ஊர் பெயரகராதி

இரணிய முட்டத்துப்‌ பெருங்குன்றூர்ப்‌ “பெருங்‌ கெளசிகனார்‌ பல்குன்ற கோட்டத்துச்‌ செங்கண்‌ மாத்து வேள்‌ நன்னன்‌ சேய்‌ நன்னனைப்‌ பாடிய மலைபடுகடாம்”‌ என்ற தொடர்‌ “செங்கண்மா” என்னும்‌ ஊர் நன்னனுக்கு உரியது என அறிய முடிகிறது. கொண்கானத்து நன்னன்வேறு. செங்கண்‌ மாவைத்‌ தலை நகராகக்‌ கொண்டு பல்குன்‌ற நாட்டை ஆண்ட நன்னன்‌ வேறு. நன்னன்‌ சேய்‌ நன்னனின்‌ தலைநகராகிய இச்செங்கண்‌ மாநகர்‌ தொண்டைநாட்டைச்‌ சார்ந்தது. வட ஆர்க்காடு மாவட்டத்திலுள்ள சவ்வாது மலைத்தொடரே நன்னனின்‌ ஆட்சியின்‌ கீழ்‌ இருந்த மலைநாடு. அம்‌ மலையின்‌ தெற்கில்‌ “செங்கம்‌” என்னும்‌ பெயருடன்‌ இன்று விளங்கும்‌ ஊரே நன்னன்‌ காலத்தில்‌ செங்கண்மா என்னும்‌ பெயருடன்‌ பெரிய நகரமாய்‌ விளங்கியது. செங்கண்மா என்றால்‌ சிவப்பான கண்ணையுடைய விலங்கு கரடி எனப்பொருள்‌ காணப்பெறுகிறது. மலைநாட்டுப்‌ பகுதியை சேர்ந்த இவ்வூர்‌ சிவப்பான கண்ணையுடைய விலங்காகிய கரடியுடன்‌ ஏதாவது ஒரு வகையில்‌ தொடர்பு கொண்டு பெயா்‌ பெற்றதோ என எண்ணத்‌ தோன்றுகிறது. இக்கருத்தை வலியுறுத்த சான்று ஒன்றும்‌ இல்லை. மேலும்‌ நடைபெறும்‌ ஆய்வில்‌ இதற்கேற்ற சான்று ஏதாவது கிடைக்கலாம்.‌
“மலையென மழையென மாடமோங்கித்‌
துனிதீர்‌ காதவினினிதமர்ந்து றையும்‌
பனிவார்‌ காவிற்புல்‌ வண்டிமிரும்‌
நனிசேய்த்தன்றவன்‌ பழவிறன்‌ மூதூர்‌” (பத்துப்‌. மலைபடு, 484 487)
மூதூர்‌ என்பது செங்கண்மாவைக்‌ குறிப்பது. அக்காலத்தில்‌ பெரிய நகரமாய்‌ இருந்திருக்க வேண்டும்‌ என்பதை விளக்கும்‌ பகுதி இது.
செந்தில்‌. பார்க்க அலைவரய்‌,

சங்க கால ஊர்கள்

சங்க கால ஊர்கள்

இன்றும் இப்பெயராலேயே தஞ்சாவூர் மாவட்டத்தில் அமைகிறது இவ்வூர். இத்தலம் பற்றிய புராணக்கதை. கஜமுகா என்பவன் தேவர்களுக்கு இடுக்கண் செய்ய, அவனை ஒழித்துக்கட்ட சிவகுமாரனான விநாயகர் யானை முகத்துடன் அவதரித்து அவனைச் சம்ஹரித்திருக்கிறார். இந்த கஜாமுகா சுரனைச் சம்ஹரித்தபோது அவனது இரத்தம் செங்காடாய்ப் பெருகிய காரணத்தால் செங்காட்டங்குடி என்ற பெயர் நிலைத்திருக்கிறது. இந்தப் பழி நீங்க இத்தலத்தில் இறைவனைக் கணபதி வழிபட்ட காரணத்தால் சணபதீச்சுரம் என்ற பெயர் பெற்றிருக்கிறது என்றடைகிறது. இதனைக் கந்த புராணம்,
ஏடவிழ் அலங்கல் திண்டோள் இபமுகத்தவுணன் மார்பில்
நீடிய குருதிச் செந்தீர் நீத்தமாய ஒழுகும் வேலைப்
பாடுறவருங்கான் ஒன்றிற் பரத்தலின் அதுவே செய்ய
காடெனப் பெயர் பெற்றின்னும் காண்டக இருந்ததம்மா
மீண்டு செங்காட்டில் மேவி மெய்ஞ்ஞானத் தும்பர்
தாண்டவம் புரியும் தாதை தன்றுருத் தாபித் தேத்திப்
பூண்ட பேர் அன்பிற் பூசை புரிந்தனன் புவியுளோர்க்குக்
காண்டகும் அனைய தானம் கணபதீச்சரம தென்பர்
எனக் குறிப்பிடுகிறது எனினும் ஆத்திமரம்’ தலவிருட்சம் எனக் காணும் போது செங்காடுடன் தனைத் தொடர்புபடுத்த முடியுமா ? எனக் காணலாம். செங்காட்டில் உள்ள குடியிருப்பு என்ற பொருளில் இப்பெயர் அமைந்திருக்க, இங்குள்ள கோயில் இறைச் சிறப்பால் கணபதீச்சரம் எனப்பெயர் பெற்றிருக்கலாம் எனத் தோன்றுகிறது. மேலும் இத்தலம் மருகல் என்ற பகுதியுள் அடங்கி பின்னர் பக்கத்தில் உள்ள செங்காட்டங்குடியில் மக்கள் குடியேறிய நிலை யில் இப்பெயர் அமைகின்றது என்ற கருத்து, மருகல் செங்காட்டங்குடி என்ற தாடர்புண்மை புலப்படுத்தும் ஒன்று. ஞானசம்பந்தரின் தேவாரப்பதிகம் (6) இரண்டையும் ஒரே பதிகத்தில் பாடும் தன்மை இரண்டின் அருகாமையை உணர்த் தும் நிலையாக அமைகிறது மேலும் இன்றும் மருகலிலிருந்து இரண்டு மைலில் அமைகிறது செங்காட்டங்குடி என, சுட்டக் காண்கின்றோம். கல்வெட்டுச் சான்றும் இதனை உறுதிப்படுத்துகிறது.
கருநாட்டக் கடைசியா தம் களிகாட்டும் காவேரித்
திருநாட்டு வளங் காட்டும் செங்காட்டம் குடியாகும்
என சேக்கிழார் இவ்வூர்ச் சிறப்பு தருகிறார். (சிறுத்தொண் -1) அப்பராலும் பாடல் பெற்ற இத்தலம் பரணராலும் பாடப் பட்டுள்ளது.
சிவனந்தம்
சேரும் உருவுடையீர் செங்கா அட்டாங்குடி மேல்
சேரும் உருவுடையீர் செல் சிவபெரு – திருவந் -69
என்ற பாடல் செங்கா அட்டங்குடி’ என இவ்வூர்ப் பெயரைத் தருதல், செங்காடுக்கு வேறாகப் பொருள் தருவதுபோல் தோற்றம் தருகிறது. அடுதல்’ சமைத்தல், போரிடுதல் என்ற பொருளைத் தரும் நிலையில் போருடன் தொடர்பு கொண்ட பெயராக இது அமையவாமோ எனவும் பார்க்கலாம்.

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

மலைநாட்டுத் தலம் செங்குன்றூர். கொடிமாடச் செங்குன் றூர் போன்று நிறம் காரணமாகவும், குன்று காரணமாகவும் பெயர் பெற்ற தன்மை அமைகிறது. நம்மாழ்வாரால் பாடல் பெற்ற தலம் இது. திருமால் கோயில் சிற்றாறு என்ற ஆற்றின் கரையில் அமைந்துள்ளது. இவ்வூர் சிறந்தும், செழித்தும் காணப்பட்டது என்பதனை, நம்மாழ்வார் பாடல் தருகின்றது.
கய மாணிக்க வளநாட்டு மருகல் நாட்டுத் திருச்செங் காட்டங்குடி என அழைக்கப்பெறுகிறது. முதல் இராஜராஜன் காலத்திய கல்வெட்டு மும்முடிச் சோழ வள நாட்டு மருகல் நாட்டுச் திருச்செங்காட்டங்குடி எனக் காட்டுகிறது. – திருஞானசம்பந்த சுவாமிகள் அருளிச் செய்த தேவாரத் திருப்பதிகங்கள் – பக்-12
செங்கயல் உகளும் தேம்பணை புடைசூழ்
திருச் செங்குன்றூர்த் திருச் சிற்றாறு – நம் – 2888
தென்திசைக் கணிகொள் திருச்செங்குன்றூர் 2889
நல்ல நான் மறையோர் வேள்வியுள் மடுத்த
நறும்புகை விசும் பொளி மறைக்கும்
நல்ல நீள் மாடத் திருச் செங்குன்றூரில்
திருச்சிற்றாறெனக்கு நல்லரணே -2891

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

சங்க கால ஊர்கள்

செம்பொன்னார் கோயில், செம்பொனார் கோயில் என்றும் சுட்டப்படும் இவ்வூர், தஞ்சாவூர் மாவட்டத்தில் அமைகிறது. அப்பர் சம்பந்தர் பாடல் பெற்ற இத்தலம் (ஞான 25, திருநா 29. 150), முதலில் கோயில் பெயராக அமைந்து, பின்னர் ஊர்ப் பெயராக மாறியிருக்கலாம். செம் பொன்னால் வேயப்பட்ட கோயில் என்ற பொருளில் இப்பெயர் அமையலாம். செம்பொன் பள்ளி என்று தேவாரம் சுட்டிய இவ்வூர்ப் பெயர், கல்வெட்டுகளில், செம்பொன்னார் கோயில், செம்பொன்னாதர் கோயில் எனச் சுட்டப்படும் நிலை, பள்ளியைக் கோயிலாக்கினரோ எண்ணத்தையும் அளிக்கிறது. காவிரியின் கரையில் இருக்கும் இத்தலத் திறையைச் சம்பந்தர்,
வரையார் சந்கோடகிலும் வருபொன்னித்
திரையார் செம்பொன் பள்ளி மேவிய
நரையார் விடை யொன்றூரு நம்பனை
உரையாதவர் மேல் ஒழியா வூனமே (25-3)
எனப்பாடுகின்றார். என்ற
கானறாத கடி பொழில் வண்டினம்
தேனறாத திருச் சொம்பொன் பள்ளியன்
ஊனறாத தோர் வெண்டலை யிற்பலி
தானறாததோர் கொள்கையன் காண்மினே
என்பது திருநாவுக்கரசர் கூற்று (150-1).

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

இயற்கையமைப்பையொட்டியவை ஊர்ப்பெயர்களின் பொதுக்கூறாகப் பயன்படுவது போன்று கட்டிடங்கள், வணிகமையங்கள் போன்ற செயற்கை அமைப்புகளும் குலப்பெயர்கள், முந்தைய நிகழ்வுகள், முந்தைய ஏற்பாடுகள் போன்றவற்றைக் குறித்து வருமிடங்களும் ஊர்ப்பெயர்களின் பொதுக்கூறுகளாக அமைகின்றன.

இளம்பொன்‌ சாத்தன்‌ கொற்றனார்‌ என்ற புலவர்‌ செயலூர்‌ என்னும்‌ ஊரினர்‌ (அகம்‌ 77)
“வயிரச்‌ செயல்‌ தாலி மணிவடம்‌ (S. 1. 1. ii, 16) என்ற கல்‌ வெட்டுக்‌ தொடரில்‌ இழைப்பட வேலை அதாவது ஆபரணத்தில்‌ மணி வைத்துச்‌ செய்யும்‌ வேலை என்ற பொருளில்‌ செயல்‌ என்னும்‌ சொல்‌ ஆட்சி பெற்றுள்ளது இவ்வூரில்‌ அந்த இழைப்பட வேலை நடைபெற்று வந்து அதனால்‌ தான்‌ இப்பெயர்‌ பெற்றதோ என்ற எண்ணம்‌ தோறுகிறது. நடைபெற்ற தொழிலால்‌ பெயர்‌ பெற்ற ஊராக இருக்கலாம்‌. செயலூரைச்‌ சேர்ந்த புலவர்‌ இளம்‌ பொன்‌ சாத்தன்‌ கொற்றனார்‌ எனப்‌ பெயர்‌ பெற்றிருப்பதை நோக்கும்‌ பொழுது பொன்‌ என்னும்‌ அடைமொழி ஏதாவது சிறப்பைக்‌ குறிக்கிறதோ என ஆயும்‌ எண்ணம்‌ உருவாகிறது. பொன்‌ அணியில்‌ இழைப்பட வேலை நடைபெறும்‌ ஊரில்‌ இருந்த புலவர்‌ பெயரில்‌ பொன்‌ என்ற அடையிருப்பது நாம்‌ மேற்கூறிய ஊர்ப்‌ பெயர்க்‌ காரணத்தை உறுதிப்படுத்துவதாகத்‌ தெரிகிறது.

சங்க கால ஊர்கள்

சங்க கால ஊர்கள்

சங்க கால ஊர்கள்

செல்லூர்‌ என்னும்‌ பெயருடன்‌ சோழ நாட்டின்‌ கீழைக்கடற்‌ கரையில்‌ ஓரூர்‌ இருந்தது, வைகையாற்றின்‌ வடகரையில்‌ மதுரை நகரையடுத்து ஒரு செல்லூர்‌ இருந்தது. இன்று மதுரைப்‌ பெருநகரின்‌ ஒரு பகுதியாக இணைந்துள்ளது. செல்லூர்க்குணாது பெருங்கடல்‌ முழக்கிற்று ஆகி என்ற சங்க இலக்கியத்‌ தொடர்‌ செல்லூருக்குக்‌ கிழக்கே பெருங்கடல்‌ இருந்த செய்தியை விளக்குவதால்‌ சோழ நாட்டில்‌ கீழைக்‌ கடற்‌ கரையில்‌ இருந்த செல்லூரே சங்க‌ இலக்கியத்தில்‌ குறிக்கப்‌ பெற்‌றிருக்க வேண்டும்‌ என்று தெரிகிறது. பரசுராமன்‌ செல்லூரின்கண்‌ வேள்வி செய்து முடித்தான்‌ என்னும்‌ வரலாற்றுச்‌ செய்தியும்‌ சங்க இலக்கியத்தில்‌ இடம்‌ பெற்றிருப்பதாகக்‌ கருதுகின்றனர்‌. ‘கெடாஅத்தி’ என்ற தொடருக்கு வேள்வித்‌ தீ எனப்‌ பொருள்‌ கண்டார்‌. குறுந்தொகையில்‌ 363 ஆம்‌ பாடலையும்‌, அகநானூற்றில்‌ 66, 250 ஆகிய பாடல்களையும்‌ பாடிய புலவர்கள்‌ இவ்வூரைச்‌ சேர்ந்தவர்கள்‌.
“அருந்‌ திறற்‌ கடவுட்‌ செல்லூர்க்‌ குணா அது
பெருங்‌ கடல்‌ மூழக்கிற்று ஆகி, யாணர்‌
இரும்பு இடம்‌ படுத்‌,த வடுவுடை முகத்தர்‌
கருங்கட்‌ கோசர்‌ நியமம்‌ ஆயினும்‌ (அகம்‌. 90:9 12).
“கெடா அத்தீயின்‌ உருகெழு செல்லூர்‌
கடா அ யரனைச்‌ குழூஉச்சமம்‌ ததைய,
மன்மறுங்கு அறுத்த மழுவாள்‌ நெடியோன்‌
மூன்முயன்று அரிதினின்‌ முடித்த வேள்வி,
கயிறு அரையாத்த காண்தகு வனப்பின்‌
அருங்கடி நெடுந்தூண்‌ போல, யாவரும்‌
காணலாகா மாண்‌ எழில்‌ ஆகம்‌” (௸. 220:3 9)