தமிழ் இலக்கணப் பேரகராதி

கோ என்ற ஓகார ஈற்றுச்சொல் உருபுபுணர்ச்சிக்கண்ணும்
பொருட்புணர்ச்சிக்கண்ணும் ஒன்சாரியைபெற்று வருமொழி யொடு புணரும்.
ஒன்சாரியை பிற்காலத்து ‘ன்’ சாரியை ஆயிற்று.
எ-டு : கோ + ஒன் + ஐ = கோஒனை; கோ + ஒன் + கை = கோஒன்கை
ஓகாரஈற்றுப் பெயர் ஒகரமாகிய எழுத்துப்பேறளபெடை பெறுதலும், வருமொழி
வல்லெழுத்து மிக்குப் புணர்தலும் வேற்றுமைப் புணர்ச்சிக்கண்
உண்டு.
எ-டு : கோ + கடுமை = கோஒக்கடுமை
கோ என்பது அரசனைக் குறிக்கும் உயர்திணைப்பொருளது ஆயினும், கோ
வந்தது என்றாற் போல அஃறிணை வினை யொடு முடிதலின், சொல்லான் அஃறிணையாம்.
அரசு, அமைச்சு, தூது, புரோசு, ஒற்று முதலாயினவும் அன்ன. (தொ. எ. 292,
293 நச். உரை)

கோ, மா என்பவற்று முன் உயிர் வரின், வகரமே அன்றி யகரமும்
உடம்படுமெய்யாம்.
வருமாறு : கோ + இல் = (கோவில்) கோயில்
மா + இரு (ஞாலம்) = மாயிரு (ஞாலம்)
(மு.வீ. புண. 25)

சுண்ணாம்பும் மஞ்சளும் இரண்டறக் கூடியவழியே செந்நிறம் தோன்றுவது
போல, நெடிலும் குறிலும் இணைந்து ஒன்றாகக் கூடிய கூட்டத்துப் பிறந்து,
பின்னர் அப்பிளவுபடா ஓசையை அளபெடை என்று தொல். வேண்டினார் என்பர்
நச்சினார்க் கினியர். (எ. 6 நச். உரை) அளபெடை இரண்டு மாத்திரையும் ஒரு
மாத்திரையுமாகப் பிரித்து அசை கொள்ளப்படுதலானும், அளபெடைக் குறில்
அலகு பெறாத நிலையுமுண்டு ஆதலானும், அளபெடைக்கண் நெடிலும் குறிலும்
விரலும் விரலும் சேரநின்றாற்போல அளபெடுக்கும் என்பதே தொல். கருத்தாதல்
பெறப்படுகிறது. (எ. ஆ. பக். 45,46).

கோன் என்ற இயற்பெயர் ‘தந்தை’ என்ற முறைப்பெயரொடும், ‘மகன்’ என்ற
முறையில் குறித்து வரு கிளவியாக வரும் ஏனைய இயற்பெயர்களொடும்
பொருந்தும்வழி, னகரஈற்ற இயற் பெயர்களின் சிறப்புவிதி பெறாமல், அஃறிணை
இயற்பெயர் களுக்குரிய பொதுவிதியான் இயல்பாக முடியும்.
வருமாறு : கோன் + தந்தை = கோன்றந்தை
கோன் + கொற்றன் = கோன் கொற்றன் (தொ. எ. 351 நச்.)

பருவ மாகவி தோகன மாலையே // பொருவி லாவுழை மேவன கானமே// மருவு மாசைவி டாகன மாலையே // வெருவ லாயிழை பூவணி காலமே.இது, முன்னிரண்டடி மேல்வரியாகவும், பின்னிரண்டடி கீழ்வரியாகவுமெழுதி, அவ்வரி இரண்டையும் மேலுங் கீழும் ஒன்றிடையிட்டுக் கோமூத்திரரேகைவழிப் படிக்க, ஒன்றுவிட் டொன்று மாறடி அச்செய்யுளே முடியுமாறுகாண்க.

சித்திரகவி வகைகளுள் ஒன்று; கோமூத்திரி எனவும்படும்.பெற்றம் நடந்துகொண்டே நீர் விடுகையில் அந் நீர்த்தாரை பட்ட நிலம்நெளிந்த வடிவுடைத்தாகக் காணப்படுமாறு போல, இம்மிறைக்கவியின் வரிவடிவுஅமைந்திருக்கும்; இரண்டிரண்டு அடியாக ஒரு செய்யுளை எழுதி (மேல் வரிஇரண்டடி, கீழ் வரி இரண்டடி) மேலும் கீழுமாக அமைந்த அவ்விரண்டுவரிகளிலும் எழுத்துக்களை ஒன்றிடையிட்டு வாசித்தாலும் அச்செய்யுளேதோன்றுவது இச்சித்திரகவி யாம்.‘பருவ மாகவி தோகன மாலையேபொருவி லாவுழை மேவன கானமேமருவு மாசைவி டாகன மாலையேவெருவ லாயிழை பூவணி காலமே’ என்பது பாடல்.‘ஆயிழை! வெருவல்! கன மாலையில் கனம்மாலை ஆசை விடா(து) மருவும்; பொருஇலா உழை கானம் மேவன; (ஆதலின்) இது பருவம் ஆக, அவர் பூ அணி காலம்’என்று பிரித்துப் பொருள் செய்யப்படும்.ஆயிழாய்! அஞ்சாதே. செறிந்த மாலைப்பொழுதில் மேக வரிசைகள்திக்கெல்லாம் நீங்காது பொருந்தி மழை பெய்தலை மேவும்; ஒப்பற்ற மான்கள்காட்டில் திரிகின்றன. ஆதலின் தலைவர் மீண்டு வந்து நின்னைப் பூஅணியால்ஒப்பனை செய்யும் காலம் இதுவாதல் வேண்டும்” என்று பருவ வரவின்கண் தோழிதலைவன் கடிதின் வருவான் என்று தலைவியை ஆற்றுவித்தவாறு. (தண்டி.98)

அகத்திணைச் செய்யுள் இலக்கணம் பத்தனுள் ஒன்று ‘கோள்’ ஆம். அஃதாவதுசெய்யுட்குப் பொருள்கொள்ளும் முறைமை.அஃது ஐந்து வகைப்படும்.1. விற்பூட்டு – செய்யுள் முதலும் கடையும் பொருள்கொண்டுநிற்பது.2. விதலையாப்பு – தலையும் நடுவும் கடையும் பொருள் கொண்டுநிற்பது.3. பாசிநீக்கு – சொல்தோறும் அடிதோறும் பொருள் முடிந்துநிற்பது.4. கொண்டு கூட்டு – எவ்வடிச் சொற்களையும் ஏற்புழிச் சேர்த்துப்பொருள் செய்ய நிற்பது.5. ஒருசிறைநிலை – பாட்டினகத்துச் சொல்லப்பட்ட பொருள் ஒருவழிநிற்பது; இன்றியமையாத கருத்து ஈற்றடியில் நிற்பது.எ-டு : ‘வருவர் வயங்கிழாய்! வாட்டாற் றெதிர்நின்றுவாள்மலைந்தஉருவ மணிநெடுந் தேர்மன்னர் வீய ஒளிதருமேல்புருவம் முரிவித்த தென்னவன் பொன்னங்கழலிறைஞ்சாச்செருவெம் படைமன்னர் போலவெங் கானகம் சென்றவரே’இது விற்பூட்டுப் பொருள்கோள். ‘சென்றவரே வருவர்’ என இறுதியும்முதலும் எழுவாய்த் தொடராய்ப் பொருள் தந்தவாறு.பண்தான் அனையசொல் லாய்! பரி விட்டுப்பறந்தலைவாய்விண்டார் படச்செற்ற கோன்கொல்லிப் பாங்கர் விரைமணந்தவண்டார் கொடிநின் நுடங்கிடை போல வணங்குவனகண்டால், கடக்கிற்ப ரோ?கட வார்அன்பர் கானகமே.’இது விதலையாப்புப் பொருள்கோள். சொல்லாய்! கொல்லிப் பாங்கர், கொடிநின் இடைபோல வணங்குவன கண்டால், அன்பர் கானகம் கடவார்’ எனத் தலை இடைகடைஎன எல்லா இடத்தும் பாடலில் பொருள் அமைந்தவாறு.‘சென்றார் வருவது நன்கறிந் தேன்;செருச் செந்நிலத்தைவென்றான் பகைபோல் மெலியல் மடந்தை! உம் வெற்பெடுத்துநின்றான் அளந்த நிலமும் குளிர்ந்தது; நீள் புயலால்பொன்தான் மலர்ந்து பொலங்கொன்றை தாமும் பொலிந்தனவே’இது பாசிநீக்குப் பொருள்கோள். (1) ‘நன்கு அறிந்தேன்; (2) மடந்தை!மெலியல்; (3) நிலமும் குளிர்ந்தது; (4) பொலங் கொன்றை தாமும் பொலிந்தன- என அடிதோறும் சொற்கள் பொருள் தொடர்பு பட இயைந்து (கொண்டு கூட்டவேண்டாமல்) முடிந்தமை காணப்படும்.‘கோவைக் குளிர்முத்த வெண்குடைக் கோன்நெடு மாறன்முந்நீர்தூவைச் சுடர்வே லவர்சென்ற நாட்டினும் துன்னும்கொலாம்பூவைப் புதுமலர் வண்ணன் திரைபொரு நீர்க்குமரிப்பாவைக் கிணைஅனை யாய்! கொண்டு பண்டித்த பன்முகிலே!’இது கொண்டு கூட்டுப் பொருள்கோள். ‘பாவைக்கு இணை அனையாய்!முந்நீர்க் கோவைக் குளிர்முத்த வெண்குடைக் கோன் நெடுமாறன் திரைபொருநீர்க்குமரி கொண்டு பண்டித்த, பூவைப் புதுமலர் வண்ணன் (போன்ற)பன்முகில், தூவைச் சுடர் வேலவர் சென்ற நாட்டினுள் துன்னும்கொல்?’ என,பல அடிகளிலும் கிடந்த சொற்களை ஏற்றவாறு இயைத்துப் பொருள்கொள்ளப்பட்டவாறு. (பாவை – கொல்லிப்பாவை; முந்நீர் – கடல்; கடலிற்பிறந்த முத்துக்கள்; மாறனுடைய குமரித்துறை; குமரித்துறையிற்படிந்துண்ட பல மேகங்கள்; கண்ணன் போன்ற நிறத்தவாகிய மேகங்கள். பிரிந்துசென்றவர் நாட்டின்கண்ணும் அவை சென்றடை யுமோ?‘கோடல் மலர்ந்து குருகிலை தோன்றின; கொன்றைசெம்பொன்பாடல் மணிவண்டு பாண்செயப் பாரித்த; பாழிவென்றஆடல் நெடுங்கொடித் தேர்அரி கேசரி அம்தண்பொன்னிநாடன் பகைபோல் மெலிகின்ற தென்செய்ய? நன்னுதலே!’இஃது ஒரு சிறைநிலைப் பொருள்கோள். கோடல் மலர்தல். குருக்கத்தி தளிர்ஈனுதல் (1), கொன்றை செம்பொன் போன்று பூக்களைப் பாரித்தல் (2) என்னுமிவற்றால் தலைவி கார்கால வரவுணர்ந்து தலைவன் இன்னும் மீண்டிலாமை கருதிமெலிய லுற்றாள் என, பாடற்பொருளாம் தலைவியது மெலிவு ஈற்றடியாகியஓரிடத்தே நின்றவாறு. (இறை. அ. 56 உரை)

சந்திரனும் பிரகற்பதியும் வெண்பாவிற்கு உரியோர்; ஆதித்த னும்செவ்வாயும் ஆசிரியப்பாவிற்கு உரியோர்; புதனும் சனியும் கலிப்பாவிற்குஉரியோர்; சுக்கிரனும் இராகுகேது வாகிய பாம்பிரண்டும் வஞ்சிப்பாவிற்குஉரியோர். (இ. வி. பாட். 123)

கலித்துறை, கோவைக் கலித்துறை யெனவும் காப்பியக் கலித்துறை எனவும்இருவகைத்து என்பர்.நெடிலடி நான்காய், நேரசையில் தொடங்கும் ஓரடிக்கு எழுத்து ஒற்றும்ஆய்தமும் ஒழித்துப் பதினாறும், நிரையசை யில் தொடங்கும் ஓரடிக்குஎழுத்துப் பதினேழும் என வர அமையும் யாப்புக் கலித்துறையாம்.இவ்விலக்கணம் கூறும் வீரசோழியக் காரிகை (124) கோவைக் கலித்துறை ஆமாறுணர்த்துவதாக அவ்வுரையாசிரியர் குறித்தார்; அக் கட்டளைக் கலித்துறைச்சூத்திரத்தினையே அதற்கு இலக்கிய மாகவும் கொள்ளுமாறு சுட்டினார்.ஆதலின் வீரசோழிய உரையாசிரியர் கருத்துப்படி கோவைக் கலித்துறைகட்டளைக் கலித்துறையேயாம். (வீ. சோ. 124)

கட்டளைக் கலித்துறை, கோவைக் கலித்துறை யெனவும் திலதக் கலித்துறைஎனவும் இருவகைத்து.கோவைக் கலித்துறை, ஈற்றடி மூன்றாம் சீர்ச்சொல் பக்கு விட்டுமுற்சீரோடு ஒன்றி ஒழுகிய ஓசைத்தாய் வரும்; இரண் டாம் நான்காம்சீர்களும் அவ்வாறு ஓசை பிரிந்தொழுகின் மிக்க சிறப்புடையதாம்.எ-டு : ‘மாதோ மடமயி லோவென நின்றவர் வாழ்பதியே’ (கோவை. 2)‘நீரணங் கோநெஞ்ச மேதனி யேயிங்கு நின்றவரே’ (தஞ்சை. கோ.2)திலதக் கலித்துறை, ஈற்றடி ஐந்து சீரும் வகையுளி இன்றிநிகழ்வது.எ-டு : ‘உருவளர் காமன்தன் வென்றிக் கொடிபோன்(று) ஒளிர்கின்றதே’(கோவை. 1)வீரசோழியப் பழைய குறிப்புரையால் இவ்வாறு வேறுபாடு கொள்ளக்கிடக்கின்றது. (வீ.சோ. 128)