தமிழ் இலக்கணப் பேரகராதி

இஃது அம்பு என்ற பொருளில் வரும் பெயர்ச்சொல்; ‘எனக்கு ஒரு கருமம்
பணி’ என்ற பொருளில் வரும் முன்னிலை ஏவல் வினைச்சொல்; தேற்றம், வினா,
பிரிநிலை, எண், ஈற்றசை, இசைநிறை, விளிக்குறிப்பு, எதிர்மறை,
இகழ்ச்சிக்குறிப்பு, இரக்கக்குறிப்பு – முதலிய பொருள்களில் வரும்
இடைச் சொல்; பெருக்கம் என்ற பொருளில் வரும் உரிச்சொல்.
ஏவினா இடைச்சொல் ஏவன், அவனே – எனமொழி முதலிலும் இறுதியிலும்
வரும்.
ஏ எம்பெருமான் – விளிக்குறிப்பு; விளியிறுதியில் வருதலே
பெரும்பான்மை.
‘ஏ எ இஃதொத்தன் நாணிலன்’
– இகழ்ச்சிக்
குறிப்பு.
‘ஏஏ இவளொருத்தி பேடியோ என்றார்’
– இசைநிறை.
‘ஏஎ பாவம்’ – இகழ்ச்சிக்குறிப்பு முதற்கண்ணேயே வரும்.

ஏ என்பது அம்பு என்ற பொருளில் வரும் பெயராக, வல்லெழுத்து முதலாகிய
வருமொழியொடு வேற்றுமைப் பொருட்புணர்ச்சிக்கண்ணும், ‘எனக்கு ஒரு கருமம்
பணி’ என்ற பொருளில் ஒருமை ஏவல்வினைமுற்றாக, வல்லெழுத்து முதலாகிய
வருமொழியொடு விளிப்பொருளில் வரும் அல் வழிப்புணர்ச்சிக்கண்ணும் அளபெடை
எகரமும் வல்லெழுத் தும் பெறும்.
எ-டு : ஏ+ கொட்டில் = ஏஎக் கொட்டில் – வேற்றுமை
ஏ+கொற்றா = ஏஎக் கொற்றா – அல்வழி
சிறுபான்மை ஏப்புழை, ஏஞாயில் என்றாற் போல அளபெடை எழுத்துப் பெறாது
வருதலுண்டு. (தொ. எ. 277, 272 நச். உரை)
ஏகார இடைச்சொல் மொழி ஈறாகியவழித் தேற்றப் பொரு ளில் வரும் ஏகாரம்
மாத்திரம் எகரம் பெற்றும், ஏனைய அது பெறாமலும் இயல்பாக வருமொழியொடு
புணரும்.
எ-டு : ‘யானேஎ கள்வன்’ – தேற்ற ஏகாரம் (273 நச்.)
மொழி முதற்கண் இகழ்ச்சிக் குறிப்பு, இரக்கக் குறிப்பு –
இவற்றின்கண் வரும் ஏகாரம் எகரம் பெறுதலும், இசைநிறை ஏகாரம் அடுக்கி
வருதலும், ஏனைய பொருளில் வரும் இறுதி ஏகாரங்கள் இயல்பாக வருதலும்
கொள்ளப்படும்.

ஏகார ஓகார இடைச்சொற்கள் நிலைமொழி ஈற்றில் நிற்ப, வரு மொழி முதற்கண்
வன்கணம் வரினும் இயல்பாகப்புணரும்.
எ-டு : ‘யானே கள்வன்’; ‘யானோ தேறேன்’ (குறுந்.21) (நன்.
201)

ஓர்இலகு உடையன, இரண்டு இலகுஉடையன ஒருகுரு உடையன, இரண்டுகுரு உடையனஎன்றிவ்வாறு 26 எழுத் துக்கள் கொண்ட சந்தங்கள் அனைத்திற்கும்அமைத்துக் காட்டித் தொகை கூறல் முறை.ஒரு சந்தத்திலுள்ள எழுத்துக்களைக் கீழிருந்து மேல் நோக்கிஒன்றுகூட்டி, 1 என்று எண்களைக் குறித்துக்கொண்டு, பின்னும் அந்தஒன்றில் தொடங்கி இடமிருந்து வலமாகவும் அவ்வாறே குறித்தல் வேண்டும்.பிறகு இரண்டாவது வரிசையாகக் கீழ் இருந்துமேல், ஈற்றயல் தவிர்த்தஎண்களைக் கூட்டி எழுதிக் குறித்தல் வேண்டும். எத்தனை எழுத்துக்கள்உளவோ அத்தனையும் இவ்வாறு குறித்து முடியும்வரைச் செய்தல் வேண்டும்.அங்ஙனம் குறித்தால் இறுதியில் நிற்கும் எண்களால் அந்தந்தச்சந்தத்திலுள்ள, எழுத்துக்களில் எத்தனை இலகு எத்தனை குரு என்ற தொகைவரும்.அடி ஒவ்வொன்றிலும் நான்கு எழுத்துக்களைக் கொண்ட சந்தத்தில் வரும்விருத்தங்கள் பதினாறு; அவற்றுள் மேலே கூறிய வகையில் இலகு குருஅமைப்பினைக் கீழே காணும் படவிளக்கத்தால் அறிக.(ல என்பது இலகு; கு என்பது குரு ) (வீ.சோ. 137 உரை)1 கு கு கு கு 9. ல ல ல ல2 ல கு கு கு 10 கு ல ல ல3 கு ல கு கு 11 ல கு ல ல4 ல ல கு கு 12 கு கு ல ல5 கு கு ல கு 13 ல ல கு ல6 ல கு ல கு 14 கு ல கு ல7 கு ல ல கு 15 ல கு கு ல8 ல ல ல கு 16 கு கு கு லஇப்பதினாறிலும் அவ்வமைப்புக் காண்க.1 1 யாவும் குரு (ஓரடி)1 3 4 குரு 1 லகு 3 (4 அடிகள்)1 2 3 6 2 குரு 2 லகு (6 அடிகள்)1 1 1 1 4 1 குரு 3 லகு (4 அடிகள்)1 யாவும் லகு (ஓரடி)

சொல்லணியுள் மடக்கு வகைகளுள் ஒன்றாகிய நான்கடியும் மடக்காய்வருவது. ஓரடியே நான்கடியும் மடக்கி வருவது.எ-டு : ‘வான கந்தரு மிசைய வாயினவான கந்தரு மிசைய வாயினவான கந்தரு மிசைய வாயினவான கந்தரு மிசைய வாயின’வானம் கம் தரும் இசைய ஆயின; வானகம் தரு மிசைய ஆயின; வானகம் தரும்இசைய ஆயின; தரு மிசைய ஆயின வான் நகம்- எனப் பிரித்து,மேகம் கடலிடத்துக் கொடுக்கும் ஓசையொடு கூடியிருந்தன; அவைஆகாயத்தை வவ்விக் கொள்ளும் எழுச்சியை உடைய வாயின; விண்உலகத்தை ஒக்கும்புகழையுடையன. மரங்களை உச்சியிலே யுடையன பெரிய மலைகள் என்று பொருள்செய்யப்படும். (தண்டி. 95 உரை)ஞானசம்பந்தர் அருளிய திருப்பிரமாபுரம் ( தே. 1 – 127) பதிகம் 12பாடலும் ஏகபாதம் பயின்றவை.

ஓரெழுத்துப்பாடல். பாடல் முழுதும் ஒரே உயிரெழுத்தின் உயிர்மெய்வருக்கத்தால் அமையப் பாடுவது.‘குற்றெழுத்துப்பாடல்’, ‘நெட்டெழுத்துப்பாடல்’ நோக்குக.

மாறுகோடலையுடைய எச்சப்பொருள், வினாப்பொருள், பிரிநிலைப் பொருள்,
ஈற்றசைப் பொருள், எண்ணுப் பொருள் – முதலியவற்றில் வரும் ஏகார
இடைச்சொல் வருமொழி வன்கணம் வந்துழியும் இயல்பாகப் புணரும்.
எ-டு : யானே கொண்டேன்? – என்பது யான் கொண் டிலேன் என மாறுகோடல்
ஆகிய எதிர்மறைப் பொருளைச் சொல்லு வானது ஒலித்தல் குறிப்பான்
உணர்த்துவது.
நீயே கொண்டாய்? – ஏகாரம் சொல்வானது ஒலித்தல் குறிப்பான்
வினாப்பொருளை உணர்த்துவது.
அவருள் இவனே தக்கவன்- ஏகாரம் பலரினின்றும் ஒருவனைப் பிரித்தமையான்,
பிரிநிலைப் பொருளை உணர்த்துவது.
காடு கழிந்தோரே காதலர் – ஈற்றசைப் பொருளில் வந்தது.
நிலனே நீரே தீயே – எண்ணுப் பொருளில் வந்தது.
இவையாவும் இயல்பாகப் புணர்ந்தவாறு.
தேற்றப்பொருளில் வரும் ஏகாரம் அளபெடுத்தலும், ஈற்றசை யாக வரும்
ஏகாரம் சிறுபான்மை ஒரு மாத்திரை நீண் டொலித்தலும் பண்டை மரபு.
சாத்தனே செல்க – ஏகாரம் விளிப்பொருளில் வந்தது. (இசை நிறை,
இகழ்ச்சிக்குறிப்பு, இரக்கக் குறிப்பு- முதலிய பொருள் களில் வரும்
ஏகாரங்கள் அடுக்கியும் அளபெடுத்தும் வரினும் அவையும் வன்கணம்
வருமிடத்தும் இயல்பாகவே புணரும்.) (தொ.எ. 275 நச். உரை)

ஏகாரஈற்றுச் சொல் ஊகாரஈற்றுச் சொல் போல வருமொழி யில் வன்கணம்
வந்துழி அல்வழிக்கண்ணும் வேற்றுமைக்கண் ணும் வல்லெழுத்து மிக்கு
முடியும்.
எ-டு : ஏக் கடிது, சேக் கடிது – அல்வழி
ஏக்கடுமை, வேக்குடம் – வேற்றுமை (வேக்குடம் – வேதலையுடைய
குடம்)
சிறுபான்மை உருபிற்குச் சென்ற சாரியை பொருட்புணர்ச்சிக்- கண்ணும்
பொருந்த, ஏவின் கடுமை- என இன்சாரியை பெறுதலு முண்டு.
வேற்றுமைக்கண் ஏகார ஈறு வருமொழி வன்கணம் வரின் எகரப்பேறும்
வல்லினமும் பெற்று முடிதலும், இயல்பு கணத்துள் எகரம் பெற்று முடிதலும்
கொள்க.
எ-டு : ஏஎக்கொட்டில்; ஏஎநெகிழ்ச்சி, ஏஎவன்மை, ஏஎ அருமை
(ஏஎவருமை)
சே என்ற பெயர் மரத்தைக் குறிப்பின் வருமொழி வன்கணம் வரின் இயல்பான
மெல்லெழுத்துப்பேறும், பெற்றத்தைக் குறிப்பின் இன்சாரியைப் பேறும்
கொள்ளும்;
சேங்கோடு (மரம்) ; சேவின் கோடு, சேவின் மணி, சேவினிமில்
(பெற்றம்)
சிறுபான்மை இன் பெறாது ‘சேமணி’ என இயல்பாக முடிதலும் கொள்க. (தொ.
எ. 274, 276-279 நச்.)

பிற்காலத்துப் பிரபந்தங்களில் ஒன்று. பள்ளியர் இருவர் தம்முள்தத்தம் மரபு முதலியன கூறி ஏசுவதாகப் பாடப் படுவது.

நுண்ணிய பொருளுடைமையும், எழுத்தானும் சொல்லானும் பொருளுடைமையும்,எல்லாச் சமயத்தாரானும் கூறும் பொருள்களில் தான் சென்று விளங்குதல்உடைமையும், அறிவோர்க்குப் பிரவேசிக்க எளிதாதல் உடைமையும் எனப்படும்இந்நான்கும் தோன்ற, எப்பொருளும் தன்னகத்து அடங்கத் தான் மேற்பட்டுப்பிரதிக்கினை மாத்திரத்தான் கருதிய பொருளை முற்றுவிக்க வேண்டுவனவற்றைஉட் கொண்டு வாராநிற்கும் ஏதுப்பொருளைக் கருதியனவே முதுமொழிச்செய்யுளாம்.பிரதிக்கினை – கருதுதல். இவற்றில் விகற்பம் அளவைநூல் முகத்தான்அறியப்படும். அளவையும் பொருட்கூறாகலான் அளவைநூல் பற்றிய இச்செய்திதொல்காப்பியப் பொருட் படலத்தில் கூறப்பட்டுள்ளது.பிரதிக்கினை -கருதுதல் – இம்மலையில் நெருப்பு உண் டென்பது;ஏது – புகை உண்மையான்,திட்டாந்தம் – அடுக்களை போல.உபநயம் – எங்குப் புகையுண்டோ அங்கு நெருப்புண்டு;நிகமனம் – இம்மலையிலும் புகையிருப்பதால் இதன்கண் நெருப்பு உண்மைஉறுதி என முடிவு செய்வது. (இ. வி. பாட். 145 உரை)கூரியதாய்ச் சுருங்கி விழுமியதாய் எளிதாகி இயற்றப்பட்டுக் குறித்தபொருளை முடித்தற்கு வருமாயின், அங்ஙனம் வந்ததனைப் பொருள்முடித்தற்குக் காரணமாகிய பொரு ளினைக் கருதுவது (ஆகிய) முதுமொழி என்பர்புலவர்.எ-டு : ‘உழுத உழுத்தஞ்செய் ஊர்க்கன்று மேயக்கழுதை செவியரிந் தற்றால் – வழுதியைக்கண்டன கண்கள் இருப்பப் பெரும்பணைத்தோள்கொண்டன மன்னோ பசப்பு.’ (பழமொழி)கண்டகண் இருப்பத் தோள் பசந்தன என ஒன்றன் வினைப் பயனை ஒன்றுநுகர்ந்தது என்புழிக் குறித்த பொருள் இயை பின்று எனினும்,எடுத்துக்காட்டிய ‘உழுத……………… அற்றால்’ என்ற உவமைஇயைபுடைமையினை விளக்கியவாறு காண்க. (தொ. பொ. 489 பேரா. உரை)

ஒரே சொல் மிகுதல். ஒரு சொல்லே மிகுதலின் “வைகலும் வைகல்வரக்கண்டும் அஃதுணரார்” (நாலடி. 39) என்ற அடி ஏந்தல்வண்ணம் ஆயிற்று.(தொ. செய். 231 பேரா., நச்.)

ஒரு முறை சொல்லிய சொல்லானே சொல்லப்படும் பொருள் சிறப்பச் செய்யும்சந்தம். ஏந்தல் – ஒரு சொல்லே மிகுதல்.எ-டு : ‘கூடுவார் கூடல்கள் கூடல் எனப்படாகூடலுட் கூடலே கூடலும் – கூடல்அரும்பிய முல்லை அரும்பவிழ் மாலைப்பிரிவிற் பிரிவே பிரிவு.’முன்னடிகளில் கூடல் என்ற சொல்லும், ஈற்றடியில் ‘பிரிவு’ என்றசொல்லும் ஏந்தல் வண்ணம் உண்டாக்கியவாறு. (தொ. செய். 231 நச்.)

நேர் ஒன்று ஆசிரியத் தளையான் வரும் அகவல்எ-டு : ‘போது சாந்தம் பொற்ப ஏந்திஆதி நாதற் சேர்வோர்சோதி வானந் துன்னு வாரே’ (யா. க. 69 உரை)

குறில் அகவல் ஏந்திசை வண்ணம், நெடில் அகவல் ஏந்திசை வண்ணம், வலிஅகவல் ஏந்திசை வண்ணம், மெலி அகவல் ஏந்திசை வண்ணம், இடை அகவல் ஏந்திசைவண்ணம் – என அகவல் ஏந்திசை வண்ணம் ஆவன – 5.எ-டு : ‘களவினாற் கொணர்ந்தவெண் காணமும் விழுப்பொன்னும்உளவெனினும் யான்துய்ப்பல் உலவாது கிடந்தமையால்வளையினாற் பொலிந்தகை வாட்கண்ணாள் வழிப்படூஉம்களைவாரின் கனையிருட்கண் காணேன்மற் றிதுவல்லால்.’என இது போன்ற தரவு கொச்சகங்களும், தும்பிப் பாட்டும் அகவல் ஏந்திசைவண்ணத்தன.குறில் ஒழுகல் ஏந்திசை வண்ணம், நெடில் ஒழுகல் ஏந்திசை வண்ணம், வலிஒழுகல் ஏந்திசை வண்ணம், மெலி ஒழுகல் ஏந்திசை வண்ணம், இடை ஒழுகல்ஏந்திசை வண்ணம் – என ஒழுகல் ஏந்திசை வண்ணம் ஆவன – 5எ-டு : ‘வரையென மாடங்கள் ஓங்குறு வீதியின் வஞ்சி மன்னவன்புரைபுரை நின்றலர் பூந்தொடை யற்பொறை யன்தான் அருளானேல்கரையெனக் காலையும் காண்பரிய கடல்போலும் கௌவையும்அரையின மேகலை ஓட ஓடுமிவள் ஆவிஆற்றாதே’என இன்ன ஆசிரியத்துறை, விருத்தங்கள், வெண்பாக்கள்,வெள்ளொத்தாழிசைகள் எல்லாம் ஒழுகல் ஏந்திசை வண்ணத்தன.குறில் வல்லிசை ஏந்திசை வண்ணம், நெடில் வல்லிசை ஏந்திசை வண்ணம்,வலி வல்லிசை ஏந்திசை வண்ணம், மெலி வல்லிசை ஏந்திசை வண்ணம், இடைவல்லிசை ஏந்திசை வண்ணம் – என வல்லிசை ஏந்திசை வண்ணம் ஆவன – 5எ-டு : ‘பறைபட் டனபட் டனசங் கினொலிமுறைவிட் டனவிட் டனமுன் னுலவாத்திறைவிட் டனர்கொட் டினர்திண் கலிமாநிறைகொட் டினரொட் டினர்நீள் முழவால்’இத்தகைய ஓசையுடையன வல்லிசை ஏந்திசை வண்ணத்தன.குறில் மெல்லிசை ஏந்திசை வண்ணம், நெடில் மெல்லிசை ஏந்திசை வண்ணம்,வலி மெல்லிசை ஏந்திசை வண்ணம், மெலி மெல்லிசை ஏந்திசை வண்ணம், இடைமெல்லிசை ஏந்திசை வண்ணம் – என மெல்லிசை ஏந்திசை வண்ணம் ஆவன – 5எ-டு : ‘மான்வீடு போழ்திற் பிணையின்னுயிர் போவ தேபோல்யான்வீடு போழ்தின் இதுவேகொனி னக்கும் என்னத்தேனூறும் இன்சொல் மடவாய்!அழு தாற்ற கில்லாய்வானூடு போய வரைகாணிய சென்ற காலை’இத்தகைய (கலிநிலைத்துறை) ஓசையுடையன மெல்லிசை ஏந்திசை வண்ணத்தன.‘உழவர்ஓதை மதகோதை’ (சிலப். 7-4) போல்வனவும் அன்ன.இவ்வண்ணங்கள்தாம் மதயானை நடந்தாற்போலவும், பாம்பு பணைத்தாற்போலவும், ஓங்கிப் பறக்கும் புள்போலவும் வருமெனக் கொள்க. (யா. வி. பக்.412, 413, 416 – 418)

‘ஏந்திசை இருபது’ காண்க.

வெண்சீர்வெண்டளையான் வரும் வெண்பாவின் ஓசை.எ-டு : ‘யாதானும் நாடாமால் ஊராமால் என்னொருவன்சாந்துணையும் கல்லாத வாறு.’ (குறள் 397)வெண்சீரே வந்து வெண்டளை தட்ப ஏந்திசைச் செப்பல் பிறக்கும் என்ப.(யா. கா. 22 உரை)

கலித்தளையான் அமையும் செய்யுளது ஓசை.எ-டு : ‘முருகவிழ்தா மரைமலர்மேல் முடியிமையோர் புடைவரவேவருசினனார் தருமறைநூல் வழிபிழையா மனமுடையார்இருவினைபோய் விழமுறியா எதிரியகா தியைஎறியாநிருமலராய் அருவினராய் நிலவுவர்சோ தியினிடையே’(யா. க. 78 உரை)

ஒன்றிய வஞ்சித்தளையான் வரும் ஒசை.எ-டு : ‘பார்பரவிய படுவரைத்தாய்க்கார்கவினிய கதழொளியாய்நீர்மல்கிய நீள்மலரவாய்…………………’‘வளவயலிடைக் களவயின்மகிழ்வினைக்கம்பலை மனைச்சிலம்பவும்மனைச்சிலம்பிய மணமுரசொலிவயற்கம்பலைக் கயலார்ப்பவும்’முதற்பாடற் பகுதியுள், முதலடிக்கண்ணும் இரண்டாமடிக் கண்ணும்சீர்களிடையே ஏந்திசைத் தூங்கல் வந்தது; இரண்டாம் பாடற் பகுதியுள்முழுதும் ஏந்திசைத் தூங்கல் வந்தது. (யா. க. 90 உரை)

எழுத்தொலிக்கு வரையறுக்கப்பட்டநிலைக்களமாகிய தலை – மிடறு – நெஞ்சு
– என்ற மூன்றனுள், வல்லினம், தலைவளி யானும், உயிரும் இடைக்கணமும்
மிடற்றுவளியானும் பிறத் தலின், எஞ்சிய நெஞ்சுவளியான்ஆய்தம் பிறக்கும்
என்பது இத்தொடரின் கருத்தாக நச். கூறுவார். இ.வி. ஆசிரியரும்
இக்கருத்தைப் பின்பற்றிக் கூறியுள்ளார். (தொ. எ. 101. நச்.)

எகின் என்பது புளிய மரத்தையும் அன்னப் பறவையையும் குறிக்கும்.
‘ஏனை ஏகின்’ என்பது அன்னப்பறவையைக் குறிக்கும் சொல்.
‘எகின்’ காண்க.

அரைமாத்திரை பெறுவனவற்றுள், 18 மெய்களையும் தவிர, அவை போல
அரைமாத்திரை அளவினவாய் ஒலிக்கும் குற்றிய லிகரம் குற்றியலுகரம் ஆய்தம்
என்று எஞ்சிய மூன்றெழுத் துக்கள் ‘ஏனை மூன்று’ஆம். (தொ. எ. 12
நச்.)

வகரத்தை ஈறாக உடைய சொற்கள் அவ் இவ் உவ் தெவ்- என நான்காம். முதலன
மூன்றும் சுட்டுப்பெயர்களாம். ஏனை வகர ஈற்றுச் சொல்லாகிய தெவ் என்பது
உரிச்சொல்லாம். அது படுத்தல் ஓசையான் பெயராம். அது பெயராகியவழி இன்
சாரியை பெற்று உருபேற்றுத் தெவ்வினை – தெவ்வினொடு- தெவ்விற்கு-
என்றாற் போலப் புணரும். (தொ.எ. 184. நச்.)
அஃது அல்வழி வேற்றுமை என்ற இருவழியும் தொழிற்பெயர் இயல்பிற்றாய்
வருமொழி வன்கணம் வரின் உகரமும் வல்லெழுத்துப்பேறும், மென்கணத்தும்
இயல்புகணத்து வகரத்தும் உகரப் பேறும், யகரம் வருவழி இயல்பும், உயிர்
வருவழி ஒற்றிரட்டுதலும் எய்திப் புணரும். மகர முதல்மொழி வருவழி, தெவ்
என்பதன் ஈற்று வகரஒற்று மகரஒற்றாகத் திரிந்து புணர்தலுமுண்டு.
எ-டு :
அல்வழி வேற்றுமை
தெவ்வுக் கடிது தெவ்வுக்கடுமை
தெவ்வு நன்று தெவ்வு நன்மை
தெவ்வு வலிது தெவ்வு வலிமை
தெவ் யாது தெவ்யாப்பு
தெவ்வரிது தெவ்வருமை
(வகரம் உடம்படுமெய்)
தெம்மாண்டது,
தெவ்வு மாண்டது அல்வழி
தெம்மாட்சி, தெவ்வு மாட்சி வேற்றுமை
(தொ. எ. 382 நச். உரை)

மகம், பூரம், உத்தரம், அத்தம், சித்திரை சுவாதி விசாகம் என்றஏழ்நாளும் ஆசிரியப்பாவிற்கு உரியன.அநுடம், கேட்டை, மூலம், பூராடம், உத்தராடம், திரு வோணம், அவிட்டம்என்ற ஏழ்நாளும் கலிப்பாவிற்கு உரியன.சதயம், பூரட்டாதி, உத்தரட்டாதி, ரேவதி, அசுவினி பரணி என்ற ஆறுநாளும் வஞ்சிப்பாவிற்குரியன.வெண்பா நீங்கலான மூன்றுபாவும் ஏனைய எனப்பட்டன. அவ்வெண்பாவுக்குநாள் உரிமையினைத் தனித்தலைப்பிற் காண்க. (கார்த்திகை……..ஆயிலியம்) (இ. வி. பாட். 121)

ஒரு கணித நூல். (குறள். 392 பரி. உரை)

பொன்னேர் பூட்டி நின்றோர் பாடும் ஒருவகையான மங்கலப் பாட்டு. இஃதுஇசைப்பாடல். (சிலப். 10 : 135)

ஏற்றம் இறைப்போர் தாம் செயற்படும்போது பாடும் இசைப்பாட்டு வகை. 96வகைப் பிரபந்தத்துள் அடங்காதது. (இ. வி. பாட். பக். 505)

கப்பற்பாட்டு. படகு செல்லும்போது படகோட்டிகள் ‘ஏலேலம்’ என்றுமுடியும் தொடர்களையுடைய இசைப் பாட்டுக்களைப் பாடுவர். அவை ஏலப்பாட்டுஎனப்படும். (L)

ஏழாம் வேற்றுமையுருபு தொக்க தொகையில் நிலைமொழிப் பெயர் வருமொழி
வினையொடு புணருமிடத்துப் பொதுவிதி யால் ஐகார இறுதி வன்கணம் வந்தவழி
வல்லெழுத்து மிகா மலும், மகர ஈறு துவரக் கெட்டு வல்லெழுத்து மிகாமலும்
இயல்பாக முடியும்.
எ-டு : ‘வரைபாய் (வருடை)’, ‘புலம்புக்கனனே புல்லணல் காளை’ (புற.
258) (தொ. எ. 157 நச்.)

அறுவகை இலக்கணம் இயற்றிய தண்டபாணி சுவாமிகளால் இயற்றப்பட்டபிறிதோர் இலக்கணநூல் இது. இஃது அறுவகை இலக்கணத்திற்குப் புறனடையாகஅமைந்துள் ளது. முதற்கண் பாயிரம் பற்றிய செய்யுள்கள் ஏழும், இறுதியில் யாப்பியல்பு பற்றிய நூற்பாக்கள் பதினாறும் இந்நூலுள்காணப்படுகின்றன.வெண்பாவும் கட்டளைக் கலித்துறையும் என்னும் இவற்றின் தளையிடையேசிறுபான்மை வண்ணத்தில் ‘தய்ய தன்னவே தன’ ஆம். வெண்டளை பிழையாக் கலிபுரவலர் குலம்; விருத்தம் வணிகச் சாதி; மூன்றசைச்சீர்க் கொச்சகக்கலிப்பா வேளாண் சாதி; பதம், சிந்து ஆதிய பாணர் சாதி; தூநிலை வண்ணம்கற்புடைமகள்; எதுகை மோனைகள் அளவின்றி யும் பிழைபடவும் பாடுதல் பீடுஅழிமகள்; பழமை குறையுள தேல் களைக; புதுமை நிறைவுளதேல் கொள்க. இவைஇந்நூலிற் காணும் விசேடச் செய்திகள்.

அதோளி, இதோளி, உதோளி, எதோளி, ஈதோளி, ஆண்டை, ஈண்டை, ஊண்டை, யாண்டை-
என்னுமிவை வன்கணம் வந்துழி மிக்குப் புணரும். அவ்வழி, இவ்வழி, உவ்வழி,
ஆங்கவை, ஈங்கிவை, ஊங்கவை, யாங்கவை – என்னுமிவை வன்கணம் வந்துழி
இயல்பாயும் மிக்கும் உறழ்ந்தும் புணரும். இவை பெயர் நிலையின. (தொ. எ.
159. நச். உரை 160 இள.உரை)
ஆயிடை முதலியன திரிபுடையனவாம்; இவையும் வன் கணம் வந்துழி உறழ்ந்து
புணரும். (159 நச். உரை)
இனி, அணி – என்பன மிக்குப் புணரும். (236 நச்.)
அங்கண், இங்கண், உங்கண், எங்கண், ஆங்கண், ஈங்கண், ஊங்கண், யாங்கண்,
அவண், இவண், உவண், எவண்- என்னுமிவை, வன்கணம் வந்துழி, ணகர ஒற்று டகர
ஒற்றாகத் திரிந்தே முடிவன. (307 உரை நச்.)
ஆன், ஈன், பின், முன் – என்னுமிவை வன்கணம் வந்துழி னகரஒற்று
றகரஒற்றாகத் திரிந்தேபுணரும். (333 நச்.)
அவ்வயின், இவ்வயின், உவ்வயின், எவ்வயின் – என்னுமிவையும் வன்கணம்
வந்துழி னகர ஒற்று றகர ஒற்றாகத் திரிந்தே புணரும். (334 நச்.)
ஊன் (உவ்விடம்) என்பது ஊன் கொண்டான் என்றாற்போல இயல்பாகவே புணரும்.
(333 நச். உரை)
அவ்வாய், இவ்வாய், உவ்வாய், எவ்வாய்- என்னுமிவை வன்கணம் வரின் வந்த
வல்லெழுத்து மிக்குப் புணரும். (361 நச். உரை.)
அக்கால் என்பது வன்கணம் வரின் லகரம் றகரமாகத் திரிந்து புணரும்.
(368 நச். உரை)
அதோள், இதோள், உதோள், எதோள் – என்னுமிவை வன்கணம் வரின் ளகரம்
டகரமாகத் திரிந்து புணரும். (398 நச். உரை)
ஆங்கு, ஈங்கு, ஊங்கு, யாங்கு, அங்கு, இங்கு, உங்கு, எங்கு-
என்னுமிவை வன்கணம் வரின் வல்லொற்று மிக்கும் ‘யாங்கு’ஒன்றும் ஒரோவழி
இயல்பாகவும் புணரும். (427, 428 நச். உரை)
முந்து, பண்டு, இன்று, அன்று – என்பன வன்கணம் வரின் இயல்பாகப்
புணரும். (429 நச். உரை)
முந்தை, பண்டை, இன்றை, அன்றை- என்பன வன்கணம் வரின் வல்லெழுத்து
மிக்கே புணரும். இவை யாவும் பெயர் நிலையின. (159 நச். உரை)

பெண்மக்கட்குரிய எழுவகைப் பருவம் (திவா. பக். 36) அவை பேதைபெதும்பை மங்கை மடந்தை அரிவை தெரிவை பேரிளம்பெண் – என்பன.ஏழு பெண்பருவ வயது:5 முதல் 7 ஆண்டு அளவும் பேதை,8 முதல் 11 ஆணடு அளவும் பெதும்பை,12 , 13 ஆண்டு அளவினள் மங்கை,14 முதல் 19 ஆண்டு அளவும் மடந்தை,20 முதல் 25 ஆண்டு அளவும் அரிவை,26 முதல் 32 ஆண்டு அளவும் தெரிவை33 முதல் 40 ஆண்டு அளவும் பேரிளம்பெண். (இ. வி. பாட். 99-103)

1 எழுசீர் மத்த கோகில விருத்தம் (குறில்ஈற்றுத் தேமா கூவிளம் ஆகியசீர்கள் மூன்று முறை வரப்பெற்று, இறுதியில் நெடிலீற்றுக் கூவிளம்அமையப் பெறுவது),2. சுகந்தி விருத்தம் (நேரசையில் தொடங்குவது, நிரையசை யில்தொடங்குவது),3. மானினி விருத்தம், 4. கவிராச விராசித விருத்தம், 5. சாத்துவிவிருத்தம், 6. மணிமாலாவிருத்தம் (நேரசையில் தொடங்கு வது, நிரையசையில்தொடங்குவது), 7. புளிமாவும் கருவிள மும் மும்முறை அடுக்கி வரஇறுதியில் நீண்ட கருவிளம் வரும் எழுசீரடிகள் நான்கான் ஆகியதும்,இத்தகைய பாட லில் இறுதிச்சீர் தேமா ஆகியதும் எனப்படும் வகை என்பனவாம்.(வி. பா. பக். 68 – 72)

எ-டு : ‘உரைப்பார் உரைப்பவை எல்லாம் இரப்பார்க்கொன் றீவா ர்மேல் நிற்கும் புகழ். ’ (குறள் 232.)

ஆயிரத்துக்குக் கீழுள்ள எண்ணுப்பெயர்களுள் ஏழ் என ழகர ஈறாக வரும்
எண்ணுப்பெயர்கள் தவிர, ஏனைய யாவும் குற்றியலுகர ஈற்றனவாம்.ஏழ்
என்பதொன்றே மெய்யீற்று எண்ணுப்பெயராம். ஆயினும் ஏழ் என்பது, ஒன்று
முதலிய ஏனைய எண்ணுப்பெயர்களைப் போல, உருபேற்குமிடத்துத்
தொல்காப்பியனாரது காலத்தே அன்சாரியை பெற்று உருபேற்றது; பிற்காலத்தே
இன்சாரியை பெற்று உருபேற்கும்.
வருமாறு : ஏழனை, ஏழனொடு, ஏழற்கு;ஏழினை, ஏழி னொடு, ஏழிற்கு (தொ.
எ. 194 நச்.)

ஏழ் என்ற ழகர ஈற்று எண்ணுப்பெயர் உருபேற்குங்கால் அன்சாரியை
பெறும். (தொ.எ. 194 நச்.)
வருமாறு : ஏழனை, ஏழனொடு
பொருட்புணர்ச்சிக் கண்ணும் ஏழ் அன்சாரியை பெறும்.
எ-டு: ஏழன்காயம், ஏழன்சுக்கு, ஏழன்தோரை, ஏழன்பயறு, (இவற்றிற்கு
ஏழனாற் கொண்ட காயம் – என்றாற்போல, வேற்றுமை வழியான் பொருள் செய்க.)
(388 நச். உரை)
ஏழ் என்பது நிலைமொழியாக, வருமொழிக்கண் எண்ணுப் பெயரும்
நிறைப்பெயரும் அளவுப்பெயரும் வரின், ஏழ் என்பது ‘எழு’ என்று முதல்
குறுகி ழகரம் உகரம் ஏற்றுப் புணரும்.
எ-டு : எழுநான்கு, எழுகழஞ்சு, எழுநாழி
சிறுபான்மை பொருட்பெயர் வருமொழியாய வழியும், ஏழ் ‘எழு’ எனத்
திரிந்து புணரும்.
எ-டு : எழுகடல், எழுசிலை, எழுதிசை, எழுபிறப்பு (389 நச்.
உரை)
ஏழ் நிலைமொழியாக வருமொழியாகப் பத்து என்பது வரின் எழுபஃது எனப்
புணரும். (390 நச்.)
ஏழ் நிலைமொழியாக ஆயிரம் வருமொழியாகவரின், ஏழ் என்பது ‘எழ்’ எனக்
குறுகி, எழாயிரம் எனப்புணரும். (391 நச்.)
ஏழ் நிலைமொழியாக வருமொழி நூறாயிரம் வரின், இயல்பாக ஏழ் நூறாயிரம்
என்றே புணரும். (392 நச்.)
சிறுபான்மை ஏழாயிரம் எனவும், எழு நுhறாயிரம் எனவும் அமைதலும்
உண்டு. வருமொழிப் பொருட்பெயர்கள் இயல்பு கணத்தில் தொடங்கினும், ஏழ்
நெடுமுதல் குறுகி உகரம் பெற்று, எழுஞாயிறு, எழுநாள், எழுவகை – எனப்
புணரும். (392 நச். உரை)
தாமரை வெள்ளம் ஆம்பல் என்ற பேரெண்கள் வர, ஏழ் தாமரை – ஏழ்வெள்ளம் –
ஏழாம்பல் – என இயல்பாகப் புணரும். உயிர்முதல் மொழி வரினும், ஏழகல் –
ஏழுழக்கு- ஏழொன்று – என இயல்பாகப் புணரும். (393, 394 நச்.)

ஆய் தி மோ – விகுதி ஒருமை ஏவலாம்.
ஆய் – உரையாய், தி- உரைத்தி, மோ- உரைமோ- என்றும்,
நடவாய்- கேளாய், போதி- அருள்தி, கொண்மோ- சென்மோ – என்றும் வரும்.
(தொ. வி. 113 உரை)

ஈர் தீர் மின் மினீர் – விகுதி பன்மை ஏவலாம்.
ஈர் – உரையீர் கேளீர், தீர் – போதீர் அருள்தீர், மின்- உரைமின்
கேண்மின், மினீர்- உரைமினீர் கேண்மினீர் – என்று வரும்.
அன்றி, குவ்விகுதி ஒருமைக்கும் பன்மைக்கும் ஆகும்.
‘அன்னையே அனையார்க் கிவ்வா றடுத்தவாறு அருளுகு என்றான்’
(
கம்பரா.
I
: 9 : 16)
‘நீ இங்கு இருக்கு என் றேகி’
(சிலப். 24)
‘ஏற்றியல் காண்டும் நாம் இவண் தருகு என்னவே’
(சீவக. 1837)
என்பவற்றில் அருளுகு, இருக்கு, தருகு – என்பன ஒருமைக்கு ஏவலாம்.
மீளவும், ‘
எந்தைமார்கள் எழுகு என்றான்’
(சீவக.) என்பதனுள் எழுகு பன்மைக்கு ஏவலாம். (பாட்டடி நிகழிடம்
தெரிந்திலது.)
ஒரோவழி இவ்விகுதி வியங்கோள் வினைக்கும் ஆம்.
‘ஆயிர மாதர்க்குள்ள அறிகுறி உனக்குண் டாகு என்று ஏயினன்’

(கம்பரா.
I
: 9 : 21)
‘பசியும் பிணியும் பகையும் நீங்கி
வசியும் வளனும் சுரக்குஎன வாழ்த்தி’
(சிலப். 5:73, 74)
என்பவற்றில் உண்டாகு, சுரக்கு – என்பன உண்டாக, சுரக்க – என
வியங்கோளாய் வந்தவாறு காண்க.
அன்றியும், வரல் தரல் – என்னும் சொல், வாராய் தாராய் – வருதி தருதி
– என்றும், வாரீர் தாரீர் வருதீர் தருதீர் – என்றும், வம்மின் தம்மின்
வம்மினீர் தம்மினீர் – என்றும் வருதலும் அறிக. (தொ. வி. 113 உரை)

உரிஞ், மண், துன் – முதலியவற்றை எடுத்து உச்சரித்து பெயரை
வருவித்து ஏவல் வினையாக்கி உகரம் பெறுமாறு காண்க. (உரிஞ்- உராய், மண்
– கழுவு, துன் – நெருங்கு)
எ.டு: உரிஞு கொற்றா, சாத்தா, தேவா, பூதா, ஞெள்ளா, நாகா, மாடா,
வளவா, என மூவின மெய் வருவழியும் உகரம் பெற்றவாறு.
‘நனி’ என்றதனால், மணலை வாரு, சருகை வாரு- என ரகரம் ஏவற்கண் உகரம்
அரிதின் பெறும். (நன். 206 மயிலை. உரை)

செய் என்பது ஏவல். அதனொடு பிறவினை விகுதியாகிய வி, பி – இவற்றில்
ஏற்றதொன்று இணையின் ஈரேவலாம். மீண்டும் பிவ்விகுதி இணையின் மூவேவலாம்.
அஃதாவது செய்யென்ற ஏவல்மேல் ஏவலும், ஈரேவலும் ஆம்.
எ-டு : செய் – செய்வி – செய்விப்பி; உண் – உண்பி – உண்பிப்பி;
வா – வருவி – வருவிப்பி (நன். 138)