தமிழ் இலக்கணப் பேரகராதி

சுக்கு + கொடு = சுக்குக் கொடு. நிலைமொழி வன்தொடர்க் குற்றியலுகரஈற்றது; வருமொழி ககர வல்லெழுத்து முதலது. இந்நிலையில்நிலைமொழியீற்றுக் குற்றியலுகரம் தன் மாத்திரையின் குறுகுகிறது என்பதுஎல்லா ஆசிரியர்க்கும் உடன்பாடு. இக்குற்றியலுகரம் ககர ஈற்றுக்குற்றியலுகர மாகவே எல்லா ஆசிரியராலும் கொள்ளப்பட்டுள்ளது.நிலைமொழி ஈற்றுக் குற்றியலுகரம், அல்வழி வேற்றுமைப் புணர்ச்சிக்கண்வருமொழியொடு புணருமிடத்து, முற்றிய லுகரமாகவே நீண்டொலிக்கிறது என்பர்ஒரு சாரார். அங்ஙனம் ஏனைய குற்றியலுகரங்கள் முற்றியலுகரங்களாகஒருமாத்திரையளவு நீண்டு ஒலிக்கும்போது, சுக்குக் கொடு என்றாற் போன்றககர வல்லொற்றுத்தொடர்க் குற்றிய லுகரங்கள் வருமொழியில் அதே ககரவல்லொற்று வரு மிடத்துக் முற்றியலுகரமாக நீண்டொலியாது பண்டைக்குற்றியலுகரமாகவே அரைமாத்திரையளவு ஒலிக்கும் என்பது ஒருசாரார்கருத்து. (தொ. எ. 409, 410 இள. உரை)மற்றொரு சாரார், அல்வழி வேற்றுமைப் புணர்ச்சியில் நிலை மொழியீற்றுக் குற்றியலுகரம் வருமொழி முதலெழுத்தொடு புணருமிடத்தும் தன்அரைமாத்திரையில் நிலைபெற் றிருக்கும்; ஆனால் வன்தொடர்மொழி ஈற்றுக்குற்றியலுகரம் வருமொழி முதற்கண் அதே வல்லெழுத்து வரின், தன்அரைமாத்திரையிற் குறுகிக் கால்மாத்திரை அளவிற்றாகும் என்பர். (408,409 நச். உரை)நச்சினார்க்கினியரைப் பின்பற்றி இலக்கணக்கொத்து ஆசிரியர், இலக்கணவிளக்க ஆசிரியர் (எழுத். 16), சிவஞான முனிவர் (சூ.வி. பக். 30, 31)முதலாயினாரும் கால்மாத்திரை அளவைக் குறிப்பர்.ஆயின் இளம்பூரணர் கூறுவதே தொல். கருத்தாகும் என்பதே இக்காலஆய்வாளர் துணிவு. நன்னூலார் முதலாயினார் இச்செய்தியைக்குறிக்கவில்லை.

அ இ உ என்னும் சுட்டின்முன் வரும் ஆய்தச் சொற்களாகிய அஃது இஃதுஉஃது என்பனவற்றின் ஆய்தம், அச்சுட்டுப் பெயர்கள் உருபொடு புணரும்வழிஅன்சாரியை இடையே வரின், கெடவே, அச்சுட்டுப் பெயர்கள் அது இது உதுஎனநின்று புணரும்.வருமாறு : அஃது + ஐ > அஃது + அன் + ஐ > அது + அன் + ஐ = அதனை.இதனை, உதனை என்பனவும் இவ்வாறே கொள்க. (நன். 251)

அ இ உ என்பன மூன்றும் சுட்டுப்பொருளனவாகச் சொல்லின் பகுதியாகஇணைந்தோ, சொல்லின் புறத்தே இணைந்தோ வருமாயின், முறையே அகச்சுட்டுஎனவும் புறச்சுட்டு எனவும் பெயர் பெறும்.எ-டு : அவன், இவன், உவன் – அகச்சுட்டு.அக்கொற்றன், இக்கொற்றன், புறச்சுட்டு உக்கொற்றன் } (நன். 66)

சுட்டிடைச் சொல்லை முதலாக உடைய உகர ஈற்றுச் சொற்கள் அது இது உதுஎன்பன. அவை உருபொடு புணரு மிடத்து ஈற்று முற்றியலுகரம் கெட, அன்சாரியைபெற்று அதனை இதனை உதனை என்றாற் போலப் புணரும். (தொ. எ. 176 நச்.)அவை அல்வழிக்கண் வன்கணம் வரினும் இயல்பாகப் புணரும்.வருமாறு : அது குறிது, சிறிது, தீது, பெரிது; இது குறிது,சிறிது, தீது, பெரிது; உது குறிது, சிறிது, தீது, பெரிது. (257நச்.)அது என்னும் சுட்டுப்பெயர் நிலைமொழியாக, வருமொழி ‘அன்று’ என்ற சொல்வரின் இயல்பாகப் புணர்தலேயன்றி, ஈற்று உகரம் ஆகாரமாகத் திரிந்துபுணர்தலுமுண்டு.வருமாறு : அது + அன்று = அதுவன்று (வகரம் உடம்படு மெய்);அதாஅன்று (258 நச்.)‘அது’ நிலைமொழியாக ஐ என்ற இடைச்சொல்லொடு புணரும்வழி, உகரம் கெட,அதைமற்றம்ம எனப் புணர்ந்து வரும். (258 நச். உரை)வேற்றுமைப் பொருட்புணர்ச்சிக்கண் அது முதலியன முற்றியலுகரம் கெட்டுஅன்சாரியை பெற்று வருமொழி யொடு புணரும்.எ-டு : அதன்கோடு, இதன்கோடு, உதன்கோடு; அதன் ஞாண், இதன்ஞாண்,உதன்ஞாண்; அதன்வட்டு, இதன்வட்டு, உதன்வட்டு; அதனினிமை, இதனி னிமை,உதனினிமை (263 நச்.)

‘சுட்டு நீளின்’ எனவே நீளுதல் உடன்பாடு என்பதும், அது நிச்சய மன்றுஎன்பதும், ‘யகரம் தோன்றும்’ எனவே, இந்த நீட்சி அடி தொடை முதலிய நோக்கி‘நீட்டுவழி நீட்டல்’ விகாரம் அன்று என்பதும், ‘யகரமும்’ என்ற இழிவுசிறப் பும்மையால் யகரம் உயிர் வரும்வழியன்றிப் பிறவழித் தோன் றாதுஎன்பதும், வன்கணம் வரின் சுட்டு நீளாது என்பதும் பெறப்பட்டன.(அ+இடை=ஆயிடை) (நன். 163 இராமா.)

அவன் இவன் உவன் என்னும் சுட்டுப்பெயரும், எவன் யாவன் என்னும்வினாப்பெயரும், தமர் நமர் நுமர் என்னும் கிளைப் பெயரும், தந்தை எந்தைநுந்தை என்னும் முறைப்பெயரும், இவை போல்வன பிறவும் சுட்டுப்பொருளும்வினாப்பொரு ளும் கிளைப்பொருளும் முறைப்பொருளும் (பிறபொருளும்)காரணமாகப் பிறபொருட்கு வரும் பெயராய், பகுதி விகுதி முதலிய உறுப்பும்உறுப்பின் பொருளும் தந்து வெள்ளிடைக் கிடக்கும் பகுபதமாய்ப்பகுக்கப்படுதலால், இவற்றைப் பகாப்பதம் எனக் கூறின் அது பொருந்தாது.(நன். 132 சங்கர.)

காட்டல் எனினும், குறித்தல் எனினும் சுட்டு என்னும் ஒருபொருட்கிளவி. (மு. வீ. எழுத். 29)

சுட்டு, வினா என்ற பொருளைத் தருவதால் அ இ உ, ஆ ஏ ஓ இவற்றைஇடைச்சொற்கள் என்று கூறுதலே ஏற்றது; எழுத்து என்று கூறுதல் கூடாது. அஇ உ, ஆ ஏ ஓ என்பன எழுத்தாம் தன்மையன்றி மொழி நிலைமைப்பட்டு வேறொருகுறிபெற்று நிற்றலின், இவற்றை நூல்மரபின் இறுதிக்கண் மொழி மரபினைச்சாரவைத்தார் என்றார் நச். இவை சொல் நிலைமை யில் பெறும் குறியாதலின்,குறில்நெடில்களைச் சார ஆண்டு வையாது மொழிமரபினைச் சார வைத்தார்என்றார் இளம் பூரணர். இவ்விருவர்க்கும் இவை இடைச்சொற்களே என்பதுகருத்தாகும். இவற்றைக் குற்றெழுத்து நெட்டெழுத்து என்றாற்போலச்சுட்டெழுத்து வினாவெழுத்து என்று தொல். குறிப்பிடாமல், சுட்டு வினாஎன்றே குறிப்பிட்டார். நன்னூல் உரையாசிரியராகிய சங்கர நமச்சிவாயர்முதலில் ‘சுட்டெழுத் தாம்’ என்று எழுத்தியலில் (11) கூறினும், ஏனைஈரிடங்களாகிய உயிரீற்றுப்புணரியல் (13) பெயரியல் (19) என்ற இவற்றில்சுட்டிடைச்சொல் என்றே குறிப்பிட்டுள்ளார். தொல். இவற்றை நிறுத்தசொல்லாக வைத்துப் புணர்ச்சிவிதி கூறியதனானும் (எ. 334) இவை சொல்லாதல்பெற்றாம். நன்னூலாரும் 66, 67, 163, 179, 235, 250, 251, 276, 279,280, 314, 422, 423 ஆம் எண்ணுடைய நூற்பாக்களில் சுட்டு வினா என்றுகுறிப்பிட்டாரேயன்றிச் சுட்டெழுத்து வினாவெழுத்து என்று யாண்டும்குறிப்பிடவில்லை.கன்னடம் தெலுங்கு மலையாள மொழிகளில் ஆ ஈ என்ற சுட்டுக்களை ஸர்வநாமம்என்று வழங்குதலும் அறியற்பாலது. ஆதியில் ஆ ஈ ஊ என்பனவே சுட்டுக்கள். அஇ உ என்பன அவற்றின் திரிபுகள்.தொல்காப்பியனார் காலத்தில் ஆ ‘தன்தொழில் உரைக்கும் வினா’ ஆகும் (எ.224 நச்). ஏ ஓ இரண்டும் பழங்காலத்தில் முறையே முன்னிலை படர்க்கைவினாக்களாக இருந்திருக் கலாம். பிற்காலத்து அம்முறைநீங்கிவிட்டது.எழுத்தைப் பற்றிய நூல்மரபில் தொல். யா வினாவைக் கூறாமல்,வினாப்பெயராதலின் பெயரியலில் கூறினார். (சொ. 169 நச்.) எகரம் வினாவாகஅன்றி,‘எப்பொரு ளாயினும் அல்லது இல்லெனின்’ (சொ. 35 நச்.)‘எந்நில மருங்கின் பூவும் புள்ளும்’ (பொ. 19 நச்.)என்பனபோலத் தொடர்புடைப் பொருள் குறித்தும் வருதலின், அதுகூறப்படவில்லை. எகரம் யா வினாவின் திரிபு. யாவன் முதலியன எவன்முதலியனவாகத் திரியும். (எ. ஆ. பக். 30 – 32)

அ இ உ என்ற மூன்றும் சுட்டுப்பொருள் தரும் இடைச் சொல்லாம். ஆ ஏ ஓஎன்ற மூன்றும் வினாப்பொருள் தரும் இடைச்சொல்லாம். இவற்றோடு எகரம்யகரஆகாரம் என்பனவும் பிற்காலத்துக் கொள்ளப்பட்டன.சுட்டுப்பொருள் வினாப்பொருள் என்பனவற்றைத் தெரிவிக் கும் காரணம்பற்றி இவை சுட்டு வினா எனப்பட்டன. மேல் புணர்ச்சி கூறுதற்கண் இவற்றை அஇ உ, ஆ ஏ ஓ – என எழுத்தைக் கூறி விளக்காமல், சுட்டு வினா என்றுகுறிப்பிட்டு விளக்குவது கொண்டு இப்பெயர்களைப் பின்னர் ஆளுவதற்குவாய்ப்பாக முன்னே பெயரிட்டமை ஆட்சி நோக்கிய குறியாம். (தொ. எ. 31, 32நச் உரை).

சுட்டுச்சினை நீளா மென்தொடர் மொழிகள் அங்கு, இங்கு, உங்கு என்பன.அவை(யும்) வன்கணத்தொடு புணரும்வழி வருமொழி வல்லெழுத்து மிக்கேமுடியும்.எ-டு : அங்குக் கொண்டான், இங்குக் கொண்டான், உங்குக் கொண்டான்.(தொ. எ. 429 நச்.)

சுட்டிடைச் சொல்லை முதலாக வுடைய உகர ஈற்றுச் சொற்களாகிய அது இதுஉது என்பன.‘சுட்டுமுதல் உகர இறுதிச் சொல் புணருமாறு’ காண்க. (தொ. எ. 176நச்).

அரிசனம் முதலியவற்றால் அமைந்த சுண்ணத்தில் அரிசனம் முதலியனஉருவிழந்து கிடத்தலின் அவற்றைப் பிரித்தல் இயலாது. ஆயின், மலர்களால்சமைத்த மாலையில் மலர்கள் உருவிழவாமல் இருத்தலின், அவற்றைப்பிரித்தெடுத்தல் இயலும். எழுத்தினான் ஆகிய பதத்துள் எழுத்துக்கள் தம்இயல்பு கெடாது நிற்றலின், பதம் சுண்ணம் போல்வதன்று, மாலை போல்வதேயாம்.ஆதலின், ‘எழுத்தே’ என்றார். (நன். 127 சங்கர.)

அடிக்குப் பத்து எழுத்துக்கொண்ட வடமொழி விருத்தம். இதன் அமைப்பு :(1) முற்றிலும் குருவான கணம், (2) ஈற்றில் குருவரு கணம், (3) இடையில்குருபெற்ற கணம் ஈற்றில் குரு வருதல் – என மூவகைத்து. கீழ்வரும்நேரசையில் தொடங்கும் உதாரணத்துள் இந்த அமைப்பு முற்றிலும் உள்ளது;நிரையசையில் தொடங்குவதில் பொருந்தவில்லை.ஒவ்வோரடியிலும் ஒற்றெழுத்து நீக்கிக் கணக்கிடப்படும்.ஒவ்வோரடியிலும் 4, 5, 7, 9ஆம் எழுத்துக்கள் குறிலாகவும் ஏனையஇடங்களில் நெடிலாகவும் அமைந்த நான்கடி களையுடைய பாடல்.அ) நேரசையில் தொடங்குவது‘சங்கா ரத்தணி தாங்கு கொங்கையாள்சங்கா ரத்தணி தந்த செங்கையாள்உங்கா ரத்தினு ரத்த ஆடையாள்உங்கா ரத்தினு ரப்பு மோதையாள்’ (கந்தபு. IV 8-95)ஆ) நிரையசையில் தொடங்குவது‘கடற்சுற வுயரிய காளை மன்னவன்அடற்கரும் பகைகெடுத் தகன்ற நீணிலமடத்தகை யவளொடும் வதுவை நாட்டிநாம்கொடுக்குவ மெனத்தெய்வ மகளிர் கூறினார்’ (சீவக. 1173)‘கா’ என்பது நீங்கலாக ஏனைய ஒத்தவாறு காண்க. (வி. பா. பக். 44)

சுத்தானந்தப் பிரகாசர் என்பவரால் இயற்றப்பட்ட கூத்து நூல். கூத்துவகைகளைப் பதினொன்று என இந்நூல் கூறு கிறது. பரத சேனாபதியம் 13என்கின்றது. இந்நூலில் முதலி லும் இறுதியிலும் வடமொழிப் பாடல்கள்காணப்படுகின் றன. இதுசெங்காட்டங்குடி எல்லாம் ஆனந்தம் ஆனந்தம்சிறுத்தொண்டர் மாமடமெல்லாம் ஆனந்தம் ஆனந்தம்பண்காட்டி நடந்ததொர் ஆனந்தம் ஆனந்தம்பாணிக்குள் நடந்ததும் ஆனந்தம் ஆனந்தம் – என முடிகின்றது.

கலிவிருத்தம், ஆசிரிய விருத்தம், கட்டளைக் கலித்துறை, ஆசிரியத்துறை, கொச்சகக் கலி என்பன. (இலக்கணத். முன். பக். 85)

ஐ ஒடு கு இன் அது கண் முதலிய வேற்றுமையுருபுகளை வடநூலார் சுப்என்ப. (சூ. வி. பக். 55)

பிரயோக விவேகம் என்ற சொல்லிலக்கண நூலை இயற்றி யவர். 17ஆம்நூற்றாண்டினர்.

அளவழிச் சந்தங்களுள் சீர்ஒத்து ஓரடியில் ஈர் எழுத்து மிக்குவருவது.எ-டு : ‘கலைபயில் அல்குலார் காமர் மஞ்ஞைபோன்றுலவுவர் மெல்லவே ஒண்பொன் மாநகர்;அலர்மலி வீதிகள் ஆறு போன்றுள;மலையென நிவந்துள மதலை மாடமே’.முதன் மூன்றடிகளுள் 12 எழுத்து வர, ஈற்றடி 14 எழுத்து வந்தவாறு.(யா. வி. பக். 515)

மிறைக்கவிகளுள் ஒன்று. ஒரு செய்யுளை எட்டு எட்டு எழுத்துக்களாகநான்கடியும் நான்கு வரியாக எழுதி, மேல் இருந்து கீழாகவும், கீழிருந்துமேலாகவும் படிக்கும்போது, அவ்வடி நான்குமாகவே அமைந்து அச்செய்யுளேமுற்றுப் பெறுவது.எ-டு :‘க வி மு தி யா ர் பா வேவி லை ய ரு மா ந ற் பாமு ய ல் வ து று ந ர்தி ரு வ ழி ந் து மா யா.’கவிகளில் முதிர்ந்தோரின் பாடலே விலைமதித்தற்குரிய நல்ல பாவாகும்;இடைவிடாது முயன்று பாடுபட்டாரது செல்வம் அழிந்தாலும் அப்பா அழியாதுஎன்பது பொருள்.(தண்டி. 98 – 10)

கவிமுதி யார் பாவேவிலையரு மா நற்பாமுயல்வ துறு நர்திருவ ழிந்து மாயாஇது, செவ்வே யெழுதிய நாலடி நான்கு வரியுள், முதலடிமுதலெழுத்தினின்றும் சுழி ரேகை வழியே மேனின்று கீழிழிந்தும்,கீழ்நின்று மேலேறியும், புறநின்று வந்துள் முடிய இடஞ்சுற்றிப் படிக்கநாலடியு முடியுமாறு காண்க.

இந்திர கணம்; நூல் முதற்சீருக்குப் பொருத்தமான தேமாங் காய் என்னும்சீரைக் குறிப்பது. இதற்குரிய நாள் பரணி; பயன் பெருக்கம். இந்திரகணம்என்பதும் யமானகணம் என்பதும் அது. (இ. வி. பாட். 40)

இஃது அடிக்குப் பதினோர் எழுத்துக்கள் வரும் வடமொழி விருத்தம். இதன்அமைப்பு 1) இடையில் இலகு வந்த கணம், 2) முற்றும் இலகுவான கணம், 3)முதலிற் குருக்கணம் ஈற்றில் இரு குருக்கள் என வருவது. இவ்வமைப்புஉதாரணத்தில் முற்றும் உள்ளது.அ) குற்றெழுத்தீற்று மாச்சீர் ஒன்று, மூன்று குற்றெழுத்துக்காய்ச்சீர் ஒன்று, கூவிளம் தேமா – என்ற இவை முறையே அமைந்த அடிநான்காகி வருவது. இரண்டாமடியிலும் நான்காமடியிலும் வந்த 2ஆம்சீர்களின் இறுதியில் உள்ள ஒற்றெழுத்துக்களை நீக்கியே அமைப்புக்காண்டல் வேண்டும்.எ-டு : ‘ஊரு லாவுபலி கொண்டுல கேத்தநீரு லாவுநிமிர் புன்சடை அண்ணல்சீரு லாவுமறை யோர்நறை யூரில்சேரும் சித்திசுரம் சென்றடை நெஞ்சே’. (தே. I 29-1) (வி.பா.பக். 47, 48)ஆ) மேற்கண்ட கலிவிருத்தம் இரட்டித்து எண்சீர்க் கழிநெடி லடி ஆசிரியவிருத்தமாகவும் அமையும். கீழ்வரும் பாடலில் எட்டு அரையடிகளில் மூன்றுநீங்கலாக ஏனைய வற்றில் இரண்டாம் சீரில் மூன்று குற்றெழுத்துக்கள்இறுதி யில் இணைந்து வந்தவாறு காணப்படும்.எ-டு : ‘வேட்ட நல்வரம ளித்துவி டுக்கும்வீறி லார்கள்பலர் விண்ணவர் மாட்டும்வேட்ட நல்வரம னைத்தும்வ ழங்கல்வேட்ட மாத்திரைவி ளைப்பவர் சில்லோர்வேட்ட நல்வரம ளித்ததன் மேலும்வேறு நல்வரம்வி னாவிய ளிப்பவேட்ட வண்ணங்கரு ணைத்திற நோக்கிவிம்மி தப்புணரி விம்முமு ளத்தான்’(தணிகைப். பிரமன். 97) (வி. பா. பக். 78)

18ஆம் நூற்றாண்டைச் சார்ந்த, திருவாவடுதுறை ஆதீனத்துச் சைவத்துறவியார்; வடமொழி தென்மொழி இரண்டிலும் புலமை மிக்கவர். சைவசித்தாந்தி; இலக்கணக் கொத்து, தசகாரியம் முதலியன இயற்றியவர்.சங்கரநமச்சிவாயர் இவருடைய மாணாக்கருள் ஒருவரே.

பதத்தொடு விகுதி – பதம் – உருபு – என இவை புணருமிடத்துச் சாரியைஒன்றோ பலவோ வருதலும் தவிர்தலும் (இவ்விருநிலையும் ஒருங்கே பெறுதலாகிய)விகற்பமும் நிகழும். அவ்வாறு வரும் சாரியைகள் : அன், ஆன், இச்சு, இன்,அத்து, நம், தன் (தம்), நும், ஐ , கு, ன், அல், இ, ஞ், ட், ய், து,அள், அவ், அண், அ, ஈ, அக்கு, ஓ, ஏல், ஆ, அற்று, ஆல், உ – முதலியன.(‘முப்பத்து நான்கு’ எனத் தொகை கொடுக்கப் பட்டுள்ள சாரியைஅவ்வெண்ணிக்கை நிரம்புமாறு இல்லை.) ‘இச்சினத்து நந்தனுமை’ என்று பாடம்கொள்க. பெயரிடை நிலைகள் சிலவற்றைச் சுவாமிநாத கவிராயர் ஆகிய இந் நூலாசிரியர் சாரியையாகக் கொண்டுள்ளார்; எழுத்துப்பேறும்உடம்படுமெய்யும்கூடச் சாரியையாக எண்ணப்பட்டுள. அவையெல்லாம் பொருந்தாமைவெள்ளிடை. (சுவாமி. எழுத். 26).

புணர்ச்சிவிதிகளைத் தொகுத்து மூன்று சூத்திரங்களுள் அடக்கிமொழிகிறது சுவாமிநாதம்.1. உடல்மேல் உயிர்வந்து ஒன்றுதல் – வேல் + ஒன்று =வேலொன்று,2. தனிக்குறிலை அடுத்து வரும் புள்ளிமுன் உயிர் இரட்டுதல் -பொன் + அணி = பொன்னணி,3. நிலைமொழியீற்றுக் குற்றுகரம் உயிர் வருமிடத்துக் கெட,மெய்மேல் உயிர் ஏறிமுடிதல் – நாடு + அரிது = நாடரிது,4. வன்கணம் வருமிடத்து உயிரீற்று நிலைமொழி வந்த வல்லொற்றுமிகுதல் – வாழை + பழம் = வாழைப்பழம்,5. அன்றி, அவ்வல்லினமெய்க்கு இனமான மெல்லொற்று மிகுதல் – மா +பழம் = மாம்பழம்,6. நிலைமொழியீற்று உயிர் குறுகுதல் – நிலா + கண் > நில + இன் + கண் = நிலவின்கண்,7. மேலை உயிர் குறுகுதலோடு ஓர் உகரம் ஏற்றல் – கனா +இடை > கனவு + இடை = கனவிடை,8. வருமொழி முதலெழுத்துக் கெடுதல் – மக + அத்து > மக + த்து = மகத்து,9. நிலைமொழி முதல் குறுகுதல் – நீ + கை =நின்கை,10. நிலைமொழி முதலெழுத்தன்றிப் பிற எல்லாம் நீங்கல் – ஒன்று +ஒன்று = ஒவ்வொன்று,11. வருமொழி நடுவெழுத்துக் கெடுதல் – இரண்டு + பத்து =இருபது,12. நிலைமொழி நடுவே ஒற்றுமிகுதல் – ஆறு + நீர் =ஆற்றுநீர்,13. நிலைமொழியோ வருமொழியோ இரண்டுமோ கெட்டுப் புத்துருவமாகஇடம்பெறல் – ஒன்பது + பத்து = தொண்ணூறு,14. நிலைமொழியீற்று ஒற்று உகரச்சாரியை பெறுதல் – தெவ்+ கடிது =தெவ்வுக் கடிது,15. ஈற்றில் ஒற்று இரட்டுதல் (நிலைமொழி நடுவே வல்லொற்று மிகுதல்(12) என முன்காட்டியதே கொள்க. டகரமும் றகரமும் இரட்டும் ஒற்றுக்கள்;பிற இரட்டா.)16. நிலைமொழி வருமொழிகளில் பல கெடுதல் – பூதன் + தந்தை > பூதன் + அந்தை > பூத் + அந்தை > பூ + ந்தை = பூந்தை,17. நிலைமொழியீற்று நெட்டுயிர் அளபெடை ஏற்றல் – பலா + கோடு =பலாஅக்கோடு,18. உயிர் வருமிடத்து நிலைமொழி டகரம் ணகரம் ஆதல் – வேட்கை +அவா > வேட் + அவா > வேண் + அவா = வேணவா,19. நிலைமொழியீற்று மகரம் வன்கணம் வருமிடத்து இன ஒற்றாகத்திரிதல் – மரம் + குறிது, சிறிது, தீது, பெரிது = மரங்குறிது,மரஞ்சிறிது, மரந்தீது, மரம்பெரிது, (மகரம் பகரத்திற்கு இனமாதலின்திரிதல் வேண்டா ஆயிற்று)20. நிலைமொழியீறு ஆய்தமாகத் திரிதல் – அல் + திணை =அஃறிணை,21. வகரம் வருமொழியாகப் புணரின் நிலைமொழி முதல் நீண்டு இடையேஒற்று வருதல் – (எடுத்துக்காட்டுப் புலப்பட்டிலது) (நீண்டவழிஒற்றுவாராது: ஆவயின்; நீளாதவழியே ஒற்று வரும் : அவ்வயின்)22. நிலைமொழியீற்று னகர ணகரங்கள் முன்னர்த் தகரம் வருவழி, அதுமுறையே றகரமாகவும் டகரமாகவும் திரிதல் – மான் + தோல் = மான்றோல்; பெண்+ தன்மை = பெண்டன்மை,23. நிலைமொழி அவ்வாறே நிற்ப, நகரம் வருமிடத்து, அது முறையேனகரமாகவும் ணகரமாகவும் திரிதல் – மான் + நன்று = மானன்று, ஆண் +நல்லன் = ஆணல்லன், (நிலைமொழி ஈற்றுமெய் கெடும் என்க.)24. நிலைமொழி யீறாக லகரமும் ளகரமும் நிற்ப, ஞகர மகரங்கள்வருமிடத்து, லகர ளகரங்கள் முறையே னகர ணகரங்களாகத் திரிதல் – அகல் +ஞாலம், மாட்சி = அகன் ஞாலம், அகன் மாட்சி; மக்கள் + ஞானம், மாட்சி =மக்கண்ஞானம், மக்கண்மாட்சி,25. நிலைமொழி அவ்வாறே நிற்ப, ககர சகர பகரங்கள் வருமிடத்து,லகரளகரங்கள் முறையே றகரமாகவும் டகரமாகவும் திரிதல் – கல் + குறுமை,சிறுமை, பெருமை = கற்குறுமை, கற்சிறுமை, கற்பெருமை; முள் + கூர்மை,சிறுமை, பெருமை = முட்கூர்மை, முட்சிறுமை, முட் பெருமை,26. நிலைமொழியீறாக ணகர னகரங்கள் நிற்ப, தகரம் வரு மிடத்து,அம்மெய் முறையே டகரமாகவும் றகரமாகவும் திரிதல் – கண் + தரும் =கண்டரும், பொன் + தரும் = பொன்றரும்,27. நிலைமொழியீறாக லகர ளகரங்கள் நிற்ப, தகரம் வருமிடத்து,அம்மெய்கள் முறையே றகரமாகவும் டகரமாகவும் திரிதல் – கல் + தூண் =கற்றூண்; கள் + தாழி = கட்டாழி. (வருமொழி முதல் தகரமும் முறையேறகரடகரங்களாகக் திரிதலும் கொள்க),28. நிலைமொழி அவ்வாறே நிற்ப, நகரம் வருமிடத்து, நிலைமொழியீறும்வருமொழி முதலும் ஆகிய மெய்கள் முறையே னகரமும் ணகரமுமாகத் திரிதல் -(நிலைமொழி தனிக்குறில் முன் ஒற்றாக நிற்குமிடத்து இவ்விதி கொள்க.) கல்+ நன்று, நன்மை = கன்னன்று, கன்னன்மை; கள் + நன்று, நன்மை = கண்ணன்று,கண்ணன்மை,29. நிலைமொழியீற்று இகரம் வன்கணம் வருமிடத்து உகரமாகத் திரிதல்- (விண்) இன்றி + பொய்ப்பின் = விண்ணின்று பொய்ப்பின்; (நாள்) அன்றி +போகி = நாளன்று போகி,30. நிலைமொழியீற்று இகரம் வன்கணம் வருமிடத்து, இயல்பு ஆதலும்வலி மிகுதலும் ஆகிய உறழ்ச்சி பெறுதல் – கிளி + குறிது = கிளிகுறிது,கிளிக்குறிது,31. நிலைமொழியீற்று ஐகாரம் அகரமாகத் திரிதல் – காவ லோனைக்களிறஞ்சும்மே > காவலோனக் களிறஞ்சும்மே32. நிலைமொழியீற்று ணகரம் ளகரம் ஆதல் – உணவினைக் குறிக்கும்‘எண்’ எள் என வருதல், ‘ஆண்’ ஆள் என வருதல்,33. ஒரு புணர்ச்சி பல விதி பெறுதல் – ஆதன் + தந்தை > ஆதன் + அந்தை > ஆத் + அந்தை > ஆ + ந்தை = ஆந்தை,34. இடைச்சொல் இடையே வந்தியைதல் – வண்டு + கால் > வண்டு + இன் + கால் = வண்டின்கால்; கலன் + தூணி = கலனே தூணி(இன், ஏ : சாரியை இடைச்சொற்கள்).(எழுத். 29 – 31)

அன், ஆன், அள், ஆள், அர், ஆர், ப, மார், அ, ஆ, கு, டு, து, று,என், ஏன், அல், அன், அம், ஆம், எம், ஏம், ஓம், கும், டும், தும்,றும், ஐ, இ, மின், இர், ஈர், க, ய, ர், ஆல், ஏல் முதலானவைவினைவிகுதிகள். (இவற்றுட் சில பெயர் விகுதிகளாகவும் வரும்.) அன்விகுதிஇரண்டாமுறையாக எண்ணியது தன்மை யொருமை வினைமுற்றுக் கருதி. மற்றுஇகரவிகுதிக்கும் மின்விகுதிக்கும் இடையே ‘அ – யார்’ எனக்குறிக்கப்பட்டுள்ள வற்றின் உண்மையுருவம் புலப்பட்டிலது. பாட பேதம்இருக்க வேண்டும்போலும். ‘ஆய’ பாடபேதம் ஆகலாம். (நன்னூல் சொன்னவையே‘தானெடுத்து மொழி’யப்பட்டுள.) (சுவாமி. எழுத். 25)

புளிச்சுவையை உணர்த்தும் புளி என்ற பெயர், வேற்றுமைப் பொருட்புணர்ச்சிக்கண் வருமொழி வன்கணம் வரின், மெல்லெழுத்து மிக்குமுடியும்.எ-டு : புளிங்கூழ், புளிஞ்சாறு, புளிந்தயிர்,புளிம்பாளிதம்புளிப்பையுடைய கூழ் என்றாற்போல விரியும். (தொ. எ. 245 நச்.)மரத்தையன்றிச் சுவையைக் குறிக்கும் புளி என்ற சொல்முன் வன்கணம்வருமிடத்து வந்த வல்லெழுத்தும், அதன் இனமாகிய மெல்லெழுத்தும் இடையேமிக்குப் புணரும்.எ-டு : புளி + கறி = புளி க் கறி, புளி ங் கறிபுளிப்பாகிய கறி எனப் பொருள்படின் அல்வழிப் புணர்ச்சி யாம்;புளிப்பையுடைய கறியெனின் வேற்றுமைப் புணர்ச்சி யாம். (நன். 175)