ஊர் பெயரகராதி

புறநானுரற்றில்‌ 181, 265 ஆகிய பாடல்களைப்‌ பாடிய று கருந்தும்பியார்‌ என்ற சங்ககாலப்‌ புலவர்‌ முகையலூரைச்‌ சார்ந்தவர்‌. இவ்வூர்‌ சோணாட்டின்‌ கண்ணது எனத்‌ தெரிகிறது,
முசிறி. முசிறி என்பது மேலைக்கடற்கரையில்‌ அமைந்த கடற்கரை நகரம்‌. சேரர்களுக்குரியது. உளர்‌ என்றும்‌ பட்டினம்‌ என்றும்‌ அமையும்‌ கடற்கரை நகரங்களின்‌ அமைப்பு மரபையொட்டி அமைந்த கொடுங்‌ கோளூரும்‌, மகோதைப்‌ பட்டினமுமாகிய பகுதியாகிய கடற்‌கரை நகரமே முசிறியாகும்‌ எனத்‌ தெரிகிறது. குட்டுவனுக்குரிய இந்த முசிறி என்னும்‌ துறைமுகப்‌ பட்டின த்திலிருந்துதான்‌ பண்டைக்காலத்தில்‌ மிளகு முதலியன வெளிநாட்டிற்கு ஏற்றுமதியாயின. வெளிநாட்டு யாத்திரிகர்கள்‌ தாம்‌ எழுதிய குறிப்புகளில்‌ இதனைக்‌ குறிப்பிட்டுள்ளனர்‌. வால்மீகி இராமாயணத்திலும்‌ இவ்வூர்‌ உள்ளது, (இங்குத்தான்‌ மகோதை என்னும்‌ கொடுங்கோளூர்‌ உள்ள தென்பர்‌) முசுறுப்புல்‌ என்பது ஒருவகைப்புல்‌, பட்டினத்தை அடுத்து இந்த வகைப்புல்‌ மிக்கு விளையும்‌ இயல்‌ பிருந்து, அதனையொட்டி முசிறி எனப்பெயர்‌ பெற்றதோ என எண்ண இடமளிக்கிறது. இந்த ஊர்ப்பெயர்‌ ‘முசுறி’ (புறம்‌: 343) என்றும்‌ வழங்கப்பட்டுள்ளமை ஒப்பு நோக்கத்தக்கது
“சுள்ளியம்‌ பேரியாற்று வெண்ணுரை கலங்க
யவனர்தந்த வினைமாணன்‌ கலம்‌
பொன்னொடு வந்து கறியொடு பெயரும்‌
வளங்கெழு முசிறி”… (அகம்‌. 149:8 11)
“மீனொடுத்து நெற்குவைஇ
மிசையம்பியின்‌ மனைமறுக்குந்து
மனைக்குவைஇய கறி மூடையால்‌
கலிச்சும்மைய கரை கலக்குறுந்து;
கலம்தந்த பொற்பரிசம்‌
கழித்தோணியிற்‌ கரைசேர்க்குந்து
மலைத்தாரமுங்‌ கடற்றாரமும்‌
தலைப்பெய்து, வருநர்க்கீயும்‌
பூனலம்‌ கள்ளின்‌ பொலந்தார்க்குட்டுவன்‌
மூழங்குகடல்‌ முழவின்‌ முசிறியன்ன“ (புறம்‌. 343: 1 10)

மலையரண்‌, காட்டரண்‌, நீரரண்‌ ஆகிய மூன்றையும்‌ காவலாகக்‌ கொண்ட நாடு இப்பெயர்‌ பெற்றது போலும்‌. முக்காவனாடு என்பது ஆமூர்‌ மல்லனுக்குரியது போலும்‌. அந்த மல்லனைச்‌ சோழன்‌ போர்வைக்‌ கோப்பெருநற்கிள்ளி பொருது அட்டு நின்றதாக சாத்தந்தகையார்‌ என்ற சங்கப்‌ புலவர்‌ கூறியுள்ளார்‌.

சங்க கால ஊர்கள்

சங்க கால ஊர்கள்

முப்புரம் செற்றார் பாதம் சேரு முக்குளமும் பாடி’ என, சிவன் கோயில் கொண்ட ஊராகச் சேக்கிழார் சுட்டுகின்றார் (34-126)

வடிவார் வேல்
முக்கூடல் அம்மா முருக மருங் கொன்றையத்தார்
முக்கூடமாட்டா முலை
என்பது சிவபெருமான் திருவந்தாதி (50)’.

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

முத்தொள்ளாயிரம் (110) சுட்டும் தலம் இது. சங்க தொட்டேபெயர் பெற்ற ஊர் இது. துறைமுகமாக விளங்கிய நிலையையும் அறிகின்றோம். கேரளப் பல்கலைக்கழகத்தின் முதுகலை ஏடான தூர்ந்து போன துறைமுகங்களில் முசிறியின் விளக்கம் சிறப்பாக அமைகிறது.

சங்க கால ஊர்கள்

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

தென் ஆர்க்காடு மாவட்டத்தில் உள்ளது இவ்வூர். திருக் கண்டீச்சுரம் என இன்று சுட்டப்படுகிறது. ஈச்சுரம் என்ற கூறு சிவன் கோயில் காரணமாகப் பெயர் பெற்றது என்பதைக் காட்டும். அப்பர் பாடல் இங்குள்ள இறை பற்றி இருப்பினும் (299) இவ்வூர் பற்றிய எண்ணங்கள் எதுவும் இல்லை.

முதிரம்‌ என்பது மலையின்‌ பெயர்‌ அம்‌மலையும்‌ அதைச்‌ சேர்ந்த நாடும்‌ குமணனுக்குரியனவாய்‌ இருந்தன. குமணன்‌ வாழ்ந்த ஊர்‌ குமணம்‌ என்று பெயர் பெற்றுப்‌ பிற்‌காலத்தில்‌ கொழுமம்‌ எனத்‌ திரிந்தது என்று அறிந்தோர்‌ கூறுவர்‌. கோவை மாவட்டத்தைச்‌ சேர்ந்த உடுமலைப்பேட்டை வட்‌டத்தில்‌ கொழுமம்‌ ஒரு சிற்றூராக இன்று காணப்பெறுகிறது. கொழுமத்திற்குத் தெற்கே காதவழி தூரத்‌திற் காணப்படும்‌ குதிரை மலையே பழைய முதிரமலை என்பர்‌. முதுகிற்‌ சேண மிட்டு நிற்கும்‌ குதிரை போன்று இம்‌மலை காட்சி அளித்தலால்‌ பிற்காலத்தார்‌ அதனைக்‌ குதிரை மலை என அழைத்தார்‌ போலும்‌ என்பர்‌.
“முட்புற முது கனி பெற்ற கடுவன்‌
துய்த்தலை மந்தியைக்‌ கையிடூஉப்‌ பயிரும்‌,
அதிராயாணர்‌, முதிரத்துக்‌ கிழவ/
இவண்‌ விளங்கு சிறப்பின்‌, இயல்‌ தேர்க்குமண!” (புறம்‌. 158:23 26)
“குய்‌ கொள்‌ கொழுந்துவை நெய்யுடை. அடிசில்‌,
மதி சேர்‌ நாள்‌ மீன்‌ போல, நவின்ற
சிறுபொன்‌ நன்கலம்‌ சுற்றஇரீஇ,
“கேடு இன்றாக, பாடுநர்‌ கடும்பு” என,
அரிதுபெறு பொலங்‌ கலம்‌ எளிதினின்‌ வீசி,
நட்டோர்‌ நட்ட நல்‌இசைக்குமணன்‌
மட்டார்‌ மறுகின்‌ முதிரத்தோனே” (௸. 160:7 13)
“இன்னோர்க்கு என்னாது. என்னொடும்‌ சூழாது,
வல்லாங்கு வாழ்தும்‌ என்னாது; நீயும்‌
எல்லோர்க்கும்‌ கொடுமதி மனைகிழ வோயே,
பழம்‌ தூங்கு முதிரத்துக்‌ கிழவன்‌
திருந்து வேல்‌ குமணன்‌ நல்கிய வளனே”. (௸. 163:5 9)

சிவபெருமான் திருவந்தாதியில் முதுகாடு பற்றித் தெரிகின்றது.
முதுகாட்டுப் பொருந (13)
கொற்றத்துப்பில் ஒன்றை ஈன்ற
துணங்கையஞ் செல்வத் தணங்கு தரு முதுகாட்டுப்
பேய்முதிர் ஆயத்துப்பிணவின் (19)
ழிதரல் மடிந்து கழுது கண் படுக்கும்
இடருறு முதுகாட்டுச் சீரியல் பொருஞ் – 25
என்று இது குறிக்கப்படுகிறது.

தென் ஆர்க்காடு மாவட்டத்தில் விருத்தாசலம் என்ற பெயரில் இது இன்று வழங்கப்படுகிறது. மூவர் பாடலும் பெற்றது இவ்வூர். முதுகுன்றம் முத்தாறு வலம் செய்யும் முதுகுன்று றும் (சுந்- 43-11) முத்தாறு வெதிருதிர நித்திலம் வாரிக் கொழிக்கும் முதுகுன்றமே என்றும் (திருஞான-131-1) மொய் கொள் மாமணி கொழித்து முத்தாறு சூழ் முதுகுன்றை (சேக் – 34-181) என்றும் மணி முத்தாறு பாயும் இப்பகுதி சிறப்பிக்கப்படுகிறது. மேலும் முல்லை கமழும் முதுகுன்று ((சிவபெரு – திருவிரட் -5) செழுநீர் வயல் முதுகுன்று (நம்பி -திருத்-77) போன்ற பாடலடிகள். முதுகுன்றின் செழுமையை இயம்புவன. என் முதுகுன்று என்று இவ்வூர் பாடப்படினும், இதன் பழம் பெயர் பழமலையாக இருக்கக் கூடும் எனத் தோன்றுகிறது. இன்றைய பெயர் விருத்தாசலம், பழமலையின் வடமொழி மாற் றமே என்றும், விருத்தாசலமே முதுகுன்றம் என மாற்றப்பட்டது என்றும் அறிஞர் கருதுகின்றனர். இப்பதியில் கோயில் கொண் டுள்ள இறைவன் பெயர் பழமலை நாதர் எனவும் தெரிகிறது. ” பழமலை, பழங்கள் நிறைந்த மலைப்பகுதி என்ற நிலையில் முதலில் பெயர் பெற்றதாகவும், பின்னர் அது விருத்தாசலம் என, பழமை 1. ஊரும் பேரும் – பக். 288 ஊர்ப்பெயர்கள் 239 முதுமை என்ற பொருளில் முதுகுன்றம் என்று வழங்கத் தொடங் கியதாகவும் கூறப்படுகிறது. பிரமன் படைப்புக்கு முன் சிவ பெருமான் தாமே மலை வடிவாகி நிற்கப் பிரமன் அதனையறி யாது, பல மலைகளையும் படைத்து. அவற்றை நிலை பெறுத்த இடமின்றி மயங்கச் சிவபெருமான் தோன்றியருளித் தானே பழ மலையா தலைத் தெளிவித்தார் ஆதலின் முதுகுன்றம் எனவும் பழமலை எனவும் வழங்குவதாயிற்று என்ற எண்ணமும் இவ்வூர் குறித்து உண்டு.

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

சங்க கால ஊர்கள்

முதுவெள்ளிலை என்னும்‌ ஊர்‌ ஆரவாரம்‌ மிக்கது என்றும்‌, புதுவருவாயினையுடையது என்றும்‌ சங்க இலக்கியம்‌ கூறுகிறது. வெள்ளிலை என்னும்‌ சொல்‌ வெற்றிலையைக்‌ குறிப்பதோடு, வெள்ளி மடந்தை என்ற நீண்ட செடிவகை ஒன்றினையும்‌ குறிக்கும்‌ சொல்லாக உள்ளது. அவ்வகைச்‌ செடிகள்‌ அடர்ந்த பகுதியில்‌ அமைந்த குடியிருப்புகளைக்‌ கொண்ட ஊர்‌ அப்பெயர்‌ பெற்றிருக்கலாம்‌. முது என்பது முன்‌ ஒட்டாக இணைந்து முது வெள்ளிலை என ஊர்ப்பெயர்‌ அமைந்தது போலும்‌. இது குறுநில மன்னரின்‌ குடியிருப்பு.
“நிரைதிமிர்‌ வேட்டுவர்‌ சுரை சேர்‌ கம்பலை,
இருங்கழிச்‌ செறுவின்‌ வெள்‌ உப்புப்‌ பகர்நரொடு,
ஒலி ஓவாக்‌ கலியாணர்‌
முது வெள்ளிலை மீக்கூறும்‌” (பத்துப்‌. மதுரைக்‌: 116 119)

சங்க கால ஊர்கள்

முனைப்பாடி நாடு என்பதே, முனைப்பாடி என்பது, பல ஊர்களைத் தன்னகத்தே கொண்டு திகழ்ந்ததொரு நி லையை இயம்ப வல்லது. அப்பர் பிறந்த திருவாமூர் இந்நாட்டில் உள்ள தொரு ஊரே. திரு ஆமூர் இன்று தென் ஆர்க்காடு மாவட்டம் சார்ந்து அமையும் நிலையில், முனைப்பாடி நாடும் தென்னார்க்காடு மாவட்டப் பகுதியாக இருந்திருக்க வேண்டும் எனத் தெரிகிறது. மேலும் சுந்தரர் பிறந்த திருநாவலூரும் இந்நாட்டைச் சேர்ந்தது என்பது தெரிகிறது. இதனைப் பற்றி இயம்பும் சேக்கிழார்,
தொன்மை முறைவரு மண்ணின் துகளன்றித் துகளில்லா
நன்மை நிலை நடுக்கத்து நலஞ்சிறந்த குடிமல்கிச்
சென்னி மதிபுனைய வளர் மணிமாடச் செழும்பதிகள்
மன்னி நிறைந்துளது திருமுனைப்பாடி வளநாடு (27-2-1-4)
எனவும்,
கங்கையும் மதியும் பாம்பும் கடுக்கையும்
அங்கணர் ஓலை காட்டி ஆண்டவர் முடிமேல் வைத்த தமக்கு நாடு
மங்கையர் வதன சீதமதியிரு மருங்கும் ஓடிச்
செங்கயல் குழைகள் நாடும் திருமுனைப்பாடி நாடு
என்றும் பாடுகின்றார். இதனைப் பற்றிய பிற பாடல்களினின் றும் கூட, இதன் செழிப்புதான் தெரிகிறதே தவிர, பெயர்க் காரணம் அறியக் கூடவில்லை. எனினும் முனை, பாடி என்ற சொற்கள் போர்க்களத்தை நினைவூட்டுகின்றன.

முனையூர்‌ என்பது இடவகனுக்கு உதயணன்‌ கொடுத்த ஒரு நாட்டின்‌ தலைநகர்‌. அடவிநாடு ஐம்பதிலும்‌ முன்னிடமாக அமைந்திருந்தமையால்‌ முனையிடம்‌ என்னும்‌ பொருளில்‌ முனையூர்‌ எனப்பெயர்‌ பெற்றிருக்கலாம்‌. அல்லது முன்னதாகிய அதாவது தலையாய தாகிய தலைநகர்‌ என்னும்‌ பொருளில்‌ முனையூர்‌ என்றும்‌ பெயர்‌ பெற்றிருக்கலாம்‌.
“இடவகற்‌இருந்த முனையூருள்ளிட்‌
டடவி நன்னா டைம்பது கொடுத்து” (பெருங்‌. 4 9:28 29)

‌சேரமான்‌ பெருஞ்‌ சோற்று உதியன்‌ சேரலாதனைப்‌ பாடிய முடிநாகராயர்‌ என்னும்‌ சங்க காலப்‌ புலவர்‌ முரஞ்சியூரைச்‌ சேர்ந்தவர்‌. (புறம்‌. 2). பாறை என்னும்‌ பொருளுடைய முரஞ்சு என்னும்‌ சொல்‌ அடியாகப்‌ பிறந்த ஊர்ப்பெயர்‌ முரஞ்சியூர்‌ என்பது. பாறைப்‌ பாங்கான நில அமைப்பைக்‌ கொண்ட பகுதியில்‌ அமைந்த ஊராக இருந்து முரஞ்சியூர்‌ என்று பெயர்‌ பெற்று இருக்கலாம்‌.

திருமுருகன் பூண்டி என. கோயம்பத்தூர் மாவட்டத்தில் உள்ள ஊர் இது. சுந்தரர் பாடல் பெற்ற தலம் இது. முருகப் பெருமான் வழிபட்ட தலம் எனவும், மாதவி வனம் என மற் றொரு பெயர் உண்டெனவும் அறிகின்றோம். மாதவிக் கொடிகள் நிறைந்தமையால் இப்பெயர் பெற்றிருக்கலாம். சிவபெருமான் கோயில் கொண்ட தலம் என்ற நிலையில் மேற்குறித்த புராணக் கருத்தின் அடிப்படையில் முருகன் பூண்டி எனச் சுட்டப்பட்டு இருக்கலாம் எனினும் பூண்டி என்பது என்ன என்பதை நோக்க, ஊருடன், தோட்டம் என்ற பொருளையும் தமிழ் லெக்ஸிகன் தருகிறது. எனவே தோட்டங்கள் மிகுந்த நிலையில் இப்பெயர் அமைந்திருக்கலாம். முடுகு நாறிய வடுகர் வாழ், முருகன் பூண்டி மாநகர் சுந்தரர் இதனைச் சுட்டும் நிலையில், (49) இது ஒரு பெரிய நகரமாகத் திகழ்ந்தது என்பதையுணர இயலுகிறது. சேக்கிழா ரும் இதனை உறுதிப்படுத்தும் நிலையில், ஓரூரும் திருமுருகன் பூண்டி எனச் சுட்டுகின்றார் (கழற்-164).

வடதிருமுல்லைவாயில்

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

சங்க கால ஊர்கள்

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

‌முள் நிறைந்த மலையையுடைய ஊராதலின்‌ இது. முள்ளூர்‌ என்ப்‌ பெயர்‌ பெற்றது போலும்‌, ‌முள்ளூர்‌, மலையமான்‌ திருமுடிக்காரிக்கு உடையதாய்‌ இருந்திருக்கிறது. இவ்வூரில்‌ ஆரியருக்கும்‌ மலையனுக்கும்‌ போர்‌ நடந்து, அப்போரில்‌ ஆரியர்‌ படை தோற்று ஓடியது.
“ஆரியர்‌ துவன்றிய பேர்‌ இசை முள்ளூர்‌
பலருடன்‌ கழித்த ஒள்வாள்மலை யனது
ஒரு வேற்கு ஓடியாங்கு நம்‌
பன்மையது எவனோ, இவள்‌ வன்மை தலைப்படினே” (நற். 170:6 9)
“மாயிரு முள்ளூர்‌ மன்னன்‌ மாஊர்ந்து
எல்லித்‌ தரீ இய இனநிரைப்‌
பல்‌ஆன்‌ கிழவரின்‌ அழிந்த இவள்‌ நலனே” (௸. 2917 9)
“இரண்டு அறி கள்வி நம்‌ சாதலோளே
முரண்‌ கொள்‌ துப்பின்‌ செவ்வேல்‌ மலையன்‌
முள்ளூர்க்‌ கானம்‌ நாற வந்து
நள்ளென்‌ கங்குல்‌ நம்மோரன்னன்‌” (குறுந்‌, 3121 4)
“முள்ளூர்‌ மன்னன்‌ கழல்‌ தொடிக்‌ காரி
செல்லா நல்லிசை நிறுத்த வல்வில்‌
ஓரிக்கொன்று சேரலர்க்கு ஈத்த
செவ்வேர்ப்‌ பலவின்‌ பயம்‌ கெழுகொல்லி” (அகம்‌.206. 12 15)
“தொலையா நல்லிசை விளங்கு மலையன்‌
மகிழாது ஈத்த இழையணி நெடுந்தேர்‌
பயன்கெழு முள்ளூர்‌ மீமிசைப்‌
பட்டமாரி உறையினும்‌ பலவே” (புறம்‌. 123:3 69)
“துயில்‌ மடிந்தன்ன தூங்கிருள்‌ இறும்பின்‌
பறையிசை அருவி முள்ளூர்‌ பொருந” (ஷே. 126;17 8)
“அரசு இழந்திருந்த அல்லற்‌ காலை
முரசு எழுந்து இரங்கும்‌ முற்றமொடு, கரைபொருது
இரங்குபுனல்‌ நெறிதரு மிகுபெருங்‌ காவிரி
மல்லல்‌ நல்நஈட்டு அல்லல்‌ தீர
பொய்யா நாவின்‌ சுபிலன்‌ பாடிய
மையணி நெடுவரை ஆங்கண்‌, ஒய்யெனச்‌
செருப்புகல்‌ மறவர்‌ செல்புறம்‌ கண்ட
எள்ளறு சிறப்பின்‌ முள்ளூர்‌ மீமிசை
அருவழி இருந்த பெருவிறல்‌ வளவன்‌
மதிமருள்‌ வெண்குடை காட்டி, அக்குடை
புதுமையின்நிறுத்த புகழ்மேம்படுந” (௸. 174;6 16)

சங்க கால ஊர்கள்