தமிழ் இலக்கணப் பேரகராதி

செய்யுள்விகாரம் ஆறனுள் இதுவும் ஒன்று. உருபு முதலிய இடைச்சொல்அன்றி எழுத்து மறைதல் தொகுத்தல் விகார மாம். இஃது ஒருமொழிக்கண்நிகழாது; இருமொழிக் கண்ணேயே நிகழும். குறை விகாரம் பகுபதமாகிய ஒருமொழிக்கண்ணது. எ-டு : ‘மழவரோட்டிய’‘மழவரை ஓட்டிய’ என உயர்திiணப் பெயருக்கு ஒழியாது வர வேண்டியஐகாரஉருபு செய்யுட்கண் தொக்கமை தொகுத்தல் விகாரமாம்.தொட்ட + அனைத்து என்புழி, நிலைமொழியீற்று அகரம் விகாரத்தால்தொக்கு, தொட்ட் + அனைத்து = தொட் டனைத்து என முடிந்தது. இதுவும்இவ்விகாரமாம். (நன். 155 உரை)

தொகையுள் தொகை – எழுத்து; தொகையுள் வகை – எழுத்து முப்பது;தொகையுள் விரி – எழுத்து முப்பத்துமூன்று; வகையுள் தொகை – முப்பது;வகையுள் வகை – முப்பத்து மூன்று; வகையுள் விரி – அளபெடை தலைப்பெய்ய,நாற்பது; விரியுள் தொகை – முப்பத்து மூன்று; விரியுள் வகை – நாற்பது;விரியுள் விரி – உயிர்மெய் தலைப்பெய்ய (216 +40 =) 256. (தொ. எ. 1 இள.உரை)

நால்வகை யாப்பினுள் ‘தொகைவிரி யாப்பு’ என ஒன்று போந்ததன்றித் ‘தொகைவகை விரி’ எனப் போந்ததில்லையே எனில், நடுவு நின்ற ‘வகை’ பின்னின்றவிரியை நோக்கின் தொகையாகவும், முன்னின்ற தொகையை நோக்கின் விரியாக வும்அடங்குதலின் இது ‘தொகை வகை விரி யாப்பு’ என்பதன் பாற்படும் என்க.எனவே, தொகை விரி என இரண்டாய் வரினும், மரத்தினது பராரையினின்றும் கவடு- கோடு – கொம்பு – வளார் – பலவாய் ஒன்றோடொன்று தொடர்பு பட்டு எழுந்துநிற்றல் போல், தொகையினின்றும் ஒன்றோ டொன்று தொடர்புபடப்பகுக்கப்பட்டுப் பலவாய் வரினும், தொகை விரி யாப்பேயாம் என்க. (நன்.சிறப்புப். சங்கர.)

தொகைப்பதம், இரண்டும் பலவும் ஆகிய பகாப்பதமும் பகுபதமும், நிலைமொழிவருமொழியாய்த் தொடர்ந்து, இரண்டு முதலிய பொருள் தோன்ற நிற்கும். அவையானைக் கோடு, கொல்யானை, கருங்குதிரை என்றல் தொடக்கத்தன. (நன். 131மயிலை.)

தொகைமரபு தொல்காப்பிய எழுத்ததிகாரத்தின் ஐந்தாம் இயலாகும். இதுமுப்பது நூற்பாக்களை உடையது.உயிரீறும் புள்ளியீறும் முறையே உயிர்மயங்கியலிலும் புள்ளிமயங்கியலிலும் ஈறுகள்தோறும் விரித்து முடிக்கப்படுவன, இவ்வியலில்ஒரோஒரு சூத்திரத்தான் தொகுத்து முடிபு கூறப்பட்டமையின், இவ்வியல்தொகைமரபு என்னும் பெயர்த்தாயிற்று. (நச். உரை)

க ச த ப -க்குரிய மெல்லெழுத்துக்கள் முறையே ங ஞ ந ம – என்பன.இயல்புகணங்களாகிய ஞ ந ம, ய வ, உயிர் இவற்றை முதலாக உடைய சொற்கள்,24 ஈறுகளின்முன் வருமொழியாக வரின் இயல்பாகப் புணரும். அதன்கண் சிலவேறுபாடுகள் உள.ணகர னகரங்கள் அல்வழிக்கண் இயல்புமுடிபின; வேற்றுமைக் கண்ணும்இயல்புகணம் வரின் இயல்பு முடிபின.ல ன – முன் வரும் த ந-க்கள் முறையே ற ன – க்கள் ஆம்; ண ள – முன்வரும் த ந – க்கள் முறையே ட ண – க்கள் ஆம்.ஏவலொருமை வினைகள் இயல்பாகவும் உறழ்ந்தும் முடியும்.ஒள, ஞ் ந் ம் வ் என்ற ஈற்று ஏவல்வினைகள் உகரம் பெற்று உறழ்ந்துமுடியும்.உயர்திணைப் பெயர்களும் விரவுப்பெயர்களும் இயல்பாகப் புணரும்.இகர ஐகார ஈற்று உயர்திணைப் பெயர்கள் மிக்கு முடியும்.மூன்றாம்வேற்றுமையது எழுவாய்முன் வரும் செயப்பாட்டு வினைஇயல்பாகவும் உறழ்ந்தும் புணரும்.ஐகார வேற்றுமையின் திரிபுகள் பல வகையாக உள.ஏழாம் வேற்றுமை இடப்பொருள் உணர்த்தும் சொற்கள் வல்லெழுத்து மிக்குமுடிவனவும் உறழ்ச்சியாய் முடிவனவு மாக இரு திறப்படுவன.தனிநெடில், குறிலிணை, குறில்நெடில் இவற்றை அடுத்து வரும் ஒற்று(வருமொழி முதலில் நகரம் வந்துவிடத்து) இயல் பாகாது கெடும்.தனிக்குறிலை அடுத்து ஒற்று உயிர்வரின் இரட்டும்.நெடுமுதல் குறுகும் மொழிகள் ஆறனுருபொடும் நான்கனுரு பொடும்புணரும்வழி இயைந்த திரிபுகள் சில பெறும்.உகரத்தொடு புணரும் ஞ ண ந ம ல வ ள ன என்னும் ஒற்றிறுதிச் சொற்கள்,யகரமும் உயிரும் வருமொழி முதலில் வரின் உகரம் பெறாது இயல்பாகப்புணரும்.எண் நிறை அளவுப்பெயர்கள் தமக்கேற்ற திரிபேற்றுப் புணரும்.யாவர், யாது என்றவற்றின் சொல்லமைப்பு, புறனடை – என்றின்னோரன்னசெய்திகளும் தொகைமரபில் கூறப்பட் டுள்ளன. (தொ. எ 143 – 172 நச்.)

சந்தப்பாக்களில் தனிச்சொற்களாக அடிதோறும் முடிவன தொங்கல்எனப்படும்.எ-டு : ‘வண்ணக் கழிநெடில் விருத்தம் – எழுசீர்’ காண்க.அடிதோறும் ஏழாம் சீராக வருவன ‘தொங்கல்’ ஆம்.

தொடக்கம் குறுகும் மூவிடப் பெயர்கள் யான் யாம் நாம் நீ தான் தாம்என்பன. இவை முதலெழுத்தாகிய தொடக்கம் குறுகி என் எம் நம் நின் தன் தம்என நின்று உருபேற்கும்.எ-டு : என்னை, எம்மை, நம்மை, நின்னை, தன்னை, தம்மை;என்னால்…..வேற்றுமைப்பொருட்புணர்ச்சிக்கண், என்கை, எங்கை, நங்கை, நின்கை,தன்கை, தங்கை என வன்கணம் வரின் னகரம் இயல்பாகவும், மகரம் வரும் வல்லினமெய்க்கு இனமெல்-லெழுத்தாய்த் திரிந்தும் புணரும்.மென்கணத்துத் தன்ஞாண், தன்னாண், தன்மாட்சி; தஞ்ஞாண், தந்நாண்,தம்மாட்சி முதலாகவும்,இடைக்கணத்துத் தன்யாப்பு, தம்யாப்பு முதலாகவும்,உயிர்க்கணத்துத் தன்னருமை, தம்மருமை முதலாகவும், மகரம் வருமொழிஞகரமும் நகரமும் வரின் (அவ்வந்த மெல்லொற் றாகத்) திரிந்தும்,உயிர்வரின் இரட்டியும் புணரும்.ஆறாம் வேற்றுமை ஏற்கும்போதும், நான்காம் வேற்றுமை ஏற்கும்போதும், அகரச் சாரியை பெற்று, என எம நம நின தன தம என்றாகி, வல்லொற்றுமிக்கு நான்கனுருபோடு எனக்கு எமக்கு முதலாகவும், ஆறுனுருபுகளுள் அதுஎன்பதனை ஏற்குமிடத்து, அவ்வுருபின் அகரம் கெட, என + அது > என + து = எனது என்பது முதலாகவும் இத்தொடக்கம் குறுகும்பெயர்கள் வருமொழியொடு புணரும். (தொ. எ. 115, 161, 192, 188, 320, 352நச்.)

சொற்கள் நிலைமொழி வருமொழி செய்தால் முன்மொழி யிலே பொருள்நிற்பனவும், பின்மொழியிலே பொருள் நிற்பனவும், இரு மொழியினும் பொருள்நிற்பனவும், இரு மொழியும் ஒழிய வேறொரு மொழியிலே பொருள் நிற்பன வும் எனநான்கு வகைப்படும். (பின், முன் என்பன இடம் பற்றி வந்தன.) அவைவருமாறு:அரைக்கழஞ்சு என்புழி, முன்மொழியிற் பொருள் நின்றது.வேங்கைப்பூ என்புழி, பின்மொழியிற் பொருள் நின்றது.தூணிப்பதக்கு என்புழி, இருமொழியினும் பொருள் நின்றது.பொற்றொடி (வந்தாள்) என்புழி, இருமொழியினும் பொருள் இன்றி ‘இவற்றையுடையாள்’ என்னும் வேறொருமொழி யிலே பொருள் நின்றது. (நேமி. எழுத். 12உரை)

ஒருசொல் பகாப்பதமாயின் ஏழெழுத்தின்காறும், பகுபத மாயின் ஒன்பதுஎழுத்தின்காறும் அமைதல் கூடும்.எ-டு : அணி, அறம், அகலம், அருப்பம், தருப்பணம், உத்தரட்டாதி -பகாப்பதம் ஈரெழுத்து முதல் ஏழ் எழுத்தின்காறும் உயர்ந்தது.கூனி, கூனன், குழையன், பொருப்பன், அம்பலவன், அரங்கத் தான்,உத்தராடத்தான், உத்தரட்டாதியான் – பகுபதம் ஈரெழுத்து முதல் ஒன்பதுஎழுத்தின்காறும் உயர்ந்தது.நடத்துவிப்பிக்கின்றான், எழுந்திருக்கின்றனன் – என்பன போலப் பகுதிமுதலிய உறுப்புக்கள் வேறுபட்டு வருவன வற்றிற்கு இவ்வரையறை இல்லை.(நன். 130)

பிள்ளைத்தமிழ், கலம்பகம், பன்மணிமாலை, மும்மணிக் கோவை, அகப்பொருட்கோவை, தொகைச்செய்யுள், இணைமணிமாலை, இரட்டை மணிமாலை, மும்மணி மாலை,நான்மணிமாலை, இருபா இருபஃது, ஒருபா ஒருபஃது, ஒலி அந்தாதி, இன்னிசை,வருக்கமாலை, கைக்கிiள, மங்கல வள்ளை (வேறுவகை), இரட்டைமணிமாலை, நேரிசை,மெய்க்கீர்த்தி மாலை, காப்புமாலை, வேனில்மாலை, பல்சந்த மாலை,அங்கமாலை, வசந்தமாலை, நவமணிமாலை, பரணி, தசாங்கப்பத்து, பதிற்றந்தாதி,நூற்றந்தாதி, அட்டமங்கலம், அலங்காரப் பஞ்சகம், ஊசல், சின்னப்பூ,சதகம், எண் செய்யுள், ஐந்திணைச் செய்யுள், நாழிகை வெண்பா, நானாற் பது,முலைப்பத்து, நயனப்பத்து, வில் வாள் வேல் கோல் வேழம் குதிரை நாடு ஊர்கொடை என்னுமிவ் ஒன்பதனையும் தனித்தனியே பப்பத்தாகக் கூறும் ஒன்பது வகைவிருத்த மாகிய வில் விருத்தம் முதலியன, பெருங்காப்பியமும் காப்பியமும்எனப்பட்ட இருவகைக் காப்பியம் எனச் சொல் லப்பட்ட ஐம்பத்தைந்தும் தொகைபெற வகுத்த அகலக்கவி வேறுபாடும், அவை போல்வன பிறவும் தொடர்நிலைச்செய்யுளாம். (பல அடிகளான் அமைந்த பொருள் தொடர் புடைய வளமடல், உலாமடல்,உலா முதலியன தனிநிலைச் செய்யுளாம்.) (இ.வி.பாட். 45) சதுரகராதியும்பிரபந்த மரபியலும் தொடர்நிலை தனிநிலைச் செய்யுள் வகைகளைப் பிரபந்தமென96 ஆகக் கூறும். தொடை அகராதி – வீரமா முனிவரின் சதுரகராதியின் தொடைபற்றிய பகுதி.

ஒருபொருளின்பின் ஒருபொருள் செல்லுதலைத் ‘தொடர்ச்சி யாகச்செல்கிறது’ என்று கூறும் மரபு இன்றும் இல்லை. இரண்டற்கு மேற்பட்ட பலபொருள்களே ஒன்றன்பின் ஒன்றாகத் தொடர்ந்து செல்கின்றன என்று கூறுதல்மரபு. இரண்டு தொடரன்று. தொல்காப்பியனார் இரண்டெழுத்து மொழியினைத்தொடர் என்னார்; ‘பல’ என்பதன் இறுதியைத் ‘தொடர் அல் இறுதி’ (எ. 214நச்.) என்பார். வடமொழியில் ஒருமை இருமை பன்மை என்பன வசனத்திற்கேயன்றி, மொழியின் எழுத்துக்களுக்கு அன்று. ‘ஒன்று இரண்டு தொடர்’ என்பதுதமிழ்வழக்கே. இரண்டற்கு மேற்பட்ட எழுத்துக்களாலாகிய மொழிகளையே ‘தொடர்மொழி’ என்றல் தொல். கருத்து. இங்ஙனம் ஓரெழுத்தொரு மொழிஈரெழுத்தொருமொழி – தொடர்மொழி – என்று ஆசிரியர் கொண்டமை,குற்றியலுகரத்தைப் பாகுபடுக்க வேண்டி, ஈரெழுத்தொருமொழி -உயிர்த்தொடர்மொழி – இடைத் தொடர் மொழி – ஆய்தத் தொடர்மொழி – வன்தொடர்மொழி – மென்தொடர் மொழி என்ற முறை கொள்வதற் காகவேயாம்.குற்றியலுகரம் குற்றெழுத்தைக் கொண்ட ஈரெழுத்தொரு மொழியில் தோன்றாதுஎனவும், நெட்டெழுத்தைக் கொண்ட ஈரெழுத்தொரு மொழியில் தோன்றும் எனவும்,நெட் டெழுத்தை முதலாகக் கொண்ட ஈரெழுத்தைச் சார்ந்து ஈற்றில் தோன்றும்எனவும் கூறுவதற்காகவே மொழியை மூவகையாகப் பகுத்தாரே அன்றி, வடமொழியைப்பின்பற்றி அவ்வாறு பகுத்தாரல்லர், வடமொழியில் சொல் அவ்வாறுபகுக்கப்படாமையின். (எ. ஆ. பக். – 48, 49)

தொழிற்பண்பும் குணப்பண்பும் ஒருபொருளினின்றும் பிரிக்க முடியாததொடர்புடையன ஆதலின், அவை ஆறாம் வேற் றுமைத் தற்கிழமைப் பொருளில்ஒன்றியற்கிழமை என்னும் பகுப்பின்பாற்பட்டன. தொடர்மொழியீற்றுக்குற்றியலுகரம், அச்சொல்லின் வேறுஅல்லதாய் அச் சொல்லொடு பிரிக்கமுடியாத தொடர்புடையது ஆதலின் அஃது ஒன்றியற் கிழமையதாயிற்று.எ-டு : காட்டு: இதன்கண் தொடர்மொழியீற்றுக் குற்றிய லுகரம்பிரிக்க முடியாதபடி இணைந்துள்ளமை காண்க. (தொ. எ. 36 நச். உரை)

‘ஒன்பது வருமொழியொடு புணருமாறு’ காண்க.

வீரமாமுனிவர் இயற்றிய ஐந்திலக்கண நூல். 18ஆம் நூற்றாண்டு.

மறிநிலை அணி ஐந்தும், பொருள்கோள் எட்டும், சொல் எஞ்சு அணி பத்தும்,சொல் மிக்கணி மூன்றும், சொல் ஒப்பணி நான்கும் ஆக முப்பதும் தொன்னூல்விளக்கச் சொல்லணிகள். (தொ.வி. 325)

இந்நூலுள் ஒரு சூத்திரம் “புறப்புறப் பொருளாவன வாகை யும் பாடாணும்பொதுவியல்திணையும்” என்று சுட்டுவதை யாப்பருங்கல விருத்திகுறிப்பிடுகிறது. இந்நூல் பொரு ளிலக்கணம் பற்றியிருக்கலாம் போலும்.(யா. வி. பக். 571).

எழுத்துக்களின் பெயர் அளவு மயக்கம் – முதலியவற்றை முதலாவதாகியநூல்மரபில் கூறி, அதன்பின் மொழிகளின் வகையையும் மொழிகளின் முதலிலும்இறுதியிலும் நிற்கும் எழுத்துக்களையும் மொழிமரபில் கூறி, அதன்பின்எழுத்துக் களின் பிறப்பிடத்தைப் பிறப்பியலில் கூறி, அதன்பின் மொழிகள்புணரும் வகையையும் புணருமிடத்து நிகழும் திரிபுகளையும் புணரியலில்கூறி, அதன்பின் உயிரீறு புள்ளியீறு ஆகிய மொழிகளுள் புணர்ச்சிக்கண் ஒரேவிதி பெறுவனவாகிய பல ஈறுகளைத் தொகுத்து அவை புணரு மாற்றைத் தொகைமரபில்கூறி, அடுத்து வேற்றுமையுருபுக ளொடு புணருமிடத்துச் சாரியை பெறுவனஆகிய உயிரீறு புள்ளியீறுகளை உருபியலில் கூறி, அடுத்து உயிரீற்று மொழிகளொடு மொழிகள் புணரும் புணர்ச்சியை உயிர் மயங்கியலுள் ளும்,புள்ளியீற்று மொழிகளொடு மொழிகள் புணரும் புணர்ச்சியைப் புள்ளிமயங்கியலுள்ளும், குற்றியலுகர ஈற்று மொழிகளொடு மொழிகள் புணரும்புணர்ச்சியைக் குற்றிய லுகரப்புணரியலுள்ளும் கூறி, இவ்வாறுஎழுத்ததிகாரம் 483 நூற்பாக்களால் அமைந்துள்ளது. (எ. ஆ. பக். 1)

தொல்காப்பியப் பாயிரத்திற்கும் முதற்சூத்திரத்திற்கும் 18 ஆம்நூற்றாண்டினராகிய திருவாவடுதுறையைச் சார்ந்த மாதவச் சிவஞான முனிவரால்இயற்றப்பட்ட விருத்தியுரை. இவ் விருத்தி யுரைக்கு, சென்ற நூற்றாண்டுத்தொடக்கத்தே வாழ்ந்த பெரும்புலவர் சண்முகனார் மறுப்பு எழுதிய நூல்‘சண்முகனார் பாயிர விருத்தி’ எனப்படும். சண்முகனார், சிவஞான முனிவரதுபாயிர விருத்தியுரையை மாத்திரம் மறுத்துள்ளார்; முதற்சூத்திரவிருத்தியுரையை மறுத்து அவர் எழுதிய மறுப்புரை இந்நாள் கிடைத்திலது.சண்முக னாரது இப்பாயிர விருத்தியை மறுத்துச் சிவஞான முனிவ ருரையைஅரண்செய்து ‘செப்பறை விருத்தி’ என்பதொன் றும் சென்ற நூற்றாண்டுத்தொடக்ககாலத்தில் சண்முகனார் மறைவிற்குப் பின்னர்த் தோன்றியது.

ஆதிநூலாகிய இசைநுணுக்கமும், அகத்தியமும், அதற்கு இணைநூலாகியதேவஇருடி நாரதன் முதலியோர் செய்த நூல்களும், என இவை முதலாய (செயற்கை)முதல்நூல்களும், அவற்றின் வழிநூல் எனப்பட்ட மாபுராணம் பூதபுராணம் இசைநூல் ஆகிய இசைநுணுக்கம் முதலாய நூல்களும் எனப்பட்ட தலைச்சங்கத்துநூல்கள். (பா. வி. பக்.174)

காப்பியக்குடியிற் பிறந்தவரும், அகத்தியனார்க்கு மாணாக் கரும்,தொல்காப்பியம் இயற்றியவருமாகிய ஆசிரியர்; இவர் இடைச் சங்க மிருந்தவர்என்னும் இறை. அ. உரை.

‘தொல்காப்பியம் உடையான்’ என்னும் பொருட்கண் அம்முக் கெட்டுஅன்விகுதி புணர்ந்து தொல்காப்பியன் என நின்று, பின்னர்த்‘தொல்காப்பியனால் செய்யப்பட்ட நூல்’ என்னும் பொருட்கண் அன் விகுதிகெட்டு அம்விகுதி புணர்ந்து தொல்காப்பியம் என முடிந்தது. (சிவஞா. பா.வி. பக். 16)இதன் பொருந்தாமை சண்முகனாரால் விளக்கப்பட்டது. (பா.வி.ப. 233,234)தொல்காப்பியன், கபிலன் என்னும் பெயரிறுதி இவனால் செய்யப்பட்டதுஎன்னும் பொருள் தோன்ற அம் என்பதோர் இடைச்சொல் வந்து அன் கெடத்தொல்காப்பியம் கபிலம் என நின்றது. (தொ. சொ. 114 சேனா.)தொல்காப்பியம், கபிலம், வில்லி, வாளி என ஈறுதிரிதலும் கொள்க. (119நச். உரை)வினைமுதல் உரைக்கும் கிளவி – வினைசெய்தான்பெயர் சொல்ல, அவன்செய்பொருள் அறிய நிற்றல். அது தொல் காப்பியம், கபிலம் என்பன. (சொ. 110இள. உரை)வினைமுதல் உரைக்கும் கிளவி – தொல்காப்பியம், கபிலம்(சொ. 116 கல். உரை)தொல்காப்பியம், கபிலம், இவ்வாடை சேணிகன், கோலிகன்-(115 பழைய உரை)“அம்விகுதி, எச்சம் – தேட்டம் – நாட்டம் – முதலியவற்றுள் எஞ்சு -தேடு – நாடு – முதலாகிய வினைமுதல்நிலையொடு கூடியே வினைமுதற்பொருள்முதலாய அறுவகையுள் ஒருபொருளை உணர்த்தலன்றிப் பெயர்முதனிலையொடு கூடிவிகுதிப்பொருள் உணர்த்தல் யாண்டும் இன்மையானும்,பெயர்முதனிலையொடு கூடின் பகுதிப்பொருளையே உணர்த்தல் குன்று சங்குமுதலாய பெயரொடு கூடிக் குன்றம் எனவும் சங்கம் எனவும் நின்றுழி,விகுதிப்பொருள்களுள் ஒன்றும் உணர்த்தாமையின் அறியப்படும்ஆகலானும்,அம்விகுதி பிறபெயரொடு கூடி விகுதிப்பொருள் உணர்த்தா விடினும்அகத்தியன் தொல்காப்பியன் முதலாய உயர்திணைப் பெயரொடு கூடியவழிஉணர்த்துமெனின், தேடப்படுவன எல்லாம் தேட்டம் ஆயினாற்போல, அகத்தியன்முதலாயவ ரால் செய்யப்படுவன எல்லாம் அகத்தியம் எனவும் தொல் காப்பியம்எனவும் கபிலம் எனவும் பெயர்பெறல் வேண்டும்; அவ்வாறு அவர் செய்த தவம்முதலியவற்றுக்கெல்லாம் பெயராகாமல் அவர் செய்த நூல்களையே உணர்த்தலான்அதுவும் பொருந்தாமையானும்,செய் என்பது எல்லாத் தொழிற்கும் பொதுவாதலன்றி நூல் செய்தற்குமாத்திரம் பெயராகாமையானும் என்பது.” (பா. வி. பக். 233, 234)

அகத்தியனார் தென்திசைக்குப் போந்த பின்னர்த் தென் திசையினும்ஆரியம் வழங்கத் தலைப்பட்டது. தமிழேயன்றி வடமொழியும் தொல்காப்பியனார்நிறைந்தார் என்பது விளங்க ‘ஐந்திரம் நிறைந்த தொல்காப்பியன்’எனப்பட்டார். அகத்தியனார்க்கு ஐந்திர இலக்கணமே உடன்பாடு. தொல்காப்பியனார்க்கு வடநூல் அறிவுறுத்திய ஆசிரியரும் அகத்தியனாரே.தொல்காப்பியனார் அகத்தியம் நிறைந்தமை எல்லாரானும் அறியப்படுதலின்வடமொழியினும் வல்லுந ராயினார் என்பது விளக்கிய ‘ஐந்திரம் நிறைந்ததொல்காப்பி யன்’ எனப்பட்டார்.தொல்காப்பியனார் ஐந்திரம் நோக்கி நூல் செய்தாரெனின், தமிழ்மொழிப்புணர்ச்சிக்கண் படும் செய்கைகளும், குறியீடு களும், வினைக்குறிப்புவினைத்தொகை முதலிய சில சொல் லிலக்கணங்களும், உயர்திணை அஃறிணை முதலியசொற் பாகுபாடுகளும், அகம் புறம் என்னும் பொருட்பாகுபாடு களும்,குறிஞ்சி வெட்சி முதலிய திணைப்பாகுபாடுகளும், வெண்பா முதலிய செய்யுள்இலக்கணமும், இன்னோரன்ன பிறவும் வடமொழியில் பெறப்படாமையானும், தாமேபடைத்துச் செய்தாரெனின் ‘முந்துநூல் கண்டு’ என்பத னொடு முரணுதலானும்.எல்லாரும் தொல்காப்பியனாரை அகத்தியனாருடைய முதல்மாணாக்கன் என்றேசிறப்பித்த லானும் ஐந்திரம் தொல்காப்பியனார் செய்த நூலுக்கு முதல்நூல் ஆகாது. (சிவஞா. பா. வி. பக். 6, 12)

முழுமையாகக் கிடைக்கப்பெற்ற இடைச்சங்ககாலத்துத் தமிழ்இலக்கண நூல்.இதன்கண், எழுத்து சொல் பொருள் என மூன்று அதிகாரங்களும்,அதிகாரம்தோறும் ஒன்பது ஒன்பது இயல்களும், மூன்றதிகாரத்திலும் முறையே483, 463, 665 என நூற்பாக்களும், அமைந்துள. நூற்பாக்களின் எண்ணிக்கைஉரையாசிரி யன்மார்தம் உரை அமைதிக் கேற்பச் சிறிது வேறுபடும்.மூன்றுறுப்பு அடக்கிய பிண்டமாகத் தமிழில் தனித்து இயங்கும் சிறப்புடையஇந்நூற்கு இளம் பூரணஅடிகள் உரை முழுதும் உள்ளது. நச்சினார்க்கினியர்உரை பொருளதிகாரத்துள் மெய்ப்பாட்டியல், உவமஇயல், மரபியல்,இம்மூன்றற்கும் கிடைத்திலது. சொல்லதிகாரத் திற்குச் சேனாவரையர்,கல்லாடர், தெய்வச்சிலையார் இவர்கள்தம் உரைகள் உள. பேராசிரியர் என்பார்உரை பொருளதிகாரத்துள், மெய்பாட்டியல் உவம இயல், செய்யுளியல், மரபியல்இந்நான்கற்கும் அமைந்துள்ளது.கடைச்சங்க இலக்கியங்கட் கெல்லாம் தொல்காப்பியமே இலக்கணமாவது. இதன்காலம் கி.மு. ஐந்தாம் நூற்றாண்டு என்ப. வடமொழியாசிரியர் பாணினிக்கும்தொல்காப்பிய னார் காலம் முற்பட்டமை துணிபு. ‘ஐந்திரம் நிறைந்ததொல்காப்பியன்’ எனப் பாயிரம் கூறுதலின், இவர் பாணீ னியத்திற்குமுற்பட்ட காலத்ததாகிய ஐந்திரத்தில் புலமை மிக்கிருந்தமை தேற்றம். அதுபற்றியே, இவர் விளிவேற்று மையைத் தழுவிக் கொண்டார் என்ப. வடமொழிவழக்கில் ஏற்பனவே கொண்டு, தமிழின் தனித்தன்மைகளை வலியுறுத் திச்செல்லும் இந்நூலே. இன்றுகாறும் கண்ட தமிழ்ப்பனு வல்களில் காலத்தால்முற்பட்டது. இதன் முதனூல் எனப்படும் அகத்தியம் இயலிசைநாடகம் எனும்முத்திறமும் விரவ இயற்றப்பட்ட தெனவும், அவற்றுள் இவர் இயற்ற மிழையேமுப்படலமாக விரித்து நூல்யாத்தனர் எனவும் உரைகாரர்கள் கருதுப.இந்நூலுள் அமைந்த பொருள திகாரம் பிறமொழிகளில் காணலாகாப் பலதிறச்சிறப்பும் ஒருங்கமைந்து பண்டைத் தமிழரின் நாகரிகமேம்பாட்டைப்புலப்படுத்த வல்லது. இத்திறம் மேலும் விரிக்கின் பெருகும்.

இன் வற்று அத்து அம் ஒன் ஆன் அக்கு இக்கு அன் – என்பன வும், தம்நம் நும் உம் ஞான்று கெழு ஏ ஐ – என்பனவும் தொல்காப்பியத்துள்குறிக்கப்படும் சாரியைகள். அவை முறையே நச்சினார்க்கினியத்தில் நிகழும்நூற்பா எண்கள் வருமாறு: (எழுத்ததிகாரத்துள் காண்க).இன் – 120; வற்று – 122; அத்து – 125; அம் – 129;ஒன் – 180; ஆன் – 199; அக்கு – 128; இக்கு – 126;அன் – 176; தம் – 191; நம் – 190; நும் – 191;உம் – 481; ஞான்று – 226, 331 உரை; ஏ – 164; ஐ – 80

துயிலெடை நிலை, கூத்தராற்றுப்படை, பாணாற்றுப்படை,பொருநராற்றுப்படை, விறலியாற்றுப்படை, பெருமங்கலம், மண்ணுமங்கலம்,குடைநிழல் மரபு, வாள்மங்கலம், எயில் அழித்த மண்ணு மங்கலம்,கடைக்கூட்டு நிலை, இருவகை விடை, காலம் கண்ணிய ஓம்படை, ஞாலத்து வரூஉம்நடக்கையது குறிப்பு – எனத்தொல்காப்பியனார் அகலக் கவியை விதந்துகூறுவனவாக வரும் இவையெல்லாம் (தொ. பொ. 91 நச்.) அவர் கூறும் பிரபந்தவகைகளாம்.இனி, ‘அகன்று பொருள் கிடப்பினும்’ எனவும், ‘மாட்டும் எச்சமும்’எனவும் (தொ. பொ. 522, 523 பேரா.) அவர் செய்யு ளியலுள் கூறுவனவற்றால்,முறையே பொருள் தொடர் நிலைச் செய்யுளும் சொல் தொடர்நிலைச் செய்யுளும்பெறப்படும் என்பது.இவ்வாற்றான் பல அடியால் நடக்கும் தனிநிலைப் பாட்டு எனவும்,தொடர்நிலைப் பாட்டு எனவும் சொல்லப்பட்ட அகலக்கவி யாகிய பிரபந்தங்களின்வகை சிலவற்றைத் தொல்காப்பியம் கூறிற்று என்பது. (இ.வி.பாட். 7உரை).

பழைய அரைமாத்திரையே பெறுதல் – இள.முன்பு கூறிய கால்மாத்திரையே பெறுதல் – நச்.குற்றியலுகரம், அல்வழி வேற்றுமைப் பொருட்புணர்ச்சிக்கண்முற்றியலுகரமாக நிறைந்து நிற்றலைத் தவிர்ந்து பழைய அரைமாத் திரையேபெறுதல், வல்லொற்றுத் தொடர் மொழிக் குற்றியலுகர ஈற்றின்முன் வருமொழிவன்கணம் வருமிடத்து உள்ளது.எ-டு : நா கு கடிது – கு : ஒரு மாத்திரை; கொக் கு க் கடிது = கு: அரைமாத்திரை (தொ. எ. 410 இள. உரை)அல்வழியிலும் வேற்றுமையிலும் அரைமாத்திரை பெறும் குற்றியலுகரம்,‘இடைப்படின் குறுகும்’ (37) என்றதனான், கூறிய அரை மாத்திரையினும்குறுகி நிற்கும் இயல்பிலே நிற்ற லும் உரித்து; பழைய அரைமாத்திரைபெறுதலும் உரித்து.எ-டு : கொக்குப் பெரிது – கு : அரைமாத்திரைகொக்குக் கடிது – கு : கால் மாத்திரை (409 நச். உரை)

ஞ் ண் ந் ம் ல் வ் ள் ன் – ஈற்று முதனிலைத் தொழிற்பெயர்கள்வருமொழியொடு புணரும்வழி உகரச்சாரியை பெற்றுப் புணர்தல்.உரிஞ் மண் பொருந் திரும் செல் வவ் துள் தின் – என்பன முறையேஅப்புள்ளியீற்றுத் தொழிற்பெயர்கள். அவை முறையேஉரிஞுக் கடிது, மண்ணுக் கடிது, பொருநுக் கடிது, திருமுக் கடிது,செல்லுக் கடிது, வவ்வுக் கடிது, துள்ளுக் கடிது, தின்னுக் கடிது எனஅல்வழிக்கண்ணும்,உரிஞுக்கடுமை, மண்ணுக்கடுமை, திருமுக்கடுமை, செல்லுக் கடுமை,வவ்வுக்கடுமை, துள்ளுக்கடுமை, தின்னுக்கடுமை எனவேற்றுமைக்கண்ணும்உகரச்சாரியை பெற்றுப் புணரும். வன்கணம் வருவழி அவ்வல்லெழுத்துமிகும்.நகர ஈறு வேற்றுமைக்கண் பொருநக் கடுமை என உகரம் கெட அகரம் பெறும்.(தொ. எ. 296 – 299, 306, 327, 345, 376, 382, 401 நச்.)ஆசிரியர் னகரஈறு வகரஈறு இவற்றை விதந்து கூறிற்றிலர்.(345, 382 நச்.)

ஊணான், ஊணாள், ஊணார், ஊணது, ஊணன, ஊணேன், ஊணேம், ஊணாய், ஊணீர் எனஇவ்வாறு வருவன, இத்தொழிலையுடையார் என்னும் பொருண்மைத் தொழிற் பெயர்ப்பகுபதம். ஊண் என்னும் தொழிற்பெயர் அடியாகப் பிறந்தவை அவை. (நன். 133மயிலை. உரை)

தொல்காப்பியனார் வினைப்பகுதிகளைத் தொழிற்பெயர் என்றேகுறிப்பிடுவார். ஞ் ண் ந் ம் ல் வ் ள் ன் – ஒற்றுக்கள் ஈற்றனவாகியதொழிற்பெயர்கள் இருவழியும் வன்கணம் வரின் உகரமும் வந்த வல்லெழுத்தும்பெற்றும், மென்கணமும் இடைக்கணத்து வகரமும் வரின் உகரமாத்திரம்பெற்றும், யகரம் வரின் இயல்பாகவும், உயிர்க்கணம் வரினும் இயல்பாகவும், (தனிக்குறில் முன் ஒற்றாய் நிலைமொழி இருப்பின் இரட்டியும்)புணரும். (தொ. எ. 296 – 299 நச். உரை முதலியன).முரண் என்ற தொழிற்பெயர் இவ்விதிக்கு மாறாய், முரண் கடிது – எனஅல்வழியினும், முரண்கடுமை முரட்கடுமை என (டகரத்தோடு உறழ்வாய்)வேற்றுமையினும் புணரும். (309 நச்.)கன் பொருந் – என்பன வேற்றுமைக்கண் உகரச்சாரியை விடுத்து அகரச்சாரியை பெற்றுக் கன்னக் கடுமை – பொருநக் கடுமை – என்றாற் போலப்புணரும். (346, 299 நச்.)உருபிற்கு இன்சாரியை பெறுவன சிறுபான்மை வேற்றுமைப் பொருட்புணர்ச்சிக்கண்ணும் பெறும்.எ-டு : உரிஞினை, பொருநினை; உரிஞின்குறை, பொருநின் குறை – (182நச்.)உரிஞுக் கடிது, உரிஞுக் கடுமை – (296 நச்.)பொருநுக் கடிது, பொருநக் கடுமை – (298, 299 நச்.)மண்ணுக் கடிது, மண்ணுக் கடுமை – (306 நச்.)செம்முக் கடிது, செம்முக் கடுமை – (327 நச்.)கொல்லுக் கடிது, கொல்லுக் கடுமை – (376 நச்.)வவ்வுக் கடிது, வவ்வுக் கடுமை – (382 நச்.)துள்ளுக் கடிது, துள்ளுக் கடுமை – (401 நச்.)கன்னுக் கடிது, கன்னக் குடம் – (345, 346 நச்.)உரிஞ் யாது, உரிஞ்யாப்பு; பொருந் யாது, பொருந் யாப்பு;மண் யாது, மண்யாப்பு; தும் யாது, தும்யாப்பு;கொல் யாது, கொல்யாப்பு; வவ் யாது, வவ்யாப்பு;துள் யாது, துள்யாப்பு; கன் யாது, கன்யாப்பு(தொ. எ. 163 நச்.)உரிஞழகிது, உரிஞருமை; பொருநழகிது, பொருநருமை;மண் ணழகிது, மண்ணருமை; தும் மரிது, தும்மருமை;கொல் லரிது, கொல்லருமை; வவ் வரிது, வவ்வருமை;துள் ளரிது, துள்ளருமை; கன் னரிது, கன்னருமை.(163 நச்.)