அபிதான சிந்தாமணி

இவர் ஊர் யாழ்ப்பாணத்து நல்லூர், சமயம் சைவம், கனகசூரிய சிங்கையாரியமன்னர் குமாரர், பரராசசேகா மன்னவர்க்கு இளையவர், தமிழில் அபிமானி, தமிழ் வல்லவர், தச்கிண கைலாசபுராணம் பாடியவர். இவர் செகராஜசேகரமாலை செய்வித்தவர். இவர் காலம் முன்னூறு வருடங்களுக்குமுன் என்பர்,

1. ஈழநாட்டரசன், செகராஜசேகாமென்னுஞ் சோதிட நூல் இயற்றியவன். 2. சிங்கையாரியச் சக்கரவர்த்தியைக் காண்க.

மூவம், பரணி, பூரட்டாதி, பூராடம் இந்நாட்களில் இரத்தமேக முண்டாகில் (8) நாட்களில் மழையுண்டாகும். அசுவரியில் (5) ஆம் நாள், உத்திராடத்து (11) ஆம் நாள், உத்திரட்டாதியில் (7) ஆம் நாள், கேட்டையில் (10) ஆம் நாள், அனுஷத்தில் (3) ஆம் நாள் இவற்றில் மத்யானத்தில் இரத்தமேக முண்டாகில் மழை பெய்யும். மத்யானம் திருவாதிரையில் வெண்முகிலுண்டாகில் (7) ஆம் நாள் மழைபெய்யும். (விதானமாலை.)

சோழன் செங்கணானுக்கு ஒரு பெயர்.

மதுரைச் செங்கண்ணனார் என அகத்திற் கூறப்படுபவர் இவரே. குறிஞ்சித்திணையைப் பாராட்டிப் பாடியுள்ளார். இவர் பாடியனவாக நற்றிணையில் (122) ஆம் பாடலொன்றும், அகத்தில் ஒன்றுமாக இரண்டு பாடல்கள் கிடைத்திருக்கின்றன. இப்பெயர் உறுப்பால் வந்ததுபோலும்.

சண்முகசேநாவீரன்.

செந்தாமரைக் கண்ணர்க்குக் குமரர், இவர் குமரர் போர்க்காரியார், நம்மாழ்வாருக்குப் பாட்டனுக்குத் தந்தை,

பிள்ளைகளுக்குண்டாம் ரோகங்களில் ஒன்று. தேகமுழுதும் செந்நிற வீக்கம், வாய் தடிப்பு, மூத்திர பந்தம், பூனைக் குரலோசை, பிரேதம் போல் கிடத்தல்,

சேரலாதன் புத்ரன். இளங்கோ அடிகளுக்குத் தமயன், இவன் சேரநாட்டரசன், இவன், பத்தினித் தெய்வமாகிய கண்ணகியைத் தன்னாட்டில் பிரதிட்டை செய்வித்துப் பூசித்தவன். இவன் நேரிவாயிலில் தன் மைத்துனன் பகைவர் ஒன்பதின்மரை வென்றான். இவன் கரிகாற் பெருவளவனுடைய பெண்வயிற்றுப் பேரன். மதுரைக் கூலவாணிகன் சாத்தனுக்கு நண்பன். கண்ணகிக்கு இமயத்திருந்து சிலைவருவித்துச் சிலை செய்து விழா இயற்றினவன். இவன் காலம் கி. பி. 2 ஆம் நூற்றாண்டென்பர். (மணிமே.)

இவர்கள் ஒட்டக்கூத்தர் காலத்தவர். பழுவூர்வீரன், பழுவை நாராயணன், கச்சித்தனியன், ஒற்றியூரன், களத்தூரரசன் புற்றிடங் கொண்டான், கோளாந்தகன், புலியூர்ப் பள்ளிகொண்டான், பிணவன், கண்டியூ ரன், முதுகுன்றமணியன், தஞ்சை வேம்பன். இவர்கள் பன்னிருவரும் வல்லானை வெல்லச் சென்று பதின்மர் இறக்க வீரன், நாராயணன் இருவரும் வல்லான் மனைவிக்கு மாங்கல்ய பிச்சை அளித்தனர்.

கொடுங்கோளூர்க்கு அயலிலுள்ள மலை. கண்ணகி இங்குக் கோவலனைத் தெய்வவடிவுடன் கண்டு சுவர்க்கம் புக்காள் (சிலப்பதிகாரம்.)

கடைச்சங்கத்துப் புலவருள் ஒருவர்.

முருகக்கடவுள் எழுந்தருளியிருக்கும் தலம். இதனைத் திருச்செங் கோடு என்பர். (சிலப்பதிகாரம்.)

இவன் பஃறுளியாறு கடல் கொள்ளப்படுவதற்கு முன்னிருந்த தென் பாண்டி நாட்டரசர்களுள் ஒருவன். இவன் சூரியவம்சத்தவன், ஏற்றுக்கொடியினனாகக் கூறப்படுகிறான், செங்கோன் தரைச்செலவு காண்க.

இஃது ஒரு தமிழ் நூல், இது செங்கோன் எனும் தமிழ்நாட்டரசனது படையெழுச்சியைக் கூறுவது. இதனைப் பாடிய புலவர் முதலூழித்தனியூர்ச் சேந்தன் என்பார். (முதலூழி என்பது யுகமன்று காலத்தைக் குறிப்பது) இது பெருவள நாட்டரசனாகிய செங்கோன் வேற்றரசரின் நாடு விரும்பிப் போர்க்குச் சென்றதைக் கூறுவது. இந்நூலானும், உரையானும், ஏழ்தெங்க நாடு, பெருவள நாடென்னும் நாடுகளும், பேராறென்னும் நதியும், மணிமலையெனும் மலையும், முத்தூர் எனும் ஊரும், சக்காக்கோ அகத்திரன், நெடுந்துறையன், இடைக்கழிச் செங்கோடன் எனப் புலவர் சிலரும், பெருநூல், இயனூல், சில நூல்களும் தாப்புலி எனும் பாவிகற்பமும், பிறவும் தெரிகின் றன. செங்கோன் என்பவன் சூரிய வம்சத்தவனாகவும், ஏற்றுக் கொடியினனா கவும் கூறப்படுகிறான். இவனாட்டைச் சார்ந்து பேராறென ஒரு ஆறும், வழிக் கழியென ஒரு கடலும் இருந்தனவாகத் தெரிகிறது. இவன். இடைச்சங்கத்தவர் காலத்தவன், பஃறுளியாறு கடல்கொள்வதற்கு முன்னிருந்தவனாகத் தெரிகிறது

அரசன், தன் ஆளுகை அரச நீதிப்படி ஆளப்பட்டது என்பதைத் தெரிவிக்கத் தன் கைக்கொண்ட ஒரு கோணுதலிலாத பொற்கோல்,

இது வட ஆற்காடு ஜில்லாவிலுள்ளது. இது (1383 A. D.) விஜயநகரத்தரசனாகிய அரிஅரனிடத்தில் இருந்து, இரண்டாமுறை ராயர்களிடத்திலும், 3 வது பீஜபூர் அரசர்களிடத்திலும், 4 வது தஞ்சையரசனாகிய சிவாஜி, தேசிங்கென்பவரிடத்திலும், 5. வது 1698 இல் மொகலாயரிடத்திலும், 6 வது 1750 இல் பிராஞ்சியரிடத்திலும், 7 வது 1761 இல் ஆங்கிலேயரிடத்திலும் பிடிபட்டது. இதனை 1712 இல் சாத்துல்லாகான் வசப்படுத்தி யிருந்தான் என்று (S. I. J) கூறுகிறது.

அரசற்கு வேற்றசரால் துன்பம் வருங்காலத்துப் பகைமேற் சென்று நிரைமீட்டலும், பகை வெல்லுதலுமாம்.

ஒரு கனத்த தம்பத்தில் பெருத்துத் துளையமைந்த சுழலும் துலாம் நிறுத்தி அத்துலாத்தின் முனையில் மனிதரைக் குத்திச் சுழலச்செய்யும் மரம்,

இது பெரும்பாலும் வர்த்தகர்க்குரிய பட்டப் பெயர். இப்பட்டத்தை வேளாளரும் பெற்றிருக்கின்றனர். இவர்கள் வேளாஞ் செட்டிகள், பேரிசெட்டி கள், நகரத்துச் செட்டிகள், காசுக்கார செட்டிகள், நாட்டுக்கோட்டை செட்டிகள், பன்னிரண்டாம் செட்டிகள் எனப் பாகுபாடு படுவர்.

கைக்காயிரம் பொன்னுக்கு இராசசேவை செய்து, உடையவர் மடத் திற்குக் கைவழக்கஞ் செய்த பாகவதர்.

உய்யக் கொண்டார் திருவடிசம்பந்தி.

ஒரு பிராமணன் செண்பகமலரால் சிவபூஜை செய்த விசேஷத் தால் இராஜாவின் அனுக்ரகம் பெற்றுப் பிராமணர் அரசனிடம் பெறும் தானாதி களில் பாதி பெற்றுவந்தனன். இவ்வகை செய்து வருவோன் ஒரு நாள் ஒரு வேதியன் பெற்ற பசுவைத் தனக்குச் சமபாகம் தரவேண்டுமென்று வருத்துகையில் அவன் பாரியைச் சிவசந்நிதானத்தில் முறையிட்டனள், அவ்விடம் தரிசனத்தின் பொருட்டு வந்திருந்த நாரதர் இதனைக் கேட்டு அதிகோபங் கொண்டு சிவாஞ்ஞை பெற்று வெளிவந்து அவனுக்கு இச்செருக்கு செண்பகமலரின் பூசாவிசேஷத்தால் வந்ததென்று சண்பக மரத்தையடைந்து சண்பகமே, உன் மலர்களை நாடோறும் எடுப்பவன் எவன் என அது பேசாதிருக்ததுகண்டு கோபித்து சிவபூசைக்கு யோக்கியப் படாதிருக்கவெனச் சபித்து நீங்குகையில் அவ்வேதியன் எதிரில் வரக்கண்டு வேதியனை நோக்கி நீ வேதியர் கொள்ளும் தானத்தில் பகுதி கொள்ளுதலின் ராக்ஷஸவுருவடைக என்று சபித்தனர். இதனைக் கேட்ட பிராமணன் நடுங்கித் தீர்வுவேண்ட நாரதர் மனங்களித்து இராமபிரானால் நீ வதையுண்டு பின் திவ்யரூபமடைக என்று மறைந்தனர். இவனே விராதன். (சிவமகா~புராணம்.)

சந்மேசயனைக் காண்க

அச்யுதர் குமரர், இவர்குமரர் செங்கண்னர். இவர் நம்மாழ்வாருக்குப் பூட்டன்.

இது பாண்டி நாட்டிலுள்ள திருச்செந்தூர். இது குமாரக்கடவுள் எழுந்தருளிய தலங்களில் ஒன்று. (சிலப்பதிகாரம்)

1, இது நாயினத்தைச் சேர்ந்த பிராணி மூர்க்கமுள்ளது. மலை, காடு முதலிய இடங்களில் வசிப்பது, (2) அடிஉயரமுள்ளது, சிவந்த பழுப்பு நிறமுள்ளது. இரத்த பிரியமுள்ளதாதலால் நினைத்த பொழுது வெளிவரும். இந் நாய்க்குப் புலி சிங்கம் முதலிய அஞ்சும். மனிதசையும் எதிர்க்கும், 2. திரிதரென்னும்மகருஷியைக்கண்டு பயப்படச் செய்தது. (பாரா~சல்லி)

ஒரு சோழன். இவன் காலத்துச் சித்திரகூடம் தில்லே கோவிந்தராஜப்பெருமாள் கோயிலைவிட்டு வெளியேறினர் என்பர். (சகம்~1009)

1. குருவின் குமரன், இவன் குமரன் சுரதன், 2. சந்துவைக் காண்க.

பிரகதகர்மாவின் குமரன். இவன் குமரன் சுதஞ்சயன்.

இவர், சிதம்பரம் பச்சைகந்தையர் மடத்து வீரசைவர், சிவசிவ வெண்பா அருளிச்செய்தவர். (வீரசைவர்.)

நாகாம்பையார் குமரர், வசவரிடம் வந்து அடிமை பூண்டவர். (வீரசைவர்.)

இது சோழர் பொதுப் பெயராயினும் குலோத்துங்க சோழனுக்கு ஒரு பெயர்.

தருப்பாசனத்தின்மேலாயினும், ஏனையாசனங்களின் மேலா யினும் இருந்து தருப்பையிற் சமைத்த பவித்திரத்தைக் கையிற்புனைந்து சூரிய னுக்கு எதிர்முகமாகவாயினும் அல்லது வடக்கு முகமாகவாயினும் ஜெபமாலையைக் கையிற்பிடித்து இஷ்ட தேவதையைத் தியானித்துக்கொண்டு ஜெபிக்கவேண்டும். இச்செபஞ்செய்தல் வாசிகம், மானசிகம், உபாம்ச என மூவிதப்படும். இவற்றுள் வாசிகம், உதாத்தம், அனுதாத்தம், கணிதம் என்னும் சுரங்களோடு மொழிகளாலும், எழுத்துக்களாலும் திருத்தமாக வாக்கினால் உச்சரிக்கப்படுவதாம், உபாம்சு. இதழ்களைச் சிறுக அசைத்து மந்திரங்களைச் சத்தம் எழாமல் மெதுமாக உச்சரிப்பது. மானதம் ஓரெழுத்தினின்றும் மற் சோரெழுத்து ஒரு மொழியினின்றும் மற்றொரு மொழியாக முறையே மந்திர எழுத்துகளின் தொடர்பைத் தியானித்து ஒவ்வொரு முறைக்கும் சொல்வின் பொருளைச் சிந்தித்து வாக்யார்த்தங்களை அனுசந்தானஞ் செய்வது. இவற்றுள் மானதம் உத்தமம் உபாம்சு மத்திமம், வாசிகம் அதமம், பலன், வாசிகம் ஒன்று உபாம்சு நூறு மானதம் ஆயிரம் இச்செபத்தை எண்ணிடுகையில் உதயத்தில் கரத்தை மேன்முகமாகவும், சாயங்காலத்தில் கீழ்முகமாக வைத்தும், உச்சியில் இருகையையும் அஞ்சலியாக ஊர்த்துவமுகமாக வைத்தும், எண்ணிடுக. காலையில் சூரியனைத் தரிசிக்கும் வரையிலும், சாயங்காலத்தில் நக்ஷத்திரந் தோன்றும் வரையிலும் செபித்தல் வேண்டும். உச்சியில் கீழ்த்திசை நோக்கி உட்கார்ந்து செபித்தல் வேண்டும். உலாவிக்கொண்டும், நகையாடிக் கொண்டும், இருபுறமும் நோக்கிக்கொண்டாயினும், அடங்கி அமையாத மனத்துடன் ஆயினும், வேறு விஷயங்களைக் கேட்டுக் கொண்டாயினும் பிறர் கேட்கும்படியாயினும் செபித்தல் கூடாது. செபகாலத்தில் கோபம், சோம்பல், தும்மல், உறக்கம், அபானம், பரிதல், கொட்டாவிவிடல், நாய், நீசர் முதலியோரை நோக்குதலை ஒழிக்கவேண்டும். வேள்விச்சாலை, தேவாலயம், புண்ணியஸ்தலம், பசுக்கொட்டில், புண்ணிய தீர்த்தக்கரை, தன்மனை முதலிய இடங்களில் செபித்தல் வேண்டும். சங்கு, வெள்ளி, பொன் முதலியவற்றாற் சமைத்த மணிகளும், நீலோற்பலம் தாமரைவித்துக்களும், ருத்ராக்ஷம், பவளம், படிகம், அரதனம், முத்து, இந்திராக்ஷம், பத்திராக்ஷவிதை, புத்திர ஜீவவிதை, இவைகளாற் ஜெபிக்கின் நலம், நூற்றெட்டு, ஐம்பத்து நான்கு, இருபத்தேழு மணிகள் உள்ள மாலை முறையே உத்தம், மத்திம, அதமமாகும். பெருவிரலால் ஜெபிக்கின் முத்தியும், சுட்டுவிரல் சத்துரு நாசத்தையும், நடுவிரல் தனலாபத் தையும், ஈற்றயல்விரல் புஷ்டியையும், சுண்டுவிரல் க்ஷணத்தையும் செய்யும், பெருவிரல்களுடன் மற்றைவிரல்களைச் சேர்த்தே செய்தல் வேண்டும். அப் பெருவிரல் ஒழிந்த விரற்களால் செபிக்கின்பயனில்லை.

ஒரு சிவத்தலம்.

பூர்வம் இத்தேசத்தில் கிலினிக்ஸு என்னும் நாஸ்திகமதமும் லிகிடோரியட் என்னும் மதமும் கிவாஸ்க் மதமும் ஜமமபோஸ்மதமும் என் டோயிஸம் மதமும் அதிகமாயிருந்தன. இவர்களின் குருக்கள் நிகாஸ் என்னப் படுவர். இந்தக் குருக்களுக்குப் பலசீடர்கள் உண்டு. டிராஸ் என்னும் ஸ்வர்ணதேவாலயங்கள் அநேகமுண்டு, தேவாலயங்களின் வாயிற்களில் தெய்வங்களின் தலையைச் செய்து வைக்கப்பட்டிருக்கும். ஆதியில் காகிதங்களில் எழுதிய படங்களைப்பூசித்து வந்தனர்; பிறகு விக்கிரகங்களை அழாகாகச் செய்துவைத்துக் கொண்டனர். அமிடாஸ் என்னும் தேவன் பராபரவஸ்து. அவன் ஏழாயிரம் வருடங்கள் எழுதலைகளுடன் குதிரையின் மேலிருந்து அரசாண்டவன். இவனுக்குப் பலிகளைக் கொடுப்பார். இப்போது இத்தேசத்தில் புத்த மதம் விசேஷமாக வியாபித்திருக்கிறது. இவ்விடத்திலுள்ள புத்த விக்கிரகத்தைப் போல் எவ்விடத்திலுமில்லை. பூர்வத்திலிருந்த சின்டோயிஸம் என்னும் மதத்தினர் வாயு, அக்கி, காலம், பித்துருக்கள், சக்கிரவர்த்தி முதலியவரைத் தேவதைகளாகப் பாவித்திருந்தனர். இப்படிப் பட்ட தேவர்கள் எண்பது லக்ஷமிருக்கின்றார்கள், ஜெப்பான் தேசத்து ஒவ்வொருவனும் மந்திரமெழுதிய வஸ்திரம் தரித்திருப்பன். செத்தவனுக்குக் கர்மங்கள் செய்வார்கள், செத்தவர்களைத் தகனஞ் செய்து சாம்பலைவைத்துச் சமாதிமண்டபங்கள் கட்டுவர். புத்தமதத்தைச் சேர்ந்த ஜபானியர் ஒரே மனைவியை விவாகஞ் செய்து கொள்ளுவார்கள். ஸ்திரீகள் விபசரித்தபோது கொல்லுவர். சந்நியாசிகள் கல்யாணஞ் செய்து கொள்ளார்.

பிராமணனுக்குச் சூத்திர மனைவியிடம் பிறந்தவன். இவன் படகு ஒட்டுகிறவன். (அருணகிரி புராணம்.) மார்க்கவனைக் காண்க.

இவர்கள் தமிழ்நாட்டு வலையர். இவர்கள் பட்டினவர்கள் போலல்லாமல் நல்லஜலம் உள்ள ஆறு, ஏரி, குளம், குட்டைகளில் வலை வீசி சீவனம் செய்யவர்கள். இவர்கள் படகோட்டுதலில் வல்லமை பெற்றவர்களா தலாலும், செம்படச்சியாம் அங்கம்மாளை சம்புவாகியசிவனுக்குக் கொடுத்தமையால் செம்படவர் என்றும், பர்வதராஜன் செம்புபடவிலேறி வலை வீசின காலத்தில் அகப்பட்ட இராக்கதருடன் ஒரு ருஷியும் அகப்பட்டு அரசனை உன் கோத்திரமென்னவென்று வினாவி உன் கோத்திரத்தார் செம்படவராக எனச் சபிக்கப்பட்ட குலத்தினர் ஆதலால் பர்வதராஜ வம்சத்தினர் என்றும், இவர்கள் கடவுளை வணங்கும் காலத்தில் இவர்களைச் சோதிக்கக் கடவுள் ஒரு பெரு மீனை நதியில் தோற்றுவிக்கத்யானத்தை மறந்து மீனைப் பிடிக்க முயன்றதால் நீங்கள் மீன் வலையராக என்று சபிக்கப்பட்ட வர்கள் என் றும் கூறுவர். இவர்களின் தொழில் மீன்பிடித்தல், பயிரிடல், நெய்தல், வலைபின்னல், மீன் உலர்த்தல். இவர்கள் தங்களைப் பட் டினவரினும் உயர்ந்தவராக எண்ணுகிறார்கள். இவர்களுக்கு நாட்டான், கவுண்டன் மணியக்காரன், பாகுத்தன், பிள்ளை பட்டம். இவர்கள் தங்களைக் குகனுடைய சாதியாதலால் குகவேளாளர் என்பர். பெரும்பாலோர் பூஜாரிகள், இவர்களிற் சிலர் லிங்கதாரிகள், மலையனூரில் சிவபூஜை செய்வோர் செம்படவர் முக்காலியர், இவர்கள் தேவர், செப்பிலியன், எதிநாயகன், சங்கிலி, மாயகுந்தவி, பட்டம், பணிக்கன் என எழுவகைப் பகுப்புப்படுவர். (தர்ஸ்டன்.)

பெறங்கவலை, வெல்லடி, வேரித்து, பேந்தவலை, வரிச்சவலை, சென்னவலை, ஊசிப்பலகை, நூல்முருக்கி, தங்கூசு, தக்கை,

ஒரு அசுரன், தேவர்களை வருத்தி இந்திரனாலிறந்தவன். (செவ்வந்தி~புரா.)

(கருடன்) இதன் கழுத்தும் மார்பும் வெண்மை, தேகம் செந்நிறம், இதுவும் கரும்பருந்து போன்றது. இதனைப் பாம்புகள் கண்டு அஞ்சும் என்பர். இவ்வகையில் ஆபிரிக்கா கண்டத்திலுள்ள வைகளுக்கு இறக்கைகள் வாலினும் அதிகம் நீண்டவையாய் முட்போல் கூர்மை யுள்ளவை. இதன் தலையும் முதுகும் பச்சை நிறம், வயிறு மேக நிறம்,

இது சோழர் குடிக்குரிய பெயர். இதனால் இவர் சோழமன்ன மரபினர் என்று தெரிகின்றது. இவர் கிள்ளை விடுதூதாகக் கூறிய நற்றிணைப் பாட்டு மிகவும் பாராட்டற்பாலது. இவர் குறிஞ்சித் திணையைப் புனைந்து பாடியுள்ளார். இவர் பாடியது. நற். 102ம் பாட்டு,

1. முதல்வள்ளல்கள் எழுவரில் ஒருவன். 2. பள்ளிகளுக்கு ஒரு பெயர். இவர் சோழகுலத்தவர் என்பர். இவர்களுக்கு செம்பிநாடு,

(தாமிரம்) இது, மங்கிய செந்நிறமுள்ள உலோகம், (9) மடங்கு கனமுள் ளது. இது, சுரங்கங்களிலிருந்து வெட்டியெடுக்கப்பட்டு உலையில் ஊதி யுருக்கித் தகடு, கட்டி, கம்பி முதலியவாகச் செய்யப்படுகிறது. உஷ்ணத்தை அதிவிரைவில் பற்றுவது. இது, பான பாத்திரங்களாகவும், விக்ரங்கள் செய்யவும், தகடுகளாக்கிக் கப்பல்கள் கடனீரால் பழுதுறாதபடி அடிக்கவும் உபயோகப்படுகின்றது. இன்னும் இதனால் சிறு நாணயங்கள் செய்யப்படு கின்றன. இதனால் செய்யப்பட்ட பாத்திரங்களில் புளிப்புள்ள பண்டங்களை வைக்கின் களிம்பேறும். அது போக்க ஈயம் பூசுவது வழக்கம். களிம்பு விஷமுள்ளது. இது இங்கிலாந்து, ஷில்லி, ருஷியா, ஆஸ்திரேலியா, தென் ஆப்பிரிக்கா, ஸ்பெயின் முதலிய தேசங்களில் கனிகளிலிருந் தெடுக்கப் படுகிறது. இதனுடன் துத்தநாகத்தைக் கூட்டி யுருக்கினால் பித்தளை ஆகிறது. தாம்பிரத்துடன் தகரத்தைச் சேர்த்தால் வெண்கலம் உண்டாம். இதனுடன் நிக்கலைச் சேர்த்தால் ஜெர்மன் சில்வராம்.

மலைநாட்டு கன்னான்.

இவர் கடைச்சங்கமருவிய புலவருள் ஒருவர். இவர் குறுந்தொகையுள் (40) செய்யுளில் “செம்புலப் பெய்ந்நீர்போல” என உவமை கூறியிருத்தலில் இப்பெயர்பெற்றனர்போலும்.

அகத்தியர் மாணாக்கருள் ஒருவர்.

இதனைக் கள்ளிக்காக்கை யென்பர். இது செந்நிறமாய்ச் செங்கண்னுடைய தாய்க்காக்கை போலுள்ள பறவை. இதன் அலகு காக்கை போல் நீண்டிராது. பூச்சிகளையும் பழங்களையும் தின்பது.

இவர்கள் தோல் துன்னர், மதுரை, திருநெல்வேலியிலுள்ளவர்கள். இவர்கள் தற்காலம் கிளிஞ்சல் சுடல், தையல் தைத்தல் முதலிய வேலைகளிலும் பழகுகின்றனர். இவர்களிற் சிலர் பறையரில் வேறுபட்டுச் செருப்புத்தொழில் செய்வோர். இதில் தொண்டமான் தோல் மேஸ்திரி இரண்டு வகை உண்டு, இவர்களுக்குப் பட்டம் மேஸ்திரி. (தர்ஸ்டன்)

துரியோதனன் தம்பி.

இவர் சோழவளநாட்டில் நன்னிலத்தருகிலுள்ள தீபங்குடி என்னும் ஜைனக்கிராமத்தவர். இவர் முதலில் சைனராக இருந்து பின்பு சைவரானவராகத் தோற்றுகிறது. இவர் அபயனிடங் கோபங்கொண்டபோது காவலரீகை கருதுங்காற் காவலர்க்கும், பாவலர் நல்கும் பரிசொவ்வா பூவினிலை, ஆகாப்பொருளை யபயனளித்தான் புகழாம், ஏகாப்பொரு ளளித்தேன் யான். இவர் செட்டிகள் மீது இசையாயிரம் பாடிய போது வாணியர், புகார் தங்களுக்கு ஊர் எனப் பாடக் கூறப் புலவர் “ஆடுவதுஞ் செச்சே யளப்பதுவு மெண்ணெயே, கூடுவதுஞ் சக்கிலியக் கோதையே நீடுபுகழ்க், கச்சிச்செப்பேட் டிற்கணிக்குங்காற் செக்கார் தாம், உச்சிக்குப் பின் புகாரூர்” என புகார்வரப் பாடித் தந்தனர். இவர் காலம் அபயன் காலம், எனவே. கி. பி. 1070~1118 ஆக இருக்கலாம். (தமிழ்நாவலர் சரிதை).

1. (சந்.) பீமன் குமரன், இவன் குமரன் சங்கிருதி. 2. (சந்.) சார்வபூமன் குமரன், தேவி சுபத்திரை, குமரன் ராதி. 3. துரியோதநன் தம்பி.

இவன் சேரன்குமரியாகிய காஞ்சனமாலையை மணந்து கனக்சோழனைப் பெற்று மணிமுத்தா நதியில் படித்துறை கட்டி (60) ஆண்டு முத்தி பெற்றான்.

கார்த்த வீர்யன் குமரன், இவன் குமரன் தாவசங்கன்.

(பிர.) பிரகன்மனசின் கும்ரன், தேவி சம்பூதி; குமரன் விசயன்.

தருமனுக்கு மருத்துதியிடம் பிறந்த குமாரன், வாசுதேவாம்சம்,

திரேதாயுகத்தில் விஷ்ணுவாயிருந்தவர்.

கேயன் தேவி.

1. சகுதியின் குமரன். 2. யுயுதாகன் குமரன். இவன் குமாரன் குணி.

துரியோதனன் தம்பி.

கடைச்சங்கமருவிய புலவன். (அக~று.)

கடைச்சங்கப் புலவருள் ஒருவர். (திருவள்ளுவ~மாலை.)

கடைச்சங்கமருவிய புலவன். (அக~று.)

இது வரவு செலவை யெழுதுவது,

துரியோதனன் தம்பி.

இவன் பஞ்சதந்திரக் கதையென்னும் வடமொழியைத் தமிழாக இயற்றியவன் செங்குந்தர் மரபு.

ரசாதிதேவியின் கணவன், குமரர் விந்தாலுவிந்தாள்.

கடைச்சங்கப் புலவருள் ஒருவர். (திருவள்ளுவமாலை)

செயிற்றிய நூலாசிரியர்.

நாடகத் தமிழ் நூலுள் ஒன்று இது செய்தோனாற் பெயர்பெற்றது.

(வள்ளுவர் குடியினர்) இவர் பெயர் பெருஞ்சாத்தன் போலும் இவர் பின்வரும் செய்திகளை முன்னறிந்து சொல்லும் ஆரூடக்காரராகிய வள்ளுவர் மரபினராக இருக்கலாமென்று தோன்றுகிறது. (குறு~228.)

1. அரசன் செய்கையை வெறுத்தலும், அரசனுடன் கலகம் கொள்ளுதலும், அரசனுக்கு எதிர்முகமாக நிற்றலும், அரசன் ஏகாந்தத்தில் தங்காரியங் கூறலும், இனியவற்றை நான் அனுபவித்திருக்கிறேன் என்று அரசனிடங் கூறலும், அரசன் காக்கை வெளிதென்று கூறினும் அன்பின்றி யிருத்தலும், எச்சிலுமிழ்தல், உயர்ந்தபீடத்திருத்தல், தாம்பூலந் தரித்தல், வகைப்படாத வார்த்தை, உறங்குதல் இவற்றை அரசர்முன் செய்தலும், அரசர்முன் தமது செல்வம், கல்வி, தேஜஸ், குண முதலியவற்றை விவரித்துப் பேசலும், பெரியார் கூடியிருக்கும் சவையில் ஆடைகளைதலும், காதைச் சொரிதலும், கையை மேல்தூக்கிப் பேசுதலும், பெண்டிரை யுற்றுப் பார்த்தலும், பிறர் தம் காதில் சொல்லும் சொல்லை யுற் றுக் கேட்டலும் ஆகா. ஆசையற்றார் வீட்டை அடையவாசாது, கோபங்கொண்டு நின்றகாலத்தும் ஆசாரியர் பெயரைக் கூறலாகாது, நெடுநேரமளவு மனைவியைச் கோபித்தலாகாது, தம்மிற் பெரியோரையும் புலையரையும் முறைப்பெயரிட்டு அழைத்தலாகாது, வேறொருவர் வீட்டில் புறக்கடை வழியாய்ப் புகுதல் கூடாது, பொதுமகளிர் வீட்டருகில் வசிக்கக்கூடாது, ஒருவருடன் செல்லுகையில் ஒருவரிடையில் போகலாகாது, ஒருவர் நிழலை மிதித்துச் செல்லவொண்ணாது, முன்னா ராய்ந்து பின் பேசவேண்டும், ஊரினர்க்கு வெறுப்பான காரியங்களைச் செய்யலாகாது, அரசரது படையினளவை பகைவர்க்குச் சொல்ல வொண்ணாது. முற்றின புல், முற்றியுலர்ந்த காட்டிலும் சேர்ந்திருத்த லாகாது, அவற்றைத் தீயிட்டுக் கொளுத்தல் ஆகாது; மழை பெய்கையில் ஓடலாகாது; வழிதெரியாக் காட்டில் தனித்துப் போகலாகாது; மழையின்றிக் காலம் கெட்டாலும் ஒழுக்கம் தவறலாகாது. குடியில்லாத வீட்டிலும், பாழ்ங்கோவி லினுள்ளும், சுடுகாட்டிலும், ஊரில்லா இடத்திலுள்ள ஒண்டிமரத்தினிடத்தும் தனித்துப் போதலாகாது; பகலில் நித்திரை செய்யலாகாது; ஒருவர் எழுந்து போம்போது அழைத்தலும், எங்கே போகிறீர் என்னலும் ஆகாது; ஒருவரைப் பார்த்து உம்முடம்பு நன்றாயிருக்கிற தென்னலும், விளக்கினை வாயினால் ஊதி அவித்தலும், அடுப்பிலுள்ள நெருப்பை அவித்தலும், அடுப்பின் சுடர் தம்மீது படும்படி குளிர்காய்தலும் கூடாது; பெரியோர் தம்முடன் வருகையில் வாகனமேறல், செருப்புப் பூண்டு நடத்தல், குடை பிடித்துச் செல்லுதலும் கூடாது; பெரியோர் விரும்பியவற்றைத் தாம் விரும்பலும், கீழ்மகளை வீட்டிலழைத்தலும், சிறுவராயினும் இழித்துப் பேசுதலும் ஆகாது. பாம்பு, அரசன், நெருப்பு, சிங்கம், இவை பழகினவென்று இகழ்ந்திருத்தலாகாது. அரசனினும் செல்வம் மிகுதியுடைவனாயினும் அதனை அரசனறியச் செய்ய லாகாது; ஐங்குரவரையும் பெரியாரையும் காணினீங்களுண்டது என்ன எனக் கேட்டல்கூடாது; தாம் ஒருவர்க்குச் செய்த நன்றியைத் தாமே புகழ்தலும், தமக்கு ஒருவரிட்ட உணவை இகழ்தலும் கூடாது; கிட்டாத பொருளுக்கு ஆசைப்படுதலும், இழந்த பொருளுக்கும், நீக்க முடியாத துன்பத்திற்கு வருந்துவதும் ஆகாது; ஒருவர் தலையில் முடித்த பூவைச் சூடலும் மோத்தலும், புலையர்க்கு எச்சிற் பண்டங்களை யளித்தலும், தமக்கு மூத்தோர் முன் உடலின் மீது போர்த்துக்கொள்ளுதலும், கர்வித்திருத்தலும், அட்டணைக்காலிட் டிருத்தலும், பெரியோரிருக்கும் இடத்தில் அங்கசேட்டை செய்தலும், கடுஞ்சொல் பேசலும், இருவரிருந்து பேசுமிடத்துச் செல்லுதலும், குரவரெதிரில் கையைச் சுட்டிக் காட்டிப் பேசுதலும், பெரியோர் கொடுப்பதை உட்கார்ந்து வாங்கலும், ஆகா. சூதாடுமிடத்தில் போதலும், ஆரவாரம் நீங்கா இடத்தில்போதலும், மடைப்பள்ளியுட் புகலும், பெண்கள் உறைகின்ற இடத்தில் செல்லலும் ஆகா. (ஆசாரக் கோவை.) பலர் நடுவில் பிறரைப்பழித்தல், இழித்தல், பலர் நடுவில் படுத்துறங்கல், தம்மாலாகா தவைகளை ஆகுமென வாக்கிடுதல், ஏழைகளை இகழ்தல், வஞ்சனை பேசல், பயனில் கூறல், பலபிதற்றல், பழிகூறல், ஒரு பொருளை வீசியெறிதல், கல்லெறிதல், வீண்வினை செய்தல், தூரப் போகின்றவனை அழைத்தல், பிறருடைய சொல் செய்கைகளை நடித்துக் காட்டல், வேகமுடைவனாதல், ஒளித்துக்கொள்ளல், கையொடு கைதட்டுதல், கண் காட்டல், மூக்கசைத்தல் ஆகா.

(சந்.) வெகுபவன் குமரன். இவன் குமரன் சங்காதி.

இது பூரம்சாதியிற் பெரிது. இது மலை, காடுகளில் வசிப்பது. தேளி னும் கொடிய விஷமுள்ளது. இது கடிக்கின் தங்க சிகிச்சை உடனே செய்யா விடின் மரணம் உண்டாம். துள்ளித் துள்ளி கடிப்பது.

1. பல்வகைத் தாதுக்கள் சேர்ந்த உடற்குயிர்போல் பல சொற்போல் பொருட்கிடனாக எழுந்தசை சீர்தளை அடி தொடைகளாலும் அணிகளாகப் நிரம்பப பெற்று கவிவல்ல புலவனால் பாடப்படுவது. இது முத்தகம், குலகம், தொகைநிலை, தொடர்நிலை என நான்குவகை. (நன்னூல்,) 2. செய்யுள் (6) வெண்பா, ஆசிரியப்பா, கலிப்பா,வஞ்சிப்பா, பரிபாடற்பா, மருட்பா.

தன்னுடம்பு, தன் மனைவி, ஒருவர் தன்னிடம் அடைக்கலம் வைத்த பொருள், தன்னாபத்திற் குதவியான பொருள் இவற்றை அருமையாகக் காத்தல் வேண்டும்.

புனிதம் பொருள் கிடைப்பின் அதைக் கண் சிரச முதலிய இடங்களிலும் ஒற்றிக்கொள்க், மனைவியின் பூப்பினீராடிய பின் பன்னிரண்டுநாள் அவளினீங்காமை.

சோணாட்டிலுள்ள மருகலைச் சேர்ந்த ஆவூரில் வேளாளர்குலத்தில் திரு அவதரித்துத் திருவாரூரிற் சிவபணிவிடை செய்துகொண்டு வரும் நாட்களுள் ஒருநாள் பல்லவர்கோன் மனைவி திருக்கோயிலிடம் பூத்தொடுக்கும் மண்டபத்தில் சிந்திய மலர்களில் ஒன்றை மோந்து பார்த்தனள். நாயனார் அவளைக் கண்டு கோபித்து அவள் சிகையைப் பிடித்து இழுத்து மூக்கையறுத்துச் சிவநேச மிகுந்து சிவகதியடைந்தவர். இவர் கோச்சிங்கப் பல்லவன் காலத்தவர். (பெ~புரா.)

எருமை, எருது, ஆடு முதலியவற்றின் பதனிட்ட தோல்களால் காலினளவாக மாட்டிகளமைத்துக் காலைக் காக்கும் விதம் செய்யப்பட்ட பாதரக்ஷை.

மலையாளத்தில் செருப்புத் தைக்கிறவன்,

ஆழமுடைத்தான கிடங்கினோடு அரிய காவற்காட்டைக் காத்துப்பட்ட வேல்வீரர் வெற்றியைச் சோல்லியது. (புற~வெண்பா.)

இது வைதருப்ப செய்யுணெறியுளொன்று. இது நெகிழ்ந்த இசையின்றி வரத்தொடுப்பது.

நிலவுபோல ஒளிவிடும் வேலினையும் பெரிய மேம்பாட்டினையும் உடையவன் உயர்ந்த மூங்கிலியைந்த வழியிடைப் போவானாக முன்னே நிச்சயித்துப் போக்கு ஒழிந்தது. (பு. வெ. பெருந்திணை.)

வில்லாகிய ஏரினையுடைய உழவர் மாற்றாரிடத்தைக் கருதிக் பற்பொருந்தின காட்டைக் கழிந்து போனது. (பு~வெ.)

பரந்த இருட்காலத்துக் கொழுநனைச் செலவைப் பார்த்துச் சிவந்த ஆபரணத்தினையுடைய தலைவி போவாயாகவென்று சொல்லியது. (புற வெண்பா. பெருந்திணை.)

இஃது பெரும்பற்றப்புலியூர் நம்பியாருடைய ஊர்; செல்லி நாடெனவும், பரசுராம சதுர்வேத மங்கலமெனவும் கூறப்படும். (திருவிளையாடல்).

குதிரை வடிவத்தை விட்டு நரிகள் சென்ற இடமாம்; இது மதிச்சய மென்னுமூர்க்கு மேற்கும், மதுரைக்கு வடக்குமுள்ளது. (திருவிளையாடல்.

கடைச்சங்கத்தவர்கள்,

இவர் கடைச்சங்க மருவிய புலவர்களில் ஒருவர். இவர் பெயர் கொற்றனாயிருக்கலாம். இவர் ஊர் செல்லூர். இவர் குறுந்தொகையில் “கண்ணிமருப்பு” எனும் (363) ஆம் கவி கூறியவர்.

கடைச்சங்கத்தவர்கள்,

இவர் கடைச்சங்கமருவிய புலவருள் ஒருவர். இவர் கௌசிக கோத்திரத்தவர் போலும். இவரியற்பெயர் கண்ணனார், வேதியராயிருக்கலாம், ஊர் செல்லூர் என்பது பாண்டிநாட்டுச் செல்லிநகராக இருக்கலாம். (அகம் 66)

அவன் அந்துவஞ்சேரலிரும்பொறை யென்னும் சேரன் குமரன். இவன் பெருங்கொடையாலும் அருங்குணங் களாலுஞ் சிறந்தவன். கபிலர் எனும் புலவர் தம்முயிர்த் துணைவனாகிய வேள் பாரி உயிர் நீத்ததும் அவனை யொத்த நற்குணங்களிவனிடம் உள்ளனவென்று அவனிடம் வந்து பதிற்றுப்பத்தில் ஏழாம்பத்தைப் பாடினர். இவன், அவர்க்கு நூராயிரம் காணமும் நன்றா எனும் குன்றில் இவனும் அவரும் ஏறி கண்ணிற் கெட்டிய அளவுள்ள நாடெல்லாம் அளித்தனன். இவன் மனைவி நெடுஞ் சோலாதற்கு மகட் கொடுத்த வேளாவிக் கோமானுடைய மற்றொரு மகள். இவன் (25) ஆண்டு ஆட்சி புரிந்தவன் இவன் சிக்கற்பள்ளியிடம் காலஞ் சென்றான். இவன் குமரன் பெருஞ்சேரலிரும்பொறை. கபிலர் இவனைப் புலாம்பாசறை, வரைபோலிஞ்சி, அருவியாம்பல், உரை சால்வேள்வி, நாண்ம கிழிருக்கை, புதல் சூழ்பறவை, வெண்போழ்க்கண்ணி, ஏமவாழ்க்கை, மண்கெழுஞாலம், பறைக்குலருவி எனும் கவிகளால் பதிற்றுப்பத்தில் புகழ்ந்தனர்.

கீரவி கொற்றனாரிடம் அகப்பொருள் கேட்டவர்.

வல்லபதேவனுக்குப் புரோகிதர், வல்லபதேவனைப் பொற்கிழிகட்ட எவினவர், ஸ்ரீவைணவர்.

இராமப் பிரியரைக் காண்க.

பெண்மகளிர்க்குப் பழையகாலத்தில் வைத்திருந்த ஆசைப் பெயர்.

இவர் மல்லையிலிருந்த பல்லவப்பிரபு. இவர் தமிழ்ப்புலவர்க்குப் பரிசு தந்து கோவைப்பிரபந்த முதலிய பெற்றவர். இவர் மீது இராமசந்திர கவிராயர் ”சொன்னமன்ன மாடை தந்தான் வீதியில் வெற்றிலைமடித்துச் சுருளுந் தந்தான், கன்னலின் மோதிரந்தந்தான் சரப்பணி தந்தானிரட்டைக் கடுக்கன் தந்தான் செந்நெல் விளையூர் தந்தான் பேர் தந்தான் எல்லையில் வாழ்சிவந் தானுங்கட், கென்ன தந்தானென்றவர்கட் கெத்தனையுத்தரந் தந்தா னியம் பத்தானே” இவர் மீது பாடப்பட்ட செவந்தான் கோவை சொன்னயம் பொருணயமுடையது. அதனை “மாதாம்படி பட்டுமெய் செவந்தான் குழல் வைத் திசைத்துச், சேதாம்பலங்கனிவாய் செவம்தான் செந்திரு மடந்தை, சூதாந்தனந்தைத் துரஞ் செவந்தானைவர் தூது சென்று, பாதாம் புயஞ் செவந்தான் செவந்தான் மல்லைப் பல்லவனே” என்பதாலறிக.

மாற்சரியம் கெடுதலில்லாத நின்று பலத்த பெரிய எண்ணத் தை, தருமத்தை யாராயும் செங்கோலினை புடையார்க்கு உணர மொழிந்தது. (பு வெ. பாடாண்.)

தலைமகளுடைய நற்றாய்த்தோழியாய்த் தலைமகளுக்கு வருந்துக்கம் களைந்து நல்லறிவும் ஆசாரமும் கொளுத்தித் தலை மகளை வளர்த்த தாய், (அகம்.)

1. அங்காரகனைக் காண்க. 2. இது சூரியனுக்கு நான்காவது வட் டத்தில் நின்று சூரியனைச் சுற்றி வருகிறது. இது 14 கோடியே, 10 லக்ஷம் மைல் தூரத்திற்கப்பாலிருந்து சூரியனைச் சுற்றி வருகிறது. இது 24 மணி, 37 நிமிஷம், 23 விநாடியில் தன்னைத்தானே ஒரு தரஞ் சுற்றி வருகிறது. இது 687. 9 நாட்களில் சூரியனை ஒருமுறை சுற்றி வருகிறது. இதன் குறுக்களவு 4230 மைல், இதற்கிரண்டு உபகிரகங்கள் உண்டு, இது தோற்றத்தில் சிறு நக்ஷத்ரம்போலக் காணப்படுகிறது. இதனைச் சோதனை செய்ததில் பல வேறுபாடுகள் காணப்படுகின்றன என்பர். இதில் பூமியும், சமுத்திரங்களும், ஆறுகளும், கால்வாய்களும், நாகரிக வேலைப்பாடுகளாகக் காணப்படுதலால் இது நமது பூமியைப்போல் மனிதர் வசிக்கும் இடம் என்று எண்ணப்படுகிறது. இது செந்நிறமுடையது. இந்துக்கள் இதைப் பூமி புத்ரன் என்பதற்கு இது ஒரு அத்தாக்ஷி. இது செந்நிறமாய்க் காணப்படுதலால் செவ்வாய் எனப்படும், இதனை அங்காரகன், குஜன் என்பர். இது சுக்ரனுக்கு அருகில் இருப்பது.

எண்ணிடைச்சொல் தொக்க தொகைநிலை, (நன்னூல்)

விண்டுப் பாகவத புராணம் தமிழில் பாடிய புலவர் இதையே ஆரியப்பமுதலியார் பாடிய தாகக்கூறுவது. இதனை “கதிக்கு மறுபிறப் பொழித்துக் கதிகொடுக்கும் பாகவத கதையை முன்ன, மதிக்கு முயர் வடமொழியாற் புனைந்தருள வியாதமுனிவரனே மீள, வுதிக்கு நிம்பை மாதவ பண்டிதச்செவ்வைச் சூடியென வுலகுபோற்ற, விதிக்கு மறையவர் குலத் திற்றோன்றி யருந்த மிழாலும் விளம்பி ஞனே” என்பதாலறிக. இவரிருந்தது நிம்பை யெனும் வேம்பத்தூர். பிறப்பால் வேதியர். இவர் காலம் சாலிவாகன சகாப்தம் 1494. இவர் உறத்தூரிலிருந்த வேதியர்பால் கல்வி கற்றவர். இவர் தம் ஆசிரியரால் கன்றாப்பூர் சிங்கராயன் என்பானுக்கு விற்கப்பட்டனர். இவர் பாடிய நூல் சுந்தரபாண்டியம். இது கச்சிவீரப்பன் எனும் மதுரை அரசனுக்கு அமைச்சனாகிய செவ்வந்தியின் துணைவனும் படைத்தலைவனுடாகிய திருவிருந்தான் வேண்டுகோளின்படி பாடியது.