ஊர் பெயரகராதி

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

சே௱ணைக்‌ கரையிலுள்ள ஒரு நாடு. (சிலப்‌.5;99 உரை) பாண்டி மண்டபத்திலுள்ள ஒரு கடற்கரை நாடு என்று களவியற்‌ காரிகை (47) கூறும்‌. வச்சிரம்‌ என்பது சதுரக்கள்ளி என்ற ஒருவகைத்‌ தாவரத்தை குறிப்பதால்‌ தாவரத்தால்‌ வச்சிர நாடு எனப்‌ பெயர்‌ பெற்றதோ என எண்ணவும்‌ இடம்‌ அளிக்கிறது. அல்லது ஒருவகை இரத்தினம்‌ என்றும்‌ பொருள்‌ உள்ளதால்‌ அவ்வகை இரத்தினம்‌ கிடைத்த பகுதி வச்சிர நாடு எனப்‌ பெயர்‌ பெற்றதோ எனவும்‌ எண்ண இடமளிக்கிறது.
“மாநீர்‌ வேலி வச்சிர நன்னாட்டுக்‌
கோனிறை கொடுத்த கொற்றப்‌ பந்தரும்‌ (சிலப்‌. 5;199 100)
“வச்சிரம்‌ அவந்தி மகதமொடு குழீஇய
சித்திர மண்டபத்திருக்க”…….. (௸. 28;86 89)

வஞ்சி என்ற ஊர்ப்பெயர்‌ தரவரத்தால்‌ பெற்ற பெயர்‌. வஞ்ச மாநகர்‌ சேர நாட்டிலுள்ள திருவஞ்சைக்களமே வஞ்சி மாநகர்‌ எனப்படும்‌. திருச்சிராப்‌பள்ளி மரவட்டத்திலுள்ளதும்‌ கொங்கு நாட்டதுமான கரூரே வஞ்சிமாநகர்‌ என்பாரும்‌, மலை நாட்டு மேற்குத்‌ தொடர்ச்‌சி மலை அடிவாரத்தில்‌ பேரியாற்றங்‌ கரையிலுள்ள திருக்கரூரே வஞ்சி மாநகர்‌ என்பாரும்‌ எனப் பல வகை ஆராய்ச்சியாளருளர்‌. சேரன்‌ வஞ்சி என்னும்‌ நூல்‌ திரு வஞ்சைக்களத்தை வஞ்சி என்றும்‌, சேரன்‌ செங்குட்டுவன்‌, வஞ்சி மாநகர்‌ என்னும்‌ நூல்கள்‌ கரூரை வஞ்சி என்றும்‌ கூறியுள்ளன. வீரப்பத்தினி கண்ணகிக்குக்‌ கோயில்‌ அமைத்து வழிபட்ட சிறப்பினையுடையது சேரர் வஞ்சி. சேரரது குட புலத்துள்‌ கொங்கு மண்டலம்‌ ஒரு பிரிவு, என்பதும்‌, அம்மண்டலத்துக்‌ கரூவூர்‌ வஞ்சியே சேரரது ஆதித்‌ தலைநகர்‌ என்பதும்‌, பாண்டிய சோழர்களின்‌ ஆதிக்கம்‌ பெருகிய பிறகே ஒரு மரபினராயிருந்த பண்டைச்‌ சேரரின்‌ ஒரு கிளையினர்‌ தம்‌ கடற்கரைப்‌ பட்டினமான முசிறியைத்‌ தலைநகராகக்‌ கொண்டு குடமலை நாட்டை ஆண்டு வந்தனர்‌ என்பதும்‌, மற்றொரு கிளையினர்‌ கொங்கு நாட்டிலிருந்தே ஆட்சி புரியலாயினர்‌ என்பதும்‌ பிறவும்‌ சாஸன வழியால்‌ மலையிலக்காதலும்‌, கொடுங்கோளூராகிய முசிறியைக்‌ கரூவூர்‌ வஞ்சி என்ற பெயர்‌களால்‌ குறிப்பிட்டுள்ள சாஸனம்‌ ஒன்றுமே யாண்டுங்‌ காணக்‌ கிடையார்மையாலும்‌ தெளிய அறியலாம்‌ என்பர்‌. பெருமை வாய்ந்த வஞ்சி எது என்று அறிய முடியாமல்‌ இருப்பது ஒரு குறையே.
“வடபுல இமயத்து, வாங்குவிற்‌ பொறித்த
எழுவுறழ்‌, இணிதோள்‌, இயல்‌ தேர்க்குட்டுவன்‌
வருபுனல்‌ வாயில்‌ வஞ்சியும்‌ வறிதே“ (பத்துப்‌. சிறுபாண்‌ 48 50)
“வைத்த வஞ்சினம்‌ வாய்ப்பவென்று
வஞ்சி மூதூர்த்தந்து பிறர்க்கு உதவி (பதிற்‌. பதிகம்‌ 9,8 9)
“பூவினுள்‌ பிறந்தோன்‌ நாவினுள்‌ பிறந்த
நான்மறைக்‌ கேள்வி நவில்குரல்‌ எடுப்ப
ஏம இன்துயில்‌ எழுதல்‌ அல்லதை
வாழிய வஞ்சியும்‌ கோழியும்‌ போல
கோழியில்‌ எழாது, எம்பேர்‌ ஊர்துயிலே” (பரி. திரட்டு, 8;2 11)
“தொன்று முதிர்வடவரை வணங்கு வில்பொறித்து
வெஞ்சின வேந்தரைப்‌ பிணித்தோன்‌
வஞ்சி அன்ன, என்நலம்‌ தந்து சென்மே” (அகம்‌… 396;17 19)
“தண்பொரு நைப்புனல்‌ பாயும்‌
விண்பொருபுகழ்‌ விறல்‌ வஞ்சி
பாடல்‌ சான்ற விறல்‌ வேந்தனும்‌” (புறம்‌ 11;5 7

சங்க கால ஊர்கள்

சங்க இலக்கியத்தில் இவ்வூர்ப் பெயர் இல்லை. மலை நாட்டில் உள்ள தலங்களுள் திருமுறைப் பாடல் பெற்ற ஊராகிய இது, திருச்சூருக்கு 32 கி.மீ. தொலைவில் உள்ள தலம். இத்தலம் பரசு பாயர் தாயைக் கொன்ற பாவம் நீங்கும் பொருட்டு வழிபட்ட தலம் எனப்படுகிறது. அணியார் பொழில் சூழ்ந்த அஞ்சைக் களத்தப்பனைச் சுந்தரர், திருநாவுக்கரசர் பாடல்கள் சிறப்பிக்கின்றன. இன்று திருவஞ்சைக் களம் என்றே சுட்டப்படும் இவ்வூர் தாவரப் பெயரால் அமைந்தது எனச் சுட்டுவதற்கு வாய்ப்பு உளது. வஞ்சிக் கொடியால் பெயர் பெற்ற ஊர் குறித்து தமிழ் லெக்ஸிகன் சுட்டுகிறது. இவை அனைத்தும் மலை நாட்டுப்பகுதி யாக இருத்தல் இவண் சுட்டத்தக்கது. மேலும் இவண் வஞ்ஞைக் களத்திற்குக் கருவூர் கொடுங்கோளூர் இரண்டையும் சுட்டுகின்ற நிலை அமைகிறது. வஞ்சிக் களமும் காணப்படுகிறது. வஞ்சைக்களம் என்ற பெயர் பண்டு தொட்டே அமையா விடினும் வஞ்சி என்ற பெயரைச் சங்க இலக்கியத்திலேயே காண இயலுகிறது. சேரமன்னன் தலைநகராகயிருந்த இவ்வூர் வாடாவஞ்சி என புறநானூற்றில் சுட்டப்படுகிறது. வஞ்சி நாடு’ என்ற பெயர் சேர நாட்டையே குறிக்கப் பயன்படுமாற்றை மனோன் மணீயம் சுட்டுகிறது (2.3,75). எனவே வஞ்சிக் கொடி கள் நிறைந்த நாடாகிய வஞ்சி நாட்டில் வஞ்சிக்கொடியால் பெயர் பெற்ற பல் ஊர்களுள் ஒன்றாக, சிவன் கோயில் சிறப்புடன் திகழ்ந்த ஊராக இதனைக் கொள்ளலாம். மேலும் கடற்கரை சார்ந்த தலமாக இது இருந்திருக்குமோ என்ற எண்ணம், சுந்தரர் பாடல்கள் வழி எழும் ஒன்றாக அமைகிறது.
அலைக்கும் கடலங்கரை மேன் மகோதை
யணியார் பொழில் அஞ்சைக்களத்தப்பனே
என்றாற் போன்று (சுந்த – 4-1) அடித்தார் கடல், அழைக்கும் கடல், ஆடும் கடல், அரவக்கடல், ஆர்க்கும் கடல் எனப் பல அடைகள் அமைகின்றன. மேலும் மகோதை என்ற பெயர் அடையும் இவண் எல்லாப் பாடல்களிலும் அமையுமாற்றைக் காணலாம்.
அரவக் கடல் அங்கரை மேன் மகோதை
யணியார் பொழில் அஞ்சைக் களத்தப்பனே (சுந்-4-6)
என்ற மகோதை என்பதற்குத் தமிழ் லெக்ஸிகன், கொடுங்கோளூர் எனப்பொருள் தருகிறது (vol v pa 1-2997). மகோதை என்பது கடல் பொருள் உடையதது. எனவே கடற் கரையைச் சார்ந்த ஊராகிய மகோதையாகிய கொடுங்கோளூரில் அமைந்த சிவத்தலமாகிய வஞ்சிக் கொடிகள் நிறைந்த இடம் என்பது பின்னர், அத்தலப் பெயராக வஞ்சைக் களம் என்றாகியதோ என்று எண்ணத் தோன்றுகிறது. இடம் என் என்று மேலும் இப்பெயராய்வு பற்றிய தமது எண்ணத்தில், மலை யாளத்தில் மிகப் பெரும்பான்மை வழக்காகப் படகையே வஞ்சி என்கின் றனர். வஞ்சிக் குளம் அல்லது வஞ்சிக்களம் என்பது வஞ்சிகள் அதாவது படகுகள் ஒன்று கூடும் இன்றும் கொள்ளப்படுகின்றது. படகு எனும் பொருளில் வழங்கும் வஞ்சிக்குளம் என்ற மிகச் சிறு கிராமத்தையே இக்காலத்தில் இங்குக் காணமுடிகிறது என்கின்றார் அறிஞர் ஒருவர். எனினும் இன்றைய பொருளை வைத்துச் கொண்டு, அன்று தமிழகத்தின் ஒரு பகுதியென இருந்த நிலப் பகுதியில் உள்ள வழக்கை ஆய்வது பொருத்தமான தா என்பது மேலும் சிந்திக்கத்தக்கது. மேலும் அஞ்சை (பார்வதி) நாட்டிய மாடிய அரங்கு – களம். அதனால் திருவஞ்சைக்களம் ஆகியது. அதன் திரிபுதான் திருவஞ்சிக்குளம் என்ற கருத்துமுண்டு. எனவே இவற்றை நோக்க, ஒரே பெயர் பல இடங்களுக்குச் சூட்டப்படு வதும் ஒரே மரம் பல இடங்களில் இருப்பதும் உண்மை என்ற நிலை யில் கருவூர் என்ற பெயரையுடையது வஞ்சி’ என்பது போன்று இப்பகுதியும் வஞ்சிக் களம் என்று தாவரப் பெயர் அடிப்படையில் தோற்றம் பெற்று வஞ்சைக் களமெனத் திருந்திருக்கலாம் என் பது பொருத்தமுறுகிறது.

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

சங்க கால ஊர்கள்

சங்க கால ஊர்கள்

சங்க கால ஊர்கள்

இன்று ஆண்டார் கோயில் எனச் சுட்டப்படும் ஊர். தென் ஆர்க்காடு மாவட்டத்தில் உள்ளது. சம்பந்தர் பாடல் அமை யினும் இவ்வூர்ப் பெயர்க் காரணம் புரிந்து கொள்ள இயலாத தாக அமைகிறது.
சுடுகூர் எரிமாலை யணிவர் சுடர்வேலர்
கொடுகூர் மழுவாளொன்றுடையார் விடையூரவர்
கடுகூர் பசிகாமம் கவலை பிணியில்லார்
வடுகூர் புனல் சூழ்ந்த வடுகூர் அடிகளே
எனப்பாடும் சம்பந்தர் பாடலில் வடுகூர் புனல் என்பது என்ன என்பது புரியவில்லை ; எனினும் தமிழ் லெக்ஸிகனைக் காணும் போது மாம்பிஞ்சு அல்லது கருமணல் என்ற இரண்டும் பொருத்த முறுகிறது. இப்பொருளில் இப்பெயர் அமைந்திருக்கலாம். இல்லா விட்டால், வடுகர் வாழ்ந்த பகுதி என்ற நிலையிலும் பெயர்பெற் றிருக்கலாம். எனினும் வடுகர் வாழ்ந்த குறிப்பு எதுவும் தெரிய வில்லை. இதன் இயற்கைச் செழிப்பை,
பாலும் நறுநெய்யும் தயிரும் பயின்றாடி
ஏலும் சுடு நீறு மென்பு மொளிமல்கக்
கோலம் பொழிற் சோலைக் கூடி மடவன்னம்
ஆலும் வடுகூரிலாடும் மடிகளே என்கின்றார் சம்பந்தர் (87-2).

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

வல்லவாழின் அருகேயுள்ள மலை நாட்டுத் தலம் இது. இது திருவமுண்டூர்’ என்ற வழக்கால் அழைக்கப்படுகிறது. நம்மாழ்வார்,
வைகல் பூங்கழி வாய் வந்து மேயும் குருகினங்காள்
செய்கொள் செந்நெலுயர் திருவண் வண்டூர் உறையும்
கைகொள் சக்கரத் தென் கனிவாய்ப் பெருமானைக் கண்டு (நாலா -2634)
போன்று பல பாடல்களிலும் இறைவனைப் புகழும் நிலையில், இவ்விடத்தின் நீர் வளத்தையும் சிறப்பிக்கின்றார். இவற்றை நோக்க, வண்டு நிறைந்த இடம் காரணமாக இப்பெயர் அமைந்து திருவண், அடையாக இணைந்து இருக்கலாமோ எனத் தோன்றுகிறது.

பல்லவர் கோன் வண்டை வேந்தன் என, கலிங்கத்துப் பரணியில் (366) வண்டை’ என்பது ஊர்ப்பெயராக அமைகிறது.

கன்னியாகுமரி மாவட்டத்தில், நாகர் கோயில் அருகேயுள்ள ஊர் இது. திருமால் கோயில் உள்ள ஊர். நம்மாழ்வாரின் தாயார் பிறந்த ஊர் இது. இன்று திருப்பதிசாரம் என்று வழங்கப்படுகிறது.
வருவார் செல்வார் வண்பரி சாரத் திருந்த என்
திருவாழ் மார்வற்கென் திறம் சொல்லார் செய்வதென்
உருவார் சக்கரம் சங்கு சுமந்திங் கும்மொடு
ஒருபாடுழல் வானோரடியானு முளனென்றே
என்று நம்மாழ்வார் இங்குள்ள திருமாலைப் பரவுகின்றார்.

வத்தவ நாட்டின்‌ (வத்ஸதேசம்‌) தலைநகர்‌ கெளசாம்பி. இதற்குத்‌ தலைவன்‌ உதயணன்‌. வச்சம்‌ எனவும்‌, வத்தம்‌ எனவும்‌ வழங்கும்‌.
“வத்தவ நாடன்‌ வாய்மையிற்‌ றருக்கும்‌
கொற்ற வீணையுங்‌ கொடுங்குழை கொண்டனள்‌” (பெருங்‌,1:37:132 138)

திந்திரி = புளியமரம், வனம் = காடு. புளியமரங்கள் நிறைந்த ஊராகையால் திந்திரிவனம், திண்டிவனம் எனப் பெயர் வந்தது.

இன்று அன்னூர் என வழங்கப்படும் ஊர், தஞ்சாவூர் மாவட்டத்தில் உள்ளது. அப்பர் இத்தலத்து இறைவனைப் பரவுகின்றார். மாடமதில்சூழ் வன்னியூரைக் காட்டும் நிலையிலும் (140-1) அயலெலாம் அன்னமேயுமந்தாமரை வயலெலாம் கயல் பாய் வன்னியூர் (140-3) எனக் காட்டும் நிலையிலும், ஊர்ச்செழிப்பு தெரிகிறது. பெயர்க் காரணம் தெரியவில்லை. எனினும், வன்னி என்றதொரு மரம் பற்றிச் சிலப்பதிகாரம் (வன்னிமரமுமடைப் பளியும் சான்றாக-சிலம்பு 21- 5) சுட்டுவதால், இந்த ஊர் வன்னி மரம் காரணமாகப் பெயர் பெற்றிருக்கலாம் எனத்தோன்றுகிறது.

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

விளைநிலங்களையொட்டி யெழுந்த ஊர்கள்‌ அப்பெயர்‌ களையே ஊர்ப்பெயர்களாகக்‌ கொண்டு விளங்கியிருக்கின்றன. விளைநிலத்தைக்‌ குறிக்கும்‌ வயல்‌ என்ற செரல்‌ ஊர்‌ என்ற பின்‌ ஒட்டுடன்‌ வயலூர்‌ என வழங்கியிருக்கிறது. வாயில்‌ என்ற சொல்லடியாகத்‌ தோன்றிய வாயிலார்‌ என்ற ஊர்ப்பெயரே நாளடைவில்‌ குறுகச்‌ சிதைந்து வயலூரர்‌ எனவும்‌ வழங்கி இருக்க வேண்டும்‌ என்றும்‌ கருதுகின்றனர்‌. செங்கற்‌பட்டைக்‌ சேர்ந்த திருவள்ளூர்‌ வட்டத்தில்‌ அவ்வூர்‌ உள்ளது. சிலப்பதிகாரத்தில்‌ குறிக்கப்‌ பெற்ற வயலூர்‌ பாண்டி நாட்டுள்ள தோரூர்‌ என்றும்‌, வார்த்திகனுக்கு ஒரு பாண்டியனார்‌ பிரமதாயமாகக்‌ கொடுக்கப்‌ பெற்றது என்றும்‌ தெரிகிறது. திருச்சி மாவட்டத்திலும்‌ ஒரு வயலூர்‌ உள்ளது. மடங்கா விளையுள்‌ ஒரு வயலூர்‌ நல்‌இ (சிலப்‌. 23:119.)

புளிங்குடி கிடந்து வரகுணமங்கை
இருந்து வைகுந்தத்துள் நின்று
தெளிந்த என் சிந்தை அகம் கழியாதே
என்னையாள்வாய் எனக்கருளி
நளிர்ந்த சீருலகம் மூன்றுடன் வியப்ப
நாங்கள் கூத்தாடி நின்றார்ப்ப
பளிங்கு நீர் முகிலின் பவளம்போல் கனிவாய்
சிவப்ப நீகாண வாராயே (நாலா -2978)
என, நம்மாழ்வார் ” வரகுணமங்கை என்ற திருமால் கோயில் கொண்ட இடம்பற்றிக் குறிப்பிடுகின்றார். இங்குத் திருமால் இருந்த கோலத்துடன் காட்சி தருகின்றார் என்ற எண்ணம் இப்பாடல் தருகிற ஒன்று. மேலும், இவ்வூர்ப் பெயரை நோக்க வரகுணப்பாண்டியனுடன் தொடர்புடையதாக இருக்குமோ எனத் தோன்றுகிறது. வரகுணப்பாண்டியன், அந்தணர்க்குக் கொடுத்த மங்கலம் என்ற நிலையில் வரகுணமங்கலம், வரகுணமங்கை யாயிற்றோ என எண்ணிப் பார்க்கலாம். பிற சான்றுகள் கிடைப் பின் தெளிவு பிறக்கும்.

வளவர் காவிரி நாட்டு வரிஞ்சையூர்’ (52-1) என. பெரிய புராணம் சுட்டும் ஊர்ப்பெயர் இது. சத்தி நாயனார் வரலாறுச் சொல்லப் புகும்போது அவர் பிறந்த ஊராக இதனைக் காட்டுகின்றார். இது நாகப்பட்டினத்திற்கு அருகில் உள்ள ஊர் என்ற எண்ணத்தைச் சேக்கிழார் அடிச்சுவட்டில் ஆசிரியர் தருகின்றார் (பக்-399). வரிஞ்சை என்ற பெயரையே நம்பியாண்டார் நம்பியும் சுட்டும் தன்மையைக் காண, இது மரூஉப் பெயரா என்ற கேள்வி எழுகிறது.

குடியிருப்பிடத்தைக் குறித்து வரும் சொல் “வலசு” ஆகும். இவ்வடிவம் அண்மைக் காலத்தில் ஏற்பட்டிருக்கிறது.
கோயம்புத்தூர், ஈரோடு மாவட்டப் பகுதிகளில் “வலசு” என்ற வடிவம் வழங்கி வருகின்றது. இப்பகுதி மக்கள் அவரவர் தோட்டங்களில் வீடுகளைக் கட்டிக் கொண்டு தனித்தனியே வாழுமிடங்கள் “வலசு” எனப்படுகின்றன. இப்பழக்கத்தையொட்டி இப்பகுதிகளில் “வலசு” என்பது மிகுதியாக வழங்குகிறது. “வலசு” காலப்போக்கில் ஊராக வளர்ச்சியடையும் பொழுது ஊர்ப்பெயரில் “வலசு” நிலைத்து விடுகின்றது.
“வலசை” என்ற வடிவமும் வழங்கி வருகின்றது. இடம்விட்டு இடம் பெயர்ந்து புதிதாகக் குடியேறும் இடங்களுக்கு “வலசை” என்று பெயரிடும் வழக்கம் 14 ஆம் நூற்றாண்டிற்குப் பின் (தெலுங்கு, கன்னட மக்களின் குடியேற்றத்திற்குப் பின்பு) வந்திருக்கிறது. வேற்றிடங்களுக்குக் குடிபோவதை “வலசை” என்று அகராதி குறிப்பிடுகின்றது.

திருவலஞ்சுழி என்றழைக்கப்படும் மாவட்டத்தில் உள்ளது. இவ்வூர் தஞ்சாவூர் பிலத்திற் சென்ற காவிரி வெளிப்படுவதற்காகத் தம்மை ஏரண்ட முனிவர் பலிதர, அது மேலே வந்து வலமாகச் சுழித்துக் கொண்டு சென்றதால் ஊருக்குத் திருவலஞ்சுழி என்று பெயர் வந்ததாகச் சொல்லப்படுகிறது என்பது இத்தலப் பெயர் பற்றிய விளக்கமாக அமைகிறது. எனினும் பக்கத்தில் ஓடும் அரிசிலாறு கொண்டு நோக்க. இதனுள் நீர் வலத்தில் சுழித்துக் கொண்டு ஓடிய காரணத்தால் இவ்விடம் முதலில் வலஞ்சுழி எனச் சுட்டப்பட்டு, பின்னர் ஊர்ப்பெயராகவும் அமைந்ததோ எனத் தோன்றுகிறது. சம்பந்தர், அப்பர், இவ்வூரில் உள்ள இறைவனைப் புகழ்ந்து பாடியுள்ளனர்.
முழுமணித் தரளங்கள் மன்னு காவிரி சூழ் திருவலஞ்சுழி திருநா – 242-2
கிண்ண வண்ண மலரும் கிளர் தாமரைத் தாதளாய்
வண்ண நுண்மணன் மேலனம் வைகும் வலஞ்சுழி -138-3
சேக்கிழார். பிரசமென் மலர் வண்டறை நறும் பொழில் திரு வலஞ்சுழி (திருஞா-328) என இதனைச் சுட்டுகின்றார்.

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

இன்று தஞ்சாவூர் மாவட்டத்தில் பெரும்பள்ளம் என்னும் பெயரால் சுட்டப்படும் ஊர் இது. மகாவிஷ்ணு இறைவனைப் பூசித்து வலம்புரிச் சங்கு பெற்ற இடம் இது. இது கடற்கரைத் தலமாக இருந்தது என்பதனை, சுந்தரர்.
பனைக்கனி பழம்படும் பரவையின் கரைமேல்
எனக்கினியவன் றமர்க்கினியவன் எழுமையும்
மனக்கிளியவன் றனதிடம் வலம்புரமே’ எனப்பாடும் தன்மை காட்டுகிறது. திருநாவுக்கரசர்,
மண் மலிந்த வயல் புடைசூழ் மாடவீதி வலம்புரம் – 272-1
மங்குன் மதிதவழு மாடவீதி வலம்புரம் – 272-9
என்றும், சம்பந்தர்.
வடிவுடை மேதி வயல்படியும் வலம்புர நன்னகர் – 362-1
வற்றறியாப் புனல்வாய்ப் புடைய வலம்புர நன்னகர் – 361-5
என்றும் இந்நகரினைச் சித்தரிக்கின்றனர்.

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

இன்று சென்னை மாவட்டத்தில் பாடி என்று வழங்கப்படும் ஊர் இது. ஊர்ப்பெயர்க் காரணம் தெரியவில்லை. சம்பந்தர் இத் தலத்து இறைவனைப் பாடியுள்ளார்.
கடலின் நஞ்சமதுண்டு இமையோர் தொழுதேத்த நடமாடி
அடலிலங்கை யரையன் வலிசெற்றி அருளம்மானமர் கோயில்
மடலிலங்கு கமுகின் பலவின்மது விம்மும் வலிதாயம்
உடலிலங்கு உயிர் உள்ளளவுந் தொழவுள்ளத் துயர்போமே -3-8

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

தஞ்சாவூர் மாவட்டத்தில் உள்ளது. இவ்வூர் கரிக்குருவி (வலி யன்) பூசித்த தலம் எனவே இப்பெயர் பெற்றது. என்ற எண்ண இப்பெயர்த் தொடர்பானது.- மாவியல் பொழில் வலிவலம் (123-1) மட்டமர் பொழில் வலிவலம் (123-2) என, சம்பந்தர் இதன் செழிப்பை யியம்புகின்றார்.

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

சங்க கால ஊர்கள்

ஆற்றல்‌ அல்லது வலிமை என்னும்‌ பொருளுடைய வல்லம்‌ என்னும்‌ சொல்‌ வலிமையுடைய கோட்டையைக்‌ குறித்துப்‌ பின்‌னர்‌ கோட்டை அமைந்த ஊருக்கே பெயராயிற்று போலும்‌. தஞ்சாவூருக்கருகில்‌ வல்லம்‌ என்ற பெயருடன்‌ ஓர்‌ ஊர்‌ உள்‌ளது. அங்கே அழிந்த அகழிகள்‌ உள்ளன. வல்லத்தில்‌ கோட்டை இருந்தது. அது கள்ளரில்‌ ஒரு வகுப்பாருடைய தலைநகராக விளங்கியிருக்கிறது. வல்லத்தில்‌ அரசு புரிந்த குடியினர்‌ வல்லத்‌ தரசு என்ற பட்டம்‌ பெற்றிருந்தனர்‌. வடஆர்க்காட்டிலுள்ள திருவல்லம்‌ என்னும்‌ ஊர்‌ பாண மன்னர்களுக்குரிய ஒரு கோட்டையாக விளங்கியது.
“கடும்பகட்டு யானைச்‌ சோழர்‌ மருகன்‌
நெடுங்கதிர்‌ நெல்லின்‌ வல்லம்‌’” (அகம்‌.356:12 13)
வல்லார்‌.
வல்லார்‌ என்ற ஊரில்‌ இருந்த வள்ளல்‌ பண்ணன்‌ என்பவன்‌. வல்லார்‌ கிழான்‌ பண்ணன்‌ எனப்‌ பெற்றான்‌. வலிமையுடையவர்‌ எனப்பொருள்படும்‌ வல்லார்‌ என்னும்‌ சொல் வலிய வீரார்கள்‌ தங்கியிருந்த குடியிருப்புகளடங்கிய ஊருக்‌குப்‌ பெயராய்‌ அமைந்திருக்கலாம்‌.
“மன்ற விளவின்‌ மனைவீழ்‌ வெள்ளில்‌
கருங்கணெயிற்றி காதல்‌ மகனொடு
கான இரும்பிடிக்‌ கன்று தலைக்‌ கொள்ளும்‌
பெருங்குறும்புடுத்த வன்புல விருக்கைப்‌
புலா அலம்பிற்‌ போரருங்‌ கடிமிளை
வலா அரோனே வாய்வாட்‌ பண்ணன்‌” (புறம்‌,181:1 69)

திருவலம் என, வடஆர்க்காடு மாவட்டத்தில் உள்ள ஊர் சம்பந்தர் பாடல் பெற்ற சிவன் கோயிலையுடையது. ஞானசம்பந்தர், இறைவன் உறைவிடமாக இது அமைகிறது என்ற நிலையில் இவ்விடத்தைக் குறிப்பிடுகிறாரே தவிர, வல்லம்’ என்ற ஊர் பற்றிய விளக்கங்கள் விளக்கப்படவில்லை.

சங்க கால ஊர்கள்

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

மலைநாட்டுத் திருப்பதியாகிய இது இன்று திருவல்லா எனச் சுட்டப்படுகிறது. கோட்டயத்தின் அருகில் உள்ளது. திருமங்கை யாழ்வாரும், நம்மாழ்வாரும் இவ்விடத்தின் சிறப்பினை நன்கு எடுத்துரைக்கின்றனர். திருமால் கோயில் கொண்ட இவ்விடத் தின் செழிப்பையும், சிறந்ததொரு ஊராக இது திகழ்ந்ததனையும்
தேனார் சோலைகள் சூழ் திருவல்ல வாழுறையும் நாலா -2612
மாடுயர்ந்தோமப்புகை கமழும் தண் திருவல்ல வாழ
நீடுறைகின்ற பிரான் – நாலா -2614
பச்சிலை நீள் கமுகும் பலவும் தெங்கும் வாழைகளும்
மச்சணி மாடங்கள் மீதணவும் தண் திருவல்லவாழ் – 2615
எனப்பாடும் நிலை தருகிறது.

சங்க கால ஊர்கள்

சங்க கால ஊர்கள்

க்ஷேத்திரக் கோவை வெண்பா,
நெஞ்சே, வளைகுளத்துள் ஈசனனயே வாழ்த்து (14)
என இக்கோயிலைக் குறிப்பிட, திருநாவுக்கரசரும். இக்கோயிலைச் சுட்டும் தன்மை, சிவன் கோயில் உள்ள ஊர் இது என்பதைத் தெளிவாக்குகிறது. (திருநா – 273-2, 285-10) குளத்தின் வளைவு காரணமாகப் பெயர் பெற்றதோ எனக்கருதலாம்.

மூவர் தேவாரமும் குறிப்பிடும் ஊர்.

சங்க கால ஊர்கள்

மரப்பெயர்கள்‌ போன்ற தாவரங்களின்‌ பெயரால்‌ ஊர்கள்‌ பெயர்பெறும்‌ மழையையொட்டி வாகை என்ற ஒருவகை மரத்‌தின்‌ பெயர்‌ ஓர்‌ ஊருக்குப்‌ பெயராய்‌ அமைந்தது போலும்‌. தனிமரங்களின்‌ பெயர்களையே தம்‌ பெயர்களாகக்‌ கொண்ட ஊர்ப்பெயர்களில்‌ வாகை என்ற ஊர்ப்பெயர்‌ ஒன்று. வாகையென்னும்‌ ஊரில்‌ போர்க்களத்தில்‌ கரிகாலனுடன்‌ போர்‌ புரிந்த பகைவர்கள்‌ தோற்று ஓடினர்‌ என்று சங்க இலக்‌கியச்‌ செய்தி ஒன்று கூறுகிறது. வடஆர்க்காட்டில்‌ வாகை என்ற பெயருடன்‌ ஓர்‌ ஊர்‌ உள்ளது. பன
“கூகைக்‌ கோழி வாகைப்‌ பறந்தலைப்‌
பசும்பூட்‌ பாண்டியன்‌ வினைவல்‌ அதிகன்
களிறொடு பட்ட ஞான்றை” (குறுந்‌. 393; 3 6)
“வெருவருதானையொடு வேண்டுபுலத் திறுத்த
பெருவளக்‌ கரிகான்‌ முன்னிலைச்‌ செல்லார்‌,
சூடா வாகைப்‌ பறந்தலை, ஆடுபெற
ஒன்பது குடையும்‌ நன்‌ பகல்‌ ஒழித்த
பீடுஇல்‌ மன்னர்‌ போல,” (அகம்‌. 125 : 19 20)
“படுமணி மருங்கன்‌ பணைத்தாள்‌ யானையும்‌,
கொடி நுடங்கு மிசைய தேரும்‌, மாவும்‌,
படையமை மறவரொடு, துவன்றிக்‌ கல்லென,
கடல்‌ கண்டன்ன கண்‌ அகல்‌ தானை
வென்றெறறி முரசின்‌ வேந்தர்‌ என்றும்‌
வண்கை எயினன்‌ வாகை யன்ன” (புறம்‌. 351: 1 9)

சங்க கால ஊர்கள்

திருவாஞ்சியம் என, தஞ்சாவூரில் உள்ள ஊர் இது. இங்குள்ள சிவன் கோயில் சிறந்த செல்வாக்குடன் அன்று திகழ்ந்திருக்கிறது என்பதனைச். சைவர் பலராலும் போற்றப்பட்ட தன்மை தெரிவிக்கிறது. விரும்பத்தக்க ஊர் என்ற அடிப்படையில் இப் பெயர் பெற்றதா என்பது எண்ணமாக அமைகிறது. புத்தாறு என்னும் ஆற்றின் கரையில் உள்ள தலம்
திருவாஞ்சியத்தில் சீர்பெற இருந்து
மருவார் குழலியொடு மகிழ்ந்த வண்ணமும்
என, மாணிக்கவாசகர் பாடுகின்றார் (கீர்த் – அ -79-80).
தீர்த்த மாமலர்ப் பொய்கைத் திகழ் திருவாஞ்சியம் (76-63)
திருந்து மாட டங்கணீடு திகழ் திருவாஞ்சியம் (76-6)
அருவிபாய் தரு கழனி யலர் தரு குவளையங் கண்ணார்
குருவியாய் கிளிசேர்ப்பக் சருகின மிரிதரு கிடங்கில்
பருவரால் குதி கொள்ளும் பைம்பொழில் வாஞ்சியத்துறையும்
இருவரால் அறியொண்ணா விறைவன தறைகழல் சரணே (766-7)
எனச், சுந்தரர் இயற்கையழகையும். இறையின்பத்தையும் ஒரு சேரத் தருகிறார். இந்த இயற்கைச் செழிப்பை, இவ்விடத்தினை மக்கள் விரும்பியிருக்க வேண்டும் என்ற எண்ணத்தைத் தரும் நிலையில் இக்காரணம் பொருத்தமாகிறது.

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

“வாடி” என்பது குடியிருப்பிடத்தைக் குறிக்கும் தெலுங்கு வடிவமாகும். அம்மொழியில் உள்ள “வாடா” எனப்திலிருந்து திரிந்த வடிவம் இதுவாகும். தெலுங்குச் சொற்களுடன் “வாடி” இணைந்து வருகின்ரது. “வாடி” என்ற முடியும் ஊர்களில் பெரும்பான்மையாக தெலுங்கு, கன்னட மக்கள் வாழ்ந்திருப்பர் அல்லது வாழ்ந்து கொண்டிருப்பர்.

சங்க கால ஊர்கள்

சங்க கால ஊர்கள்

தற்போது திருச்சி மாவட்டத்தில் உள்ள இவ்விடம் ஐயர் மலை என்று சுட்டப்படுகிறது. இரத்தினகிரி, மாணிக்க மலை சிவாய மலை என்பன வேறு பெயர்கள். மலைமேல் கோயில் உள்ளது என்ற எண்ணமும், அப்பர் பாடல் பெற்ற தலம் குறித்த எண்ணமும், (பதி-200) வாட்போக்கி என்பது இறையுடன் தொடர்பு கொண்ட நிலையில் அமைந்த பெயராக இருக்கலாம் என்ற எண்ணத்தைத் தருகிறது.

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

மாணிக்கவாசகர் பிறப்பால் பெருமை பெற்ற ஊர். மாணிக்கவாசகர், இதனை
வாதவூரினிற் வந்தினிதருளிப்
பாதச் சிலம்பொலி காட்டிய பண்பும் (திரு – கீர்த் – 52-53)
என அமைக்கின்றார். சம்பந்தரும் வாதவூரினை, சிவன் கோயில் உள்ள ஊர் எனக் குறிப்பிடுகின்றார்.
மயிண்டீச்சுரம் வாதவூர் வாரணாசி (175-7)
வாயு பூசித்த தலம் ஆகையால் வாதபுரி ஈஸ்வரர்
என்று பெயர் பெற்றிருக்கின்றார் என்பர்.
திருவாதவூர்ச் சிவபாத்தியன்
செய்திருச் சிற்றம்பலப்
பொருளார் தருதிருக்கோவை (158)
என்ற நம்பியாண்டார் நம்பியின் கோயில் திருப்பண்ணியர் விருத்தம், வாதவூரில் பிறந்த மணிவாசகர் பற்றிய எண்ணத்தைத் தருகிறது. மதுரை மாநகரத்திற்குக் கிழக்கே பதினைந்து கல் தொலைவில் இருப்பது திருவாதவூர் என்னும் ஒரு சிறிய ஊர். அவ்வூர் திருவாதூர் என்றும் பண்டு வழங்கப்பட்டுள்ளது. வாது என்றால் தருக்கம் என்பது ஒரு பொருள். அக்காலத்தில் அவ்வூரில் பல சமய தத்துவ வாதிகள் இருந்ததாகக் கருதப்படுகிறது என்ற எண்ணம் வாதவூர் பற்றியது. எனவே வாதம் புரிதல் இருந்த தால் வாதவூர் என்ற பெயர் அமைந்தது என்ற எண்ணத்தை இவண் பெறுகின்றோம்.

திருவான் மியூர் என்று இன்று வழங்கப்படும் இத்தலம் இன்று சென்னை மாவட்டத்தில் உள்ளது. வான்மீக முனிவர் வழிப்பட்டதால் இப்பெயர் என்ற எண்ணம் அமைகிறது கடற்கரைத் தலம் என்பதைச் சம்பந்தரும் தம் பாடலில் குறிக்கின்றார்.
கரையுலாங் கடலிற் பொலி சங்கம். வெள்ளிப் பிவள்
திரையுலாங் கழி மீன் உகளுந்திருவான்மியூர் (140-1)
கானயங்கிய தண் கழி சூழ் கடலின் புறம்
தேனயங்கிய பைம் பொழில் சூழ் திருவான்மியூர் (140-3)

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

சங்க கால ஊர்கள்

இன்று திருவாய்மூர் என, தஞ்சாவூர் மாவட்டத்தில் காணப்படும் இடம் இது. காவிரியின் தென்கரைத் தலம் என்ற குறிப் பினைத் தவிர, பிற எண்ணங்கள் தெளிவு றவில்லை. அப்பர். சம்பந்தர் இத்தலத்து இறைவனைக் கண்டுப் பாடியுள்ளனர். பத்துப் பாடல்களில் வாய்மூர் இறைவன் சிறப்பினைக் கூறும் சம்பந்தர், இறுதிப்பாடலில்,
திங்களொடருவரைப் பொழிற் சோலைத்
தேனலங் காலைத் திருவாய்மூர் (247-11) எனத் திருவாய்
மூரின் இயற்கை நலம் போற்றுகிறார். அப்பர்,
எங்கே என்னை யிருந்திடந் தேடிக் கொண்
டங்கே வந்தடையாள மருளினார்
தெங்கே தோன்றும் திருவாய்மூர்ச் செல்வனார்
அங்கே வாவென்று போனார் அதென் கொலோ (164-1) என்று பாடுகின்றார்.

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

மாவிலிங்கம்‌ என்னும்‌ ஒருவகை மரத்தை வாரணம்‌ என்னும்‌ சொல்‌ குறிப்பதால்‌ தாவரத்தால்‌ வாரணம்‌ என்ற ஊர்‌ பெயா்‌ பெற்றதோ என எண்ண இடமளிக்கிறது. (வாரணம்‌ கோழி என்ற உறையூரைக்‌ குறிக்கும்‌ என்பதை “தென்றிசை மருங்‌ற்‌ செலவு விருப்புற்று, வைகறையாமத்து வாரணங்கழிந்து” (சிலப்‌.11:10 11) முன்னரே கண்டோம்‌) வாரணாசி என்றும்‌ வாரணவாசி என்றும்‌ இலக்கியத்தில்‌ கூறப்‌ பெறும்‌ வாரணம்‌ என்னும்‌ இவ்வூர்‌ மத்திம நன்னாட்டைச்‌ சார்ந்தது.
“மத்திம நன்னாட்டு வாரணந்‌ தன்னுள்‌”? (சிலப்‌. 15;178)
“வாரணாசி யோர்‌ மறை யோம்‌ பாள
னாரண வுவாத்தி யபஞ்சிகனென்‌ போன்‌” (மணிமே.13 : 344)
“தீண்டற்‌ காகாத்‌ திருந்துமதிலணிந்த
வாரணவாசி வளந்தந்தோம்பும்‌” (பெருங்‌, 3:17: 12 13)

மலை நாட்டுத் தலம். திருமால் கோயில் சிறப்பு பெற்றது. எர்ணா குளம், கொல்லம் தென்னிந்திய இருப்புப்பாதையில் உள்ள செங்கன்னூர் நிலையத்தில் இறங்கி, ஏழுமைய பேருந்தில் சென்று இவ்வூரை அடைதல் வேண்டும் என்கின் எண்ணம், இவ்வூர் இருக்குமிடத்தைத் தருகிறது. மக்கள் வழக்கில் ஆரன் முளை (முளா) என்று அமைகிறது. நம்மாழ்வார் பாடல்கள், இத்தலத்து இறைவனையும், இவ்விடத்தின் செழிப்பு பற்றிய எண் ணங்களையும் அளிக்கின்றன.
மாகம் திகள் கொடி மாடங்கள் நீடும் மதிள் திருவாறன் விளை (நாலா -2844)
பாடும் பெரும் புகழ் மறை வேள்வியைத் தா றங்கம் பண்ணினர் வாழ்
நீடு பொழில் திருவாறன் விளை (2845)
வாய்க்கும் கரும்பும் பெருஞ் செந்நெல்லும் வயல்
சூழ் திருவாறன் விளை (2846)
என்ற எண்ணங்கள், இங்கு மக்கள் வாழ்ந்த செய்தியையும் தருகின்றன.

இன்று வாளொளிப் புத்தூர் என, தஞ்சாவூர் மாவட்டத்தில் உள்ளது இவ்வூர். விஜயனுடைய கைவாளை, சுவாமி புற்றில் ஒளித்து வைத்தார். அதனால் வாள் ஒளி புற்றூர் என்றும் பெயர் வந்தது என்ற எண்ணம் அமைகிறது. புத்தூர் இதன் முதற்பெயராக அமைய, பின்னர், இறைத் தொடர்பாக வாழ்கொளி என்ற அடை இணைந்திருக்கலாம். அல்லது, கோயில் செல்வாக்கால் உருவாகிய புதிய ஊர் என்ற நிலையில் முழுப்பெயரும் தோற்றம் பெற்றிருக்கலாம் எனத் தோன்றுகிறது. சம்பந்தர், சுந்தரர் பாடல்கள், இத்தலம் குறித்து அமைகின்றன. மலைத்த செந்நெல் வயல் வாழ்கொளி புத்தூர் என்கின்றார் சுந்தரர் (57).

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

திருவிசயமங்கை என இன்று தஞ்சாவூர் மாவட்டத்தில் உள்ள ஊர் இது. அருச்சுனன் வழிபட்ட தலம் என்ற காரணமே இதற்குக் கூறப்படினும், வெற்றியைக் குறித்து ஏற்பட்ட ஊர்ப் பெயராக இது இருத்தலே பொருத்தமானது. சம்பந்தர், அப்பர் இக்கோயில் இறையைப் பாடுகின்றனர்.
தொடை டைமலி யிதழியுந் துன்னெருக் கொடு
புடைமலி சடைமுடி யடிகள் பொன்னகர்
படைமலி மழுவினர் பைங்கண் மூரிவெள்
விடையலி கொடியணல் விசயமங்கையே (275-4)
எனப்பாடும் தன்மை சம்பந்தரிடம் அமைகிறது.
கொள்ளிடக் கரைக் கோ வந்த புத்தூரில்
வெள்விடைக் கருள் செய் விசயமங்கை
உள்ளிடத்துறை கின்ற வருத்திரன்
கிள்ளிடத் தலையற்ற தயனுக்கே – (185-3)
என்கின்றார் அப்பர். இவர்பாடலில், விசயமங்கையிருந்த இடத்தையும், அது கோயில் பெயராக, இருக்கும் வாய்ப்பு தருவதையும் காண்கின்றோம். கொள்ளிடக் கரையில் உள்ள கோவந்த புத்தூரில் உள்ள விசயமங்கையில் உறைகின்ற இறைவன் என்னும் நிலை, அரசன் வந்த புத்தூர் என்பது அரசியல் தொடர்பு தந்து. அவனால் அமைக்கப்பட்ட கோயிலே விசயமங்கை எனப் பெயர் பெற்றிருக்கலாம் என்ற எண்ணம் கருகிறது. மேலும், தி.வை.சதாசிவப் பண்டாரத்தார் ஊர்ப்பெயரும் கோயில் பெயரும் பற்றிக் கூறுகையில், கோவந்த புத்தூரில் உள்ள கோயில் விசயமங்கை எனக் குறிப்பிடுகின்றார். எனவே கோவந்தபுத்தூர் ஊர்ப்பெயர் ;விசயமங்கை கோயில் என்பது தெளிவு பெறுகிறது. இன்று விசயமங்கையே செல்வாக்கு பெற்றுத் திகழ்கின்றது.

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

விச்சி என்பது ஒரு மலைப்பகுதி ஊர்‌ என எண்ண இடம்‌ அளிக்கிறது. ‘விச்சிறல்‌’ என்றால்‌ ஒருவகைக்‌ கோரைப்புல்‌ எனப்பொருள்‌ படுவதால்‌ அவ்வகைக்‌ கோரை அடர்ந்து வளர்ந்த பகுதியைச்‌ சார்ந்த குடியிருப்புகள்‌ அடங்கிய ஊர்‌ என்னும்‌ கருத்தில்‌ “விச்சி” என்ற ஊர்ப்‌ பெயர்‌ அமைந்ததாகவும்‌ இருக்கலாம்‌. விச்சியை ஆண்ட தலைவன்‌ விச்சிக்‌ கோன்‌ எனப்பெற்றான்‌. கபிலர்‌ பாரி மகளிரை அவனிடம்‌ கொண்டு சென்று பாடியுள்ளார்‌.
“விளங்குமணிக்‌ கொடும்பூண்‌ விச்சிக்கோவே
இவரே, பூத்தலை யறாஅப்‌ புனைகொடி முல்லை
நாத்தழும்‌ பிருப்பப்‌ பாடாதாயினும்‌
கறங்குமணி நெடுந்தேர்‌ கொள்கெனக்‌ கொடுத்த
பரந்தோங்கு சிறப்பிற்‌ பாரிமகளிர்‌
யானே, பரிசலன்‌ மன்னு மந்தணன்‌, நீயே
வரிசையில்‌ வணக்கும்‌ வாண்‌ மேம்படுநன்‌
நினக்யொன்‌ கொடுப்பக்‌ கொண்மதி” (புறம்‌. 200: 8 15)

விஞ்சை என இலக்கியத்தில்‌ கூறப்‌ பெறும்‌ இது விஞ்சை மாநகரமாகும்‌, அதாவது வித்தியாதரநகரமாகிய காஞ்சனபுரம்‌,
“வடதிசை விஞ்சை மாநகர்த்‌ தோன்றித்‌
தென்றிசைப்‌ பொதியிலோர்‌ சிற்றியாற்றடைகரை
மாதவன் றன்னால்‌ வல்வினை யுருப்பச்‌
சாபம்‌ பட்டுத்‌ தனித்துயருறூஉம்‌
வீவில்‌ வெம்பசி வேட்கையொடு திரிதருங்‌
காயசண்டிகை யெனுங்காரிகை“ (மணிமே, 15;81 86)

குடி’ என்று முடியும் கோயில் தலமாக விளங்கும் ஊர்ப் பெயர் வரிசையில் விடைவாய்க் குடியும் அமைகிறது. நாவுக்கரசர், விற்குடி வேள்விக் குடி நல்வேட்டக் குடி வேதிகுடி மாணிகுடி விடைவாய்க் குடி (285-3) என இதனைக் குறிப்பிட்டுச் செல்கின்றார் இப்பாடல் அடிகளினின்றும், பெயர். அது சிவன் கோயில் பெற்ற நிலை இரண்டை மட்டுமே நம்மால் புரிந்து கொள்ள இயலுகிறது. எனினும் பெயர் பற்றிய ஆய்வு மேலும் சில எண்ணங்களைத் தருகின்றது. விடைவாய் என்பதற்குப் பொருள் பொருத்தமாக இல்லை. விடையாயம் என்பதற்கு ஏற்றையுடைய ஆ என, தமிழ் லெக்ஸிகன் பொருள் அமைக்கிறது (தமிழ் லெக்ஸிகன் vol pa. I பக் -3663). தவிர, திருவிடைவாய் தஞ்சாவூர் ஜில்லாவில் உள்ள ஓர் ஊர் ; அவ்வூருள் உள்ளதொரு சிவன் கோயில், அங்குள்ள கற்சுவர்களில் பதிகப் பாடல்க போன்றவற்றைத் தம் கட்டுரை ஒன்றில் விளக்கி எழுதுகின்றார் திரு. மா.வே. நெல்லையப்ப பிள்ளை இடைவாய் என்ற ஊர் பற்றி பிறர் பதிகங்கள் கிடைக்கவில்லை. எனினும் நாவுக்கரசரால் குறிக்கப்பட்டுள்ள நிலையில், இத்தலம் அன்று சிறப்பு பெற்று விளங்கியிருக்க வேண்டும் என்பதை ஊகிக்க இயலுகின்றது. எனவே இன்று இடைவாய் அழைக்கப்படுகின்ற ஊர் அன்று. விடைவாய்க் குடி என்ற பெயரில் இருந்ததா ? என்ற எண்ணம் எழுகின்றது. மேலும் தஞ்சை மாவட்ட ஊர்ப்பெயர்களில் ஆசிரியர் திருவிடை வாயில் என்ற ஊர்ப்பெயர் பற்றி எழுதும் போது, விடையவன் என்னும் சூரிய குலத்து மன்னன் உண் பண்ணிய ஊராதலின் பெற்ற பெயர் என்ப என்று கூறி, திரு விடைவாய் எனவும் வழங்கப்படும் என்கின்றார் (பக்.211). எனவே இவண் முன்னைய பெயரின் சார்பினைக் காண்கின்றோம். என்று இதனன நோக்க, இடைவாய்க்குடி என்ற பெயர், ஆநிரைகளின் நிறைவு காரணமாக, ஆயர்கள் நிறைந்த ஊராக இருந்து திரு சேர்ந்து, திருவிடைவாய்க் குடி என்றாகி, பின்னர் இடைவாய் என்ற பெயர் அடைந்து,இன்று திருவிடைவாயில் என்று வழங்கப்படுகின்றதோ என்பதே இப்பெயர் வரலாறு நமக்குத் தரும் எண்ணமாகும்.

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

விமானத்திற்‌ சென்ற வாசவதத்தையால்‌ பார்க்கப்பட்ட நாடுகளுள்‌ ஒன்று. விதேக தேசம்‌ என்று கூறப்பெறுவது.
“அந்தமில்‌ விதையமுமணிதிகழந்தியும்‌” (பெருங்க, 5;4;126)

திருமிற்றக் கோடு என்று வழங்கப்படும் தலம், மலை நாட்டுத் தலமாகும். குலசேகர ஆழ்வார் இங்குள்ள திருமாலை வேண்டிப் பாடியுள்ளார்.
விரை குழுவு மலர்ப்பொழில் சூழ் விற்றுவக் கோடு நாலா -688
விண்டோய் மதிள் புடை சூழ் விற்றுவக் கோடு -689
மீன் நோக்கும் நீள்வயல் சூழ் விற்றுவக்கோடு-690
என இவ்விடத்தின் செழிப்பையும் அவர் பாடுகின்றார். எனினும் விற்றுவன் கோடு என்ற பெயரின் அடிப்படை தெரியவில்லை. மலைப் பகுதியாகையால் கோடு மலையுச்சியைக் குறித்ததெனக் கருதினும், விற்றுவ என்பதற்குரிய பொருள் விளக்கம் பெறவில்லை. மேலும் இங்குள்ள கோயில் பற்றிக் கூறும்போது, இது கருவூரில் விற்றுவக் கோட்டு அக்ரஹாரத்தில் ஆதியிலிருந்து, இப்போது இவ்விடத்துக்கு மாற்றப்பட்டதாகச் சிலர் கூறுவர் என்ற கருத்தும் நிலவுகிறது. எனினும் பிற விளக்கங்கள் கிடைப்பின் தெளிவு கிடைக்கும்.

சங்க கால ஊர்கள்

வியலூர்‌ என்பது செங்குட்டுவனால்‌ வெல்லப்பட்ட தோரூர்‌. வியலூர்‌ எனவும்‌ வழங்கப்பட்டதாகத்‌ தெரிகறது. நன்னன்‌ வேண்மான்‌ என்பவனுக்கு இவ்வூர்‌ உரியது என்று சங்க இலக்கியம்‌ கூறுகிறது. பெருமை பொருந்திய ஊர்‌ என ஊரின்‌ புகழ்‌ கருதி வியலூர் எனப்‌ பெயர்‌ பெற்றதா அல்லது காட்டுப்‌ பகுதியில்‌ அமைந்த ஊர்‌ என்பதால்‌ வியலூர்‌ எனப்‌ பெயா்‌ பெற்றதா என்பது தெரியவில்லை.
“இனம்‌ தெரி பல்லான்‌ கன்றொடு கொண்டு
மாறா வல்வில்‌ இடும்பிற்‌ புறத்திறுத்து
உறுபுலி அன்ன வயவர்‌ வீழ,
இறுகுரல்‌ நெய்தல்‌ வியலூர்‌ நூறி” (பதிற்‌. ஐந்தாம்‌ பத்து பதிகம்‌ 8 11)
“நறவு மகிழிருக்கை நன்னன்‌ வேண்மான்‌
வயலைவேலி வியலூர்‌ அன்ன” (அகம்‌ 9712 13)
“கறிவளர்‌ சலம்பிற்றுஞ்சும்‌ யானையிற்‌
சிறுகுர னெய்தல்‌ வியலூர்‌ எறிந்த பின்‌” (சிலப்‌ 28/114 115)

திருவியலூர் என்ற பெயரில் இன்று தஞ்சாவூர் மாவட்டத் தில் உள்ள ஊர் இது. திருவிசநல்லூர், விசலூர் என்பன பிற வழக்குகள்.. சம்பந்தர் இங்குள்ள சிவனைப் பரவியுள்ளார்.
விம்மும் பொழில் கெழுவும் வயல் விரி நீர் வியலூரே
கடையார் தரவகிலார் கழை முத்தந் நிரை சிந்தி (13-3)
மிடையார் பொழில் சூழ் தரு விரிநீர் லியலூரே (13-4)
எனப்பாடும் நிலையில், அகன்ற நீர்ப்பரப்பு பொருந்திய இடம் என்பதைச் சுட்டுகின்றார். வியல் என்பது அகன்ற தன்மையைக் குறிக்கும் நிலையில் பரந்த, விரிந்த அகன்ற ஊரின் இயல்பு காரணமாக வியலூர் என்ற பெயர் அமைந்திருக்கக் கூடும் எனத் தோன்றுகிறது.

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

சங்க கால ஊர்கள்

நன்னாகனார்‌ என்ற சங்ககாலப்‌ புலவர்‌ விரிச்சியூரைச்‌ சேர்ந்தவர்‌. இந்த விரிச்சியூர்‌ நன்னாகனார்‌ பாடிய புறப்பாடல்‌ (புறம்‌ 292) ஒன்று உள்ளது. ஒரு குறிப்பிட்ட வகுப்பினர்‌ வசிக்கும்‌ இடத்திற்குச்‌ சென்று, அவர்கள்‌ தற்செயலாகப்‌ பேசிக்‌ கொள்ளும்‌ பேச்சை நன்னிமித்தமாகக்‌ கொள்ளும்‌ விரிச்சி கேட்டல்‌ என்னும்‌ மரபையொட்டி, விரிச்ச சொல்வதற்குரியோர்‌ வசித்த குடியிருப்பு அமைந்த ஊர்‌ விரிச்சியூர்‌ எனப்‌ பெயர்‌ பெற்றிருக்கலாம்‌.

விரி என்றால்‌ காட்டுப்புன்னை என்ற ஒருவகை மரத்தைக்‌ குறிக்கும்‌. அவ்வகை மரங்கள்‌ வளர்ந்த பகுதியில்‌ அமைந்த ஊர்‌ விரியூர்‌ எனப்‌ பெயர்‌ பெற்றது போலும்‌.. புறப்பாடல்‌ (332) பாடிய நக்கனார்‌ என்ற சங்ககாலப்‌ புலவர்‌ இவ்வூரினர்‌, விரியூர்‌ நக்கனார்‌ எனப்‌ பெயர்‌ பெற்றார்‌.

விற்குடி என, தஞ்சாவூர் மாவட்டத்தில் உள்ள ஊர் இது. சம்பந்தர் விற்குடியில் உள்ள வீரட்டத்து இறைவனைப் பரவுகின்றார்.
விரியுமாமலர்ப் பொய்கை சூழ் மதுமலி விற்குடி வீரட்டம் (244- 3)
பொழில் மல்கிய மலர் விரி விற்குடி வீரட்டம் (244-6)
என்ற எண்ணங்கள் விற்குடி பற்றி அமைகின்றன. விற்குடியில் குடி, குடியிருப்புப் பகுதியைச் சுட்ட, வில்லாளிகள் வாழ்ந்த இடம் என்ற நிலையில் இப்பெயர் அமைந்திருக்கலாமோ என்ற எண்ணம் அமைகிறது.

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

கூவமென வழங்கும் நிலையில், செங்கற்பட்டு மாவட்டத்தில் உள்ள இடம் இது. திரிபுரம் எரித்த மூர்த்தி, கையில் வில்லேந்தி தங்கிய இடம் என்ற குறிப்பு இத்தலத்துப் பெயராய்வுக்குச் சிறிது வழி வகுக்கிறது. இந்நிலையில் விற்கோலத்தினனாக இறைவன் காட்சி தரும் நிலையில், இப்பெயர் அமைந்தது எனக் கூறலாம். இன்று இறைவன் திருமேனியின் நிலையில் இதன் உண்மை தெளிவாகலாம். சம்பந்தர் இத்தலத்து இறைவனைப் பாடியுள்ளனர். இவரது பாடல் ஒன்று,
முந்தினான் மூவருண் முதல்வனாயினான்
கொந்துலாமலர்ப் பொழில் கூக மேவினான்
அந்திவான் பிறையினான் அடியார் மேல் வினை
சிந்துவான் உறைவிடம் திருவிற் கோலமே (281-5)
என்று அமைகிறது இதனுள் மலர்ப்பொழில் கூகமேவினான் உறைவிடம் திருவிற் கோலம் என்ற எண்ணம் காண, இன்று கூவம்’ என்று சுட் டப்படும் பெயர் அன்றே இருந்தது என்பதும், விற்கோலம், என்பது இறைவன் தோற்றம் காரணமாகக் கோயிலுக்குக் கொடுக்கப்பட்ட பெயரே எனவும் கொள்ள இடம் அமைகிறது. எனவே விற்கோலம்’ என்பது கோயிற் பெயரே என்றும் கூவமென இன்று வழங்கும் நிலை கூகம்’ என்பதன் மரூஉ வழக்கே என்றும் சுட்டலாம். கூகம் என்பதன் பொருள் தெளிவில்லை.

விலங்குகள் அவ்வவ்விடங்களில் இருந்தமையாலும், பிற காரணங்களாலும் அவற்றின் பெயர்களும் ஊர்ப்பெயர்களின் பொதுக்கூறாகப் பயன்படுகின்றன. கறையான், புலி , மான் என்னும் விலங்குப் பெயர்களும் ஊர்ப்பெயர்களின் பொதுக்கூறாக அமைந்துள்ளன.

ஸ்ரீவில்லிபுத்தூர் என அழைக்கப்படும் இவ்வூர் இன்று இராமநாதபுரம் மாவட்டத்தில் உள்ளது. திருமால் கோயில் பெருமை பெற்றது. இறைவனது சாபத்தால் வேடனாகப் பிறந்த முனிவர் வில்லி. சகோ தரன் கண்டன் இறக்க, பரந்தாமன் வில்லி யினது கனவில் தோன்றி, இந்தக் காட்டை அழித்து நகரம் ஆக்கு. பாண்டி, சோழநாட்டு அந்தணர்களைக் கொண்டு வந்து குடி யேற்று எனச் சொல்ல, வில்லி காடு திருத்தி நாடாக்கிய நகரம் தான் வில்லிபுத்தூர் என்ற எண்ணம் இப்பெயர்த் தொடர் பானது. பெரியாழ்வாராலும், ஆண்டாளாலும் பாடல் பெற் றது இத்தலம்.
மின்னனைய நுண்ணிடையார் விரிகுழல் மேல் நுழைந்த வண்டு
இன்னிசைக்கும் வில்லிபுத்தூர் இனிதமர்ந்தாய்’ என, பெரியாழ்வார் வில்லிபுத்தூர் இறைவனைப் பாடுகின்றார் (நாலா – 133).
மென்னடை அன்னம் பரந்து விளையாடும்
வில்லி புத்தூருறைவான்றன்
பொன்னடி காண்பதோர் ஆசையினால் என்
பொருகயற் கண்ணிணை துஞ்சா
என்கின்றார் ஆண்டாள் (நாலா-549)’. புத்தூர் என்பது புதுவை எனவும் குறிக்கப்படுகிறது. ஆதியில் இத்தலம் வராகஷேத்திரம் என்ற பெயர் பெற்று இருந்தது என்ற எண்ணமும் உண்டு. மேலும், வில்லி புத்தூர் என்பதனை வில்லியோடு தொடர்பு படுத்தி ஊர்ப்பெயர்கள் காரணம் சுட்டினாலும், நம்பியாண்டர் தம் திருத்தொண்டர் திருவந்தாதியில் கூறும் செருவிலி புத்தூருக் கும் இதற்கும் தொடர்பு உண்டா என்பதும் நோக்கத் தக்கது.
செருவிலிபுத்தூர்ப் புகழ்த்துணை
வையம் சிறு விலைத்தா
உருவிலி கெட்டுணவின்றி (67)
என புகழ்த்துணை நாயனார் பிறந்த இடமாக செருவிலி புத்தூர் என்ற இடத்தைச் சுட்டுவார். இதனையே சேக்கிழாரும் தமது பெரியபுராணத்தில்,
செருவிலி புத்தூர் மன்னும் சிவ மறையோர் திருக்குலத்தார்
அருவரை வில்லாளி தனக்க கத்தடிமையாம்
பொருவரிய புகழ்நீடு புகழ்த்துணையாரெனும் பெயரார்’
என்கின்றார் (62-1).சேக்கிழார் வழியில் சிவத்தலங்கள் நூலாசிரி யர், செருவிலி புத்தூருக்கு எழுதும் விளக்கத்தில், இது சோழ நாட்டில் உள்ளது. கும்பகோணத்திலிருந்து குடவாசல் செல்லும் பாதையில் தற்போது அரிசிற் கரைப் புத்தூர் என்றும், அழகார் புத்தூர் என்றும் அழகாத்ரி புத்தூர் என்றும் வழங்குகிறது என்கின்றார் (பக்.408). இதனை நோக்க, செருவிலி புத்தூரின் தற்போதைய பெயர் அரிசிற்கரைப் புத்தூர் அழகார் புத்தூர் என அமைகிறது. ஆயின் கும்பகோணத்திற்குத் தென்கிழக்கில் எட்டு மைல் தொலைவில் உள்ள அலைக்கும் புனல் சேர் அரிசிற்றென் கரை அழகார் திருப்புத்தூர் அழ கனீரே’ என்பதைப் பற்றித் தேவாரப்பாடல் அமைகிறது. மேலும் சுந்தரர், புகழ்த் துணை நாயனார் இறைவனை வழி பட்டு முத்தி அடைந்த நிலம் இது என்ற கருத்தையுடையவர் என்பதற்கு.
வகுத்தவனுக்கு நித்தற் படியும் வருமென்றொரு
காசினை நின்ற நன்றிப்
புகழ்த் துணை கைப்புக செய்துகந்தீர்
பொழிலார் திருப்புத்தூர் புனிதன் நீரே
என்ற குறிப்பினையும் இவ்வாசிரியர் குறிப்பிடுகின்றார் (பக்.41). இவற்றை நோக்க. செருவிலிபுத்தூர் அழகார் திருப்புத்தூர் என்பதே என்ற எண்ணம் இவரிடம் நிலைத்திருக்கக் காண்கின்றோம். அழகார் புத்தூர் என்ற பெயரும். செருவிலிபுத்தூர் என்ற பெயரும் ஒரே கால கட்டத்தில் பயின்று வந்திருப்பதைக் காண்கின்றோம். ஒரு ஊர்ப்பெயர் பிற பல பெயர்களைகளையும் ஒரே காலத்தில் கொண்டு திகழ்வது வரலாற்று உண்மை னும், அதற்குரிய சான்றுகள் தெளிவாக அமைகின்றன. ஆயின் இங்கு அரிசிற் கரைபுத்தூர் பற்றிய பாடல்கள் உள. சம்பந் தர் அப்பர் சுந்தரர் மூவருமே பாடியுள்ளனர் முத்தூரும் புனன் மொய்யரிசிற் கரைப் புத்தூர்’ என்ற நிலையில் அப்பர் பாடும் தன்மையில் அரிசிலாற்றங்கரையில் உள்ள புத்தூர் என்பதே இதற்கு அடிப்படையாக இருக்க, இதுவும் செருவிலிபுத்தூரும் ஒன்று என்பது முரணாக அமைகிறது. சம்பந்தர் பாடலும் இவ்விதமான எந்த விதக் குறிப்பையும் தரவில்லை. என்ன சுந்தரர், அலைக்கும் புனல் சேர் அரிசிற் றென்கரை அழகார் திருப்புத்தூர் அழகாரே என இதற்குச் சிறிது மேலும் அழகு கொடுத்துப் பாடுகின்றார். இவரது பாடல் வருணனையில் பின்னர் அரிசிற் தென்கரைப் புத்தூர், அழகார் திருப்புத்தூர் என்ற வழக்கிலும் தோற்றம் பெற்றிருக்கலாம் என்பது தோன்றுகி தவிர, செருவிலி புத்தூர் என்பது இத்தலமேயாயின், இவர் மூவர் பாடலிலும் அப்பெயர் பற்றிய எந்தவொருக் குறிப்புமே இல்லாமைக்குக் காரணம் என்ற கேள்வி எழுகிறது. மேலும், நம்பியாண்டர் பாடிய பின்னர், சேக்கிழாரும் செவிலி புத்தூர் என்றே உரைக்கின்றார். சுந்தரர் பாடியது புகழ்த்துணை நாயனார் பற்றிய கருத்து என்பதாயின் பொது நிலையில் பாடியிருக்கலாம். புத்தூர் என்ற நிலையில் இரண்டின் பொருத்தமே இரண்டையும் ஒன்றெனக் கருதியதன் காரணம் எனத் தோன்றுகிறது. புத்தூர். அமைதியான குடிவாழ்க்கைக்கு ஏற்றது என்ற நிலையில் இப்பெயர் பெற்று, பின்னர் திருமால் கோயில் கொண்ட நிலையில் புராணக் கருத்துகள் ஏற்பட்டு வில்லி என்ற ஆட்பெயராக மாறியதோ எனவும் எண்ணத் தோன்று

சங்க கால ஊர்கள்

விளங்கு என்பது சிற்றரத்தை எனப்‌ பொருள்‌ படுகின்றது, தாவரத்தால்‌ விளங்கில்‌ எனப்‌ பெயர்‌ பெற்றிருக்கலாம்‌. அல்லது. மருத்துவ தொடர்புடைய சிற்றரத்தையைக்‌ கொண்டு, மருத்துவ தொடர்பில்‌ பெயர்‌ பெற்றதாகவும்‌ இருக்கலாம்‌. விளங்கிலுக்கு நேர்ந்த விழுமத்தைச்‌ சேரன்‌ மாந்தரஞ்‌ சேரலிரும்‌ பொறை நீக்கினான்‌.
“மாவண்‌ கடலன்‌ விளங்கில்‌ அன்ன, எம்‌
மை யெழில்‌ உண்கண்‌ கலுழ” (அகம்‌. 81 : 13 14)
“முதிர்‌ வரர்‌ இப்பி முத்தவார்‌ மணல்‌,
கதிர்‌ விடு மணியின்‌ கண்‌ பொரு மாடத்து,
இலங்கு வளை மகளிர்‌ தெற்றி ஆடும்‌
விளங்குசீர்‌ விளங்கில்‌ விழுமங்‌ கொன்ற
களம்‌ கொள்‌ யானை, கடுமான்‌, பொறைய” (புறம்‌. 53: 1 5)

இன்றும் விளநகர் என்றே சுட்டப்படும் ஊர், தஞ்சாவூர் மாவட்டத்தில் உள்ளது.
மொய்த்த காதலில் விளநகர் விடையவர் பாதம்
பத்தர் தம்முடன் பணிந்த நிலையைச் சேக்கிழார் காட்டு
வார் (திருஞான-441). இவ்விளநகர் பற்றி, சம்பந்தர் பாடலும் காணப்படுகிறது.
ஒளிரிளம் பிறை சென்னி மேலுடையார் கோவண வாடையர்
குளிரிளம் மழை தவழ் பொழிற் கோல நீர் மல்கு காவிரி
நளிரிளம் புனல் வார் துறை நங்கை கங்கையை நண்ணினார்
மிளிரிளம் பொறியரவினார் மேயது விளநகரத்தே’ என்கின்றார் சம்பந்தர் (214-1). விளா என்பது ஒரு வகை மரம் என்பதை அறியும்போது இம்மரங்களின் மிகுதி காரணமாக இப்பெயர் அமைந்திருக்கலாமோ எனத் தோன்றுகிறது. விழல் நகர் விளநகர் என்றாயிற்று. சுவாமிக்கு உசிரவனேஸ்வரர் என்ற பெயர் உண்டு. உசிரம் விழல், என்ற குறிப்புகள் இப்பெயர் சார்ந்து அமைகின்றன. உசிரம் என்பதற்கு இலாமிச்சை என்ற தாவர வகையைக் குறிப்பிடும் தமிழ் லெக்ஸிகன், எனவே, விளாமரம் அல்லது உசிரம் மரம் காரணமாக இப்பெயர் அமைந் திருக்கிறது என்பது தெரிகிறது.

திருவிளமர் எனத் தஞ்சாவூர் மாவட்டத்தில் அமைந்துள்ளது. இவ்வூர் திருவாரூக்கு அண்மையில் உள்ளது என்பதும், ஓடம் போக்கி ஆற்றுக்குத் தென் கரையில் உள்ள சிறிய கோயில் என்பதும் தெரிகிறது.
அத்தக வடிதொழ அருள் பெறு கண்ணொடுமுமையவள்
வித்தகர் உறைவது விரிபொழில் வளநகர் விளமரே (346 -1)
என விளமர் இறைவனைப் பாடுகின்றார் சம்பந்தர். இவ்வூர்ப் பெயர் விளக்கம் புலனாகவில்லை. விளநகர் போன்று தாவரப் பெயரா என்பது நோக்கற்குரியது.

சங்க கால ஊர்கள்

கடல்‌ எனப்‌ பொருள்படும்‌ னைக என்னும்‌, கடலையடுத்த பகுதியில்‌ அமைந்த ஊருக்குப்‌ பெயராயிற்று போலும்‌. வீரை முன்‌ துறையில்‌ உப்பின்‌ நிரம்பாக்‌ குப்பை பெரும்‌ பெயற்கு உரியதாகக்‌ கூறப்பட்ட செய்தி இவ்வூர்‌, கடலையடுத்ததே என்பதை வலியுறுத்துகன்றது. புறநானூறில்‌ 320ஆம்‌ பாடலைப்‌ பாடிய வீரை வெளியனார்‌ என்ற சங்க காலப்‌ புலவர்‌ வீரைவெளி என்ற பெயருடைய ஊரைச்‌ சேர்ந்தவராகக்‌ கருதப்படுவதால்‌ வீரைவெளி என்பது தான்‌. ஊரின்‌… பெயராக இருக்கலாமோ என எண்ணத்‌ தோன்றுகிறது.
“அடு போர்‌ வேளிர்‌ வீரை முன்றுறை.
நெடுவேள்‌ உப்பின்‌ நிரம்பாக்‌ குப்பை
பெரும்பெயற்கு உருகியாஅங்கு”” (அகம்‌. 206 : 13 15)

சங்க கால ஊர்கள்

சங்க கால ஊர்கள்

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

திரு வீழிமிழலை என்ற தலம். தஞ்சாவூர் மாவட்டத்தில் உள்ளது திருமால் இறைவனுக்குத் தம் கண்ணையே இடந்து மத்திய தலம் தான் வீழிமழலை என்பது புராணக் கருத்து.. எனினும் வீழிச் செடிகளின் நிறைவு காரணமாக இப்பெயர் வந்தது என்பர் மிழலை என்ற ஊர்ப்பெயர்க் கூறினைச் சங்க இலக்கியத்திலேயே காண்கின்றோம். எனவே மிழலை என்ற பொதுக் கூறுடன் வீழிகள் சிறப்பாக இணைய, வீழி மிழலை பெயர் அமைந்தது என்று தெரிகிறது. சைவர்களால் பெரிதும் போற்றப்பட்ட நிலையை மேற்குறித்தப் புராணக் கதை இயம்புகிறது. மேலும், பலராலும் பாடல் பெற்ற சிறப்பும் இங்குள்ள கோவிற் பெருமையை நிலை நாட்டும்.
தோற்றம் கண்டான் சிரமொன்று கொண்டீர் தூய வெள்ளெரு தொன்
றேற்றங் கொண்டீர் எழில் வீழி மிழலை யிருக்கை கொண்டீர்
என்பது திருநாவுக்கரசர் தேவாரம் (96-7). மேலும் இவர் பாடல் கள். திருவீழி மிழலையானைச் சேராதார் தீ நெறிக்கே சேர் கின்றாரே என்ற இவரது கருத்தை யுமுணர்த்துகிறது (264)
ஏரிசையும் வடவாலின் கீழிருந்து அங்
கீரிருவர்க் கிரங்கி நின்று
நேரிய நான் மறைப் பொருளை உரைத்தொளிசேர்
நெறியளித் தோனின்ற கோயில்
பாரிசையும் பண்டிதர்கள் பன்னாளும்
பயின்றோதும் ஓசை கேட்டு
வேரிமலி பொழிற் கிள்ளை வேதங்கள்
பொருட் சொல்லும் மிழலையாமே (132-1)’
என உரைப்பர் சம்பந்தர். மேலும் இந்நகர்ச் சிறப்பினை,
வாதைப்படுகின்ற வானோர் துயர் தீர
ஓதக் கடனஞ்சை யுண்டான் உறைகோயில்
கீதத் திசையோடும் கேள்விக் கிடையோடும்
வேதத் தொலியோவா வீழி மழலையே’ என்றும் உரைக்கின்றார் (82-2). மிழலை என்றும் வீழி மிழலை என்றும் இவர்கள் சுட்ட, சுந்தரர்,
நம்பினோர்க் கருள் செய்யுமந்தணர் நான் மறைக்கிடமாய வேள்வியுள்
செம்பொனேர் மடவாரணி பெற்ற திருமிழலை
உம்பரார் தொழுதேத்த மாமலை யாளொடும்முடனே உறைவிடம்
அம்பொன் வீழி கொண்டீரடியேற் குமருளுதிரே (88-1)
எனப் பாடுகின்றபோது, மிழலையுள் உள்ள விழியில் உள்ள இறைவன் என்ற நிலை அமைகிறது. எனவே மிழலை என்ற ஊரில் வீழிச் செடிகள் நிறைந்த இடத்தில் இறைவன் கோயில் கொண்ட காரணத்தினால், அவ்விடம் வீழி எனச் சுட்டப்பட்டு, பின்னர், வீழி மிழலை இரண்டும், இணைந்து அப்பகுதி வீழி மிழலை என்று வழங்கத் தொடங்கியதோ எனத் தோன்றுகிறது. மேலும் இன்றும் இக்கோயிலின் தலவிருட்சம் வீழிச் செடி என அறியும்போது இவ்வெண்ணம் சரியாக இருக்கலாம் எனத் தோன்றுகிறது.

வெஞ்சமாக் கூடல் என்ற பெயரிலேயே இன்றும் திருச்சி மாவட்டத்தில் உள்ளது இவ்விடம். பொதுவாகக் கூடும் இடத் தைக் கூடல் என்று அழைக்கும் வழக்கினைத் தமிழர் கொண்டு இருந்தனர் என்பதைப் பிற ஊர்ப்பெயர்களும் புலப்படுத்துகின் றன. இவ்வூர்ப் பெயரும். இக்கருத்தடிப்படையில் பிறந்ததே. தாம்பிரபரணியின் உபநதியான சிற்றாறு குற்றாலத்தில் மலையின் மடுவில் விழுந்து உண்டாக்குவது பொங்குமாங்கடல். அமராவதியின் கிளைந்தி சிற்றாறு. அது அமராவதியுடன் கூடும் துறையில் உண்டான ஊரின் பெயர் வெஞ்சமாக் கூடல். இச் சிற்றாற்றைக் குடவன் ஆறு என்றும் குழகன் ஆறு என்றும் கூறுவர் என்ற எண்ணம் இவ்விடம் பற்றி இயம்பும். வெஞ்ச மன் என்ற அரசன் ஆண்டமை காரணமாக இப்பெயர் அமைந் தது என்ற எண்ணமும் உண்டு. பெரிய ஊராய்த் திகழ்ந்த வெஞ்சமாக் கூடல் இன்று சிற்றூராய்க் காட்சியளிக் கின்றது. இதன் அன்றையச் செழிப்பைச் சுந்தரர், அன்று
எறிக்கும் கதிர் வேயுதிர் முத்தமொ
டேலமிலவங்கம் தக்கோலம் இஞ்சி
செறிக்கும் புனலுட்பெய்து கொண்டு மண்டித்
திளைத் செற்று சிற்றாறதன் கீழ்க்கரைமேல்
முறிக்கும் தழை மாமுடப் புன்னை ஞாழல்
குருக்கத்தி கண்மேற்குயில் கூவலறா
வெறிக்கும் கலைமா வெஞ்சமாக் கூடல்
விகிர்தா வடியேனையும் வேண்டுதியே
என்கின்றார். எனவே இவ்விடம் இவர் பாடல் மூலமும் சிற்றாற்றங்கரையில் அமைந்திருந்தமை தெளிவாகிறது. எனினும் கூடல் என்ற பெயருக்குரிய பொருள் விளக்கமாகிறதே அன்றி வெஞ்சமா என்ற பெயர்க்கூறுக்குரிய பொருள் விளக்கமாகவில்லை.

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

திருவெண்காடு என தஞ்சாவூர் மாவட்டத்தில் உள்ள ஊர் இது. சீகாழிக்குத் தென் கிழக்கு ஏழு எட்டு மைல் தூரத்தில் இருக்கும் இடம் இது. முக்குளம், ஆல்,வில்வம், கொன்றை என்ற மூன்று தலவிருட்சங்கள் இக்கோயிலின் சிறப்பு. திருவெண்காடு என்பதும், சிவன் கோயிற் சிறப்பும். இவ்விடம் காடு சார்ந்த பகுதியாக இருந்து, பின்னர், இறைச் சிறப்பால், குடியிருப்புப் பகுதியாக மாறியிருக்கக் கூடும் என்ற எண்ணத்தைத் தருகிறது. சைவர்களால் பெரிதும் போற்றப்பட்ட கோயில் இது என்பதைப் பலரின் பக்திப் பாடல்கள் சுட்டுகின்றன.
விருந்தினன் ஆகி வெண்காடு அதனில்
குருந்தின் கீழ் அன்று இருந்த கொள்கையும் (திரு. கீர்த்தி- 60-61)
என மாணிக்கவாசகர் இக்கோயில் இறைவனைப் புகழ்கின்றார். திருநாவுக்கரசர்,
பாகிடுவான் சென்றேனைப் பற்றி நோக்கிப்
பரிசளித் தென் வளைகவர்ந்தார் பாவியேனை
மேக முகிலுரிஞ்சும் சோலை சூழ்ந்த
வெண்காடு மேவிய விகிர்தனாரே (249-4) எனப்பாடுகின்றார்.

வெண்குன்று” என்ற சிலப்பதிகாரத்‌ தொடருக்கு, சுவாமி மலை என்று சிலப்பதிகார அரும்பதவுரையாசிரியர்‌ குறித்துள்‌ளார்‌. கொங்கு நாட்டில்‌ பவானி நதியும்‌ சிந்தாமணியாறும்‌ கலக்குமிடத்தில்‌ ”தவளகிரி என்னும்‌ மலையொன்றுண்டு. அங்கு முருகன்‌, கோயில்‌ கொண்டு விளங்கினார்‌ என்பது சாசனத்தால்‌. (108 of 1910) அறியப்படும்‌. வெண்குன்று என்ற தமிழ்ச்‌ சொல்லுக்கு நேரான வடமொழிப்‌ பதம்‌ தவளகரியாதலால்‌ இளங்கோவடிகள்‌ குறித்த வெண்குன்று அதுவாக இருக்கலாம்‌ என்பர்‌.
“சீர்‌ கெழு செந்திலும்‌ செங்கோடும்‌ வெண்குன்றும்‌
ஏரகமும்‌ நீங்கா இறைவன்‌ கை வேலன்தே” (சிலப்‌. 24:8 1).

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

திருவண்டுதுறை என இன்று தஞ்சாவூர் மாவட்டத்தில் உள்ள ஊர் இது. பிருங்கி முனிவர் வண்டு வடிவில் உமையொருபாகன் வடிவத்தைத் துளைத்து இறைவனை மட்டும் வழிபட்ட தலம் இது என்பர். சேக்கிழார் இதனைத் திருமலி வெண்டுறை’ என்பார் (34-574). சம்பந்தர் பதிகம் இறைவன் விரும்புமிடம் வெண்டுறை என்பதை எல்லாப் பாடல்களிலும் குறிக்கிறது (319). துறை என்பது ஆற்றுத் துறையாக இருக்கலாம். வெண் ணிலம் என்பதற்கு வெறுந்தரை, மணற்பாங்கான தரை என்று தமிழ் லெக்ஸிகன் பொருள் உரைப்பதை நோக்க, மணற்பாங்கான துறை என்ற நிலையில் வெண்டுறை என்ற பெயர் அமைந்திருக்கலாம் எனத் தோன்றுகிறது.

சங்க கால ஊர்கள்

வெறுந்தரை அல்லது மணற்பாங்கான தரை என்று பொருள்‌ படும்‌. வெண்ணி என்னும்‌ அவ்வகையான நில அமைப்புப் பகுதியில்‌ அமைந்த ஊருக்குப்‌ பெயராயிற்று போலும்‌. சேரனும்‌ பாண்டியனும்‌ கரிகாலன்‌ இளையன்‌ என எண்ணி, அவன்‌ மீது போர்‌ தொடுக்க, அவர்களுடன்‌ போர்‌ புரிந்து கரிகாலன்‌ வென்ற இடமே வெண்ணி என்பது. போரில்‌ புறப்புண்‌ அடைந்த சேரன்‌ வடக்கிருந்து இறந்தான்‌ இது கோயில்‌ வெண்ணி என்றும்‌ கூறப்படும்‌, இவ்வூர்‌ ஆரூரின்‌ அருகேயுள்ளது. கரிகாலனைப்‌ பாடிய குயத்தியார்‌ (புறம்‌. 66) என்னும்‌ புலவர்‌ இவ்வூரினர்‌. ஆகவே வெண்ணிக்குயத்தியார்‌ எனப்‌ பெயர்‌ பெற்றார்‌.
“இரும்பனம்‌ போந்தைத்‌ தோடும்‌, கருஞ்சினை
அரவாய்‌ வேம்பின்‌ அம்குழைத்‌ தெரியலும்‌,
ஓங்‌கருஞ்‌ சென்னி மேம்பட மிலைந்த
இருபெரு வேந்தரும்‌ ஒருகளத்து அவிய,
வெண்ணித்‌ தாக்கிய வெருவரு நோன்தாள்‌,
கண்ணார்‌ கண்ணி, கரிகரல்‌ வளவன்‌” (பத்துப்‌. பொருந. 143 148)
“வாளை வாளின்‌ பிறழ நாளும்‌
பொய்கை நீர்‌ நாய்‌ வைகுதுயில்‌ ஏற்கும்‌
கைவண்‌ கிள்ளி வெண்ணி சூழ்ந்த
வயல்‌ வெள்‌ ஆம்பல்‌ உருவ நெறித்தழை
ஐதகலல்குல்‌ அணி பெறத்‌ தைஇ.
விழபின்‌ செலீஇயர்‌ வேண்டும்‌ மன்னோ”. (நற்‌. 390:1 6)
“கரிகால்‌ வளவனொடு வெண்ணிப்‌ பறந்தலைப்‌
பொருது புண்‌ நாணிய சேரலாதன்‌
அழிகள மருங்கின்‌ வாள்‌ லடக்கிருந்தென,
இன்னா இன்‌ உரை கேட்ட சான்றோர்‌
அரும்‌ பெறல்‌ உலகத்து அவனொடு செலீ இயர்‌,
பெரும்‌ பிறிது ஆகியாங்கு,” (அகம்‌, 55;10 15)
“காய்சின மொய்ம்பின்‌ பெரும்‌ பெயர்க்‌ கரிகால்‌
ஆர்கலி நறவின்‌ வெண்ணி வாயில்‌
சீர்‌ கெழு மன்னர்‌ மறலிய ஞாட்பின்‌
இமிழ்‌ இசை முரசம்‌ பொருகளத்து ஒழிய,
பதினொரு வேளிரோடு வேந்தர்‌ சாய,
மொய்வலி அறுத்த ஞான்றை,
தொய்யா அழுந்தூர்‌ ஆர்ப்பினும்‌ பெரிதே.” (ஷே. 2468 14)
“களிஇயல்‌ யானைக்‌ கரிகால்‌ வளவ
சென்று, அமர்க்கடந்த நின்‌ஆற்றல்‌ தோன்ற
வென்ஹோய்‌! நின்னினும்‌ நல்லன்‌ அன்றே
கலிகொள்‌ யாணர்‌ வெண்ணிப்‌ பறந்தலை
மிகப்‌ புகழ்‌ உலகம்‌ எய்தி
புறப்புண்‌ நாணி, வடக்கிருந்‌ தோனே” (புறம்‌, 66;3 8)

வெண்ணி என்ற பெயரிலேயே இன்றும் தஞ்சாவூர் மாவட் டத்தில் உள்ளது. பொருநர் ஆற்றுப்படை வெண்ணிப் பறந்தலை என்ற ஊரில் கரிகாலன் வென்ற செய்தியைக் குறிப்பிடும். இங்குக் குறிப்பிடப்படும் வெண்ணியும் சோழ நாட்டு ஊர் என்ற நிலையில் இரண்டும் ஒரே ஊராக இருக்க வாய்ப்பு அமைகிறது. முன்னயை, வெண்டுறை என்ற ஊர்ப் பெயர் அமைந்தது போன்று இதுவும். வெறுந்தரையைக் குறித்து அமைந்திருக்கலாம் எனத் தோன்றுகிறது. இங்குள்ள ரயில் நிலையம் கோயில் வெண்ணி எனச் சுட்டப்படுவது கோயிலின் சிறப்புக்கும். செல்வாக்குக்கும் பின்னைய நிலை எனத் தோன்றுகிறது. எனவே முதலில் மண்தரையாகக் குடியேற்றம் இன்றி இருந்த வெண்ணி, போருக்கு பின்னர். குடியிருப்புப் பகுதியாகத் தோற்றம் கொண்டது எனலாம். திருஞானசம்பந்தர், தம்பாடலில்,
சடையானைச் சந்திரனொடு செங்கண்ணரா
உடையானை யுடைதலை யிற்பலி கொண்டூரும்
விடையானை விண்ணவர் தாம் தொழும் வெண்ணியை
உடையானை அல்லதுள் காதென துள்ளமே (150-1) என்கின்றார். சேக்கிழார். சோலை சூழ் பழுதில் சீர்த்திரு வெண்ணி (பதி -34, 358) என இதனைக் குறிப்பிடுகின்றார். திருநாவுக்கரசர், வெண்ணித் தொன்னகர் (131-2) என இதனைச் சுட்டும் நிலையும் இதன் பழமையை யுணர்த்தவல்லது.

சங்க கால ஊர்கள்

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

சங்க கால ஊர்கள்

திருவெண்ணெய் நல்லூர் என்ற தலம், தென் ஆர்க்காடு மாவட்டத்தில் இருக்கிறது. இதனை ஆட்கொண்ட நிலைமையை வெண்ணெய் நல்லூரில் வைத்தெனை ஆட்கொண்ட எனப்பாடு கின்றார் சுந்தரர் (17-11). இங்குள்ள கோயில் பெயர் திரு அருள் துறை. இதற்கு அருகாமையில் உள்ள கிராமம் மணம் தவிர்ந்த புத்தூர். இவற்றை நோக்க நல்லூர். புத்தூர் என்பன சிறப்பு அடைகள் என்பதும் புலனாகின்றன. உமாதேவி பசு வெண்ணெ யினால் கோட்டைக் கட்டி கொண்டு, அதனிடையே பஞ்ச அக் கினியை வளர்த்துத் தவம் புரிகின்றாள். அப்படித் தவம் புரிந்து பேறுபெற்ற தலம் ஆனதினாலே தான் இத்தலத்துக்கு வெண்ணெய் நல்லூர் என்று பெயர் என்ற புராணக் கதை இப்பெயர் குறித்து அமைகின்றது.
பித்தா பிறை சூடி பெருமானே அருளாளா
எத்தால் மறவாதே நினைக்கின்றேன் மனத்து உன்னை
வைத்தாய் பெண்ணைத் தென்பால்
வெண்ணெய் நல்லூர் அருள் துறையுள்
அத்தா உனக்கு ஆளாய்
இனி அல்லேன் எனலாமே’
பெண்ணையாறு இவ்வூரை வளம் பெறச் செய்தது என்பது தெரிகிறது. வெண்ணெய் நல்லூர் கம்பனாலும் தன் புகழை மேலோங்கச் செய்தது என்பதனைக் கம்பராமாயணம் காட்டும். அண்மையில் பெண்ணையாறு இருக்கிறது என்பதை அறியும் போது பெண்ணையாற்றங்கரையில் இருக்கும் நல்லூர் ஆகை யால் பெண்ணை நல்லூர் என வழங்கப்பட்டு, பின்னர் மக்கள் வழக்கில் வெண்ணெய் நல்லூர் என்று திரிந்ததோ என்ற எண்ணம் தோன்றுகிறது.

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

சென்னை மாவட்டத்துள் இருந்த தலம். சென்னைக்கருகில் உள்ள பூண்டி நீர்த் தேக்கத்துள் மூழ்கியது. நீர்த் தேக்கக் கரை யில் புதிய கோவிலொன்று கட்டப்பட்டுள்ளது என்ற எண்ணம் இதனைக் குறித்து அமைகிறது. ? சுந்தரர் பதிகம் இதனைக் குறித்தமைகிறது. ஏராரும் பொழினிலவு வெண்பாக்கம் இடம் கொண்ட காராரு மிடற்றான் எனப் பாடுகின்றார் இவர் (99-41)’. 1. வண்ணமாலைக் கை பரப்பி உலகை வளைத்த இருள் எல்லாம் உண்ண எண்ணி தன் மதியத்து உதயத்து எழுந்த நிலாக்கற்றை விண்ணும் மண்ணும் திசை அனைத்தும் விழுங்கிக் கொண்ட விரிநல் நீர்ப் பண்ணை வெண்ணெய்ச் சடையன் தன் புகழ் போல் எங்கும் பரந்துளதால் (கம்ப -552) தண்ணெனும் கானம் நீங்கி, தாங்க அருந்தவத்தின் மிக்கோன் மண்ணவர் வறுமை நோய்க்கு மருந்து ஆன சடையன் வெண்ணெய் அண்ணல் தன் சொல்லே அன்ன படைக்கலம் அருளி னானே (கம்ப -394) விஞ்சையில் தாங்கினான் -சடையன் வெண்ணெயில் தஞ்சம் என்றோர்களைத் தாங்கும் தன்மை போல் (கம்ப -6682) 2. சேக்கிழார் வழியில் சிவத்தலங்கள் -பக். 29

சங்க கால ஊர்கள்

முத்து என்ற பொருளுடையது வெண்மணி என்னும்‌ சொல்‌. மத்தி என்பவன்‌ எழினி என்பவனை வென்று அவனுடைய பல்லைப்‌ பறித்துக்‌ கொணர்ந்து கோட்டைக்‌ கதவில்‌ பதித்தான்‌. மேலும்‌ வெற்றிக்கு அடையாளமாக கடற்கரையில்‌ ஒரு கல்லையும்‌ நட்டான்‌. இச்செய்தி வெண்மணி வாயில்‌ என்னும்‌ ஊர்‌ முத்துக்‌ கிடைக்கும்‌ கடற்கரை நகரமாய்‌ இருந்திருக்கலாம்‌ என எண்ணத்‌ தோன்றுகிறது. பகைவரை அட்டு அவர்‌ பல்லைக்‌ கொணர்ந்து தமது கோட்டை வாயிற்‌ கதவில்‌ பதித்தல்‌ பண்டைய மரபு என்பதையும்‌ உணர முடிகிறது.
“குழி யிடைக்கொண்ட கன்றுடைப்‌ பெருநிரை
பிடிபடு பூசலின்‌ எய்தாது ஒழிய,
கடுஞ்சின வேந்தன்‌ ஏவலின்‌ எய்தி
நெடுஞ்சேண்‌ நாட்டில்‌ தலைத்‌ தார்ப்பட்ட
கல்லா எழினி பல்‌ எறிந்து அழுத்திய
வன்கண்‌ கதவின்‌ வெண்மணி வாயில்‌
மத்திநாட்டிய கல்கெழு பனித்துறை
நீர்‌ ஒலித்தன்ன……… “‌ (அகம்‌. 211;9 16)

திருநாவுக்கரசர் சுட்டும் ஊர் இது. பற்றற்றர் சேர்பழம் பதியைப் பாசூர் நிலாய பவளத்தைச் சிற்றம்பலத்தெந் திகழ் கனியைத் தீண்டற்குரிய திருவுருவை வெற்றியூரில் விரிசுடரை விமலர் கோனைத் திரை சூழ்ந்த ஒற்றியூரெ முத்தமனை யுள்ளத்துள்ளே வைத்தேனே (15-1) எனப் பாடும் தன்மை வெற்றியூரில் உள்ள சிவன் பெருமையைச் சுட்டுகிறது.

சங்க கால ஊர்கள்

சங்க கால ஊர்கள்

திருமால் பெருமை கொண்ட ஊர், திருச்சிராப்பள்ளி மாவட்டத்தில் உள்ளது. திருவெள்ளறை என்று சுட்டப்படும் தலம். வெண்மையான பாறைகளாகிய ஒரு சிறு குன்றின் மேல் பெருமாள் எழுந்தருளியிருக்கின்றார் என்ற கருத்தை நோக்க ! இவ்வூர்ப்பெயரின் காரணமும் விளக்கம் பெறுகின்றது. வெண்மையான பாறை வெள்ளறை என்று சுட்டப்பட்டது. திரு மால் கோயில் சிறப்பு திரு வைத் தந்தது. இந்நிலையில் திரு வெள்ளறையாயிற்று.
மன்றில் மாம்பொழில் நுழை தந்து மல்லிகை மௌவலின் போதலர்த்தி
தென்றல் மாமணம் கமழ் தர வருதிரு வெள்ளறை (நாலா -1368)
உயர் கொள் மாதவிப் போதொடு லாவிய
மாருதம் வீதியின் வாய்
திசையெல்லாம் கமழும் பொழில் சூழ் திரு வெள்ளறை (1369)
என, திருமங்கையாழ்வார் இதன் செழிப்பை யுணர்த்துகிறார்.

திருவிடை மருதூருக்கு வடக்கே ஆறு மைலில் திருவெள்ளி யங்குடி என்ற விஷ்ணு ஸ்தலம் இருக்கிறது என்ற கருத்து ?, இது தஞ்சாவூர் மாவட்டத்தில் உள்ள ஊர் என்பதை உணர்த்துகிறது. இறைவனைப் பூசித்து இழந்த கண்ணைப் பெற்றதனால் திரு வெள்ளியங்குடி என்று தலம் பெயர் பெற்றது என்ற கருத்து. எவ்வாறு பொருந்துகிறது என்பது புரியவில்லை. குடி குடியிருப்பையுணர்த்துகிறது. வெள்ளி சுக்கிரனைக் குறித்து அமையினும் வெள்ளி அம்குடி சால் நிலையில் பொருத்தமுறுகிறதே தவிர. இது அடிப்படையாக இருக்குமா ? என்பது கேள்விக்குரியது. என்பது இவ்விடம் மிகவும் செழிப்பு மிக்கது என்பதை,
காய்த்த நீள் கமுகும் கதலியும் தெங்கும்
எங்கும் ஆம் பொழில் களினடுவே
வாய்த்த நீர்பாயும் மண்ணியின் தென்பால்
திருவெள்ளியங் குடியதுவே (நாலா 1338)
துறை துறைதோறும் பொன் மணிசிதறும்
தொகுதிரை மண்ணியின் தென்பால்
செறிமணி மாடக் கொதிக்கதிரணவும்
திருவெள்ளி யங்குடி அதுவே (நாலா 1341)
போன்ற திருமங்கை ஆழ்வாரின் பாடல்கள் தெளிவாக்குகின்றன. மண்ணியாற்றின் கரையில் உள்ள இடம் இது என்பதும் தெரியவருகிறது. மேலும் இவரது பாடல் ஒன்று.
படமிறப் பாய்ந்து பன்மணி சிந்தப்
பல் நடம் பயின்றவன் கோயில்,
படவர வல்குல் பாவை நல்லார்கள்
பயிற்றிய நாடகத் தொலிபோய்,
அடைபுடை தழுவி அண்டம் நின்ற திரும்
திருவெள்ளியங்குடியதுவே (நாலா -1340) என உரைக்கிறது. எனவே இங்குக் கலைகள் சிறப்புற்றிருந்தன என்பதை உணர இயலுகிறது. இதனைக் கொண்டு நோக்க, வெள் + இயம் + குடி இப்பெயர் அமைந்திருக்குமா எனத் தோன்றுகிறது. மணற்பாங்கான தரையையுடையதும், இயங்கள் ஒலிக்கக்கூடியதுமான குடியிருப்புப் பகுதி, திருமால் கோயில் கொண்டமையால் திருவெள்ளியங்குடி என அழைக்கப் பட்டதோ என எண்ணத் தோன்றுகிறது.

சங்க கால ஊர்கள்

பாண்டியன்‌ பெருவழுதி இங்குத்‌ துஞ்சிய காரணத்தால்‌ வெள்ளியம்பலத்துத்‌ துஞ்சிய பெருவழுதி எனப்‌ பெயர்‌ பெற்‌றான்‌ (புறப்‌. 58) ஆகவே வெள்ளியம்பலம்‌ ஓர்‌ ஊரின்‌ பெயராகவும்‌ இருக்குமோ என்று எண்ண இடமளிக்கிறது. மதுரையில்‌ கோயிலில்‌ வெள்ளியம்பலம்‌ என்று ஓர்‌ அம்பலம்‌ உண்டு. இறைவனுக்குப்‌ பொன்னம்பலத்தோடு இந்த வெள்ளி யம்பலமும்‌ உரியது.
“அதிராச்‌ சிறப்பின்‌ மதுரை மூதூர்க்‌
கொன்றையஞ்‌ சடைமுடி மன்றப்பொதியிலில்‌
வெள்ளியம்பலத்து நள்ளிருட்‌ கிடந்தேன்‌”. (சிலப்‌. பதிகம்‌. 39 41)

சங்க கால ஊர்கள்

வெண்பூதியார்‌ என்ற சங்கசாலப்‌ புலவர்‌ இவ்வூரினரான வெள்ளூர்‌ கிழார்‌ மகனார்‌ எனத்‌ தெரிகிறது, (குறுந்‌. 219) பராந்தக நெடுஞ்செழியன்‌ (கி.பி. 768 815) வெள்ளூரில்‌ போர் புரிந்து பகைவர்களை அழித்ததாகச்‌ சீவரமங்கலச்‌ செப்பேடு கூறுகிறது. திருநெல்வேலிக்கும்‌ தூத்துக்குடிக்கும்‌ இடையில்‌ வல்ல நாட்டிற்கு அருகில்‌ வெள்ளூர்‌ இருப்பதாகக்‌ கூறுகின்றனர்‌

வேங்கை மரம்‌ எனப்‌ பொருளுடைய சொல்‌ வெள்ளை யென்பது. வேங்கைமரங்களடர்ந்த குடியிருப்புகன்‌ அமைந்து ஊர்‌ வெள்ளைக்குடி எனப்‌ பெயர்‌ பெற்றிருக்கலாம்‌. நற்றிணையில்‌ 158, 196 ஆகிய பாடல்களையும்‌, புறநானூற்றில்‌ 35ஆம்‌ பாடலையும்‌ பாடிய நாகனார்‌ என்ற புலவர்‌ வெள்ளைக்குடியைச்‌ சேர்ந்தவர்‌ இவர்‌ சோழனைப்‌ பாடி பழஞ்செய்க்‌ கடன்‌ வீடு கொண்டார்‌. (புறம்‌ 35)

சங்க கால ஊர்கள்

சங்க கால ஊர்கள்

சங்க கால ஊர்கள்

இப்பொழுது திருப்பதி என வழங்கும்‌ ஊர்‌. மலைநாட்டு ஊர்‌. வைணவத்தலம்‌. வேங்கடம்‌ தமிழ்நாட்டின்‌ வடஎல்லையாக அமைந்திருந்தது. தொண்டை நாட்டை ஆண்ட சங்ககாலப்‌ புல்லி என்ற தலைவனின்‌ மலையாக வேங்கடத்தைச்‌ சங்க இலக்கியங்கள்‌ கூறுகின்றன. திரையன்‌ என்பவனின்‌ ஆட்சியிலும்‌ இருந்திருக்கிறது
“வட வேங்கடந்‌ தென்குமரி
ஆயிடைத்‌ தமிழ்‌ கூறும்‌ நல்லுலகம்‌” (தொல்‌,. எழுத்து. சிறப்புப்‌. 143)
“வேங்கடம்‌ பயந்தவெண்‌ கோட்டு யானை” (அகம்‌. 27 : 7)
“நறவு நொடை நெல்லின்‌ நாள்‌ மகிழ்‌ அயரும்‌
கழல்புளை திருந்தடிக்‌ களவர்‌ கோமான்‌
மழபுலம்‌ வணக்கிய மாவண்‌ புல்லி
விழவுடை விழுச்சீர்‌ வேங்கடம்‌ பெறினும்‌” (௸. 61;10 13)
“நறவுநொடை நல்லில்‌ புதவு முதற்பிணிக்கும்‌
கல்லா இளையர்‌ பெருமகன்‌ புல்லி
வியன்தலை நல்‌ நாட்டு வேங்கடம்‌ கழியினும்‌”. (ஷே. 85;8 10)
“ஈன்று நாள்‌ உலந்த மெல்‌ நடை மடப்பிடி,
கன்று பசிகளைஇய, பைங்கண்‌ யானை
முற்றா மூங்கில்‌ முளை தருபு ஊட்டும்‌
வென்வேல்‌ திரையன்‌ வேங்கட நெடுவரை”” (ஷே. 85:6 9)
“மாஅல்‌ யானை மறப்போர்ப்புல்லி
காம்புடை நெடுவரை வேங்கடத்து உம்பர்‌”, (௸ .209;8 9)
“சுதை விரித்தன்ன பல்‌ பூ மராஅம்‌
பழை கண்டன்ன பாஅடி நோன்தாள்‌
திண்நிலை மருப்பின்‌ வயக்களிறு உரிஞூ தொறும்‌
தண்‌ மழை ஆலியின்‌ தாஅய்‌, உழவர்‌
வெண்ணெல்‌ வித்தின்‌ அறை மிசை உணங்கும்‌
பனிபடு சோலை வேங்கடத்து உம்பர்‌” (ஷே.211:2 7)
“வினை நவில்‌ யானை விறற்போர்த்‌ தொண்டையர்‌
இன மழை தவழும்‌ ஏற்று அரு நெடுங்‌ கோட்டு
ஓங்கு வெள்ளருவி வேங்கடத்து உம்பர்‌” (௸.211:1 3)
“செந்நுதல்‌ யானை வேங்கடம்‌ தழீஇ” (௸.269:21)
“குடவர்‌ புழுக்கிய பொங்கவிழ்ப்புன்கம்‌
மதர்வை நல்லான்‌ பாலொடு பகுக்கும்‌
நிரைபல குழீஇய நெடுமொழிப்‌ புல்லி
தேன்‌ துங்கு உயர்வரை நல்நாட்டு உம்பர்‌
வேங்கடம்‌ இறந்தனர்‌ ஆயினும்‌” (௸. 393:16 20)
“சிறுநனி, ஒருவழிப்‌ படர்க என்றோனே, எந்தை,
ஒலி வெள்ளருவி வேங்கட நாடன்‌” (புறம்‌, 381;21 22)
“வேங்கட விறல்‌ வரைப்பட்ட
ஓங்கல்‌ வானத்து உறையினும்‌ பலவே” (௸, 385;11 12)
“புன்‌ தலை மடப்பிடி. இனைய, கன்றுதந்து
குன்றக நல்லூர்‌ மன்றத்துப்‌ பிணிக்கும்‌
கல்லிழி அருவி வேங்கடங்‌ கிழவோன்‌
செல்வுழி எழாஅ நல்‌ஏர்‌ முதியன்‌
ஆதனுங்கன்‌ போல” (டை.389:9 13)
“வேங்கட வரைப்பின்‌ வடபுலம்‌ பசித்தென
ஈங்கு வந்து இறுத்த என்‌ இரும்‌ பேர்‌ ஓக்கல்‌” (௸.391;7 8)

இன்று திருப்பதி என்ற வைணவத்தலச் சிறப்பால் பெருமையுடையது. தமிழ் நாட்டின் எல்லையாக அமைந்திருந்தது வேங்கட மலை. வடவேங்கடம் தென் குமரி ஆயிடைத் தமிழ் கூறு நல்லுல சும் (தொல் எழுத்து சிறப்பு -3). சங்க இலக்கியத்தில் மிகச் சிறந்த மலையாக இருந்ததையும், புல்லி என்ற அரசனின் ஆட்சி இங்கு நடைபெற்றதையும் (அகம் 61, 85) காண்கின்றோம். சிலப்பதி காரத்தில் திருமாலின் சிறப்பு பாடப்படும் நிலையில் இம்மலை யுடன், இங்குள்ள திருமால் கோயிலும் பழம் சிறப்புடையவை என்பது விளங்குகிறது. இங்கு மக்கள் குடியிருப்பும் இருந்ததை என்பதை
மழபுலம் வணக்கிய மாவண் புல்லி
விழவுடை விழுச்சீர் வேங்கடம் பெறினும் (அகம் – 61-10-13)
கல்லா இளையர் பெருமகன் புல்லி
வியன் தலை நல் நாட்டு வேங்கடம் (85-8-10)
என்ற பாடலடிகள் சுட்டுகின்றன. எனவே சங்க இலக்கியம் திருமால் கோயில் பற்றிச் கட்டாத நிலையில் முதலில் மக்கள் வாழ்ந்து இருப்பினும், பின்னர் தான் அவர்கள் திருமால் கோயிலை உருவாக்கியிருக்க வேண்டும் என்பது தெரிகிறது. சிலப்பதிகாரத்தில்,
வீங்கு நீர் அருவி வேங்கடமென்னும்
ஓங்குயர் மலையத் துச்சி மீமிசை
விரிகதிர் ஞாயிறும் திங்களும் விளங்கி
இருமருங்கு ஓங்கிய இடை நிலைத்தானத்து
மின்னுக் கோடியுடுத்து விளங்கு விற்பூண்டு
நன்னிற மேகம் நின்றது போல
பகையணங்காழியும் பால் வெண் சங்கமும்
தகை பெறு தாமரைக் கையினேந்தி
நலங்கிளர் ஆரம் மார்பிற் பூண்டு
பொலம் பூவாடையிற் பொலிந்து தோன்றிய
செங்கண் நெடி யோன் நின்ற வண்ணமும் (காடு – 41-51)
என்ற பாடலடிகளில் இங்குள்ள இறைச் சிறப்பு காட்டப்படுகிறது. திருமாலின் சிறப்பு நாளுக்கு நாள் பெருகியது என்பதைப் பின்னர் தொண்டரடிப் பொடியாழ்வாரைத் தவிர, மற்ற ஒன்பது ஆழ்வார்களாலும் ஆண்டாளாலும் பாடல் பெற்ற தலமாக இது திகழ்ந்தமை காட்டுகிறது. இம்மலையின் பெயரை நோக்க வேம்கடம் என்ற நிலையில் அமைந்ததோ எனத் தோன்றுகிறது. திருவேங்கடமும் தமிழ் இலக்கியமும் என்ற நூலில் நா. சுப்பு ரெட்டியாரும் இப்பெயர் பற்றி இயம்புகின்றார். வேங்கடம் என்ற பெயர் இந்த ஊரையும் குறித்து அன்று அமைந்த நிலை மறைந்து, இன்று திருமால்பதியால் செல்வாக்கு பெற்று, திருப்பதி என்பதே வழக்குக்கு வந்து விட்டதைக் காண்கின்றோம்.

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

திருவேட்களம் என்ற பெயரில், தென் ஆர்க்காடு மாவட்டத் தில் உள்ள ஊர். சிதம்பரத்திற்குப் பக்கத்தில் அண்ணாமலைப் பல்கலைக்கழகத்தை ஒட்டியுள்ளது என்ற எண்ணம் அமைகிறது. வேட்களம் என்ற நிலையில் பார்க்கும் போது, வேட்டையாடும் நிலை வாய்ந்த களம் என்ற பொருள் அமைகிறது. வேடர்கள் வாழ்ந்த பகுதியாக இருந்திருக்கலாம். சம்பந்தர், அப்பர் இத்தலத்து இறைவனைப் பாடிப் பரவியுள்ளனர். எனவே
திரைபுல்கு தெண்கடல் தண் கழியோதம்
தேனலங்கானலில் வண்டு பண்செய்ய
விரைபுல்கு பைம்பொழில் சூழ்ந்த
வேட்கள் நன்னகராரே திருஞான 39-4
வேட்களம் பின்னர் சிவன் கோயிலால் பெருமைபெற, இறைவன் வேடனாக வந்து அர்ச்சுனனுக்கு அருள் வழங்கினார் என்பது வரலாறு. இதனை, வேடனார் உறைவேட்களம் என்ற அப்பர் வாக்கு விளக்கும் என்ற புராணக் கதையும் பெருமை பெறுகிறது.

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

வேட்டக்குடி என, காரைக்காலுக்கு அருகில் அமைந்துள்ளது இவ்வூர். அர்ச்சுனன் தவம் செய்யுங்கால் இறைவன் வேடவடிவத்தில் வெளிப்பட்ட தலம் என்பது இவ்விடம் பற்றிய எண்ணம். வேட்களம் போன்றே இதற்கும் அர்ச்சுனனைத் தொடர்பு படுத்துகின்ற நிலை விளங்குகிறது எனினும் வேட்டம் குடி வேட்டையாடும் மக்கள் வாழ்ந்த குடியிருப்புப் பகுதி (வேட்டை வேட்டையாடுதல்) என்பதே பொருத்தமாக அமைகிறது. சம்பந்தர் இங்குள்ள சிவனைப் புகழ்கின்றார்.
வண்டிரைக்கும் மலர்க் கொன்றை விரிசடை மேல் வரியரவம்
கண்டிரைக்கும் பிறைச் சென்னிக் காபாலி களை கழல்கள்
தொண்டிரைத்துத் தொழுதிறைஞ்சத்துளங் கொளிநீர்ச் சுடர்ப்பவளம்
தெண்டிரைக் கண் கொணர்ந்தெறியும் திருவேட்டக்குடி (324-1)
எனப்பாடும் போது. கடற்கரைத் என்பது தெரிகிறது. மேலும்,
பாய்திமிலர் வலையோடு மீன்வாரிப் பயின் றெங்கும்
பாசினியிற் கொணர்ந்தட்டும் கைதல் சூழ் கழிக் கானல்
போயிரவிற் பேயோடும் புறங்காட்டிற் புரிந்தழகார்
தீ யெரிகை மகிழ்ந்தாரும் திருவேட்டக்குடி (324-2)
எனும் பாடலில், இக்கருத்துடன், இவ்வேட்டக்குடி வேடர்கள் வாழ்ந்த குடியிருப்பாக இருந்திருக்கலாம் என்பது, காட்டுப்பகுதி என்ற எண்ணத்தாலும் உறுதிப்படுகிறது.

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

திருவேதிகுடி எனத் தஞ்சாவூர் மாவட்டத்தில் உள்ள ஊர் இது. குடமுருட்டியாறு அருகில் உள்ள ஊர் இது. வேதங்கள் வழிபட்ட தலம் என்ற கருத்தைவிட, வேதியர்களின் குடியிருப்புப் பகுதி என்பது ஏற்புடையது. சிறந்த சீர்த் திருவேதி குடி’ என இதனைச் சுட்டுவார் சேக்கிழார் (34-356).
நீறு வரியாடரவொடாமை மன வென்பு நிரை பூண்பவரிடபம்
ஏறு வரியாவரு மிறைஞ்சு கழல் ஆதியர் இருந்த இடமாம்
தாறுவிரி பூகமலி வாழை விரை நாறவிணை வாளை மடுவில்
வேறு பிரியாது விளையாட வளமாரும் வயல் வேதி குடியே
என்கின்றார் சம்பந்தர் (336-1). திருநாவுக்கரசர்,
செய்யினினீல மணங்கமழும் திருவேதி குடி (90-1)
செய்த்தலை வாளைகள் பாய்ந்துக்களும் திருவேதிகுடி (90-2)
என இதன் இயற்கை வளம் இயம்புகின்றார்.

வேம்பு மரத்தின்‌ பெயரால்‌ பெற்ற ஊர்ப்பெயராக இருக்கலாம்‌. வேம்பற்றூர்‌ என்ற பழம்பெயர்‌ இப்பொழுது வேம்பத்தரா்‌ என வழங்குகிறது. மதுரைக்கு வடகிழக்கில்‌ இரண்டு காதத்‌ தொலைவில்‌ வையையாற்றுக்கு வடக்கே இருக்கறது. குறுந்தொகையில்‌ 362ஆம்‌ பாடலைப்‌ பாடிய கண்ணன்‌ கூத்தன்‌ என்ற சங்ககாலப்‌ புலவரும்‌, அகநானூற்றில்‌ 157ஆம்‌ பாடலையும்‌, புறநானூற்றில்‌ 317 ஆம்‌ பாடலையும்‌ பாடிய குமரனார்‌ என்ற சங்ககாலப்‌ புலவரும்‌ இவ்வூரினர்‌.

சங்க கால ஊர்கள்

திருவேற்காடு என. செங்கற்பட்டு மாவட்டத்தில் இருக்கும் ஊர் இது. அன்று சிவன் கோயில் சிறப்பு பெற்றதாக அமைய. இன்று கருமாரியம்மன் கோயில் காரணமாகப் பெரும் புகழுடன் திகழும் ஊர். தலமரம் வேலமரம் என அறிகின்ற போது வேல மரங்களின் மிகுதி காரணமாக இப்பெயர் அமைந்துள்ளது என்பது விளக்கமாகத் தெரிகிறது. காடுவெட்டியாறு என்ற பழைய பாலாற்றங்கரையில் உள்ளது இத்தலம்.
பன்மணிகள் பொன் வரன்றி அகிலும் சந்தும்
பொருதலைக்கும் பாலிவட கரையில் நீடு
சென்னி மதி அணிந்தவர். திருவேற்காடு சென்று
அணைந்தார் திருஞான முண்ட செல்வர் (பெரிய -34-1029) என்கின்ற சேக்கிழார் பாடலும் பாலியாற்றங்கரையில் இதன் இருப்பிடத்தைச் சுட்டுகிறது. விண்டமாம் பொழில் சூழ் திரு வேற்காடு’ என்கின்ற சம்பந்தர் (58-11) தண்டலை சூழ் திருவேற் காட்டூர் (நம்பி – திருத் -38) என்ற பாடலடிகள் வேற்காட்டூரின் செழிப்பைக் காட்டுகின்றன.

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

மாணிக்க வாசகர் சுட்டும் ஊர் இது.
வேலம்புத்தூர் விட்டேறருளிக்
கோலம் பொலிவு காட்டிய கொள்கையும் (திரு – கீர்த்தி29-30)
என இதனை யுணர்த்துகின்றார். வேலம் மரங்கள் மிகுந்த புதிய குடியிருப்புப் பகுதி என்ற நிலை இதற்கு அடிப்படையாகலாம்.

சங்க கால ஊர்கள்

சிறுபாணாற்றுப்‌ படையில்‌ குறிக்கப்‌ பெறும்‌ வேலூர்‌ என்ற இவ்வூர்‌ தென்‌ஆர்க்காடு மாவட்டத்தில்‌ திண்டிவனம்‌ வட்டத்தில்‌ கிளியனூருக்கு அருகில்‌ உள்ளது ஓய்மா நாட்டு வேலூர்‌ என்று குறிக்கப்‌ பெற்ற இவ்வூர்‌ இப்பொழுது உப்பு வேலூர்‌ என வழங்கப்‌ பெறுகிறது. (வடஆர்க்காடு மாவட்டத்திலுள்ள வேலுர்‌ வேறு) வேல்‌ என்ற ஒருவகை மரத்தின்‌ பெயரால்‌ வேலூர்‌ என்ற பெயர்‌ வைக்கப்‌ பெற்றிருக்கலாம்‌. அல்லது நல்லியக்கோடன்‌ தன்‌ பகையை வென்ற இடமாதலின்‌ வேலூர்‌ என்றும்‌ பெயா்‌ பெற்றிருக்கலாம்‌. (வேல்‌ என்றால்‌ பகை என்றும்‌ வெல்‌லுகை என்றும்‌ பொருள்‌ உண்டு) “நல்லியக்கோடன்‌ தன்‌ பகை மிகுதிக்கு அஞ்சி முருகனை வழிபட்ட வழி அவன்‌ இக்கேணியிற்‌ பூவை வாங்கிப்‌ பகைவரை எறியென்று கனவிற்‌ கூறி, அதிற்‌ பூவைத்‌ தன்‌ வேலாக நிருமித்த தொரு கதைகூறிற்று. இதனானே வேலூர்‌ என்று பெயராயிற்று” என்பர்‌ நச்சினார்க்கினியர்‌,
“திறல்‌ வேல்நுழியிற்‌ பூத்தகேணி
விறல்‌ வேல்வென்றி வேலூரெய்தின்‌” (பத்துப்‌. சிறுபாண்‌ 172 173)
வேலின்‌ நுனிபோல்‌ மலர்ந்த மலரையுடைய கேணி என்றும்‌, பகையை வென்ற வேலூர்‌ என்றும்‌ பொருள்‌ கொள்ளலாம்‌, இவ்வாறு கொள்ளும் பொழுது நச்சினார்க்கினியா்‌ கருத்துப்‌ பொருந்துவதாகத்‌ தோன்றவில்லை.

வட ஆற்காடு மாவட்டம் வேலூர், அரக்கோணம், செங்கம், வாலாஜா
வட்டங்களிலும், தென் ஆற்காடு மாவட்டம் திண்டிவனம், திருக்கோவிலூர்
வட்டங்களிலும், செங்கற்பட்டு மாவட்டம் மதுராந்தகம், பொன்னேரி வட்டங்களிலும்,
கோயம்புத்தூர் மாவட்டம் உடுமலைப்பேட்டை வட்டத்திலும், இராமநாதபுரம் மாவட்டம்
சிவகங்கை வட்டத்திலும், சேலம் மாவட்டம் சேலம் வட்டத்திலும், தஞ்சாவூர் மாவட்டம்
கும்பகோணம், திருத்துறைப்பூண்டி, தஞ்சாவூர் வட்டங்களிலும், திருச்சிராப்பள்ளி
மாவட்டம் பெரம்பரலூர், உடையாளர்பாளையம் வட்டங்களிலும் என பதினாறு இடங்களில்
இவ்வூர்ப்பெயர் இடம்பெற்றுள்ளதை அறியமுடிகிறது. சுவடியில் காணப்படும் வேலூர் வட
ஆற்காடு மாவட்டம் வேலூர் வட்டத்தையே குறிக்கும்.  இவ்வேலூரை இராயவேலூர் என்றும் அழைப்பர்.  இராயவேலூர் என்று இவ்வூர்ப்பெயரை நினைவில்
கொண்டு பார்க்கும்போது ஒரு குழப்பத்தை உருவாக்கும் நிலை தோன்றுகிறது.  சுவடியில் “இராயவேலூர்
சைதாப்பேட்டை” (815-த) என்றிருப்பதைக் காணும்போது வட ஆற்காடு மாவட்டத்தைச்
சேர்ந்த வேலூர் எல்லைக்குட்பட்ட சைதாப்பேட்டையைக் குறிக்கின்றதா? மதுரை
மாவட்டத்தில் பெரியகுளம் வட்டத்திலுள்ள இராயவேலூர் எல்லைக்குட்பட்ட
சைதாப்பேட்டையைக் குறிக்கின்றதா? என்பது உள்ளாய்வுக்கு எடுத்துக்கொள்ளப்பட
வேண்டிய ஒன்றாகும்.

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

மண்‌ எனப்‌ பொருள்படும்‌ வேள்‌ என்ற சொல்‌, நில அமைப்‌பால்‌ பெற்ற பெயரோ என எண்ண இடமளிக்கிறது. நாகப்பட்டினத்துக்கு அருகே ஒரு வேளூர்‌ உண்டு, அது கீழ்‌ வேளுர்‌ என அழைக்கப்‌ பெற்று இப்பொழுது கீவளுர்‌ என சிதைந்துள்ளது.
“நல்மரம்‌ குழிஇய நனை முதிர்சாடி
பல்நாள்‌ அரித்த கோஒய்‌ உடைப்பின்‌
மயங்குமழைத்து வலையின்‌ மறுகு உடன்‌ பனிக்கும்‌
பழப்பல்‌ நெல்லின்‌ வேளூர்‌ வாயில்‌” (அகம்‌ 166:1 1)

சங்க கால ஊர்கள்

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

வேள்விக்குடி என்ற பயரில் தஞ்சாவூர் மாவட்டத்தில் உள்ள ஊர் இது. இது திருவேள்விக் குடி என்றும் அன்று அழைக்கப்பட்டு இருந்தது என்பது பெரிய புராணம் சுட்டும் நிலை (35-121-3). அரசகுமாரன் ஒருவனுக்கு மணம் புரிய நிச்சயித்திருந்த பெண்ணை மணம் நிறைவேறு முன் அவன் தாய் தந்தையர் இறக்கவே. அவள் சுற்றத்தார் கொடாது மறுத்தனர். அரசகுமாரன் சிவனை நோக்கி, தவம் செய்து வேண்டினான். இறைவன் அப்பெண்ணை ஒரு பூதத்தால் எடுத்துக் கொண்டு வந்து அவனுக்குத் திருமண வேள்வி செய்தருளினார். ஆதலின் திருவேள்விக் குடி என்று பெயர் பெற்றது என்பர். திருநாவு கரசர்.
வேள்விக் குடியெம் வேதியனே (15-10) எனப்பாட, சுந்தரர்
மூப்பதுமில்லை பிறப்பதுமில்லை இறப்பதுமில்லை
சேர்ப்பது காட்டகத்தூரினுமாகச் சிந்திக்கினல்லால்
காப்பது வேள்விக் குடிதண்டுருத்தியெங் கோனரைமேல்
ஆர்ப்பது நாகமறிந்தோமேனா மிலர்க் காட்படேமே (18-1)
என்று புகழ்கின்றார். வேள்வி நடந்த இடமாக இருக்கலாம் அல்லது வேள்வி செய்யும் வேதியர்கள் வாழுமிடமாக இருந்திருக்கலாம் என்பது இப்பெயருக்குப் பொருத்தமாக இருக்கலாம்.

தஞ்சாவூரில் வைகல் என்ற பெயரில் இன்றும் அமைந்துள்ள இடம். இங்குள்ள மாடக்கோயில் சிறப்பு பெற்றது. சம்பந்தர் இங்குள்ள சிவனைப் பாடியுள்ளார். கோச்செங்கட் சோழனால் கட்டப்பட்ட மாடக்கோயில் இது. கொம்பியல் சோதை முன்னஞ்சக் குஞ்சரத் தும்பியதுரி செய்த துங்கர் தங்கிடம் வம்பியர் சோலை சூழ் வைகன் மேற்றிசைச் செம்பியன் கோச்செங்கணான் செய்கோயிலே (276-4) என்று சம்பந்தர் இதனைக் காட்டுகின்றார். மேலும்,
விட மடை மிடற்றினர் வேதநாவினர்
மடமொழி மலை மகளோடும் வைகிடம்
மடவன நடைபயில் வைகன் மாநகர்க்
குடதிசை நிலவிய மாடக் கோயிலே (276-5)
என்றியம்பும் தன்மையில் வைகல் மாநகர்க்குக் குடதிசையில் இருந்தது மாடக்கோயில் என்ற குறிப்பினைக் காண்கின்றோம். எனவே இதனை நோக்க வைகல் என்பது ஒரு சிறந்த நகராக விளங்கியிருக்கிறது என்பது தெளிவு தங்குதற்குரிய சிறந்த குடியிருப்புப் பகுதி அல்லது மக்கள் தங்கிய இடம் என்ற நிலையில் வைகல் என்ற பொருள் பொருத்தமுறுகிறது.

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

திருவைகாவூர் என்று. தஞ்சாவூர் மாவட்டத்தில் உள்ள ஊர் இது. கொள்ளிடநதிக் கரைத் தலம் இது..
தாழையின் நீர் முதிய காய் கமுகின் வீழ நிரை தாறு சிதறி
வாழை யுதிர் வீழ்கனிகள் ஊறி வயல் சேறு செயும் வைகாவிலே (329-1)
என்பது சம்பந்தர் சித்திரிக்கும் நிலை. வைகு என்பது தங்குதல் என்ற பொருளைத் தர, கா, சோலையைக் குறிக்கும் நிலை இவற்றை நோக்க, சோலைகள் சூழ்ந்த தங்குமிடம் என்ற பொருளில் இப்பெயர் தோற்றம் பெற்றிருக்கக் கூடும் எனத் தோன்றுகிறது.

புளிங்குடி கிடந்து வரகுண மங்கை
இருந்து வைகுந்தத்துள் நின்று
தெளிந்த என் சிந்தை அகங் குழியாதே
என்னையாள்வாய் எனக்கருளி (நாலா-2978) என்றும்
திங்கள் சேர் மாடத் திருப்புளிங்குடியாய்
திரு வைவகுந்தத்துள்ளாய் (2982)
என்றும் நம்மாழ்வாரால் பாடல் பெற்ற தலம் இது. அமர்ந்திருக்கும் நிலையில் திருமால் கோயில் கொண்ட ஊர், இன்று ஸ்ரீவை குண்டம் என்று வழங்கப் பெறுகிறது. வைகுந்தம் என்ற பெயர் முதலில் திருமால் கோயில் பெயராக இருந்து. பின்னர், ஊர்ப் பெயராகவும் சுட்டப்பட்டது என்பதைத் தெளிவாகத் தருகிறது

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

வளம் பொழில் சூழ் வைப்பூர் (பெரிய -34-480) என்ற நிலையில் வைப்பூர் என்ற ஊர்பற்றி அறிய இயலுகிறது. பிறஎண்ணங் கள் தெளிவில்லை.