தமிழ் இலக்கணப் பேரகராதி

அரசனுடைய நாற்றிசை வெற்றியைச் சிறப்பித்துக் கூறும் பிரபந்தம். இது96 வகையான பிரபந்தத்தின் வேறுபட்டது. (இ. வி. பாட். பக். 505; சாமி.171)

வினைமுற்று விகுதி ‘திங்’ எனப்படும். எனவே, வினைமுற்றுத்‘திஙந்தம்’ என்னும் பெயரதாகும்.எ-டு : நடந்தான் என்பது திஙந்தம்; ஆன் என்பது திங்.(சூ. வி. பக். 55)

மாதங்களின் பெயர்கள் இகர ஐகார ஈற்றனவே. இகர ஐகார ஈற்றனவாய் வரும்மாதப்பெயர்களின் முன் வேற்றுமைப் புணர்ச்சிக்கண் வினைச்சொற்கள்முடிக்கும் சொற்களாக வரின், இடையே இக்குச் சாரியை வரும்.எ-டு : ஆடி + இக்கு + கொண்டான் = ஆடிக்குக் கொண் டான்; ஆடி +இக்கு + வந்தான் = ஆடிக்கு வந்தான்; சித்திரை + இக்கு + கொண்டான் =சித்திரைக்குக் கொண்டான்; சித்திரை + இக்கு + வந்தான் = சித்திரைக்குவந்தான்இவற்றிற்கு ஆடிமாதத்தின்கண், சித்திரை மாதத்தின்கண் எனவேற்றுமைப்பொருள் விரிக்கப்படும். (தொ. எ. 248 நச்.)

பெருந்திசைகள் வடக்கு, தெற்கு என்பன. இரண்டு பெருந் திசைகள்தம்மில் புணரும்வழி இடையே ஏகாரச்சாரியை வரும்.வருமாறு : வடக்கே தெற்கு, தெற்கே வடக்கு. இவை உம்மைத் தொகை.(தொ. எ. 431 நச்.)பெருந்திசைகளொடு கோணத்திசைகளை வேறாகப் புணர்க்கு மிடத்து,அவ்வுகரம் ஏறிநின்ற ஒற்றும் அவ்வீற்று உகரமும் (வடக்கு என்பதன்கண்ஈற்றயல் ககர ஒற்றும்) கெட்டு முடிதல் வேண்டும். தெற்கு என்னும்திசைச்சொல்லொடு புணருங் கால், தெற்கு என்பதன் றகர ஒற்று னகர ஒற்றாகத்திரியும்.கோணத்திசைகள் கிழக்கு, மேற்கு என்பன. இவை பண்டு குணக்கு – குடக்குஎன்னும் பெயரின.வருமாறு : வடகிழக்கு, வடகுணக்கு, வடமேற்கு, வடகுடக்கு;தென்கிழக்கு, தென்குணக்கு, தென்மேற்கு, தென் குடக்குபெருந்திசைப் பெயரொடு பொருட்பெயர் புணரினும்,வடகால், வடசுரம், வடவேங்கடம்; தென்கடல், தென்குமரி, தென்னிலங்கை எனவரும்.கோணத் திசைப்பெயர்களொடு பொருட்பெயர் புணரும்வழி,கிழக்கு + கரை = கீழ்கரை; கிழக்கு + கூரை = கீழ்கூரை; மேற்கு + கரை= மேல்கரை, மீகரை; மேற்கு + கூரை = மேல்கூரை, மீகூரை; மேற்கு + மாடு =மேன்மாடு; மேற்கு + பால் = மேல் பால்; மேற்கு + சேரி = மேலைச்சேரி -என்றாற் போல முடியும். (எ. 431, 432 நச். உரை)‘வடகு’ என்பதே வடக்கு என்பதன் பண்டைச் சொல் ஆகலாம். (எ. ஆ. பக்.170)வடக்கு கிழக்கு குணக்கு குடக்கு என்ற நிலைமொழிகள் ஈற்றுஉயிர்மெய்யும் அதன்மேல் நின்ற ககர ஒற்றும் கெடும். தெற்கு, மேற்குஎன்ற நிலைமொழிகளின் றகரம் முறையே னகரமாக வும் லகரமாகவும் திரியும்.பிறவாறும் நிலைமொழித் திசைப் பெயர் விகாரப்படுதலும் கொள்க.வருமாறு : வடக்கு + கிழக்கு, மேற்கு, திசை, மலை, வேங்கடம் =வடகிழக்கு, வடமேற்கு, வடதிசை, வடமலை, வடவேங்கடம்; குடக்கு + திசை,நாடு = குடதிசை, குடநாடு; குணக்கு + கடல், பால் = குணகடல்,குணபால்.கிழக்கு என்பதன் ழகரத்து அகரம் கெட்டு முதல்நீண்டு வருதலும்அவற்றோடு ஐகாரச் சாரியை பெறுதலும் கொள்க; அகரச் சாரியை பெறுதலும்கொள்க.இது ‘மேற்கு’க்கும் பொருந்தும்.கிழக்கு + திசை = கீழ்த்திசை, கீழைத் திசை, கீழத்திசை;கிழக்கு + நாடு = கீழ்நாடு, கீழைநாடு, கீழநாடு;தெற்கு + கிழக்கு, மேற்கு, குமரி, மலை, வீதி = தென்கிழக்கு,தென்மேற்கு, தென்குமரி, தென்மலை, தென்வீதி;மேற்கு + திசை, கடல், வீதி = மேல்திசை (மேற்றிசை), மேலைத் திசை,மேலத்திசை; மேல்கடல், மேலைக்கடல், மேலக்கடல்; மேல் வீதி, மேலைவீதி,மேலவீதி.வடக்குமலை, தெற்குக்கடல் முதலாக வரும் இயல்பும், கீழ்மேற்றென்வடல்போன்ற முடிவும், பிறவும் கொள்க. (நன். 186 சங்.)திசையொடு திசை புணருங்கால், நிலைமொழி பெருந்திசை எனவும், வருமொழிகோணத்திசை எனவும், நிலைமொழியாய் நிற்பன வடக்கும் தெற்குமே எனவும்,தெற்கு என்பதன் றகரம் னகரமாகவும் மேற்கு என்பதன் றகரம் லகரமாகவும்திரியும் எனவும், வருமொழித் தகரம் திரியும் எனவும், (கிழக்கு என்பதன்)ழகரத்து அகரம்கெட்டு முதல் நீண்டே (கீழ் என) வரும் எனவும்,பெருந்திசையொடு பெருந்திசை புணர்வழி இடையே ஏ என் சாரியை வரும் எனவும்(வடக்கே தெற்கு) கொள்க. (இ. வி. 105 உரை)

பிற்காலப் பாட்டியல் நூல்கள் போலப் பாக்களுக்கு நிறமும் திணையும்பூவும் சாந்தும் புகையும் பண்ணும் திறனும் இருதுவும் திங்களும் நாளும்பக்கமும் கிழமையும் பொழுதும் கோளும் இராசியும் தெய்வமும் திசையும்மந்திரமும் மண்டிலமும் பொறியும் – போல்வனவற்றை விளக்கிக் கூறும் பழையஇலக்கணநூல். (யா. வி. பக். 488)

திண்டிமம் முழக்கிக் கொண்டு வாதம் செய்யும் கவி. திண்டிமம் -ஓர் இசைக்கருவி. (திருச்செந். பிள். சப்பாணி 2) (L)

1. அரசன் திருவோலக்க மண்டபத்தில் அமரும் போதும், அங்குநின்றுஎழும்போதும் இசைக்கப்படும் பாட்டு. (L)2. நாட்கவி பாடுவோன்.

இருசொற்கள் ஒருமொழியாக ஒரோவிடத்து நிலைமொழி ஈற் றெழுத்தும் வருமொழிமுதலெழுத்தும் ஒன்றாகத் திரண்டு விகற்ப மாகும்.நிலைமொழி ஈற்றுயிர் நீங்க, வருமொழி முதலிலுள்ள அ ஆ என்பனஇரண்டும் ஆ ஆகும். எ-டு : வே தா ங்கம், வே தா கமம்.நிலைமொழி ஈற்றுயிர் (அ ஆ இ ஈ உ ஊ என்பன) கெடுதல் எல்லாவற்றுக்கும்கொள்க.வருமொழி முதலிலுள்ள இ ஈ என்பன ஈ ஆகும்.எ-டு : சுசீந்திரம், கிரீசன்வருமொழி முதலிலுள்ள உ ஊ என்பன ஊ ஆகும்.எ-டு : குரூபதேசம்வருமொழி முதலிலுள்ள இ ஈ என்பன ஏ ஆகும்.எ-டு : சுரேந்திரன்வருமொழி முதலிலுள்ள உ ஊ என்பன ஓ ஆகும்.எ-டு : கூபோதகம் (தொ. வி. 38 உரை)

நிலைமொழி வருமொழிப் புணர்ச்சியில் ஓரெழுத்து மற்றோ ரெழுத்தாய்மாறுதல்.எ-டு : பொ ன் + குடம் = பொ ற் குடம் – நிலைமொழி னகரம் றகரமாகத் திரிந்தது.பொன் + தீ து = பொன் றீ து – வருமொழித் தகரம் றகரமாகத் திரிந்தது.பொ ன் + தூ ண் = பொ ற்றூ ண் – நிலைமொழியீற்று னகரமும், வருமொழி முதல் தகரமும் றகரமாகத்திரிந்தன. (நன். 154)

திரிபங்கி – முன்றாகப் பிரிவது; மிறைக் கவிகளுள் ஒன்று.ஒரு செய்யுளின் உறுப்புக்களைப் பெற்று ஒரு வகை யாப்பால் வந்தபாட்டினை மூன்றாகப் பிரித்து எழுதினால், வேறு வேறுதொடையாக அமைந்துபயனிலையும் பெற்று முடியும் வகையில் செய்யுளை அமைத்தல்.எ-டு : ‘ஆதரம் தீர்அன்னை போல்இனி யாய்அம்பி காபதியேமாதர்பங் காவன்னி சேர்சடை யாய்வம்பு நீள்முடியாய்ஏதம்உய்ந் தோர்இன்னல் சூழ்வினை தீர்எம் பிரான்இனியாய்ஓதும்ஒன் றேஉன்னு வார்அமு தேஉம்பர் நாயகனே.’கட்டளைக் கலித்துறை யாப்பில் அமைந்த இப்பாடல் ஒன்றனையே,1 2 3‘ஆத ரம்தீர் ‘அன்னைபோ லினியாய்! ‘அம்பிகாபதியே!மாதர் பங்கா வன்னிசேர் சடையாய்! வம்புநீள்முடியாய்!ஏதம் உய்ந்தோர் இன்னல்சூழ் வினைதீர்எம்பிரான் இனியாய்!ஓதும் ஒன்றே! உன்னுவா ரமுதே! உம்பர்நாயகனே!என்று மூன்று பாடலாகப் பிரிப்பினும், அடியெதுகைத் தொடையொடுபொருளும் அமைய, வஞ்சித்துறை என்னும் யாப்பின்பாற்படுமாறு காணப்படும்.(தண்டி. 98 உரை)

இது ‘திரிபாகி’ எனவும் வழங்கும் சித்திரகவியாம். அது காண்க. (மா.அ. பாடல். 808)

ஒவ்வோரடி முதற்சீரிலும் முதலெழுத்து மாத்திரம் திரிய இரண்டு முதலியபலஎழுத்துக்கள் ஒன்றிப் பொருள் வேறுபட வரும் செய்யுளாகிய அந்தாதிப்பிரபந்தம்.எ-டு : திருவேங்கடத்தந்தாதி திரிபந்தாதியாக அமைந்துள்ள வாறுகாண்க.

மிறைக் கவிகளுள் ஒன்று. திரிபாகி – மூன்று பாகங்களைக் கொண்டது.மூன்றெழுத்தாலான ஒரு சொல்லின் முதலெழுத்தும் இறுதியெழுத்தும் சேரஒரு சொல்லாய், இடையெழுத்தும் இறுதி எழுத்தும் சேர மற்றுமொரு சொல்லாய்,வெவ்வேறு பொருள் தரும் வகையில் பாடல் அமைத்தல்.எ-டு : ‘மூன்றெழுத்தும் எம்கோன்; முதல் ஈ(று) ஒருவள்ளல்;ஏன்றுலகம் காப்ப(து) இடைகடையாம்; – ஆன்றுரைப்பின்பூமாரி பெய்துலகம் போற்றிப் புகழ்ந்தேத்தும்காமாரி, காரி, மாரி’மூன்றெழுத்தும் சேர்ந்தால் எம் இறைவன் – காமாரி (-மன்மதனை அழித்தசிவபெருமான்);முதலும் இறுதியும் சேர்ந்தால் ஒருவள்ளல் – காரி;இடையெழுத்தும் கடையெழுத்தும் சேர்ந்தால் உலகினைக் காப்பது – மாரி.(தண்டி. 98 உரை)‘திரிபதாதி’ என்பதும் இதுவே.

மெய் பிறிதாதல், மிகுதல், குன்றல் எனத் திரிபு மூவகைப்படும். மெய்பிறிதாதலாவது, ஓர் எழுத்து மற்றோரெழுத்தாய்த் திரிவது.எ-டு : யான் + ஐ = என்னை; யான் என்பது என் எனத் திரிதல்மெய் பிறிதாதல். மெய் – வடிவு.பொன் + குடம் = பொற்குடம்; னகர ஒற்று றகர ஒற்றாய்த் திரிந்ததும்அது.இத்திரிபு மெய்களிடையே பெரும்பான்மையும், உயிர் களிடையேசிறுபான்மையும் நிகழும்.நாய் + கால் = நாய்க்கால் – மிகுதல் (ககரம் மிக்கது)மரம் + வேர் = மரவேர் – குன்றல் (மகரம் கெட்டது)(தொ. எ. 108, 109 நச்.)நன்னூலார் இத்திரிபை விகாரம் எனப் பெயரிட்டு, மெய்பிறி தாதலைத்திரிதல் என்றும், மிகுதலைத் தோன்றல் என்றும், குன்றலைக் கெடுதல்என்னும் பெயரிட்டு, தோன்றல் – திரிதல் – கெடுதல் – என விகாரம்மூவகைப்படும் என்பர். (நன். 154)இவை ஒரு புணர்ச்சிக்கண் ஒன்றே வருதல் வேண்டும் என்ற வரையறை யின்றிஇரண்டும் மூன்றும் வருதலுமுண்டு.எ-டு : மக + கை > மக + அத்து + கை > மக + த்து + கை = மகத்துக்கை‘அத்து’த் தோன்றி, அதன் அகரம் குன்ற, வருமொழிக் ககரம் மிக்கது.(தொ. எ. 219 நச். உரை)மகம் + கொண்டான் > மகம் + அத்து + ஆன் + கொண்டான் = மகத்தாற் கொண்டான்.நிலைமொழியீற்று மகரஒற்றுக் குன்ற, அத்தும் ஆனும் மிக, ஆனின் னகரம்றகரமாக மெய் பிறிதாயிற்று. (331 நச்.)

மடக்கணியில் சீரின் முதலெழுத்து நீங்கலான ஏனைய எழுத்துக்கள் ஒத்துமடங்கி வருவதனையும் திரிபணி என்ப. அது திரிபு மடக்காம். ‘திரிபுஅந்தாதி’ என்ற சிறு பிரபந்தங்கள் பிற்காலத்தே பலவாகத் தோன்றின.எ-டு : ‘திருவேங் கடத்து நிலைபெற்று நின்றன; சிற்றனையால்தருவேங் கடத்துத் தரைமேல் நடந்தன; தாழ்பிறப்பின்உருவேங் கடத்துக்(கு) உளத்தே இருந்தன; உற்றழைக்கவருவேங் கடத்தும்பி அஞ்சலென்(று) ஓடின மால்கழலே.’(திருவேங்கடத்.)முதலடி – திருவேங்கடத்து; இரண்டாமடி – தரு வேம் கடத்து; மூன்றாமடி- உருவேங்கள் தத்துக்கு; நாலாமடி – ‘வரு வேம் கட(ம்) தும்பி.திருமாலின் பாதங்கள் திருவேங்கடமலைமீது நிலைபெற்று நின்றன;இராமாவதாரத்தில், தாய் கைகேயியால், மரங்கள் வெப்பத்தில் கரியும்காட்டில் தரைமீது நடந்தன. தாழ்ந்த பிறப்பினால் இம்மானுடஉருவங்களையுடைய எம் துன்பங் களுக்காக அவற்றைப் போக்கவேண்டி எம்உள்ளத்தில் இருந்தன; பெருகும் வெப்பமான மதத்தையுடைய கசேந்திர னாம்யானை அபயக் குரல் எழுப்பிப் பொருந்தி அழைக்கவே “அஞ்சற்க!” என்று கூறிஓடி (அதனைக் காத்த)ன.

திரிபு எனப்படாத புணர்ச்சி இயல்புபுணர்ச்சியாம். இதன்கண்,இயல்பாகப் புணர்தலொடு, தனிக்குறிலை அடுத்த ஒற்று ஈற்றின்முன் வருமொழிஉயிர் வரின், நிலைமொழியீற்று ஒற்று இரட்டுதலும், நிலைமொழியீற்றுஉயிர்க்கும் வருமொழிமுதல் உயிர்க்கும் இடையே உடம்படுமெய் கோடலும்,நிலை மொழியீற்று மெய்மீது வருமொழி முதல் உயிரேறி முடித லும் ஆகியமூன்றும் அடங்கும்.எ-டு : அவன் + கொடியன் = அவன் கொடியன் – இயல் பாகப்புணர்தல்.பல் + அழகிது = பல்லழகிது – ஒற்று இரட்டல்.விள + அரிது = விளவரிது – உடம்படுமெய் தோன்றல்.அவள் + அழகியள் = அவளழகியள் – மெய்மேல் உயிரேறி முடிதல்.“வருமொழி உயிர்க்கணமாயின் ஒற்று இரட்டியும், உடம்படு மெய்பெற்றும், உயிரேறியும் முடியும் கருவித்திரிபுகள் திரிபு எனப்படா;இவ்வியல்பின்கண்ண.” (தொ. எ. 144 நச். உரை)

சார்பெழுத்து மூன்று என்று தொல். கூறியிருப்ப, சிலஉயிரெழுத்துக்களையும் மெய்யெழுத்துக்களையும் கூட்டிச் சார்பெழுத்தாகஎண்ணுதலும், தன்மைச் சொல்லை உயர் திணை என்னாது விரவுத்திணை எனச்சாதித்தலும், பாலைக்கு நிலம் பகுத்துக்கோடலும் போல்வனதிரிபுடையவற்றில் மரபுநிலை திரிந்தன. (சூ. வி. பக். 8,9)

தொல்காப்பியத்தில் செய்யுளியலுள் கூறப்பட்ட ஒற்றள பெடையை, அளபெடைஅதிகாரப்பட்டமை நோக்கி, நன்னூல் எழுத்தியலில் உயிரளபெடையைச் சாரக்கூறுதலும், தனிநிலை முதல்நிலை இடைநிலை ஈற்றுநிலை என்னும் நால்வகையிடங்களைத் தனிநிலையை முதல்நிலையில் அடக்கி மூவிடமாகக் கூறுதலும்,தங்கை நங்கை எங்கை, தஞ்செவி நஞ்செவி எஞ்செவி, தந்தலை நந்தலை, எந்தலை -இவற்றில் மகரம் கெட்டு இனமெல்லெழுத்து மிகும் என்று தொல். கூறவும்,நன்னூல் மகரமே இனமெல்லெழுத்தாகத் திரியும் என்று கூறுதலும், அகம்என்பதன்முன் கை வரின், அகரம் நீங்கலாக, ஏனைய எழுத்துக்கள் கெட்டுமெல்லெழுத்து மிகும் என்று தொல். கூறவும், இடையிலுள்ள ககர உயிர்மெய்கெட மகரம் திரிந்து முடியும் என்று நன்னூல் கூறுதலும், ஒன்று இரண்டுஎன்பனவற்றின் ஈறுகெட நின்ற ஒன் – இரண் – என்பனவற்றின் ஒற்று ரகரம்ஆகும் எனவும், இரர் என்பதன் ரகர உயிர்மெய் கெடும் எனவும் தொல்.கூறவும், நன்னூல் ஒன்று என்பதன் னகரம் ரகரமாகத் திரிய, இரண்டு என்பதன்ணகர ஒற்றும் (ரகர உயிர்மெய்யிலுள்ள) அகர உயிரும் கெடும் என்றலும்,நாகியாது என்புழிக் குற்றியலுகரம் கெட அவ்விடத்துக் குற்றியலிகரம்வரும் என்று தொல். கூறவும், நன்னூல் குற்றியலுகரமே குற்றியலிகரமாகத்திரியும் என்ற லும், நெடுமுதல் குறுகி நின்ற மொழிகளாகிய தன் தம் என்எம் நின் நும் என்ற நிலைமொழிகள் அகரச்சாரியை பெறும் என்று கூறிப் பின்‘அது’ உருபு வரும்போது அவ்வுருபின் அகரம் கெடும் என்று தொல். கூறவும்,நன்னூல் ‘குவ்வின் அவ்வரும்’ என அகரச்சாரியை நான்கனுருபிற்கே கோடலும்,தொல்காப்பியம் கூறும் அக்குச் சாரியையை நன்னூல் அகரச் சாரியைஎன்றலும், தொல். கூறும் இக்குச் சாரியையும் வற்றுச்சாரியையும் நன்னூல்முறையே குகரச் சாரியை அற்றுச் சாரியை என்றலும், தொல். இன்சாரியைஇற்றாகத் திரியும் என்று கூறவும், நன்னூலார் இற்று என்பதனைத் தனிச்சாரியையாகக் கோடலும், தொல். அ ஆ வ என்பன பலவின் பால் வினைமுற்றுவிகுதி என்னவும், நன்னூல் வகரத்தை அகரத்துக்கண் அடக்கிப் பலவின்பால்விகுதி அ ஆ என்ற இரண்டே என்றலும், தொல். அகம் புறம் என்று பகுத்தவற்றைப் பின்னூல்கள் அகம் – அகப்புறம் – புறம் – புறப்புறம் – எனநான்காகப் பகுத்தலும், தொல். கூறும் வெட்சித்திணை உழிஞைத்திணைகளின்மறுதலை வினைகளை வீற்று வீற்றாதலும் வேற்றுப்பூச் சூடுதலும் ஆகியவேறுபாடு பற்றிப் பின்னூல்கள் வேற்றுத் திணையாகக் கூறுதலும் போல்வன.வேறுபடினும், புணர்ச்சி முடிபும் சொல்முடிபும் பொருள் முடிபும்வேறுபடாமையின், மரபுநிலை திரியாவாயின. இவ்வுண்மை அறியாதார்புறப்பொருளைப் பன்னிரண்டு திணையாக் கூறும் பன்னிருபடலம் முதலியவற்றைவழீஇயின என்று இகழ்ந்து கூறுப. (சூ. வி. பக். 7, 8)

மாறன் அலங்காரம், மாறன் அகப்பொருள், திருக்குருகா மான்மியம் முதலியநூல்கள் இயற்றிவர்; ஆழ்வார் திருநகரி என்னும் ஊரினர். இவர்காலம் 16ஆம் நூற்றாண்டு.

திருமங்கையாழ்வார் இயற்றியதும், நாலாயிர திவ்விய பிரபந்தத்துள்அடங்கியதுமான பிரபந்தம்.அறுசீர்த் தாண்டகங்களாலாகிய தேவாரப் பதிகங்கள். (L)

தலைவன் தன்னை ஒப்பனை செய்து கொள்ளும் திறத்தைச் சிறப்பித்துப்பாடும் பிரபந்தம். இது 96 வகைப் பிரபந்தங் களின் வேறுபட்டது. (இ.வி.பக். 505)

1. சோர கவி; ‘திருட்டுக் கவிப்புலவரை’ (தமிழ் நா. 221). பிறர்கவியைத் திருடித் தன்னுடையதாகப் பாடுபவன்; ‘கள்ளக் கவி’எனவும்படும். (L)

எழுத்து வகையால் இருபத்தாறு பேதமாம் எனப்பட்ட சந்தங்களுள்,அடிதோறும் பதினெட்டு எழுத்தாக வரும் விருத்தம் இது. இவ்வாறு எழுத்துஎண்ணுகின்றுழி ஒற்றும் ஆய்தமும் கணக்கிடல்பெறா.எ-டு : ‘கூரெயிற்றி னேர்தோற்ற முகைவென்று சீர்கொண்டு கொல்லைமுல்லைநேரிடைக்கு முன்தோற்ற பகைகொண்டு வந்துத னீல மேவுங்காரளக்கு நாளென்று கடனீந்து வார்சொன்ன கால மன்றாற்பேரமர்க் கற்றமன மேகுகின்ற வாறென்னை பேதை மாதர்.’ (வீ. சோ.139)

இயற்றியவர் பெயர், பயன் முதலியன கூறும் பதிக இறுதிப் பாடல்.

1. நாலாயிர திவ்விய பிரபந்தத்துள் திருமங்கையாழ்வார் அருளிய ஒருபகுதி; 30 பாசுரங்களை உடையது.2. எண்சீர்த் தாண்டகத்தால் ஆகிய தேவாரப் பதிகங்கள். அப்பர் அருளியஆறாம் திருமுறை எடுத்துக்காட்டாம்.

கோயில் திருப்பணிகளைக் கூறும் பாடல்நூல்.

1. பெரும்பாலும் பத்து அல்லது பதினொன்று (மிக அருகியே பன்னிருபாடல்கள் வரும்) பாசுரங்களைக் கொண்டதாய்த் தேவாரத்தில் உள்ளது போலத்தெய்வத் தைப் புகழ்ந்துபாடும் பாடல் தொகை.2. புத்தன் அருமை பெருமைகளைப் பாராட்டும் ஒரு நூல். (சி. சி.பா.சௌத். 2, ஞானம்.) (L)

1. நாலாயிர திவ்ய பிரபந்தத்துள் பெரியாழ்வார் பாடிய ஒருபிரபந்தம்.2. சிவபெருமான்மீது சேந்தனார் பாடிய ஒரு பிரபந்தம். (L)

1. கடவுளைப் பற்றிப் பெரியோர் பாடிய பாசுரம்; ‘இவ் விரண்டுதிருப்பாட்டும் தலைமகள் கூற்றாதலே பொருத்தம்’ (கோவை. 86 உரை)2. தேவாரம் (தொ. செய். 149 நச்.)3. வசைச்சொல். (L)

முத்துவீரியம் என்னும் ஐந்திலக்கண நூற்குப் பாயிரம் செய்தவர்.“தன்னாசிரியன் முதலாம் ஐவருள் இந்நூற் (சிறப்புப்) பாயிரம் செய்தார்தகும் உரைகாரராகிய திரு நெல்வேலி மகாவித்துவானாகிய திருப்பாற்கடல்நாதன் கவி ராயர்” – என வருதலின், இவரே இந்நூற்கு உரையாசிரியரும்ஆவார். இவரது காலம் 19ஆம் நூற்றாண்டு.

1. தெய்வப் புகழ்ச்சியான பாடல்; ‘தொண்டர் தங்கள் குழாம் குழுமித்திருப்புகழ்கள் பலவும் பாடி’ (திவ். பெருமாள். 1-9)2. அருணகிரிநாதர் முருகக்கடவுள் மேல் பாடிய சந்தக் கவிகளால்ஆகிய நூல். (L)

மகளிர் பூக்கொய்தல் பற்றிக் கூறுகின்ற திருவாசகப்பகுதி; 20பாடல்களையுடைய பதின்மூன்றாம் பகுதி. (L)

கோயில் திருமூர்த்திகளின் அபிடேகக் காலத்திற் சொல்லும் கவி.(கோயிலொ. 68) (L)

1. சிவன், திருமால் இவர்களுக்கு உரியவான பஞ்சாக்கர அட்டாக்கரங்கள்;‘திருமந்திரமில்லை சங்காழி இல்லை’ (திருவேங்கடத்தந். 99)2. திருமூலநாயனார் அருளிச்செய்த மூவாயிரம் பாடல் களைக்கொண்டதொரு நூல். சைவத் திருமுறைகளில் பத்தாவதாக உள்ளது. (L)

1. தான் அரசன் முதலியோரிடம் பரிசு வேண்டிப் புலவன் அவர்களிடம்எழுதி விடுக்கும் ஓலைப்பாட்டு; சீட்டுக்கவி, ஓலைத்தூக்கு,ஓலைப்பாசுரம் எனவும்படும். ‘சீட்டுக் கவி’ காண்க.2. மதுரை ஆலவாயின் அவிர்சடைக் கடவுள், சேரமான் பெரு மாள்நாயனாருக்கு, பாணபத்திரன் வறுமையைப் போக்கிப் பெருநிதியம்கொடுக்கவேண்டும் என வரைந்த பாடல். இது பதினோராம் திருமுறையில்முதற்கண் உள்ளது. (L)

1. பெரியோர் விடுக்கும் முடங்கல்; ‘உலகு தொழுதிறைஞ் சும்,திருமுகம் போக்கும் செவ்வியள் ஆகி’ (சிலப். 8 – 53)2. அரசனது சாசனம்; ‘திருமுகம் மறுத்துப் போனவர்க்கு எத்தைச்சொல்வது’ (ஈடு. 1-4-4)3. தெய்வ சந்நிதி. (L)

மூவர் தேவாரம்; திருவாசகம், திருக்கோவையார்; திரு விசைப்பா,திருப்பல்லாண்டு; திருமந்திரம்; திருமுகப்பாசுரம் முதலியன;பெரியபுராணம் – என்னும் இச்சைவநூல்களது வைப்பு முறை. மூவர் தேவாரமும்முதல் ஏழு திருமுறையுள் அடங்கும். பிற, முறையே எட்டாவது, ஒன்பதாவது,பத்தாவது, பதினோராவது, பன்னிரண்டாவது திருமுறை யாம். மூவர்தேவாரத்துள் சம்பந்தர் அருளியவை முதல் மூன்று திருமுறையாம்;திருநாவுக்கரசர் அருளியவை நான்கு, ஐந்து, ஆறாம் திருமுறையாம்;சுந்தரர் அருளியவை ஏழாம் திருமுறையாம்.

சந்தக் குழிப்பில் அமைந்த செய்யுள் வகை;எ-டு : ‘அருணகிரி நாதர் திருவகுப்பு’. ‘வகுப்பு’க்காண்க. (L)

19ஆம் நூற்றாண்டினராகிய இராமலிங்க சுவாமிகள் அருளிய தோத்திரப்பாடல்கள் ஆறு திருமுறையாக அடங் கிய நூல். இறைவன் திருவருளால் பாடப்பெற்றமையின் சுவாமிகள் தம் நூற்கு இப்பெயர் இட்டார்.

பாம்பன் சுவாமிகள் என்னும் குமரகுருதாச சுவாமிகளின் படைப்பாகிய பலபாடல்களின் தொகுப்புநூல் இது. இஃது இறைவழிபாட்டுச் செய்யுள்கள்பலவற்றைக் கொண்டது, இரண்டு காண்டங்களாக உள்ளது. இதன் இரண்டாம் காண்டம்‘பல் சந்தப் பரிமளம்’ என்ற பெயரொடு முருகப் பெருமானைப் பாடும் பாக்கள்பாவினங்கள் சித்திரகவிகள் இவற்றைக்கொண்டு 532 செய்யுள்களில்அமைந்துள்ளது. சிதம்பரச் செய்யுள்கோவை, மாறன் பாப்பாவினம் போலயாப்புநூல்களின் செய்யுள்களுக்கு எடுத்துக்காட்டாக அமையும் பாடல்களையுடையது இந்நூல்.

வெண்பா, விருத்தம் இவற்றால் செய்திகளை உய்த்துணர நிரல்நிறையாகஅமைத்துப் பாடப்பட்ட கோள்கள் பற்றிய பழையநூல். (யா. வி. பக். 386)

இதுபோது வழங்கும் தமிழ்நிகண்டுகளில் மிக்க தொன்மை யுடையது,அம்பர்ச் சேந்தன் என்பானது ஆதரவால், திவாகர முனிவர் இயற்றியது;ஆக்கியோனால் பெயர் பெற்றது. தெய்வப்பெயர்த் தொகுதி முதலாகப் பலபொருட்கூட்டத் தொரு பெயர்த்தொகுதி ஈறாக இதனகத்துப் பன்னிரண்டு தொகுதிகள் உள.நூல் தொடக்கத்திலுள்ள காப்பு விநாயகனைத் தொழுவது. நூற்பா யாப்பாக நூல்நிகழ்கிறது.