ஊர் பெயரகராதி

மரப்பெயர்கள்‌ போன்ற தாவரங்களின்‌ பெயரால்‌ ஊர்கள்‌ பெயர்பெறும்‌ மழையையொட்டி வாகை என்ற ஒருவகை மரத்‌தின்‌ பெயர்‌ ஓர்‌ ஊருக்குப்‌ பெயராய்‌ அமைந்தது போலும்‌. தனிமரங்களின்‌ பெயர்களையே தம்‌ பெயர்களாகக்‌ கொண்ட ஊர்ப்பெயர்களில்‌ வாகை என்ற ஊர்ப்பெயர்‌ ஒன்று. வாகையென்னும்‌ ஊரில்‌ போர்க்களத்தில்‌ கரிகாலனுடன்‌ போர்‌ புரிந்த பகைவர்கள்‌ தோற்று ஓடினர்‌ என்று சங்க இலக்‌கியச்‌ செய்தி ஒன்று கூறுகிறது. வடஆர்க்காட்டில்‌ வாகை என்ற பெயருடன்‌ ஓர்‌ ஊர்‌ உள்ளது. பன
“கூகைக்‌ கோழி வாகைப்‌ பறந்தலைப்‌
பசும்பூட்‌ பாண்டியன்‌ வினைவல்‌ அதிகன்
களிறொடு பட்ட ஞான்றை” (குறுந்‌. 393; 3 6)
“வெருவருதானையொடு வேண்டுபுலத் திறுத்த
பெருவளக்‌ கரிகான்‌ முன்னிலைச்‌ செல்லார்‌,
சூடா வாகைப்‌ பறந்தலை, ஆடுபெற
ஒன்பது குடையும்‌ நன்‌ பகல்‌ ஒழித்த
பீடுஇல்‌ மன்னர்‌ போல,” (அகம்‌. 125 : 19 20)
“படுமணி மருங்கன்‌ பணைத்தாள்‌ யானையும்‌,
கொடி நுடங்கு மிசைய தேரும்‌, மாவும்‌,
படையமை மறவரொடு, துவன்றிக்‌ கல்லென,
கடல்‌ கண்டன்ன கண்‌ அகல்‌ தானை
வென்றெறறி முரசின்‌ வேந்தர்‌ என்றும்‌
வண்கை எயினன்‌ வாகை யன்ன” (புறம்‌. 351: 1 9)

சங்க கால ஊர்கள்

சங்க கால ஊர்கள்

திருவாஞ்சியம் என, தஞ்சாவூரில் உள்ள ஊர் இது. இங்குள்ள சிவன் கோயில் சிறந்த செல்வாக்குடன் அன்று திகழ்ந்திருக்கிறது என்பதனைச். சைவர் பலராலும் போற்றப்பட்ட தன்மை தெரிவிக்கிறது. விரும்பத்தக்க ஊர் என்ற அடிப்படையில் இப் பெயர் பெற்றதா என்பது எண்ணமாக அமைகிறது. புத்தாறு என்னும் ஆற்றின் கரையில் உள்ள தலம்
திருவாஞ்சியத்தில் சீர்பெற இருந்து
மருவார் குழலியொடு மகிழ்ந்த வண்ணமும்
என, மாணிக்கவாசகர் பாடுகின்றார் (கீர்த் – அ -79-80).
தீர்த்த மாமலர்ப் பொய்கைத் திகழ் திருவாஞ்சியம் (76-63)
திருந்து மாட டங்கணீடு திகழ் திருவாஞ்சியம் (76-6)
அருவிபாய் தரு கழனி யலர் தரு குவளையங் கண்ணார்
குருவியாய் கிளிசேர்ப்பக் சருகின மிரிதரு கிடங்கில்
பருவரால் குதி கொள்ளும் பைம்பொழில் வாஞ்சியத்துறையும்
இருவரால் அறியொண்ணா விறைவன தறைகழல் சரணே (766-7)
எனச், சுந்தரர் இயற்கையழகையும். இறையின்பத்தையும் ஒரு சேரத் தருகிறார். இந்த இயற்கைச் செழிப்பை, இவ்விடத்தினை மக்கள் விரும்பியிருக்க வேண்டும் என்ற எண்ணத்தைத் தரும் நிலையில் இக்காரணம் பொருத்தமாகிறது.

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

“வாடி” என்பது குடியிருப்பிடத்தைக் குறிக்கும் தெலுங்கு வடிவமாகும். அம்மொழியில் உள்ள “வாடா” எனப்திலிருந்து திரிந்த வடிவம் இதுவாகும். தெலுங்குச் சொற்களுடன் “வாடி” இணைந்து வருகின்ரது. “வாடி” என்ற முடியும் ஊர்களில் பெரும்பான்மையாக தெலுங்கு, கன்னட மக்கள் வாழ்ந்திருப்பர் அல்லது வாழ்ந்து கொண்டிருப்பர்.

சங்க கால ஊர்கள்

சங்க கால ஊர்கள்

தற்போது திருச்சி மாவட்டத்தில் உள்ள இவ்விடம் ஐயர் மலை என்று சுட்டப்படுகிறது. இரத்தினகிரி, மாணிக்க மலை சிவாய மலை என்பன வேறு பெயர்கள். மலைமேல் கோயில் உள்ளது என்ற எண்ணமும், அப்பர் பாடல் பெற்ற தலம் குறித்த எண்ணமும், (பதி-200) வாட்போக்கி என்பது இறையுடன் தொடர்பு கொண்ட நிலையில் அமைந்த பெயராக இருக்கலாம் என்ற எண்ணத்தைத் தருகிறது.

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

மாணிக்கவாசகர் பிறப்பால் பெருமை பெற்ற ஊர். மாணிக்கவாசகர், இதனை
வாதவூரினிற் வந்தினிதருளிப்
பாதச் சிலம்பொலி காட்டிய பண்பும் (திரு – கீர்த் – 52-53)
என அமைக்கின்றார். சம்பந்தரும் வாதவூரினை, சிவன் கோயில் உள்ள ஊர் எனக் குறிப்பிடுகின்றார்.
மயிண்டீச்சுரம் வாதவூர் வாரணாசி (175-7)
வாயு பூசித்த தலம் ஆகையால் வாதபுரி ஈஸ்வரர்
என்று பெயர் பெற்றிருக்கின்றார் என்பர்.
திருவாதவூர்ச் சிவபாத்தியன்
செய்திருச் சிற்றம்பலப்
பொருளார் தருதிருக்கோவை (158)
என்ற நம்பியாண்டார் நம்பியின் கோயில் திருப்பண்ணியர் விருத்தம், வாதவூரில் பிறந்த மணிவாசகர் பற்றிய எண்ணத்தைத் தருகிறது. மதுரை மாநகரத்திற்குக் கிழக்கே பதினைந்து கல் தொலைவில் இருப்பது திருவாதவூர் என்னும் ஒரு சிறிய ஊர். அவ்வூர் திருவாதூர் என்றும் பண்டு வழங்கப்பட்டுள்ளது. வாது என்றால் தருக்கம் என்பது ஒரு பொருள். அக்காலத்தில் அவ்வூரில் பல சமய தத்துவ வாதிகள் இருந்ததாகக் கருதப்படுகிறது என்ற எண்ணம் வாதவூர் பற்றியது. எனவே வாதம் புரிதல் இருந்த தால் வாதவூர் என்ற பெயர் அமைந்தது என்ற எண்ணத்தை இவண் பெறுகின்றோம்.

திருவான் மியூர் என்று இன்று வழங்கப்படும் இத்தலம் இன்று சென்னை மாவட்டத்தில் உள்ளது. வான்மீக முனிவர் வழிப்பட்டதால் இப்பெயர் என்ற எண்ணம் அமைகிறது கடற்கரைத் தலம் என்பதைச் சம்பந்தரும் தம் பாடலில் குறிக்கின்றார்.
கரையுலாங் கடலிற் பொலி சங்கம். வெள்ளிப் பிவள்
திரையுலாங் கழி மீன் உகளுந்திருவான்மியூர் (140-1)
கானயங்கிய தண் கழி சூழ் கடலின் புறம்
தேனயங்கிய பைம் பொழில் சூழ் திருவான்மியூர் (140-3)

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

சங்க கால ஊர்கள்

இன்று திருவாய்மூர் என, தஞ்சாவூர் மாவட்டத்தில் காணப்படும் இடம் இது. காவிரியின் தென்கரைத் தலம் என்ற குறிப் பினைத் தவிர, பிற எண்ணங்கள் தெளிவு றவில்லை. அப்பர். சம்பந்தர் இத்தலத்து இறைவனைக் கண்டுப் பாடியுள்ளனர். பத்துப் பாடல்களில் வாய்மூர் இறைவன் சிறப்பினைக் கூறும் சம்பந்தர், இறுதிப்பாடலில்,
திங்களொடருவரைப் பொழிற் சோலைத்
தேனலங் காலைத் திருவாய்மூர் (247-11) எனத் திருவாய்
மூரின் இயற்கை நலம் போற்றுகிறார். அப்பர்,
எங்கே என்னை யிருந்திடந் தேடிக் கொண்
டங்கே வந்தடையாள மருளினார்
தெங்கே தோன்றும் திருவாய்மூர்ச் செல்வனார்
அங்கே வாவென்று போனார் அதென் கொலோ (164-1) என்று பாடுகின்றார்.

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

மாவிலிங்கம்‌ என்னும்‌ ஒருவகை மரத்தை வாரணம்‌ என்னும்‌ சொல்‌ குறிப்பதால்‌ தாவரத்தால்‌ வாரணம்‌ என்ற ஊர்‌ பெயா்‌ பெற்றதோ என எண்ண இடமளிக்கிறது. (வாரணம்‌ கோழி என்ற உறையூரைக்‌ குறிக்கும்‌ என்பதை “தென்றிசை மருங்‌ற்‌ செலவு விருப்புற்று, வைகறையாமத்து வாரணங்கழிந்து” (சிலப்‌.11:10 11) முன்னரே கண்டோம்‌) வாரணாசி என்றும்‌ வாரணவாசி என்றும்‌ இலக்கியத்தில்‌ கூறப்‌ பெறும்‌ வாரணம்‌ என்னும்‌ இவ்வூர்‌ மத்திம நன்னாட்டைச்‌ சார்ந்தது.
“மத்திம நன்னாட்டு வாரணந்‌ தன்னுள்‌”? (சிலப்‌. 15;178)
“வாரணாசி யோர்‌ மறை யோம்‌ பாள
னாரண வுவாத்தி யபஞ்சிகனென்‌ போன்‌” (மணிமே.13 : 344)
“தீண்டற்‌ காகாத்‌ திருந்துமதிலணிந்த
வாரணவாசி வளந்தந்தோம்பும்‌” (பெருங்‌, 3:17: 12 13)

மலை நாட்டுத் தலம். திருமால் கோயில் சிறப்பு பெற்றது. எர்ணா குளம், கொல்லம் தென்னிந்திய இருப்புப்பாதையில் உள்ள செங்கன்னூர் நிலையத்தில் இறங்கி, ஏழுமைய பேருந்தில் சென்று இவ்வூரை அடைதல் வேண்டும் என்கின் எண்ணம், இவ்வூர் இருக்குமிடத்தைத் தருகிறது. மக்கள் வழக்கில் ஆரன் முளை (முளா) என்று அமைகிறது. நம்மாழ்வார் பாடல்கள், இத்தலத்து இறைவனையும், இவ்விடத்தின் செழிப்பு பற்றிய எண் ணங்களையும் அளிக்கின்றன.
மாகம் திகள் கொடி மாடங்கள் நீடும் மதிள் திருவாறன் விளை (நாலா -2844)
பாடும் பெரும் புகழ் மறை வேள்வியைத் தா றங்கம் பண்ணினர் வாழ்
நீடு பொழில் திருவாறன் விளை (2845)
வாய்க்கும் கரும்பும் பெருஞ் செந்நெல்லும் வயல்
சூழ் திருவாறன் விளை (2846)
என்ற எண்ணங்கள், இங்கு மக்கள் வாழ்ந்த செய்தியையும் தருகின்றன.

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

இன்று வாளொளிப் புத்தூர் என, தஞ்சாவூர் மாவட்டத்தில் உள்ளது இவ்வூர். விஜயனுடைய கைவாளை, சுவாமி புற்றில் ஒளித்து வைத்தார். அதனால் வாள் ஒளி புற்றூர் என்றும் பெயர் வந்தது என்ற எண்ணம் அமைகிறது. புத்தூர் இதன் முதற்பெயராக அமைய, பின்னர், இறைத் தொடர்பாக வாழ்கொளி என்ற அடை இணைந்திருக்கலாம். அல்லது, கோயில் செல்வாக்கால் உருவாகிய புதிய ஊர் என்ற நிலையில் முழுப்பெயரும் தோற்றம் பெற்றிருக்கலாம் எனத் தோன்றுகிறது. சம்பந்தர், சுந்தரர் பாடல்கள், இத்தலம் குறித்து அமைகின்றன. மலைத்த செந்நெல் வயல் வாழ்கொளி புத்தூர் என்கின்றார் சுந்தரர் (57).