலைய மலைய, இளைய இளையர்கிளைவிரவி அரிஅரியின்மிசை குவளைமலரும் அலரும்; கிளைகிளைகொள் இசைஅளிகள் மகிழ் கெழுதகைய மருத (மரங்களையுடைய) மருதம் மகிழ்செய்யும் -என்று பிரித்துப் பொருள் கொள்ளப்படும்.தாமரையாகிய களைகளைக் களைய அவற்றின் அருகே அடையும் உழத்தியர் அணிந்தஒளி வீசும் மணிகளும், அணிந்திருந்த வளைகளால் வளைக்கப்பட்ட கைகளும்,அடைக்கப் பட்ட மடையிலுள்ள தேனை உடைய பூக்களும், ஒன்றோ டொன்று நலன்அழிப்பதற்கு மாறுபட, மிக்க இளைஞர் குழாம் கூடி அரிகின்றநெற்கதிர்கள்மீது குவளைப் பூக்களும் மலரும். கிளை என்னும் நரம்பின்ஒலி ஏனை ஒலியினங்களொடு தொடர்பு கொள்ளும் ஓசை போலப் பாடும் வண்டுகள்தேனையுண்டு மகிழுமாறு விளக்கமுடைய மருதமரங்களையுடைய மருத நிலம்மகிழ்ச்சியைத் தரும் – என்ற பொருளமைந்த இப்பாடற்கண், அடிதோறும் முதல்இடை கடை என மூன்றிடங்களிலும் வெவ்வேறு சொற்கள் மடக்கி வந்தன. இடையேபிற சொற்கள் இடையிடுதலின் இதனை ‘இடையிட்ட முற்று மடக்கு’ என்றும்கூறுப. (தண்டி. 95)