ஊர் பெயரகராதி

கச்சி, காஞ்சி, காஞ்சீபுரம், கஞ்சிபுரம், ஏகம்பம் போன்ற பல பெயர்கள் காஞ்சியைக் குறித்து அமைகின்றன. இன்று செங்கற்பட்டு மாவட்டத்தைச் சார்ந்து அமைவது இவ்வூர். தமிழர் வரலாற்றுக் காலம் தொட்டு, இன்று வரைத் தன் புகழில் மாற்றமின்றித் திகழும் ஊர் இது. சமயக் குரவர்களாலும் அரசியல் வல்லுநராலும் போற்றப்பட்ட ஊர் இன்று தமிழரின் பண்பாட்டு மேன்மை உலகு எங்கும் போற்றப்படும் நிலையில் பட்டு உற்பத்தியில் முன்னிற்கின்ற ஊர் இது. தாண்டை நாட்டின் கண் எனத் திகழும்பதி என்றியம்பும் நிலை இதன் சிறப்பை எடுத்தியம்பும். வஞ்சி மரங்களால் பெயர் பெற்ற வஞ்சி மாநகரம் போன்று காஞ்சி மாங்களால் பெயர் பெற்றது. காஞ்சி காஞ்சனபுரம் என்பதே காஞ்சிபுரம் என மருவிற்று போன்றபிற பல எண்ணங்களும் உண்டு. இதனுள் அமைந்த பல கோயில்கள் மேலும் பல பெயர்களையும் இதற்கு வழங்கியிருக்கக் காண்கின்றோம். ஏகம்பம் ஏகம்பர நாதர் கோயில் பெரிய கோயில் என்று அழைக்கப்படும் கோயில் நிலையில் எழுந்த பெயர் இங்கு தலமரம் மா. தலவிருஷமாகிய மாவடியின் கீழ் எழுந்த பிரான். ஏகம் + ஆம்ரம் — மாமரம் = ஏகாம்ரம் – ஏகாம்ர நாதர் – ஏகாம்பரநாதர் என்றா யிற்று என்று ஏகம்பம் என்ற பெயர்க் காரணம் குறிப்பர்.
காமக்கோட்டம் தேவி காமாஷியின் கோயில் அமைந்த இடம். மக்கள் விரும்பும் நிலையில் அமைந்த பகுதி காரணமாகக் காம கோடி என்ற பெயர் அமைந்தது. காஞ்சி காமாஷி என்பது மிகவும் சிறப்பாகச் சமயக் குரவர்களால் மதிக்கப் பெறும் கோயில் அம்மனாகும்.
கச்சி மேற்றளி மூவர் பாடலும் பெற்ற இத்தலத்தில் திருமேற்றளி உறை யும் சிவபெருமான் அமைகின்றார். திருமேற்றளி மேல் கோயில் என்ற பெயரில், கச்சியில் உள்ள சிறப்புடைய கோயில் என்ற நிலையில் இப்பெயர் அமைந்தது.
கச்சி நெறி காரைக் காடு காரைச் செடிகள் நிறைந்த கச்சி அருகில் உள்ள தலம். சம்பந்தர் பாடல் பெற்றது. காஞ்சி வருவதற்கு இது வாயில் என்ற எண்ணம் கச்சி நெறி காரைக்காடு என்ற பெயரின் பொருளையும் உணர்த்துகிறது. இன்று காரைக்காடு திரிந்து திருக்காலிமேடு என்று வழங்குகிறது .
ஓணகாந்தன் தளி சிவன் கோயில் கொண்டமை காரணமாகப் பெற்ற இன்னொரு பெயர். ஓணன், காந்தன் என்னும் இருவரும் வழிபட் டமை சாரணமாக இப்பெயர் அமைந்தது என்பர். என அமைய
கச்சி அநேகங்காவதம் கச்சியில் உள்ள இன்னொரு சிவத்தலம். இன்று பொதுவாகக் காஞ்சிபுரம் என்று வழங்குவதைவிட கஞ்சிபுரம் மக்கள் வழக்கில் எளிமைப்படுத்தப்பட்டு வழங்குகிறது. காஞ்சியில் சிவன் கோயில் பெற்ற நிலையில் இப்பெயர்கள் ( 1 ) திருக்கச்சி அத்திகிரி ( 2 ) திருவெஃகா ( 3 ) அட்டபு யகரம் ( 4 ) வேளுக்ளை. ( 5 ) திருத்தண்கா ( 6 ) ஊரகம் ( 7) நீரகம் ( 8 ) காரகம் ( 9) கார்வானம் ( 10 ) பரமேச்சுவர விண்ணகரம் ( 11 ) பவளவண்ணம் ( 12) நிலாத் திங்கள் துண்டம் ( 13 ) கள்வனூர் ( 14 ) பாடகம் என்ற 14 தலங்களையும் ஆழ்வார் பாடல்கள் சுட்டுகின்றன. இவை அனைத்தும் இங்குள்ள விஷ்ணு கோயில் அடிப்படையில் எழுந்தவையாகும்.
வெஃகா: பெருமான் நாமம். வேகா சேது வேகவதிக்கு அணை யாய்க் கிடந்தவர் என்பது பொருள். வேகா என்பதே வெஃகா என்றாயிற்று.
அட்டபுயகரம்: எட்டு திருக் கரங்களிலும் எட்டு ஆயுதங்களை ஏந்தியுள்ள மையால் அட்டபுயன் என்பது சுவாமிக்கு நாமம் அவன் எழுந் தருளியுள்ள இடம் அட்டபுய அகரம். அஃது அட்டபுயகரம் என மருவிற்று.
வேளுக்கை வேள் இருக்கை – வேளுக்கை என மருவிற்று வேள்- காமம் அதாவது இச்சை. அதனால் எழுந்தருளியிருக்குமிடம் வேளி ருக்கை ( காமகோட்டம் இதனோடு தொடர்புடையதா என்று சிந்திக்கலாம்)
திருத்தண்கா குளிர்ந்த சோலை.
பாடகம் பாடு – அகம். பெருமை தோற்ற எழுந்தருளியிருக்கும் தலம்.
ஊரகம் சங்க இலக்கியம் சுட்டும் ஏரகம் போன்று ஊரகம் அமைகிறது. ஆயின் பொருள் நிலையில் மாறுபடுகிறது. இங்குத் திருமால் நின்ற கோலத்துடன் காட்சி தருகிறார் என் பதைத் திருமழிசைப்பிரான்,
குன்றிருந்த மாடநீடு பாடகத்துமூரகத்தும்
நின்றிருந்து வெஃகணைக் கிடந்த தென்ன நீர்மையே -814
நின்ற தெந்தை யூரகத்திருந்ததெந்தை பாடகத்து
அன் வெஃகணை கிடந்த தென்னிலாத முன்னெலாம் ( 815 )
மேலும் திருமங்கையாழ்வார், இவ்வூரை
நிறைந்த கச்சி ஊரகத்தாய் ( 2069)
காமரு பூங்கச்சி யூரகத்தாய் (2064 )
மதிள் கச்சி ஊரகமே ( 3775-70 )
எனப்பாடும் போது கச்சியுள் அமைகின்ற திருமால் – கோயில் பெயரே ஊரகம் என வழங்கப்பட்டது என்பது தெளிவு பெறுகிறது. ஆதிசேடனின் வடமொழிப் பெயரான உரகம் ஊரகம் என்று ஆயிற்று என்றும் கூறுவர். காஞ்சிக்குரிய பிற பெயர்களும் இவ்வாறு கோயிற் பெயரால் அமைந்தன என்பதும் இவண் குறிப்பிடத்தக்கது. பெரும்பாணாற்றுப்படை காஞ்சியைத் தாமரைப் பொகுட்டில் காண் வரத் தோன்றி…… விழவு மேம்பட்ட பழவிறல் மூதூர் ( 397, 411) என்று சுட்டும் தன்மை அன்றே இதனை மிகச் சிறப் பான நகரமைப்புக் கலை அடிப்படையில் உருவாக்கிய நிலையைக் காட்டவல்லதாக அமைகிறது.

சங்க கால ஊர்கள்

கச்சி என்ற பெயரையே சங்க இலக்கியங்கள்‌ குறிக்கின்றன. பின்னர்தான்‌ காஞ்சி என்ற பெயரையேக்‌ காண்கின்றோம்‌. கச்சி‌ என்ற பெயர்‌ (சீந்தில்‌ என்பது பொருள்‌) தாவரப்‌ பெயரே. காஞ்சி என்ற பிற்காலப்‌ பெயரும்‌ தாவரப்‌ பெயர்‌ அடிப்‌படையில்‌ அமைந்ததே, எனவ கச்சி, காஞ்சி, என்ற இரண்டு பெயருமே தாவரப்‌ பெயர்‌ அடிப்படையில்‌ அமைந்தனவே எனக்‌ கூறுவதில்‌ தவறொன்றுமில்லை, செங்கற்பட்டு மாவட்டத்தின்‌ பழைய நகரம்‌ கச்‌சி, கச்‌சி என்ற நகரமும்‌ காஞ்சி என்ற நகரமும்‌ ஒன்று என்றும்‌, இரண்டும்‌ வெவ்வேறான தனித்தனி இரு நகரங்கள்‌ என்றும்‌ இருவேறு வகையான கருத்து உள்ளது. இன்றுள்ள காஞ்சி நகரத்திற்குக்‌ கிழக்கிலுள்ள நிலப் பரப்பிலேயே சங்க காலக்‌ காஞ்சி மாநகர்‌ அமைந்திருந்தது என்றும்‌ கருதுன்றனர்‌. கச்சி மாநகரம்‌ ஏகாம்பரேசுவரர்‌ கோயில்‌‌, கச்சபேசர்‌ கோயில், உலகளந்த பெருமாள்‌ கோயில் ஆகிய கோயில்களுக்குக்‌ கிழக்கிலும்‌, யதோத்தகாரி கோயிலுள்ள பகுதிக்கும்‌ திருக்காலி மேட்டுக்கும்‌ வடக்கிலும்‌ அமைந்து இருந்திருக்க வேண்டும்‌ என்று கருதுவது பொருத்தமாகும்‌. கச்சி மாநகரம்‌ தாமரை மலர்‌ போன்ற அமைப்புடையதாக இருந்தது. அதனைச்‌ சுற்றிலும்‌ அகழி இருந்தது. அகழியைச்‌ சுற்றிக்‌ காவற்காடு இருந்தது. கச்சியில்‌ சேலைகள்‌ இருந்தன. கச்சிப்பேடு என்பது கச்சியின்‌ புறநகர்‌ என்று பொருள்படும்‌. பெரும்பாணாற்றுப்படை பாடப்பெற்ற சங்க காலத்திலும்‌ இக்‌ கச்சிப்பேடு இருந்தது என்பதைக்‌ கச்சிப்பேட்டு நன்னாகையார்‌, கச்‌சிப்‌ பேட்டு இளந்தச்சனார்‌, கச்சிப்‌ பேட்டுப்‌ பெருந்தச்சனார்‌ போன்ற வழக்காறு கொண்டு நன்கு அறியலாம்‌. திருவெஃகாக்‌ கோயிலுள்ள இடம்‌ முதற்‌ பராந்தகன்‌ காலத்‌ தில்‌ (கி.பி. 907..953) கச்சிப்பேடு என வழங்கப்‌ பெற்றிருக்கிறது. பேடு என்பது நகரத்தின்‌ வெளிப்பகுதியை (புறநகர்ப்‌ பகுதி)க்‌ குறிப்பதாகும்‌. பேடு என்னும்‌ இச்சொல்லே காலப்போக்கில்‌ பேட்டை என மாறியதுபோலும்‌. சிறிய காஞ்சீபுரத்துக்குக்‌ கிழக்கில்‌ நாசரத்துப்‌ பேட்டை, ஐயன்‌ பேட்டை, நாயக்கன்‌ பேட்டை என்பனவும்‌ பெரிய காஞ்சிபுரத்துக்கு வடக்கிலும்‌ வட மேற்கிலும்‌ பஞ்சுப்பேட்டை, ஒலிமுகமது பேட்டை என்பனவும்‌ ஒப்புநோக்கத்தக்கன. (சென்னையைச்‌ சுற்றி இந்தாதிரிப்‌ பேட்டை, முத்தியாலு பேட்டை, செளகார்‌ பேட்டை முதலிய. பேட்டைகளும்‌ இவை போன்றனவே) இன்றைய காஞ்சிபுரம்‌ பெரிய காஞ்சிபுரம்‌, பிள்ளையார்‌ பாளையம்‌ அட்க்ஸன்‌ (Hodgson) பேட்டை, சிறிய காஞ்சிபுரம்‌ எனப்‌ பலப்‌ பிரிவுகளாகப்‌ பிரிந்துள்ளது. அட்க்ஸ்ன்‌ பேட்டைப்‌ பகுதியிலேதான்‌ திருவெஃகா அமைந்துள்ளது. பெரிய காஞ்சிபுரத்‌திலுள்ள ஏகாம்பரேசுவரர்‌ கோயில்‌, முதலாம்‌ ஆதித்த சோழன்‌. காலத்தில்‌ (கி.பி.850 907) கச்சிப்பேட்டில்‌ அமைந்திருந்தது. பெரிய காஞ்சபுரத்துப்‌ புத்தேரி தெருவில்‌ உள்ள கச்சபேசுவரர்‌ கோயில்‌ கச்சிப்பேட்டை சேர்ந்தது என்று முதலாம்‌ இராசராசன்‌ (இ.பி. 985 1012) காலத்துக்‌ கல்வெட்டு ஓன்று தெரிவிக்கின்றது. அதற்குச்‌ சிறிது வடகிழக்கில்‌ உள்ள உலகளந்த பெருமான்‌ கோயில்‌ (ஊரகம்‌)எஏன்பதும்‌ கச்சிப்பேட்டைச்சேர்ந்தது என்பதும்‌ உத்தம சோழன்‌ (இ.பி. 969 985) கல்வெட்டில்‌ குறிக்கப்பெற்‌றுள்ளது. முதற்‌ பராந்தகன்‌ (இ.பி. 907 955) காலத்தில்‌ கயிலாசநாதர்‌ கோயில்‌ கச்சிப்பேட்டு பெரிய திருக்கற்றளி எனப்‌ பெற்றது. முதலாம்‌ இராசராசன்‌ மகனான முதலாம்‌ இராசேந்‌திரன்‌ (கி,பி. 1012 1044) வெளியிட்ட திருவாலங்காட்டுச்‌ செப்‌பேடுகளில்‌ இக்‌ கச்சிப்பேடு “எயிற்கோட்டத்து எயில்‌ நாட்டு நகரம்‌ கச்சிப்பேடு” என்று குறிக்கப்‌ பெற்றுள்ளது. உத்தம சோழன்‌ காலத்தில்‌ சோழர்‌ அரண்மனை கச்சிப்பேட்டிலேதான்‌ இருந்திருக்கிறது. சிறிய காஞ்சிபுரம்‌ சோழர்காலத்தில்‌ அத்தியூர்‌ என வழங்கப்‌ பெற்றது. அது “எயிற்கோட்டத்து எயில்நாட்டு அத்தியூர்‌ என வழங்கப்‌ பெற்றது. அது அக்‌ காலத்தில்‌ காஞ்சிநகரத்தின்‌ பகுதி யன்று எனவும்‌ தெரிகிறது. மணிமேகலைக்‌ காலத்தில்‌ தொண்டை நாட்டின்‌ தலைநகரமாகக்‌ காஞ்சிநகர்‌ விளங்கியது. தேவலோகந்தான்‌ மண்ணுலகில்‌ வந்து கிடந்ததோ என்று மதிக்கும்படியாக இருந்தது காஞ்சு” என்று மணிமேகலை புகழ்கிறது. காஞ்சி என்பது பொன்‌. காஞ்சி நகர்‌ பொன்னகர்‌ இப்பெயர்‌ காஞ்சியின்‌ அழகையும்‌ வளத்தையும்‌ குறிக்கிறது. காஞ்சியைத்‌ தலைநகராகக்‌ கொண்டு சோழமன்னர்கள்‌ ஆண்டு வந்தனர்‌. அந்த நகரத்தில்‌ தவம்புரிவோர்‌, சமயவாதிகள்‌ பலர்‌ “இருந்தனர்‌. இதனால்‌ “தொண்டைநாடு சான்றோர்‌ உடைத்து” என்னும்‌ பெருமை பெற்றது. பதினெட்டு மொழிகளைப்‌ பேசும்‌, பலநாட்டு மக்களும்‌ அந்நகரத்தில்‌ இருந்தனர்‌, அந்நகரின்‌ நடுவில்‌ புத்தர்‌ கோயில்‌ இருந்தது. நகரின்‌ தென்‌ மேற்கில்‌ ஒரு பூஞ்சோலை, குளம்‌, சோலையில்‌ புத்தபீடிகை இவை அமைக்கப்பட்டிருந்தன. இச்செய்திகள்‌ மணிமேகலை நூல்‌ தருவன. காஞ்சி என்ற ஊர்ப்பெயர்‌ மரப்பெயரால்‌ பெயர்‌ பெற்றது பிற்காலத்தில்‌ புரம்‌ என்ற பின்‌ ஒட்டுடன்‌ இணைந்து காஞ்‌சிபுர மாயிற்று. இன்று மக்கள்‌ பேச்சு வழக்கில்‌ காஞ்சி என்றும்‌ கஞ் புரம்‌ என்றும்‌ வழங்குகின்றனர்‌. கி.பி. பன்னிரண்டாம்‌ நூற்றாண்டைச்‌ சேர்ந்தவனாகிய இரண்டாம்‌ இராசாதிராசனின்‌ கல்வெட்டு ஒன்றில்‌ காஞ்சி என்றே இவ்வூர்‌ குறிக்கப்பெற்றுள்ளது. சங்ககாலத்தில்‌ கச்சி என வழங்கப்பெற்று, காலப்‌ போக்கில்‌ காஞ்சி என்ற பெயர்‌ நிலைத்ததோ என்று எண்ணவும்‌ இடமளிக்‌ கிறது. நற்றிணையில்‌ 123ஆம்‌ பாடல்‌ காஞ்சிப்‌ புலவனார்‌ பாடியது. 144 மற்றும்‌ 213 ஆம்பாடல்கள்‌ கச்சி‌ப்‌ பேட்டுப்‌ பெருஞ்சாத்தனார்‌ பாடியவை. 266 ஆம்‌ பாடல்‌ கச்சிப்‌ பேட்டு இளந்தத்தனார்‌ பாடியது. குறுந்தொகையில்‌ 30, 172, 180, 192, 197, 287 ஆகிய பாடல்‌ கள்‌ கச்சிப்பேட்டு நன்னாகையார்‌ பாடியவை. 213 மற்றும்‌ 216 ஆகிய பாடல்கள்‌ கச்சிப்பேட்டுக்‌ காஞ்சிக்‌ கொற்றன்‌ பாடியவை.
அடங்காத்‌ தானையோடு உடன்று மேல்வந்த
ஒன்னாத்‌ தெவ்வர்‌ உலைவிடத்து ஆர்த்து,
கச்சியோனே, கைவண்‌ தோன்றல்‌”” (பத்துப்‌. பெரும்பாண்‌. 148 420)
பொன்னெயிற்‌ காஞ்சி நகர்க்கவினழிய” (மணிமேகலை)
கந்திற்பரவை வருவதுரைத்த காதை (418,) க
கச்சி முற்றத்து நின்னுயிர்கடை கொள” (ஷே 174)
“ஆங்கவன்‌ தானு தநின்னறத்திற்‌ கேதுப்‌
பூங்கொடி கச்சி மாநகராதவின்‌’? (௸ சச்சமாநகர்‌ புக்க காதை 151 152)
“பொன்னெயிற்‌ காஞ்சி நாடுகவினழிந்து ”* (௸ ௸ 156)

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

திருக்கச்சூர் என்று இன்று சுட்டப்படும் இத்தலம் செங்கற் பட்டு மாவட்டத்தில் அமைகிறது. சுந்தரர் பாடல் பெற்ற தலம். சேக்கிழாராலும் சுட்டப்படுகிறது ( ஏயர் 174, 177). கச்சூரில் உள்ள கோயில் ஆலக் கோயில் எனச் சுட்டப்படுகிறது. மாலை மதியே மலைமேல் மருந்தே மறவேனடியேன் வயல் சூழ்ந்த ஆலைக் கழனிப் பழனக் கச்சூர் ஆலக் கோயிலம்மானே எனப் பாடுகின்றார் சுந்தரர் ( 41-5 ) * திருமால் அமுதம் வேண்டி ஆமையாயிருந்து பூசித்த காரணத்தாலும் ஆலமரம் இத் தலத்துக்குரிய விருட்சமாக இருத்தலாலும் இப்பெயர் பெற்றது. ( கச்சபம் – ஆமை ) கச்சப ஊர் கச்சூர் என்றாயது போலும் என்பர் திரு. சதாசிவச் செட்டியாரவர்கள் இதனை நோக்க முதலில், ஆலமரங்களின் மிகுதி காரணமாகக் கோயில் ஆலக் கோயில் என்ற பெயர் பெற்று, பின்னர் இறை செல்வாக்கு பெற்று. புராணக்கதை காரணமாக, கச்சப ஊர் என வழங்கப்பட்டு, பின்னர் கச்சூர் என்று வழக்கில் அமைந்தது போல் தோன்றுகிறது.

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

கஞ்சனூர் என்றே இன்றும் வழங்கப்படும் இவ்வூர் இன்று தஞ்சை மாவட்டத்தைச் சார்ந்து அமைகிறது. அப்பர் பாடல் பெற்றது இத்தலம். கஞ்சன் பிரமன் வழிப்பட்டதால் இப் பெயர் என்பர். பெரிய புராணத்திலும் இவ்வூர் குறிப்பிடப் படுகிறது ( 34, 292-4 ).

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

மலை செய் மதிற் கஞ்சை மானக் கஞ்சாறன் என்னும் வள்ளல் ( நம்பி – திருத்தொண்டர்-13 )
என்று இவ்வூரைக் கஞ்சை எனக் குறிப்பிடுகின்றார் நம்பியாண்டார் நம்பி. கஞ்சாறூரில் பிறந்தவர் மானக் கஞ்சாறனார். இதனை,
மேலாறு செஞ்சடை மேல் வைத்தவர் தாம் விரும்பியது
நூலாறு நன் குணர்வார் தாம்பாடும் நோன்மையது
கோலாறு தேன் பொழியக் கொழுங்கனியின் சாறு ஒழுகும்
காலாறு வயற் கரும்பின் கமழ் சாறூர் கஞ்சாறூர்
எனப் பாடுகின்றார் சேக்கிழார் ( 18-1 ). இப்பாடலின் இறுதியடி கள் இப்பெயர்க்குரியதொரு காரணத்தைச் சுட்டும் தன்மை போன்று அமைகின்றன.
வயற் கரும்பின் கமழ் சாறூர் கஞ்சாறூர்’
கமழ் சாறூர் கம்சாறூர் கஞ்சாறூர் எனத் திரிந்து கரும்புவளம் பற்றி இப்பெயர் வந்திருக்கலாம் என்பது இவண் தோற்றம் பெறுகிறது. மேலும் பின்னர் அமையும் பாடல்களும் இவ்வூர்ச் சிறப்பைக் காட்டும் வண்ணமே அமைகின்றன.

பெண்ணாகடம் என்றும் பிறிதொரு பெயரைக் கொண்டு திருக்கடந்தை என, இன்று தென்னார்க்காடு மாவட்டத்தில் அமையும் ஊர் இது. அப்பர், சம்பந்தர் பாடியுள்ள தூங்கானை மாடமாகிய, சிவன் கோயிலைக் கொண்ட ஊர்
துன்னார் கடந்தையுட் தூங்கானை மாடச் சுடர்க் கொழுந்தே ( 110-1 )
என்றும், இருஞ்சோலை திங்கள் தடவும் கடந்தை’ எனவும் அப்பர் இவ்வூர் பற்றிச் சுட்டுகின்றார். இவர் கடந்தை என்று இவ்வூரைக் குறிப்பிடுகின்றார். எனினும் பிறிதொரு பதிகத்தில், பெண்ணாகடத்துப் பெருந்தூங்கானை மாடத்தார் (265-3 ) எனச் சுட்டும் தன்மை, இரண்டு பெயர்களும் அன்றே இருந்தன என்பதைக் காட்டும் தன்மையில் அமைகிறது. சம்பந்தரும்,
கடந்தைத் தடங்கோயில் சேர். தூங்கானை மாடம் தொழுமின் – களே’ என்று சுட்டும் நிலை அமைகிறது. நம்பியாண்டார் தம் திருத்தொண்டர் திருவந்தாதியில், மனைவி கையைத் தடிந்தவன் பெண்ணாகடத்துக் கலிக் கம்பனே (53) என இந் நாயனாரது வரலாறு தருகின்றார். இந்நிலையில் தூங்கானை மாடம் றைவன் கோயில் குறித் தது என்பது தெளிவு. கடந்தை என்ற பெயர், பெண்ணாகடம் என்ற பெயர் இவை எந்த அடிப்படையில் தோன்றின எனப் பார்க்கும்போது பெண்ணாகடம். தேவகன்னியரும் காமதேனு வும் வெள்ளையானையும் வழிபட்ட தலமாதலின் ( பெண் + ஆ + கடம் ) இப்பெயர் பெற்றது என்பார். எனவே இப்பெயர் பக்தி அடிப்படையில் பிறந்த பெயர் எனக் காண. கடந்தை முதல் பெயராக இருக்க வேண்டும் என்பது தெரிகிறதுஞானசம்பந்தர் இவ்வூர்ச் சிறப்பை,
கிடங்கும் மதிலும் சுலாவியெங்கும்
கெழுமனை கடோறு மறையின் னொலி
தொடங்கும் கடடந்தைத் தடங்கோயில் சேர்
தூங்கானை மாடம் ( 59-1 )
பிறை சூழ் அலங்கலிலங்கு கொன்றை
பிணையும் பெருமான் பிரியாத நீர்
துறை சூழ் கடந்தைத் தடங்கோயில் சேர்
தூங்கானை மாடம் ( 59-7 )
எனப் பல நிலையில் பாடுகின்றார். இந்நிலையில் கடந்தை என்பதை நோக்க, இது மரூஉப் பெயராக இருக்கலாம் எனத் தோன்றுகிறது. நீர்த்துறையில் அமைந்தது என்பதனையும் நோக்க, கடப்பமரங்கள் நிறைந்த துறையாக இருந்தமையால் கடப்பந்துறை கடந்தையாயிற்றோ எனத் தோன்றுகிறது.

இன்று குழித்தலை என்று வழங்கப்படும் இவ்வூர் திருச்சி மாவட்டத்தில் அமைகிறது. கோயில் கடம்பர் கோயில் என்று வழங்கப்படுகிறது. அப்பர் பாடல் பெற்றுத்தலம் கடப்ப மரங்கள் நிறைந்த நீர்த்துறை என்ற பொருளில் பெயர் கொண்ட தன்மையை இவ்வூர்ப் பெயரே காட்டுகின்றது. தவமரம் கடம்பு என்பதும் இணைத்து நோக்கத்தக்கது. கோயிலின் சிறப்பு காரணமாகக் கடம்பர் கோயில் என்ற வழக்கு அமைந்தது எனத் தோன்றுகிறது. இதனை,.
வண்ணநன் மலரான் பலதேவரும்
கண்ணனும் அறியான் கடம்பந்துறை
நண்ண நம் வினையாயின நாசமே
என்று பாடுகின்றார் அப்பர் ( 132-4 ). குழித்தண்டலையே குழித்தலை என்று குறுகியிருக்கிறது. இன்று மக்கள் வழக்கிலும் இப்பெயரே செல்வாக்குப் பெற்றுத் திகழ்கிறது.

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

கடம்பன்‌ என்னும்‌ சொல்‌ ஒரு பழைய குடியையும்‌, முருடன்‌ என்ற பொருளையும்‌ குறிக்கும்‌ சொல்‌. முரட்டுத்‌ தன்மை வாய்ந்த ஒரு பழைய குடியைச்‌ சார்ந்தவனின்‌ களர்‌ என்‌.ற பொருளில்‌ இவ்வூரின்பெயர்‌ அமைந்ததோ என்று எண்ணத்‌ தோன்றுகிறது. சாண்டில்யன்‌ என்ற சங்ககாலப்‌ பூலவா்‌ இவ்வூரினர்‌. ஆகவே கடம்பனூர்ச்‌ சாண்டில்யன்‌ எனப்‌ பெயர்‌ பெற்றார்‌. குறுந்தொகை 307 ஆம்பாடல்‌ கடம்பனூர்ச்‌ சாண்டில்யன்‌ பாடியது.

கண்ணகை பைவ்‌ _ கடம்பு என்று மரவகை நிறைந்த பகுதியாய்‌ இருந்து இப்பெயர் பெற்றிருக்கலாம்‌ என்று எண்ணவாய்ப்பு இருக்‌கிறது. பதிற்றுப்பத்தில்‌ நான்சாம்‌ பத்தின்‌ பதிகத்தில்‌ கடம்பின்‌ பெருவாயில்‌ என்ற ஓர்‌ ஊர்ப்‌ பெயர்‌ குறிக்கப்‌ பெற்றுள்ளது. சேரமன்னன்‌ நார்முடிச்சேரல்‌ என்பவன்‌ இவ்வூரில்‌ நன்னனை வென்று, அவன்‌ கரவல்‌ மரமாகிய வாகையைத்‌ தடிந்து வெற்றி கொண்டான்‌ என்பது செய்தி. கடம்பர்களின்‌ நாட்டின்‌ நகர்‌ கடம்பின்‌ பெருவாயில்‌ போலும்‌. நன்னன்‌ பாழியில்‌ நிறுச்தியிருந்த சேனையுடன்‌ போர்‌ புரிந்‌தான்‌ என்று யூகிக்க முடிகிறது, பாழி நன்னனின்‌ ஏழில்‌ குன்றத்‌தைச்‌ சார்ந்தது. அதையடுத்தே கடம்பின்‌ பெருவாயில்‌ என்ற ஊர்‌ இருந்திருக்கலாம்‌ என்ற எண்ணமும்‌ தோன்றுகிறது.
“பூழி நாட்டைப்‌ படையெடுக்துக்‌ தழீஇ,
உருள்பூங்‌ கடம்பின்‌ பெருவாயில்‌ நன்னனை
நிலைச்‌ செருவின்‌ ஆற்றலை அறுத்து, அவன்‌
பொன்படு வாகை முழுமுதல்‌ தடிந்து” (பதிற்‌. நான்காம்பந்து. பதிகம்‌ 6 9,)

சங்க கால ஊர்கள்

சங்க கால ஊர்கள்

இன்று மேலைக் கடம்பூர் எனச் சுட்டப்படுகின்ற இத் தலம் தஞ்சாவூர் மாவட்டத்தில் அமைகிறது. ஞானசம்பந்தராலும், அப்பராலும் பாடல் பெற்ற தலம் இது. இத்தலமும் கடப்ப மரங்கள் நிறைந்த தன்மையால் பெயர் பெற்றிருக்கலாம் என்பது இவ்வூர்ப் பெயரைப் பார்க்கத் தோன்றுகிறது. கடம்பு + ஊர் – கடம்பூர். கடம்பூரில் உள்ள கோயில் கரக் கோயில் என்று சுட்டப்படுகிறது. கடம்பூர் கரக் கோயில் ( சுந் – தே 2-5 ). கரக் கோயில் என்பதற்குப்பல காரணம் கூறினாலும் . சக்கரக் கோயில் என்ற கி,நாச்சிமுத்து அவர்களின் கருத்தே பொருத்தமானதாகத் தோன்றுகிறது. ஏனெனில் கோயில் கர்ப்ப இல்லின் அடிப்பாகம் இரத வடிவில் குதிரைகள் பூட்டிய நிலையில் உள்ளது. எண்ணத்தைக் காணும்போது இரதத்தின் மேல் கோயில் அமைந்த காரணம் கருதி, சக்கரக் கோயில் எனப்பட்டு. கரக் கோயில் என நின்றிருக்கலாம். மேலும் இரதக் கோயில் என்பது கரக் கோயிலாகத் திரிந்திருக்குமோ என்பதும் ஆய்வுக்குரியது. எனவே இதுவும் காவிரிக் கரையில் உள்ள தொரு ஊர். கடப்ப மரங்கள் நிறைந்த பிற ஊர்ப் பெயரினின்றும் இதனைப் பிரித்துணர்த்த இதனைக் கடம்பூர் என்றும், முன் குறிப்பிட்டதனைக் கடம்பந்துறை எனவும் பெயர் சுட்டி வழங்கினரோ எனவும் எண்ணக் கூடுகிறது.
திரைக்கும் தண்புனல் சூழ் கரக்கோயில் என்பது திருநாவுக்கரசர் தேவாரப் பாடல் (134-11). கடம்பூர் கரக்கோயில் பற்றிய எண்ணம் சுந்தரரிடமும் அமைகிறது (2-3). கடம்பூர் மேவிய விடங்கா போற்றி எனப் பாடுகின்றார் மாணிக்கவாசகர் ( போற்றித் – 160).

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

திருக்கடவூர் திருமெய்ஞ்ஞானம் என்று இன்று இரண்டு பெயரிலும் சுட்டப்படும் இவ்வூர் மூவர் பாடலும் பெற்றதாக அமைகிறது. இவ்விலக்கியக் குறிப்புகள் கடவூர் வீராட்டானத்தையும், கடவூர் மயானத்தையும் தெரிவிக்கின்றன. எனவே கடவூரில் அமைந்திருந்த இரண்டு கோயில்கள் இவை எனத் தெரிகின்றன. இன்று கடவூர் வீரட்டம் என்பது கடவூர் என்று நின்க, கடவூர் மயானம் என்பது மெய்ஞ்ஞானம் என்று சுட்டப்படும் தன்மையைக் காண்கின்றோம். இரண்டும் 13 கிலோமீட்டர் தொலைவி லேயே இருப்பதால் இரண்டும் முதலில் ஒரே ஊராகத்தான் இருந்திருக்க வேண்டும் ; அதற்காகத்தான் வீரட்டானம், மயானம் என்று தனித்து குறிப்பிட்டிருக்கின்றனர் எண்ணம் என்ற வெளிப்படையானது. மேலும் மயானம் என்ற சொல்லை நோக்க அன்றும் மக்கள் இதனுள் வசித்திருக்க மாட்டார்களோ கோயில் மட்டுமே இங்கு அமைந்திருக்கக் கூடுமோ என்று எண்ணத்தோன்றுகிறது. மேலும் சுந்தரர் பாடலைக் கொண்டு நோக்கவும் இவ்வெண்ணம் உறுதிப்படுகிறது.
பாயும் விடையொன்றது வேறிப் பலி தேர்ந்துண்ணும் பரமேட்டி
பேய்கள் வாழு மயானத்துப் பெரிய பெருமான் (53-3)
என, பேய்கள் வாழும் மயானம் என்று கூறிய இவர் மேலும்,
பறையார் முழவம் பாட்டொடு பயிலும் தொண்டர் பயில் கடவூர்ப்
பிறையார் சடையார் மயானத்துப் பெரிய பெருமான் (52-4)
என. கடவூரில் தான் மக்கள் தொண்டர் இருந்தமையினைக் குறிப்பிடுகின்றாரே தவிர, மயானத்தில் இல்லை. மேலும், இன்று இவ்வூர் பற்றி குறிப்பிடும்போது, “ திருக்கடவூர் கோயிலுக்குச் கிழக்கில் 11 கி.மீ. தொலைவில் உள்ளது. மணற்பாதை. கோயில் மட்டுமே உள்ளது.ஊர் எதுவும் இல்லை என்று சுட்டும் தன்மை யும் அன்று முதல் இன்று வரை தென் நிலை காட்டும். மயானம் என்ற பெயரே இன்று மெய்ஞ்ஞானம் என்று திரிந்து வழங்குகிறது எனக் கூறலாம். காராரும் பொழிற் சூழ் கடவூர் வீரட்டம் அங்குள்ள கோயில் குறிக்கும் தன்மையில் அமைகிறது. கடவூர் வீரட்டானம் என்றும் அதனைச் சுட்டினர். இதனை, களியினார் பாடல் ஓவாக் கடவூர் வீரட்டமென்னும் தளியினார் எனச் சுட்டுகின்றார் திருநாவுக்கரசர் (54-5). மேலும் மாணிக்க வாசகர். பட்டினத்துப் பிள்ளையார். நம்பியாண்டார் நம்பி போன்றோரும் தலத்து இறைவனைப் பரவுகின்றனர். இவ்வூர்ப் பெயரும் கடப்ப மரம் காரணமாகப் பெயர் பெற்று கடவூர் என்றாகியிருக்கலாம்.

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

வைணவர் போற்றும் திருமால் கோயில் தலம். சோளங்கிபுரம் எனச் சுட்டப்படுகிறது.
தக்கானைக் கடிகைத் தடங்குன்றின் மிசையிருந்த
அக்காரக் கனியை அடைந்துய்ந்து போனேனே (1731)
என, கடிகைத் தடங்குன்று பற்றியும் சுட்டுகின்றார் திருமங்கை யாழ்வார். எனவே மலைத் தலம் இது என்பது தெளிவு
வண்டு வளங்கிளரும் நீள் சோலை வண்பூங்கடிகை
இளங்குமரன் றன் விண்ணகர் (3444)
என்பது பேயாழ்வார் பாடல், கோயில் இன்றும் 400 அடி உயரமுள்ள மலை மேல் இருக்கிறது என்பது மங்கையாழ்வார் கடிகைத் தடங்குன்று என்று சுட்டுவதற்குப் பொருத்தமாக அமைகிறது. மேலும், கடிகை கலா சாலையைக் குறிப்பதும், இங்கு இன்றும் ஒரு வடமொழிக் கல்லூரி இருப்பதும் ஊர்ப்பெயர்க் காரணத்தைச் சுட்டவல்லது. சோழஸிம்ஹபுரம் சோழபுரம் என மருவிற்று எனவும் காண் கின்ற பொழுது, கடிகை என்பது கலாசாலைக்குப் பின்னர் செல்வாக்குப் பெற்று திகழ்ந்திருக்க வேண்டும் எனக் கூறல் பொருத்தமாகும்.

இன்று கற்பகனார் கோயில் என்றும் கற்பகனார் குலம் என்றும் சுட்டப்படும் இவ்வூர் தஞ்சாவூர் மாவட்டத்தைச் சார்ந்து மைகிறது. இன்றைய இப்பெயர் சிவனின் பெயரான கற்பகேஸ்வரர் என்பதன் செல்வாக்குக் காரணமாக ஏற்பட்டது என்பது தெளிவான ஒன்று. கடிக்குளம் என்பது மணம் கொண்ட குளம் காரணமாக எழுந்தது என்பது சம்பந்தர் பாடல் வழிப் புலனாகின்றது
பொடி கொள் மேனி வெண்ணூலினர்
தோலினர் புலியுரி அதளாடை
கொடி கொள் ஏற்றினர் மணிகிணின் என வரு
கடிகொள் பூம்பொழில் சூழ் தரு கடிக்குளத்
துறையும் கற்பகத்தைத் தம்
முடிகள் சாய்த்தடி வீழ் தரும் அடியரை
முன் வினை மூடாவே’
என்ற பாடலில் கடிகொள் பூம்பொழில் சூழ் கடிக்குளம் எனச் சுட்டுகின்றார் சம்பந்தர் (240-1). எனவே குளத்தைச் சுற்றி யிருந்த பொழில்களில் உள்ள மண மிகு மலர்கள் வீழ்ந்து மணம் வீசிக் கொண்டு இருக்கும் குளக்கரையில் இருந்த ஊர் காரணமாகக் கடிக்குளம் என்ற பெயர் அமைந்தது எனத் தெளிவாகக் கூறலாம். மேலும் இன்று கற்பகனார் கோயில் என்று சுட்டினா லும், குளம் என்றும் சுட்டும் நிலை இக்குளத்தின் பெருமையைச் சுட்டும் தன்மையில் அமைகிறது. மேலும் இங்குள்ள கோயில் தீர்த்தத்தின் பெயரும் கடிக்குளம் என்றே சுட்டப்படக் காண்கின்றோம்..

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

மலையாள நம்மாழ்வாரால் பாடப்பட்ட தலம். இன்று நாட்டைச் சார்ந்து அமைகிறது. செங்கணாச் சேரியிலிருந்து 2 மைல் தொலைவில் உள்ளது. பதினொரு பாசுரங்களில் திருமாலைப் பரவுகின்றார் ஆழ்வார். செல்வர்கள் வாழும் திருக் கடித்தானம் (2909) பூத்த பொழில் தண் திருக்கடித்தானம் (2914 என இவர் இவ்வூரின் சிறப்பு காட்டுகின்றார். மணத்தையுடைய இடம் எனப் பொருட்படும் இவ்வூர்ப் பெயர் என்கின்ற கருத்து ஏற்புடையது.

உருத்திரங்கண்ணனார்‌ என்ற சங்க காலப்‌ புலவர்‌ இவ்‌ வூரினர்‌. ஆகவே கடியலூர்‌ உருத்திரங்கண்ணனார்‌ எனப்‌ பெற்றார்‌. கடியலூர்‌ பாண்டி நாட்டிலுள்ள ஓர்‌ ஊர்‌. திருநெல்வேலி மாவட்டத்திலுள்ளது. குறுந்தொகையில்‌ 352 ஆம்‌ பாடலும்‌, அகநானூரற்றில்‌ 167 ஆம்‌ பாடலும்‌ கடியலூர்‌ உருத்திரங்கண்ணனார்‌ பாடியவை,

சங்க கால ஊர்கள்

இன்று தஞ்சாவூர் மாவட்டத்தில் ஆண்டார் கோயில், ஆண்டாங் கோயில் என்று அழைக்கப்படுகின்றது இவ்வூர். திருநாவுக்கரசர் இத்தலத்து இறை பற்றிப் பாடிய ஒரு பதிகம் தேவாரத்துக்கு அமைகிறது. இப்பெயர்க் காரணத்தை ஓரளவு ஊகிக்கும் தன்மையில் இப்பாடல்கள் அமைகின்றன.
ஒருத்தனை மூவுலகொடு தேவர்க்கும்
அருத்தனை அடியேன் மனத்துள் அமர்
கருத்தனைக் கடுவாய்ப் புனலாடிய
திருத்தனைப் புத்தூரச் சென்று கண்டுய்ந்தேனே 176-1
வெண்குழைக் காதனைக்
கடுவாய்க் கரைத் தென்புத்தூர் – 176-4.
என்னும் இரு நிலையில் இவ்வூர் விளக்கம் அமைகிறது. கடுவாய்க்கரை – கடுவாய்ப்புனல் என்ற குறிப்புகள் ஆற்றைக் குறிக்க, புத்தூர் ஊர்ப்பெயர் என்பதையும் ஆற்றின் தென் கரையில் இவ்வூர் அமைந்திருந்தது என்பதையும் இப்பாடலில் உணர இயலுகிறது. எனவே புத்தூர் என்ற ஊர்ப்பெயர் முதலில் அமைந்து அதனைப் பிற புத்தூர்களினின்றும் தனிப்படுத்தக் கடுவாய்க் கரைப்புத்தூர் எனச் சுட்டியிருக்கலாம் அல்லது கடுவாய்க் கரையில் சிவன் கோயில் காரணமாகப் புதிதாகத் தோன்றிய ஊர் எனவும் இதனைக் காணலாம். கடுவாய் என்பது குடமுருட்டி ஆறு. இதன் கரையில் உள்ளதால் இப்பெயர் பெற்றது என அறியும்போது ஆற்றுப் பெயரும் இன்று மாறியிருக்கக் காண்கின்றோம். மேலும் ஆண்டார் கோயில் என்ற இவ்வூர் பெயர் மாற்றத்தைக் காண, கோயிலின் சிறப்பு செல்வாக்குக் காரணமாக ஊர்ப்பெயரும் மாறியிருக்கலாம் எனத் தோன்றுகிறது.

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

தஞ்சாவூர் மாவட்டத்தைச் சார்ந்து அமைகிறது. சம்பந்தர் பாடல் பெற்ற கடைமுடி குறித்து இரண்டு வழக்குகள் அமைகின்றன. சோழ நாட்டில் அமையும் கீழூர், கீழையூர் என்பதே இது என்பர் ஒரு சாரார். ஆயின் மு. இராகவையங்கார் முடி கீழூர் இல்லை என மறுக்கின்றார். தஞ்சாவூரிலேயே இருக்கிறது என்று இவரும் குறிப்பிட்டாலும் கோவிலடி என வழங்கும் பேரூருக்குப் பக்கத்தில் கிழக்கே 11/2 மைலில் உள்ள சென்னப் பூண்டியே என்கிறார் இவர். இந்நிலையில் பெயர் பற்றிய விளக்கம் தெளிவாகவில்லை. சம்பந்தர்,
திரை பொரு நுரை பொரு தெண் சுனைநீர்
கரை பொரு வளநகர் கடைமுடியே
என இதன் சிறப்பினைப் பாடுகின்றார். (111-2)

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

திருநாவுக்கரசர் தம் திருத்தாண்டகம் என்னும் பகுதியுள் (தே -285) சிவத்தலங்களுள் போற்ற இடர் போகும் தலங்களாகக் குடி என்ற பொதுக் கூறு கொண்ட தலங்களைக் குறிப்பிடுகின்றார்.
கருந்திட்டைக் குடி கடையக்குடி காணுங்கால் (3)

செயற்கையாக உருவாக்கப்படும் கட்டிடம் போன்றவற்றைக் குறித்து வரும் சொற்கள் ஊர்ப்பெயர்களின் பொதுக்கூறுகளாக வந்துள்ளன. ஆசிரமம், ஆலை, கொட்டம், கொட்டாரம், கோட்டை, கோயில், சத்திரம், சாவடி, பங்களா, பழஞ்சி, பள்ளி, மடம், மந்தை, ரோடு, வீடு, ஸ்டேசன் ஆகிய வடிவங்கள் ஊர்ப்பெயர்கலின் பொதுக்கூறுகளாக வந்துள்ளன.

சங்க கால ஊர்கள்

முத்தி நாயனார் பிறந்த ஊரான இ. இன்று கணமங்கலத் திடல் என வழங்கப்படுகிறது. திருஞான சம்பந்தர் பாடல் பெற்ற திருத்தண்டலை நீணெறி என்ற சிவன் கோயில் தலத்தைப் பக்கத்தில் கொண்ட ஊர். இன்று இக்கோயிற் பகுதி தண்டலைச் சேரி என வழங்கப்படுகிறது.
வரும்புனற் பொன்னி நாட்டொருவாழ்பதி
சுரும்பு வண்டொடு சூழ்ந்து முரன்றிட
விரும்பு மென் கணுடையவாய் விட்டுநீள்
கரும்பு தேன் பொழியும் கணமங்கலம் (19-1)
என சேக்கிழார் இத்தலத்தைப் பாடுகின்றார். கண்ணமங்கை என்றதொரு ஊர்ப்பெயரைக் காண நாம். இவ்வூரும் திருமால் கோயில் காரணமாகக் கண்ணமங்கலம் என்று அமைந்து, கண மங்கலம் எனச் சுட்டப்பட்டிருக்கலாமோ என்று நினைக்கலாம்.

தென் ஆற்காடு மாவட்டம் விழுப்புரம் வட்டத்திலும், தஞ்சாவூர்
மாவட்டம் மன்னார்குடி வட்டத்திலும், இராமநாதபுரம் மாவட்டம் திருவாடானை
வட்டத்திலும் என மூன்று இடங்களில் இவ்வூர்ப்பெயர் இருப்பதை அறியமுடிகிறது.  சுவடியில், “இராமநாதபுரம் ஜில்லா
கண்டமங்கலம்” (831-த) என்றிருப்பதைக் காணும்போது இவ்வூர் இராமநாதபுரம்
மாவட்டம் திருவாடானை வட்டத்தைச் சேர்ந்ததென்பது தெளிவு.

திருக் கண்டியூர் என வழங்கப்படும் இவ்வூர் தஞ்சாவூர். மாவட்டத்தில் அமைகிறது திருநாவுக்கரசர், ஞானசம்பந்தர் இருவராலும் பாடல் பெற்ற தலம் கண்டியூர் என்றால் வல்வினை போம் என்பது நாவுக்கரசர் கூற்று (307-7). இதன் செழிப்பினைச் செங்கயல் பாய் வயல் ஓடை சூழ்ந்த திருக்கண்டியூர் என்கின்றார் சேக்கிழார் (பெரிய 34 351-4). பாடல்களினின்றும் இவ்வூர்ப் பெயர்க் காரணம் விளங்கவில்லை. எனினும், கண்டி என்பதற்கு மந்தை என்றும் எழுபத்தைந்து ஏக்கருள்ள ஒரு நில அளவை என்றும் தமிழ் லெக்ஸிகன் குறிப் பதைக் காண மந்தை வெளியாக இருந்திருக்கலாமோ எனத் தோன்றுகிறது. (vol [ [ pa | பக் 689) சிவபெருமான் பிரமாவின் தலையைக் கொய்த இடம் ஆதலால் பெற்ற பெயர் என்பர். திருமங்கையாழ்வார் பாடலும் இவ்வூர் பற்றி. இங்கு திருமால் குடி கொண்டு இருக்கும் நிலை பற்றி பேசுகிறது. (திருக்குறுந் -19)

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

கண்டீரம்‌ என்ற சொல்‌ சதுரக்கள்ளி என்ற பொருளையுடையது. இது மலைப்பகுதியில்‌ காணும்‌ தரவர வகை, இவ்‌ வகைத்‌ தாவரம்‌ நிறைந்த பகுதி என்னும்‌ பொருளில்‌ கண்டீரம்‌ என இவ்வூர்‌ பெயர்‌ பெற்றிருக்க வாய்ப்பு உண்டு, பெருநள்ளி என்ற வள்ளல்‌ கண்டீரம்‌ என்ற ஊரின்‌ தலைவன்‌. எனவே கண்டீரக்‌ கோப்‌ பெருநள்ளி எனப்‌ பெற்றான்‌. இவனை வன்பரணர்‌ பாடிய பாடல்கள்‌ சங்க இலக்கியத்தில்‌ இடம்‌ பெற்றுள்ளன. கடையெழு வள்ளல்களில்‌ ஒருவனாகிய கண்டீரக்கோப்‌ பெருநள்ளி தோட்டி என்னும்‌ மலைக்கும்‌ அதைச்‌ சார்ந்த மலை நாட்டுக்கும்‌ தலைவன்‌ எனத்‌ தெரிவதால்‌ கண்டீரம்‌ என்பது தோட்டி, மலைப்பகுதியைப்‌ சார்ந்ததாக இருக்குமோ என்று எண்ணச்‌ தோன்றுகிறது. புறநானூற்றில்‌ 148 முதல்‌ 151 வரையுள்ள பாடல்கள்‌ வன் பரணர்‌ கண்டீரக்கோப்‌ பெருநள்ளியைப்‌ பாடியவை.
இரும்பு புனைந்து இயற்றாப்‌ பெரும்பெயர்த்‌ தோட்டி
அம்மலை காக்கும்‌ அணி நெடுங்குன்றின்‌,
பளிங்கு வகுத்தன்ன தீம்‌ நீர்‌
நளிமலை நாடன்‌ நள்ளிஅவன்‌ எனவே (புறம்‌. 150:24 28)

சங்க கால ஊர்கள்

திருமங்கையாழ்வார் பாடல் பெற்ற தலம் திருக் கண்ணங் குடி
குவளை நீள் முளரி குமுதமொண் கழுநீர்
கொய்ம்மலர் நெய்தல் ஒண்கழனி
திவளு மாளிகை சூழ் செழுமணிப் புரிசைத்
திருக் கண்ணங் குடியுள் நின்றானே (1749)
போதலர் புன்னை மல்லிகை மௌவல்
புதுவிரை மதுமலர் அணைந்து
சீதவொண் தென்றல் திசைதொறும் கமழும்
திருக் கண்ணங் குடியுள் நின்றானே (1750) சிகர நன்மாடத்திருக் கண்ணங்குடி (1751) போன்ற அனைத்துப் பாடல்களிலும் கண்ணங்குடியின் இயற்கை வளத்தைச் சிறப்பிக்கின்றார் ஆழ்வார். இவ்வூர்ப் பெயரையும் திருமால் கோயில் சிறப்பையும் நோக்க, கண்ணங்குடியிருக்கு மிடம் என்ற நிலையில் கண்ணன்குடி என்ற பெயரே கண்ணங் குடி என்றாயிருக்கலாம் எனத் தோன்றுகிறது.

திருக்கண்ணபுரம் என்று வழங்கப்படும் ஊர் தஞ்சையைச் சார்ந்து அமைகிறது. ஐந்து கிருஷ்ணன் கோயில் தலங்களுள் இதுவும் ஒன்று. இவ்வூர் வைணவ மக்கள் மனத்தைப் பெரிதும் கவர்ந்தது என்பதும், இங்குள்ள திருமால் பெருஞ்சிறப்புடை யவனாகக் கருதப்பட்டான் என்பதும் இதைப் பற்றிக காணப்படும் மிகுதியானப் பாடல்கள் சுட்டும் நிலையாகக் கொள்ளலாம். பெரியாழ்வார், ஆண்டாள், குலசேகரப்பெருமாள். திருமங்கை ஆழ்வார், நம்மாழ்வார் ஆகியோரால் இத்தலமும் சுட்டப்படு கணபுர நகர் என்றும் (நாச்சி -535) கணபுரம் என்றும் (குல -719) கண்ணபுரம் என்றும் (திருமங் (1648) இவ்வூர் பல நிலைகளில் சுட்டப்படுகிறது. கன்னி மாமதிள் புடை சூழ் கண்ணபுரம் (1650) கார்வானம் நின்றதிரும் கண்ணபுரம் (1651) கடிக்கமலம் கள்ளுகுக்கும் கண்ணபுரம், (1652) கற்ற நூல் மறையாளர் கண்ணபுரம் (1655) போன்ற பல பாடலடிகள் கண்ணபுரத்தின் சிறப்பு சுட்டும் சில சான்றுகள். கிருஷ்ணன் காரணமாகப் பெயர் பெற்ற ஊர் இது என்பது கண்ண (ன்) புரம் என்ற பெயரிலேயே தெரிகிறது. கண்ணன் மிகமிக மகிழ்ந்து நித்திய வாசம் செய்யத் தேர்ந்தெடுத்த தலம் ஆனதால் இதற்குக் கண்ணபுரம் என்று பெயர் எனவும், கிருஷ்ண ரண்ய ஷேத்திரம். அஷ்டாஷர மகாமந்திர. சித்தி ஷேத்திரம் எனப் பிறப்பல பெயர்கள் உடையது எனவும் அறிகின்றோம்.

குறுமாணக் குடி என்ற பெயரில் இன்று தஞ்சை மாவட்டத்தில் அமைகிறது இவ்வூர். வைத்தீஸ்வரன் கோயிலுக்குப் பக்கத்தில் உள்ளது. இந்திரன் சாபம் நீங்கப் பெற்றத் தலம். இறைவன் கண்ணாயிர நாதர். தீர்த்தம், இந்திரதீர்த்தம் போன்ற எண்ணங்கள் இத்தலத்துடன் இந்திரனுக்குரிய தொடர்பு காட்டும் நிலையில் அமைகிறது. மேலும் மாவலிபால் சென்று மூவடி மண் கேட்ட வாமன மூர்த்தி ஆகிய குருமானி வழிபட்டமையால் பெற்ற பெயர் என்றும் அறிகின்றோம்.. இதனை நோக்க திருக் கண்ணார் கோயில் என்பது இங்குள்ள சிவன் கோயில் சிறப்பு நிலையில் கோயிற் பெயரால் ஊர்ப்பெயர் சுட்டும் நிலையில் அமைந்தது எனினும் இதன் பழம்பெயர் இப்போதைய பெயரே எனத் தோன்றுகிறது. இப்பெயர் பற்றி நோக்கும் போது இன்று குருமாணக் குடி எனச் சுட்டப்படினும், கல்வெட்டில் குரு வாணியக்குடி பெயர் காணப்படுவதை நோக்க வாணியர் கள் நிறைந்த இடம் என்ற பெயரில் அமைந்த வாணியக் குடி என்ற பெயர், சிறு கிராமத்தைக் குறிக்கும் நிலையில் வாணியக் குடி என்றழைக்கப்பட்டு, இன்று குறுமாணக் குடி என்று திரிந்து வழங்கப்படுகிறது எனல் பொருந்தும். * 3 என்ற – ஞானசம்பந்தரும்,
மறுமாணுருவாய் மற்றிணையின்றி வானோரைச்
செறு மாவலிபாற் சென்றுல கெல்லா மளவிட்ட
குறுமாணுருவன் றற்குறியாகக் கொண்டாடும்
கறுமாகண்டன் மேயது கண்ணார் கோயிலே (101-5)
என்று பாடும் நிலையில், குறுமாணக் குடி என்று வாணியக் குடியை எண்ணும் நிலை அவர் காலத்திலேயே தோன்றியதோ என்ற எண்ணம் ஏற்படுகிறது.

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

கண்ணாப்பூர் என்று வழங்கப்படும் இவ்வூர் இன்று தஞ்சை மாவட்டத்தில் அமைகிறது. திருநாவுக்கரசர் பாடல் பெற்ற தலம் இது (275) இவரின் பாடல்களினின்றும் இவ்வூர்ப் பெயர் விளக்கம் தெரியவில்லை. சேக்கிழார் வழியில் சிவத்தலங்கள் நூலாசிரியர் (பக் 203) சைவப் பெண் ஒருத்தி வைணவனுக்கு வாழ்க்கைப்பட்டு மாமியார் வீட்டார் காணாதபடி கன்றுக்குட்டி கட்டி இருந்த முளை (ஆப்பு) யைச் சிவமாகப் பாவித்து வழிபட்டு வந்தாள். ஒரு நாள் கணவன் அதைக் கண்டு, கோடாரியால் வெட்ட அதிலிருந்து சுவாமி வெளிப்பட்டார். அதனால் கன்றாப் பூர் என்று பெயர் பெற்றது என்கின்றார். பிற எண்ணங்கள் தெளிவுறவில்லை.

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

சங்க கால ஊர்கள்

கயத்தார்‌ என்பது நீர்நிலை காரணமாக உண்டாகிய பெயர்‌. கயம்‌ என்ற சொல்‌ குளம்‌ என்னும்‌ நீர்நிலையைக்‌ குறிக்கும்‌ கிழான்‌ என்ற சங்க காலப்‌ புலவர்‌ இவ்வூரினர்‌. ஆகவே கயத்தூர்‌ கிழான்‌ எனப்‌ பெயர்‌ பெற்றார்‌. குறுந்தொகை 354 ஆம்‌ பாடல்‌ இவர்‌ பாடியது. கயத்தூர்‌ சோழ நாட்டிலுள்ளது.

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

கரம்பனூர் உத்தமன் என, திருமாலை, திருமங்கையாழ்வார் பாடும் நிலையில் இவ்வூர் பற்றி அறிகின்றோம். உத்தமன் கோயில் என்ற பெயரையும் இதற்குக் காண்கின்றோம். இதனை நோக்க, கரம்பனூர் ஊர்ப்பெயர் என்பது தெரிகிறது.

கரவீரம்’ என்பது கரையபுரம்’ என்று வழங்கப்பட்டு, தஞ்சை மாவட்டத்தில் இன்று அமைகிறது. கரவீரம் என்பது பொன்னிறப் பூக்களைத் தருகின்ற ஒரு மரத்தின் பெயர். பொன்னலரி என்றும் அதனைக் குறிப்பதுண்டு. இன்றும் கரவீரம் கோயிலில் பொன்னலரியே தலவிருட்சமாகப் போற்றப்படுகின்றது என்ற எண்ணத்தை இப்பெயர் குறித்துத் தருகின்றார் ரா.பி,சேதுப்பிள்ளை. சம்பந்தர் பாடல் பெற்ற இத்தலத்தைப் பற்றி (58) திருநாவுக்கரசரும் குறிப்பிடுகின்றார் (265-6).

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

கருகாவூர் இன்று காளாவூர் எனச் சுட்டப்படுகிறது. தஞ்சையைச் சார்ந்தது. ஞானசம்பந்தர் அப்பர் பாடல் பெற்றது இத் தலம் (304, 229). ஆதரவில்லாத பெண்ணுக்கு இறைவி மருத்துவம் பார்த்து அவள் கருவைக் காத்ததனால் இத்தலம் கருகாவூர் எனப் பெயர் பெற்றது என்பர் என்ற எண்ணத்தைக் கேட்கின் றோம். இலக்கியப் பாடல்களின் நிலையில் இப்பெயர்க் காரணம் தெளிவாகவில்லை.

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

ஞான மருதாந்த நல்லூர் என இன்றுச் சுட்டப்படும் இவ்வூர் தஞ்சாவூர் சார்ந்து அமைகிறது. சம்பந்தர் பாடல் பெற்ற தலம் (279). மஞ்சுறு பொழில் வளர் மலி கருக்குடி என இதன் வளத்தை. நாம் உணருகிறோமே தவிர, பெயரின் பொருள் தெளிவு றவில்லை. மருதாந்த நல்லூர் மருத நிலம் அல்லது மருதமரம் காரணமாக ஏற்பட்டதாக இருக்கலாம்

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

சிலப்பதிகாரத்தில்‌ இளவேனில்‌ வந்தபொழுது மன்னர்‌ முன்‌ தோன்றியவர்களைப்‌ பற்றிக்‌ கூறும்பொழுது கருநாடகக்‌ கூத்தரும்‌ தோன்றினர்‌ எனக்‌ கூறப்பெற்றுள்ளது. கருநாடகம்‌ என்பது ஆதியில்‌ கிழக்குத்‌ தொடர்ச்சி மலைக்கு மேற்கேயுள்ள பீடபூமியைக்‌ குறித்தது. இப்பொழுது மைசூர்‌ இராச்சியமே பண்டைக்‌ கருநாடகமாகும்‌. சென்னை இராச்சியம்‌ முழுமையும்‌ ஆங்கிலேயர்‌ வசமான போது அவர்கள்‌ கிழக்குத்‌ தொடர்ச்சி மலைக்குக்‌ கிழக்கே குமரி முதல்‌ குண்டூர்‌ வளை தாம்‌ அடைந்த பகுதி முழுவதையும்‌ கருநரடகம்‌ என்றழைத்தனர்‌.
இப்போது பம்பாய்‌ இராச்சியத்திலுள்ள பெளகாம்‌, தார்வார்‌, பீஜப்பூர்‌ ஆகிய மாவட்டங்களும்‌, ஜாத்‌, கோலாப்பூர்‌ ஆகிய முன்னாள்‌ சுதேச சமஸ்தானங்களும்‌ அடங்கிய பகுதி கருநாடகம்‌ என வழங்கப்‌ பெறுகிறது.. கருநாடகம்‌ என்பது வடமொழிச்‌ சொல்‌ எனக்‌ கருதப்பட்டாலும்‌, அது தமிழ்ச்சொல்லே என்கிறார்‌ கால்டுவெல்‌. ‘கருநிற நிலம்‌’ அதாவது கருநிற மண்ணுடைய நாடு என்னும்‌ பொரு ளுடைய தமிழ்ச்சொல்‌ என்றும்‌, இது தென்‌ தக்காணத்திலுள்ள பீடபூமியைக்‌ குறிக்கும்‌ என்றும்‌, பின்னர்‌ இது கன்னட மொழி பேசுவோருடைய நாடு என்று ஆயிற்று என்றும்‌ கருதுகிறார்‌.
“வீங்கு நீர்‌ ஞாலம்‌ ஆள்வோன்‌ வாழ்கெனக்‌
கொங்‌ கணக்கூத்தரும்‌ கொடுங்‌ கருநாடரும்‌ (சிலப்‌ 3:26:105 106)

குடி என்று முடியும் ஊர்ப்பெயர் வரிசையில் அமைகிறது இப்பெயர் (திரு நா – 285-3).

இன்று, மேலைக் காழி என்றும் தலைஞாயிறு என்றும் அழைக்கப்படும் இந்த ஊர் தஞ்சையில் உள்ளது. ஞான சம்பந்தராலும், (167) சுந்தரராலும் பாடல் பெற்ற தலம் இது. கருப்பறியலூர்க் கொய்ம்மாவின் மலர்ச்சோலைக் குயில்பாட. மயிலாடும் கொகுடிக் கோயில் என சுந்தரர் பாடும் பாடல் (30-1) கருப்பறியலூர் ஊர்ப்பெயர் என்பதையும் கொகுடிக் கோயில் என்பது சிவன் கோயிலைக் குறித்தது என்பதையும் தெளிவாகத் தருகிறது. மேலும் இவர்,
விருந்தாய சொன்மாலை கொண்டேத்தி
வினை போக வேலி தோறும்
கருந்தாள வாழை மேற் செங்கனிக
டேன் சொரியும் கருப்பறியலூர் (30-4)
என்றும் பாடிச் செல்லும் தன்மையில் இவ்வூர்ச் செழிப்பு தெரிகிறது. எனவே இப்பெயரும் கரும்பு அடிப்படையில் கரும்பு அரியும் இயல்புடைய ஊர் என்ற நிலையில் கரும்பின் மிகதி பற்றி வந்ததோ என்ற எண்ணம் தோன்றுகிறது. சீர்காழிக்கு மேற்குத் திசையில் உள்ள நிலையில் இது சிவன் கோயில் சிறப்பு காரணமாக மேலைக் காழி எனப் பெயர் பெற்றிருக்க லாம்.

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

கரும்பு என்ற தாவரப்‌ பெயருக்கும்‌ இவ்வூர்ப்‌ பெயர்க்கும்‌ உள்ள கொடர்பு ஆய்ந்தால்‌ ஏதாவது தோன்றலாம்‌. கரும்பனூர்‌ கிழான்‌ என்ற சங்க கால வள்ளல்‌ வேங்கட நாட்டைச்‌ சார்ந்தவன்‌ என்று நன்னர்கனார்‌ கூறுவதால்‌ கரும்பனூர்‌ என்பது வேங்கட மலையைச்‌ சார்ந்த நாட்டைச்‌ சார்ந்தது என்று எண்ண இடமளிக்கிறது. புறநானூற்றில்‌ 381 மற்றும்‌ 384 ஆகிய இரண்டு பாடல்களும்‌ கரும்பனூர்‌ கிழானை நன்னாகனார்‌ பாடியவை.
“சிறுநனி, ஒருவழிப்‌ படர்க என்றோனே, எந்தை,
ஒலிவெள்‌ அருவி வேங்கடநாடன்‌
உறுவரும்‌ சிறுவரும்‌ கஊழ்மாறு உய்க்கும்‌
அறத்துறை அம்பியின்‌ மான, மறப்புஇன்று,
இருங்கோள்‌ ஈராப்‌ பூட்கை,
கரும்பனூரன்‌ காதல்‌ மகனே.” (புறம்‌. 381: 21.26)

சங்க கால ஊர்கள்

இப்பெயராலேயே இன்றும் வழங்கப்படும் இவ்வூர் தஞ்சையில் அமைகிறது. அப்பரால் பாடல் பெற்ற இத்தலம் (183) கருவிலி என்றும் கொட்டிட்டை எனவும் சுட்டப்படுகிறது. கருவிலிக் கோலவார் பொழிற் கொட்டிட்டை – 183-2 கருவில் பிறவாதவன் என்ற பெயரில் சிவன் பெயரே இவ்வூர்ப் பெயருக்குக் காரணமா என்பது ஆய்வுக்குரியது. கல்வெட்டிலும் இப்பெயரே காணப்படுகிறது,.

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

மன்னனுக்கு எல்லா வகையிலும்‌ கருவாக (முக்கியமாக) அமைந்த ஊர்‌ எனப்‌ பொருள்‌படும்படி அமைந்த ஊராகக்‌ கருத இடமுண்டு. தமிழ்‌ நாட்டில்‌ பண்டை நாளில்‌ சிறந்து விளங்கிய நகரங்கள்‌ பலவற்றுள்‌ கருவூரும்‌ ஒன்று, தற்காலத்தில்‌ கரூர்‌ என வழங்கப்‌ பெறுகிறது. சங்க இலக்கியப்‌ பாடல்கள்‌ கருவூரின்‌ பெருமையை எடுத்தியம்புகின்றன. அந்நகரின்‌ செழிப்பையும்‌, பண்டைப்‌ பெருமையையும்‌ விளக்குகின்‌ றன. ஆன்பொருநை என்னும்‌ ஆம்பிராவதி ஆற்றின்‌ வடகரையில்‌ அமைந்துள்ள கருவூர்‌ பண்டைச்‌ சோழமன்னர்‌ முடிபுனைந்து கொண்ட ஐந்து நகரங்களுள்‌ ஒன்று என்பர்‌. இருப்பினும்‌ சேரனின்‌ தலைநகரே கருவூர்‌. ஓதஞானி, கதப்பிள்ளை, கிழார்‌, கீரன்‌, எயிற்றியனார்‌, சேரமான்சாத்தன்‌, பவுத்திரன்‌, கண்ணம்பாளனார்‌, கண்ணம்‌ புல்லனார்‌, கலிங்கத்தார்‌, நன்மார்பன்‌, பூதஞ்சாத்தனார்‌,பெருஞ்‌சதுக்கப்‌ பூதநாதனார்‌ ஆகிய புலமை சான்றோர்‌ இவ்வூரினர்‌. நற்‌றிணையில்‌ 343 ஆம்‌ பாடலும்‌, குறுந்தொகையில்‌ 64, 265, 380 ஆகிய பாடல்களும்‌, அகநானூற்றில்‌ 309. ஆம்‌ பாடலும்‌, புறநானூற்றில்‌ 380 ஆம்‌ பாடலும்‌, 168 ஆம்‌ பாடலும்‌ கருவூர்த்‌ கதப்பிள்ளைச்‌ சாத்தனார்‌ அல்லது கருவூர்க்‌ கதப்‌ பிள்ளைப்‌ பாடியவை. நற்றிணையில்‌ 281, 312 அகியபாடல்கள்‌ கருவூர்க்‌ கீரன்‌ எயிற்றியனார்‌ பாடியவை, குறுந்தொகையில்‌ 71 ஆம்‌ பாடல்‌ கருவூர்‌ ஓதஞானிபாடியது. 170 ஆம்‌ பாடல்‌ கருவூர்‌ கிழார்‌ பாடியது. கருவூர்ச்‌ சேரமான்‌ சாத்தன்‌ பாடியது, 102 பவுத்திரன்‌ பாடியது. அகநானூற்றில்‌ 180, 263 ஆகிய பாடல்கள்‌ கருவூர்க்கண்ணம்‌ பாளனார்‌. பாடியது. 63 ஆம்‌ பாடல்‌ கருவூர்க்‌ சுண்ணம்‌ புல்லனார்‌ பாடியது. 183 அம்‌ பரடல்‌ கருவூர்க்‌ கலிங்கத்தார்‌ பாடியது..277 ஆம்‌ பாடல்‌ கருவூர்‌ நன்மார்பன்‌ பாடியது. 50 ஆம்‌ பாடல்‌ கருவூர்ப்‌ பூதஞ்சாத்தனார்‌ பாடியது. புறநானூற்றில்‌ 219 ஆம்‌ பாடல்‌ கருவூர்ப்‌ பெருஞ்‌சதுக்கப்‌ பதனார் பாடியது.
“கடும்‌ பகட்டியானை நெடுந்தேர்க்‌ கோதை
திருமா வியனகர்க்‌ கருவூர்முன்றுறை” (அகம்‌. 9820 21)
“தந்தை தம்மூராங்கண்‌
தெண்டுணை கறங்கச்‌ சென்றாண்‌ டட்டனனே” (புறம்‌. 78;11 12) 268 அம்‌ பாடல்‌ ஆம்‌ பாடல்‌ கருவூர்ப்‌
(தந்தை தம்மூர்‌ என்றது தாம்‌ தோற்றிச்‌ செய்த நகரமே யன்றி உறையூரும்‌, கருவூரும்‌ முதலாகிய ஊர்களை என்பது உரை.)

கரூர் எனச் சுட்டப்படும் இவ்வூர் திருச்சி மாவட்டத்தில் உள்ளது.எறிபத்தர், புகழ்ச்சோழர், கருவூர்த் தேவர் பிறப்பிடம். இக்கருவூர் ஞானசம்பந்தர் பாடல் பெற்ற தலம். மேலும் இவ்விலக்கியங்கள் இதனை மணிமதிற் கருவூர் (பெரிய – புகழ்ச் -12) என்றும், எயில் சூழ் கருவூர் (நம் பி – திருத் -9) என்றும் சுட்டுவதை நோக்கவும், சோழ மன்னர்கள் முடி சூட்டிக் கொள்ளும் ஐந்து தலங்களுள் ஒன்றாக இதனைச் சுட்டுவதையும் நோக்க, இக்கருவூர் அரசியல் நிலையிலும் முக்கியத்துவம் பெற்றி ருந்தது எனத் தெரிகிறது. மேலும் பல கல்வெட்டுகளும் இவ்வூரில் அமைகின்றன. கற்பம் தோறும் தவம் செய்த பிரமன் படைப்புத் தொழில் செய்யக் கரு உற்பத்தி செய்த இடம் ஆதலின் ஊர் கருவூர் எனப்பெயர் பெற்றிருக்கிறது என்பர்… இங்குச் சுட்டப்பட்ட கருவூரே, சேரர்களின் தலைநகரான வஞ்சி என்பது பலர் எண்ணமாக அமைகிறது. இக்கருவூர்ப் பகுதி வஞ்சி மரங்கள் அடர்ந்த காடாய் இருந்ததால் வஞ்சுளா ரண்யம் என்று வழங்கப் பெற்றது. நகரமான பின் வஞ்சி மா நகரம் என்ற பெயர் வந்தது என்பர். 1. இரண்டாம் இராசாதிராசன் காலத்து நான்காம் ஆண்டு கல்வெட்டு இவ்வூரை உய்யக் கொண்டார் வள நாட்டு வெண்ணாட்டுக் குலோத்துங்கச் சோழ நல்லூராகிய கருவிலிக் கொட்டிட்டை என்று குறிப்பிட்டுள்ளது. திருநாவுக்கரசு நாயனார் அருளிச் செய்த தேவார திருப்பதிகங்கள் ஐந்தாம் திருமறை- பக். 3. 2. காவிரிப்பூம்பட்டினம், திருவாரூர், உறையூர், சேய் ஞலூர் என்பன பிற – வேங்கடம் முதல் குமரி வரை (III) பக். 237. 3. வேங்கடம் முதல் குமரி வரை III பக். 237 4. கருவூரே வஞ்சி – பக். 46 5. கொங்கு நாட்டுக் கோயில்கள் – பக், 212 மேலும் இவ்வூர்க் கோயில். இறைச் சிறப்பு காரணமாகப் பசு பதீச்சரம், பாஸ்கரபுரம், கருவூர்த் திருவானிலை என்றெல்லாம் சுட்டப்படுகிறது.

சங்க கால ஊர்கள்

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

கறைக்காட்டுக் கண்டனார் என சிவன் கோயில் தலமாகச் சுட்டப்படுவது இவ்வூர் (திருஞா. (265-7). காரைக்காடு என்பது கறைக்காடாக மாறியிருக்க வாய்ப்புண்டு.

இன்று உய்யக் கொண்டான் மலை என்ற பெயரில் அமையும் இத்தலம் திருச்சி மாவட்டத்தில் உள்ளது. கோயில் மலையின் மீது உள்ளது. மூவர் பாடலும் பெற்ற தலம் இது. மலைத்தலம் என்பதனை ஞானசம்பந்தர் பாடல் விளக்கங்கள் காட்டுகின்றன.
போர கலந் தரு வேடர் புனத்திடையிட்ட விறகில்
காரகிலின் புகை விம்முங் கற்குடி மாமலை யாரே (43-3)
வண்டிசை யாயின பாட நீடிய வார்பொழில் நீழல்
கண்டமர் மாமயிலாடும் கற்குடி மாமலையாரே (43-9)
கற்குடி என்ற ஊர்ப்பெயர் மட்டுமே திருநாவுக்கரசர் பாடலில் அமைகிறது. (285-3) சுந்தரர், பூம்பொழில்கள் (27-1) சோலைகள் (27-2) கரும்பாரும் வயல்கள் (29-9) போன்றவை சூழ்ந்து காணப் படும் இவ்வூர் வளத்தினைச் சிறப்பிக்கின்றார். இந்நிலையில் மலைப்பகுதியைச் சார்ந்த ஊர் காரணமாகக் கற்குடி என்ற பெயர் அமைந்து இருக்கும் எனத் தோன்றுகிறது. பின்னர் இறை வன் சிறப்பு காரணமாக உய்யக் கொண்டான் மலை என்று வழங்கத் தொடங்கிற்று எனக் கருதலாம். கல்வெட்டு இரண்டு பெயரையும் சுட்டுகிறது.

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

சாக்கோட்டை என்று சுட்டப்படும் இவ்வூர் தஞ்சாவூர் மாவட்டத்தைச் சார்ந்து அமைகிறது. சுந்தரர் பாடல் பெற்ற தலம் இது. அரிசிலாற்றின் தென் கரையில் உள்ள இவ்வூரின் இயற்கை வளம் சுந்தரர் பாடல்கள் மூலம் சிறப்பாகத் தெரிய வருகிறது.
அரும்பருகே சுரும்பருவ வறுபதம் பண்பாட
வணிமயில் கணடமாடு மணிபொழில் சூழயலின்
கரும்பருகே கருங்குவளை கண்வளரும் கழனிக்
கமலங்கண் முகமலரும் கலய நல்லூர் காணே (சுந். 16-1)
கருமேதி புனன்மண்டக் கயன்மண்டக் கமலங்
களிவண்டின் கணமிரியும் கலய நல்லூர் காணே (சுந். 16-2)
கண்டவர் கண் மனங்கவரும் புண்டரிகப் பொய்கைக்
காரிகையார் குடைந்தாடும் கலய நல்லூர் காணே (சுந். 16-3)
இப்பாடல்கள் அனைத்திலும் கமலம் மிகச் செழித்து வளர்ந்த நிலையும், தாமரைப் பொய்கை மிகுந்த நிலையும் குறிப்பிடப் படுதல் நோக்கத் தக்கது. இன்று இவ்வூர் பற்றிப் பேசும்போது இங்குள்ள கோயில்கள் நான்கு பக்கங்களிலும் தாமரைப் பொய்கைகளால் சூழப்பட்டுள்ளது என்பது, தண்கமலப் பொய்கை புடை சூழ்ந்து அழகார் தலத்தில் என்னும் இத்தலத் துத் தேவாரப்பாடல் அடியால் விளங்குகின்றது. இக்காலம் கிழக் குப்பக்கத்துப் பொய்கை மக்களால் தூர்க்கப்பட்டுள்ளது. எண்ணத்தைக் காண்கின்றோம். எனவே இன்றுவரை தாமரைப் பொய்கைகள் நிரம்பிய இவ்வூரின் நிலை தெளிவுறுகிறது. இந் நிலையில் இடைக் காலத்துக்கு முன்பேயே இப்பொய்கைகளின் பெருக்கு எண்ணற்குரியது. எனவே இதன் காரணமாக, கமல என்ற நல்லூர் என்ற பெயரை இதற்கு மக்கள் அளித்திருக்கலாம். பின்னர் அப்பெயர் கலய நல்லூர் எனத் திரிந்திருக்கும் எனத் தோன்றுகிறது. இடைக்காலத்திலேயே இத்திரிபினை நோக்க, இவ்வூர் பழைமைப் பொருந்தியதாகவும் இருந்திருக்கவேண்டும் எனத் தோன்றுகிறது. உயிர்களை அடைத்த கும்பத்தின் கலயம் பிரளய வெள்ளத்தில் தங்கிய இடமாதலின் கலய நல்லூர் எனப் பெயர் எய்திற்று என்ற கருத்து புராணக் கருத்தாக அமைகிறது.

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

இன்று அன்னப்பன் பேட்டை எனச் சுட்டப்படும் இவ்வூர் தஞ்சாவூர் மாவட்டத்தில் அமைகிறது. ஞானசம்பந்தர் பாடல் பெற்றது இத்தலம். கடற்கரையைச் சார்ந்து அமைந்திருக்கிற தன்மையை இவர் பாடல்கள் விளக்குகின்றன.
மடல் வரையின் மது விம்மு சோலை வயல் சூழ்ந்து அழகாரும்
கடல் வரை ஓதம் கலந்து முத்தம் சொரியும் கலிக்காமூர் 363-1
மைவரை போற்றிரையோடு கூடிப்புடையே மலிந்தோதங்
கைவரையால் வளர் சங்கு மெங்கு மிகுக்கும் கலிக்காமூர் 363-2
குன்றுகள் போற்றிரை யுந்தியந்தண் மணியார் தரமேதி
கன்றுடன் புல்கியா யம்மனை சூழ் கவினார் கலிக்காமூர் 363-4
கடல் அருகே இருந்த இவ்வூரில் உப்பங்கழிகள் இருந்த நிலையை யும் காண, கழிகள் நிறைந்த விரும்பத் தக்க ஊர் என்ற நிலை யில் இவ்வூர்ப் பெயர் அமைந்து கழிக்காமூர் என்பது பின்னர் கலிக்காமூர் என்றாயிற்றோ என எண்ணத் தோன்றுகிறது.

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

கலிங்கம்‌ தென்னிந்தியாலில்‌ கிழக்குக்‌ கடற்கரையை அடுத்‌திருந்த பண்டைய நாடுகளுள்‌ ஒன்று. இது கிழக்குத்‌ தொடர்ச்சி மலைக்கும்‌ கடலுக்கும்‌ இடையே தெற்கில்‌ கோதாவரி ஆறுமுதல்‌ வடக்கில்‌ ஒரிஸ்ஸா வரையில்‌ பரவியிருந்தது. இது இக்கால ஒரிஸ்ஸாவும்‌ கஞ்சமும்‌ சேர்ந்த ஒரு நாடாகும்‌. கஞ்சம்‌ மாவட்டத்திலுள்ள முகலிங்கம்‌ என்ற நகரம்‌ இதன்‌ தலை நகரம்‌. நந்த அரசர்‌ காலத்தில்‌ கலிங்கம்‌ மகத நரட்டோடு சேர்க்கப்‌ பட்டிருந்தது. முதல்‌ இராசேந்திர சோழர்‌ கலிங்கத்தின்‌ வழியாகக்‌ கங்கை வரையில்‌ படையெடுத்துச்‌ சென்று வெற்றி கொண்டு கங்கை கொண்ட சோழர்‌ என்ற பெயர்‌ பெற்றார்‌. கலிங்கத்தில்‌ நடந்த போரில்‌ குலோத்துங்கனின்‌ படைத்‌ தலைவன்‌ தொண்டைமான்‌ அடைந்த வெற்றியைக்‌ கூறுவது கலிங்கத்துப்‌ பரணி. கலிங்க நாட்டு மன்னன்‌ யூகியுடன்‌ போர்‌ செய்த பொழுது யானைக்‌ கொம்பால்‌ அவன்‌ மார்பைக்‌ குத்தியதாகப்‌ பெருங்‌ கதை கூறுகிறது.
“வலிந்து மேற்‌ சென்ற கலிங்கத்தரசன்‌.
குஞ்சர மருப்பிற்‌ குறியிடப்பட்டு” (பெருங்‌. 1:45:20 21)

கல் என்பதை குன்றைக் குறிப்பிடவும் பயன்படுத்தினர். கல்லின் அமைப்பைக் கொண்டு ஊர்களுக்குப் பெயர் வைத்தனர். எடுத்துக்காட்டாக;
• நன்முக்கல்
• நாமக்கல்
• பழமுக்கல்
• பெருமுக்கல்

சங்க கால ஊர்கள்

சுந்தரர் பாடல் உணர்த்தும் ஊர்ப்யெராக இது அமைகிறது. ஆர் கொண்ட வேற் கூற்றன் களந்தைக் கோன் அடியேன் (39-6). இவ்வூர் மரூஉப் பெயர் போன்று தோன்றுகிறது. இன்று களத்தூர் என்றதொரு பெயரைக் காண்கின்றபோது களந்தையும் களத்தூர் போன்றதொரு ஊர்ப்பெயர்த் திரிபாக இருக்கலாம் எனத் தோன்றுகிறது.

திருக்களர் என்று சுட்டப்படும் இவ்வூர் இன்று தஞ்சாவூர் மாவட்டத்தில் அமைகிறது. சம்பந்தர் பாடல் பெற்ற தலம். சேக்கிழாரும் சிறப்பாக இவ்வூரைச் சித்திரிக்கின்றார். கோங்குலா மலர்ச்சோலை வண்டினங் கிண்டி மாமதுவுண்டிசை செயத் தெங்கு பைங்கமுகம் புடைசூழ்ந்த திருக்களர்.டய என்பது சம்பந்தர் பாடல் (188 – 5). களர் நிலத்தில் அமைந்த கோயிலை ஊராதலின் திருக்களர் என்னும் பெயர் எய்திற்று என்பர். தலவிருட்சம் பாரிஜாதம் காரணமாகப் பாரிஜாத வனம் என்னும் பெயர் உண்டு. !

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

ஆத்திரையன்‌ என்ற சங்ககாலப்‌ புலவர்‌ கள்ளில்‌ என்னும்‌ ஊரைச்‌ சேர்ந்தவர்‌ ஆதலின்‌ கள்ளில்‌ ஆத்திரையன்‌ எனப்பெயர்‌ பெற்றார்‌. பெரும்பாலும்‌ மக்கள்‌ வாழும்‌ வீட்டைக்‌ குறிக்கும்‌ ‘இல்’‌ என்பது சில பழமையான ஊர்ப்பெயர்களில்‌ சேர்ந்திருக்கிறது, திருச்சி மாவட்டத்தில்‌ உள்ள அன்பில்‌ என்ற ஊர்ப்பெயர்‌ ஒப்பு நோக்கத்தக்கது, கள்ளில்‌ என்‌ற பெயருடன்‌ தொண்டை நாட்டில் ஓர்‌ ஊர்‌ உள்ளது.. குறுந்தொகையில்‌ 293ஆம்‌ பாடலும்‌, புறநானூற்றில்‌ 175, 389 ஆலய பாடல்களும்‌ கள்ளில்‌ ஆத்திரையன்‌ பாடியவை. [அடுத்து வரும்‌ கள்ளூர்‌ என்ற ஊர்ப்பெயரும்‌ இக்‌ கள்ளில்‌ என்ற ஊர்ப்பெயரும்‌ ஒரே ஊரைக்‌ குறிக்கன்றனவா அல்லது வெவ்வேறு ஊரா என்பது ஆய்ந்து முடிவு காண வேண்டிய ஒன்று.]

திருக்கள்ளம், திருக்கண்டலம் எனச் சுட்டப்படும் நிலையில் இன்று அமையும் இவ்வூர் செங்கற்பட்டு மாவட்டம் சார்ந்து அமைகிறது. சம்பந்தர் பாடல் பெற்ற தலம் இது.
முள்ளின் மேய முது கூகை முரலும் சோலை
வெள்ளின் மேல் விடுகூறைக் கொடி விளைந்த
கள்ளின் மேய அண்ணல்’
என இவர் தம் முதற்பாடலை அமைத்தாலும், (119-1) கடியார் பூம்பொழிற் சோலைக் கள்ளின் மேயான் (119-7) என்றும், கருநீல மலர் விம்மு கள்ளில் (119-7) என்றும் பாடும் தன்மையில், முதலில் காடு போன்ற இடம் பின்னர், இறைவன் திருக் கோயிற் சிறப்பால் மக்கள் வசிக்கத் தொடங்கிய நிலையில் செழிப்பு பெறத் தொடங்கியதோ என்ற எண்ணம் எழுகிறது. மேலும் கள்ளிச் செடிகளின் நிறைவால் பெற்ற பெயராக இது அமையலாம் என்ற எண்ணமும் அமைகிறது. கள்ளம், கண்டலம் கள்ளின் திரிபாக இருக்கலாம்.

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

மது கிடைக்கும்‌ இடம்‌ அல்லது விற்கும்‌ இடம்‌ நாளடைவில்‌ குடியிருப்பாகி ஊராக அமைந்து கள்ளூர்‌ என்ற பெயரைப்‌ பெற்றிருக்கலாம்‌. சங்ககாலப்‌ பாடல்கள் மூலம்‌ நமக்குக்‌ கடைக்கும்‌ ஊர்ப்‌ பெயர்களுள்‌ கள்ளூர்‌ என்பது ஒன்று. பெண்ணின்‌ அணிநலத்‌திற்கு உவமையாகவே கூறப்பெற்றுள்ளது.
“தொல்‌ புகழ்நிறைந்த பல்‌ பூங்கழனி
கரும்பமல்‌ படப்பைப்‌ பெரும்பெயர்க்‌ கள்ளூர்‌
இருநுதற்‌ குறுமகள்‌ அணிதலம்‌ வவ்விய” (அகம்‌ 259:14 16)

சங்க கால ஊர்கள்

கழாஅர்‌ என்னும்‌ ஊர்‌ மத்து என்னும்‌ மன்னனுக்குரியது. நிலவளம்‌ நீர்வளம்‌ மிக்கது என்று சங்க இலக்கியங்கள்‌ கூறுகின்றன. கீரன்‌ எயிற்றி என்றும்‌ கீரன்‌ எயிற்றியன்‌ என்றும்‌ வழங்கப்‌ பெற்ற சங்க காலப்புலவர்‌ இவ்வூரினர்‌. ஆகவே கழார்க்கீரன்‌ எயிற்றி என்றோ கழார்க்கீரன்‌ எயிற்றியன்‌ என்றோ பெயா்‌ பெற்றார்‌. குறுந்தொகையில்‌ 35, 261, 330 ஆகிய பாடல்களும்‌, அ௧நானூற்றில்‌ 163, 217, 235, 2914 ஆகிய பாடல்களும்‌ இப்புலவர்‌ பாடியவை.
“மாசுஇல்‌ மரத்த பலி உண்‌ காக்கை
வளியபொருநெடுஞ்சினை தளியொடுதாங்கி,
வெல்‌ போர்ச்‌ சோழர்‌ கழாஅர்க்‌ கொள்ளும்‌
நல்‌ வகை மிகுபலிக்‌ கொடையொடு உகுக்கும்‌
அடங்காச்‌ சொன்‌றி, அம்பல்‌ யாணர்‌
விடக்குடைப்‌ பெருஞ்சோறு, உள்ளுவன இருப்ப,” (நற்‌. 281:1 6]
“நறுவடி மாஅத்து விளைந்து உகுதீம்பழம்‌
நெடு நீர்ப்‌ பொய்கைத்‌ துடுமென விழூஉம்‌,
கைவண்‌ மத்தி, கழாஅர்‌ அன்ன” (ஐங்‌. 61:1 3)

சங்க கால ஊர்கள்

தென் ஆற்காடு – மாவட்டத்தைச் சார்ந்து கழிப்பாலை என்ற ஊர் அமைகிறது. சம்பந்தர், அப்பர், சுந்தரர் மூவராலும் பாடல் பெற்ற தலம் இது.1. சுந்தரமூர்த்தி சுவாமிகள் அருளிச் செய்த தேவாரத் திருப்பதிகள். பக். 12. 2. வானிடை வாண்மதி மாடந்தீண்ட மருங்கே கடலோதம் கானிடை நீழலிற் கண்டல் வாழும் கழிசூழ் கலிக்காமூர் -திருஞா- 363- இதனைப் பாலை என்று சுட்டிப்பாடுகின்றார் மாணிக்கவாசகர். அந்தரத்திழிந்து வந்தழகமர் பாலையும். சுந்தரத் தன்மை யொடு துதைந்திருந்தருளியும் (கீர்த்தி – 98-99) என இவர் அழகு வாய்ந்த ஊராக இதனைக் குறிக்கின்றார். திருநாவுக்கரசர். கறங்கோத மல்கும் கழிப்பாலை (6-3) கழியுலாம் சூழ்ந்த கழிப் பாலை (6-5) கண்ணன் பூஞ்சோலை கழிப்பாலை (6-6) கதிர் முத்தம் சிந்தும் கழிப்பாலை (6-7) கைதைமடற் புல்குதென் கழிப்பாலை (107-1) தாட்பட்ட தாமரைப் பொய்கை யந்தண் கழிப்பாலை (107-3) போன்று பலவாறு சித்திரிக்கின்றார். சுந்தரர். கடற் சாரும் கழனிக் கழிப்பாலை என்கின்றார் (23-8). ஞானசம்பந்தர், கடல் சூழ் கழிப்பாலை (175-1) – லங்கள் வந்துல வும் கழிப்பாலை (302-8) பாய்புனல் சூழ் கழிப்பாலை (302-11) கடல் நண்ணும் கழிப்பதி (157-5) கடியார் பொழில் சூழ் (157,2) என்கிறார். சேக்கிழாரும், கன்னாரும் எயில் புடை சூழ் கழிப் பாலை (பெரிய – ஏயர் – 166) என்கிறார். உள்ளது. இவற்றை நோக்க கடல் பக்கம் அமைந்த ஊராக இது இருந்திருக்கும்போல் தோன்றுகிறது. எனினும், இவ்வூர் பற்றி பேசும்போது. தில்லையிலிருந்து 5 கி.மீ. உள்ள திருநெல்வாயில் என்னும் சிவபுரிக் கோயிலுக்கு மிகவும் அருகில் தனி ஆலயமாக பாடல் காலத்திலிருந்த பழைய கோயில் தில்லைக்குத் தென் கிழக்கில் 11 கி.மீ. தொலைவில் திருக்கழிப்பாலை என்எற இடத்தில் இருந்ததாகவும் அது கொள்ளிட நதியால் கொள்ளப் பட்டபையால் அமைக்கப்பட்டதாகவும் சொல்லப்படுகிறது என்ற எண்ணம் அமைகிறது. மேலும் இது முன்பு கொள்ளிடப் பேராற்றின் வடகரையில் காரைமேடு என்னும் இடத்தில் இருந்தது. அங்கு இருந்தபொழுது கொள்ளிடத்தின் வெள்ளப் பெருக்குத் திருக்கோயிலை முற்றிலும் பாழ் படுத்திவிட்டது. படுகை முதலியார் குடும்பத்தில் திரு பழனியப்ப முதலியார் என்பவர் சிவபுரிக்குத் தெற்கில் கோயில் கட்டி அதில் கழி. பாலை இறைவரையும் இறைவியாரையும் ஏனைய பரிவாரத் தேவதைகளையும் எழுந்தருளிவித்துள்ளனர். இது சிதம்பரத்திற்குத் தென்கிழக்கு சுமார் 3 மைல் தூரத்தில் இருக்கிறது சுருத்தும் இதனோடு தொடர்புடையதாக அமைகிறது. எனவே இடைக்காலத்தில் சுட்டப்படும் கழிப்பாலை என்ற ஊர் இன்று இருக்கும் ஊர் அன்று என்பது தெரியவருகிறது. மேலும் கடற்கரைத் தலமாக இலக்கியங்கள் சுட்டும் இவ்வூரினைக் கொள்ளிட ஆற்றின் கரையில் இருந்தது என்று கூறும் தன்மையும் ஆராய்தற் குரியது. எனினும் ஊர்ப்பெயர் கழி யுடன் தொடர்புடையது என்பது திண்ணமாக விளங்கி நிற்கிறது. எனினும் பாலை என்பதற்குரிய பொருள் விளக்கம் பெறவில்லை.

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

திருக்கழுக்குன்றம் என்று வழங்கப்படும் இவ்வூர் செங்கல் பட்டு மாவட்டத்தில் அமைகிறது. கழுகு காரணமாகப் பெற்ற பெயர். இரண்டு கழுகுகள் பூசித்துப் பேறு பெற்றமையின் கழுக் குன்றமாயிற்று என்பர். வேதமே மலையாக நின்றலின் வேதகிரி எனவும் அழைப்பர். மூவராலும் பாடல் பெற்ற ஊர் இது. மாணிக்கவாசகரும் தம் போற்றித் திருவகவலில் திருக்கழுக்குன்றிற் செல்வா போற்றி எனப் பாடுகின்றார். (191) கழுகு பற்றிய எண்ணத்தைத் திருப் புகழ் தருகிறது (கழுகு தொழு வேதகிரி – திருப் -325).

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

சங்க கால ஊர்கள்

கழுமலம்‌ என்னும்‌ பெயருடைய ஒரூர்‌ சேரமன்னன்‌ குட்டுவன்‌ என்பவனுக்குரியது என்று சங்க இலக்கியம்‌ கூறுகிறது. பெரும்பூட்‌ சென்னி என்ற மன்னனின்‌ வரலாற்றோடு இக்‌ கழுமலம்‌ என்ற ஊர்‌ கொடர்புடையது என்றும்‌ கூறுகிறது. சேரனுக்குரிய கழுமலம்‌ என்னும்‌ ஊரை முற்றி, அதன்‌ கண்ணிருந்த கணையன்‌ என்னும்‌ தலைமைப்‌ படைத்தலைவனுட்‌ பட அவ்வூரைக்‌ கைப்பற்றித்‌ தன்‌ நாட்டோடு கூட்‌டியவன் பெரும்பூட்சென்னி என்னும்‌ சோழமன்னன்‌. பழையன்‌ சோழ மன்னனுடைய படைத்தலைவன்‌. இவன்‌ நன்னன்‌ முதலிய ஆறு படைத்தலைவர்களும்‌ தத்தம்‌ படையோடு கூடியிருந்த பாசறையைப்‌ படை கொண்டு தாக்கப்‌ பெரும்‌பாலோரைக்‌ கொன்று வீழ்த்திப்‌ பின்னர்‌ அப்‌பகைவர்‌ படைக்‌ கலனால்‌ விழுப்புண்‌ பட்டு மாய்ந்தனன்‌. இக்‌களம்‌ கண்டு பெரும்‌ பூட்சென்னி என்னும்‌ சோழ மன்னன்‌ வெகுண்டு எழுந்து கழுமலம்‌ என்னும்‌ ஊரைத்தாக்கி ஆங்கிருந்த கணையன்‌ என்னும்‌ சேரமன்னனுடைய படைத்‌ தலைவர்க்குந்‌ தலைவனாகிய மறவனையும்‌ அக்கழுமலம்‌ என்னும்‌ ஊரையும்‌ கைப்‌பற்றினன்‌ என்பது வரலாறு) சோழ வளநாட்டில்‌ திருக்கழுமல வளநாடு என்று ஒன்று இருந்ததாகவும்‌ அதன்‌ தலைநகரமே கழுமலம்‌ என்றும்‌ கூறப்படுகிறது. தஞ்சை மாவட்டத்தின்‌ சீர்காழி வட்டத்தின்‌ தலைநகரமாகய சீர்காழிக்குக்‌ கழுமலம்‌ என்ற ஒரு பெயரும்‌ இருந்தது என்று கருதப்‌படுகிறது. இவ்வூர்‌ காவிரிப்பூம்பட்டினத்தை அடுத்திருப்பதால்‌ சோழர்களின்‌ பட்டத்து யானையை இங்கே கட்டியிருப்பது வழக்கம்‌ என்றும்‌, ‘*கழுமலத்தியாத்த களிறு” என்ற பழமொழிப்‌ பாட்டுத்‌ தொடர்‌ இதையே குறிக்கிறது என்றும்‌ கருதுகின்றனர்‌. சோழநாட்டுக்‌ கழுமலம்‌ ஒரு காலத்தில்‌ சேரர்‌ ஆட்‌சியில்‌ இருந்து பெரும்பூட்‌ சென்னியால்‌ மீட்கப்பட்டது என்று கருத இடமளிப்பதாகத்‌ தோன்றுகிறது. சோழ நாட்டின்‌ திருக்கழுமல வளநாட்டின்‌ தலைநகராகப்‌ பண்டைக்‌ காலத்தில்‌ விளங்கியது இவ்வூர்‌.
“பருந்துபடப்‌ பண்ணிப்‌ பழையன்‌ பட்டெனக்‌
கண்டது நோனானாகித்‌ திண்டேர்க்‌
கணையனகப்‌ படக்‌ கழுமலந்‌ தந்த
பிணையலங்கண்ணிப்‌ பெரும்பூட்‌ சென்னி” (அகம்‌ 44,11 14)

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

சோழனின்‌ தலைநகராகிய காவிரிப்பூம்பட்டினத்திற்குக்‌ காகந்தி என்று ஒருபெயர்‌ இருந்ததாகத்‌ தெரிகிறது. இன்று இப்‌பெயர்‌ வழக்கில்‌ இல்லை. சோழ மன்னனுக்குக்‌ கணிகை வயிற்றுதித்த ககந்தன்‌ என்பவன்‌, பரசுராமனுக்கு அஞ்சிப்‌ புகார்‌ நகரை விடுத்துச்‌ செல்லலுற்ற தன்‌ தந்தையின்‌ கட்டளையால்‌ அப்பதியைக்‌ காத்‌தான்‌. ககந்தனால்‌ காக்கப்படுதலின்‌ காகந்தி எனப்‌ பெயரிட்டுச்‌ சென்றான்‌ சோழமன்னன்‌ என்று மணிமேகலைமூலம்‌ தெரிகிறது. நீலகேசியில்‌ வேதவாகச்‌ சருக்கத்தில்‌ “காதம்‌ பலவுங்‌ கடந்த பின்‌ காகந்திக்‌ கடிநகருள்‌” என இப்பெயருள்ள நகரமொன்று கூறப்பட்டிருக்கிறது. ( உ.வே, சாமிநாதையர்‌ மணிமேகலை முதற்‌பதிப்பு 1898 அபிதான விளக்கம்‌ பக்‌. 6) “பவ்வத்திரிக்‌ கோட்டத்துக்‌ காகந்தி நகரில்‌ உள்ள பண்டரி கீசுரம்‌, “இராசேந்திர சோழ மண்டலத்தப்‌ பவ்வத்திரி” என்ற கல்வெட்டுத்‌ தொடர்கள்‌ மூலம்‌ நெல்லூர்‌ மாவட்டத்துக்‌ கூடூர்‌ வட்டத்து ரெட்டிப்‌ பாளையம்‌ பகுதியும்‌, அதனையடுத்த பண்ட ரங்கம்‌ என்ற பகுதியும்‌ காகந்து எனப்‌ பெயர்‌ பெற்றிருந்தது எனத்‌ தெரிகிறது. நெல்லூர்‌ மாவட்டப்‌ பகுதியை வென்ற கரிகாலனே தனது வளமார்ந்த தலைநகரின்‌ பெயர்களுள்‌ ஒன்றை புதிய நாட்டுக்கு இட்டான்‌ எனக்‌ கொள்ளலாம்‌.
“துயர்‌ நீங்கு இளவியின்‌ யான்‌ தோன்றளவும்‌
ககந்தன்‌ காத்தல்‌ காகந்தி யென்றே
இயைந்த நாமம்‌ இப்பதிக்‌கிட்டு”… (மணிமே. சிறைசெய்‌ காதை. 36 38)
காண்ட வாயில்‌ “கழிசூழ்‌ படப்பைக்‌ காண்டவாயில்‌” என்ற சங்க இலக்கியப்‌ பாடலின்‌ தொடரின்மூலம்‌ நாம்‌ அறியும்‌ ஊர்‌ காண்டவாயில்‌ என்பது. மரக்காணத்தை அடுத்த மாண்ட வாயில்‌ என்னும்‌ ஊரே காண்டவாயில்‌ என்று அறிஞர்‌ எண்ணுகின்‌ றார்‌. இக்‌கருத்துப்‌ பொருத்தமுடையதாகவே தோன்றுகிறது, காண்டம்‌ என்றால்‌ நீர்‌ காண்ட வாயில்‌ நீர்வாயில்‌, நீர்த்‌ துறை அல்லது நீர்க்கரை என்ற பொருளில்‌ காண்டவாயில்‌ என்ற ஊர்ப்பெயர்‌ அமைந்திருக்கலாம்‌ என்ற எண்ணம்‌, மேற்காணும்‌ மாண்டவாயில்‌ என்பதே காண்ட, வாயிலாக இருக்கலாம்‌ என்ற கருத்தை வலியுறுத்துகிறது…
“…..தோழி! கலங்குநீர்க்‌
கழி சூழ்‌ படப்பைக்‌ காண்டவாயில்‌
ஒலி காவோலை முள்மிடை வேலி
பெண்ணை இவரும்‌ ஆங்கண்‌
வெண்மணற்‌ படப்பை எம்‌அழுங்கல்‌ ஊரே”'(நற்‌.38:6 10) இவ்வூர்‌ பனைமரங்கள்‌ உயர்ந்த பெரிய மணல்‌ மேட்டினை யுடையது என்பதை இன்றும்‌ நேரில்‌ காணலாம்‌..

பொன்‌ எனப்‌ பொருள்படும்‌ காஞ்சனம்‌ என்‌ற சொல்லடி யாய்ப்‌ பெயர்‌ பெற்றுள்ள ஊர்‌ காஞ்சனபுரம்‌. பொன்னுலகை (விண்ணுலகை)ச்‌ சேர்ந்தது போலும்‌. வெள்ளிமலையிலுள்ள “சேடி” என்ற வித்தியாதரருலகில்‌ உள்ளது காஞ்சனபுரம்‌ என்று இலக்கியம்‌ கூறுகிறது. “வடதிசை விஞ்சைமாநகர்த்‌ தோன்‌ றி” (மணிமே, 15:81) (வடதிசை விஞ்சைமாநகர்‌ வடதிசையிலுள்ள வித்தியாதர நகரமாகிய காஞ்சனபுரம்‌)
“மாசில்‌ வாளொளி வடதிசைச்‌ சேடிக்‌
காசில்‌ காஞ்சனபுரக்‌ கடிநகருள்ளேன்‌
விஞ்சையன்‌ தன்னோடென்‌ வெவ்வினை யுருப்பத்‌
தென்திசைப்‌ பொதியில்‌ காணிய வந்தேன்‌” (௸. 17:21.24)

நம்மாழ்வாரால் பாடல் பெற்ற வைணவத் தலம். கேரளத்தில், எர்ணாகுளத்திலிருந்து பத்து கல் தொலைவில் உள்ளது இவ்வூர். காவிகமழ் திருக்காட்கரை என்றும் (நாலா 301) சுனை சொள் பூஞ்சோலைத் தென் காட்கரை (நாலா 3020) என்றும், இயற்கைவளம் நிரம்பிய இடம் என்பது மட்டும் சிறப்பாக இவர் பாடலில் விளக்கம் பெறுகின்றது. காவிக்கரை காட்கரை என்றாயிற்றோ அல்லது கழுநீர்க்கரை. காட்கரை என்றாயிற்றோ என்றுதான் எண்ணம் தோன்றுகிறதே தவிர, பிற எண்ணங்கள் இவ்வூர் பற்றி அறியக் கூடவில்லை.

என்ற காட்டுப்பள்ளி என்று தேவாரம் சுட்டும் தலத்தை, இன்று இரண்டு ஊராகச் சுட்டுகின்றனர். மேலைத் திருக்காட்டுப்பள்ளி கீழைத் திருக்காட்டுப்பள்ளி என ஞானசம்பந்தர், அப்பர் பாடல் பெற்ற நிலையில் காட்டுப்பள்ளி என்ற குறிப்பும், அங்குள்ள சிவன் கோயில் சிறப்பும் மட்டுமே விளக்கம் பெறுகின்றன. சேக்கிழார் வழியில் சிவத்தலங்கள் நூலாசிரியர், இன்றைய நிலையில் மேலைத் திருக்காட்டுப் பள்ளி, கீழைத்திருக் காட்டுப்பள்ளி என இரண்டு கோயில்களையும் சுட்டி. அவை திருக்காட்டுப்பள்ளி, ஆரணியேசுரர் கோயில் என்ற இரண்டு ஊர்களாக, தஞ்சையில் அமைந்திருக்கும் நிலையையும் விளக்கு கின்றார். குடமுருட்டி ஆற்றின் தென்கரையில் உள்ளது முதல் தலம். சம்பந்தர் அப்பர் பாடல் பெற்றது. இரண்டாவது தலம், திருவெண் காட்டுக்கு அருகில் உள்ள தலம் என்கின்றார். ! ஆயின் ஞானசம்பந்தர் பாடல் பெற்ற பதிகள் கீழைத் திருக்காட்டுப்பள்ளி (5) மேலைத் திருக்காட்டுப்பள்ளி (287) எனத் தொகுத்தோர் குறிப்பிட்டாலும் பாடலில் காட்டுப்பள்ளி என்றே இரண்டு பதிகங்களிலும் அமைவதும் காவிரியின் வளம், காவிரிக் கரையில் இது அமைந்திருந்த தன்மை இவற்றை இரு பதிகங்களும் சுட்டுவதும், அன்று காட்டுப்பள்ளி என்று பாடல் பெற்ற தலம் இன்று குட முருட்டி ஆற்றின் கரையில் இருந்ததாகத் தான் இருந்திருக்கவேண்டும். பின்னர், கீழைத் திருக் காட்டுப்பள்ளி சிறப்பு பெற. இதனைத் தொகுப்பாசிரியர்கள் இரண்டாகச் சுட்டியிருக்க வேண்டும் எனவும் கருதலாம். மேலும், சான்றுகள் வழிதனை ஆராயின் உண்மை தெளிவாகும். மேலைத் திருக்காட்டுப் பள்ளி என்ற காவிரிக் கரைத்தலமே இன்றும் திருக்காட்டுப் பள்ளி என்று சுட்டப்பட, கீழைத்திருக் காட்டுப்பள்ளி ஆரணியேசுவரர் கோயில் என்று சுட்டப்படும் தன்மை ஆரணியேசுவரர் கோயிலே கீழைத்திருக் காட்டுப்பள்ளி எனச் சிலரால் குறிப்பிடப்பட்டு இருக்கவேண்டும். எனினும் செல்வாக்கின்மை ஆரணியேசுவரர் கோயிலே வழக்கில் அமைந்தது எனவும் நினைக்கத் தோன்றுகிறது. காட் டில் பள்ளி கொண்ட நிலையிலேயே இப்பெயர் பொருத்தம் அமைய வல்லது.

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

ஊர் என்று முடியும் சிவன் கோயில் தலம் இது. இதனை ஞான சம்பந்தர் திருவூர்க் கோவையுள் சுட்டுகின்றார் (175-7). காட்டுப் பகுதியில் அமைந்த ஊர் என்ற நிலையில் இப்பெயர் அமைந் திருக்கலாம்.

‌‌‌‌‌காந்தார நாடு என்பது இரத்தினபுரம்‌ என்னும்‌ ஒரு நகரத்தை யுடையது. சிறந்த குதிரைகள்‌ பிறக்கும்‌ இடங்களுள்‌ ஒன்று எனத்‌ தெரிகிறது. இந்தியாவில்‌ வடமேற்‌ கெல்லைப்புறத்தில்‌ காபுல்‌ நதி பாயும்‌ தாழ்வானப்‌ பள்ளத்தாக்கில்‌ இருந்த ஒரு நாடு காந்தார நாடு. பண்டைய 56 நாடுகளில்‌ ஓன்று. இது இன்றைய பாகிஸ்‌ தானிலுள்ள பிஷாவார்‌ (புருஷபுரம்‌), ராவல்‌ பிண்டி ஆகிய மாவட்டங்கள்‌ சேர்ந்த பகுதியாகும்‌. காந்தார நாடும்‌ உரோமமும்‌ பெயர்‌ பெற்றவை என்று ரிக்வேதம்‌ கூறுகிறது. காந்தாரம்‌ இசைக்கும்‌, நாட்டியத்திற்கும்‌ புகழ்‌ பெற்ற நாடாக இருந்தது. காந்தாரத்தைப்‌ பற்றிய குறிப்புகள்‌ வால்மீகி இராமாயணத்‌திலும்‌ காணப்படுகிறது. ஒரு சமயம்‌ வரலாற்றுப்‌ புகழ்‌ மிக்க தட்சிலம்‌ காந்தாரத்தில்‌ சேர்ந்திருந்தது. தாலமி என்ற மேனாட்டு ஆரியர்‌ காந்தாரியாய்‌ (Gandar ioi) என்று குறித்தார்‌.
“காந்தார மென்னுங்‌ கழிபெரு நாட்டும்‌
பூரூவ தேயம்‌ பொறை கெட வாமும்‌
அத்திபதி யெனுமரசாள்‌ வேந்தன்‌
மைத்துனனாகய பிரமதருமன்‌
ஆங்கவன்‌ தன்பாலணைந்தற னுரைப்போய்‌” (மணிமே. 9:12 16)
“கண்டார்‌ புகழுங்‌ கலக்கமில்‌ சிறப்பிற்‌
காந்தார மென்னும்‌ ஆய்ந்த நாட்டகத்‌
தீண்டிய பல்புக ழிரத்தின புரத்துள்‌
மாண்ட வேள்வி மந்திர முத்தீச்‌
சாண்டிய னென்னுந்‌ சால்புடை யொழுக்கின்‌
ஆய்ந்த நெஞ்சத்‌ தந்தணன்‌ மகன்‌”. (பெருங்‌. 3; 7: 190 195)
“நலக்‌ காந்தார மென்னாட்டு ப்பிறந்த
இலக்கணக்‌ குதிரை யிராயிரத்திரட்டியும்‌”.(௸.4:11:26 27)

சங்க கால ஊர்கள்

பாண்டியன்‌ உக்கிரப்பெருவழுதி கானப்பேரெயிலைக்‌ கைப்‌பற்றியவனே என்று சங்க இலக்கியத்தில்‌ கூறப்பெற்றிருக்கிறது. அதனால்‌ கானப்பேரெயில்‌ கடந்த உக்கிரப்பெருவழுதி எனப்‌ பெயர்‌ பெற்றான்‌. அவனை ஐயூர்‌ மூலங்கிழார்‌ பாடியபாடல்‌ மூலம்‌ அக்கோட்டையின்‌ அகழியின்‌ ஆழம்‌, மதிலின்‌ உயரம்‌, மதிலின்‌ மேல்‌ அமைத்து ஞாயில்‌, கரவற்காடு ஆகியவற்றைப்‌ பற்றி அறிகின்றோம்‌. (புறம்‌. 21) கானப்பேர்‌ எனற இடத்தில்‌ அமைந்தமையால்‌ கானப்‌ பேரெயில்‌ என்று அக்‌கோட்டையைக்‌ குறித்துக்கூறினா்‌ போலும்‌. அக்‌கோட்டையின்‌ தலைவனாக வேங்கைமார்பன்‌ என்ற வீரன்‌ இருந்தான்‌. அவனைத்தான்‌ உக்கிரப்பெருவழுதி என்ற பாண்டியன்‌ வென்று கைப்பற்றினான்‌. இராமநாதபுரம்‌ மாவட்டத்தில்‌ மானாமதுரைக்குப்‌ பக்கத்‌தில்‌ உன்ள காளையார்‌ கோயில்தான்‌ கானப்பேர்‌ என்று கருதுகின்றனர்‌. “கானப்பேர்‌ உறைகாளை” என்று தேவாரத்தில்‌ அவ்‌வூர்‌ ஈசன்‌ குறிக்கப்‌ பெற்றுள்ளதால்‌ அவ்வூரின்‌ பெயர்‌ கானப்பேர்‌ என்றுதான்‌ இருந்திருக்க வேண்டும்‌. பழைய ஊர்ப்‌ பெயர்கள்‌ மறைந்து கோயில்‌ பெயர்களால்‌ பிற்காலத்தில்‌ வழங்கும்‌ ஊர்களும்‌ உண்டு. அம்முறையில்‌ காளையார்‌ அமர்ந்‌தருளும்‌ கோயில்‌ காளையார்‌ கோயில்‌ என ஆகி நாளடைவில்‌ அக்கோயிற்பெயர்‌ ஊர்ப்பெயராக, பழைய பெயர்‌ மறைந்தது போலும்‌, சங்ககாலத்தில்‌ கானப்பேர்‌ என்றிருந்த பெயர்‌ தேவார காலத்திற்குப்‌ பிறகு காளையார்‌ கோயில்‌ என ஆகியிருக்க வேண்டும்‌.

இன்று காளையார் கோயில் என்று சுட்டப்படும் ஊர், இராமநாதபுரம் மாவட்டத்தில் உள்ளது. மதுரையிலிருந்து ஒன்பது மைல் தூரத்தில் உள்ளது. ஞானசம்பந்தராலும் சுந்தரராலும் பாடல் பெற்றது இத்தலம். கானப்பேரூர், கானப்பேர் என்ற இரண்டு வடிவிலும் அமையும் ஊர்ப்பெயர். பின்னர் கோயில் சிறப்பு சைவப்பற்று காரணமாகப் புராணக்கதை தொடர்பாகக் காளையார் கோயில் என்று அழைக்கப்பட்டு, பின்னர் ஊர்ப்பெயரே அவ்வாறாயிற்று என்பது தெரிகிறது காட்டுப்பகுதியில் அமைந்த ஊராக இது இருந்ததனைக் கானப் பேர் என்ற பெயர் சுட்டுகிறது. மேலும் பண்டு தொட்டே இதன் சிறப்பு, சங்க இலக்கியச் சான்றுகள் வழி தெளிவுறுகிறது இவ்வூர் சிறப்பாக அன்று காணப்பட்டது என்பதனைக் கற்றார்கள் தொழுதேத்தும் கானப்பேர் என்ற சேக்கிழாரின் கூற்று தெளிவாக்கும் (பெரிய -திருஞா-886). காவார்ந்த பொழிற்சோலை கானப்பேர் என்பது திருஞானசம்பந்தர் கூற்று (313-7). கார் வயல் சூழ் கானப்பேர் உறைகாளையே என்பது சுந்தரர் பாடல் (84-1). மேலும் சிவபெருமான் திருவந்தாதியிலும் (51) இவ்வூர் சுட்டப்படுகிறது.
கல்லாட தேவ நாயனார் தம்முடைய தேவர் திருமறத்தில்,
வாய்க்கலசத்து மஞ்சன நீரும்
கொண்டு கானப்பேருறை கண்ணுதல்
முடியிற் பூசை அடியாற் நீக்கி (21-2)
என்று சுட்டிச் செல்லக் காண்கின்றோம். இப்பாடலில் குறிப் பிடப்படும் சிவன் காளத்தியிலுறைபவன். எனவே இங்குக் கானப் பேருறை என்பது, கானகத்தில் உறையும் சிவன் எனக் கருதவே இடம் அமைகிறது. இந்நிலையில் கானப்பேரூர் என்பது காட்டுப் பகுதியில் எழுந்த புதிய குடியிருப்பே என்பது தெளிவாக அமைகிறது. மேலும், சங்க காலத்திலேயே கானப் பேரெயில் உக்கிரப் பெருவழுதி என்ற எண்ணமும் இவ்வூர்ப் பெயருக்கு விளக்கம் தருகிறது. கானப்பேரெயில் என்பது ஊரைச் சுற்றிக் கானகத்தில் இருந்த பெரிய கோட்டையாக அமையலாம். இக்கோட்டைப் பகுதி பின்னர் தனி ஊராக பெயர் பெற்றிருக்கலாம். எனவே கானப்பேரெயில் என்ற பெயர் பின்னர் கானப்பேர் என்றும் கானப்பேரூர் என்றும் சுட்டப்பட்டிருக்கலாம் எனத் தோன்றுகிறது. மேலும் கானப்பேர் என்பது பழமையான ஊர் என்று தெரிகிறது. என்ற எண்ணமும் இவண் நோக்கத்தக்கது. இத்தலம் சங்க காலத்தில் மிகவும் புகழ்பெற்று ஒரு கோட்டையாக விளங்கியது. அஃது உக்கிரப் பெருவழுதி என்னும் பாண்டிய வேந்தனுக்கு உரியதாகத் திகழ்ந்தது. வேங்கை மார் பன் என்னும் சிற்றரசனிடம், இருந்து உக்கிரப் பெருவழுதி தெனைக் கைப்பற்றினான் எனப் புறநானூறு கூறுகிறது. புறநானூற்றுப் பாடல்,
நிலவரை இறந்தகுண்டு கண் அகழி
வான் தோய்வு அன்ன புரிசை விசும்பின்
மீன் பூத்தன்ன உருவ ஞாயில்
கதிர் நுழை கல்லா மரம்பயில் கடிமிளை
அரும் குறும்பு உடுத்த கானப் பேரெயில்
– (ஐயூர் மூலங்கிழார்)
என்பது. காளையார் கோயிலையே திருநாவுக்கரசர் காளேச்சுரம் என்றும் குறிப்பிட்டாரோ எனத் தோன்றுகிறது (285-8).

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

சங்க கால ஊர்கள்

சுந்தரர் பாடல் பெற்ற இவ்வூர் இன்று கானாட்டம் புலியூர் என வழங்குகிறது. தஞ்சாவூர் மாவட்டத்தைச் சார்ந்து அமைகிறது. கொள்ளிடம் ஆற்றின் வடகரையில் இருக்கிறது. கல்வெட்டில் இவ்வூரின் பெயர். விருதராச பயங்கர வளநாட்டு கீழ்க் கானாட்டு முள்ளூராகிய திருச்சிற்றம்பலச் சதுர்வேதி மங்கலம் எனக் குறிக்கப்பட்டுள்ளது. சுந்தரர் பதிகம் (40) இவ்வூரின் வளத்தை ஒவ்வொரு பாடலிலும் சுட்டுகின்றது.
சடையானை விடையானைச் சோதியெனும் சுடரை
அரும்புயர்ந்த வரவிந்தத் தணிமலர்க ளேறி
யன்னங்கள் விளையாடு மகன்றுறை யினருகே
கரும்புயர்ந்து பெருஞ் செந்நெல் நெருங்கி விளை கழனிக்
கானாட்டு முள்ளூரிற் கண்டு தொழுதேனே (40-3)
என்பது ஒரு பாடல் பகுதி. முள்ளூர் என்பது தாவர அடிப்படைப் பெயர் என்பது வெளிப்படை. மேலும் இப்பெயரை நோக்க, முதனிலையில் இவ்வூரின் பெயர் முள்ளூர் என்பதும் மேலும், பிற முள்ளூரினின்றும் இதனைத் தனிப்படுத்த, கானாட்டு முள்ளூர் எனச் சுட்டினர் என்றும் கொள்ளலாம். சங்ககால இலக்கியம் சுட்டும் முள்ளூர் என்ற ஊர்ப்பெயரும் முள்ளூர் ஊர்ப்பெயராக அமைந்த நிலையைக் காட்டும். மேலும் பழம் ஊரான இந்த முள்ளூரே, பின்னர் கானாட்டு முள்ளூர் என்று சுட்டப் பட்டதோ என்பதும் ஆய்வுக்குரியது.

திருக்கானூர் என்ற பெயரில் தஞ்சாவூர் மாவட்டத்தில் அமைகிறது இவ்வூர். சம்பந்தர் (பதி 73) அப்பர் (பதி 190) பாடல் பெற்ற ஊர் இது. கொள்ளிடக் கரையில் திருக்காட்டுப்பள்ளி அருகில் உள்ள ஊர் இது என்பதனை நோக்க, காட்டுப்பகுதியில் அமைந்த ஊர் என்பது வெளிப்படையாக அமைகிறது.

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

சங்க கால ஊர்கள்

பார்வளர் புகழின் மிக்க பழம்பதி மதி தோய் நெற்றிக் கார்வளர் சிகரமாடக் காம்பீலி (நேச -1) எனப்பெரிய புராணம் குறிப்பிடும் சாம்பீலி பற்றிய எண்ணங்கள் தெளிவு பெறவில்லை. பிற 1. திரைகளெல்லா மலருஞ் சுமந்து செழுமணி முத்தொடு பொன் வரன்றிக் கரைகளெல்லா மணி சேர்ந்துரிஞ்சிக் காவிரி கால்பொரு காட்டுப்பள்ளி திருஞான – கிழைத் திருக்காட்டுப் பள்ளி பதி. 5-2 வரையுலாஞ் சந்தொடு வந்திழி காவிரிக் கரையுலாமிகு மணல் சூழ்ந்த காட்டுப்பள்ளி திருஞான – மேலைத் திருக்காட்டுப் பள்ளி பதி 287-5

காம்போசம்‌ என்பது 56 தேசங்களுள்‌ ஒன்று சிறந்த குதிரைகள்‌ பிறக்கும்‌ தேயங்களுள்‌ ஒன்று என்றும்‌ தெரிகிறது. கி.மு. 7 ஆம்‌ நூற்றாண்டில்‌ இந்தியாவின்‌ வடமேற்கில்‌ தற்‌போதைய பிஷாவருக்கு வடமேற்கில்‌ இப்பொழுது இருக்கும்‌, நிலப்பகுதியின்‌ பண்டைய பெயரே காம்போஜம்‌ என்பது. தென்‌ கிழக்கு ஆசியாவிலுள்ள கம்போடியா என்ற நாட்டுக்‌கும்‌ முன்பு காம்போஜம்‌ என்ற பெயர்‌ வழங்கியது.
“கலக்கமில்‌ சிறப்பிற்‌ காம்போசத்தொடு
நலக்காந்தார மென்னாட்டுப்‌ பிறந்த
இலக்கணக்‌ கு திரையிராயிரத் திரட்டியும்‌” (பெருங்‌ 4:11:25 27) “கொங்கணக்கூத்தர்‌” என்ற இலக்கியத்‌ தொரடர்‌ கொங்கண தேசத்தைக்‌ குறிக்கிறது. கொங்கணம்‌ என்பது ஐம்பத்தாறு தேசங்களுள்‌ ஒன்று, இது மேற்குத்‌ தொடர்ச்சி மலைக்கு மேற்கும்‌, அரபிக்கடலுக்குக்‌ கிழக்‌கும்‌,கூர்ச்சரத்திற்குத்‌ தெற்கும்‌, கோவாவிற்கு வடக்குமாக உள்ள நிலப்பகுதி. இந்தியாவின்‌ மேற்குக்‌ கடற்கரைப்பகுதியில்‌ வடக்கே. டாமன்‌ முதல்‌ தெற்கே கோவா வரையிலுள்ள நிலம்‌ கொங்‌ கணம்‌ எனப்படும்‌.

வடதிசை மேல் வழிக் கொள்ளும் நிலையில், திருக்காளத் திக்கு முன்பாகத் திருநாவுக்கரசர் சென்ற இடமாகக் காரிக்கரை அமைகிறது. எனவே திருக்காளத்திக்கு முன்னர் இவ்வூர் அமைந்திருக்கக் காண்கின்றோம். சிவன் கோயில் தலம் என்பது மட்டும் தெரிகிறது. கரை என்று வரும் தன்மையால் காரி என்பது ஆறாக இருக்கலாம். காரியாற்றங்கரையில் உள்ள தலம் என்ற நிலையில் காரிக்கரை எனப் பெயர் பெற்றிருக்கலாம். திரு. நாச்சிமுத்து ஆற்றின் நீரின் கறுப்பு நிறத்தால் பெயர் பெற்ற ஆறுஒன்று காரியாறு எனச் சுட்டப்படுகிறது என்கின்றார். எனவே காரிக்கரையும் இதனைப் போன்று பெயர் பெற்றிருக்க வாய்ப்பு அமைகிறது. சங்க இலக்கியத்திலும் காரியாறு என்ற ஒரு இடம் அமைகிறது.

காரியாறு பாய்ந்து வளஞ்‌ செய்த பகுதி காரியாறு எனப்‌ பெயர்‌ பெற்றிருக்கலாம்‌ என்ற எண்ணம்‌ இப்பெயர்‌ ஆற்றுப்‌ பெயரால்‌ பெயர்‌ பெற்றதை வலியுறுத்தும்‌. காரியாறு என்னும்‌ ஊரில்‌ துஞ்சிய நெடுங்கிள்ளி என்ற சோழ மன்னன்‌ காரியாற்றுத்‌ துஞ்சிய நெடுங்கிள்ளி எனப்‌ பெற்றான்‌. சோழன்‌ நலங்கிள்ளி யுழைநின்று உறையூர்‌ புகுந்த இளந்தத்‌ தன்‌ என்ற புலவனைச்‌ காரியாற்றுத்‌ துஞ்சிய நெடுங்கிள்ளி ஒற்று வந்தானென்று கொல்லப்புக்குமி கோவூர்‌ இழார்‌ பாடி உய்யக்‌ கொண்டார்‌ என்று தெரிகிறது. (புறம்‌. 47) காரி என்ற வள்ளலின்‌ பெயருக்கும்‌ இவ்வூர்ப்‌ பெயருக்கும்‌ ஏதேனும்‌ தொடர்பு உண்டா என்பது அறிய வேண்டும்‌. சேலம்‌ மாவட்டத்திலுள்ள காரிமங்கலம்‌ என்னும்‌ ஊர்‌. காரி என்ற வள்ளலின்‌ பெயரோடும்‌, கோவை மாவட்டத்திலுள்ள ஓரி சேரி என்னும்‌ ஊர்‌ ஓரி என்ற வள்ளலின்‌ பெயரோடும்‌ தொடர்‌ புடையதாக கருதப்படுகிறது. ஏழிற்‌ குன்றத்திற்கு அருகில்‌ செருவத்தூர்‌ என்று ஓர்‌ ஊர்‌ இருப்பதாகவும்‌, காரி என்றும்‌ ஓரி என்றும்‌ பெயர்கொண்ட. இரு பகுதிகளாக அவ்வூர்‌ அமைந்தது என்றும்‌, காரி, ஓரி என்ற வள்ளல்களின்‌ பெயரால்‌ அமைந்தது போலும்‌ என்று கருதப்‌ படுகறது.” காவிரிப்பூம்பட்டினம்‌. காவிரியாறு கடலோடு கலக்குமிடத்தில்‌ இரண்டாயிரம்‌ ஆண்டுகளுக்கு முன்னர்‌ சோழர் துலைநகராகச் சிறந்து விளங்கியது காவிரிப்பூம்பட்டினம்‌. பூம்புகார்‌ நகரம்‌ என்றும்‌, பூம்பட்டினம்‌ என்றும்‌ இவ்வூரைப்‌ புலவர்கள்‌ அழைத்தனர்‌. காவிரிப்பூம்பட்டினம்‌ சோழநாட்டின்‌ சிறந்த துறைமுக நகரமாகும்‌. கி.பி. முதலிரண்டு நூற்றாண்டுகளில்‌ தமிழகத்து வாணிகத்தைப்‌ பற்றி யெழுதிய பிளைனி போன்றவர்‌ இந்நகர வாணிகத்தைப்‌ பற்றித்‌ தம்‌ நூல்களில்‌ குறித்துள்ளனர்‌. புத்த. சாதக்‌ கதைகளில்‌ இந்நகரத்தைப்‌ பற்றிய குறிப்பு இருப்பதால்‌ முற்பட்ட காலத்திலிருந்தே சிறப்புற்ற துறைமுக நகரமாக இருந்‌திருக்க வேண்டும்‌. இங்கு கிடைத்த புதை பொருள்களைக்‌ கொண்டு இந்நகரம்‌ கிறிஸ்துவுக்கு முற்பட்ட வாழ்க்கையையுடைய தென்பதை ஆராய்ச்சியாளர்கள்‌ கண்டறிந்தனர்‌. இவ்வூர்‌ மருவூர்ப்பாக்கம்‌ (புறநகர்‌) பட்டினப்பாக்கம்‌ (அக நகர்‌) என்னும்‌ இரு பிரிவுகளைப்‌ பெற்றிருந்தது. இவ்வூர்‌ கடலில்‌ புகுமிடத்தில்‌ இருந்ததால்‌ புகார்‌ என்றும்‌ அழைக்கப்பெற்றது. காவிரிப்பூம்பட்டினம்‌ என்பதும்‌ அதே காரணத்தால்‌ அமைந்த பெயர்‌. கந்தரதத்தன்‌, காரிக்‌ கண்ணன்‌, சேந்தன்‌ கண்ணன்‌ ஆகியோர்‌ இவ்வூரினர்‌. குறுந்தொகையில்‌ 342 ஆம்‌ பாடல்‌ காவிரிப்பூம்‌ பட்டினத்துக்‌ கந்தரதத்தனார்‌ பாடியது. 297 ஆம்‌ பாடல்‌ காவிரிப்பூம்‌ பட்டினத்துக்‌ காரிக்கண்ணன்‌ பாடியது. 34) ஆம்‌ பாடல்‌ காவிரிப்பூம்பட்டினத்துச்‌ சேந்தன்‌ கண்ணன்‌ பாடியது. அகநானூற்றில்‌ 107, 123, 285 ஆகிய பாடல்கள்‌ காவிரிப்பூம்‌ பட்டினத்துக்‌ காரிக்கண்ணனார்‌ பாடியவை, 10%, 271 ஆகிய பாடல்கள்‌ காவிரிப்பூம்பட்டினத்துக்‌ கண்ணனார்‌ பாடியவை. புறநானூற்றில்‌ 57, 58, 169, 171, 353 ஆகிய பாடல்கள்‌ காவிரிப்பூம்பட்டினத்துக்‌ காரிக்கண்ணனார்‌ பாடியவை.
“நிலம்கொள வெல்கிய பொலம்‌ பூண்கிள்ளி,
பூவிரி நெடுங்கழி நாப்பண்‌, பெரும்‌ பெயர்க்‌
காவிரிப்‌ படப்பைப்‌ பட்டினத்தன்ன
செழுநகர்‌…… .. அ (அகம்‌. 2050 13)
காவிரிப்‌ படப்பைப்‌ பட்டினந்‌ தன்னுள்‌” (சிலப்‌, அடைக்கலக்‌ காதை. 151)
“காவிரிப்‌ படப்பை ஈன்னகர்‌ புக்கேன்‌” (மணிமே. ஆபுத்திரனோடு மணிபல்லவம்‌ அடைந்த காதை, 16.)
“கவேரக்‌ கன்னிப்‌ பெயரொடு விளங்கிய
குவாக்களி மூதூர்ச்‌ சென்று பிறப்பெய்தி’” (௸ பீடிகைகண்டு பிறப்புணர்ந்த காதை. 52)
“காவிரிப்பட்டினங்‌ கடல்‌ கொளு மென்றவத்‌
தூவுரை கேட்டு…………” (௸. கச்சிமாநகர்புக்க கதை. 135.)

சங்க கால ஊர்கள்

காரூர் களிவண்டறையான்’ எனச் சிவனைப்பாடும் சுந்தரர் வாக்கு காரூர் என்ற பெயரைத் தருகிறது. ஆரூரன் உரைத்தன நற்றமிழின் மிகுமாரை லை யொர்பத்திவை கற்றுவல்லார் காரூர் களிவண்டறை யானை மன்னவராகி யொர் விண் முழுதாள்பவரே. சுந் -3-10

காரைக்கால் அம்மையார் பிறந்த ஊராக அமைந்த காரணமாகப் பெருஞ்சிறப்பு பெற்று திகழும் ஊர். செழுந்தேன் கொம்பின் உகு காரைக்காலினில் மேயகுல தனமென நம்பியாண்டார் நம்பி தம் திருத்தொண்டர் திருத் தொகையில் சுட்ட (28) சேக்கிழார் இவ்வூர்ச் சிறப்பை மிக் அழகாகத் தருகின்றார். மரு ஆர்வம் பெற வணங்கி வடதிசை மேல் வழிக் கொள்வார். பெரிய – 27-343 பல்பதியும் நெடுங்கிரியும் படர்வனமும் சென்றடைவார் செல்கதி முன் அளிப்பார் தந்திருக் காரிக்கரை பணிந்து தொல்கலையின் பெருவேந்தர் தொண்டர்கள் பின் உம்பர் குழாம் மல்கு திருக் காளத்தி மாமலை வந்தெய்தினார் – பெரிய 27, 343 2. தமிழ் இடப்பெயராய்வு- பக். 91
கூனல் வளை திரை சுமந்து கொண்டேறி மண்டு கழிக்
கானல் மிசை உலவு வளம் பெருரு திருக் காரைக்கால் (பெரிய 30-1)
வங்க மலிக் கடற்காரைக்கால் (30-2) என்றும் சுட்டும் தன்மையில் இவ்வூரின் அமைப்பு ஓரளவு புரிகிறது. கடற்கரைச் சார்ந்த ஊர் : வளம் மிக்க ஊர் என்ற நிலையில் தெரியவரும் இவ்வூர் காரைச் செடிகளின் மிகுதி காரணமாக இப்பெயர் பெற்றிருக்கக்கூடும் எனத் தோன்றுகிறது. காரைக்காயல் என் பது காரைக்கால் என்றாயிற்று என்ற எண்ணமும் உண்டு. காரைக் கால் அம்மையார் தம் திருவாலங்காட்டு மூத்த திருப்பதிகத்தில் தம்மைக் காரைக்காற் பேய் (2-11) என்று சுட்டும் தன்மையில் அவர் காலத்திலும் காரைக்கால் என்றே இவ்வூர்ப்பெயர் அமைந்திருந்தது என்பதை அறியக் கூடுகின்றது.

இன்று திருக்காறை வாசல் என அழைக்கப்படும் இவ்வூர் தஞ்சாவூர் மாவட்டத்தில் அமைகிறது. சம்பந்தர் பாடல் பெற்ற தலம். கல்வெட்டுகளும் இத்தலத்தை இப்பெயரிலேயே காட்டு கின்றன. சம்பந்தர் பதிகங்களினின்றும்
சீர்திகழும் திருக்காறாயில் 151-1
நீர் வயல் சூழ் திருக் காறாயில் 151-2
கடிபொழில் சூழ் திருக்காறாயில் 151-3
என இவற்றின் வளம் மட்டுமே தெரிய வருகின்றன. இவ்வூர் பற்றிய விளக்கம் புலனாகவில்லை. எனினும் இப்பெயரினை நோக்க காரை + எயில் – காரெயில் என்று ஆகி காறாயில் என திரிந்ததோ என்ற எண்ணம் மேலும் ஆய்வுக்குரியது.

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

சங்க கால ஊர்கள்

சீர்காழி என்று இன்று வழங்கப்படும் இவ்வூர் தஞ்சாவூர் மாவட்டத்தில் அமைகிறது. சமய வாதிகளால் மிகவும் பாராட்டப் பெற்ற தலம் இது என்பதனை, இதன் பன்னிரு பெயர் தெளிவுபடுத்தும். ஞானசம்பந்தர் வாழ்க்கையில் முக்கியத்துவம் பெற்றமையும் இதன் சிறப்புக்குக் காரணம் எனலாம் (ஞானப் பால் பெற்றமை இங்குள்ள சிவன் கோயில் குளக்கரையில் தான்). இப்பன்னிரு பெயரையும் இலக்கியங்கள் மிகச் சிறப்பாக எடுத்துக் கூறுகின்றன. காவிரியின் கழிமுகப் பகுதியில் இன்று சீர்காழி வட்டமாக’ அமைந்துள்ளது.
தார் கெழு தண்டலைத் தண்பணை தழீஇக்
கற்றெகு புரிசைக் காழி நம்பி. ஆளுடை திருக் -1
தலமல்கிய புனற் காழி – திருஞான-15-11
கடற்காழியர் கோன் – திருஞான – 5-11
கல்லுயர் மாக்கடனின்று முழங்கும்
கரை பொரு காழியமூதூர் – திருஞான 40-11
கடலார் புடைசூழ் தரு காழி – திருஞான 34-1
இவ்வூரின் பெருஞ்சிறப்பினைக் கூறும் நம்பி ஆரூரர்,
பார் விளங்கு
செல்வம் நிறைந்த ஊர் சீரில் திகழ்ந்த ஊர்
மல்கு மலர் மடந்தை மன்னும் ஊர் சொல்லினிய
ஞாலத்து மிக்க ஊர் நானூற்றவர்கள் ஊர்
வேலொத்த கண்ணள் விளங்கும் ஊர் – ஆலித்து
பன்னிருகால் வேலை வளர் வெள்ளத்தும்பரொடும்
பன்னிருகால் நீரில் மிதந்த ஊர் – மன்னும்
பிரமனூர் வேணுபுரம் பேரொலி நீர்ச் சண்பை
அரன் மன்னு தண் காழி அம்பொற் – சிரபுரம்
பூந்தராய் கொச்சை வயம் வெங்குருப் பொங்கு புனல்
வாய்ந்த நல் தோணிபுரம் மறையோர் ஏய்ந்த
புகலி கழுமலம் பூம்புறவம் என்றிப்
பகர்கின்ற பண்புற்ற தாகி (4)
இப்பெயர்கள் பன்னிரண்டையும் எடுத்தியம்புகின்றார். கன்னி மதிற் கழுமலம் நாம் கருதுமூர் எனச் சிறந்த பன்னிரண்டு பெயர் (பெரிய – 34-754) என்ற பலரின் சுட்டும் 12 பெயர்கள் பற்றிய எண்ணத்தைத் தருகிறது. ஞானசம்பந்தர் தம் தேவாரத்தில் 63.117 வது பதிகங்களில் திருப்பிரமபுரம் முதல் 12 பெயர்களையும் அமைத்து வரிசையாகப் பாடுகின்றார்.
பிரமபுரம் – பிரமன் வழிபட்டதால் பெற்ற பெயர் என இவ்வூரின் வேணுபுரம் – இந்திரன் மூங்கில் உருவில் மறைந்திருந்தமையால் பெற்ற பெயர்.
தோணிபுரம்- பிரளய காலத்தில் தோணிபோல மிதந்தது ” சீகாழி எனவே தோணிபுரம் என்ற பெயர். இதனை திருநாவுக் கரசர் (83),
அலையும் பெருவெள்ளத்தன்று மிதந்த இத்தோணிபுரம்’. என அமைத்துப் பாடுகின்றனர்.
சண்பை நகர் – சண்பைப் புல்லின் மிகுதி காரணமாக இருக்கலாம். யாதவ குமாரர் சண்பையாக முளைத்தமையின் பெற்ற பெயர் என்பது புராணக்கதை
புகலி – தேவர்களின் புகலிடமாதலால் பெற்ற பெயர்..
வெங்குரு – சுக்கிரனும், இராமனும் பூசித்ததால் பெற்றபெயர்.
பூந்தராய்- திருமால் பூக் கொண்டு வழிபட்டமையால் பெற்ற பெயர்.
சீகாழி – காளியினால் பூசிக்கப்பட்ட தலமாதலின் ஸ்ரீகாளிபுரம் எனப்பட்டு, அதுவே நாளடைவில் சீர்காழி ஆயிற்று என்பர்.
புறவம் – சிபி புறாவாகி வழிபட்ட தலம் என்பர்.
சிரபுரம் – திருமாலால் வெட்டப்பட்ட சிலம்பன் என்ற அசுரன் தலை, இராகுவாக நின்று பூசித்தமையால் பெற்ற பெயர்..
கழுமலம் – பழங்காலத்தில் கழுமலம் என்ற பெயரே வழங்கியது. காவிரிபூம்பட்டினத்தை அடுத்திருப்பதால் சாழர் களின் பட்டத்து யானையை இங்கே கட்டி வைத்திருப்பது வழக்கம் அதன் காரணமாகவே கழுமலம் என்ற பெயர்உண்டாயிற்று என்பர். உயிர்களின் மலங்கள் போக்கும் தன்மையால் பெற்ற பெயர் என்ற எண்ணமும் உண்டு. இப்பன் னிரு பெயர்களிலும் சண்பை என்ற பெயரும் கழுமலம் என்ற பெயரும் தவிர, பிற பெயர்கள் இறைவன மேற்கொண்ட பக்தியின் அடிப்படையில் எழுந்த புராணக் கதையில் பிறந்தவையாகத் தோன்றுகின்றன. சண்பை புல்லின் காரணமாகப் பெற்ற பெயராகச் சண்பை அமைய, இதன் முதன் பெயராக, பழம் பெயராக அமைந்திருந்தது கழுமலம் என்பதைப் பண்டுதொட்டே இதன் செல்வாக்கு தரும் எண்ணமாகக் கொள்ளலாம்.

சங்க கால ஊர்கள்

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

தமிழர் பழம் பெருமையை நிலை நாட்டிக் சொண்டு இருந்த பெரு நகரங்களுள் காவிரிப்பூம்பட்டினம் ஒன்று. புகார், பூம்புகார் போன்றன பிற பெயர்கள். காவிரி ஆற்றின் கரையில் அமைந்த பட்டினம் காரணமாக, காவிரிபுகும்பட்டினம் காரணமாகக் காவிரிப்பூம்பட்டினம் என்ற பெயர் அமைந்ததா அல்லது சோலைகள் நிறைந்த மலர்கள் நிரம்பிய பட்டினம் அருகில் ஓடிய ஆறு காவிரி என்று அழைக்கப்பட்டதா என்பது ஆய்வுக்குரியது. இங்குள்ள சிவன் கோயில் பல்லவன் வழிபட்டதன் காரணமாகப் பல்லவனீச்சரம் என்று சுட்டப்பட்டது என அறிகின்றோம். ஞானசம்பந்தர் பட்டினத்துப் பல்லவனிச்சரம் (65-2) புகாரிற் பல்லவனீச்சரம் (65-9) என்று சுட்டும் தன்மையால் இப்பெயர் கள் தொடர்ந்து இருந்த வழக்கினைத் தெரிய இயலுகிறது. சங்க காலத்தில் காவிரிப்பூம்பட்டினம் என்ற பெயரையும் புகார் என்ற பெயரையும் காண்கின்றோம். சோழநாட்டின் துறை முகப்பட்டினமாகவும் தலைநகராகவும் இருந்தது. இத்தலத்தின் முதல் பெயர் காவிரிப்பூம்பட்டினமாக இருக்கலாம் என்பதனை அப்பெயர் மிகுதி காட்டுகிறது. காவிரிப்பூம்பட்டினம் ஊர்ப் 1. காரை – காட்டுச் செடிவகை. கால் – இடம் – தமிழ் லெக்ஸிகன் vol II பக் 889, 890 2. சேக்கிழார் வழியில் சிவத்தலங்கள் – பக், 259 95 வர்ப்பெயர்கள் ம பெயர் இணைந்த புலவர் பலர் காணப்படுகின்றனர். இதனுடன் புகாஅர் என்ற பெயரும் பழமையானது. பரணரின் அகநானூற் றுப் பாடல் (181)
மகர நெற்றி வான் தோய் புரிசைச்
சிகரந் தோன்றாச் சேணுயர் நல்லில்
புகாஅர் நன்னாடு’
என்கின்ற நிலையில் இப்பெயரின் பழமை தெரிகிறது. மயிலை சீனி வேங்கடசாமி, காவிரியாறு கடலில் கூடுகிற இடமாதலின் இந்நகரம் புகார் என்றும் பூம்புகார் என்றும் பெயர் பெற்றது என்பர் மேலும்,
தேறு நீர்ப் புணரியொடு யாறுதலை மணக்கும்
மலியோதத்து ஒலிகூடல் உரை’
என்ற பட்டினப்பாலை (97-98) வரிகளுக்ரு கூறுகின்ற நச்சினார்க்கினியர், தெளிந்த கடலில் திரையோடே காவிரி தலை கரக்கும் ஓதத்தினால் ஒலிமலிந்த புகார் முகம் என்று விளக்கு கின்றார். எனவே காவிரியாறு கடலில் புகுகிற இடமாதலின் இதற்குப் புகார் என்று பெயர் வந்தது என்பது தெளிவாகிறது என்கின் றார் இப்புகார் பின்னர் அழகிய புகார், பூக்கள் மலிந்த புகார் என்ற நிலையில் பூம்புகார் என்ற பெயரினை அடைந்திருக்க வேண்டும். சிலம்பிலேயே பூம்புகார் தோற்றம் கொள்கிறது. மணிமேகலை பதிகம், நாவலந்தீவின் காவற்தெய்வமாக நாவன் மரத்தின் கீழ் இருந்த சம்பாபதியை (சம்பு -நாவல்) அகத்தியன் தன் கரகத்தைத் கவிழ்த்தலால் வெளிப்போந்த காவிரி வணங்கள் அத்தொன் மூதாட்டி,
செம்மலர் முதியோன் செய்த வந்நாள்
என் பெயர்ப்படுத்த இவ்விரும் பெயர் மூதூர்
நின் பெயர்ப்படுத்தேன் நீ வாழிய என
பாற் பெயரிய உரு கெழு மூதூர் (பதி 29-22)
எனக் குறிப்பிடும் நிலையில் இவ்வூர் இரு பெயரினையுடையது என்பதை விளக்குகின்றது. இது கதையாக இருப்பினும் காவிரிப் பூம்பட்டினம் என்பதே இவ்வூரின் முதற்பெயர் என்பது இங்கு விளக்கம் பெறுகிறது. காவிரிப்பூம்பட்டினம் என்னும் பழம் சிறப்பு பொருந்திய இடம் இன்று சிறிய தொரு கிராமமாக அமைகிறது. பூம்புகார் இன்று அரசின் தலையீடு காரணமாகத் தம் கலைப் பெருமையை எடுத்தியம்பும் நிலையில் நின்று சிறக்கிறது. காவிரிப்பூம்பட்டினம் துறைமுகமாகவும், வணிபத்தலமாகவும் அன்று விளங்கி இடைக்காலத்திலேயே கடல் கொண்ட நிலையில், சிறப்பும் மூழ்கி விட்டது. சேக்கிழார் அடிச்சுவட்டில் நூலாசிரியர் (பக்-85) சேக்கிழார் போன்ற பிறர் இதனைப்பற்றிச் சிறப்பாகப் காரணம் காட்டி, இந்நகரின் சிறப்பிழந்த நிலையைக் காட்டுகின்றார். அதன் பாடாமை இந்நகரம் சிறந்த நகரமாக விளங்கிய நிலையையும், மக்கள் இந்நகரினைச் சிறப்புற அமைத்த அமைப்பு முறையையும் தெளிவாக்குகிறது சிலப்பதிகாரம். பூம்புகாரின் அமைப்பு முறையை நாம் அறிய சிறந்ததொரு சான்றாக அமைகிறது. கடற்கரையைச் சார்ந்த மணல் பரந்த இடம் நெய்தலங்கானல், அதை அடுத்து மருவூர்ப் பாக்கம் (வணிகர்கள் தங்குமிடம்) அடுத்து நாளங்காடி பின்னர் சோழ மன்னர்கள், பெருங்குடி மக்கள் வதிந்த பட்டினப் பாக்கம் என்ற மிகச் சிறப்பான ஊர் அமைப்பு முறையினை நோக்க, இவ்வூரின் தொன்மையும், பெருமையும் தெளிவாக விளங்குகிறது. நகரமைப்புக் கலை எட்டு வகையானது என்ற எண்ணத்திற்குள் தாமரைப்பூ வடிவத்தைக் காஞ்சியும் மதுரையும் தர, இவ்வூரின் அமைப்பு வேறு நிலையில் அமைந்து. அன்றைய தமிழரின் நகரமைப்புக் கலையுணர்வினைத் தருகின்றது எனலாம். இங்குக் காணப்பட்ட கோயில்களின் பெருக்கமும் மக்கள் இங்கு நெருங்கி வாழ்ந்த தன்மையை யுணர்த்து மாற்றான் அமைகிறது. சாய்க்காடு, பல்லவனீச்சரம் என்பன இங்குள்ள கோயில்கள் இருக்குமிடம். சாய்க்காடு இன்று சாயா வனம் என்று அழைக்கப் பெறுகிறது. பௌத்தர்கள் இங்கு செல்வாக்குடன் வாழ்ந்து இருந்தனர் என்பதும், பாலி மொழியில் உள்ள பெளத்த நூல்களில் இப் பட்டினம் கவீரப்பட்டினம் என்று கூறப்படுகிறது என்பதும், மயிலைச் சீனிவேங்கடசாமியின் பௌத்தமும் தமிமும் நூல் தரும் எண்ணம். பதினொராம் திருமுறையிலும், சேக்கிழாராலும் சுட்டப் படும் தலம், அப்பர் ஞானசம்பந்தர் பாடல் பெற்று அமைகிறது. என்பது சாய் என்பது கோரைப்புல்லின் வகை, பஞ்சாய்க் கோரையில் பாவை செய்யும் நிலையைச் சங்கப் பாக்கள் இயம்பும். எனவே இக்கோரைகள் மிகுந்த பகுதியாக இருந்த இடம் தெளிவு. கோயில் எழும்பிய பின்னர், இப்பகுதியில் மக்கள் வசிக்கத் தொடங்கியிருக்கலாம். இன்று மக்கள் வழக்கில் சாய் என்பது சாயா எனப் பொருளே மாறி அமையும் நிலையைக் காண்கின்றோம். ஆதிசேடனது நாகமணி ஒளிவீசியதால் இப்பெயர் பெற்றது என்பர். இப்பொருட்குச் சாய்ஒளி என்பர் என்ற எண்ணமும் அமைகிறது. காவிரியாற்றின் கரையில் இருக்கும் இத்தலம் பூம்புகாரின் ஒரு பகுதியே. என்பது ஐயடிகள் காடவர் கோன் பாடல்களில் மிகவும் தெளிவாக அமைகிறது.
நெஞ்சமே
போய்க்காடு கூட புலம்பாது பூம்புகார்ச்
சாய்க்காடு கைதொழு நீ சார்ந்து
தண் புகார்ச் சாய்க்காடு – 176-1
பூம்புகார்ச் சாய்க்காடு – 177-2
காவிரிப் பூம்பட்டினத்துச் சாய்க்காடு – 177-4

நடுநாட்டிலே ஓய்மாநாட்டு நல்லியக்கோடனின்‌ ஆட்சியிலிருந்த ஓரூர்‌ தென்‌ ஆர்க்காடு மாவட்டத்தில்‌ இண்டிவனம்‌ நகரத்தின்‌ அருகில்‌ உள்ளது. கிடங்கல்‌ என இப்பொழுது வழங்கப்‌ பெறுகிறது. ‌இந்த ஊர்‌ மிகப்‌ பழமையானது. இந்‌நகரத்‌ தெருக்களில்‌ இருந்த புழுதியை யானைகளின்‌ மதநீர்‌ அருவி நனைத்து அடக்கியதாக சங்க இலக்கியம்‌ கூறுகிறது. இவ்வூர்‌ திண்டிவனம்‌ நகரில்‌ உந்து வண்டி நிலையத்தை அடுத்து, பள்ளமான இடத்தில்‌ அமைந்துள்ளது. அங்கே ஒரு சிவன்‌ கோயிலும்‌, சில தெருக்களும்‌ உள்ளன. அதைச்‌ சுற்றிலும்‌ இடிந்த மதிற்சுவர்கள்‌ காணப்படுகின்றன. அம்‌மதிற்‌ சுவர்களை சுற்றிலும்‌ அகழி இருந்திருக்க வேண்டும்‌. அகழி இருந்தமைக்கான அடையாளங்கள்‌ காணப்படுகின்றன. அவ்வூரிலுள்ள சிவன்‌ கோயிலில்‌, கி.பி. 11 மூதல்‌ 15ஆம்‌ நூற்றாண்டு வரையிலான காலத்துக்‌ கல்வெட்டுகள்‌ சில உள்ளன. அவை சோழர்‌, சம்புவராயர்‌, விசயநகர வேந்தர்களின்‌ காலக்‌ கல்வெட்டுகள்‌. “ஓய்மானாட்டு இடக்கை நாட்டுக்‌ இடங்கில்‌” என்னும்‌ ஊரில்‌ அக்‌கோயில்‌ இருப்பதாகக்‌ கல்வெட்டுகள்‌ கூறுகின்றன. இதற்கு ஒரு கிலோ மீட்டர்‌ வடக்கில்‌ உள்ள திண்டிவனத்‌தில்‌ ஒரு சிவன்‌ கோயில்‌ உள்ளது. அது திண்டீசுரம்‌ என்பது. அக்கோயிலிலுள்ள சோழர்காலத்துக்‌ கல்வெட்டுகள்‌ கி.பி. 1300 காலத்தவை. அக்கல்வெட்டுகள்‌ அக்கோயில்‌ “ஓய்மானாட்டு கடக்கைநாட்டுக்‌ இடங்கலான இராஜேந்திர சோழ நல்லூர்த்‌ திண்டீசுரம்‌’” என்று குறித்துள்ளன. ஆகவே அதுவும்‌ கிடங்கல்‌ என்னும்‌ ஊரில்‌ இருந்தது என அறியலாம்‌. இன்றைய திண்டி வனம்‌ நகரத்தின்‌ பெரும்பகுதி பண்டையக்‌ கிடங்கிலே என்று கூறலாம்‌. இன்று ‘கிடங்கல்‌’ என்ற ஊர்‌ நல்லியக்கோடனின்‌ அரண்மனை இருந்த பகுதியாக இருந்திருக்க வேண்டும்‌. செஞ்சியில்‌ இருந்த நவாபுவின்‌ ஆட்சிக்குட்பட்ட அம்பர்கான்‌ என்பவர்‌ கி.பி. 1677இல்‌ கிடங்கிற்‌ கோட்டையையும்‌ அகழியையும்‌ சீர்திருத்தி அமைத்தார்‌ என்று தெரிகிறது, முற்காலத்தில்‌ சிறந்து விளங்கிய கிடங்கல்‌ இப்பொழுது திண்டிவனத்தின்‌ ஒரு உட்பகுதியாக அமைந்திருக்கிறது. (அகழி சூழ்ந்தபகுதி பொதுவாகக்‌ கிடங்கில்‌ என்று கூறப்‌ படும்‌.) கிடங்கில்‌ காவிதி கீரங்கண்ணனார்‌, இடங்கில்‌ காவிதிப்‌ பெருங்கொற்றனார்‌, இடங்கில்‌ குலபதி நக்கண்ணனார்‌ ஆகிய சங்கப்‌ புலவர்கள்‌ இவ்வூரினர்‌. நற்றிணையில்‌ 218ஆம்‌ பாடலைக்‌ காவிதி கீரங்கண்ணனாரா்‌ என்ற புலவரும்‌, 364ஆம்‌ பாடலைக்‌ காவிதிப்‌ பெருங்கொற்றன்‌ என்ற புலவரும்‌, குறுந்தொகையில்‌ 252ஆம்‌ பாடலை குலபதி நக்கண்ணன்‌ என்ற புலவரும்‌ பாடியுள்ளனர்‌.
“கிளைமலர்ப்‌ படப்பைக்‌ கிடங்கில்‌ கோமான்‌ (பத்துப்‌: சிறுபாண்‌, 160)
“அமுதம்‌ உண்க, நம்‌ அயல்‌ இலாட்டி
கிடங்கில்‌ அன்ன………..
பெருமலை நாடனை வரூஉம்‌” என்றோளே” (நற்‌ 65:2)
கிடங்கு என்ற சொல்‌ அகழி என்றும்‌ பண்டகசாலை என்றும்‌ பொருள்‌ படுவதால்‌ இந்த இரண்டில்‌ ஒன்றன்‌ அமைப்பால்‌ பெற்ற பெயர்‌ என்று எண்ணலாம்‌.

கிள்ளிமங்கலம்‌ என்ற இவ்வூர்‌ சோழ மரபினரின்‌ கிள்ளி என்ற பெயரைப்‌ பெற்று விளங்குகிறது. கிள்ளிமங்கலம்‌ என்ற இப்பெயர்‌ தற்காலத்தில்‌ கிண்ணிமங்கலம்‌ என்று வழக்கில்‌ உள்ளது. கிண்ணிமங்கலம்‌ மதுரை மாவட்டத்தில்‌ திருமங்கலம்‌ வட்டத்தில்‌ உள்ளது. கிழார்‌ என்ற புலவரும்‌, அவர்‌ மகனார்‌ சேரகோவனாரும்‌ இவ்வூரைச்‌ சேர்ந்தவர்கள்‌. ஆகவே கிள்ளிமங்கலங்‌கழார்‌ என்றும்‌, கிள்ளிமங்கலங்‌ கிழார்‌ மகனார்‌ சேரகோவனார்‌ என்றும்‌ பெயர்‌ பெற்றனர்‌. நற்றிணையில்‌ 365ஆம்‌ பாடல்‌ கிள்ளிமங்கலங்‌கழார்‌ மகனார்‌ சேரகேரவனார்‌ பாடியது. குறுந்தொகையில்‌ 76, 110, 152, 181 ஆய பாடல்கள்‌ கிள்ளிமங்கலங்கிழார்‌ பாடியவை.

கன்னியாகுமரி மாவட்டம் விளவங்கோடு வட்டத்திலும், தஞ்சாவூர்
மாவட்டம் நன்னிலம், மாயுரம் வட்டங்களிலும் இவ்வூர்ப்பெயர் இடம்பெற்றுள்ளதை
அறியமுடிகிறது.  சுவடியில்,
“காவேரிக்கரை அருகான கிள்ளியூர்” (407-ச) என்றிருப்பதைக் காணும்போது
காவிரியாற்றின் கரையோரமாக இருக்கும் மாயுரம் வட்டத்தைச் சேர்ந்த கிள்ளியூரே
சுவடியில் குறிப்பிடப்பட்டு இருக்கும் ஊராகும்.

சங்க கால ஊர்கள்

கொடுந்தமிழ்‌ நாடு பன்னிரண்டனுள்‌ ஒன்று. தமிழ்நாட்டின்‌ மேற்குப்‌ பகுதி திசைப்பெயருடன்‌ இணைந்து குடநாடு என்னும்‌ பெயர்‌ பெற்றது. அந்நாட்டு மன்னன்‌ சேரன்‌ குடவர்கோ எனப்‌ பெயர்‌ பெற்றான்‌. எருமை என்ற ஒரு மன்னன்‌ குடநாட்டை ஆண்டுள்ளான்‌. இவன்‌ சேர மரபினனாக ஆகியிருக்க வேண்டும்‌.
“வடவர்‌ உட்கும்‌ வான்தோய்‌ வெல்‌ கொடிக்‌
குடவர்‌ கோமான்‌ நெடுஞ்‌ சேரலாதற்குச்‌
சோழன்‌ மணக்கிள்ளி ஈன்றமகன்‌” (பதிற்‌. ஐந்தாம்பதிகம்‌ 1 3)
“குடவர்‌ கோவே! கொடித்‌ தேர்‌ அண்ணல்‌
வாரார்‌ ஆயினும்‌ இரவலர்‌ வேண்டி
தேறின்‌ தந்து, அவர்க்கு ஆர்பதன்‌ நல்கும்‌
குகைசால்‌ வாய்மொழி இசைசால்‌ தோன்றல்‌” (பதிற்‌. 55;9 12)
“முடம்‌ முதிர்‌ பலவின்‌ கொழு நிழல்‌ வதியும்‌
குடநாடு பெறினும்‌ தவிரலர்‌
மடமான்‌ நோக்கி! நின்மாண்‌ நலம்‌ மறத்தே” (அகம்‌, 9116 18)
“நுண்‌ பூண்‌ எருமை குடகாட்டன்ன என்‌
ஆய்நலம்‌ தொலையினும்‌ தொலைக…”” (௸. 115,5 9)
“வரையா ஈகைக்‌ குடவர்‌ கோவே!” (புறம்‌. 17740)
“பெரும்‌ பெயர்‌ ஆதி, பிணங்கு அரில்‌ குடநாட்டு
எயினர்தந்த எய்ம்மான்‌ எறி தசைப்‌
பைஞ்ஞிணம்‌ பெருத்த பசுவெள்‌ அமலை,
வருநர்க்கு வரையாது தருவனர்‌ சொரிய
இரும்பனங்‌ குடையின்‌ மிசையும்‌
பெரும்புலர்‌ வைகறை” (புறம்‌. 177:12 17),

சங்க கால ஊர்கள்

குடந்தைவாயில்‌ என்றும்‌, குடந்தை என்றும்‌, குடவாயில்‌ என்றும்‌ கூறப்படுவன எல்லாம்‌ ஓரே ஊரின் பெயரே. சோழர்‌ குடந்தை என்று கூறப்படுவதால்‌ இவ்வூர்‌ சோழனுக்குரியதாக இருந்திருக்க வேண்டும்‌ என்பது உறுதி. உ. வே. சாமிநாதையர்‌, பின்னத்தூர்‌ அ. நாராயணசாமி ஐயர்‌, பெருமழைப்புலவர்‌ சோமசுந்தரனார்‌ போன்றோர்‌ சங்க இலக்கியப்பாடல்களுக்கு உரை எழுதும்‌ போது குடந்தை ஏன்ற சொல்லுக்குக்‌ குடவாயில்‌ என்றே பொருள்‌ கூறுகின்றனர்‌. குடந்தை என்றும்‌, குடந்தை வாயில்‌ என்றும்‌, குடவாயில்‌ என்றும்‌ குறிக்கப்பெற்ற ஊரே இன்று குடவாசல் ‌என்று வழங்கும்‌ ஊராகும்‌. இவ்வூர்‌ தஞ்சை மாவட்டத்தில்‌ நன்னிலம்‌ வட்டத்திலுள்ளது. இல்லின்‌ வாய்‌ அல்லது வீட்டின்‌ வாய்‌ என்று பொருள்‌படும்‌ வாயில்‌ என்ற சொல்லுடன்‌ வழங்கப்பெறும்‌ சில ஊர்ப்‌ பெயர்‌களில்‌ குடந்தைவாயில்‌ அல்லது குடவாயில் ‌என்னும்‌ இந்த ஊரும்‌ ஒன்று. ஊர்கள்‌ அமைந்துள்ள திசையை அவற்றின்‌ பெயர்‌ உணர்த்தும்‌ நிலையும்‌ இப்பெயரில்‌ அமைகின்றது. முற்காலத்தில்‌ சிறந்து விளங்கிய ஒரு பெருநகரின்‌ மேலவாசலாக அமைந்த இடம்‌ நாளடைவில்‌ ஓர்‌ ஊராக அமைந்து குடவாசல்‌ என்று பெயரி பெற்றிருக்க வேண்டும்‌. (கோச் செங்கட்‌ சோழன்‌ தன்னோடு போர்‌ செய்து தோல்வியுற்ற சேர மன்னனைக்‌ குடவாயிற்‌ கோட்டம்‌ என்னும்‌ சிறைக்‌ கோட்டத்தில்‌ அடைத்து வைத்திருந்தான்‌ என்ற செய்தி, குடவாயிலில்‌ ஒரு சிறைக்‌ கோட்டம்‌ அமைந்து இருந்த நிலையை நமக்கு உணர்த்துகின்ற குடவாசலில்‌ அமைந்திருந்த பழைய கோட்டை மதில்கள்‌ பற்றிய செய்தியைத்‌ தேவாரமும்‌ உணர்த்துகிறது. குடந்தை என்று நாலாயிர திவ்வியப்‌ பிரபந்த பாடல்களிலும்‌ தேவாரப்‌ பாடல்களிலும்‌ குறிக்கப்படும்‌ ஊர்‌ இன்றைய கும்பகோணமாகும்‌. இது குடமூக்கு என்றும்‌ குறிக்கப்படுகிறது. சங்க இலக்கியத்தில்‌ கூறப்பெற்ற குடந்தை, குடந்தைவாயில்‌ குடவாயில்‌ என்பது தற்காலத்திய குடவாசல்‌ என்ற ஊராக இருக்க வேண்டும்‌ என்று தோன்றுகிறது. ஓர்‌ ஊரின்‌ பெயர்‌ காலப்‌ போக்கில்‌ பின்னர்‌ வேறொரு பெயராகத்‌ திரிதலும்‌, இப்பெயரே பிறிதோர்‌ ஊர்க்குப்‌ பெயராக அமைதலும்‌ ஆகிய தன்மையை நாம்‌ காண முடிகிறது. நற்றிணையில்‌ 27, 212, 379 ஆகிய பாடல்களையும்‌, குறுந்‌ தொகையில்‌ 281, 369 ஆகிய பாடல்களையும்‌, அகநானூற்றில்‌ 35, 44, 60, 79, 119, 129, 287, 315, 345, 366, 385 ஆகிய பாடல்களையும்‌, புறநானூற்றில்‌ 242ஆம்‌ பாடலையும்‌ பாடிய ரத்தனார்‌ என்ற புலவரும்‌, குறுந்தொகையில்‌ 79ஆம்‌ பாடலைப்‌ பாடிய கீரனக்கன்‌ என்ற புலவரும்‌ இவ்வூரைச்‌ சேர்ந்தவர்கள்‌.
“தேர்‌ வண்‌ சோழர்‌ குடந்தை வாயில்‌
மாரி அம்கடங்கின்‌ ஈரிய மலர்ந்த
பெயல்‌ உறுநீலம்‌ போன்றன விரலே” (நற்‌ 379 : 7 9)
“பொங்கடி படிகயம்‌ மண்டிய பசுமிளை,
தண்‌ குடவாயில்‌ அன்னோள்‌
பண்புடை ஆகத்து இன்துயில்‌ பெறவே” (அகம்‌. 44 / 17 19)
“கொற்றச்‌ சோழர்‌ குடந்தை வைத்த
நாடுதரு நிதியினும்‌ செறிய அருங்கடிப்‌ படுக்குவள்‌, அறன்‌இல்‌ யாயே” (௸, 60: 13 15)

இன்று தஞ்சாவூர் மாவட்டத்தில் கும்பகோணம் எனச் சுட்டப்படும் ஊர். அன்று இவ்விரு பெயர்களாலும் வழங்கப்பட்டதாகத் செரிகிறது. குடமூக்கின் வடமொழிப் பெயர் மாற்றமே கும்பகோணமாயிற்று. அதுவே இன்று செல்வாக்குடன் திகழ்கின்றது. வைணவக் கோயில்களும் சைவக் கோயில்களும் நிறைந்த இடம். கோயில் பெருத்தது கும்பகோணம் என்பது பழமொழி. இங்குள்ள மூன்று கோயில்கள் தேவாரப்பாடல் பெற்றவையாக அமைகின்றன. ஞானசம்பந்தர், அப்பர் பாடல் பெற்ற கும்பகோணம் கும்பேசுவர சுவாமி கோயில் (சுவாமி கும்பம் போன்றவர்) குடந்தைக் காரோணத்தில் உள்ள விசுவநாதர் கோயில் (சம்பந்தர்) குடந்தைக் கீழ்க் கோட்டத்தில் உள்ள கும்பகோணம் நாகேஸ்வர ஸ்வாமி கோயில் (அப்பர்) என்பன அவை. காசி குடந்தை கீழ்க் கோட்டம் ஐயடிகள் காடவர் கோன் இறைவன் பற்றி,
பாழ்க் கோட்டம் சேராமுன் பன்மாடத் தென் குடந்தைக்
கீழ்க் கோட்டம் செப்பிக் கிட (2) எனப் பாடும்
தன்மையைக் காண்கின்றோம். இவ்வூர்ப் பெயர்க் காரணத்தை ஆராயும்போது, முதலில் குடமூக்கு என்றே வழங்கப்பட்டு, பின்னர் குடந்தை என்றும். இன்று கும்பகோணம் என்றும் வழங்கப்படுகிறது. இவ்வூர்ப் பெயருக்குரிய காரணங்கள் பல என்பர். ஞானசம்பந்தரும் அப்பரும் சுட்டும் நிலையில் குடந்தை என்றும் குடமூக்கு எனவும் இரு பெயர்களாலும் வழங்கப்பட்டிருக்கக் காண்கின்றோம்.
கூரார் மழுவொன் றேந்தியந்தண் குழகன் குடமூக்கில்
காரார்கண்டத் தெண்டோ ளெந்தை காரோணத்தாரே – 72-1
கொடியார் விடையார் மாடவீதிக் குடந்தைக் குழகாரும்
கடியார் சோலைக் கலவ மயிலார் காரோணத்தாரே-72-2
இவற்றுள் குடமூக்கு என்ற பெயரை இடைக்காலத்திலேயே தான் காண்கின்றோம். குடமூக்கில் வைணவக் கோயில்கள் பல உள. சிறப்பு பெற்றது சாரங்கபாணிக் கோயில். பெரியாழ்வார். திருமழிசையாழ்வார், திருமங்கையாழ்வார், பூதத்தாழ்வார், பேயாழ்வார், நம்மாழ்வார் ஆகியோரால் பாடல் பெற்ற கோயில் இது. இடைக்காலத்தில் குடமூக்கு என்ற பெயர்பற்றிய எண்ணம் வரினும், குடந்தை என்ற பெயரைப்பற்றிய எண்ணம் சங்க காலத்திலேயே அமைய இரு குடந்தையும் ஒன்றா வேறா என்ற எண்ணம் எழுகின்றது. எனினும் இவை குடக்கு என்ற திசைப் பெயர் காரணமாக எழுந்த பெயர்கள் என்பது தெளிவான ஒன்று. 1.நகரத்தின் மேற்குப்பகுதியாக, மேற்கு வாயிலாக இருந் தமையின் பெற்ற பெயர் என்பர். பழிக் காலத்தின் போது வைக்கப்பட்ட அமுத கலசத்தை – குடத்தை இறைவன் வேட வடிவு கொண்டு இங்கே வந்து அம் பினால் அடிக்க உடைந்த மூக்கின் வழியே அமிர்தம் நான்கு பக்கங்களிலும் பரந்து நிலை பெற்றதால் குட, மூக்கு என்ற பெயர் பெற்றது. படைப்புக் காலத்திலேயே இறைவன் அமிர்த குடத்தில் எழுந்தருளியமையால் இறைவனுக்கு ஆதி கும்பேசுரர் என்ற பெயர் ஏற்பட்டது எனவும் தலபுராணம் கூறும். தஞ்சாவூர் மாவட்ட ஊர்ப்பெயர்கள் – பக். 45, 46

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

சங்க கால ஊர்கள்

குடப்பாச்சில் உறைகின்ற சிவன் பற்றிய எண்ணம் தேவாரத்தில் அமைகிறது.
குடப்பாச்சில் உறை கோக் குளிர்வானே
கோனே கூற்று தைத்தானே (15-6)

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

சங்க கால ஊர்கள்

சங்க கால ஊர்கள்

சங்க கால ஊர்கள்

இன்று குடவாசல் எனத் தஞ்சாவூர் மாவட்டத்தில் உள்ளது. சம்பந்தர் பாடல் பெற்ற தலம் இது (பதி 158, 194). இன்று கும்பகோணம்-திருவாரூர் நெடுஞ்சாலையில் கும்பகோணத்திலிருந்து பத்து மைல் தொலைவில் உள்ளது என்ற எண்ணம் இது தொடர்பானது. குடவாயில் இன்று குடவாசல் என்று வழங்கப் படினும் சங்ககாலம் தொட்டே வழங்கிய பெயர்களாகக் குட வாயிலுடன் குடந்தைவாயில் குடந்தை என்பனவும் அமைகின்றன. திருணபிந்து முனிவர் வழிபட இறைவன் குடத்தில் இருந்து வெளிப்பட்டு அவருடைய நோயைத் தீர்த்தருளிய தலம். எனவே குடவாயில் எனப் பெயர் பெற்றது என்ற எண்ணம். அமைகிறது குடந்தை, குடந்தை வாயில், குடவாயில் என்ற ஊர்ப்பெயர் பற்றிய எண்ணங்களுடன் குடந்தை குடமூக்கு கும்பகோணம் பற்றிய எண்ணங்களையும் இணைத்து நோக்கின் சில எண்ணங்கள் தோன்றுகின்றன. இன்றைய குடவாயில் கும்பகோணத்தில் (குடமூக்கில்) இருந்து 10 மைல் தூரத்தில் உள்ளது ஒரு நிலை. அடுத்து இரண்டும் குடந்தை என்ற பெயர் பெறுகின்றன. சங்க இலக்கியத்தில் அமைவது குடந்தை. குடந்தை வாயில் எனவும் சுட்டப்பட்ட குடவாயில் உரையாசிரியர் அனைவரும் குடந்தை என்ற சொல்லுக்குக் குடவாயில் என்றே பொருள் கூறுகின்றார். குடமூக்கு அல்லது கும்பகோணம் என்ற பெயர்கள் சங்க இலக்கியங்களில் இல்லை. ஆயின் குடவாயிலைக் குறித்து குடந்தை என்ற பெயர் குடமூக்குக்கு உண்டு. மேலும் குடவாயில் என்பது ஒரு ஊரின் எல்லை போன்று அமைகிறது. எனவே அன்றைய நிலையில் கேர் சோழர்வண் குடந்தை வாயில் (நற் 379) என்ற எண்ணம் சோழ ரின் குடந்தைக்குரிய வாயில் என்ற நிலையில் குடந்தை ஒரு பெரிய நகரமாகவும் அதன் வாயில் சிறப்புடன் திகழ்ந்தமையின் அது குடந்தை வாயில் என்றும் குடவாயில் என்றும் அழைக்கப்பட்டு இருக்கக் கூடும் என்றும் எண்ணத் தோன்றுகிறது. பின்னர், குடந்தையில் தனியே சிறந்த கோயில்கள் பல தோன்ற, குடந்தை யின் ஒரு பகுதி குடமூக்கு என்று சுட்டப்பட்டு பின்னர் கும்ப கோணமாகி விட்டது என்றும், குடந்தையின் வாயிற் பகுதி குட வாயில் குடவாசலாக இன்று திகழ்கிறது எனவும் கருத இட மேற்படுகிறது. மேற்கு வாசல் பகுதி என்பது குடவாசலுக்குரிய பொருளாக அமைய, குடந்தையின் மேற்கு என்ற திசைப்பெயர் அடிப்படையில் பிறந்த ஊர் என்பது மட்டும் உறுதிப்படுகிறது. குடவாயில் என்பதற்கு வரையார் மதில் சூழ் குடவாயில் என்று சம்பந்தர் பாடும் நிலை சிறப்பாகப் பொருத்தம் காட்டுகிறது. (158-8) மேலும் தேர் வண் சோழர் குடந்தை (நற் – 379-7-9) என்று சோழரின் குடந்தையாகச் சுட்டும் நிலையிலும் கொற்றச் சோழர் குடந்தை வைத்த நாடு தரு நிதியினும் செறிய அருங் கடிப் படுக்குவள் ; (அகம் 60-13-15) ; தண் குடவாயில் அன்னோள் (அகம் 44-17-19) போன்று குடந்தையுடன் தலைவியை உவமிக் கும் நிலையிலும் குடந்தை மிகச் சிறப்பானதொரு, பெரியதொரு நகரமாகத் திகழ்ந்திருக்கும் வாய்ப்பு அமையும் நிலையிலும், குடந்தை பெரியதொரு நகரமாகத் திகழ்ந்திருக்கும் வாய்ப்பு அமைகிறது. பின்னர் இதன் ஒரு பகுதி கோயில் சிறப்பால் குட மூக்கு என பெருமை பெற்றது என்பது பொருத்தமாகிறது.

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

மக்களின் உட்குழுக்களைச் சுட்டிய “குடி” என்ற வடிவம், மக்களின் இருப்பிடங்களையும் சங்ககாலத்தில் சுட்டியிருக்கின்றது. சங்ககால ஊர்ப்பெயர்களில் பல “குடி” என்று முடிகின்றன.
உதாரணமாக சில ஊர்கள்: உத்தங்குடி, சாத்தங்குடி

சங்க கால ஊர்கள்

சங்க கால ஊர்கள்

சேரன்‌ செங்குட்டுவனின்‌ தம்பியாகிய இளங்கோ துறவறம்‌ பூண்டு அருந்தவம்புரிந்த இடம்‌ குணவாயிற்‌ கோட்டம்‌ என்பது. இது வஞ்ரிமாநகரின்‌ கிழக்குத்‌ இசையில்‌ அமைதந்திருந்தமையால்‌ ஊர்கள்‌ அமைந்திருந்த திசையால்‌ பெயர்பெற்ற குடவாயில்‌ போன்றே இவ்வூரும்‌ குணவாயில்‌ என்று பெயர்‌ பெற்றிருக்க வேண்டும்‌. இளங்கோ தவம்புரிந்த கோட்டம்‌ அமைந்திருந்த வஞ்சிமாநகரின்‌ குணவாயில்‌ பகுதி பிற்காலத்தில்‌ அப்பெயருடன்‌ ஓர்‌ ஊராயிற்று போலும்‌. “குணவாயில்‌ கோட்டம்‌” என்ற சிலப்பதிகாரப்‌ பதிகத்தின்‌ அடிக்குப்‌ பொருள்‌ எழுதிய அரும்பத உரை’யாசிரியரும்‌, அடி யார்க்கு நல்லாரும்‌ குணவாயில்‌ என்பதற்குத்‌ திருக்குண வாயில்‌ என்று கூறினர்‌. திருக்குணவாயில்‌ என்பது ஓரூர்‌ என்றும்‌, அது வஞ்சியின்‌ கீழ்த்திசையின்கண்‌ உள்ளதென்றும்‌ அடியார்க்கு நல்லார்‌ கூறினர்‌,
“குண வாயிற்‌ கோட்டத்‌ துரசுதுறந்‌ திருந்த
குடச்‌ கோச்‌ சேரலிளங்‌ கோவடிகட்கு” (சிலப்‌. பதிகம்‌. 1 2)
“குணவாயில்‌ கொங்கு நாட்டில்‌ உள்ளதென்பர்‌ சிலர்‌, (ஆராய்ச்சித்‌ தொகுதி. ப. 247) திருவஞ்சிக்குளம்‌. என வழங்கும் திருவஞ்சைக்‌ களத்தின்‌ அருகேயுள்ள தென்பர்‌ சிலர்‌. திருவஞ்சைக்‌ களம்‌ என்னும்‌ திருக்கோயிலையுடைய கொடுங்கோளூரில்‌ (Granganore) குணவாய்‌ என்ற ஊர்‌ உள்ளதென்று ‘உண்ணியாடி சரிதம்’ என்னும்‌ மலையாளக்காவியம்‌ கூறுகின்றது, இது பன்னிரண்டாம்‌. நூற்றாண்டில்‌ எழுதப்பட்டதென்பா்‌ என்ற‌ கருத்தும்‌ காணப்படுகறது.,

சேக்கிழாரின் பெரிய புராணம் சுட்டும் ஊர் இது (ஏயர் கோன் 10, 17, 18).

சங்க கால ஊர்கள்

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

குன்றம்‌ என்பதும்‌ குன்று என்பதும்‌ மலை என்னும்‌ பொருளையுடையனவே. குன்றம்‌ என்ற சொல்‌ வேங்கடமலையைக்‌ குறிக்கவும்‌ ஆளப்‌ பட்டிருக்கிறது சங்க இலக்கியத்தில்‌. வேங்கடமலை புல்லி என்ப வனுக்கு உரியதாக இருந்தது. பரிபாடலில்‌ 9, 18 ஆகிய பாடல்‌களைப்‌ பாடிய பூதனார்‌ என்ற புலவர்‌ குன்றத்தைச்‌ சேர்ந்தவராதலின்‌ குன்றம்‌ பூதனார்‌ எனப்‌ பெயர்‌ பெற்றார்‌.
“புடையலங்‌ கழற்காற்‌ புல்லி குன்றத்து
நடையருங்‌ கானம்‌ விலங்கி, கோன்‌ சிலைத்‌
தொடை அமைபகழித்‌ துவன்று நிலைவடுகர்‌,
பிழி ஆர்‌ மூழர்‌, கலி சிறந்து ஆர்க்கும்‌
மொழி பெயர்‌ தேஎம்‌ இறந்தனர்‌ ஆயினும்‌,
பழிதீர்‌ மாண்‌ நலம்‌ தருகுவர்‌ மாதோ” (அகம்‌. 295:13 18)
குன்றம்‌, குன்று என்ற இரண்டு சொற்களும்‌ பரங்குன்றத்‌தைக்‌ குறிக்க ஆளப்பட்டுள்ளன. திருப்பரங்குன்றம்‌ தற்கால மதுரைக்கு அருகில்‌ உள்ளது. இவ்வூர்‌ சங்க காலத்திலேயே முருகனின்‌ தலமாக விளங்கி இருக்‌கிறது. முருகனது அறுபடை. வீடுகளுள்‌ ஒன்று இத்தலம்‌. இருபது நூற்றாண்டிற்கு முன்‌ இக்குன்றம்‌ சமணமுனிவர்கள்‌ தங்க இருந்த எட்டுக்‌ குன்றுகளில்‌ ஒன்றாக இருந்தது. சமணர்‌ தவம்‌ புரிந்த இடங்கள்‌ இங்கு உண்டு. பல்லவர்‌ ஆட்சியிலும்‌ பாண்டியர்‌ ஆட்சியிலும்‌ இவ்வூர்‌ சிறப்‌புற்றிருந்தது. முஸ்லீம்‌ ஆட்சியில்‌ இங்கே ஒரு பள்ளி வாசல்‌ ஏற்பட்டது. (கலைக்களஞ்சியம்‌)
“மாடம்‌ மலிமறுகற்‌ கூடற்‌ குட வயின்‌
இருஞ்‌ சேற்று அகல்‌ வயல்‌ விரிந்து வாய்‌ அவிழ்ந்த
முள்தாட்‌ தாமரைத்‌ துஞ்சி, வைகறைக்‌
கள்‌ கமழ்‌ நெய்தல்‌ ஊதி, எல்‌ படக்‌
கண்‌ போல்‌ மலர்ந்த காமரு சுனை மலர்‌,
அஞ்சிறை வண்டின்‌ அரிக்கணம்‌ ஒலிக்கும்‌
குன்று அமர்ந்து உறைதலும்‌ உரியன்”‌ (பத்துப்‌. திருமுருகு 71 77)
“பரங்குன்றில்‌ பன்னிரு கைக்‌ கோமான்‌ தன்‌ பாதம்‌
கரம்‌ கூப்பி கண்குளிரக்‌ கண்டு.”.. (ஷே. டே, குனிப்பாடல்‌ 91.2)
“தனி மழை பொழியும்‌ தண்‌ பரங்குன்றில்‌
கலி கொள்‌ சும்மை, ஒலி கொள்‌ ஆயம்‌”, (பத்துப்‌, மதுரைக்‌: 263 264)
“இவ்‌ வையை யாறு என்‌ றமாறு என்னை? கையால்‌
தலை தொட்டேன்‌, தண்‌ பரங்குன்று”. (பரி, 6: 94 95)
“பரங்குன்று இமயக்‌ குன்றம்‌ நிகர்க்கும்‌”. (௸. 81,1)
“….மறப்பு அறியாது நல்கும்‌
சிறப்பிற்றே தண்‌ பரங்குன்று’” (௸. 8: 45 46)
“வருபுனல்‌ வையை மணல்‌ தொட்டேன்‌; தரு மண வேள்‌
தண்‌ பரங்குன்றத்து அடி. தொட்டேன்‌ என்பாய்” (௸ ,8; 61 62)
“கேட்டுதும்‌ பாணி; எழுதும்கிணை முருகன்‌
தாள்‌ தொழு தண்பர ங்குன்று” (௸ 8:81 82
”மண்‌ பரிய வானம்‌ வறப்பினும்‌, மன்னுகமா,
தண்‌ பரங்குன்றம்‌! நினக்கு” (௸ 8: 129 130)
“மணி மழை தலைஇ யென, மா வேனில்‌ கார்‌ ஏற்று,
தணி மழை தலையின்று, தண்பரங்குன்று” (ஷே 9 10 11)
“வித்தகத்‌ தும்பை விளைத்தலான்‌, வென்‌ வேலாற்கு
ஒத்தன்று, தண்பரங்குன்‌று” (௸. 9; 68 69)
“பாடல்‌ சான்று பல்‌ புகழ்‌ முற்றிய
கூடலொடுபரங்குன்‌ றின்‌ இடை”. (௸ 17: 22 23)
”சுனை மலர்த்‌ தாது ஊதும்‌ வண்டு ஊதல்‌ எய்தா?
அனைய, பரங்குன்றின்‌ அணி’” (.௸.17; 38 39)
“தெய்வ விழவும்‌ திருந்து விருந்து அயர்வும்‌
அவ்வெள்‌ அருவி அணிபரங்குன்றிற்கும்‌” (௸.. 17;42 43)
“நிலவரை அழுவத்தான்‌ வான்‌ உறை புகல்‌ தந்து
புலவரை அறியாத புகழ்பூத்த கடம்பு அமர்ந்து
அருமுனி மரபின்‌ ஆன்றவர்‌ நுகர்ச்சிமன்‌
இருநிலத்தோரும்‌ இயைக!” என ஈத்தறின்‌
தண்‌ பரங்குன்றத்து, இயல்‌அணி நின்மருங்கு
சாறுகொள்‌ துறக்கத்‌ தவளொடு
மாறுகொள்வது போலும்‌, மயிற்‌ கொடி வதுவை” (௸. 19:1 7)
“நேர்வரை விரிஅறைவியல்‌ இடத்து இழைக்கச்‌
சோபன நிலையது துணி பரங்குன்றத்து
மாஅல்‌ மருகன்‌ மாட மருங்கு” (௸. 19;65.57)
“நிரை ஏழ்‌ அடுக்கிய நீள்‌ இலைப்பாலை
அரைவரை மேகலை, அணிநீர்ச்சூழி
தரை விசும்பு உகந்த தண்‌ பரங்குன்றம்‌ (௸. 21/13 15)
“கொழுநன்‌ மூழ்தூங்கி, கொய்பூம்புனல்‌ வீழ்ந்து
குழுவும்‌ தகைவகைத்து தண்‌ பரங்குன்று (௸. 21:44.45)
“சேய்மாடக்‌ கூடலும்‌ செவ்வேள்‌ பரங்குன்றும்‌ (௸. திரட்டு 12.2)
“சூர்‌ மருங்கு அறுத்த சுடர்‌இலை நெடுவேல்‌
சினம்மிகுமுருகன்‌ தண்பரங்‌ குன்றத்து” (அகம்‌, 59 :10 11)

ஞானசம்பந்தரின் திருவூர்க் கோவையுள் இடம்பெறும் ஒரு ஊர். (175) சிவன் கோயில் தலம் என்பது வெளிப்படை. நீரூர் வயனின்றியூர் குன்றியூரும் என இவர் இவ்வூரைக் குறிப்பிடுகின் றார். குன்றி மரம் காரணமாகப் பெற்ற பெயராக இருக்கலாம்.

குன்றை அடுத்துள்ள ஊர்‌ என்‌ற நிலையில்‌ குன்றூர்‌ என்ற ஊர்ப்பெயர்‌ தோற்றம்‌ பெற்‌றிருக்கவேண்டும்‌ எனத்‌ தோன்றுகிறது. இப்‌பெயருடன்‌ ஊர்கள்‌ ஒன்றற்கு மேற்பட்டு இருப்பதாகத்‌ தெரிகிறது. வேளிர்கள்‌ வாழும்‌ நகரமாகிய கீழ்கடற்கரையிலுள்ள குன்றூரும்‌ ஒன்று, நீலகிரி மலையில்‌ இப்பொழுது குன்னூர்‌ என்ற பெயருடன்‌ வழங்கும்‌ ஊரும்‌ ஒருகாலத்தில்‌ குன்றூர்‌ என்ற பெயருடன்‌ வழங்கியதே. கிழார்‌ என்னும்‌ புலவரும்‌ அவர்‌ மகன்‌ கண்ணனாரும்‌ இவ்‌ வூரினர்‌ ஆகையால்தான்‌, குன்றூர்‌ கிழார்‌ என்றும்‌ குன்றூர்‌ கிழார்‌ மகனார்‌ கண்ணத்தனார்‌ என்றும்பெயா்‌ பெற்றிருந்தனர்‌. நற்றிணையில்‌ 382 ஆம்‌ பாடல்‌ கண்ணத்தனாரும்‌, புறநானூற்றில்‌ 338ஆம்‌ பாடல்‌ ஓழாரும்‌ பாடிய பாடல்களாகும்‌. தொன்றுமுதிர்‌ வேளிர்‌ என்றும்‌, குன்றூர்‌ குணாது தண்‌ பெரும்‌ பெளவம்‌ என்றும்‌ இலக்கியங்‌ கூறுவதை நோக்கும்‌ பொழுது கீழ்க்கடற்கரையை அடுத்த குன்றூரே சங்ககாலக்‌ குன்றூர்‌ என்று எண்ண இடமளிக்கிறது.
பழன யாமைப்‌ பாசடைப்‌ புறத்து,
கழனி காவலர்‌ சுரி நந்து உடைக்கும்‌,
தொன்றுமுதிர்‌ வேளிர்‌, குன்றூர்‌ அன்னஎன்‌
நல்மனை நனிவிருந்து அயரும்‌
கைதூ வின்மையின்‌ எய்தாமாறே” (நற்‌. 280:6 10)
“கணைக்‌ கோட்டு வாளைக்‌ கமஞ்சூல்‌ மட நாகு
துணர்த்‌ தேக்கொக்கின்‌ தீம்பழம்‌ கதூஉம்‌
தொன்று முதிர்‌ வேளிர்‌ குன்றூர்க்‌ குணாது
தண்பெரும்‌ பெளவம்‌ அணங்குக தோழி!” குறுந்‌. 164: 124)

கூட்டமாகச் சேர்ந்து வாழுமிடம் குப்பம். சமுதாயத்தில் பின்தங்கிய,பொருளாதரத்தில் பின்தங்கிய மக்கள் வாழுமிடமாகக் குப்பம் அமைந்துள்ளது.
1)அங்க்காணிக் குப்பம் 5)ஆதிக்குப்பம்
2)அரியாங்குப்பம் 6)மேல்போடிக் குப்பம்
3)பெலாக் குப்பம் 7)சிங்காணிக் குப்பம்
4)ஆலங்குப்பம் 8)செட்டிக் குப்பம்

சங்க கால ஊர்கள்

சங்க கால ஊர்கள்

சங்க கால ஊர்கள்

இன்றும் குரக்குக்கா என்றே சுட்டப்படும் இவ்வூர். இன்று தஞ்சாவூர் மாவட்டத்தில் அமைகிறது. காவிரியின் கரையில் உள்ள தலம் இது என்பதனை அப்பர் பாடல்கள் (பதி 189) சுட்டுகின்றன.
மிக்கனைத்துத் திசையு மருவிகள்
புக்குக் காவிரி போந்த புனற்கரைக்
கொக்கிளம்பயில் சோலைக் குரக்குக்கா
நக்கனை நவில்வார் வினை நாசமே என்ற நிலையில் அமைகின்றன. மேலும் கோல மஞ்ஞைகளா லும் குரக்குக்கா எனப் பல வளம் பற்றியும் சோலை பற்றியும் பேசும் நிலையில் குரங்குகளின் மிகுதி காரணமாக அமைந்த பெயர் இது என்பது தெளிவாகிறது. அனுமார் பூசித்த தலம் என்பது புராண எண்ணம்.

இன்றும் இப்பெயருடனேயே வழங்கப்படும் ஊர், வட ஆர்க் காடு மாவட்டத்தைச் சார்ந்து அமைகிறது. சம்பந்தர் பாடல் பெற்றது இவ்வூர். குரங்கணில் முட்டம் என்ற பெயருக்கு, குரங்கு அணில் முட்டம் என்ற மூன்றும் தரிசித்த தலம் எனப் புராணக் கதை கூறுவர். எனினும் விலங்குப் பெயரால் ஊர்ப்பெயர்கள் அமைவது உண்டு என்ற பொது விதி நோக்கிப் பார்க்க, குரங்கு பெயரால் இவ்வூர், பெயர் பெற்றிருக்கலாமோ என்ற எண்ணம் தோன்றுகிறது. முட்டம் என்பதற்குத் தமிழ் லெக்ஸிகன் இடம், ஊர், காகம் என்ற முப்பொருட்களையும் தருகிறது. எனவே குரங்குகள் மிகுந்த இடம் என்ற பொருளில் குரங்கணிமுட்டம் பெயர் பின்னர், குரங்கணில் முட்டம் என்று புராணக்கதை செல்வாக் கில் திரிந்திருக்கலாம் எனத் தோன்றுகிறது. மேலும் சம்பந்தரின் தேவாரம் இப்பகுதியை மிகவும் வளப்படுத்தும் சோலைகள் நிறைந்து இருந்ததொரு நிலையில் காட்டுவது. இப்பெயர்க் காரணத்திற்குப் பொருத்தம் தருகிறது. முட்டம் என்பது பிற ஊர்ப்பெயர்களில் பொதுக்கூறாக இருப்பதும் இவண் சுட்டத் தக்கது. (இரணிய முட்டம்).

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

வட வடகுரங்காடு துறை, தென் குரங்காடு துறை என்ற இரு தலம் பற்றிய பாடல்கள் அமைகின்றன. இன்று தஞ்சை மாவட்டத்தில் காணப்படும் இரு தலங்களும் முறையே குரங்காடு துறை, ஆடுதுறை என இரண்டு பெயர்களால் சுட்டப்படுகின் றன. காவிரியின் தென்கரையில் உள்ளது தென் குரங்காடு துறை. வடகரையில் உள்ளது — குரங்காடு துறை. எனவே குரங்காடு துறை என்பதே இரண்டு ஊர்களுக்குமுரிய முதல் பெயர். பின்னர் தனிப்படுத்தப்பட தென் இணைக்கப்பட்டன என்பது தெளிவு. குரங்குகளின் மிகுதி காரணமாகவே குரங்காடுதுறை என்ற பெயர் அமைந்தது. எனினும் வாலி, போன்றவர்களால் பூசிக்கப்பட்ட தலம் என்ற எண்ணத்தை ஞானசம்பந்தரின் பாடல் தருகிறது. எனவே அவர் காலத்திலேயே இப்புராணக் கதை மக்களிடையே செல்வாக்கு பெற்று, உண்மைக் காரணம் மறைந்துவிட்டது என்பது தெளிகிறது. வட அடைகள் மேலும் இவ்வூரும் மிகச் செழிப்பும், சோலைகளும் சூழ்ந்த ஊராகக் காட்டப்படும் நிலையும் குரங்காடு துறை என்ற பெயருக்குப் பொருத்தமாக அமைகிறது.
கோங்கமே குரவமே கொழுமலர்ப்புன்னையே கொகுடி முல்லை
வேங்கையே ஞாழலே விம்மு பாதிரிகளே விரவியெங்கும்
ஓங்குமா காவிரி வடகரை யடை குரங்காடு துறை
வீங்கு நீர்ச் சடைமுடி யடிகளரிடமென விரும்பினாரே திருஞான – 349-1
கரையார்ந்திழி காவிரிகோலக் கரை மேல்
குரையார் பொழில் சூழ் குரங்காடு துறையே திருஞான-171-8

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

சங்க கால ஊர்கள்

குராப்பள்ளியில்‌ துஞ்சியதால்‌ சோழன்‌ பெருந்திருமாவளவன்‌ குராப்பள்ளித்‌ துஞ்சிய சோழன்‌ பெருந்திருமாவளவன்‌ எனப்‌ பெயர்‌ பெற்றான்‌. குராப்பள்ளியைப்‌ பற்றிய வேறு செய்திகள்‌ ஒன்றும்‌ தெரியவில்லை. புறநானூறு 58, 60 197ஆம்‌ பாடல்கள்‌ குராப்பள்ளியில்‌ துஞ்சிய மன்னனைப்‌ பற்றிப்‌ பாடியவை. குராப்பள்ளி என்பது குராமரங்கள்‌ அடர்ந்த பகுதியால்‌ பெற்ற ஊரர்ப்பெயராக இருக்கலாம்‌.

சங்க கால ஊர்கள்

இன்று திருக்கடாவூர் எனச் சுட்டப்படும் இத்தலம் தஞ்சாவூர் மாவட்டத்தில் அமைகிறது. ஞானசம்பந்தர், சுந்தரர் பாடல் பெற்றது இத்தலம். கோயில் பெயர் வெள்ளடை. பொழில்கள் நிறைந்தது இவ்வூர் என்பதை. பல விண்ணமர் பைம்பொழில் (382-1), விரை கமழ் தண்பொழில் (382-2) விளங்கிய தண்பொழில் (382-3) விரி தரு பைம்பொழில் (382-5) தேன் மலர் மேவிய தண்பொழில் (382-6) என்ற அடைகள் விளக்குகின்றன. எனவே குருகுகள் நிறைந்த சோலை என்ற பொருளில் குருகாவூர் எனப் பெயர் அமைந்திருக்கலாம். பொழில்களின் நிறைவைச் சம்பந்தர் தர, சுந்தரர் இங்குள்ள நீர் நிலை அழகையும் காட்டுகின்றார்,
வாவியிற் கயல் பாயக் குளத்திடை மடைடதோறும்
காவியும் குவளையும் கமலஞ் செங்கழுநீரும்
மேவிய குருகாவூர் 29-2
அரும்புடை மலர்ப்பொய்கை அல்லியும் மல்லிகையும்
விரும்பிய குருகாவூர் 29-5
வளங்கனி பொழில் மல்கு வயலணிந்தழகாய
விளங்கொளி குருகாவூர் 29-10
மேலும் ஞானசம்பந்தர் தம் திருவூர்க் கோவையுள் ஊர் என்று முடியும் ஊர்ப்பெயர்களை உரைக்கின்றார் (175). அதனுள் குரு காவூர் என்பது இல்லை. எனினும் குருகாவையூர் என்ற ஒன்றைச் சுட்டுகின்றார். இரண்டும் ஒன்றாக இருக்கலாம். அழகான ஊர் என்பது ஐ என்பதால் சுட்டப்பட்டிருக்கலாம்.

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

இன்று ஆழ்வார் திருநகரி சுட்டப்படும் தலம். திருநெல்வேலி மாவட்டத்தைச் சார்ந்து அமைகிறது. நம்மாழ்வார் பிறந்த இடம். எனவே ஆழ்வார் திருநகரி எனப் பெயர் பெற்றது. நாலாயிரத்திவ்விய பிரபந்தத்தில் இவரது பாடல் இங்குள்ள திருமால் பற்றி அமைகிறது. பாண்டிய நாட்டில் தாமிரபரணி நதிக்கரையில் உள்ள ஒன்பது திருமால் கோயில்களில் ஒன்று இக்கோயில். குருகு என்னும் சொல் தமிழில் நாரை கோழி குருக்கத்தி என்பனவற்றைக் குறிக்கும். இங்கே குருகு என்று பெயர் கொண்ட பட்சியின் பெயரால் விளங்கும் ஸ்தலமாகக் கொள்வது ஏற்புடைத்து என்ற எண்ணம் பொருத்தமானது. குருகன் என்ற அரசன் ஆட்சி புரிந்த ஸ்தலம் என்ற குருபரம்பரை வரலாறும் உண்டு.

ஞானசம்பந்தரின் பாடலில் திருவூர்க்கோவை என்ற பதிகத் தில் (175-10) குடி என்ற தலப்பெயர்களைத் தரும் நிலையில் இப்பெயரும் இடம் பெறுகிறது. குருந்து என்ற மரம் சங்க நூல்களிலேயே சுட்டப்படும் ஒன்று. இதன் பூ நறுமணமுடையது. எனவே இதனைத் தலையில் அணியும் நிலையையும் காண்கின்றோம்.
குருந்தங்கண்ணிக் கோவலர்
பெருந் தண்ணிலைய பாக்கமு முடைத்தே – ஐங்குறு -439
இவற்றை நோக்க, குருந்த மரங்கள் நிறைந்த பகுதியில் உள்ள மக்கள் வாழ் குடியிருப்பு என்ற நிலையில் இவ்வூர்ப் பெயர் அமைந்தது எனக் கருதலாம். புனல் சூழ் குருந்தங்குடி என்று இவ்வூரின் நீர்வளம் மட்டும் சுட்டுகின்றார் சம்பந்தர். இன்று கன்னியாகுமரி மாவட்டத்தில் குருந்தங்கோடு என்றதொரு ஊர்ப்பெயர் இதனைப் போன்று அமைகிறது.

குறிஞ்சி நிலத்து ஊர்கள் குறிச்சி எனப்பட்டன.ஆனால் சமவெளிப் பகுதிகளில் உள்ள ஊர்களும் குறிச்சி எனப்படுகின்றன.
எடுத்துக்காட்டு: பேளுக்குறிச்சி, முள்ளுக்குறிச்சி

குறுக்கைப்‌ பறந்தலையில்‌ அன்னி என்னும்‌ மன்னன்‌ திதிய னோடு போரிட்டு, அவன்‌ காவல்‌ மரமாகிய புன்னையை வெட்டி வீழ்‌த்தினான்‌ என்று சங்க இலக்கியம்‌ கூறுகிறது. போர்‌ நடை பெற்ற அந்தப்போர்க்களம்‌ அமைந்த ஊர்ப்பெயராகிய குறுக்கை என்பதனோடு இணைந்து குறுக்கைப்‌ பறந்தலை எனப்‌ பெற்றது, வேளாளர்‌ குலத்தனரில்‌ ஒருபிரிவினர்‌ குறுக்கையர்‌ குடியினர்‌. குறுக்கையர்‌ குடியினர்‌ வாழ்ந்த நிலப்பகுதி குறுக்கைஎனப் பெயா்‌ பெற்றிருக்கலாம்‌ என எண்ணுவது பொருத்தமாக இருக்கலாம்‌, குறுக்கை என்னும்‌ பெயருடன்‌ தஞ்சைமாவட்டத்து மாயவரம்‌ வட்டத்தில்‌ ஒன்றும்‌, திருச்சி மாவட்டத்தில்‌ லால்குடி, வட்டத்தில்‌ ஒன்றும்‌ ஆக இரண்டு ஊர்கள்‌ உள்ளன.
“அன்னிக்‌ குறுக்கைப்‌ பரந்தலை திதியன்‌
தொல்நிலை முழுமுதல்‌ துமியப்‌ பண்ணி,
புன்னை குறைந்த ஞான்றை: (அகம்‌, 45 ; 9 1)
“அன்னி குறுக்கைப்‌ பறந்தலை, திதியன்‌
தொல்‌ நிலை முழுமுதல்‌ துமியப்‌ பண்ணிய
நன்னர்‌ மெல்‌ இணர்ப்‌ புன்னை போல” (ஷே. 145 : 11 13)

தஞ்சாவூர் மாவட்டத்தைச் சார்ந்து இவ்வூர் அமைகிறது. அட்ட வீரட்டத் தலங்களுள் காமனை எரித்த தலமாதலின் திருக் குறுக்கை வீரட்டம் என்று வழங்குகிறது என்ற எண்ணம் உண்டு. அப்பர் இக்கோயில் இறைவனை அடைவுத் திருத் தாண்டகம் என்ற பகுதியுள் பாடுகின்றார். வீரட்டம் என்ற முடிவு கொண்ட தலப்பெயர்களைச் சுட்டும் போது, குறுக்கை வீரட்டத்தையும் சுட்டுகின்றார். வீரட்டம் கோயில் என்பதும், குறுக்கை என்பதே ஊர்ப்பெயர் என்பதும் தெளிவாகிறது. இதனையே சேக்கிழாரும் குறுக்கைப் பதி என்று அமைக்கின்றனர் குறுக்கைக் குடி என்ற தொரு குடிப் பெயர் அமைகிறது. சங்க இலக்கியத்தில் அதுவே இப்பெயர்க் காரணம் எனலாம் (34-288). குறுக்கை என்னும் ஒரு வகைத் தாவரம் பற்றிய எண்ணம் அதுவே அப்பெயருக்குரிய காரணமோ எண்ணம் எழுப்புகிறது. மேலும், கடுக்கா மரம் தலவிருட்சமாதலின் கடுவனம், இறைவன் அம்மை யாரைப் பிரிந்து யோகஞ் செய்த இடம் காரணமாக யோகீசபுரம், காமனைத் தகித்த இடமாதலின் காமதகனபுரம், இலக்குமி யினது நடுக்கத்தைப் போக்கியதால் கம்பகரபுரம் ; தீர்க்கலாகு முனிவர் இத்தலத்து இறைவனை அபிடேகித்ததற்குக் கங்கா நீரினை விரும்பித் தமது கரங்களை நீட்டக் கரங்கள் நீளாது குறுகினமையால் குறுக்கை எனவும் பெயர்கள் வழங்கப்படுகின்றன.

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

சங்க கால ஊர்கள்

குடி என்னும்சொல்‌ ஊர்‌ என்ற பொருளை குறிக்கும்‌, வெகு தொலைவில்‌ இல்லாமல்‌ அருகில்‌ குறுகிய தொலைவில்‌ உள்ள ஊர்‌ குறுங்குடி எனப்‌ பெயர்‌ பெற்றிருக்கலாம்‌ என்று எண்ணத்‌ தோன்றுகிறது, இவ்வூரினரான மருதன்‌ என்ற சங்ககாலப்‌ புலவர்‌ குறுங்குடி மருதன்‌ எனப்பெயர்‌ பெற்றார்‌. குறுந்தொகையில்‌ 344ஆம்‌ பாடலும்‌, அகநானூற்றில்‌ 4 ஆம்‌ பாடலும்‌ குறுங்குடி, மருதன்‌ இயற்றியவை. பாண்டிநாட்டில்‌ நெல்லை மாவட்டத்தில்‌ குறுங்குடி என்று ஓர்‌ ஊர்‌ உள்ளது. திருமாலின்‌ வாமனாவதாரத்தோடு தொடர்பு படுத்தி இவ்‌வூரின்‌ பெயர்‌ திருக்குறுங்குடி, என வந்ததாகப்‌ புராணச்‌ செய்தி கூறுகிறது,

திருநெல்வேலி மாவட்டத்தில் உள்ளதொரு ஊர். திருமால் கோயில் சிறப்பு பெற்றது, பெரியாழ்வார், திருமழிசை ஆழ் வார், திருமங்கையாழ்வார், நம்மாழ்வார் பாடல்கள் பெற்ற தலம் இது. குறளன் தோன்றிய தலம் தான் குறுங்குடி. குறுகிய வடிவினனான வாமனன் பிறந்த குடியே குறுங்குடி என்றாகிறது. வாமன க்ஷேத்திரம் என்று பெயர் பெறுகிறது 1 என்ற எண்ணம் இவ்வூர் பற்றி அமைகிறது. எனினும் இவ்வூரில் வைணவக் கோயில் சிறப்பு பெற்ற பின்பு ஏற்பட்ட புராணக் கதை மூலம் இப்பெயர் பெற்றது இவ்வூர் என்பதை விட, குறுகிய அல்லது சிறிய குடியிருப்பு பகுதி என்று நிலையில் இப்பெயர் அமைந்ததாக இருக்கலாம் என்பது மேலும் ஆய்வுக்குரியது.
கரண்டமாடு பொய்கையுள் கரும்பனைப் பெரும்பழம்
புரண்டு வீழ வாளை பாய் குறுங்குடி – திருமழி -813
கோலமயில் பயிலும் புறவில் குறுங்குடி – (திருமங் -1790)
சிரமுன் ஐந்தும் ஐந்தும் சிந்தச் சென்று அரக்கன்
உரமும் கரமும் துணித்த வுரவோன் ஊர்போலும்
இரவும் பகலும் ஈன் தேன் முரல, மன்றெல்லாம்
குரலின் பூவே தான் மணம் நாறும் குறுங்குடியே – திருமங் -1801
குளனார் கழனிசூழ் கண்ணன் குறுங்குடி – நம் – 2393

கிழார்‌ என்ற சங்க காலப்‌ புலவர்‌ குறுங்கோழியூரைச்‌ சேர்ந்தவர்‌. ஆகவே அவா்‌ குறுங்கோழியூர்‌ கிழார்‌ எனப்‌ பெயர்‌ பெற்றார்‌. செங்கற்பட்டு மாவட்டத்தைச்‌ சேர்ந்த மதுராந்தகம்‌ வட்டத்‌திலுள்ள கருங்குழியே அன்றைய குறுங்கோழியூர்‌ என்ற கருத்து உள்ளது. தொண்டை. நாட்டைச்‌ சேர்ந்த குறுங்கோழியூர்‌, குறுங்‌ கோழி என்று ஆச, இப்பொழுது கருங்குழி என வழங்கப்பெறு இறது என்பர்‌. (ரா. பி. சேதுப்பிள்ளை, ஊரும்‌ பேரும்‌ பக்‌. 11.) புறநானூற்றிலுள்ள 17, 20, 22 ஆகிய பாடல்கள்‌ குறுங்‌ கோழியூர்‌ கிழார்‌ பாடியவை.

சங்க கால ஊர்கள்

குறும்பு என்பது பாலை நிலத்து ஊர்‌. இப்‌பெயர்‌ அடிப்படையில்‌ குறும்பூர்‌ என்ற ஊர்ப்‌ பெயர்‌ தோற்றம்‌ பெற்றதா என்பது தெரியவில்லை. விச்சியர்‌ கோமகன்‌ பகைவர்களுடன்‌ பொருத பொழுது குறும்பூர்‌ ஆர்த்தது என்று சங்க இலக்கியம்‌ கூறுகிறது.
“வில்‌ கெழுசானை விச்சயர்‌ பெருமகன்‌
வேந்தரொடு பொருத ஞான்றைப்‌ பாணர்‌
புலி நோக்குறழ்‌ நிலை கண்ட
கலிகெழு குறும்பூரார்ப்பினும்‌ பெரிதே (குறுந்‌. 3285 8)

சேக்கிழாரின், புகழ்ச் சோழ நாயனார் வரலாற்றின் வழி தெரியவரும் ஊர் குறும்பொறையூர்.
வடிவேலதிகன் படை மாளவரைக்
கடி சூழரணக் கணவாய் நிரவிக்
கொடி மாமதில் நீடுகுறும் பொறையூர்
முடி நேரியனார் படை முற்றியதே – 47-27

இன்றும் குற்றாலம் என்றே வழங்கப்பட்டு வரும் ஊர் பாண்டிய நாட்டில் திருநெல்வேலி மாவட்டத்தைச் சார்ந்து அமைகிறது. ஞானசம்பந்தர் பாடல் பெற்றது இத்தலம். திருநாவுக்கரசர் மாணிக்கவாசகர் பட்டினத்தார் போன்ற பிறரும் இத்தலத்து இறையைப் புகழ்கின்றனர். குருமணிகள் வெயிலெறிக்கும் குற்றாலம் எனப்பாடுகின்றார் சேக்கிழார் (கழறி-106). சம்பந்தர் தம் ஒவ்வொரு பாடலிலும் குற்றாலத்தின் இயற்கை வளத்தைக் காட்டுகின்றார். இன்றும் இவ்வளத்தை நாம் நேரிடையாகக் காணமுடிகிறது.
வம்பார் குன்றந் நீடுயர் சாரல் வளர் வேங்கைக்
கொம்பார் சோலைக் கோல வண்டி யாழ் செய்குற்றாலம் 99-1
செல்வ மல்கு செண்பகம் வேங்கை சென்றேறிக்
கொல்லை முல்லை மெல்லரும்பீனும் குற்றாலம் 99-3
பக்கம் வாழைப் பாய்கனியோடு பலவின்றேன்
கொக்கின் கோட்டுப்பைங்கனி தூங்கும் குற்றாலம் 99-4
ஒரு ஊரின் பல பெயர்கள் அவ்விடத்தின் பெரும் சிறப்புக்குச் சான்று பகர்கின்றன என்ற ஊர்ப்பெயர் ஆய்வு உண்மைக்கு, குற்றாலம் பற்றிய 21 பெயர்களும் ஒரு சான்றாகின்றது. குறும் பலா தான் இங்குள்ள தலவிருட்சம் எனினும் கோயில் பெயர் குற்றாலம் என்று அமைகிறது. குற்றாலம் என்னும் ஒருவகை ஆலமரத்தைத் தல விருட்ச மாக உடைமையால் இப்பெயர் பெற்றது குறும்பலா என்னும் ஒருவகை மரத்தைத் தலவிருட்சமாக உடைமையால் அம்மரத் தாலேயே இக்கோயில் குறும்பலா என்றும் பெயர் எய்திற்று என்ற கருத்தும், அமைகிறது. மேலும்
திரிகூடமலை மூன்று சிகரங்களையுடைய மலை காரணமாக அமைந்த பெயர். ! செண்பசக்கா மலையில் செண்பக மரங்கள் மிகுதி காரண மாகப் பெற்ற பெயர். குற்றாலம் – இறைவன் குற்றாலம், கோவிதாஸ், சமருகம் என்ற பெயருடைய ஆத்தி மர நிழலிலே எழுந்தருளி இருத்தலால் அம்மரத்தின் பெயரே தலத்தின் பெயர் ஆயிற்று. குறும்பலா குறும்பலாவின் அடியின் ஈசன் கோயில். 3 + எனப் பல நிலைகளில் குற்றாலம் பெயர் பெற்ற நிலையை அறிய இயலுகிறது. இதனை நோக்க, ஒரு இடத்தின் பல சிறப்புகளும் பல பெயர்களை அந்தந்த குறிப்பிட்ட இடத்திற்கு அளிக்க, இறுதியில் அவ்வனைத்துப் பெயர்களும் அந்த ஊர் முழுமையும் குறிக்கும் நிலை, ஊர்ப்பெயர்களின் ஒரு வகை முறை எனல் பொருந்தும். இதன் 21 பெயர்களாக, மது உண்டான் உயிர் மீட்ட புரம், பிதுர் கண்டன் தீர்த்த புரம், பவர்க்க மீட்டபுரம், வேழம் பூசித்த புரம், வேடன் வலம் செய்த புரம், சிவத் துரோகம் தீர்த்தபுரம், வசந்தப் பேரூர், கங்கை வந்த புரம், நதி முன்றில் மாநகரம், முனிக்குருகும் பேரூர், குறும்பலா வேத சக்தி பீட புரம், ஞானப்பாக்கம், நன்னகரம், திருநகரம், விசேடபுரம், சிவ முகுந்தபுரம், முத்துவேலி, புடார்ச்சுனம், தேவகூடபுரம் என்பவற்றைத் திருக்குற்றலத் தலவரலாறு தருகிறதாகக் காண் கின்றோம். இங்குக் குற்றாலம், திரிகூடமன மலை போன்ற பெயர்களைக் காண இயலவில்லை. எனவே, பிற்காலப் புராணக் கதை களின் இணைப்பாக இவற்றைக் கொள்ளலாம். திருக்குற்றாலத் தல வரலாறு நூல்,குற்றாலம் என்ற பெயர் வந்த காரணம் என, திருக்குற்றாலத்தில் முழு முதலிறைவன் உமா தேவியினிடத்து உலகமெல்லாம் உண்டாவதற்குக் குற்றாலம் கோவிதாரம் சமருகம் என்ற மூன்று பெயருடைய வரையாத்தி மரநிழலிலே எழுந்தருளி இருத்தலால் அம்மரப் பெயரில் ஒன்றாகிய குற்றாலம் என்பது குற்றால மலையின் பெயராகி, பின் இறைவன் பெயராகி, பின் இத்தலத்துக்கும் மக்களுக்கும் பெயருமாயிற்று.

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

நம்மாழ்வார் பாடல் வழித் தெரியவரும் வைணவத்தலம். இன்று பெருங்குளம் என்று அழைக்கப்படும் ஊர்.
மாடக்கொடி மதிள் தென் குளந்தை
வண்குடபால் நின்ற மாயக்கூத்தன்
என்பது நம்மாழ்வார் குறிப்பு (2868) குளத்தின் சிறப்பு காரணமாகப் பெற்ற பெயராக இருக்கலாம்.

சங்க கால ஊர்கள்

குளமுற்றம்‌ என்னும்‌ ஊர்‌ சேர நாட்டிலுள்ளது. (கலைக்‌ களஞ்சியம்‌ ) இந்த ஊரிலே துஞ்சிய சோழ மன்னன்‌ ஒருவன்‌ குளமுற்றத்துத்‌ துஞ்சிய கிள்ளி வளவன்‌ எனப்‌ பெற்றான்‌. (புறம்‌ 69.) ஊரின்‌ வெளியிடம்‌ எனப்‌ பொருள்படும்‌ முற்றம்‌ என்ற. சொல்‌ அமைந்த ஊர்ப்பெயர்களில்‌ ஒன்று. இது குளம்‌ என்ற நீர்‌ நிலை காரணமாகக் குளமுற்றம்‌ எனப்பெயர்‌ பெற்றது போலும்‌,

சங்க கால ஊர்கள்

உதியன்‌ என்னும்‌ வள்ளல்‌ வாழ்ந்த ஊர்‌ குழுமூர்‌, இவ்‌வள்ளல்‌ இரவலர்க்கு உணவு அளிப்பதைத்‌ தலையாயக்‌ கடமையாகக்‌ கொண்டிருந்தான்‌. ஆகையால்‌ அவன்‌ அட்டிலில்‌ இரவலரின்‌ ஆரவாரம்‌ ஓயாமல்‌ ஒலித்துக்‌ கொண்டே இருந்தது என்றும்‌ தெரிகிறது. சிறந்த பசுக்களையுடைய நிலப்பரப்பினையுடைய குழுமூர்‌ என்று சங்க இலக்கியம்‌ கூறுவதால்‌, இவ்வூர்‌ நிலப்பரப்பில்‌ பசுக்கள்‌ குழுமியிருந்தன என்று தெரிகிறது. இவ்வாறு குழுமியிருந்த காரணத்தால்‌ குழுமூர்‌ எனப்பெயர்‌ பெற்ற ஊராக எண்ண இடமளிக்கிறது.
“பல்லான்‌ குன்றிற்‌ படுநிழல்‌ சேர்ந்த
நல்லான்‌ பரப்பின்‌ குழு மூராங்கண்‌
கொடைக்கடன்‌ ஏன்ற கோடா நெஞ்சின்‌
உதியன்‌ அட்டில்போல ஒலிஎழுந்து” (அகம்‌ 168:4 7)
இன்றும்‌ ஊர்ப்புறத்தே மாடுகளைக்‌ கூட்டமாக மடக்கி வைக்கும்‌ பொது இடத்திற்கு மந்தைவெளி என்னும்‌ பெயருள்ளமை ஒப்பு நோக்கத்தக்கது.

சங்க கால ஊர்கள்

ஆறுகள்‌ கூடும்‌ இடம்‌ கூடல்‌ எனப்பெயர்‌ பெற்று, அங்கே அமைந்த ஊரும்‌ கூடலூர்‌ எனப்பெயர்‌ பெற்றிருக்கலாம்‌. தென்‌ ஆர்க்காடு மாவட்டத்தில்‌ உள்ள கடலூர்‌ கெடில நதியும்‌, உப்பனாறும்‌ கூடும்‌ இடத்தில்‌ அமைந்துள்ளது. கடலூர்‌ என்றும்‌, இன்று வழங்கப்படுகிறது. இந்த களர்‌ கடல்‌ அருகே அமைந்துள்ள காரணத்தால்‌ கடலூர்‌ எனப்‌ பெயா்‌ பெற்றதாகக்‌ கூறப்படும் கருத்து அவ்வளவு ஏற்புடையதல்ல. கூடலில்‌ அமைந்த ஊர்‌ கூடலூர்‌ எனப்‌ பெயா்‌ பெற்று, அப்பெயரே கடலூர்‌ என மருவி வழக்கில்‌ வந்திருக்க வேண்டும்‌ எனக்‌ கூறுவதே பொருத்தமாகும்‌. கூடலூர்‌ என்ற பெயருடன்‌ மலை நாட்டில்‌ ஒரு கூடலூர்‌ இருந்ததாகத்‌ தெரிகிறது. இன்றைய ஊட்டி மலைத்‌ தொடரில்‌ மைசூர்‌ செல்லும்‌ வழியிலுள்ள கூடலூர்‌ இது போலும்‌. மதுரைக்‌ கூடலூர்‌ கிழார்‌ என்ற தொடர்‌ மதுரையை அடுத்து இருக்கும்‌ கூடலூரைக்‌ குறிப்பதாகக்‌ கொள்ளலாம்‌. இன்‌றைய மதுரை மாவட்ட கம்பங்‌ கூடலூர்‌ போலும்‌, நற்றிணையில்‌ 200, 380 ஆய பாடல்களையும்‌, புற தானூற்றில்‌ 299 ஆம்‌ பாடலையும்‌ பாடிய கிழாரும்‌ கூடலூரைச்‌ சேர்ந்தவர்கள்‌. முதுமொழிக்‌ காஞ்சியை இயற்றியவரும்‌ ஜங்குறு நூறு தொகுத்தவருமான கிழார்‌ என்ற புலவர்‌ கூடலுரைச்‌ சேர்ந்தவரே.

ஊர் ஆடுதுறைப் பெருமாள் கோயில் எனச் சுட்டப்படும் தலம், தஞ்சை மாவட்டத்தில் உள்ளது. திருமால் கோயில் உள்ள தேவர்கள் கூட்டமாகக் கூடி இத்தலத்து எம்பெருமானை வணங்கி வாழ்த்தியமையால் இத்திருத்தலம் கூடலூர் என்று திருநாமம் பெற்றதாகக் கூறுவோர் பெரியோர்.. திருமங்கை ஆழ்வார் பாடல்கள் இத்தலத்து இயற்கைச் செழிப்பைத் தரு கின் றன.
கள்ள நாரை வயலுள்,
கயல் மீன் காள்ளை கொள்ளும் கூடலூரே – நாலா -1360
வண்டலையுள் கெண்டை மிளிர
கொண்டல் அதிரும் கூடலூரே – – 136
எக்கலிடு நுண்மணல் மேல் எங்கும்
கொக்கின் பழம் வீழ் கூடலூரே 1363
கூடலூர் என்ற பல பெயர்கள் அமையும் போது கூடும் தன்மை அமைவதைக் காண்கிறோம். ஆறுகள் கூடுமிடம் என்ற நிலையில் இப்பெயர் அமைந்திருக்கக் கூடும் என்ற எண்ணம் ஆடுதுறை என்ற இன்றைய பெயரினைக் காண எழுகின்ற ஒன்று.

இன்றும் கூடலையாற்றூர் என்றே சுட்டப்படும் இவ்வூர் தன்னார்க்காடு மாவட்டத்தைச் சார்ந்து அமைகிறது மணி முத்தாறு நதியும், வெள்ளாறும் கூடுமிடத்தில் கோயில் உள்ளது. என்னும் எண்ணம் இப்பெயரின் காரணத்தையும் சுட்டி விடுகின்றது. ஆறுகள் கூடும் இடம் என்ற பொருள் கூட்லை யாற்றூருக்குப் பொருத்தமாக அமைகிறது.
தம்பிரான் அமர்ந்த தானம் பலபல சார்ந்து
கொம்பனார் ஆடல் நீடு கூடலையாற்றூர் சார (ஏயர் -100)
என சேக்கிழாரின் பெரியபுராணம் சுட்டும் இவ்வூர் சிவன் பற்றி சுந்தரர் பாடல்கள் அமைகின்றன. இவ்வூர் மிகவும் செழிப்பு கொண்டது என்பதனைச் சுந்தரர் பாடல்கள் தெரிவிக்கின்றன. (85)
கொடியணி நெடுமாடக் கூடலையாற்றூர் – 85-2
கொய்யணி மலர்ச் சோலைக் கூடலையாற்றூர் – 85-3
கொந்தணவும் பொழில் சூழ் கூடலையாற்றூர் – 85-4
கோதிய வண்டறையும் கூடலையாற்றூர்-85-5
கொத்தலரும் பொழில் சூழ் கூடலையாற்றூர் – 85-6
போன்ற சில இக்கருத்தின் விளக்கமாக அமைகின்றன.

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

கூடல்‌ என்றும்‌, நான்மாடக்‌ கூடல்‌ என்றும்‌, மதுரை என்றும்‌ சங்க இலக்கியங்களில்‌ கூறப்பெறும்‌ ஊர்ப்பெயர்கள்‌ ஒரே ஊரைக்‌ குறிப்பனவேயாகும்‌. அதாவது மதுரை என்ற ஊரையே குறிக்‌கும்‌. ஆலவாய்‌ என்பதும்‌ அதன்‌ பெயர்‌, சங்க இலக்கியங்களில்‌ கூடல்‌ என்ற பெயரே பல இடங்களில்‌ கரணப்படுகறது அடை மொழியுடன்‌ நான்மஈடக்கூடல்‌ எனவும்‌ வழங்கப்படுகிறது. மதுரை என்ற பெயர்‌ அருகியே இடம்‌ பெறுகிறது. கூடி. இருத்தல்‌ என்ற பொருளில்‌ கூடல்‌ எப்‌ பெயர்‌ பெற்றிருக்கலாம்‌ எனத்‌ தோன்றுகிறது. சங்கப்‌ புலவர்கள்‌ கூடி இருந்து தமிழாய்ந்தமை நாம்‌ அறிந்ததே. மாடங்களுடன்‌ கூடியது என்ற பொருளில்‌ நான்கு என்ற அடையுடன்‌ நான்மாடக்கூடல்‌ எனவும்‌ பெயர்‌ பெற்றது போலும்‌. “நான்கு மாடங்கூடலின்‌ நான்‌ மாடக்கூடல்‌ என்றாயிற்று. அவை திருவாலவாய்‌, திருநள்ளாறு, திருமுடங்கல்‌, திருநடுவூர்‌” என்பர்‌ நச்சினார்க்கினியர்‌ (கலித்தொகை 92ஆம்‌ பாடலின்‌ உரை) இக்கருத்து சங்க கால அமைப்புக்கு ஏற்றதாய்‌ இல்லை. அடுத்து மதுரை என்ற பெயர்‌ இக்காலத்தில்‌ வழக்கில்‌ அதிகமாக இருந்தாலும்‌, சங்க காலத்தில்‌ அருகியே இருந்தமை தெளிவு. பேச்சு வழக்கில்‌ இன்று காணும்‌ மருதை என்ற பெயரே மதுரை என மருவி வழங்க இருக்க வேண்டும்‌. அதாவது பண்டைக்‌ காலத்தில்‌ மரத்தால்‌ ஊர்ப்பெயர்கள்‌ அமையும்‌ முறையையொட்டி மருத மரங்கள்‌ நிறைந்த மருத நிலத்தின்‌ அடிப்படையில்‌ மருதை என்ற பெயா்‌ தோன்றி, நாளடைவில்‌ மதுரை என மாறி வழங்கியதாகக்‌ கருதவேண்டும்‌. அப்பண்டைய பெயரே இன்றும்‌ பேச்சுவழக்கில்‌ வழங்கிய வருவது கண்‌ கூடு, சங்கு இலக்கியத்தில்‌ யாண்டும்‌ மருதை என்ற பெயர்‌ இடம்‌ பெறவே இல்லை. மருவி வழங்கிய மதுரை என்ற பெயரே இடம்‌ பெற்றுள்ளது. காரணம்‌ இலக்கியங்களில்‌ புலவர்கள்‌ பாட ஆரம்பிப்பதற்கு முன்னமே மருதை என்ற பெயர்‌ மதுரை என மருவி வழங்க ஆரம்பித்து விட்டமையேயாம்‌. வருணன்‌ சினத்தால்‌ பெய்த மழையை, விலக்க இறைவன்‌. கட்டளையால்‌ நான்கு மேகங்கள்‌ மாடங்களாகக்‌ கூடிநகரத்தைக்‌ காத்தமையால்‌ நான்மாடக்கூடல்‌ என்ற பெயர்‌ பெற்றது என்‌ பதோ, நகரின்‌ அழகில்‌ மகிழ்ந்த சிவன்‌ மதுவைத்‌ தெளித்தமையால்‌ மதுரை எனப்‌ பெயர்‌ பெற்றது என்பதோ பொருத்தமாகத்‌ தோன்றவில்லை. நகரின்‌ அமைப்பைக்‌ குறித்துக்‌ காட்ட சிவபெருமான்‌ அனுப்பிய ஆலகால நாகம்‌ தன்‌ தலையையும்‌ வாலையும்‌ கூட்டிப்‌ காண்பித்தது அவ்வாறு வாலும்‌ வாயும்‌ கூடியதால்‌ ஆலவாய்‌ எனப்‌ பெயர்‌ பெற்றது என்பதும்‌ கடம்ப மரங்கள்‌ நிறைந்த கடம்பவனத்தில்‌ ஒரு கடம்ப மரத்‌தின்‌ கீழ்‌ தேவேந்திரன்‌ சிவலிங்கத்திற்குப்‌ பூசை செய்ய, அதை அறிந்த பாண்டியன்‌ அந்‌த வனத்தை நகராக்கினான்‌. அதனால் தான்‌ கடம்பவனம்‌ என்ற ஒரு பெயர்‌ மதுரைக்கு உண்டு என்பதும்‌ புராணச்‌ செய்தி. பாண்டியன்‌ தொன்மையான தலைநகராய்‌ அலைவாய்‌” என்ற பெயரை, அந்நகரின்‌ அழிவுக்குப்‌ பிறகு, சங்ககாலத்‌ தம்‌ தலைநகராய மதுரைக்கும்‌ இட்டனன்‌. அந்த அலைவாய்‌ என்ற பெயரே ஆலவாய்‌ என மாற்றம்‌ பெற்று, அதற்கு ஒரு புராணக்‌ கதையும்‌ உண்டாக்கப்பட்டது என்ற கருத்தும்‌ குறிப்பிடத்‌ தக்கது. வையை ஆற்றை ஒட்டி மதுரைநகர்‌ அமைந்திருந்தது. அதன்‌ நீர்த்‌ துறைகறைகளை ஒட்டிப்‌ பூங்காக்கள்‌ இருந்தன, இடையில்‌ பெரும்‌ பாணர்‌ சேரி இருந்தது. அடுத்து அகழி, அகழியை அடுத்து கோட்டை அமைத்திருந்தன, கோயில்‌ பழமையானது; வலிமை வாய்ந்தது, கோட்டையின்‌ உள்ளே அகன்ற தெருக்களும்‌, நடு நாயகமாய்‌ அரண்மனையும்‌ விளங்கின” இவை மதுரையைப்‌ பற்றிப்‌ பத்துப்பாட்டுத்‌ தரும்‌ செய்தி. இன்றைய மதுரைச்‌ சங்க கால மதுரையல்ல. இன்றைய மதுரைக்குத்‌ தெற்கில்‌ சுமார்‌ மூன்று மைல்‌ ததெரலைவில்‌ அவனியாபுரம்‌ என்ற ஊர்‌ உள்ளது. அங்குள்ள கோயிலில்‌ சிவன்‌ சொக்க நாதர்‌. அம்மை மீனாட்டி, இன்றைய மதுரைக்குத்‌ தெற்கில்‌ சுமார்‌ இரண்டு மைல்‌ தொலைவில்‌ ‘கோவலன்‌ பொட்டல்‌’ என்று ஒருமேடு உள்ளது, கோவலன்‌ கொல்லப்பட்ட இடம்‌ அது தான்‌ என்பது கர்ணபரம்‌ பரைச்‌ செய்தி, இந்த அவனியாபுரமும்‌ கோவலன்‌ பொட்டலும்‌ இடையிலுள்ள நிலப்பகுதியுமே சங்ககாலக்‌ கூடல்‌ என்று கருதுகின்றனர்‌. நாளடைவில்‌ இன்றுள்ள மதுரை ஒரு புதிய நகரமாகத்‌ தோன்றியது என்றும்‌ எண்ணுகின்றனர்‌.
“திரு வீற்றிருந்த தீது தீர்‌ நியமத்து
மாடம்‌ மலி மறுகற்‌ கூடல்‌ குடவயின்‌” (பத்துப்‌, திருமுருகு 70 71.)
“மாடம்‌ பிறங்கிய மலிபுகழ்க்‌ கூடல்‌
நாள்‌ அங்காடி நனந்தலைக்‌ கம்பலை” (௸, மதுரைக்‌. 429. 430)
“நாம்‌ வேண்ட நல்‌ நெஞ்சே! நாடுதி போய்‌, நானிலத்தகோர்‌
தாம்‌ வேண்டும்‌ கூடல்‌ தமிழ்‌” (௸. ௸. தனிப்பாடல்‌ 1:3 4)
“வண்டு ஆர்‌ கமழ்‌ தாமம்‌ அன்றே மலையாத
தண்‌ தாரான்‌ கூடல்‌ தமிழ்‌”. (௸. ௸. தனிப்பாடல்‌ 21 3 4)
“ஓம்பு அரண்‌ கடந்த அடுபோர்ச்‌ செழியன்‌
பெரும்‌ பெயர்க்‌ கூடல்‌ அன்ன நின்‌
கரும்புடைத்‌ தோளும்‌ உடையவால்‌ அணங்கே”. (நற்‌. 39: 9 11)
“பெரற்றேர்ச்‌ செழியன்‌ கூடல்‌ ஆங்கண்‌
ஒருமை செப்பிய அருமை, வான்‌ முகை
இரும்‌ போது கமழும்‌ கூந்தல்‌,
பெரு மலை தழீஇயும்‌, நோக்கு இயையுமோ மற்றே” (௸. 288 : 9 12)
“குன்றம்‌ உடைத்த ஒளிர்‌ வேலோய்‌! கூடல்‌
மன்றல்‌ கலந்த மணி மூரசின்‌ ஆர்ப்பு எழ”. (பரி. 8: 29 30)
“ஏமூறு நாவாய்‌ வரவு எதிர்‌ கொள்‌ வார்‌ போல்‌,
யாம்‌ வேண்டும்‌ வையைப்‌ புனல்‌ எதிர்‌ கொள்‌ கூடல்‌”. (௸. 10:39 40)
“மதிமாலை மால்‌ இருள்‌ கால்‌ சீப்ப, கூடல்‌
வதிமாலை, மாறும்‌ தொழிலான்‌….. ” . (௸. 10:112 113)
“ஆடல்‌ தலைத்தலை சிறப்ப. கூடல்‌
உரைதர வந்தன்று, வையைதீர்‌;…..” (௸. 12:30 31)
“பாடல்‌ சான்று பல்‌ புகழ்‌ முற்றிய
கூடலொடு பரங்குன்‌.றின்‌ இடை”. (௸. 1722 23)
“கொய்‌ உளை மான்தேர்க்‌ கொடித்‌ தேரான்‌ கூடற்கும்‌
கைஊழ்‌ தடுமாற்றம்‌ நன்று”. (௸. 1745 46)
“புலத்தினும்‌ போரினும்‌ போர்‌ தோலாக்‌ கூடல்‌”” (௸. 19:8)
“குன்றொடு கூடல்‌ இடையெல்லாம்‌ ஒன்றுபு” (டை. 19:15)
“கோடு ஏறு எருத்தத்து இரும்புனலில்‌ குறுகி,
மாட மறுகின்‌ மருவி மருகுற,
கூடல்‌ விழையும்‌ தகைத்து தகைவையை,” (௸. 20:24 26)
“நெடு நீர்‌ மலிபுனல்‌, நீள்‌ மாடக்‌ கூடல்‌
கடி மதில்‌ பெய்யும்‌ பொழுது”” (௸. 20:106 107)
“நாக நீள் மணி வரை நறு மலர்‌ பல விரைஇ,
காமரு வையை கடுகின்றே கூடல்‌” (டை. திரட்டு, 2:3 4)
“பொற்‌ றேரான்‌ தானும்‌, பொலம்‌ புரிசைக்‌ கூடலும்‌
மூற்றின்று வையைத்துறை” (௸.௸..2:26 27)
“பணிவு இல்‌ உயர்‌ சிறப்பின்‌ பஞ்சவன்கூடல்‌” (௸.௸ .2;46)
“வெரு வரு கொல்‌ யானை வீங்கு தோள்‌ மாறன்‌,
உரு கெழு கூடல்வ ரோடு,……” (௸. ௸. 2: 91 92)
“ஈவாரைக்‌ கொண்டாடி, ஏற்பாரைப்‌ பார்த்து உவக்கும்‌
சேய்‌ மாடக்‌ கூடலும்‌, செவ்வேள்‌ பரங்குன்றும்‌,
வாழ்‌ வாரே வாழ்வார்‌ எனப்படுவார்‌………”” (௸.௸ .12:1 3)
“ஆனாச்‌ சர்க்‌ கூடலுள்‌ அரும்பு அவிழ்‌ நறு முல்லை,
தேனார்க்கும்‌ பொழுது, எனத்‌ தெளிக்குநர்‌ உளராயின்‌”* (கலித்‌. 30:11 12)
“மீளி வேல்‌ தாளையர்‌ புகுதந்தார்‌
நீள்‌ உயர்‌ கூடல்‌ நெடுங்‌ கொடி எழவே” (௸. 31:24.25)
“பூந்‌ தண்‌ தார்‌, புலர்‌ சாந்தின்‌, கென்னவன்‌ உயர்‌ கூடல்‌?” (ஷே. 574)
“கனவினால்‌ சென்றேன்‌ கலி கெழு கூடல்‌
வரை உறழ்‌ நீள்‌ மதில்‌ வாய்‌ சூழ்ந்த வையைக்‌
கரை அணி காவினகத்து”’ (௸.92:11 13)
“அரண்‌ பல கடந்த, முரண்‌ கொள்‌ தானை,
வாடா வேம்பின்‌, வழுதி கூடல்‌?” (அகம்‌. 9348 9)
“நெடுநல்‌ யானை அடுபோர்ச்‌ செழியன்‌
கொடி நுடங்கு மறுகன்‌ கூடல்‌……”” (௸..149:13 14)
“வாடாப்பூவின்‌ கொங்கர்‌ ஒட்டி.
நாடு பல தந்த பசும்‌ பூட்‌ பாண்டியன்‌
பொன்‌ மலி நெடுநகர்க்‌ கூடல்‌……” (௸..253:4 6)
“கடும்பகட்டுயானை நெடுந்‌ தேர்ச்‌ செழியன்‌,
மலைபுரை நெடுநகர்க்‌ கூடல்‌……” (௸.296:11.12)
“பெரும்‌ பெயர்‌ வழுதி கூடல்‌ அன்ன தன்‌
அருங்கடி வியன்‌ நகர்ச்சிலம்பும்‌ கழியாள்‌” (௸. 315;7 8)
“எம்மனை வாராயாகி, முன்‌ நாள்‌,
நும்மனைச்‌ சேர்ந்த ஞான்றை, அம்மனைக்‌
குறுந்‌ தொடி மடந்தை உவந்தனள்‌ நெடுந்தேர்‌,
இழையணி யானைப்‌ பழையன்‌ மாறன்‌,
மாடமலி மறுகின்‌ கூடல்‌ ஆங்கண்‌,
வெள்ளத்‌ தானையொடு வேறு புலத்து இறுத்த
கிள்ளி வளவன்‌ நல்‌ அமர்‌ சர அய்‌,
கடும்பரிப்‌ புரவியெொடு:களிறு பல வவ்வி,
ஏதில்‌ மன்னர்‌ ஊர்‌ கொள,
கோதைமார்பன்‌ உவகையின்‌ பெரிதே” (௸.346:16 25)
“வான்‌ ஆர்‌ எழிலி மழைவளம்‌ நந்த,
தேன்‌ ஆர்‌ சமைய மலையின்‌ இழிதந்து,
நான்மாடக்கூடல்‌ எதிர்கொள்ள, ஆனா
மருந்து ஆடும்‌ தீம்நீர்‌ மலிதுறை மேய
இருந்தையூர்‌ அமர்ந்த செல்வ”’…… (பரி. திரட்டு111 5)
“உலகம்‌ ஒருநிறையாத்‌ தான்‌ ஓர்‌ நிறையாப்‌
புலவர்‌ புலக்‌ கோலால்‌ தூக்க, உலகு அனைத்தும்‌
தான்வாட, வாடாத தன்மைத்தே தென்னவன்‌
நான்‌ மாடக்‌ கூடல்‌ நகர்‌” (௸. ௸. 7:1 4)
“நான்மாடக்கூடல்‌ மகளிரும்‌ மைந்தரும்‌
தேன்‌ இமிர்‌ காவில்‌ புணர்ந்திருந்து ஆடுமார்‌,
ஆனாவிருப்பெ௱டு அணி அயர்ப” (கலித்‌ 9265 67)
“கண்‌ ஆர்‌ கண்ணி. கடுந்தேர்ச்‌ செழியன்‌
தமிழ்‌ நிலைபெற்ற. தாங்கு அருமரபின்‌
மதகிழ்நனை, மறுகின்‌ மதுரையும்‌ வறிதே” (பத்துப்‌. சிறுபாண்‌ 65 67)
“மைபகு பெருந்தோள்‌ மழவர்‌ ஓட்டி,
இடைப்புலத்து ஒழிந்த ஏந்து கோட்டுயானை,
பகைப்புலம்‌ கவர்ந்த பாய்பரிப்‌ புரவி,
வேல்‌ கோல்‌ ஆக, ஆள்‌ செலநாறி,
காய்சின முன்பின்‌ கடுங்கட்‌ கூளியா்‌
ஊர்‌ சுடு விளக்கின்‌, தந்த ஆயமும்‌,
நாடுடை நல்‌எயில்‌ அணங்குடைத்‌ தோட்டி,
நாள்தொறும்‌ விளங்கக்‌ கை தொழூ௨ப்‌ பழிச்சி
நாள்‌ தரவந்த விழுக்கலம்‌, அனைத்தும்‌,
கங்கை அம்பேர்‌ யாறு கடற்‌ படர்ந்தாங்கு
அளந்து கடை அறியா வளம்கெழு தாரமொரடு,..
பூத்தேள்‌ உலகம்‌ கவினிக்‌ காண்வர
மிக்குப்‌ புகழ்‌ எய்திய பெரும்‌ பெயர்‌ மதுரை (௸. மதுரைக்‌ 687 699)
சேகா! கதிர்விரி வைகலில்‌, கை வாரூ௨க்‌ கொண்ட
மதுரைப்‌ பெருமுற்றம்‌ போல, நின்‌ மெய்க்கண்‌ கு
திரையோ, வீறியது?’” (கலித்‌ 96;65 67)

சங்க கால ஊர்கள்

சங்க கால ஊர்கள்

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

ஞானசம்பந்தரின் திருவூர்க் கோவை சுட்டும் ஊர்ப்பெயர். நல்ல கூரூர் (175-1)

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

கச்சினம் என்று இன்று வழங்கப்படும் ஊர். தஞ்சை மாவட்டத் தில் அமைகிறது. ஞானசம்பந்தர் பாடல் பெற்ற தலம். இந்திரன் மணலால் இலிங்கம் அமைத்து வழிபட்டு அதை அப்புறம் எடுத்து வைக்கும் போது அவன் கை அடையாளம் சுவாமி மீது படிந்தது. எனவே கைச்சின்னம் எனப் பெயர் பெற்றது என்பது இப்பெயர் குறித்த எண்ணம். தற்போது கச்சினம் என வழங்கப்படுகிறது என்ற கருத்து இவ்வூர் பற்றி அமையக் காண்கின்றோம். எனினும் இடைக் காலத்திலேயே கச்சினம் என்ற பெயரினைக் கல்வெட்டு கள் காட்டுகின்றன. இக்கோயிலில் அமையும் கல்வெட்டுகள் இவ் வூர்ப்பெயரினை முதலில் கச்சினம் என்றும் பின்னர் கச்சினப்பற்று என்றும் சுட்டுகின்றன எனவே கைச்சினம் என்ற இறைபற்றியன எண்ணம் காரணமாக உண்டான பெயர் பின்னர் கச்சினம் என்று ஆயிற்றா அல்லது கச்சினம் என்ற பழைய பெயர் இடை யில் கைச்சினம் என்று ஆயிற்றா எனப் பார்க்க, எளிமைப்படுத்து தல் மக்கள் வழக்கில் பொதுவான நிலை என்ற நிலையில் காண, கைச்சினமே முதல் பெயர் பின்னர் கச்சினம் என்று ஆயிற்று எனக் கொள்ளலே பொருத்தமாகிறது. கைச்சினம் பற்றிய வேறு காரணங்கள் அறியக் கூடவில்லை. எனவே பிறவிளக்கமும் தெளிவுறவில்லை. கண்ணுதலான் மேவியுறைகின்ற கோயில் கைச்சினம் (181-9) என்பது மட்டுமே சம்பந்தர் பாடல் தரும் விளக்கம்.

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

சங்க கால ஊர்கள்

கொடிமங்கலம் பிடுகிறது. என்ற ஊரினைத் திருவாசகம் குறிப்பிடுகிறது.

இன்று சேலம் மாவட்டத்தைச் சார்ந்து அமையும் தலம். திருச்செங்கோடு என்று வழங்கப் பெறுகிறது. சம்பந்தர் பாடல் பெற்ற தலம் இது. மலையின் சிவப்பு நிறம் காரணமாக பெயர் அமைந்தது என்பர்.
கொந்தணவும் பொழில் சூழ் கொடிமாடச் செங்குன்றூர் நின்ற
அந்தணனைத் தொழுவார் அவலம் அறுப்பாரே திரு ஞான – 107-1
மேலும் சிவபெருமான் திருவந்தாதியில் இவ்வூர், சிவன் மேய செங் குன்றூர் என்றும் (95) எனவும். கொண்டல்பயில் நெடும் புரிசைக் கொடிமாடச் செங்குன்றூர் என, பெரிய புராணத்திலும் அமைகிறது. இக்குன்றிலிருந்து பார்த்தால் காவிரியாறு தெரியும் என்ற எண்ணத்தை,
தெண்திரை நீர்த்தடம் பொன்னித் தடம்
கரையாங் கொங்கினிடை
வண்டனலையும் புனற் சடையார் மகிழ்
விடங்கள் தாழுதணைந்தார்
கொண்டல் பயில் நெடும் புரிசைக் கொடிமாடச்
செங்குன்றூர்’
என்ற சேக்கிழார் கருத்துடன் ஒப்பிட்டு நோக்கலாம். செங்குன் றூர் என்ற மலைநாட்டு வைணவத் தலம் அன்று சிறப்புற்றிருந்தது என அறியும் போது,அந்தச் செங்குன்றூரினின்றும் இதனைத் தனிப்படுத்த, இதனைக் கொடிமாடச் செங்குன்றூர் எனச் சுட்டினரோ எனத் தோன்றுகிறது. நம்பியாண்டார், நீடு தென்றல் வீசும் பொழில் செங்குன்றம் மேய விறன் மண்டலனே எனப்பாடும் நிலை (திருத்தொண்டர்-6) திருச்செங்குன்றமே குன்றூர் ஆகியதோ என்ற எண்ணத்தை எழுப்புகிறது. நாகவடிவாக இம்மலை இருப்பதால், நாககிரி’ என்ற பெயரும் இதற்கு அமைகிறது.

அக்கரை கண்ணிக்கொடுகூரை எறிந்தான்‌ கடல்‌ பிறக்‌ கோட்டிய செங்குட்டுவன்‌ என்ற செய்தி கொடுகூர்‌ அக்கரையில்‌ இருந்தமையைப்‌ புலப்படுத்துகிறது. ஒடுங்குதல்‌ அல்லது பொருந்துதல்‌ என்னும்‌ பொருளை யுடைய கொடுகு என்ற பகுதியைப் பெற்ற கொடுகூர்‌ என்ற ஊர்ப்‌ பெயர்‌, அக்கரையில்‌ பொருந்தியிருந்தமையால்‌ பெற்ற பெயரோ என எண்ண இடமளிக்கிறது.
“அக்கரை நண்ணிக்‌ கொடுகூ ரெறிந்து
பழையன்‌ காக்குங்‌ கருஞ்சினை வேம்பின்‌
மூழாரை முழுமுதல்‌ துமியப்‌ பண்ணி”. (பதிற்‌. ஐந்தாம்பத்து, பதிகம்‌ 12 14)

சங்க கால ஊர்கள்

இன்று பிரான் மலை என வழங்கும் பகுதி இராமநாதபுர மாவட்டத்தைச் சார்ந்து அமைகிறது. சம்பந்தர் பாடல் பெற்ற இத்தலம், பெயரிலேயே காரணத்தையும் கொண்டு அமைகிறது. வளைந்த மலைப்பகுதி காரணமாக இப்பெயர் அமைந்திருக்கக் கூடும். பாரிவள்ளலின் பறம்பு மலையே இது என்பர். பறம்பு மலை என்ற பெயரே பிரான் மலை ஆகிவிட்டதோ எனத் தோன்றுகிறது. பாடல் பெற்ற கோயில் மலையடிவாரத்தில் உள்ளது. மலை மீதும் மற்றொரு கோயில் உள்ளது எனக் காண்கின்றோம். இம்மலையின் சிறப்பு ஞானசம்பந்தர் பாடல்கள் முழுவதும் மணக்கிறது குன்றம் என்ற பகுதியின் வளம் சிறப்பாக இவண் தெரிகிறது.
வானிற் பொலிவெய்தும் மழை மேகம் கிழித்தோடிக்
கூனற்பிறை சேருங்குளிர் சாரற் கொடுங்குன்றம் 14-1
மயில் புல்கு தண்பெடையோடு உடனாடும் வளர் சாரல்
குயிலின்னிசை பாடுங்குளிர் சோலை கொடுங்குன்றம் -14-2
சாரல்’ என்ற சொல்லினின்றும் மலைப்பக்கத்தில் இருந்த ஊர் என்பது தெளிவாகிறது. முதலில் திருக்கொடுங்குன்றம் என்று சுட்டப்பட்ட தலம், விஜய நகராட்சியில் பிரான் மலைச் சீமை என வழங்கப்பட்டதாகத் தெரிகிறது.

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

சங்க கால ஊர்கள்

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

கொழுந்துணர் கோதிக் கொண்டு குயில் நாடு கோனாடு குருகுறங்கும் கோனாட்டுக் கொடிநகரம் கொடும்பாளூர் – 1, என, பெரிய புராணம் இடங்கழி நாயனார் புராணத்தில் இவ்வூர்ப் பெயரைச் சுட்டுகிறது.

இவ்வூர்‌ பாண்டி நாட்டின்‌ கண்ணது. சிலப்பதிகாரக்‌ காலத்‌lsல்‌ உறையூரிலிருந்து மதுரைக்குச்‌ செல்லும்‌ வழியிலிருந்ததென்று தெரிகிறது. கொடும்பை என்பது குளம்‌ என்னும்‌ பொருளையுடைய சொல்லாதலின்‌ இவ்வூர்ப்‌ பெயர்‌ நீர்நிலையால்‌ பெயா்‌ பெற்றதாகக்‌ கருதலாம்‌. பராந்தக நெடுஞ்செழியன்‌ (கி.பி. 768 815) வேள்விக்‌ குடிச்‌ செப்பேட்டில்‌ கொடும்பாளூர்‌ என்று இவ்வூர்‌ குறிக்கப்பெற்‌றுள்ளது. புதுக்கோட்டைப்‌ பகுதி குளத்தூர்‌ வட்டத்தில்‌, புதுக்கோட்‌ டைக்கு சுமார்‌ 25 மைல்‌ தொலைவில்‌ இப்பெபருடன்‌ பழைய ஊர்‌ ஒன்று உள்ளது. சோழரோடு உறவு பூண்டிருந்த இருக்கு வேளிர்களின்‌ தலைநகரமாகக்‌ கொடும்பாளூர்‌ இருந்திருக்கிறது. இறுதியில்‌ முஸ்லீம்களால்‌ அழிக்கப்பட்டதாகத்‌ தெரிகிறது.” இராசசிம்மன்‌ (8. பி. 907 931) சன்னமனூர்ப்‌ பெரிய செப்‌பேட்டில்‌ கொடும்பைமாநகர்‌ என்று இவ்வூர்‌ குறிக்கப்பெற்றுள்ளது.
“நெடும்‌ பேரத்த நீந்திச்‌ சென்று
கொடும்பை நெடுங்குளம்‌ கோட்டகம்‌ புக்கால்‌” (சிலப்‌.காடு காண்காதை. 69 70)

சங்க கால ஊர்கள்

திருநாவுககரசர் பாடல் பெற்ற தலம். இன்றும் கொட்டையூர் என்றே சுட்டப்படுகிறது. தஞ்சாவூர் மாவட்டத்தைச் சார்ந்து அமைகிறது. ஆமணக்குச் கொட்டைச் செடியின் கீழ் இலிங்கம் வெளிப்பட்டதனால் ஊர்ப்பெயர் கொட்டையூர் ஆயிற்று. சோழ மன்னனுக்குக் கோடி லிங்கமாகக் காட்சி தந்ததனால் கோடீச்சரம் என்ற பெயர் கோயிலுக்கு அமைகிறது. என்ற எண்ணம் இப்பெயர்க் காரணத்தைத் தருகிறது. இந்த ஊர்ச்செழிப்பையும் மக்கள் வாழ்நிலையையும் தருகின்றார் நாவுக்கரசர்.
குலைத் தெங்கம் சோலை சூழ் கொட்டையூரிற்
கோடீச்சரத் துறையும் கோமான் றானே 287-2
குணமுடை நல்லடியார் வாழ் கொட்டையூர் 287-7
கொண்டாடு வேதியர் வாழ் கொட்டையூர் 287-10
இங்குள்ள கோயிலைக் கோட்டீச்சுரம் என்றனர். இதனையே திருநாவுக்கரசர் நன் கான கோடீச்சுரம் (258-8) என்று குறிக் கின்றாரோ எனத் தோன்றுகிறது,

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

கொண்கானத்தின்௧ண்‌ நன்னனின்‌ ஏழில்மலை இருந்ததாக சங்க இலக்கியம்‌ கூறுகிறது. ஏழில்மலை என்பது ஏழுமல என்று இப்பொழுது மலையாளத்தில்‌ கூறப்படுவதே. ஆகவே கொண்‌ கானம்‌ இன்றைய வடமலபார்ப்‌ பகுதியாகும்‌. இந்தக்‌ கொண்கானமே சிலப்பதிகாரத்தில்‌ கொங்கணம்‌ எனக்‌ குறித்துக்‌ கூறப்பெற்ற பகுதி என்பர்‌. காடும்‌ மலையும்‌ நிறைந்த பகுதியாகத்‌ தோன்றுவதால்‌ அந்த மன்னனின்‌ கானம்‌ கோன்கானம்‌ கோனுக்குரியகானம்‌, எனப்‌ பெயர் பெற்று, நாளடைவில்‌ கோன்‌ என்பது கொன்‌ என மருவி கொன்கானம்‌ என்று கொண்கானம்‌ என வழங்கப்‌ பெற்றதோ என்று ஒரு எண்ணம்‌ தோன்றுகிறது.
“பொன்படு கொண்கான நன்ன னன்னாட்‌
டேழிற்‌ குன்றம்‌ பெறினும்‌” (நற்‌. 391:6 7) |
கொங்கணர்‌ கலிங்கர்‌ கொடுங்கருநாடா்‌” (சிலப்‌. 25. காட்சிக்காதை. 156)
“கொங்கணக்‌ கூத்தரும்‌ கொடுங்கருநாடரும்‌”‘ (௸ 26. கால்கோட்காதை: 106)

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

கொற்கை என்பது ஒரு துறைமுக நகரம்‌. பொருநையாறு கடலோடு கலக்குமிடத்தில்‌ விளங்கியது. இத்துறையில்‌ விளைந்த முத்து கடல்‌ கடந்த நாடுகளில்‌ வாணிகப்‌ பொருளாக அமைந்த சிறப்பினது. செங்குட்டுவன்‌ காலத்தில்‌ வெற்றி வேற்‌ செழியன்‌ என்னும்‌ பாண்டியன்‌ கொற்கை நகரைத்‌ தலைநகராகக்கொண்டு அரசாண்டான்‌. இக்‌கொற்கை இப்பொழுது திருநெல்வேலி மாவட்டத்தில்‌ ஒரு சிற்றூராக உள்ளது. கி.பி. 80 இல்‌ நமது நாட்டுக்‌ கடற்கரையைப்‌ பார்வையிட்ட பெரிப்புளுஸ்‌ என்னும்‌ பயணநூலின்‌ ஆசிரியரான கிரேக்கர்‌ “கொற்கை என்பது கன்னியாகுமரிக்கு அப்பாலுள்ள துறைமுகம்‌, அங்கு முத்தெடுக்கும்‌ தொழில்‌ நடைபெறுகிறது. தண்டிக்கப்‌ பெற்ற குற்றவாளிகள்‌ அத்தொழிலைச்‌ செய்கின்றார்கள்‌. கொற்கை பாண்டி நாட்டைச்‌ சேர்ந்தது என்று எழுதியுள்‌ளமை இந்நகரம்‌ பாண்டி. நாட்டைச்‌ சார்ந்ததே என்ற கருத்தை வலியுறுத்தும்‌. முத்தெடுப்போர்‌ கொற்கையில்‌ ஒரு தனிச்‌சேரியில்‌ வாழ்ந்‌தனர்‌. அதைச்‌ சுற்றிலும்‌ மதுக்குடிப்போர்‌ வாழ்ந்த பாக்கம்‌ இருந்தது. திருச்செந்தூர்‌ கல்வெட்டு ஒன்றில்‌ “கொல்கை” என்ற குறிப்பு உள்ளதால்‌ ‘கொல்கை’ என்னும்‌ பெயரே “கொற்கை” ஆகியிருக்கவேண்டும்‌ என்று அறிஞர்‌ கால்டுவெல்‌ எண்ணுகிறார்‌. “கொல்‌ கை” எனப்‌ பிரித்துக்‌ கொலை செய்யும்‌ கை போன்றது என்று பொருள்‌ கொண்டார்‌. தொல்‌ முது மாந்தரின்‌ கொல்‌ கருவி கையாகவே இருந்ததாகலின்‌ அப்பெயர்ப்‌ பொருத்தத்தால்‌ கொற்கையாகி இருக்கவேண்டும்‌ என விளக்கினார்‌. கால்டு வெல்‌ அவர்களின்‌ திருநெல்வேலி வரலாற்று நூலை மொழி பெயர்த்த டாக்டர்‌ ந.சஞ்சீவி, கடற்கரைப்பட்டினமாகிய கொற்‌கைக்கும்‌ கடல்‌ அலைப்புக்கும்‌ உள்ள தொடர்பை எண்ணி, அலைகள்‌ கொல்லும்‌ (தாக்கும்‌) இடம்‌” கொற்கை என்று பொருள்‌ கண்டார்‌. இக்‌கருத்துப்‌ பொருத்தம்‌ உள்ளதாகத்‌ தோன்றவில்லை. கொல்‌ என்னும்‌ சொல்‌ கொலைத்‌ தொழிலோடு தொடர்பு கொண்டதாகக்‌ கருதுவது பொருந்தவில்லை. “கொண்டுழிப்‌ பண்டம்‌ விலையொரீஇக்‌ கொற்சேரி” (ஐந்திணை ஐம்பது 21.) கொற்‌ சேரித்‌ துன்னூசி விற்பவர்‌ இல்‌” (பழமொழி 51) இத்‌தொடர்களில்‌ ‘கொற்சேரி’ என்பது கொல்லுச்‌ சேரியைக்‌ குறிக்‌கும்‌. ஆகவே தொழிலைக்‌ கொண்டு, கொற்கைப் பெயர்‌ பெற்றது எனக்‌ கருதுவதைவிட கொல்லுத்‌ தொழில்‌ கொண்டே கொற்‌கைப்‌ பெயர் பெற்றிருக்க வேண்டும்‌ என்பர்‌.” ‘பொன்‌ செய்‌ கொல்லர்‌’ என்ற சங்க இலக்கியத்‌ தொடர்‌ பொன்‌ கொண்டு பணிசெய்வோர்‌ பொற்‌ கொல்லர்‌ எனப்பட்டதைக்‌ குறிக்கும்‌. படைக்கலம்‌ முதலிய கருவிகள்‌ செய்தல்‌. அணிகலம்‌ உண்கலம்‌ முதலாம்‌ கலங்கள்‌ செய்தல்‌, தெய்வத்‌ திருஉ௫ செய்தல்‌ ஆகியவை பொதுமைக்‌ கொல்லுத்‌ தொழில்‌. “காசு” என்னும்‌ நாணயம்‌ செய்யும்‌ தொழில்‌ தனிமைக்‌ கொல்லுத்‌ தொழில்‌. அரசர்‌ இருந்து கோன்மை செலுத்தும்‌ கோ நகர்க்‌ கண்ணே செய்யப்‌ பெறும்‌ சிறப்புக்‌ கொல்லுத்தொழில்‌. தங்க வேலை நடைபெறும்‌ இடம்‌ அக்கசாலை எனப்‌ பெறும்‌. கொற்‌கையில்‌ அக்கசாலை விநாயகர்‌ கோயில்‌ என்றே ஒரு கோயில்‌ உள்ளது. அக்கோயில்‌ கல்வெட்டு “மதுரோதைய நல்லூர்‌ அக்கசாலை ஈசுவரமுடையார்‌ கோயில்‌ தானத்திற்காக” என்று குறிக்கிறது. இன்றைக்கும்‌ அந்த விநாயகர்‌ கோயில்‌ நிலைவாயில்‌ மேற்கல்லில்‌ “அக்கசாலை ஈசுவரமுடையார்‌” என்னும்‌ கல்‌லெழுத்து விளங்குகிறது. அக்கோயிலைச்‌ சுற்றி தெருக்கள்‌ பதின்‌மூன்று இருந்தன என்றும்‌, அவையெல்லாம்‌ அக்கசாலைத்‌ தெருக்கள்‌ என்றும்‌ செவிவழிச்‌ செய்தி கூறுகிறது. கோயில்‌ குளத்தின்‌ வடபாலுள்ள ஊர்‌ ‘அக்கசாலை’ என்னும்‌ பெயருடன்‌ இன்றும்‌ விளங்குகிறது. ஆனால்‌, அக்கசாலை, அக்காசாலை ஆகி யுள்ளது. இக்காரணங்களால்‌ கொற்கை என்னும்‌ ஊர்ப்பெயர்‌ கொல்லுத்‌ தொழிலால்‌ பெற்ற பெயர்‌ என்பதே சரியான முடிபு. “கொற்கு” என்பது ஒரு மரப்பெயா்‌ என்றும்‌ அப்பெயர்‌ அடிப்படையில்‌ ‘கொற்கை’ எனப்‌ பெயர்‌ பெற்றது என்றும்‌ ஒரு கருத்து உள்ளது.
“தோள்புறம்‌ மறைக்கும்‌, நல்கூர்‌ நுசுப்பின்‌
உளர்‌ இயல்‌ ஐம்பால்‌ உமட்டியர்‌ ஈன்ற
கிளர்‌ பூண்‌ புதல்வரொடு கிலிகிலி ஆடும்‌
தத்துநீர்‌ வரைப்பின்‌ கொற்கைக்‌ கோமான்‌” (பத்துப்‌. சிறுபாண்‌, 59 62)
“விளைந்து முதிர்ந்த விழுமுத்தின்‌
இலங்குவளை இருஞ்சேரி
கட்‌ கொண்டிச்‌ குடிப்பாக்கத்து
நல்‌ கொற்கையோரா்‌ நசைப்பொருந'” (ஷே. மதுரைக்‌ 135 135)
“முத்துப்படு பரப்பின்‌ கொற்கை முன்துறை” (நற்‌. 23:66 )
“இருங்கழிச்‌ சேயிறா இனப்புள்‌ ஆரும்‌
கொற்கைக்‌ கோமான்‌ கொற்கையம்‌ பெருந்துறை“ (ஐங்‌. 188:1 2)
“மறப்போர்‌ பாண்டியன்‌ அறத்தின்‌ காக்கும்‌
கொற்கை அம்பெருந்துறை முத்தின்‌ அன்ன
நகைப்‌ பொலிந்து இலங்கும்‌ எயிறுகெழு துவர்வாய்‌'” (அகம்‌.27:8 10)
“நல்‌ தேர்‌ வழுதி கொற்கை முன்துறை” (ஷே, 130:11) 27.)
“வினை நவில்‌ யானை விநற்‌ போர்ப்‌ பாண்டியன்‌
புகழ்மலி சிறப்பின்‌ கொற்கை முன்துறை
அவிர்கதிர்‌ முத்தமொடு வலம்புரி சொரிந்து
தழையணிப்‌ பொலிந்த கோடு ஏந்து அல்குல்‌
பழையர்‌ மகளிர்‌ பனித்துறைப்‌ பரவ” (௸ 20:3 7)
“பேர்‌ இசைக்‌ கொற்கைப்‌ பொருநன்‌ வென்வேல்‌
கடும்பகட்டு யானை நெடுந்தேர்ச்‌ செழியன்‌” (௸. 296:10 11
“இலங்கு இரும்‌ பரப்பின்‌ எறி சுறா நீக்கி
வலம்புரி மூழ்கு வான்திமிற்‌ பரதவர்‌
ஓலிதலைப்‌ பணிலம்‌ ஆர்ப்ப, கல்லென
கலிகெழு கொற்கை எதிர்கொள”’ (௸. 350:10 13)
“அன்று தொட்டுப்‌ பாண்டியனாடு மழைவறங்கூர்ந்து வறுமையெய்தி வெப்பு நோயும்‌ குருவும்‌ தொடரக்‌ கொற்கையிலிருந்த வெற்றி வேற்செழியன்‌ நங்கைக்குப்‌ பொற்கொல்லர்‌ ஆயிரவரைக்‌ கொன்று களவேள்வியால்‌ விழவொடு சாந்தி செய்ய நாடுமலிய மழை பெய்து நோயும்‌ துன்பமும்‌ நீங்கயது”
“தண்செங்‌ கழுநீர்த்‌ துாதுவிரி பிணையல்‌
கொற்கை யம்‌ பெருந்துழை முத்தொடு பூண்டு”’ (ஷே. 14: 79 60)
“வாயிலோன்‌, வாழி யெங்‌ கொற்கை வேந்தே வாழி” (௸. 20 ;30)
“நற்றிறம்‌ படராக்‌ கொற்கை வேந்தே”” (ஷே. 20:66)
“கொற்கைக்‌ கொண்கன்‌ குமரித்துறைவன்‌” (௸. 23:11)
“கொற்கை யிலிருந்த வெற்றி வேற்செழியன்‌
பொற்‌ ரொழிற்‌ கொல்லர்‌ ஈரைஞ்ஞாற்றுவர்‌.
ஒருமூலை குறைத்த திருமா பத்தினிக்‌
கொருபகலெல்லை யுயிர்ப்பலி யூட்டி
உரைசெல வெறுத்த மதுரைமூதூர்‌” (௸. 27:127 131)
“தெற்கண்‌ குமரி ஆடிய வருவேன்‌,
பொன்‌ தேர்ச்‌ செழியன்‌ கொற்கை அம்போர்‌ ஊர்க்‌
காவதம்‌ கடந்து கோவலர்‌ இருக்கையின்‌
ஈன்ற குழவிக்கு இரங்கேன்‌ ஆகி,
தோன்றாத்‌ துடவையின்‌ இட்டனன்‌ போந்தேன்‌” (மணிமே, 13 : 83 87)

சங்க கால ஊர்கள்

கொல்லி என இலக்‌கியங்களில்‌ இடம்பெற்ற ஊர்ப்பெயர்‌ மலைப்பகுதி ஊராகும்‌. ஊரின்பெயா்‌ அவ்வூர்‌ அமைந்த மலைப்‌ பகுதிக்கோ. மலைப்பகுதியின்‌ பெயர்‌ அங்கே அமைந்த ஊருக்கோ பெயராக அமைந்திருக்க வேண்டும்‌. கொல்லி மலைப்‌ பகுதியில்‌ அமைந்தது இவ்வூர்‌. கொல்லிமலை ஓரி என்ற வள்ளலுக்குரியது. கொல்லிமலை சேலம்‌ மாவட்டத்தில்‌ நாமக்கல்‌, ஆத்துரர்‌ வட்டத்திலுள்ள ஒரு குன்றுத்‌ தொடர்‌. இம்மலையில்‌ கொல்லிப்‌ பரவை என்று ஒரு தெய்வப்படிமம்‌ செய்து வைக்கப்பட்டிருந்தது. அது ஒரு பூதத்தால்‌ அமைக்கப்பட்ட அழகிய பாவை என்று சங்க நூல்கள்‌ கூறுகின்றன. கொல்லிக்‌ கூற்றத்தில்‌ தகடூரெறிந்த பெருஞ்‌ சேரலிரும்‌ பெழை அதிகமானோடு இருபெரு வேந்தரையும்‌ உடனிலை வென்று மூரசுங்குடையுங்‌ கலனுங்‌ கொண்டான்‌ என்று பதிற்றுப்‌ பத்து கூறுகிறது.
“மாரி வண்ம௫ழ்‌ ஓரிக்‌ கொல்லிக்‌
கலிமயில்‌ கலாவத்தன்ன இவள்‌..
ஒலிமென்‌ கூந்தல்‌ நம்‌ வயினானே” (நற்‌. 2657 9)
“கொல்லிக்‌ கண்ணன்‌……” (குறுந்‌, 34)
“பெரும்பூட்‌ பொறையன்‌ பேஎமுதிர்‌ கொல்லிக்‌
கருங்கட்‌ டெய்வம்‌ குடவரை எழுதிய
நல்லியற்‌ பாவை யன்ன” (குறுந்‌, 89:46)
“காந்தள்‌ அம்சிலம்பில்‌ சிறுகுடி. பசித்தென
கடுங்கண்‌ வேழத்தக்‌ கோடு நொடுத்து உண்ணும்‌
வல்வில்‌ ஓரிக்‌ கொல்லிக்‌ குடவரை” (௸. 1003 5)
“கொல்லிக்‌ கூற்றத்து நீர்கூர்‌ மீமிசைப்‌
பல்‌ வற்‌ றானை யதிகமானோ
டிருபெரு வேந்தரையு முடனிலை வென்று
மூரசுங்‌ குடையுங்‌ கலனுங்‌ கொண்டு” (பதிற்‌. எட்டாம்பத்து பதிகம்‌ 2 5)
“கழைவிரிந்து எழுதரு பழைதவழ்‌ நெடுங்கோட்டுக்‌
கொல்லிப்‌ பொருந! கொடி.த்தோர்ப்‌ பொறைய”” (ஷே. 7314 15)
“முழவின்‌ அமைந்த பெரும்பழம்‌ மிசைந்து
சாறு அயர்ந்தன்ன, கார்‌ அணியாணர்த்‌
துரம்பு அகம்‌ பழுனிய தீம்பிழி மாந்தி
காந்தள்‌ அம்கண்ணி செழுங்குடிச்‌ செல்வர்‌
கலிமகழ்‌ மேவலர்‌ இரவலர்க்கு ஈயும்‌
கரும்பு ஆர்‌ சோலைப்‌ பெரும்பெயற்‌ கொல்லி” (௸. 81119 24)
“களிறு கெழுதானைப்‌ பொறையன்‌ கொல்லி
ஒன்று நீர்‌ அடுக்கத்து வியல்‌அகம்‌ பொற்பக்‌
கடவுள்‌ எழுதிய பரவையின்‌
மடவது மாண்ட மாஅயோளே” (அகம்‌. 62:13 169)
“…………………………………………..ஓரி
பல்பழம்‌ பலவின்‌ பயம்கெழு கொல்லிக்‌
கார்மலர்‌ கடுப்ப நாளும்‌
ஏர்‌.நுண்‌ ஓதி மஅடியோளே” (ஷே. 208;21 24)
“ஒரிக்‌ கொன்று சேரலர்க்கு ஈத்த
செவ்வேர்ப்‌ பலவின்‌ பயம்‌ கெழு கொல்லி
நிலைபெறு கடவுள்‌ ஆக்கிய
பலர்புகழ்‌ பாவை அன்னநின்‌ நலனே” (௸. 20914 17)
“ஏரிமருள்‌ கதிர திருமணி இமைக்கும்‌
வெல்போர்‌ வானவன்‌ கொல்லிக்‌ குடவரை
வேய்‌ஒழுக்கு அன்னசாய்‌ இழைப்‌ பணைத்தோள்‌” (௸. 213: 14 16)
“மறம்மிகுதானை பசும்பூண்‌ பொறையன்‌
கார்புகன்று எடுத்த சூர்புகல்‌ நனந்தலை
மாஇருங்‌ கொல்லி ௨ச்‌சித்தாஅய்‌,
தகைத்து செல்‌அருவியின்‌ அலர்‌ எழப்பிரிந்தோர்‌ (௸. 303;347)
“துன்னருந்‌ துப்பின்‌ வென்வேற்‌ பொறையன்‌
அகல்‌ இருங்‌ கானத்துக்‌ கொல்லி போல
தவா அரியரோநட்பே” (ஷே. 338:13 15)
“கொல்லி ஆண்ட வல்வில்‌ ஓரியும்‌’” (புறம்‌. 158:5)

சங்க கால ஊர்கள்

சங்க கால ஊர்கள்

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

இன்றும் இப்பெயரிலேயே தஞ்சாவூர் மாவட்டத்தில் அமைந்துள்ள ஊர். ஞான சம்பந்தர் இவ்வூரினை.
கொட்டமேகமழும் கொள்ளம்பூதூர் (264-1)
கோட்டக்கழனிக் கொள்ளம்பூதூர் (264-2)
குலையினார் தெங்கு சூழ் கொள்ளம்பூதூர் (264-3)
குவளை கண் மலரும் கொள்ளம்பூதூர் (264-4)
கொன்றை பொன் சொரியும் கொள்ளம் பூதூர் (264-5)
ஓடம் வந்தணையும் கொள்ளம்பூதூர் (262-6)
ஆறு வந்தணையும் கொள்ளம்பூதூர் (264-7)
குரக்கினம் பயிலும் கொள்ளம்பூதூர் (264-8)
பருவராலுகளும் கொள்ளம்பூதூர் (264-9)
நீரகக் கழனிக் கொள்ளம்பூதூர் (264-10)
என அதன் நீர்வளம் நிலவளம் சுட்டிப்பாடுகின்றார். எனவே ஆற்றின் கரையில் உள்ள தலம் என்பது வெளிப்படையாகத் தெரிகிறது. சேக்கிழார் வழியில் சிவத்தலங்கள் ஆசிரியர் இது செய்யாற்றின் கரையில் உள்ளது (பக் -340) என்கின்றார். ஊர்ப்பெயர் பற்றிய பிற எண்ணங்கள் தெளிவுறவில்லை. எனவே வெள்ளம் புதூர் என்ற பெயரே கொள்ளம் பூதூர் எனறு ஆயிற்றோ என்ற எண்ணம் எழுகிறது. திருநாவுக்கரசர் தேவாரமும் (516-1) இவ்வூர் பற்றிச் சுட்டுகிறது.

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

கோகழி யாண்ட குருமணியைத் தம் திருவாசகத்தில் மிகுதியாகப் போற்றிப் பாடுகின்றார் மாணிக்கவாசகர். கோகழியாண்ட கோவே போற்றி எனப் போற்றித் திரு அகவலில் பாடுகின்றார். (157) கோகழி என்ற ஊர் திருப்பெருந்துறை என்ற பெயரையும் உடையது.
சீரார் பெருந்துறை – திரு.சிவ -15
திருவார் பெருந்துறை — திரு – கீர்த் – 54-55
தென்னன் பெருந்துறை – திரு -திருபொற்-9.2
தன்னன் பெருந்துறை என்ற சொற்றொடர், இது பாண்டி நாட்டைச் சார்ந்தது என்பதைத் தெரிவிக்கும். ஆவுடையார் கோயில் என்றும் காளையார் கோயில் என்றும் சுட்டப்படும் தலம் மாயவரம்-காரைக்குடி புகை வண்டிப் பாதையில் உள்ள அறந்தாங்கி ரயில் நிலையத்தில் இருந்து ஒன்பது மைல் தூரத்தில் விளங்குகின்றது. மாணிக்கவாசகர் இதனைச் சிவபுரம் எனவும் குறிப்பிடுகின் றார். இதற்கு, மேலும் அநாதி மூர்த்தி தலம், ஆதி கயிலாயம், உபதேசத் தலம், குருந்த வனம், சதுர் வேத புரம், ஞானபுரம், திரிமூர்த்திபுரம், தட்சிணக் கயிலைபுரம், தென்கயிலை, யோகவனம், யோகபீடபுரம் எனப் பிற பெயர்களும் அமைகின்றன. மாணிக்கவாசகர் பல இடங்களில் குறிப்பிடும் கோகழி என்பது திருப்பெருந் துறையையே என்பது மு.அருணாசலம் அவர்கள் கருத்து. இவர் பிறர் கூறும் பல பொருள்களையும் ஆய்ந்து இம் முடிவினை வழங்குகின்றார். பெருந்துறை ஊரைக் குறிப்பது என்பதும் அங்குள்ள கோயிலே கோகழி என்பதும், குருந்த மரத்தின் கீழ் சிவன் என்ற பொருள் இதற்கு என்பதும் இவரது எண்ணங்கள்.

கோசம்பி வடஇந்தியாவில்‌ உத்தரப்பிரதேசத்தில்‌ அலகபாத்‌ மாவட்டத்தில்‌ யமுனையாற்றங்கரையில்‌ உள்ள ஓர்‌ ஊர்‌. ‘கெளசாம்பி’ என்ற பண்டைப்‌ புகழ்பெற்ற நகரம்‌ இங்கு புதை உண்டு இடைப்பதாகச்‌ சொல்லப்படுகிறது. சிதைந்த பெரிய கோட்டை ஒன்று இங்கு உள்ளது. நான்கு மைல்‌ சுற்றளவு
௨ள்‌ளது. உயரம்‌ 30 35 அடி. மத்தியில்‌ நவீன ஜைனக்‌ கோயில்‌ ஒன்று உள்ளது. அதன்‌ அருகில்‌ 11 ஆம்‌ நூற்றாண்டில்‌ ஜைனச்‌ சிற்பங்கள்‌ பல தோண்டியெடுக்கப்பட்டன. ஒரு பக்கத்தில்‌ சிதைந்த செங்கல்‌ மேடையில்‌ ஒரே கல்லாலான பெரிய உருவம்‌ ஓன்று உள்ளது. அதில்‌ 3 அல்லது 6 ஆம்‌ நூற்றாண்டுக்‌ கல்வெட்டுகள்‌ உள்ளன. அருகிலே சுட்டமண்‌ உருவங்களும்‌, சிற்பங்களும்‌, நாணயங்களும்‌ கண்டெடுக்கப்பட்டுள்ளன. நாணயங்களில்‌ கி.மு. இரண்டு அல்லது முதல்‌ நூற்றாண்டில்‌ ஆண்ட அரசர்‌களின்‌ பெயர்கள்‌ காணப்படுகின்றன. கோட்டைக்கு வடமேற்கே மூன்று மைல்‌ தொலைவில்‌ பாபோசா (pabhosa) என்ற குன்று உள்ளது. அதன்‌ மேலுள்ள குகையில்‌ முக்கியமான கல்வெட்டுகள்‌ உள்ளன. கோசம்பி நகரம்‌ ஆதியில்‌ குசாம்பன்‌ என்னும்‌ அரசனால்‌ உண்டாக்கப்பட்டதென்பர்‌. உதயணனின்‌ தலைநகர்‌ இங்கே அரசு புரிந்த உதயணன்‌ சிறைப்பட்டு உஞ்சை நகர்க்குச்‌ சென்ற பொழுது பகைவனாகிய பாஞ்சால நாட்டு மன்னனால்‌ இந்நகர்‌ கைக்கொள்ளப்பட்டது. மீண்டும்‌ உதயணனால்‌ கைப்பற்றப்‌ பட்டது.
“கொடிக்‌ கோசம்பிக்‌ கோமகனாகிய
வடித்‌ தோர்த்தானைவத்தவன்‌”. (மணிமே.151:61 62)
“கோணை நீண்மதிற்‌ கொடிக்‌ கோசம்பி
நகைத்துணை யாய மெதிற்கொள (பெருங்‌. 1:48:69 70)
“குடிகெழு வளமனை குழீஇய செல்வத்துக்‌
கன்னி நன்மதிற்‌ கடிக்கோசம்பி” (௸,28:149 150)

கோசலம்‌ வட இந்தியாவில்‌ சுமார்‌ கி.மு. 550இல்‌ விளங்கிய ஒரு நாடு. ஐம்பத்தாறு நாடுகளில்‌ ஒன்று இது என்றும்‌, இந்‌நாட்டின்‌ தலைநகரம்‌ அயோத்தியென்றும்‌ நூல்கள்‌ கூறும்‌, இப்‌போது இப்பகுதி அயோத்தி என வழங்கப்‌ பெறுகிறது. இது புத்தர்‌ காலத்தில்‌ முக்கிய நாடாக இருந்தது. இந்த நாட்டை ஆண்டவர்கள்‌ சூரிய வமிச அரசர்கள்‌. ஓவியத்தொழிலர்‌ உறைந்தநாடு என்று இலக்கியம்‌ கூறுகிறது.
“கோசலத்தி யன்ற வோவியத்‌ தொழிலரும்‌
வத்தநாட்டு வண்ணக்‌ கம்மரும்‌
தத்தற்கோண்மேற்றங்‌ கைத்தொழில்‌ தோன்ற” (பெருங்‌. 1:58 43 45)

சங்க கால ஊர்கள்

குழகர் கோயில் என்று இன்று சுட்டப்படும் இத்தலம் தஞ்சா வூர் மாவட்டத்தில் அமைகிறது. கோடிக் குழகர் என்ற சுந்த ரர் பாடல் நிலையினின்றும் கோடி’, என்பது இடம் என்பதும் குழகர்’ என்பது சிவன் பெயர் என்பதும் தெளிவாக அமைகிறது. எனவே குழகர் என்ற இறைச்சிறப்பே குழகர் கோயில் என்ற இன்றைய பெயருக்குக் காரணமாக அமைகிறது எனலாம். கோடிக்கரை என்ற இத்தலம் கடற்கரை ஓரமாக அமைந்த காரணமே கரை ஓரம் என்ற பொருளில் ஊர்ப் பெயர் எழக் காரணமாக அமைந்திருக்கிறது.
கடிதாய்க் கடற்காற்று வந்தெற்றக் கரைமேல்
குடிதான் அயலே இருந்தாற் குற்றமாமோ சுந் – 32-1
என்ற பாடல் கடற்கரை சார்ந்த இவ்விடம் பற்றிய எண்ணம் தருகிறது.

இன்றைய இராமேசுரத்துக்கு அருகில்‌ கோடிக்கரை என்று ஓர்‌ ஊர்‌ இருக்கிறது. “தொன்முதுகோடி”’ என்று சங்க இலக்‌ கியம்‌ குறிப்பது இந்தக்‌ கோடிக்‌கரை என்னும்‌ ஊரையேயாகும்‌. கடலுட்‌ செல்லும்‌ தரைமுனை எனப்பொருள்படும்‌ கோடி என்ற சொல்லே இவ்வூர்‌ கடற்கரையில்‌ அமைந்த ஊர்‌ என்பதைக்‌ காட்டுகின்றது. கோடிக்‌ கரையைப்‌ பற்றிச்‌ சங்க நூல்களில்‌ அகநானூற்றில்‌ ஒரே ஒரு செய்தி வருகின்றது. அகநானூறு 70ஆம்‌ பாடலில்‌ “தொன்முதுகோடி” என்று அழைக்கப்படும்‌ கோடிக்கரைப்‌ பாண்டிய மன்னருக்கு உரியதாகக்‌ கூறப்பெற்றுள்ளது. இங்கு ஓசையிட்டுக்‌ கொண்டிருந்த பறவைகளின்‌ ஒலியை இராமன்‌ நிறுத்தினான்‌ என்று அகப்பாட்டு கூறுகிறது. கோடிக்கரையில்‌ பறவைகள்‌ நிறைய இருந்தனவாக அகநானூறு கூறும்‌ செய்தி மிகவும்‌ சிறப்பானதாகும்‌. இரண்டாயிரம்‌ ஆண்டுகட்கு முன்னர்‌ கோடிக்‌ கரையில்‌ பறவைகள்‌ மிகுதியாக இருந்தமை பற்றி அகநானூறு கூறிய செய்தி இன்றும்‌ உண்மையாக இருப்பது மிகவும்‌ வியப்பான செய்தியாகும்‌. தமிழ்நாட்டில்‌ பறவைகளை மிகுதியாகக்‌ காண வேடந்தாங்‌கல்‌ செல்லுவதைப்போல கோடிக்கரைக்கும்‌ செல்லலாம்‌, அங்கே பலவகைப்‌ பறவை இனங்களைக்‌ காணலாம்‌. ஆகவேதான்‌ கோடிக்‌ கரையைப்‌ பறவைகள்‌ புகலிடமாகத்‌ (Bird sanctuary) தமிழக அரசுநிறுயுவிள்ளது. இந்தப்பறவைகள் புகலிடம்‌ இரண்டாயிரம்‌ ஆண்டு வரலாற்றுச்‌ சிறப்புடையது என்பதை அகநானூறு தெரிவிக்கிறது. கோடிக்கரை முற்காலத்திலே தமிழ்நாட்டின்‌ கன்றுளைலிருந்து இலங்கைக்குச்‌ செல்லக்‌ குறுக்கு வழியாக இருந்ததாகத்‌ தெரிகிறது. கோடிக்‌ கரை முனைக்கும்‌ (point cahmere) இலங்கையிலுள்ள பேட்பே முனைக்கும்‌ (point Pedro) 40 மைல்‌ தூரம்‌ உள்ளது.
வென்வேற்‌ கவுரியர்‌ தொன்முது கோடி
முழங்கிரும்‌ பெளவம்‌ இரங்கும்‌ முன்‌ துறை,
வெல்‌ போர்‌ இராமன்‌ அருமறைக்கு அவித்த
பல்வீழ்‌ ஆலம்‌ போல
ஒலி அவிந்தன்று இவ்‌ அழுங்கல்‌ ஊரே“, (அகம்‌. 70 : 13 17)

திருக்கோடிகா என்று வழங்கப்படும் இவ்வூர் தஞ்சாவூர் மாவட்டத்தில் உள்ளது. சோலையின் இறுதி அல்லது இறுதியில் உள்ள சோலை என்ற பொருளில் இப்பெயர் அமைந்திருக்கலாம். சம்பந்தரும், திருநாவுக்கரசரும் இங்குள்ளக் கோயில் இறையைப் பரவுகின்றனர். கோடிகாவுடைய கோவே எனத் திருநாவுக்கரசர் பாட (51) கொந்தணிகுளிர் பொழிற் கோடிகா என (235-10) சம்பந்தர் பாடுகின்றார். திருவிடை மருதூருக்கு அப்பால் ஆற்றுக்கு அப்பால் உள்ளது என்ற எண்ணம் தன் செழிப்பையும் சோலையையும் நம் கண்முன் கொணர்கிறது.
பருக்கோடி மூடிப்பலர் அழா முனம்
திருக்கோடிகா அடை நீ சென்று (6)
என்பது ஷேத்திரக் கோவை வெண்பா. கல்வெட்டுகள் கோடிகா என்ற பெயரைக் குறிப்பிடுகின்றன. மேலும் திருக்கோடிகாவாகிய கண்ணமங்கை என்ற குறிப்பு, கண்ணமங்கை என்ற பெயரையும் சுட்டுகிறது. கண்ண கண்ண கிருஷ்ணர் கோயில் கொண்ட எட்டு ஊர்களுள் ஒன்று திருக் கண்ண மங்கை. திருமங்கை ஆழ்வார் பாடல் பெற்ற தலம் இது.
கழுநீர் மலரும் வயல் கண்ணமங்கை. (1643)
கருநெல் சூழ் கண்ணமங்கை (1848)
போன்ற பல எண்ணங்கள் மங்கையின் செழிப்பு பற்றி அமைகின்றன. மேலும் மங்கை நகராளன் (2008) கணமங்கை (3775-71) என, பிற, பெயர மைப்புகளும் தெரிய வருகின்றன. தஞ்சை மாவட்டத்தில் திருவா ரூருக்கு அருகில் இருக்கும் இத்தலம், திருக்கண்ணமங்கை என்று வழங்கப்படுகிறது என்ற எண்ணம் து தொடர்பானது. மங்கலம் என்ற பெயர் விகுதியை, பொதுக் கூற்றினைச் சங்க இலக்கியம் முதற்கொண்டே காண்கின்றோம். மங்கலம் என்ற கூறு, மங்கை என்று மருவி வழங்கும் நிலையை அதி யரைய மங்கலம் அதியரை மங்கை என்றாகிப் பின்னர், அப்பெய ரும் மருவி அதிகை என மருவியதில் கண்டோம். அந்நிலையில் இப்பெயரும் கண்ணமங்கலம் என்றிருந்து பின்னர் கண்ண மங்கை என்று திரிந்திருக்க வாய்ப்பு அமைகிறது. மேலும், மங்கலம் என்று மட்டும் பெயர் வைத்தல் காணப்படவில்லை. எனவே கண்ணன் கோயில் கருதி கண்ணன் மங்கலம் என்று பெயர் சூட்டிய பின்னர். இடைக்காலத்திலேயே கண்ணமங்கை என்று மருவி இருக்கலாம் எனத் தோன்றுகிறது இந்நிலையில் கோடிகா, கண்ணமங்கலம் இரண்டும் ஒரே ஊர்க்குரிய பெயர்களாக அமைகின்எறன.

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

சங்க கால ஊர்கள்

சங்க கால ஊர்கள்

கேட்டம்பலம்‌ என்னும்‌ இவ்வூர்‌, சேரமான்‌ மாக்கோதையுடன்‌ தொடர்புடையதாகக்‌ கூறப்பெற்றிருப்பகால்‌ கோடு அதாவது மலையுச்சி அங்கே பலர்‌ கூடும்‌ இடம்‌ அம்பலம்‌ மலையுச்சியில்‌ பலர்‌ கூடும்‌ இடத்திற்குப்‌ பெயராய்‌ முதற்கண்‌ கோட்டம்பலம்‌ என்பது அமைந்து நாளடைவில்‌ அந்த இடம்‌ ஊராய்‌ வளர்ந்த பொழுது அந்த ஊருக்குப்‌ பெயராய்‌ அமைந்ததோ என எண்ணத்‌ தோன்றுவறெது. இவ்வூரில்‌ துஞ்சியதால்‌ சேரமன்னன்‌ சேரமான்‌ கோட்டம்‌ பலத்துத்‌ துஞ்சிய மாக்‌ கோதை எனப்‌ பெயர்‌ பெற்றான்‌. நற்றிணையில்‌ 95ஆம்‌ பாடல்‌ இவ்வூரினராய கோட்டம்பல வளனார்‌ என்னும்‌ புலவர்‌ பாடியது.

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

இன்று கொட்டாரம் என்று வழங்கப்படும் ஊர். காவிரியின் தென் கரையில் சிறப்புற்ற ஊர் இது. வெள்ளையானை பூசித்து பேறு பெற்ற தலமாக இதனை, ஞானசம்பந்தர் பாடுகின்றார். இன்று கன்னியாகுமரி மாவட்டத்தில் பழையாற்றங்கரையில் உள்ளதொரு இடம் கோட்டாறு’ எனப் பெயர் அமைவது போன்று இதுவும் காவிரிக்கரையில் அமைந்த நிலையில் இப்பெயர் பெற்றிருக்கலாம் எனத் தோன்றுகிறது.

இராமநாதபுரத்தைச் சார்ந்து அமையும் ஊரான நாலாயிரத் திவ்விய பிரபந்தம் சுட்டுகின்றது. எனவே வைணவ சமயப் புகழ் பெற்றது என்பது தெளிவு. பெரியாழ்வார். திரு மங்கையாழ்வார், பூதத்தாழ்வார், பேயாழ்வார், திருமழிசை யாழ்வார் பாடல் பெற்றது இத்தலம், ஹிரண்யனை ஒழிப்பதற்குத் தேவர்கள் கோஷ்டியாக ரஹஸ்ய ஆலோசனை செய்த இடம் கோஷ்டியூர் என்ற எண்ணம் அமைகிறது
செந்நெலார் வயல் சூழ் திருக் கோட்டியூர்
மன்னு நாரணன் நம்பி பிறந்தமை யைப் (2-10)
பெரியாழ்வார் திருமொழி சுட்டுகிறது. திருமங்கையாழ்வாரின் பெரிய திருமொழி இவ்வூர் வளம் பற்றிக் காட்டுகிறது.
பொங்கு தண்ணருவி பதம் செய்யப்
பொன்களே சிதறும் இலங்கொளி
செங்கமல மலரும் திருக் கோட்டியூர் – 1838
நாறு சண்பக மல்லிகை மலர் புல்கி
இன்னிள வண்டு நன்னறுந்
தேறல் வாய் மடுக்கும் கோட்டியூர் -1841
வளம் பாண்டிய நாட்டுத் தலங்களுள் மிகச் சிறந்ததாக இத்தலம் கருதப்படுகிறது. கோடு – கொம்பு என்ற நிலையில் குறித்து எழுந்த பெயராகவும் இது அமையலாம். அல்லது வளைந்த அமைப்பு குறித்தும் பெயர் பெற்றிருக்கலாம்.

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

தஞ்சை மாவட்டத்தில் அமையும் ஊர். ஞானசம்பந்தர் பாடல் பெற்ற தலம். இரண்டு சிவன் கோயில்கள் கொண்ட ஊர். கருவூர்த் தேவரும் திருவிசைப்பா இது குறித்துப் பாடியுள்ளார்..
துன்று பைம் பொழில்கள் சூழ்ந்த ழகாய
கோல மாமலர் மணங்கமழ் கோட்டூர் நற் கொழுந்தே
என ஞானசம்பந்தரின் தேவாரப் பாடலைக் காணும் போது அழகிய கொடிகள் படர்ந்த இவ்வூர்ச் செழிப்பு காரணமாகக் கோட்டூர் என்று பெயர் பெற்றிருக்கலாமோ எனத் தோன்றுகிறது. சேக்கிழார், செம்பொன் மதில் கோட்டூர் என இதனைச் சுட்டுவர் (34. 574). கல்வெட்டுகளும் இவ்வூரைக் கோட்டூர் என்றே குறிப்பிடுகின்றன.

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

கோத்திட்டைக் குடி’ என்ற ஊர் இறைப்பற்றி சுந்தரர், திருநாவுக்கரசர் பாடல் குறிப்பிடுகின்றது.
கோத்திட்டையும் கோவலும் கோயில் கொண்டீர் சுந் – 2-1
கோத்திட்டைக் குடி வீரட்டானம் இவை கூறி திருநா – 285-2
திட்டு என்பது மேட்டைக் குறிக்கும் நிலையில் மண்மேடான பகுதி காரணமாக இப்பெயர் அமைந்திருக்கலாம்.

இது ‘சோழ நாட்டு’ உள்நாடுகளில்‌ ஒன்று. எறிச்சலூர்‌ இப்‌ பகுதியைச்‌ சேர்ந்தது. வெள்ளாற்றுக்கு வடக்கே உள்ள பகுதி கோனாடு என வழங்கப்‌ பெறுகிறது.

சங்க கால ஊர்கள்

மலையடிவாரத்து ஊர்கள் “கோம்பை” எனப்படுகின்றன. சிற்றூர் எனப் பொருள்படும் “கோம்பு” என்ற கன்னடச் சொல்லிம் அடிப்படையில் இச்சொல் தோன்றியிருக்கிறது. இப்பொதுக்கூறு உள்ள ஊர்களில் கன்னட மக்கள் வாழ்ந்து வருவது இக்கருத்துக்கு அரணாக உள்ளது.
உதாரணமாக சில ஊர்கள்: தேனி மாவட்டத்திலுள்ள கோம்பை , புள்ளிமான் கோம்பை

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

தஞ்சாவூர் மாவட்டத்தைச் சார்ந்து அமையும் ஊர். சீர்காழிக்கு 1கி.மீ. தொலைவில் உள்ள தலம் எனக் காண கோயில் அமைந்த இடம் கோலக்கா என்று சுட்டப்பட்டது என்பது தெரிகிறது. மேலும் இன்று கோயில் பெயரால் திருத் தாளமுடையார் கோயில் என்றே இவ்விடத்தைக் சுட்டும் தன்மை கோயில் செல்வாக்கு பெற்று திகழ்ந்தமைக்குச் சான்று. அழகிய சோலைகளின் காரணமாக இப்பெயர் அமைந்திருக்கலாம். சேக்கிழார் கூற்றும் இவ்விடத்தின் அழகினைத் தரும் நிலையில் அமைகிறது.
பெருங் கோலிட் டலை பிறங்கும் காவிரி நீர் பிரசமலர் தரளம் சிந்த
வரிக் கோல வண்டாட மாதரார் குடைந்தாடு மணிநீர் வாவித்
திருக் கோலக்கா எய்தி (34-101)
ஞானசம்பந்தர் இத்தலத்தை,
மடையில் வாளை பாய மாதரார் குடையும் பொய்கைக் கோலக்கா (23-1)
எனப்பாடுகின்றார். சுந்தரர், கொங்குலாம் பொழிற் குரவெறிகமழும் கோலக்கா (62-2) என்பார். திருஞான சம்பந்தமூர்த்தி நாயனார் திருமுலைப்பால் உண்டருளிய மறு நாள் இத்தலத்திற்கு எழுந்தருளிக்கையினால் தாளமிட்டுப் பாடினார். அப்போது இறைவன் திருவருளால் திருவைந்தெழுத்து எழுதப்பெற்ற பொற்றாளம் இவர் கை வந்தருளப் பெற்றது. திருஞானசம்பந்த சுவாமிகள் அருளிச்செய்த தேவாரத் திருப்பதிகங்கள் – பக் -34

தஞ்சாவூர் மாவட்டத்தில் திருக்குவளை என்ற பெயருடன் திகழ்கிறது இவ்வூர். மூவர் பாடலும் பெற்ற இவ்வூர்ப் பெயர் குறித்து எண்ணங்கள் தெளிவு றவில்லை. நவகோள்கள் பூசித்துப் பேறு பெற்ற மையால் கோளிலி என வழங்கப் பெறுகிறது என்ற எண்ணம் அமைகிறது. திருஞா னசம்பந்தர்
நாளாய போகாமே நஞ்சணியும் கண்டனுக்கே
ஆளாய அன்பு செய்வோ மடநெஞ்சே யரனாமம்
கேளாய் நம் கிளைகிளைக்கும் கேடுபடாத் திறமருளிக்
கோளாய நீக்குமவன் கோளிலி யெம் பெருமானே (62-1)
எனப்பாடுகின்றார். எனவே கோளிலி என்ற பெயர் இறைவன் பெயராக அமைந்து பின்னர் ஊர்ப்பெயராக அமைந்திருக்கலாம் எனத் தோன்றுகிறது. மேலும்
முத்தினை முதலாகிய மூர்த்தியை
வித்தினை விளைவாய விகிர்தனைக்
கொத்தலர் பொழில் சூழ்தரு கோளிலி
அத்தனைத் தொழ நீங்கு நம்மல்லலே (170-2)
என்று நாவுக்கரசரும்
எம்பெருமான் உனையே நினைந் தேத்துவன் எப்பொழுதும்
வம்பமருங் குழலா ளொரு பாகம் அமர்ந்தவனே
செம்பொனின் மாளிகை சூழ் திருக்கோளிலி எம் பெருமான்
அன்பது வாயடி யேற்கவையட்டித் தரப்பணியே (20-7)
என்று சுந்தரரும் இவ்விறையைப் பாடுகின்றார். கோளி என்ற சொல்லின் பொருளை நோக்குமிடத்து தமிழ் லெக்ஸிகன், ஆல், அத்தி என்பனவற்றைப் பிங்கல நிகண்டி லிருந்து காட்டி, ” பூவாது காய்க்கும் மரம் என்ற பொருளையும் தருகிறது (vol | பக். 1203). கொழுமென் சினைய கோளியுள்ளும் என்ற நிலையில் கோளி என்ற சொல் பெரும்பாணாற்றுப் படையில் இடம் பெறுகிறது. இதற்கு உரை எழுதும் உ. வே. சா அவர்கள், கொழுவிய மெல்லிய கொம்புகளினிடத்தனவாகிய இழும் என்னும் ஓசையை யுடைய புறவினுடைய திரளுகின்ற சுற்றத் திரட்சியை உடைய பூவாமற் காய்க்கும் மரங்களில் விசேடித்தும் பழத்தின் இனிமையால் மேலாகச் சொல்லும் பலா மரத்தை ஒக்க என்ற பொருள் எழுதுகின்றார். எனவே பூவாது காய்காக்கும் மரங்களுள் பலா சிறப்பாகக்கருதப்பட்டது என்பது தெரிகிறது. இந்நிலையில் இப்பெயரை நோக்கப் பூவாது காய்க்கும் மரத்தின் அடியில் இருந்த நிலையில் இவ்விறையைச் சுட்டும் நிலையில் கோளிலி எனப் பெயர் அமைந்திருக்கலாம் எனத் தோன்றுகிறது. அரசமரத்தின் அடியில் இருப்பதால் அரசிலி’ என்ற பெயர் அமைந்தது போன்று இப்பெயரும் நோக்கத் தக்கது.

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

கோழம்பம் என்றே இன்றும் சுட்டப்படும் ஊர் தஞ்சை மாவட்டத்தைச் சார்ந்து அமைகிறது. சம்பந்தராலும், அப்ப ராலும் பாடல் பெற்ற தலம் இது. பொழில் சூழ்ந்த கோழம்பத்தின் சிறப்பே இருவராலும் சுட்டப்படுகிறது.
குளிர் பொழில் கோழம்பம் மேவிய ஏற்றானை – திருஞான -149-1
பாடலாக்கிடும் பண்ணொடு பெண்ணிவள்
கூடலாக்கிடும் குன்றின் மணற்கொடு
கோடல் பூத்தலர் கோழம்பத் துண் மகிழ்ந்தாடும் கூத்தன் திருநாவு – 178-4

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

பார்க்க உறந்தை

சங்க கால ஊர்கள்

சங்க கால ஊர்கள்

திருக்கோயிலூர் எனச் சுட்டப்படும் இவ்வூர் இன்று, தென் ஆர்க்காடு மாவட்டத்தைச் சார்ந்து அமைகிறது. சம்பந்தர் அப்பர் பாடல் பெற்ற தலம் இது. பெண்ணையாற்றின் தென் கரையில் உள்ளது இவ்வூர். ஊர் மேலூர், கீழூர் என்ற இரு பகுதிகளாக அமைகிறது. கீழூரில் சிவன் கோயிலும், மேலூரில் திருமால் கோயிலும் உள்ளன. இவ்வூரின் வளம் குறித்து நாயன்மார் ஆழ்வார் இருவரும் பாடியுள்ளனர். கோவலூர் என்ற ஊர் கோவல் என்ற பழம் பெயரை யுடையது. சங்க இலக்கியம் முதற் காணப்படும் இவ்வூர்ப் பெயர் ஊரின் பழமையையும் தருகின்றது. மலையமான் திருமுடிக்காரி இந்நாட்டை ஆண்டு வந்த தன்மையை அகநானூறு 30 ஆம் பாடல் தருகிறது.
துஞ்சா முழவிற் கோவற் கோமான்
நெடுந்தேர்க்காரி கொடுங்கான் மூன்றுரைப்ப
பெண்ணையம் பேரியாற்று நுண்ணறல் கடுக்கும்’
என்ற பகுதி கோவல் என்ற ஊர்ப்பழமையைச் சுட்டும். புறநானூறு 99 ஆம் பாடல் கோவலூர் நூறிய அதியமானின் வெற்றி சுட்டும். மலையமான் ஆண்ட நிலையில் இந்த நாடு மலையமான் நாடு என்றும் மலாடு என்றும் சுட்டப்பட்டது.கொடிக்குலவும் மதிற் கோவலூர் வீரட்டம்’ என்பது சிவபெருமான் திரு இரட்டைமணிமாலை (34) காட்டும் எண்ணம்.
வளங் கொள் பெண்ணை வந்துலா வயல்கள் சூழ்ந்த கோவலூர்
விளங்கு கோவணத்தினான் வீரட்டானஞ் சேர்துமே (236-5)
என்பது சம்பந்தர் பாடல்.
கொழித்து வந்து அலைக்கும் தெண்ணீர்க் கோவல் வீரட்டனீரே (69-3)
என்கின்றார் அப்பர் ஆழ்வார் பாடல்களும் இவ்வூரின் வளத்தை சிறப்பாகக் காட்டுகின்றன.
கோங்கு அரும்பு சுர புன்னைக் குரவு ஆர் சோலைக்
குழாம் வரிவண்டு இசை சைபாடும் பாடல் கேட்டுத்
தீங்கரும்பு கண்வளரும் கழனி சூழ்ந்த திருக்கோவலூர்
பெரிய – திருமொழி -2, 4, 10
இவ்வாறு பல எண்ணங்கள் அமையினும் ஊர்ப்பெயர் காரணம் தெளிவு பெறவில்லை. இங்குள்ள பெருமாள் கோயிலில் உள்ள கொடி மரம் சமணருடைய மானஸ்தம்பம் போன்றிருக்கிறது. ஆகையால் இது ஆதியில் சமணக் கோயிலாக இருந்திருக்கக் கூடும் என்று ஐயுறுகின்றனர். இங்கு அரசாண்ட அரசர்களில் பலர் சமணராக இருந்தனர் என்றும் கருதத்தக்கது என்ற எண்ணம் இவ்வூர் தொடர்பானது,

தேவாரத் திருத்தலங்கள்

சங்க கால ஊர்கள்

இவ்வூர்‌ கோவல்‌ என்றும்‌ கோவலூர் என்றும்‌ சங்க இலக்‌கியங்களில்‌ குறிக்கப்‌ பெற்றுள்ளது. மலையமான்‌ திருமுடிக்காரி முதலியோர்‌ ஆண்ட ஊர்‌, ஒரு காலத்தில்‌ அதியமான்‌ நெடுமான்‌ அஞ்சியால்‌ வெல்லப்‌ பட்ட ஊர்‌. தென்னார்க்காடு மாவட்டத்தில்‌ தென்பெண்ணையாற்றின்‌ கரையின்‌ கண்ணுன்ளது.
“துஞ்சா முழவிற்‌ கோவல்‌ கோமான்‌
நெடுந்தேர்க்‌ காமி கொடுல்கால்‌ முன்துறை
பெண்ணை யம்பேரியாற்று துண்‌ அறல்‌ கடுக்கும்‌
நெறி இருங்‌ கதுப்பின்‌ என்‌ பேதைக்கு
அறியாத்‌ தேஎத்து ஆற்றிய துணையே”’ (அகம்‌. 35. 14 18)
“முரண்மிகு கோவலூர்‌ நூறி நின்‌
அரணடு திரி ஏந்திய தோளே” (புறம்‌. 99, 13 14)

சங்க கால ஊர்கள்

சோழன்‌ நலங்கிள்ளி, கள்ளி வளவன்‌, நெடுங்கள்ளி ஆகிய மன்னர்களைப்‌ பாடியவரும்‌, நற்றிணை 393.ஆம்‌ பாடல்‌, குறுந்‌ தொகை 65ஆம்‌ பாடல்‌,புறநானூறு 31 33, 41, 44 47, 68, 70, 308 373, 382, 386. 400 ஆகிய பாடல்கள்‌ இவற்றைப்‌ பாடியவருமான கிழார்‌ என்னும்‌ புலவர்‌ கோவூரைச்‌ சேர்ந்தவர்‌, ஆகவே கோவூர்‌ கிழார்‌ எனப்‌ பெற்றார்‌.