தமிழ் இலக்கணப் பேரகராதி

மாராச்சை, மிச்சாகிருதி முதலியன. (யா. வி. பக். 486)ஆரியை, வைதாளியை எனச்சாதி இரண்டாம் (வீ.சோ. 139 உரை)சாதியாவது ஈண்டுச் செய்யுள் பற்றிய சாதி.

சாதிவிருத்தமாவது மாத்திரையாலும் எழுத்தாலும் வகை தெளியப்படும்விருத்தம்; ஆரியை எனவும், வைதாளியை எனவும் சாதி விருத்தம் இரண்டுவகைத்தாம். (வீ. சோ. 139 உரை)

சிறப்புப் பாயிரக்கவி. (L)

கூவிளச்சீர் முன்னும் கருவிளைச்சீர் பின்னுமாக எழுசீர் வந்துசெய்யுள் இறுதியில் நெட்டெழுத்துப் பெறும் அடிகளை நான்காக உடையவிருத்தம்.எ-டு : ‘போனதும் வருவதும் கருதுதல் தவிர்ந்துகொள்புசிப்பினுள் கிடைத்ததை மாந்திமேனியில் உடுத்துடை அருந்துதல் இரண்டையும்விருப்புடன் அளித்திடின் ஏற்றுநானெனத் தவநெறி தனிநடந் துளக்கடிநணுகிய துறவிகள் நாணும்வானவர்க் சரசென வருமொரு மழவனைவணங்கடி யவர்க்கிலை மாலே’ (வி. பா. 10ஆம் படலம் 2)

19 ஆம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில் பொதிகை நிகண்டு என்ற நிகண்டுநூலை வரைந்த கல்லிடையூர் வேளாண்குலத் திலகரான சாமிகவிராயரால் எண்சீர்ஆசிரிய விருத்த யாப்பில், அந்தாதித் தொடையில், ஒவ்வோரதிகாரமும்மும்மூன்று இயல்களைக் கொண்டதாய், ஐந்து அதிகாரங் களையும் நுவலும்ஐந்திலக்கண நூலாய், பொதுப்பாயிரமும் நூன்மரபும் உட்பட 213 விருத்தச்செய்யுட்களில், நன்னூல், சின்னூல், இலக்கணவிளக்கம், இலக்கணக்கொத்து,பிரயோக விவேகம், நம்பிஅகப்பொருள், புறப்பொருள்வெண்பா மாலை,யாப்பருங்கலம், காரிகை, தண்டியலங்காரம், பாட்டியல் நூல்கள் – எனஇவற்றை அடியொற்றி, அருகிய சிற்சில மாற்றங்களோடு புனையப்பட்ட நூல் இது.எழுத்து – 33; சொல் 37; பொருள் – 81; யாப்பு – 27; அணி – 24 என்றஎண்ணிக்கை உடைய விருத்தங்களால் மூலம் மாத்திரம் பாடப்பட்ட சாமிநாதம்என்னும் இந்நூல், அண்ணாமலைப் பல்கலைக்கழகத்தாரால் உரையோடுவெளியிடப்பட் டுள்ளது. உரை மிகவும் செப்பம் செய்யப்படும் நிலையிலுள்ளது. ‘சுவாமிநாதம்’ என நூற்பெயர் குறிக்கப்பட்டுள்ளது.

தண்டியலங்காரம் கூறுவனவற்றொடு சதுரங்கம், கடக பெந்தம், தேர்க்கவிஎன்ற மூன்றும் சாமிநாதத்தில் இடம் பெறுகின்றன.

அறம் பொருள் இன்பம் வீடு பற்றிச் சொன்ன நூல்களின் சார்பாக வந்தநூல்களுள் ஒன்று. இதன்கண் உள்ள மறைப் பொருள் உபதேசம் வல்லார்வாய்க்கேட்டு உணரப்படல் வேண்டும் என்று யாப்பருங்கல விருத்தியுரைசுட்டுகிறது. (யா. வி. பக். 491)

பாட்டின் இறுதிதோறும் ‘சாம்பராக்கு’ என்று முடியுமாறுபாடப்படும் ஒருவகைப் பாட்டு. (L)

இடைச்சொல் வகைகளுள் ஒன்று சாரியை. வேறாகி நின்ற இருமொழியும்தம்மில் சார்தல்பொருட்டு இடையே இயைந்து நிற்பது சாரியையாம். (தொ. எ.118 நச். உரை)சாரியைகள் பெயரொடு பெயரும் வினையும் இணைய வேற்றுமை யுருபுகள் இடையேவிரிந்து வரும் தொகாநிலைக் கண்ணும், வேற்றுமையுருபுகள் மறைந்து வரும்தொகை நிலைக்கண்ணும், தாம் இன்ன ஈற்றுக்கு இன்ன சாரியைதான் வரும் என்றுவரையறுத்த மரபுநிலை பெரும்பாலும் மாறா மல், அவ்விரு சொற்களுக்கும்நடுவிலேயே பெரும்பான்மை யும் வரும். ஒருசில இடங்களில் தனிமொழிஇறுதியிலும் சாரியை வரும். (தொ. எ. 132 நச்.)பதம் முன் விகுதியும் பதமும் உருபுமாகச் சார்ந்து கிடந்த வற்றைஇயைக்க வரும் இடைச்சொல் சாரியையாம்.எ-டு : நடந்தனன் – விகுதிப்புணர்ச்சி : ‘அன்’ சாரியைபுளியங்காய் – பதப்புணர்ச்சி : ‘அம்’ சாரியைஅவற்றை – உருபுபுணர்ச்சி : ‘அற்று’ ச் சாரியைமார்பம் : தனிமொழியிறுதிக்கண் ‘அம்’ சாரியைஅன், ஆன், இன், அல், அற்று, இற்று, அத்து, அம், தம், நம், நும், ஏ,அ, உ, ஐ, கு, ன் என்பனவும் பிறவும் (தான், தாம், ஆம், ஆ முதலியன)பொதுவான சாரியைகளாம்.வருமாறு : ஒன் றன் கூட்டம், ஒரு பாற் கு, வண் டின் கால், தொடை யல் , பல வற்றை , பதி ற்று ப்பத்து, மர த்து க்கண், மன் றம் , எல்லார் தம் மையும், எல்லா நம் மையும், எல்லீர் நும் மையும், கல னே தூணி, நடந் தது , சாத் தனு க்கு, ஏற் றை , உய் கு வை, ஆ ன் , அவன் றான் , அவர் தாம் , புற்றாஞ் சோறு, இல் லாப் பொருள் (இல்லை பொருள்)தொல். காலத்து வற்று, அக்கு, இக்கு – என்னும் சாரியைகள்பிற்காலத்தே முறையே அற்று, அ, கு என்னும் சாரியைகளாகக் கொள்ளப்பட்டன.அல், அம், ஐ, ன், தான், தாம் என்பன இறுதியில் வந்தன. (நன். 244).தொடர்மொழியாகப் பதத்தொடு பதமும், பகுபதமாகப் பகுதியொடு விகுதியும்,பெயர்ப்பொருளாகப் பெயரோடு உருபும் புணருங்காலே, நிலைப்பதத்திற்கும்வரும் பதம் விகுதி உருபுகட்கும் இடையே, சில எழுத்தும் சில பதமும்ஒரோவிடத்து வரின் அவை சாரியை எனப்படும்.அ – த ன க்கு, ஏ – கல னே தூணி, உ – சாத்த னு க்கு, ஐ – மற் றை யவர்,கு – மொழி கு வன், ன் – ஆ ன் கன்று, அன் – ஒன் றன் கூட்டம்,ஆன் – இரு பான் (இருபானை), இன் – வண் டினை , அல் – ‘நறுந் தொடை யல் சூடி’, அற்று – பல வற்றை , இற்று – பதிற்று ப்பத்து, அத்து – நி லத்தி யல்பு, அம் – புளி யங் காய், தம் – எல்லார் தம் மையும், நம் – எல்லா ந ம் மையும், நும் – எல்லீர் நும் மையும் – என முறையே பதினேழு சாரியை என்றவாறு காண்க. இவை போல்வனபலவுமுள எனக் கொள்க. (தொ. வி. 52 உரை).

வழிவந்து விளங்கும் சாரியை, இடைநின்று இயலும் சாரியை எனச் சாரியைஇருவகைத்தாம்.மா ன் – கோ ஒன் – என்றாற் போல்வன சொல்லின் ஈற்றில் நின்றியலும் சாரியைகள்;சே வின் தோல், சித்திரை க்கு க் கொண்டான், எகி னங் கோடு- என்றாற்போல்வன (பொருள் நிலைக்கு உதவுவனவாய்ச்) சொற்களின்இடையே வந்து அவற்றை இணைப்பதற்கு இயலும் சாரியைகள்; ஈண்டு அவை முறையேஇன், இக்கு, அம்- என்பனவாம்.சாரியை வேற்றுமையுருபு நிலைபெறுமிடத்து உடைமையும் இன்மையும்ஒத்தனவாம். அஃதாவது சாரியை வருதலு முடைத்து; வாராமையும் ஆம்என்றவாறுஎ-டு : ஆவைக் கொணர்ந்தான், ஆவினைக் கொணர்ந் தான்; பூவொடு மணந்தகூந்தல், பூவினொடு மணந்த கூந்தல்; சொற்குப் பொருள், சொல்லிற்குப்பொருள்; நெல்லது பொரி, நெல்லினது பொரி; தேர்க்கண் நின்றான், தேரின்கண்நின்றான்.இனிச் சாரியை பெற்றே நிகழ்வன வருமாறு:எ-டு : மரத்தை வெட்டினான், பலவற்றொடு முரணினான், கூழிற்குக்குற்றேவல் செய்தான், ஆவினது கன்று, நிலாவின்கண் ஒளிவேற்றுமையுருபு நிலைபெறும் புணர்ச்சி உருபுபுணர்ச்சி; அவ்வுருபுதோன்றாது அப்பொருண்மை தொக்குப் புணர்வது பொருட்புணர்ச்சி.பொருட்புணர்ச்சிக்கண் சாரியை வருதலு முண்டு; வாராமையும் அமையும்.எ-டு : மகக்கை – மக வின் கை மக த்து க்கை; மட்குடம் – மண் ணின் குடம் (மண்ணினாகிய குடம்); கரும்பு வேலி – கரும் பின் வேலி; பலாஅக்கோடு – பலா வின் கோடு; புறம்நின்றான் – புறத் தின் கண் நின்றான். (தொ. எ. 132 ச. பால.)

‘ஐகார வேற்றுமைத் திரிபு’ காண்க.

உருபுகள் புணருமிடத்து இன்ன ஈறு இன்ன சாரியை பெறும் என்ற வரலாற்றுமுறைமையே சாரியை நிலையும் கடப் பாடாம்.உருபேற்கும்போது, அ ஆ உ ஊ ஏ ஒள என்ற ஆறு ஈறும் இன் சாரியை பெறுதல்;பல்ல பல சில உள்ள இல்ல, யா வினா என்பன வற்றுச் சாரியை பெறுதல்; அவைஇவை உவை என்பன வற்றுச் சாரியையும், சில உருபிற்கு வற்றுச்சாரியை யோடுஇன்சாரியையும் பெறுதல்; ஓகார ஈறு ஒன்சாரியை பெறுதல். அகர ஆகார ஈற்றுமரப்பெயர்கள் அத்தும் இன்னும் பெறுதல்; (தொ. எ. 173 – 181 நச்).ஞகர நகர ஈறுகள் இன் பெறுதல் 182 ; அவ் இவ் உவ் என்பன வற்றுப் பெறுதல் 183 ; தெவ் என்பது இன் பெறுதல் 184 ; மகரஈற்றுப் பெயர்கள் அத்தும் இன்னும் பெறுதல் 185, 186 ; யான் யாம் நாம் தாம் தான் என்பன என் எம் நம் தம் தன் எனவும்,நீ ‘நின்’ எனவும், நும் என்பது இயல்பாகவும் அமைந்து உருபேற்றல்187, 188, 192 ; எல்லாம் என்ற பெயர் உயர்திணைப்பொருட்கண் நம் சாரியையும்,அஃறிணைப் பொருட்கண் வற்றுச் சாரியையும் பெறுதல் 190, 189 ; எல்லார் என்ற பெயர் தம்மும் உம்மும் பெறுதல் 191 ; எல்லீர் என்ற பெயர் நும்மும் உம்மும் பெறுதல் 191 ; அழன் புழன் என்பன அத்தும் இன்னும் பெறுதல் 193 ; ஏழ் என்ற எண்ணுப்பெயர் அன்சாரியை பெறுதல் 194; குற்றியலுகர ஈற்றுப் பெயர்கள் இன்சாரியை பெறுதல் 195 ; எண்ணுப் பெயர்கள் அன்சாரியை பெறுதல் 198 ; அஃது இஃது உஃது என்ற சுட்டுப் பெயர்கள் ஆய்தம் கெட்டுஅன்சாரியை பெறுதல் 200 ; யாது என்ற வினாப்பெயர் அன்சாரியை பெறுதல் 200 ; திசைப்பெயர்கள் ஏழனுருபு ஏற்குமிடத்து இன்சாரியை பெறுதலும்பெறாமை யும் 201 என்பன போல்வன பெயர்ச்சொற்கள் உருபேற்கு மிடத்துச் சாரியைநிலையும் கடப்பாடுகளாம். (தொ. எ. 173 – 202 நச்.)

உருபேற்கும்போது சாரியை பெறும் என்று கூறாத ஈறுகள் உயிருள் இகரஈறும், மெய்யுள் ணகர யகர ரகர லகர ளகர ஈறுகளுமாம். இவை இன்சாரியைபெற்றும் பெறாதும் உருபேற்கும்.கிளியினை, கிளியை; மண்ணினை, மண்ணை; வேயினை, வேயை; நாரினை, நாரை;கல்லினை, கல்லை; முள்ளினை, முள்ளை என உருபேற்குமாறு.கூறப்பட்ட ஈற்றுச்சொற்கள் நீங்கலாக, அவ்வீற்றுள் ஒழிந்த சொற்களும்பொன்னினை பொன்னை (னகர ஈறு), தாழினை தாழை (ழகர ஈறு), தீயினை தீயை,ஈயினை ஈயை, வீயினை வீயை (ஈகார ஈறு), தினையினை தினையை, கழையினை கழையை(ஐகார ஈறு) என்றாற் போல, இன்சாரியை பெற்றும் பெறாமலும்உருபேற்கும்.நம்பியை நங்கையை என்றாற்போல வரும் உயர்திணைப் பெயர்களும், கொற்றனைசாத்தியை என்றாற் போல வரும் விரவுப்பெயர்களும் சாரியை பெறாமல்உருபேற்கும். (தொ. எ. 202 நச். உரை)

நடந்தனன் : இஃது அன்சாரியை வேண்டியே நின்றது.நடந்தான் : இது சாரியை வேண்டாது நின்றது.இவை விகுதிப்புணர்ச்சி.புளியமரம் எனவும் புளிக்கறி எனவும், நெல்லின் குப்பை எனவும்நெற்குப்பை எனவும் பதப்புணர்ச்சிக்கும்; அவற்றை மரத்தை எனவும், தன்னைஎன்னை எனவும், ஆனை ஆவை எனவும் உருபுபுணர்ச்சிக்கும்; முறையே சாரியைவேண்டியும் வேண்டாதும் நின்றவாறு காண்க.முகத்தினான் – குளத்தங்கரை – அவற்றினை – அவற்றினுக்கு -மரத்தினுக்கு – என்றாற் போல்வனவற்றில், முறையே அத்து இன், அத்து அம்,அற்று இன், அற்று இன் உ, அத்து இன் உ – எனப் பலசாரியை வருதல்காண்க.நிலக்கு – மாடக்கு – என்றாற்போல்வன நிலத்துக்கு – மாடத் துக்கு -எனச் சாரியை வேண்டியவழி இல்லாததனாலே செய்யுள் விகாரமாம் என்க. (நன்.243 இராமா.)

நிலைமொழியின் முன்னர் விகுதியும் பதமும் உருபும் வந்துபுணருமிடத்து இடையே ஒன்றும் இரண்டும் சாரியை வந்து நிற்றலும்,வாராதொழிதலும், ஒன்றற்கே ஓரிடத்து வந்து ஓரிடத்து வாராது வழங்குதலும்ஆம்.எ-டு : ஊ ர து, உண்டது – சாரியை (அ) வேண்டியே நின்றன.வெற்பன், பொருப்பன், சாரியை வேண்டாவாயின.ஊரன், வீரன் }உண் டன ன், உண்டான்; சாரியைப் பேறு(அன்,கு)மொழி கு வன், மொழிவன் } விகற்பித்து வந்தன.இவை விகுதிப்புணர்ச்சி.அரை யே முந்திரிகை, கல னே இருநாழி – சாரியை (ஏ) வேண்டியே நின்றன.அத்திக்காய், அத்தி கடிது – இருவழியும் சாரியை வேண்டா வாயின.புளி யங் காய், புளி குறிது – சாரியைப் பேறு (அம்) வேற்றுமை யில்வேண்டியும், அல்வழியில் வேண்டாதும் உறழ்ச்சி ஆயிற்று.இவை பதப்புணர்ச்சிஅவற்றை, அவையிற்றை – சாரியை (அற்று, இற்று) வேண்டியே நின்றன.வேயை, வேயால், வேய்க்கு – சாரியை வேண்டாவாயின.செருவை – விளவை, சாரியைப் பேறு (இன்)செருவிற்கு – விளவிற்கு } விகற்பித்து வந்தன.இவை உருபுபுணர்ச்சி. (நன். 242 மயிலை.)விகுதிப் புணர்ச்சிக்கண், உண்டது – ஊரது என்றாற் போல்வன சாரியை (அ)வரவேண்டியே நின்றன; வெற்பன் – பொருப்பன் என்றாற் போல்வன சாரியைவேண்டாது நின்றன; வருவன, வருவ – உண்பன, உண்ப என்றாற் போல்வனஇருவகையும் ஒப்ப நின்றன.பதப்புணர்ச்சிக்கண், பலவற்றுக்கோடு – சிலவற்றுக்கோடு -என்றாற்போல்வன சாரியை (அற்று) வரவேண்டியே நின்றன; அத்திக்காய் -அகத்திக்காய் – என்றாற் போல்வன சாரியை வேண்டாது நின்றன; விளவின்கோடு,விளங்கோடு, அதவின் கோடு, அதங்கோடு – என்றாற் போல்வன இருவகையும் ஒப்பநின்றன.உருபுபுணர்ச்சிக்கண், மரத்தை, மரத்தொடு – அவற்றை, அவற்றொடு -என்றாற்போல்வன சாரியை (அத்து, அற்று) வரவேண்டியே நின்றன; நம்பியை -நம்பியொடு – கொற்றனை, கொற்றனொடு – என்றாற் போல்வன சாரியை வேண்டாதுநின்றன; மண்ணினை, மண்ணை – வேயினை, வேயை – என்றாற் போல்வன இருவகையும்ஒப்ப வந்தன. பூவினொடு விரி கூந்தல், பூவொடு விரிகூந்தல் -என்றாற்போல்வனவும் இருவகையும் ஒப்ப வந்தவாறு.அவையிற்றிற்கு, இவையிற்றிற்கு – என்றாற்போல்வன சாரியை பலவும்(இற்று, இன்) வந்தன. (இ.வி.எழுத். 61 உரை)

ஒரு சொல்லின்முன் ஒரு சொல்லோ விகுதியோ உருபோ புணருமிடத்து ஒன்றும்பலவுமாகிய சாரியை வருதலும் தவிர்தலும் விகற்பித்தலும் நிகழும்.எ-டு : நடந்தனன்: அன்சாரியை; நடந்தான்: சாரியை இன்று.புளியமரம், புளியங்காய்: அ, அம் சாரியை; புளிக்கறி: சாரியை இன்று.நெல்லின் குப்பை, நெற்குப்பை: இன்சாரியை வருதலும் வாராமையும் ஆகியவிகற்பம். காலமொடு: காலத்தொடு, அத்துச் சாரியை வருதலும் வாராமையும்ஆகிய விகற்பம். மரத்தை, மரத்தினை: முறையே ஒரு சாரியையும் (அத்து), இருசாரியையும் (அத்து, இன்) பெற்றன. அவற்றை, அவற்றினை: முறையே ஒருசாரியையும் (அற்று), இரு சாரியையும் (அற்று, இன்) பெற்றன.‘மாடத்துக்கு’ என அத்துச் சாரியை வேண்டியவழி, சாரியை வாராது ‘மாடக்கு’என வருதல், தொகுத்தல் ஆகிய செய்யுள்விகாரமாம். (நன். 243).

ஒருவன் கவியிசையில் வேறு ஒரு செய்யுளைப் புணர்க்கும் கவிஞன்.இலக்கண விளக்கம் ‘சாத்துக்கவி’ என (பாட். 174) ஓதி, ‘ஒருவன் பாஇசைக்கு ஒப்ப மேவி உரைப்போன்’ எனவும் இலக்கணம் கூறும். (வெண்பாப்.செய். 482 உரை)

புல்லல் எனினும், சார்தல் எனினும், புணர்தல் எனினும், சார்பென்னும்
ஒருபொருட் கிளவி. (மு. வீ. எழுத். 23)

சார்பெழுத்துக்கள் தத்தம் முதலெழுத்துக்கள் தோன்றும் இடமே தமக்குப்
பிறப்பிடமாய் அவற்றின் தோற்றத்துக்குரிய முயற்சியே தம்
தோற்றத்துக்கும் முயற்சியாய்ப் பிறக்கும். ஆகவே, அவை தமக்கெனத்
தனிப்பிறப்பிடமோ முயற்சியோ உடையன அல்ல. (நன். 87)

தனித்தானும் ககரஒற்று முதலியன போல அகரமொடு சிவணி யானும் இயங்கும்
இயல்பின்றி, ஒரு மொழியைச் சார்ந்து வருதலே தமக்கு இலக்கணமாகவுடைய
குற்றியலிகரம், குற்றியலுகரம், ஆய்தம் என்ற மூன்றும் சார்பெழுத்தாம்.
சார்ந்துவரல் மரபினையுடைய மூன்றும் அகரம் போலத் தனித்து நிற்றல்
ஆற்றாமையின், நெடுங்கணக்கினுள் பெறப் படா ஆதலின், இவை ‘எழுத்து ஓரன்ன’
எனப்பட்டன. (சூ. வி. பக். 18, 19)
தமக்கெனத் தனித்த பிறப்பிடமின்றித் தாம் சார்ந்த எழுத்தின் பிறப்பே
பிறப்பிடமாகத் தோன்றும் குற்றியலிகரம், குற்றிய லுகரம், ஆய்தம் என்ற
மூன்றே சார்பெழுத்தாம். (தொ. எ. 101 நச்.)
உயிரும் மெய்யுமாகிய முதலெழுத்தைச் சார்ந்து அவற்றின் இடமாகப்
பிறப்பன சார்பெழுத்துக்களாம். அவையாவன உயிர்மெய், ஆய்தம், உயிரளபெடை,
ஒற்றளபெடை, குற்றிய லிகரம், குற்றியலுகரம், ஐகாரக் குறுக்கம், ஒளகாரக்
குறுக்கம், மகரக் குறுக்கம், ஆய்தக் குறுக்கம் என்ற பத்தாம். (நன்.
60)
உயிர்மெய் உயிரும் மெய்யும் கூடிப் பிறத்தலானும், ஆய்தம் உயிர்போல
ஒரோவழி அலகு பெற்றும் மெய்போல ஒரோவழி அலகு பெறாதும் ஒருபுடை ஒத்து
அவற்றினிடையே சார்ந்து வருதலானும், ஏனையவை தத்தம் முதலெழுத்தின்
திரிபு விகாரத்தால் பிறத்தலானும் சார்பெழுத்தாயின. (நன். 60 சங்.)
தம்மொடு தாம் சார்ந்தும், இடன் சார்ந்தும், இடனும் பற்றுக் கோடும்
சார்ந்தும் விகாரத்தால் வருதலின் சார்பெழுத் தாயின. (மயிலை.)

குற்றியலிகரம் குற்றியலுகரம் ஆய்தம் என்ற மூன்றும் சார்பெழுத்து
என்ற ஆசிரியர் தொல்காப்பியனாரும், ஏனைய உயிர்மெய் உயிரளபெடை ஒற்றளபெடை
ஐகாரக்குறுக்கம் ஒளகாரக்குறுக்கம் மகரக் குறுக்கம் என்ற ஆறனையும்
பின்னர் ஒருவாற்றான் தழுவுதலானும், (முதலும் சார்பும் அன்றி)
மூன்றாவதொரு பகுதி இன்றாதலானும், முதலெழுத்தாம் தன்மை இவ்வொன்பதற்கும்
இன்மையானும், அவை சார்பில் தோன்றுதலுடைமையானும், இவ்வாறனையும்
அவற்றுடன் தலைப்பெய்து ‘ஒன்பதும் சார்பின் பால’ என்றார். (இ. வி.
எழுத். 5 உரை).

தொல்காப்பியத்தில் 3, இலக்கண விளக்கத்தில் 9, வீர சோழியத்தில் 5,நேமிநாதத்தில் 9, நன்னூலில் 10, தொன்னூல் விளக்கத்தில் 9,முத்துவீரியத்தில் 2, சுவாமிநாதத்தில் 10 என இவ்வாறு சார்பெழுத்துவகைப்படும்.

சார்பெழுத்துக்கள் மூன்றும், தாம் சார்ந்து தோன்றும் தலைமை
யெழுத்துக்களின் வளியிசை – வினைக்கள முயற்சி – பிறப்பியல்புகளோடு
ஒருங்கொத்து, தத்தம் இயல்பொடு கூடி அவ்விரண்டு தன்மையும் ஒத்த
தோற்றத்தோடு உருவாகிப் பிறக்கும்.
வருமாறு : மியா என்பதன்கண் நிற்கும் குற்றியலிகரம், மகரத்தினது
பிறப்பிடமாகிய இயைந்த இதழை யும் யகரத்தின் பிறப்பிடமாகிய அடிநா அண்ணத்
தையும் சார்ந்து, தனது இயல்பு தோன்றப் பிறக்கும்.
நாகரிது என்னும் சொற்களுள் நிற்கும் குற்றியலுகரம், தனது
பற்றுக்கோடாகிய ககரமெய் பிறப்பிடத்தையும் சார்பாகிய அகரத்தின்
பிறப்பிடத்தையும் சார்ந்து, தனது இயல்பு தோன்றப் பிறக்கும்.
அஃது என்னும் சொற்கண்நிற்கும் ஆய்தம், அகரத்திற்கும் தகர
மெய்க்கும் உரிய அண்ணம் – பல்- நா- ஆகிய உறுப்புக்களின் தொழிலான்
அவற்றைச் சார்ந்து தனது இயல்பு தோன்றப் பிறக்கும். (தொ.எ.101.
ச.பால.)

இல
க்கண தொல் வீரசோழி நேமி நன்
தொன்னூல் முத்து சுவாமி
விளக்கம் காப்பியம் யம் நாதம்
னூல் விளக்கம் வீரிய
ம் நாதம்
(9) (3) (5) (9) (10) (9) (2)
(10
)
உயிர்மெய் 216 – – 216 216 216 216 216
ஆய்தம் 1 1 – – 8 8 1 1
உயரளபெடை
7 – 7 7 21 21
– 7
ஒற்றளபெடை
11 – – 11 42 42 –
11
குற்றியலிகரம்
1 1 1 1 37 37 –
1
குற்றியலுகரம்
1 1 1 1 36 36 – 1
ஐகாரக்
குறுக்கம்
1 – 1 1 3 3
– 1
ஒளகாரக்
குறுக்கம்
1 – 1 1 1 1 – 1
ஆய்தக்
குறுக்க
ம்
– – – 1 2 – – 1
மகரக்குறுக்கம்
1 – – 1 3 3 – 1
உறுவிரி
240 3 11 240 369 367 217
241
192
177
178
191
190
179
180
189
குறில்
நெடில்
ஐகாரக் குறுக்கம்
ஒளகாரக் குறுக்கம்
ஆய்தம்
மெய்
குற்றியலிகரம்
குற்றியலுகரம்
ஆய்தக் குறுக்கம்
மகரக் குறுக்கம்
உயிரளபெடை
ஒற்றளபெடை
223
262
267
266

முன் இரண்டு அடிகள் வினாவாகவும் பின்னிரண்டடிகள் விடையாகவும்அவ்விடையின் இறுதியில் ‘சாழலே’ என்ற சொல் உடை யதாகவும் வரும் 10பாடல்களையுடைய பிரபந்தமாகக் ‘பெரிய திருமொழியில்’ உள்ளது. (11-5)திருவாசகத்தில் உள்ள ‘திருச்சாழல்’ 20 பாடல்களையுடைய பிரபந்தமாகச்‘சாழலோ’ என்று முடிகிறது.சாழல் என்ற பிரபந்தம் வெண்டளையால் அமைந்த நான்கடித் தரவு கொச்சகக்கலிப்பாக்களால் ஆகிய பிரபந்தமாகும்.

சாவ என்னும் செயவென் எச்சம், பொதுவிதியான் வருமொழி வன்கணம் வரின்வந்த வல்லொற்று மிக்கும், இயல்புகணம் வரின் இயல்பாகவும் புணரும்.எ-டு : சாவக்குத்தினான், சாவ ஞான்றான், சாவ யாத்தான், சாவவடைந்தான் (வகரம் உடம்படுமெய்)(தொ. எ. 204 நச்.)ஈறாகிய வகர உயிர்மெய் கெட, வன்கணம் வரின் வல்லொற்று மிக்கும்,ஏனைக்கணம் வரின் இயல்பாகவும் இச்சொல் புணர்வதுண்டு.எ-டு : சாவ + குத்தி = சாக்குத்தி; சாவ + ஞான்றான் =சாஞான்றான்; சாவ + வந்தான் = சாவந்தான்; சாவ + அடைந்தான் =சாவடைந்தான் (வகரம் உடம்படு மெய்) (தொ. எ. 209 நச்.)சாவ என்னும் வினையெச்சம் ஈற்றுயிர்மெய் குன்றியது போலவே, அறிய என்றசெயவென் எச்சமும் ஈற்றுயிர்மெய் குன்றிப்‘பால் அறிவந்த உயர்திணைப் பெயரே’ (தொ. சொ. 164. நச்)என்றாற் போல வருவதுண்டு.சாவ என்பது, அகரஈற்று வினையெச்சம் ஆதலின், வருமொழி முதல் வன்கணம்வருமிடத்து மிக்குப் புணரும்; ஒரோவழி ஈற்று வகர உயிர்மெய் கெட்டுவன்கணம் மிக்குப் புணரும்.எ-டு : சாவ + குத்தினான் = சாவக் குத்தினான், சாக் குத்தி னான்‘கோட்டுவாய்ச் சாக்குத்தி’ (முல்லைக். 5 :35) (நன். 169)

நச்செழுத்து. யரலள என்னும் ஒற்றினை ஊர்ந்த ஆகாரமும் ஓகாரமும்அவ்வொற்றுக்களும் ஆய்தமும் மகரக் குறுக்கமும் அளபெடையும் என்னுமிவை.இவை நூலின் முதற்சீர் முதன் மொழிக்கண் ஆகாதன. மங்கல மொழிக்கண்இவ்வெழுத் துக்கள் வரின் அவை குற்றமில. (இ. வி. பாட். 20)